Γερμανία Η τριλογία του Σεπτέμβρη (2016) - Τρίτο μέρος. Στο μεγαλύτερο μπαρ του κόσμου.

[gelf]

Κεφάλαιο 3

Η δεύτερη ημέρα στο Ντίσελντορφ.

Μετά το πολύ καλό πρωινό του ξενοδοχείου, ξεκίνησα, μόνος μου αυτή τη φορά, την περιπλάνηση στο κέντρο του Ντίσελντορφ. Οι υπόλοιποι της παρέας είχαν αποφασίσει να επισκεφτούν ένα μουσείο στα περίχωρα της πόλης. Το μουσείο, απ’ ότι θυμάμαι από τα λεγόμενα τους, είναι φυσικής ιστορίας, εκτείνεται και σε παραπλήσια δασώδη περιοχή και είναι από τα πλέον πρωτοποριακά του είδους του. Βέβαια δεν συγκράτησα τις συζητήσεις τους, γιατί ο δικός μου στόχος ήταν να περπατήσω στην πόλη, αφού θα ήταν η μοναδική ημέρα που θα είχα ολόκληρη στη διάθεσή μου για εξερεύνηση της πόλης και απόλαυση της altbier.

Αυτή τη φορά δεν πήγα προς την Altstadt από τους κεντρικούς δρόμους (Am Wehrhahn, Schadowstrasse, Theodor-Körner-Strasse), αλλά μέσα από το πάρκο Hofgarten.

Το πάρκο Hofgarten είναι ένας μεγάλος πνεύμονας πρασίνου μέσα στο κέντρο της πόλης του Ντίσελντορφ. Το Hofgarten, το οποίο άρχισε να δημιουργείται από τον 16ο αιώνα, είναι το κεντρικό πάρκο του Ντίσελντορφ, έχει έκταση 28 περίπου εκταρίων και στο πάρκο αυτό έχει εκτραπεί μεγάλο τμήμα του ποταμού Ντίσελ, ο οποίος έδωσε το όνομά του στην πόλη. Έτσι στο πάρκο υπάρχει έντονο το υγρό στοιχείο, αφού σχηματίζονται κανάλια, ποταμάκια και λιμνούλες.

Έμεινα αρκετή ώρα στο πάρκο, σταμάτησα σε παγκάκι για να παρακολουθήσω την καθημερινή ζωή των κατοίκων της πόλης και όπως καθόμουν παρατήρησα σπασμένα γυαλιά από μπουκάλια μπύρας.

Σκέφτηκα ότι το φαινόμενο αυτό δεν θα το έβλεπες στη χώρα του συντρόφου Λουκασένκο, την οποία είχα επισκεφτεί προ μηνών. Στη Λευκορωσία δεν έβλεπες ούτε μικροσκοπικό κομμάτι χαρτιού στους κοινόχρηστους χώρους και προφανώς ήταν αδιανόητο το φαινόμενο των σπασμένων μπουκαλιών σε πάρκο. Αφού ξεκουράστηκα συνέχισα τον χαλαρό περίπατο στο πάρκο πέρασα από το Theatermuseum του Ντίσελντορφ,

δεν μπήκα μέσα γιατί το θεώρησα σπατάλη χρόνου και προχώρησα προς τη Fontäne "Jröner Jong", μια από τις κρήνες σύμβολα της πόλης, προερχόμενη κι αυτή από τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.

Συνέχισα τον περίπατο δίπλα στις λίμνες που έχουν δημιουργηθεί από την εκτροπή του ποταμού Ντίσελ, παρατήρησα τη χρυσή γέφυρα (Goldene Brücke)

και το σιντριβάνι Märchenbrunnen, κατασκευασμένο από τον Γάλλο γλύπτη Max Blondat

Χαλάρωσα αρκετά στο κεντρικό πάρκο του Ντίσελντορφ και όταν βγήκα έξω από το πάρκο, προχώρησα κατά μήκος της Heinrich-Heine-Allee και έφτασα έως τη Maximilian-Weyhe-Allee όπου βρίσκεται η Ratinger Tor, η μόνη πύλη που έχει απομείνει από το παλιό Ντίσελντορφ, κατασκευασμένη με στοιχεία κλασικής αρχιτεκτονικής με δωρικούς κίονες

Φεύγοντας από τη Ratinger Tor, επέστρεψα μέσω της Heinrich-Heine-Allee

προς την Altstadt. Φτάνοντας στην Altstadt πέρασα από ένα κρατικό κτίριο στο προαύλιο του οποίου γινόταν εκδήλωση διαμαρτυρίας ελεγχόμενη απόλυτα από την αστυνομία και προχώρησα προς την εκκλησία του Αγίου Ανδρέα (Andreaskirche), την παλιότερη μπαρόκ εκκλησία του Ντίσελντορφ, κατασκευασμένη μεταξύ των ετών 1622 και 1629.

Απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Ανδρέα βρίσκονται τα πολλά irish bars που είχα συναντήσει και την προηγούμενη νύχτα.

Προχώρησα κατά μήκος της Andreasstrasse και έφτασα στη Burgplatz, την παραποτάμια πλατεία του κάστρου.

Περπατώντας στην πλατεία φτάνω ως τον ποταμό Ρήνο και με έκπληξή μου βλέπω στην απέναντι όχθη του ποταμού να βόσκουν ζώα.

Ήμουν στην πρωτεύουσα της Βόρειας Ρηνανίας - Βεστφαλίας, του πιο ανεπτυγμένου κρατιδίου της Γερμανίας και όμως απέναντι από το ποτάμι έβλεπα ζώα να βόσκουν. Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Προχώρησα, δίπλα στον ποταμό, προς το βόρειο τμήμα της πλατείας και συνάντησα την εκκλησία Josephskapelle, μια μπαρόκ εκκλησία των καρμελιτών, κατασκευασμένη μεταξύ των ετών 1712 και 1716.

Στον Β παγκόσμιο πόλεμο, η εκκλησία καταστράφηκε ολοσχερώς και από το έτος 1950 άρχισαν εργασίες ανακατασκευής της στην αρχική μορφή. Απέναντι βρίσκεται ο τεράστιος σε μέγεθος καθεδρικός ναός του Αγίου Λαυρεντίου (Sankt Lambertus), ένα επιβλητικό κτίριο του 13ου αιώνα, το οποίο διακρίνεται από μεγάλο τμήμα της πόλης.

Δεν είχα φακό fisheye μαζί μου για να φωτογραφίσω ολόκληρο το κτίριο. Άλλωστε τα χρόνια περνούν κι έχω σταματήσει να κουβαλώ φακούς στα ταξίδια μου. Έκανα μια βόλτα γύρω από τον καθεδρικό ναό

και μπήκα μέσα, από μια είσοδο στο πλάι του κτιρίου,

ώστε να παρατηρήσω το εσωτερικό της βασιλικής του Αγίου Λαυρεντίου.

Όταν βγήκα από τον καθεδρικό ναό ξεκίνησα ένα παραποτάμιο περίπατο

με στόχο να φτάσω έως τον πύργο τηλεπικοινωνιών, το ύψος του οποίου ανέρχεται σε 240,50 μέτρα, όπου όπως έχω προαναφέρει είναι το υψηλότερο κτίριο του Ντίσελντορφ

και προς το λιμάνι media harbor, όπου υπάρχουν κτίρια μοντέρνας αρχιτεκτονικής, όπως είχα δει σε φωτογραφίες στο ξενοδοχείο μου.

Έκανα μια μικρή παράκαμψη,

πέρασα από τη Marktplatz με το Altes Rathaus Düsseldorf,

όπου γύριζε μια μουσική μπάντα και συνέχισα την παραποτάμια διαδρομή βλέποντας τα ποταμόπλοια να διασχίζουν τον Ρήνο.

Συνέχισα να περπατώ παραποτάμια προς το media harbor, παρατηρώντας ότι όλα τα μπαρ και τα ρεστοράν ήταν γεμάτα από κόσμο.

Περπατώντας παραποτάμια έριχνα και καμιά ματιά προς τα πίσω, όπου εκτός από τη βασιλική του Αγίου Λαυρεντίου, κτίριο το οποίο δέσποζε, παρατηρούσα και τον Shlossturm, τον επιβλητικό πύργο ο οποίος κοσμεί τη Burgplatz και είναι ότι απέμεινε από το παλάτι (και την οχύρωσή του) το οποίο κατασκευάστηκε τον 13ο αιώνα, αλλά καταστράφηκε από πυρκαγιά το έτος 1872.

Φτάνοντας στην περιοχή του παλιού λιμανιού (alter hafen),

έκανα άλλη μια παράκαμψη, ώστε να περάσω από την περιοχή Carlstadt την "αρτίστικ" περιοχή της πόλης και κυρίως να επισκεφτώ το Filmmuseum του Ντίσελντορφ,

το μουσείο κεραμικής δίπλα ακριβώς από το Filmmuseum και τον πανέμορφο, γα τα δεδομένα του Ντίσελντορφ, δρόμο Citadellstrasse

με τα κτίρια του 18ου και 19ου αιώνα.

