Κολομβία Η μοναξιά της Κολομβίας

[fenia42]

ίγο έξω από τη Σάντα Μάρτα ξεκινά η οροσειρά της Σιέρα Νεβάδα κι εγώ είχα κλείσει για τη μέρα αυτή trekking στη ζούγκλα,στο πάρκο της Ταϋρόνα και μπάνιο στις εξωτικές παραλίες.
Την προηγούμενη μέρα όμως, κατά το απογευματάκι έπιασε μια τρελή βροχή που μου στέρησε την απογευματινή μου έξοδο και έκανε τους δρόμους να πλημμυρίσουν. Στις έξι το πρωί ήμουν στο πόδι και περίμενα είτε το λεωφορείο να περάσει απ' το ξενοδοχείο να με πάρει, είτε ένα τηλεφώνημα που θα ακύρωνε την εκδρομή λόγω βροχής. Συνέβη ευτυχώς το πρώτο. Ήμουν η τελευταία που έμπαινα στο βαν, μαζί με άλλους 20-25, όλοι για τον ίδιο σκοπό. Μόνο που εγώ ήμουν η μοναδική μη ισπανόφωνη και μόνη, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να έχω τις κεραίες μου τεντωμένες για να καταλάβω καλά τις οδηγίες του leader και να μη χαθώ μέσα στις ζούγκλες.
Φτάσαμε μετά από μισή ώρα στο δρόμο και ξεκινήσαμε όλοι να φοράμε τα αντιηλιακά και τα αντικουνουπικά μας. Μια καλή εμπειρία από ζούγκλες την έχω πλέον με τα ταξίδια που έχω κάνει, την τελευταία όμως φορά, κάπου στο Λάος, ενώ είμασταν δυο άτομα και πορευόμασταν κανονικά σε άγνωστα μονοπάτια, εγώ γλίστρησα, έπεσα σε ένα ρυάκι σπάζοντας τη σαγιονάρα μου και παρά τις φωνές, δεν ακουγόμουν ούτε στα δύο μέτρα λόγω της πυκνής βλάστησης. Όταν είσαι μόνος αυτή η σκέψη είναι λίγο τρομαχτική όμως ένιωθα μεγάλη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου.
Ξεκίνησε το trekking που θα διαρκούσε δυο ώρες μέχρι την παραλία και μετά άλλες δύο στην επιστροφή. Η διαδρομή ήταν όμορφη. Ο οδηγός φρόντιζε να βαδίζει τελευταίος για να προσέξει τα παραστρατήματά μας, βέβαια, ενώ στην αρχή ξεκινήσαμε σαν μια ομάδα, στη συνέχεια χωριστήκαμε φυσικά ακολουθώντας ο καθένας το ρυθμό του. Είχα στο νου μου να είμαι πάντα κοντα σε κόσμο και το κατάφερνα αρκετά καλά. Το άγχος μου έφυγε σιγά σιγά και κατάφερα να ηρεμήσω και να απολαύσω τη διαδρομή. Κάποια στιγμή βρεθήκαμε σε μια παραλία όπου περνούσαν από απέναντι πανέμορφα άλογα. Στην παραλία εκείνη υπήρχε μια ταμπέλα που ενημέρωνε τους επίδοξους κατασκηνωτές να μη βουτήξουν στα νερά γιατί είναι ιδιαίτερα ορμητικά και έχουν χαθεί πάνω από εκατό τουρίστες τα τελευταία χρόνια. Κάπου εκεί είχαμε ήδη διανύσει μια ώρα περπάτημα και η διαδρομή έφτανε στο πιο δύσκολο σημείο. Μετά από ένα δάσος με φοίνικες μπήκαμε βαθιά μέσα στη ζούγκλα. Στη ζούγκλα αυτή ζουν εδώ και 2000 χρόνια ολιγομελείς φυλές γηγενών της Κολομβίας που θεωρούν χρέος τους να προστατεύσουν τη γη των προγόνων τους. Αν ήμουν τυχερή ίσως και να έπεφτα πάνω τους.

Η διαδρομή εκεί έμπαινε στα δύσκολα. Το έδαφος γινόταν υπερβολικά λασπώδες. Είδα καποιους να φορούν σαγιονάρες για να μη λερώσουν τα παπούτσια τους. Όμως η λάσπη πλήθαινε και πλήθαινε. Τα παπούτσια μου είχαν αρχίσει να λερώνονται αρκετά. «Δε πειράζει, χαλάλι» έλεγα μέσα μου και σκεφτόμουν ότι πραγματικά ελάχιστες γυναίκες θα ήθελαν να βάλουν τον εαυτό τους σε αυτή τη διαδικασία.

Κάποια στιγμή έφτασα σε ψηλά βράχια,από κάτω το χάος. Το σκέφτηκα λίγο πώς θα περάσω. Οι κοπέλες πριν από μένα βοηθήθηκαν από τα αγόρια τους. Εγώ ήμουν εκεί μόνη μου κι έπρεπε να το αντιμετωπίσω με τις δυνάμεις μου. Το έδαφος όμως ήταν κάπως ολισθηρό και εγώ, αρκετά ψηλή γαρ, δεν είχα την πολυτέλεια για αιλουροειδείς κινήσεις. Βρέθηκα να είμαι κάπως κοκαλωμένη και σκεπτική για το πώς ακριβώς έπρεπε να κινηθώ για να μη γλιστρήσω και τότε συνέβη κάτι όμορφο. Ένας άντρας που είχε περάσει πριν από μένα γύρισε να κοιτάξει αν τα κατάφερνα, ήρθε, μου άπλωσε το χέρι του και με βοήθησε να περάσω. Είναι όμορφο να δέχεσαι βοήθεια.

Η λάσπη πλέον έχει εξελιχθεί σε ρουτίνα. Τα παπούτσια μου έχουν γίνει μαύρα και καθώς περπατώ με γοργό βήμα η λάσπη τινάζεται και στα ρούχα μου. Όμως δε με ενοχλεί. Το απολαμβάνω. Τα αντανακλαστικά μου είναι γρήγορα, έτσι όπως κινούμαι με γοργό ρυθμό, ελέγχοντας κάθε μου βήμα, να είναι σε σταθερό έδαφος. Ώσπου… μπλουμ! Και το πόδι μου βρέθηκε σε κινούμενη λάσπη, όλο μου το παπούτσι βυθίστηκε, ένιωσα την κάλτσα μου να γίνεται μούσκεμα από τη γλοιώδη παχύρρευστη ουσία. Κοίταξα τα πόδια μου, αισθάνθηκα σα γουρουνάκι που κυλιέται στο βάλτο και το ευχαριστιέται. Σκέφτηκα εκείνη την ώρα πόσο αρέσει στα παιδιά να λερώνονται, πόσο το απολαμβάνουν, έτσι αποφάσισα να το απολαύσω κι εγώ, σα να είμαι παιδί και πάλι και να παίζω στα λασπόνερα. Δε με ένοιαζε για τα παπούτσια μου, αρκεί που μπορούσα να πάρω άλλα.

Έτσι κατάκοπη και λασπωμένη συνέχισα και η δεύτερη ώρα του trekking πέρασε γρήγορα, όταν βρεθήκαμε στην παραλία. Ελάχιστος κόσμος έφτανε μέχρι εκεί, η θερμοκρασία ήταν ιδανική, ο ήλιος έλαμπε πάνω από τα κεφάλια μας, το τοπίο ήταν ειδυλλιακό και παρθένο κι εγώ είχα κοπιάσει αρκετά, οπότε άξιζα μια βουτίτσα.

Έβγαλα τα βρωμόρουχα μου και βούτηξα μόνη μου, αφού βρήκα μια γωνίτσα να αφήσω το σακίδιό μου. Μπήκα στη θάλασσα και αισθάνθηκα την απόλαυση που μου πρόσφερε το δροσερό νερό. Τα ρεύματα ήταν όντως δυνατά. Κολυμπούσα στη βαθιά θάλασσα και άγγιζα πάλι την απόλυτη ελευθερία. Ξάφνου τρία μικρά κοριτσάκια με προσέγγισαν και άρχισαν να με ρωτάνε από που είμαι και να με διορθώνουν όταν έλεγα λάθος καμιά λέξη. Μου κράτησαν συντροφιά, ερχόντουσαν στην αγκαλιά μου να παίξουμε και μου πείραζαν τα μαλλιά. Αισθάνθηκα κι εγώ παιδί μαζί τους.Με παιδί στην εφηβεία,νοσταλγώ που και που τέτοια παιχνίδια. Μου έδειξαν ένα «μυστικό» μέρος που έχει κροκόδειλους και αποφάσισα να τις αφήσω και να πάω για εξερεύνηση του χώρου. Θαύμασα τα σπάνια λουλούδια, κυλίστηκα λίγο στην άμμο, πήγα στη λιμνούλα να βρω τον κροκόδειλο ώσπου πέρασε η ώρα και πήγα για το μεσημεριανό μου.

Γύρω στις τρεις ξεκινούσε η ώρα της επιστροφής.
Ο οδηγός μας μάζεψε για να μας πει τη διαδικασία αλλά αποφάσισε να αλλάξει σε ένα σημείο τη διαδρομή κι εγώ δεν ήμουν σίγουρη ότι κατάλαβα. Ήλπιζα ότι θα είμαι όμως δίπλα σε κόσμο για να μη χαθώ. Για κακή μου τύχη όμως ξεκινήσαμε δυο ομάδες, η δική μου και μια άλλη, γύρω στα 45 άτομα σύνολο. Εγώ φυσικά δε γνώριζα κανέναν και δεν ήξερα ποιους να ακολουθήσω. Επίσης ο οδηγός μας πρότεινε σε όποιον ήθελε να πάει τρέχοντας. Εγώ λόγω γρήγορων ρυθμών επέλεξα να κάνω συνδιασμό. Ξεκινήσαμε λοιπόν αλλά εξ αρχής είμασταν διασκορπισμένοι. Και να μην ήθελα να το πάρω τρέχοντας, είχα αγχωθεί γιατί δεν ήθελα να μείνω από τους τελευταίους. Εκτός αυτού ο ουρανός συννέφιαζε προμηνώντας βροχή και ούτως ή άλλως στους τροπικούς 5-6 η ώρα νυχτώνει.

Όταν ήμουν μικρή τρελαινόμουν να βλέπω ντοκιμαντέρ.Ηταν προφανως το ταξιδιωτικό μικρόβιο που εκδηλωνόταν κάπως ετσι.Τα αγαπημένα μου ντοκιμαντέρ ηταν εκείνα που έδειχναν φυλές του Αμαζονίου•πόσο κοντά στη φύση ηταν,πόσο αργά κυλούσε η ζωή τους,πώς ζούσαν με τους νόμους και κανόνες. Στον αντίποδα ,αμέσως έφερνα στη σκέψη μου τους χρηματιστές της Νέας Υόρκης,
πώς ζουν,τι άγχη κουβαλάνε,πόσο στενά είναι τα όρια της ύπαρξής τους όπως την έχουν δομήσει μέσα σε ένα ανθρώπινο οικοδόμημα,τόσο μακριά από την αληθινή μας φύση.
Εκεί λοιπόν που περπατούσα στα λασπωμένα μονοπάτια του πάρκου Tayrona κάτω από τεράστια δέντρα που κρύβουν τον ήλιο,την είδα. : μια σκηνή σα να βγήκε από το national geographic,ένα κορίτσι απροσδιορίστου ηλικίας της ιθαγενούς φυλής Kogi να κόβει αδιάφορα καρύδες και να με κοιτάζει εχθρικά χωρις να λέει λέξη. Οι Kogi ζουν στη Sierra Nevada σε πλήρη αρμονία με τη φύση,πλέκουν τσάντες απο γκρι μαλλί και τις φορούν πάντα με λευκά ενδύματα.Είναι περήφανοι που ζουν με πλήρη σεβασμό στη μάνα γη και δε θέλουν μεγάλη επαφή με ανθρώπους που εκμεταλλεύονται τη γη προς όφελός τους,σε βαθμό που να την καταστρέφουν. Και όλα αυτά όταν την ίδια ώρα στην Ελλάδα πέθαινε κόσμος από πλυμμήρες….

Συνεχίζω το trekking μετά από αυτό το μικρό διάλλειμα που όμως με είχε αποσυντονίσει. Κοίταξα γύρω μου, βρισκόμουν σε ένα ξέφωτο, είχα μπει από νότια αλλά δε θυμόμουν από πού έπρεπε να φύγω. Γύρω γύρω κανένας, μόνο εγώ και η μικρή ιθαγενής. Ζαλίστηκα. Πήρα το πρώτο μονοπάτι που βρήκα μπροστά μου, ξαφνικά όμως ένιωσα όλα να σκοτεινιάζουν, την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, το άγχος να με καταβάλει και ένιωσα ένα παλιό γνώριμο συναίσθημα που είχα ξεπεράσει εδώ και χρόνια: η κρίση πανικού ερχόταν. Χιλιάδες αρνητικές κυρίως σκέψεις περνούν από το μυαλό μου. Χάθηκα, ξεχάστηκα, μπερδεύτηκα, όλοι φύγαν, θα φύγουν χωρίς εμένα, είμαι μόνη μου, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα, ολομόναχη. Μες την ταραχή μου προσπαθώ να ανακτήσω τη διαύγεια μου και να σκεφτώ λογικά, να διώξω τις αρνητικές σκέψεις. Θυμήθηκα το 2011 όταν άρχισα να ταξιδεύω μόνη μου, ο μοναδικός μου φόβος ήταν να μη με πιάσει κρίση πανικού. Τα έχω καταφέρει πολύ καλά από τότε όμως,στηριζόμενη στις δυνάμεις μου. Τώρα τί με έπιασε; Όμως αυτό το σκοτείνιασμα ήταν απλά μια προειδοποίηση, το ένστικτο ίσως; Αποφασίζω να μη περπατήσω άλλο, γυρνάω 180 μοίρες και βλέπω ένα ζευγάρι να μπαίνει τρέχοντας σε ένα άλλο μονοπάτι.