Προχώρησα έως το τέλος του δρόμου,

όπου υπάρχει το πάρκο Spee's Graben,

δημιουργημένο για αντιπλημμυρική προστασία της πόλης, από έργα εκτροπής του νότιου τμήματος του ποταμού Ντίσελ, ο οποίος, όπως έχει προαναφερθεί στην παρούσα ιστορία, έχει δώσει το όνομά του στην πόλη. Ξεκουράστηκα λίγο και συνέχισα με νότια κατεύθυνση, περπατώντας παραποτάμια προς το media harbor, παρατηρώντας όμως συνεχώς προς βορά το κέντρο της πόλης.

Στη συνέχεια αφού προσπέρασα μια άλλη διαδήλωση,

προχώρησα στο πάρκο Rheinpark Bilk,

ένα πολύ όμορφο πάρκο 7,60 εκταρίων, δίπλα στον ποταμό Ρήνο με λεύκες φλαμουριές κλπ, γενικά με πολύ πράσινο και έφτασα στον κατασκευασμένο από το έτος 1981, πύργο τηλεπικοινωνιών ή πύργο του Ρήνου (Rhine Tower), όπως είναι η επίσημη ονομασία του, ύψους 240,50 μέτρων

και στο media harbor, το πρώην βιομηχανικό λιμάνι, όπου από το έτος 1989 οπότε και ξεκίνησαν οι εργασίες ανάπλασης, έχει μετατραπεί σε μαρίνα που περιστοιχίζεται με κτίρια, εξαιρετικά δείγματα σύγχρονης αρχιτεκτονικής.

Τα σύγχρονα κτίρια του media harbor έχουν χρήσεις γραφείων, καταστημάτων, εστιατορίων και λοιπών καταστημάτων ψυχαγωγίας.
Άρχισα να επιστρέφω προς το κέντρο της πόλης, στην αρχή παραποτάμια

και στη συνέχεια περπατώντας σε ήσυχες περιοχές,

προκειμένου να συναντηθώ με τους υπόλοιπους της παρέας.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• …

  Go to chapter

  Go
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[gelf]

Κεφάλαιο 2

Η πρώτη επιχείρηση στα Ζυθοποιεία για altbier .

Ήπια την πρώτη γουλιά από το ποτήρι της μπύρας τύπου Alt και η γεύση της ήταν βελούδινη.
Όπως προανέφερα, είχαμε φτάσει στο πρώτο ζυθοποιείο για να πιούμε τις πρώτες μπύρες Alt. Φρέσκιες μπύρες, από την παραγωγή στην κατανάλωση. Κυριολεκτικά. Οι μπύρες αυτές έχουν πολύ σύντομη ημερομηνία λήξης. Ημερομηνία λήξης της τάξης των δύο ημερών. Και όπως βγαίνουν από την παραγωγή τα βαρέλια, πρέπει να μπαίνουν αμέσως στο ψυγείο. Ο σερβιτόρος έφερνε συνεχώς μπύρες, όποιοι ήθελαν έπαιρναν από ένα ποτήρι μπύρας Alt κι ο σερβιτόρος σημείωνε την κάθε μπύρα σε ένα από τα σουβέρ.
Το πρώτο ζυθοποιείο που συναντήσαμε ήταν το ζυθοποιείο Uerige. Ο καιρός ήταν καλός και τις πρώτες μπύρες τις ήπιαμε στους πάγκους στον εξωτερικό χώρο,

βλέποντας τους ντόπιους να κυκλοφορούν ευτυχείς λόγω week-end, αφού τότε ήταν Παρασκευή μεσημέρι. Αφού ήπια μερικές μπύρες, αποφάσισα να δω τον εσωτερικό χώρο του ζυθοποιείου.

Όταν βγήκα έξω, βγήκα ενθουσιασμένος, τόσο από το χώρο, όσο και από τα αποστάγματα. Προφανώς είχαμε πιει και από ένα τουλάχιστον απόσταγμα.

Βγαίνοντας από το ζυθοποιείο Uerige, κάναμε μια στάση στο επί της Berger Str πρατήριο του εργοστασίου της μουστάρδας Löwensenf

(αλσατικής καταγωγής, αλλά από το έτος 1920 το εργοστάσιο έχει έδρα το Ντίσελντορφ), με πολλές υπέροχες γεύσεις (από γεύση με μέλι έως γεύσεις πολύ καυτερές), αγοράσαμε αρκετά βαζάκια ο καθένας και συνεχίσαμε τον περίπατο στην Altstadt,

περάσαμε από το παλιό λιμάνι (alter hafen),

φτάσαμε στον ποταμό Ρήνο, όπου διακρίναμε το υψηλότερο κτίριο του Ντίσελντορφ, τον πύργο τηλεπικοινωνιών, το ύψος του οποίου ανέρχεται σε 240,50 μέτρα.

Μετά από έναν πολύ ευχάριστο περίπατο στις όχθες του ποταμού Ρήνου, κατευθυνθήκαμε, πάλι, προς το κέντρο της πόλης, περνώντας από την πλατεία Marktplatz, πλατεία, η οποία δημιουργήθηκε τον 14ο αιώνα και είναι το ουσιαστικό κέντρο της παλιάς πόλης (Altstadt). Στο κέντρο της πλατείας βρίσκεται το έφιππο άγαλμα του Johann Wilhelm II,

ενώ στο δυτικό και βόρειο τμήμα της Marktplatz βρίσκεται το Altes Rathaus Düsseldorf

κτίριο αρχικά ολοκληρωμένο το έτος 1573 και το οποίο συνδυάζει τα νεο - αναγεννησιακά με τα μπαρόκ στοιχεία αρχιτεκτονικής.
Συνεχίσαμε τον περίπατο στην Altstadt,

Κάποια στιγμή κουραστήκαμε, αρκετοί πείνασαν και σταματήσαμε για φαγητό στην Pizzeria Rialto,

στη συμβολή των οδών Kurze και Mertensgasse (προέκταση της Andreasstrasse), γιατί ο ένας της παρέας είναι φαν της ιταλικής κουζίνας και φαν των κόκκινων κρασιών, αλλά δυστυχώς είναι και άνθρωπος ο οποίος αντιπαθεί τη μπύρα. Ο φίλος μας ήταν σε απόλυτα λάθος χώρο. Σκεφτήκαμε όμως να του κάνουμε τη χάρη και μπήκαμε στο ιταλικό εστιατόριο, αντί να πάμε σε μπυραρία όπως θα ήταν φυσικό. Ήπιαμε ιταλικό κόκκινο κρασί από τη Σικελία αντί για altbier.

Φάγαμε και ιταλικό φαγητό.

Δεν ήταν άσχημο αλλά δεν ήταν και η καλύτερη επιλογή. Όμως δεν θέλαμε να χαλάσουμε το χατίρι του φίλου μας, ο οποίος είναι και γνώστης της Γερμανίας αφού για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του έχει ζήσει στη Γερμανία, αλλά είναι και ειδικός σε θέματα εστίασης. Είναι άριστος με ένα πολύ μικρό μειονέκτημα. Αντιπαθεί τη μπύρα. Είναι φαν του κόκκινου κρασιού. Και για μένα η μπύρα, δεν είναι το καλύτερο ποτό. Προφανώς προτιμώ το μαλτ ουίσκι. Βέβαια μου αρέσει πολύ και η μπύρα. Και ιδιαίτερα η altbier η οποία είναι υπέροχη. Δεν σε φουσκώνει, δεν σε επηρεάζει άσχημα. Άλλωστε ο χώρος ήταν γεμάτος μπυραρίες που σου δημιουργούσε την ανάγκη να πιεις μπύρα. Αφού φάγαμε πίνοντας μερικά μπουκάλια κόκκινο κρασί, συνεχίσαμε για λίγο το περπάτημα στην παλιά πόλη, περάσαμε από τη Burgplatz, την παραποτάμια πλατεία του κάστρου

και ύστερα από λίγη ώρα, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας για λίγη ξεκούραση και φρεσκάρισμα. Άλλοι επέστρεψαν με τα πόδια στο ξενοδοχείο, εγώ όμως αποφάσισα να πάρω ταξί. Ήρθαν άλλοι τρεις μαζί μου, πήραμε ταξί στο ανατολικό όριο της παλιάς πόλης και της οδού Flinger και φτάσαμε άμεσα στο ξενοδοχείο μας. Ύστερα από ολιγόωρη ξεκούραση ξεκινήσαμε (σχεδόν όλοι - κάποιοι έμειναν για ξεκούραση στο ξενοδοχείο) με τα πόδια, πάλι, προς την Altstadt. Ήταν Παρασκευή βράδυ και όταν φτάσαμε στην παλιά πόλη, αυτή δικαίωσε το όνομά της ως το μεγαλύτερο μπαρ του κόσμου.

Σταματήσαμε και ήπιαμε από μια altbier και προχωρήσαμε προς το στόχο μας, ο οποίος ήταν το jazz bar Em Pöötzke, επί της οδού Mertensgasse, εντοπισμένο από την απογευματινή μας βόλτα, αφού ήταν πολύ κοντά στο ιταλικό ρεστοράν που είχαμε φάει.