«Από κει!» σκέφτηκα, και άρχισα να τρέχω. Τους έφτασα, τσαλαβουτούσα μες τη λάσπη, ανέβαινα τρέχοντας ακόμα και τις ανηφόρες. Συναπαντήθηκα με πολλά άτομα στο δρόμο, τα προσπέρασα, δεν ήθελα να σταματήσω μέχρι να βρω τον οδηγό μου. Δεν ήμουν σίγουρη αν αυτοί που προσπερνώ είναι στη δική μου ομάδα. «Δε θα σταματήσω να τρέχω αν δε βρω τον οδηγό μου» αυτή ήταν η εσωτερική μου συμφωνία, ούτε για νερό θα σταματούσα.

Είχα ιδρώσει, είχα ζοριστεί πολύ, η ανάσα έβγαινε με το ζόρι, το σακίδιο στην πλάτη βάραινε, ήθελα νερό απεγνωσμένα, όμως έτρεχα, έτρεχα, ολομόναχη στη ζούγκλα, προσπερνούσα κόσμο, έβαζα τα πόδια μου μες τη λάσπη χωρίς να με νοιάζει, είχε φτάσει η λάσπη μέχρι το γόνατο. Βρήκα ένα ποτάμι, το διέσχισα. Το παγωμένο νερό με ανακουφίζει ενώ πλένει τα παπούτσια μου. Συνεχίζω να τρέχω. Το μονοπάτι πλέον μου φαίνεται οικείο, ναι είμαι σίγουρη γαμώτο, είμαι στο σωστό δρόμο. Χαλαρώνω λίγο, ηρεμώ, βγάζω από το σακίδιο λίγο νερό, πίνω. Ακούω θόρυβο στα φυλλώματα και πετάγεται ένα ζωάκι άγνωστο σε μένα, κάτι μεταξύ ινδικού χοιριδίου και κουνελιού. Συνεχίζω όμως το τρέξιμο. Με πιάνει η βροχή αλλά δεν είναι ικανή να με σταματήσει, δε θέλω να μείνω τελευταία, άλλωστε σε τόσο πυκνή ζούγκλα δε βρέχομαι ιδιαίτερα. Έχει περάσει σχεδόν μια ώρα και κάτι όταν βρίσκω ακόμα ένα ποταμάκι που μου δροσίζει τις γάμπες οι οποίες καίγονται. Από μακριά όμως βλέπω το πάρκινγκ. Αυτό ήταν, τα κατάφερα, έφτασα. Βλέπω το λεωφορείο μου, πού είναι όμως ο κόσμος, πού είναι ο οδηγός.

“Oh, congratulations, you arrived 3rd” μου λέει ένας Αμερικανός. Γουρλώνω τα μάτια μου. Ώστε λοιπόν, από τα 45 άτομα, τόσο πολύ έτρεξα και από τη λύσσα μου και το φόβο δε κατάλαβα πως τους προσπέρασα σχεδόν όλους.

Μετά από σχεδόν μία ώρα μαζευτήκαμε όλοι και φύγαμε.

Κατάκοπη μα ικανοποιημένη, μπήκα στο δωμάτιο, κατευθείαν έκανα ένα μπάνιο να φύγει η λάσπη κι έπλυνα τα παπούτσια μου ευχόμενη μες το ανήλιαγο υγρό δωμάτιο να προλάβουν να στεγνώσουν πριν αφήσω τη Σάντα Μάρτα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10
• 11
• 12

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 10 of 12

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[fenia42]

Air France,πτήση αξημέρωτα από Αθήνα για Παρίσι.Ούτε που κατάλαβα πώς πέρασαν οι τρισήμιση ώρες γιατί κοιμόμουν συνέχεια. Στο Σαρλ ντε Γκωλ με μια τετράωρη αναμονή αλλάζω αεροπλάνο και ετοιμάζομαι για άλλες 11 ώρες πτήσης. Το φαγητό καλό,επιτέλους δε τρώω τα καυτερά της Qatar και της Gulf,μετά την άσχημη εμπειρία μου στην Ινδία το Γενάρη,δε θέλω να φάω ξανά καυτερό στη ζωή μου. Το IFE των Γάλλων ο,τι χειρότερο έχω δει.Ακόμα και οι Τεύτονες έχουν καλύτερες ταινίες σε σαφώς μεγαλύτερη οθόνη. Ο ύπνος είναι μονόδρομος ως φαίνεται και πράγματι πρέπει να κοιμήθηκα κανα πεντάωρο.
Κάποια στιγμή τα φώτα της Μπογοτά φάνηκαν από ψηλά,το σήμα για τις ζώνες άναψε,ακούω τις ρόδες να κατεβαίνουν και αυτό ήταν! Bienvenidos en Colombia!
Η διαδικασία του immigration γρήγορη.Εύκολα πήρα τη σφραγίδα,την 54η του διαβατηρίου αυτού. Και κάπως έτσι έκανα το πρώτο μου βήμα στην 48η χώρα του χάρτη μου!
Σταματώ στο πρώτο ΑΤΜ που βρήκα μπροστά μου,με λίγη προσπάθεια άκουσα τον ηδονικό ήχο που κάνουν τα χρήματα όταν βγαίνουν και ξαφνικά απέκτησα χιλιάδες κολομβιανά πέσος. Σε όλο το υπόλοιπο ταξιδι δε συνάντησα κανενα πρόβλημα με κάρτες,μόνο με ευρώ ειχα λίγο θέμα γιατι δε τα δέχονται παντού.
Παίρνω ένα ταξί και βάζω στο πορτ μπαγκάζ την υπέρβαρη βαλίτσα μου.Μια βαλίτσα που σκόπευα να αφήσω στην Κολομβία διότι μια άλλη Ελληνίδα μάνα έστελνε στο γιόκα της καλούδια από τη μαμά πατρίδα! Πρώτη στάση λοιπόν που αλλού,αν όχι στον αγαπημένο μας @giwrgos που η αγάπη του για τη Λατινική Αμερική τον έφερε εδώ,να διδάξει τους Κολομβιανούς τί εστί σουβλάκι και ποια είναι η καλύτερη ομάδα της Θεσσαλονίκης (οι απόψεις διίστανται).
Σα μωρό που τον επισκέπτεται ο Άγιος Βασίλης άνοιγε τα πακέτα που του έστειλε η μητέρα του,μα πιο πολυ τον ενδιέφερε το hot staff που είχα κανονίσει εγώ για εκείνον και δεν είναι αλλο από δυο λίτρα αγνό τσιπουράκι!
Με σουβλάκι τσίπουρο και πολύ χαρά κύλησε το πρώτο βράδυ στην Κολομβία.
Την επομένη,ξυπνησα σε χαλαρό ρυθμό θέλοντας να το πάρω ήρεμα γιατί είμαι ευαίσθητη στο υψόμετρο. Έκανα μια χαλαρή βόλτα στην Candelaria,θαύμασα τον υπέροχο καθεδρικό της Plaza de Simon Bolivar,χάθηκα στα γραφικά στενά του κέντρου,θαύμασα την αποικιακή αρχιτεκτονική που αγαπώ και που τόσο μου είχε λείψει ήπια ωραία καφεδάκια,σταμάτησα για φαγητό,επισκέφτηκα το Museo de oro με τα προκολομβιανά ευρήματα,μπήκα σε όμορφες γειτονιές ευρωπαϊκης αρχιτεκτονικής που θύμιζαν πολύ Ολλανδία.Δεν ένιωσα κίνδυνο πουθενά,το μόνο που με ανησυχούσε ήταν το υψόμετρο και προσπαθούσα απλά να έχω χαλαρό το βήμα μου,πράγμα δύσκολο για μένα που είμαι γρήγορων ρυθμών.
Η μέρα πέρασε πολυ ευχάριστα και μέσα μου ένιωθα μεγάλη πληρότητα που βρισκόμουν σε αυτό το μακρινό και μαγικό μέρος.
Το βραδάκι ειχα πτήση για Μεντεγίν,την πόλη αυτή που στηρίζει την οικονομία της Κολομβίας,πατρίδα του ομώνυμου καρτέλ.