Μπήκαμε μέσα στο μπαρ, δεν υπήρχε είσοδος και παραγγείλαμε μπύρες, τις οποίες έβαζαν σε ποτήρια με εκπληκτική ταχύτητα. Μου έκανε εντύπωση το πόσο φτηνές ήταν οι μπύρες (λιγότερο από 2 ευρώ το ποτήρι, ενώ παράλληλα άκουγες και έβλεπες live jazz.). Το μπαρ το κατηύθυνε με μαεστρία μια γυναίκα 55-60 ετών. Οι μπύρες ήταν από το γειτονικό ζυθοποιείο Schlösser, υπέροχες altbier.

Η live jazz μουσική ήταν υπέροχη.

Ο συνδυασμός μπύρας altbier και jazz ήταν καταπληκτικός. Υπήρχε η κατάλληλη χημεία να περάσεις καλά. Όχι όμως για όλους. Όπως προανέφερα ένας φίλος από την παρέα δεν συμπαθούσε τις μπύρες και ζήτησε κόκκινο κρασί. Η γυναίκα στο μπαρ (η οποία παρά τα χρόνια της διέθετε μεγάλη ταχύτητα στις κινήσεις της, γεμίζοντας συνεχώς ποτήρια με μπύρα) του εξήγησε με απολυτότητα, ότι το μπαρ αυτό δεν έχει δημιουργηθεί για να προσφέρει κρασί, αλλά μόνο μπύρα. Ο φίλος μας έμεινε άναυδος και δεν παρήγγειλε τίποτα. Μας λέει την αντίδραση της γυναίκας στο μπαρ κι εμείς ξεσπάσαμε σε ασυγκράτητα γέλια. Έχω μια αρχή. Όταν βρίσκομαι σε έναν τόπο δοκιμάζω τα φαγητά και πίνω κυρίως τα ποτά του τόπου. Στην Κίνα έπινα ένα περίεργο απόσταγμα με αλκοολικό βαθμό άνω των 50%, ή κινέζικα κρασιά. Στη Βραζιλία έπινα cashaca. Στην Ιρλανδία έπινα υπέροχο malt irish whiskey, συνοδευόμενο από μπύρα Guinness ή Murphy's. Στη Νέα Υόρκη έπινα κοκτέιλ. Στη Ρωσία, στη Λευκορωσία και στην Πολωνία έπινα βότκα κλπ. Απολαύσαμε για ώρα τη μουσική πίνοντας αρκετές Schlösser altbier.
Βγαίνοντας έξω από το jazz bar Em Pöötzke, η κίνηση στο "μεγαλύτερο μπαρ του κόσμου" ήταν εντονότερη.

Οι υπόλοιποι της παρέας ξεκίνησαν περπατώντας προς το ξενοδοχείο. Εγώ πήγα σε ένα μπαρ και ήπια μια τελευταία μπύρα. Στη συνέχεια προχώρησα προς το γνωστό σημείο (ανατολικό άκρο της οδού Flinger) προκειμένου να πάρω ένα ταξί για να επιστρέψω στο ξενοδοχείο μου. Προχωρώντας προς την πιάτσα των ταξί μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο μεγάλος αριθμός από irish bars με μπύρα Guinness, μέσα στο κέντρο του Ντίσελντορφ, την έδρα της altbier. Και δεν είχε περάσει ούτε μια εβδομάδα από τότε που ήμουν στο Δουβλίνο και στις pubs του Δουβλίνου με τις μπύρες Guinness. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που στο κέντρο μιας πόλης με εκατοντάδες ζυθοποιεία, υπήρχαν irish bars.

Αλλά irish bars είχα συναντήσει παντού στον κόσμο. Σταμάτησα να το σκέφτομαι, αποχαιρέτησα το μεγαλύτερο μπαρ του κόσμου,

πήρα ένα ταξί και έφτασα άμεσα στο ξενοδοχείο μου.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 3

Η δεύτερη ημέρα στο Ντίσελντορφ.

Μετά το πολύ καλό πρωινό του ξενοδοχείου, ξεκίνησα, μόνος μου αυτή τη φορά, την περιπλάνηση στο κέντρο του Ντίσελντορφ. Οι υπόλοιποι της παρέας είχαν αποφασίσει να επισκεφτούν ένα μουσείο στα περίχωρα της πόλης. Το μουσείο, απ’ ότι θυμάμαι από τα λεγόμενα τους, είναι φυσικής ιστορίας, εκτείνεται και σε παραπλήσια δασώδη περιοχή και είναι από τα πλέον πρωτοποριακά του είδους του. Βέβαια δεν συγκράτησα τις συζητήσεις τους, γιατί ο δικός μου στόχος ήταν να περπατήσω στην πόλη, αφού θα ήταν η μοναδική ημέρα που θα είχα ολόκληρη στη διάθεσή μου για εξερεύνηση της πόλης και απόλαυση της altbier.