 

[fenia42]

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής,επηρεάστηκα.Το διπλοσκεφτηκα,μήπως ήταν όντως επικίνδυνα,μήπως μου τύχαινε κι εμένα μια κακιά στιγμή.Οι τουριστικοί οδηγοί είναι γεμάτοι προειδοποιήσεις,όσους γνωστούς ρώτησα μου έλεγαν ότι δε θα έχω θέμα ΑΛΛΑ να προσέξεις στο ταξί,στο ΑΤΜ,στο δρόμο,γιατί ο τάδε έπαθε αυτό και ο δείνα εκείνο.Χμ,
Εκείνο όμως που πραγματικά φοβόμουν ήμουν εγώ.Θα μπορούσα να ανταπεξέλθω,θα με ενοχλούσε η μοναξιά,θα με κούραζε η μοναχικότητα,θα ήθελα αυτά που ζω να τα μοιραστώ,ακόμα ακόμα αμφέβαλα για τις δυνάμεις μου,μήπως πάθω κάτι,μήπως με καταλάβει ο πανικός.Η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο ταξίδι στην Ινδία ήταν τόσο hardcore που με έφτασε στα όριά μου:με χούφτωσαν,με έφτυσαν,με σκουντούσαν συνέχεια,με άγγιξαν πανβρωμικα χέρια,αρρώστησα άσχημα σε σημείο να έχω ακόμα (και εφ'άπαξ) προβλήματα.Μήπως το ταξιδι αυτό είναι εκ των ουκ άνευ;
Η αμφιβολία όμως είναι μονοπάτι που αν το διαβείς σε φέρνει στο δρόμο της Σοφίας και της δύναμης.Και πράγματι,ως ψύχραιμο ον που είμαι δεν είχα παρά να δοκιμάσω.
Στο Μεντεγίν θα ήταν το μοναδικό χόστελ που θα με φιλοξενούσε.Για τις υπόλοιπες μέρες του ταξιδιού ήθελα να είμαι εντελώς μόνη,να μη ξεγελάσω τη μοναξιά με κανένα δεκανίκι.
Στα χόστελ κανείς ξεχνάει ότι είναι μόνος,υπάρχει πάντα μια χαρούμενη ατμόσφαιρα και μια αέναη κινητικότητα. Από την πρώτη μέρα γίναμε μια παρέα και συγκεντρωνόμασταν στην κουζίνα ή στον κήπο για να μιλήσουμε για τα ταξίδια μας και τις ζωές μας.Ενας Δανός,μια Ιταλίδα,μια Γερμανίδα,ένας Αμερικάνος,ένας Βενεζουελάνος.
Η Ιταλίδα ταίριαξε τοσο με τη Γερμανίδα που αποφάσισαν να συνεχίσουν μαζι το ταξίδι τους.
Εγώ μετά το πρωινό ετοίμαζα τα πράγματά μου κι έβγαινα μόνη στους δρόμους.Την πρώτη μέρα είχα ραντεβού με τον Μποτέρο!
Το Μεντεγίν διαθέτει υπερυψωμένο μετρό κι επειδή είναι μια πολυ όμορφη πόλη,μου άρεσε να χρησιμοποιώ τη συγκοινωνία τους.
Η πρώτη γεύση του κέντρου βέβαια ήταν απογοητευτική.Σκόνη παντού,μικρομάγαζα,κατασκευαστικά έργα,στριμωξίδι.Τίποτα δε θυμίζει ότι ήρθα σε μια από τις πιο όμορφες πόλεις της Κολομβίας.Τουρίστες δεν υπήρχαν πουθενά.Το gps -που χωρις αυτο δε ξέρω τί θα έκανα- με ενημερώνει οτι το ραντεβού μου ειναι στα πεντακόσια μέτρα βόρεια.
Βλέπω τα ταξίδια σαν παιχνιδι και στο κάθε ενα ψάχνω να βρω το 'χρησμό' που θα μου προδώσει το επόμενο ταξιδι.Έτσι όταν βρέθηκα στην αρμένικη συνοικία του Εσφαχάν ακουσα μια φωνή μεσα μου να προστάζει Armenia calling,και αντίστοιχα όταν ήμουν στην Αρμενία και θαύμαζα τα ογκώδη αγάλματα στην κεντρική πλατεία,χαμογέλασα.Ήξερα πως η Κολομβία είναι στα προσεχώς.
Ο υπέροχος γεναιοδωρος Fernando Botero γεννήθηκε στο Μεντεγίν κι επειδή αγαπάει πολυ την πατρίδα του της εχει χαρίσει απλόχερα τόσο τα γνωστά ογκώδη γλυπτά του όσο και πίνακες.Μάλιστα θέλει να κάνει την τέχνη του τόσο προσιτή στον απλό πολίτη που όχι μόνο επιτρέπει αλλά κι επιβάλει να αγγίξεις τα έργα του.Στην όμορφη λοιπόν αυτη κεντρική πλατεία των αγαλμάτων οπως ονομάζεται,με τον εντυπωσιακό καθεδρικό δεσπόζουν περήφανα οι φιγούρες του Μποτέρο,με τις παχιές γραμμές.Ακριβώς απέναντι είναι το μουσείο της Αντιόχειας που περιλαμβάνει έναν ολόκληρο όροφο αφιερωμένο στον καλλιτέχνη και στους υπόλοιπους ορόφους,έργα μοντέρνας τέχνης άλλων κολομβιανών καλλιτεχνών.
Ο Μποτέρο έχει ζωγραφίσει και τη δολοφονία του συμπολίτη του και βαρόνου της κόκας Πάμπλο Εσκομπαρ.
Αφού απόλαυσα τη βόλτα μου στο μουσείο και θαύμασα τα έργα του σπουδαίου αυτού καλλιτέχνη,συνέχισα να περπατώ στο ηλιόλουστο Μεντεγίν.Επισκέφτηκα τη βιβλιοθήκη που ειναι ενα πρωτοποριακό κτίριο σε μια τεράστια πλατεία,ήπια ένα καφεδάκι να ξεκουραστώ και τριγύρισα στις πλατείες του κέντρου ούσα η μόνη τουρίστρια.
Το μεσημεράκι αφού τσίμπησα κάτι ελαφρύ ξαναπήρα το μετρό για να κάνω μια σημαντική στάση:στις φαβέλες.