Αυτή τη φορά δεν πήγα προς την Altstadt από τους κεντρικούς δρόμους (Am Wehrhahn, Schadowstrasse, Theodor-Körner-Strasse), αλλά μέσα από το πάρκο Hofgarten.

Το πάρκο Hofgarten είναι ένας μεγάλος πνεύμονας πρασίνου μέσα στο κέντρο της πόλης του Ντίσελντορφ. Το Hofgarten, το οποίο άρχισε να δημιουργείται από τον 16ο αιώνα, είναι το κεντρικό πάρκο του Ντίσελντορφ, έχει έκταση 28 περίπου εκταρίων και στο πάρκο αυτό έχει εκτραπεί μεγάλο τμήμα του ποταμού Ντίσελ, ο οποίος έδωσε το όνομά του στην πόλη. Έτσι στο πάρκο υπάρχει έντονο το υγρό στοιχείο, αφού σχηματίζονται κανάλια, ποταμάκια και λιμνούλες.

Έμεινα αρκετή ώρα στο πάρκο, σταμάτησα σε παγκάκι για να παρακολουθήσω την καθημερινή ζωή των κατοίκων της πόλης και όπως καθόμουν παρατήρησα σπασμένα γυαλιά από μπουκάλια μπύρας.

Σκέφτηκα ότι το φαινόμενο αυτό δεν θα το έβλεπες στη χώρα του συντρόφου Λουκασένκο, την οποία είχα επισκεφτεί προ μηνών. Στη Λευκορωσία δεν έβλεπες ούτε μικροσκοπικό κομμάτι χαρτιού στους κοινόχρηστους χώρους και προφανώς ήταν αδιανόητο το φαινόμενο των σπασμένων μπουκαλιών σε πάρκο. Αφού ξεκουράστηκα συνέχισα τον χαλαρό περίπατο στο πάρκο πέρασα από το Theatermuseum του Ντίσελντορφ,

δεν μπήκα μέσα γιατί το θεώρησα σπατάλη χρόνου και προχώρησα προς τη Fontäne "Jröner Jong", μια από τις κρήνες σύμβολα της πόλης, προερχόμενη κι αυτή από τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.

Συνέχισα τον περίπατο δίπλα στις λίμνες που έχουν δημιουργηθεί από την εκτροπή του ποταμού Ντίσελ, παρατήρησα τη χρυσή γέφυρα (Goldene Brücke)

και το σιντριβάνι Märchenbrunnen, κατασκευασμένο από τον Γάλλο γλύπτη Max Blondat

Χαλάρωσα αρκετά στο κεντρικό πάρκο του Ντίσελντορφ και όταν βγήκα έξω από το πάρκο, προχώρησα κατά μήκος της Heinrich-Heine-Allee και έφτασα έως τη Maximilian-Weyhe-Allee όπου βρίσκεται η Ratinger Tor, η μόνη πύλη που έχει απομείνει από το παλιό Ντίσελντορφ, κατασκευασμένη με στοιχεία κλασικής αρχιτεκτονικής με δωρικούς κίονες

Φεύγοντας από τη Ratinger Tor, επέστρεψα μέσω της Heinrich-Heine-Allee

προς την Altstadt. Φτάνοντας στην Altstadt πέρασα από ένα κρατικό κτίριο στο προαύλιο του οποίου γινόταν εκδήλωση διαμαρτυρίας ελεγχόμενη απόλυτα από την αστυνομία και προχώρησα προς την εκκλησία του Αγίου Ανδρέα (Andreaskirche), την παλιότερη μπαρόκ εκκλησία του Ντίσελντορφ, κατασκευασμένη μεταξύ των ετών 1622 και 1629.

Απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Ανδρέα βρίσκονται τα πολλά irish bars που είχα συναντήσει και την προηγούμενη νύχτα.

Προχώρησα κατά μήκος της Andreasstrasse και έφτασα στη Burgplatz, την παραποτάμια πλατεία του κάστρου.

Περπατώντας στην πλατεία φτάνω ως τον ποταμό Ρήνο και με έκπληξή μου βλέπω στην απέναντι όχθη του ποταμού να βόσκουν ζώα.

Ήμουν στην πρωτεύουσα της Βόρειας Ρηνανίας - Βεστφαλίας, του πιο ανεπτυγμένου κρατιδίου της Γερμανίας και όμως απέναντι από το ποτάμι έβλεπα ζώα να βόσκουν. Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Προχώρησα, δίπλα στον ποταμό, προς το βόρειο τμήμα της πλατείας και συνάντησα την εκκλησία Josephskapelle, μια μπαρόκ εκκλησία των καρμελιτών, κατασκευασμένη μεταξύ των ετών 1712 και 1716.

Στον Β παγκόσμιο πόλεμο, η εκκλησία καταστράφηκε ολοσχερώς και από το έτος 1950 άρχισαν εργασίες ανακατασκευής της στην αρχική μορφή. Απέναντι βρίσκεται ο τεράστιος σε μέγεθος καθεδρικός ναός του Αγίου Λαυρεντίου (Sankt Lambertus), ένα επιβλητικό κτίριο του 13ου αιώνα, το οποίο διακρίνεται από μεγάλο τμήμα της πόλης.

Δεν είχα φακό fisheye μαζί μου για να φωτογραφίσω ολόκληρο το κτίριο. Άλλωστε τα χρόνια περνούν κι έχω σταματήσει να κουβαλώ φακούς στα ταξίδια μου. Έκανα μια βόλτα γύρω από τον καθεδρικό ναό

και μπήκα μέσα, από μια είσοδο στο πλάι του κτιρίου,

ώστε να παρατηρήσω το εσωτερικό της βασιλικής του Αγίου Λαυρεντίου.

Όταν βγήκα από τον καθεδρικό ναό ξεκίνησα ένα παραποτάμιο περίπατο

με στόχο να φτάσω έως τον πύργο τηλεπικοινωνιών, το ύψος του οποίου ανέρχεται σε 240,50 μέτρα, όπου όπως έχω προαναφέρει είναι το υψηλότερο κτίριο του Ντίσελντορφ

και προς το λιμάνι media harbor, όπου υπάρχουν κτίρια μοντέρνας αρχιτεκτονικής, όπως είχα δει σε φωτογραφίες στο ξενοδοχείο μου.

Έκανα μια μικρή παράκαμψη,

πέρασα από τη Marktplatz με το Altes Rathaus Düsseldorf,

όπου γύριζε μια μουσική μπάντα και συνέχισα την παραποτάμια διαδρομή βλέποντας τα ποταμόπλοια να διασχίζουν τον Ρήνο.

Συνέχισα να περπατώ παραποτάμια προς το media harbor, παρατηρώντας ότι όλα τα μπαρ και τα ρεστοράν ήταν γεμάτα από κόσμο.

Περπατώντας παραποτάμια έριχνα και καμιά ματιά προς τα πίσω, όπου εκτός από τη βασιλική του Αγίου Λαυρεντίου, κτίριο το οποίο δέσποζε, παρατηρούσα και τον Shlossturm, τον επιβλητικό πύργο ο οποίος κοσμεί τη Burgplatz και είναι ότι απέμεινε από το παλάτι (και την οχύρωσή του) το οποίο κατασκευάστηκε τον 13ο αιώνα, αλλά καταστράφηκε από πυρκαγιά το έτος 1872.

Φτάνοντας στην περιοχή του παλιού λιμανιού (alter hafen),

έκανα άλλη μια παράκαμψη, ώστε να περάσω από την περιοχή Carlstadt την "αρτίστικ" περιοχή της πόλης και κυρίως να επισκεφτώ το Filmmuseum του Ντίσελντορφ,

το μουσείο κεραμικής δίπλα ακριβώς από το Filmmuseum και τον πανέμορφο, γα τα δεδομένα του Ντίσελντορφ, δρόμο Citadellstrasse

με τα κτίρια του 18ου και 19ου αιώνα.

Προχώρησα έως το τέλος του δρόμου,

όπου υπάρχει το πάρκο Spee's Graben,

δημιουργημένο για αντιπλημμυρική προστασία της πόλης, από έργα εκτροπής του νότιου τμήματος του ποταμού Ντίσελ, ο οποίος, όπως έχει προαναφερθεί στην παρούσα ιστορία, έχει δώσει το όνομά του στην πόλη. Ξεκουράστηκα λίγο και συνέχισα με νότια κατεύθυνση, περπατώντας παραποτάμια προς το media harbor, παρατηρώντας όμως συνεχώς προς βορά το κέντρο της πόλης.