 

[fenia42]

(Σας γράφω από υψόμετρο 2600 καπου στις Άνδεις σημερα)

Ο lonely planet δεν αναφέρει τίποτα σχετικό για τις φαβέλες ή την περιοχή της Comuna 13.Πηγαίνεις εκεί είτε με οργανωμένο τουρ είτε μόνος σου.Εγώ βρήκα τον τρόπο να φτάσω μόνη και ομολογουμένως το συναίσθημα ήταν περίεργο.
Το 1993 σκοτώνεται σε συμπλοκή ο Βαρόνος της κόκα Πάμπλο Εσκομπαρ που δραστηριοποιούνταν κυρίως στην περιοχή του Μεντεγίν,λεπτομέρειες στο επόμενο κεφάλαιο.
Πολλοί λυπήθηκαν με το θάνατό του αλλά η πλειοψηφία των κολομβιανών δε θελει καν να λέει το όνομά του,ντρέπονται γι'αυτό,ντρέπονται που η χώρα τους ειναι συνυφασμένη με τα ναρκωτικά και προσπαθούν να χαράξουν ένα νέο μέλλον πιο ευοίωνο.
Σε μια από τις περιοχές λοιπόν που υπάρχουν φαβέλες,ο δραστήριος δήμαρχος σκέφτηκε να κανει κατι για να δώσει νέα πνοή στην περιοχή και να την κανει πιο φιλική,κυρίως στους μικρούς κατοίκους.Ετσι έδωσε εντολή και ζωγράφισαν παντού γκράφιτι,χτίστηκαν νέα καφέ και η πρόσβαση στα άνω διαζώματα γίνεται με ηλεκτρικές κυλιόμενες σκάλες.Τα παιδια της γειτονιάς απέκτησαν αγαπημένο παιχνιδι ενώ οι νεότεροι μπορουν να απασχοληθούν στα καφέ και στα μικρομάγαζα που έχουν ανοίξει.
Παρολ'αυτά εγώ ένιωθα περίεργα να περπατώ ολομόναχη στην περιοχή αυτή.Ακόμα και οι φάτσες που έβλεπα ήταν πιο βλοσυρές και μια άσχημη μυρωδιά που θύμιζε έντονα Ινδια αναδυόταν από παντού.
Κόντευε να νυχτώσει και δεν ήθελα να με βρει η νύχτα εκεί.Πήρα το δρόμο της επιστροφής έχοντας ακόμα το περίεργο συναίσθημα μέσα μου.
Πάνω από το κεφάλι μου,στο μετρό,περνούσαν καμπίνες τελεφερίκ που παρείχαν πρόσβαση στους κατοίκους που ζούσαν ακόμα πιο ψηλά απο την Comuna 13,ακόμα ενα δείγμα προσπάθειας για ανάπτυξη στις υποβαθμισμένες περιοχές.Αυτό ακριβώς ειναι και το σημείο αναφοράς της Κολομβίας: προσπαθεί να επιτύχει την ανάπτυξη ξεκινώντας απο τις κατώτερες τάξεις κι εκεί δίνει έμφαση αποτελώντας πρότυπο.
Γύρισα στη φωλίτσα του χόστελ μου και βγήκα για φαγητό,όπου δοκίμασα ένα υπέροχο ψαρι με τηγανιτή μπανάνα και σως κρεόλ.Από τότε και ύστερα,για το υπόλοιπο ταξιδι,κάθε μέρα αποφάσισα να τρώω ψάρι!

 

[fenia42]

Την επομένη ξυπνάω πρωί πρωί,κάνω ενα παγωμένο μπάνιο και φεύγω για καφέ και desayuno,πρωινό.
Ολόκληρη Κολομβία και δεν εχει ζεστό νερό!Εχω δυο βδομάδες που κάνω μπάνιο με παγωμένο,και οκ στην Καραιβικη το χρειάζεσαι αλλά στα βουνα με τους 13 βαθμούς ειναι λίγο δύσκολο.Σε πολλά μέρη του κόσμου δεν έχει πάντα ζεστό νερο,είναι για πολλούς μια πολυτέλεια ,στην Ινδια τουλάχιστον είχαν την ειλικρίνεια να ενημερώνουν τους υποψήφιους πελάτες "κουβάς με ζεστό νερό κατόπιν αίτησης".
Η περιοχή που μένω στο Μεντεγίν λέγεται Poblado και είναι από τις καλές περιοχές.Θυμίζει έντονα Ευρώπη και εχει όμορφα καφέ και εστιατόρια.Μετά από περπάτημα ενός τετάρτου επιλέγω αυτό που θα με φιλοξενήσει και παραγγέλνω καφεδάκι πρωινό και χυμό μάνγκο.Δίπλα μου σε ένα τραπέζι κάθονται μαυριδερές κοπέλες με έντονα ινδιάνικα στοιχεία και πλέκουν κουκλίτσες από μαλλί ενώ απέναντι 3-4 chicas λευκές λευκές ετοιμάζονται για φωτογράφηση ρούχων.Παρατηρω πως και εδώ το λευκό κυριαρχεί σαν επιθυμητό χρώμα επιδερμίδας,μάλιστα τα κορίτσια βάζουν αντιηλιακό με υψηλή προστασία ενώ στους δρόμους είδα να κυκλοφορούν με ομπρέλες και μακριά μανίκια.
Σκέφτομαι ποσο σχετικά είναι τα πρότυπα της ομορφιάς ανα τον πλανήτη.Γι'αυτό χρειαζόμαστε καλλιτέχνες όπως ο Μποτέρο που υμνεί τη διαφορετικότητα.
Φεύγοντας,πληρώνω στο ταμείο και η Ινδιάνα υπάλληλος μου λεει ποσο πολυ της αρέσει η μύτη μου που ειναι φαρδιά και γαμψή.Μου φάνηκε τοσο αστείο αυτο το κομπλιμέντο και τόσο σχετικό με τους προηγούμενους συνειρμούς μου.Για μένα πάντως η ομορφιά δεν έχει χρώμα αλλά λάμψη στα μάτια και το χαμόγελο,και όλα τα άλλα περιττά.
Γυρνώ λοιπον στο χόστελ όπου εχω κλείσει εκδρομή για εξερεύνηση στους τόπους του Πάμπλο Εσκομπάρ.
Ειμαστε πεντε άτομα ολα κι ολα στο τουρ και ο ξεναγός μας,μας πηγαίνει να δούμε μια πολυκατοικία με θωρακισμένα τζάμια που δε παθαίνουν τίποτα και έχουν αντέξει ακόμα και βόμβες.Η πολυκατοικία αυτη ειναι σημερα εγκαταλελειμένη και σκέφτονται απο το κράτος να την αξιοποιήσουν στο μέλλον.Αποτελει ενα απο τα πολλα κρυσφυγετα του Βαρόνου.Ο ξεναγός μας λεει πως ο ξάδερφος του ήταν το δεξί του χέρι,πως ο ίδιος τον είχε γνωρίσει μια φορα,πως ολοι του οι συμμαθητές ήταν στη δούλεψή του και έχουν σκοτώσει πολύ κόσμο.Είναι ανατριχιαστικά όσα μας λέει,και μας δείχνει φωτογραφίες με τον ξάδερφο ο οποιος εχει ενα τατουάζ σε ολο του τον πήχη που γραφει "master of mafia"...
Στη συνέχεια μας πηγαίνει σε ενα πιο ορεινό μέρος που επισης χρησιμοποιούσε ο Εσκομπαρ για να χαλαρώνει με τους φίλους του.Μας δείχνει το ελικοδρόμιο,το γυμναστηριο,την εκκλησία,τα φυλάκεια,την τεράστια φάτνη κι ενα τσιμεντένιο βαρέλι.Στο βαρέλι αυτο έκαιγαν τους νεκρούς κι ετσι κανεις δεν έβρισκε τα ίχνη τους.
Το μέρος αυτο σημερα στεγάζει ένα γηροκομείο.Είναι αξιόλογο απο μεριάς της κυβέρνησης που κανει έμπρακτα κινήσεις υποστήριξης των ευπαθών ομάδων.
Ο ξεναγός μας μας δείχνει ενα δρομάκι που οδηγεί στην κυρία είσοδο και μας εξηγεί πως έφερνε ο Εσκομπαρ πόρνες γυμνές στις δυο και τρεις το βράδυ και τις έβαζε να κάνουν διαγωνισμό τρεξίματος πάνω στα τακούνια τους,η νικήτρια κέρδιζε πολλα χρήματα κι αυτός κέρδιζε το σεβασμό των φίλων του με αυτού του είδους την ψυχαγωγία που παρείχε.
Η δε μητέρα του ηταν σύμφωνη με τις δραστηριότητες του γιου της και τον στήριζε μέχρι το τέλος.Άλλωστε τόσος μισογυνισμος δε μπορει παρα να πηγάζει από μια ανισόρροπη σχέση μάνας γιου.Ο πατέρας του τον αποδοκίμαζε ωστόσο.
Η φτώχεια της περιοχής έβρισκε προσωρινό καταφύγιο στο πρόσωπο του και πολλοί ήταν οι γονεις που ευσπευδαν να στείλουν τα ανήλικα κοριτσια τους για την "ψυχαγωγία" του βαρόνου,με την ελπίδα μιας καλύτερης τύχης.Εκεινος όμως όχι μονο δε τις φρόντιζε,αλλα σκότωνε και όσες έμεναν έγκυες...
Παρολ'αυτά δε παύει να εκτελούσε τα θρησκευτικά του καθήκοντα με ζήλο και να διατηρούσε άψογη σχεση με τη θρησκεία.Προσευχόταν συχνά,έφτιαχνε εκκλησιες,έδινε σπίτια στους φτωχούς,μιλούσε με εδάφια απο τη Γραφή,πίστευε ακράδαντα οτι ο θεός τον βοηθά στις δραστηριότητες του.
Παραλληλίζοντας αυτά με την ιστορία της χώρας του δε μου φαίνεται καθόλου περίεργο.Και οι conquistadores που έφτασαν στην Κολομβια σκότωναν και προσυλητιζαν στο όνομα του θεού,θεωρώντας κοινή αλήθεια μόνο τα δικά τους πιστεύω αγιάζοντας κάθε σκοπό.
Παράλληλα ο Εσκομπαρ είχε και καλλιτεχνικές αναζητήσεις,αφού διέθετε προσωπική συλλογή με έργα των Πικασο,Ρέμπραντ,Μονέ και άλλων.
Σήμερα τα μέλη της οικογένειάς του ζουν στην Αμερική με αλλα ονόματα και ακόμα παίρνουν ποσοστά απο τις δραστηριότητές του.
Τελευταία στάση,το νεκροταφείο όπου βρισκόταν η σωρός του,θαμμένος δίπλα στη μανούλα .Στάθηκα ακριβώς πάνω του και τον έβγαλα μια φωτογραφία.
Γυρισα στο χοστελ μου σκεπτική,είχα απόλυτη ανάγκη μια μπύρα.

 

[fenia42]

Ξυπνησα πρωι και μετα το καθιερωμένο παγωμένο ντους και ενα ακόμα καλο desayuno στο Μεντεγίν που είχε κλέψει την καρδια μου,πήγα στο αεροδρόμιο για να βρεθώ στα βόρεια της χώρας,στη μεριά της Καραιβικής και στην περίφημη Cartagena de Indias.
Στις 11/11 η Καρταχένα γιορτάζει την ανεξαρτησία της κι εγώ θα πετύχαινα τους πανηγυρισμούς!Καρταχένα σημαίνει χρώμα,ήλιος θάλασσα,χαλαροί ρυθμοί,ξεγνοιασιά και ζέστη.Θυμάμαι σε κάποιο βιβλίο του ο Κολομβιανός νομπελίστας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες περιέγραφε χαρακτηριστικά την εμπειρία του όταν σε μεγάλη ηλικία βίωσε το σωμα του το κρύο.
Ακόμα και το τέρμιναλ του αεροδρομίου ειναι γεμάτο λουλούδια και φυτά και σε προδιαθέτει για την εύπορη γη που πρόκειται να σε υποδεχτεί.
Ο οδηγός του ταξι που με πηγαίνει στο ξενοδοχείο είναι χαμογελαστός και κουνάει το σωμα του σε ρυθμό σάμπα.
Ναι,από την Καρταχένα και μετά τελειώνουν τα χόστελ.Ήθελα να ειμαι εντελώς μόνη,στην ησυχία μου,μακριά ακόμα και από την πρόσκαιρη παρέα των εναλλασσόμενων επισκεπτών.
Αφήνω τα πράγματα στο όμορφο δωμάτιο και ξεχύνομαι στους δρόμους.Αγαπω την αποικιακή αρχιτεκτονική και η Καρταχένα με τα στενάκια και τις πανέμορφες πλατείες της δε με απογοητεύει καθόλου.Με τις ωρες έκανα βόλτες στα όμορφα πολύχρωμα στενά μη χορταίνοντας και θαύμαζα τους επιβλητικούς ναούς με τα αγάλματα.Γύρω γύρω μαγαζιά με σουβενίρ,καφέ και εστιατόρια,και κόσμος,πολύς κόσμος,το πλέον τουριστικό κομμάτι του ταξιδιού.Υπαρχουν απευθείας πτήσεις απο Μαιαμι και πολλές άλλες πόλεις,εξού και ο χαμός.
Η ζέστη ειναι γλυκια και υποφερτή.Κάνω διαλλειμα για καφε αλλα δε μου αρέσει αυτο που πίνω.
Αργότερα τρωω ενα ακόμη θεσπέσιο γεύμα με ψάρι,συνοδεία κρασιού και κακομαθαίνω τον εαυτό μου.Οταν είσαι μόνος όμως ποτέ δε περιμένεις να εχεις το καλύτερο τραπέζι.Δε πειραζει,αρκεί που κρατώ καλη συντροφιά στον εαυτό μου.
Το βραδάκι κανω μια βόλτα γύρω γύρω απο τα τείχη της πόλης.Η Καρταχενα ηταν στόχος πειρατικών επιθέσεων και η ανάγκη περιτείχησης ηταν επιτακτική.Οταν ανάβουν τα φώτα τα μνημεία φαίνονται ακόμα πιο επιβλητικά και γοητευτικά.Στην είσοδο του ιστορικού κέντρου υπαρχει μια τεράστια πόρτα η οποια οδηγεί στην παλια πόλη.Οταν αποικήθηκε η Καρταχενα,σκλάβοι απο την Αφρική κατέφθαναν για να πουληθούν εδω.Οπότε με το που διάβαιναν το κατώφλι υπέγραφαν και την καταδίκη τους,οι άντρες ως εργάτες και οι γυναίκες για σεξουαλική κυρίως εκμετάλλευση.
Σήμερα,οι μαύροι εξακολουθούν να έχουν κάποια κόμπλεξ κατωτερότητας,έχουν την τάση να δουλεύουν σε δουλειές του ποδαριού,δε πιστεύουν οτι αξίζουν μια καλυτερη θέση,ενώ στις ακτές δε θα ακούσεις "παρακαλω,τι θα θέλατε" αλλα "a la orde", σα να λεμε "στις διαταγές σας".
Η κεντρική πλατεία γεμίζει ακόμα περισσότερο χρώμα με τις υπέροχες υπάρξεις που πουλούν φρούτα φορώντας παραδοσιακά ενδύματα και είναι πολυ φιλικές και δεκτικές στο να τις φωτογραφήσεις.

 

[LULLU]

ααααααααααα σε εμας ζητησαν 1ο ευρω για καθε φωτογραφια οι κυριες με τις πολυχρωμες φορεσιες...τα φραουτα παντως που εχουν ειναι απαιχτα..

 

[underwater]

Είμαι απαράδεκτη, μόλις πήρα πρέφα ότι ξεκίνησες ιστορία!

Πάντα ζωντανή η περιγραφή σου, υπέροχες οι εικόνες και πολύ ενδιαφέρουσες οι πληροφορίες που μας δίνεις!

Περιμένω τη συνέχεια!

 

[KIKI]

Πολυ ωραίο ταξιδι !
Περιμενω τη συνεχεια ......

 

[fenia42]

Ο Θαλής ο Μιλήσιος είναι γνωστός όχι μόνο για τα μαθηματικά του θεωρήματα αλλά και ως ένας από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας και προσωκρατικός φιλόσοφος. Οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι φημίζονται για τις ιδέες που είχαν αναπτύξει όσον αφορά τη δημιουργία του κόσμου. Για το Θαλή λοιπόν τα πάντα ξεκινούν από το νερό. Ο άνθρωπος ξεκίνησε την ύπαρξή του ως αμφίβιο ον και κάποτε, για άγνωστους λόγους έχασε την ιδιότητά του να μπορεί να αναπνέει κάτω από το νερό. Όσο παράλογο και να ακούγεται, έχει μια βάση, αφού όλοι μας κάποτε για εννιά μήνες ζούσαμε και αναπνέαμε σε ένα υγρό φιλόξενο ήσυχο περιβάλλον ακούγοντας μόνο την αναπνοή της μητέρας μας.

Είναι λίγο περίεργο το συναίσθημα, αλλά αυτά αναλογιζόμουν τις δυο ολόκληρες ώρες που πέρασα κάτω από το νερό της Καραϊβικής, εξερευνώντας τα ψάρια και τα κοράλλια του βυθού, στην απόλυτη ηρεμία, ακούγοντας μόνο τη δική μου αναπνοή. Παραδόθηκα στην τεράστια μήτρα της θάλασσας και αφέθηκα απόλυτα, και μόνο όταν ήρθε ο βαρκάρης που με συνόδευε, κατάλαβα πως είχαν περάσει δυο ολόκληρες ώρες σιωπής.

Η Καρταχένα δε φημίζεται για τις παραλίες της και όποιος ονειρεύεται λευκή άμμο, πεντακάθαρα γαλανά νερά και snorkeling δεν έχει παρά να πάρει το πλοιάριο της γραμμής και να περάσει στο απέναντι νησί .Η Playa blanca υπόσχεται μια καλή γεύση εξωτικής θάλασσας, αρκεί να κινηθεί κανείς μακριά από τη μάζα των τουριστών. Το snorkeling λοιπόν, φάνταζε ιδανικό για την περίπτωσή μου, που επιδίωκα την απομόνωση. Με 40,000 πέσος νοίκιασα το κρις κραφτ που θα με πήγαινε σε έναν ύφαλο, πολύ μακριά από οποιαδήποτε ανθρώπινη παρουσία.

Αφού πέρασαν οι δυο ώρες και επέστρεψα, βρήκα ένα μικρό καλυβάκι κι έφαγα το ταπεινό μου ψάρι με πλαστικό μαχαιροπίρουνο, χωρίς χαρτοπετσέτες και άλλες χλιδές, και απόλαυσα τόσο πολύ αυτή μου την ελευθερία που δεν ένιωσα καν να παραβιάζονται τα όρια του comfort zone μου- εγώ που και την πίτσα την τρώω με μαχαιροπίρουνο.

Αργά το απόγευμα, και αφού είχα απολαύσει μια πινια κολάντα σε ανανά , πήρα το δρόμο της επιστροφής, λιγάκι κουρασμένη. Γύρισα στο ξενοδοχείο για ένα μπάνιο και παρά την κούραση της θάλασσας είχα όρεξη να βγω έξω.

Πήγα να δω το ηλιοβασίλεμα στο λιμάνι πίνοντας έναν αποτυχημένο καφέ ,και αφού βάφτηκε ο ουρανός με μενεξεδιά χρώματα αποφάσισα να κάνω μια βόλτα στα σοκάκια της πόλης που είναι πανέμορφα φωτισμένα.

Από μακριά ακούω φωνές, κροτίδες, ουρλιαχτά χαράς, πανηγυρισμούς. Και τότε θυμάμαι πως η πόλη γιορτάζει την ανεξαρτησία της. Ο Βενεζουελάνος Σιμόν ντε Μπολίβαρ είχε όραμα μια ενωμένη χώρα, μακριά από Ισπανούς κατακτητές, με λίγο πείσμα και πολύ συγκυριακή τύχη τα κατάφερε. Η Καρταχένα είναι μια από τις πρώτες πόλεις της Λατινικής Αμερικής που ανεξαρτοποιήθηκαν. Σήμερα σχεδόν κάθε κεντρική πλατεία στη λατινική αμερική φέρει το όνομά του Λιμπερταδόρ, παρόλο που στα τελευταία χρόνια της ζωής του υποτιμήθηκε από το λαό και πέθανε μόνος και ξαχασμένος.

Φυσικά οι Καρταχένιοι τιμούν τη συμβολή του και το γιορτάζουν με το χαρακτηριστικό τους τρόπο : με χορό και καρναβάλι.

Το πλήθος με παρασέρνει και πλησιάζω όλο και περισσότερο να δω από κοντά τους εορτασμούς και να γίνω κι εγώ κομμάτι αυτής της χαράς.

Παιδιά τρέχουν γύρω γύρω ανέμελα, μικροπωλητές διαλαλούν την πραμάτεια τους, μπαλόνια κονφετί μαλλί της γριάς παντού, κροτίδες σκάνε από το πουθενά και στο βάθος μια χρωματιστή λαοθάλασσα από καρναβαλιστές με τεράστια χαμόγελα και εκτυφλωτική λάμψη στο βλέμμα. Ακολουθώ την πομπή εκστασιασμένη, χαμογελάω μόνη μου, γίνομαι ένα με το πλήθος, σπρώχνω και σπρώχνομαι κι εγώ για να αποτυπώσω για πάντα στο φακό μου τις εικόνες που ακόρεστα προσπαθώ να ρουφήξω. Σε κάποια στιγμή βλέπω ένα μεγάλο άνοιγμα και αποφασίζω να σταθώ εκεί για να τραβήξω καθαρότερο βίντεο και φωτογραφίες. Έχω σταθεί δίπλα σε μια κυρία που παρακολουθεί κι εκείνη εκστασιασμένη . Η καρδιά μου νιώθει πληρότητα με τόση χαρά γύρω μου. Και τότε, εντελώς ξαφνικά και απροειδοποίητα, η διπλανή κυρία βουτάει ουρλιάζοντας σα τρελή στην πομπή και αγκαλιάζει τη φίλη της που είχε μόλις αναγνωρίσει να περνάει ντυμένη καρναβάλι. Οι δυο φίλες χαίρονται απίστευτα και δε μπορούν να συγκρατήσουν τις κραυγές τους, πηδούν πάνω κάτω αγκαλιασμένες σα μωρά παιδιά. Και τότε ξαφνικά, μέσα σε αυτό το κλίμα ευφορίας, μέσα στην τόση χαρά, μέσα στις κραυγές και τις επευφημίες ένας λυγμός ήρθε στο λαιμό μου.

Ήταν τόσο αιφνιδιαστικός και τόσο ξένος σε μένα.

Σε μένα που δε κλαίω ποτέ, σε μένα που είμαι δυνατή και ανεξάρτητη και που έχω περάσει εδώ και χρόνια στο απυρόβλητο του πόνου. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα χαράς εγώ δε μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου που πλέον έτρεχαν ποτάμι. Κι είχα χρόνια να κλάψω. Οι περαστικοί με κοιτούν με απορία μα εμένα δε με νοιάζει. Δε προσπαθώ καν να σταματήσω το κλάμα. Φεύγω από κει, αποσύρομαι σε ένα παγκάκι, μακριά από το πλήθος, και ακόμα κλαίω.

Ποιον κοροιδεύω;

Γιατί όσο ωραία και να είναι η ανεξαρτησία, όσο ωραίο είναι να πατάς στα πόδια σου, να είσαι αυτοδημιούργητος και κύριος του εαυτού σου, δε παύει να είσαι άνθρωπος και να θέλεις βασικά αγαθά όπως η ευτυχία και η χαρά,να τα μοιράζεσαι.

Γύρω μου όλοι διασκεδάζουν. Η Καρταχένα δεν είναι μόνο η παραμυθούπολη του ιστορικού κέντρου. Λίγο παραέξω ξεκινούν τα χαμόσπιτα με τις λαμαρίνες για στέγες. Η φτώχεια όμως δεν εμποδίζει αυτούς τους ανθρώπους να χαίρονται και να γλεντούν. Μπορεί και να το παρακάνουν , τουλάχιστον δε μιζεριάζουν. Δεν είναι όμως τόπος αυτός για κλάματα. Είναι τόπος για χαρά, και η χαρά πρέπει να κρατά μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Διόλου τυχαίο που στην πόλη αυτή ήρθε ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκεζ για να συγγράψει το έργο του «Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας» ,μια ωδή στην αγάπη που κρατά αιώνια.

 

[Vasileti]

τα σέβη μου.

 

[Earth Citizen]

Ποιον κοροιδεύω;

Γιατί όσο ωραία και να είναι η ανεξαρτησία, όσο ωραίο είναι να πατάς στα πόδια σου, να είσαι αυτοδημιούργητος και κύριος του εαυτού σου, δε παύει να είσαι άνθρωπος και να θέλεις βασικά αγαθά όπως η ευτυχία και η χαρά,να τα μοιράζεσαι.

Ακριβώς οι ίδιες είναι και οι δικές μου σκέψεις μετά από πρόσφατο μεγάλο ταξίδι μόνη μου και μακριά...Παρ' όλα αυτά θα το ξανακάνω. Αφού δε βρίσκω πάντα κάποιον ν'ακολουθήσει, τι να κάνω, να κάτσω σπίτι μου και να μην πάω τα ταξίδια που θέλω;
Σ' ευχαριστούμε για την ωραία ιστορία