Στη συνέχεια αφού προσπέρασα μια άλλη διαδήλωση,

προχώρησα στο πάρκο Rheinpark Bilk,

ένα πολύ όμορφο πάρκο 7,60 εκταρίων, δίπλα στον ποταμό Ρήνο με λεύκες φλαμουριές κλπ, γενικά με πολύ πράσινο και έφτασα στον κατασκευασμένο από το έτος 1981, πύργο τηλεπικοινωνιών ή πύργο του Ρήνου (Rhine Tower), όπως είναι η επίσημη ονομασία του, ύψους 240,50 μέτρων

και στο media harbor, το πρώην βιομηχανικό λιμάνι, όπου από το έτος 1989 οπότε και ξεκίνησαν οι εργασίες ανάπλασης, έχει μετατραπεί σε μαρίνα που περιστοιχίζεται με κτίρια, εξαιρετικά δείγματα σύγχρονης αρχιτεκτονικής.

Τα σύγχρονα κτίρια του media harbor έχουν χρήσεις γραφείων, καταστημάτων, εστιατορίων και λοιπών καταστημάτων ψυχαγωγίας.
Άρχισα να επιστρέφω προς το κέντρο της πόλης, στην αρχή παραποτάμια

και στη συνέχεια περπατώντας σε ήσυχες περιοχές,

προκειμένου να συναντηθώ με τους υπόλοιπους της παρέας.

 

[dim kyr]

Κεφάλαιο 2

.......αλλά δυστυχώς είναι και άνθρωπος ο οποίος αντιπαθεί τη μπύρα......
.......είναι άριστος με ένα πολύ μικρό μειονέκτημα. Αντιπαθεί τη μπύρα. Είναι φαν του κόκκινου κρασιού. Και για μένα η μπύρα, δεν είναι το καλύτερο ποτό. .

Πόσες προσβολές και βλασφημίες να δεχθεί κανείς?
Αν και πράγματι, η μπύρα δεν είναι "ποτό". Είναι Ιδέα.
Ευχαριστουμε gelf ακόμα μια φορά για τις ιστορίες σου. "Μ-εθ(ι)υστικές".

 

[gelf]

dimkyr, έχεις δίκιο. Η μπύρα δεν είναι ποτό. Μην ξεχνάς ότι στη Ρωσία μέχρι το 2011 (αν θυμάμαι καλά) η μπύρα δεν θεωρείτο αλκοολούχο ποτό.





Κεφάλαιο 4

Η συνέχεια της δεύτερης ημέρας στο Ντίσελντορφ.

Συναντήθηκα με τους υπόλοιπους της παρέας στο μεγαλύτερο μπαρ του κόσμου. Διψούσαμε πολύ και αποφασίσαμε να πιούμε τις πρώτες μπύρες της ημέρας στο ζυθοποιείο Schlösser, επί της οδού Bolkerstrasse. Όπως έχω προαναφέρει η οδός Bolkerstrasse θεωρείται το μακρύτερο μπαρ του κόσμου

και όλη η Altstadt του Ντίσελντορφ θεωρείται το μεγαλύτερο μπαρ του κόσμου, αλλά αυτό, εκείνη την ώρα λίγο με ενδιέφερε. Αυτό που είχα άμεση ανάγκη ήταν, ύστερα από τόσες ώρες περπάτημα, μια μπύρα. Και όχι μόνο μία. Πολλές μπύρες. Και όχι οποιαδήποτε μπύρα, αλλά altbier. Και μάλιστα την πιο φημισμένη altbier. Τη Schlösser altbier. Και όχι οπουδήποτε. Ήθελα να απολαύσω τη Schlösser altbier, φρέσκια και λαχταριστή,

στο ζυθοποιείο Schlösser.

Η πλειοψηφία της παρέας ήθελε να απολαύσουμε τη μπύρα μας έξω, άλλωστε οι περισσότεροι ήταν και καπνίζοντες. Αφού ήπιαμε τις εξαιρετικές μπύρες μας, όπου ο σερβιτόρος είχε γεμίσει μολυβιές το σουβέρ στο οποίο κατέγραφε την κατανάλωση, ήρθε η ώρα που κάποιοι είχαν αρχίσει να πεινούν. Ξεκίνησε η διαδικασία για την ύπαρξη συναίνεσης χώρου για φαγητό. Εγώ δεν συμμετείχα στη διαδικασία αυτή. Όταν ο φίλος μας - λάτρης της ιταλικής κουζίνας και του κόκκινου κρασιού - έπεισε την παρέα στην επιλογή ενός ιταλικού ρεστοράν και όταν όλοι σηκώθηκαν για να μετακινηθούν προς αυτό, σηκώθηκα κι εγώ. Το ιταλικό ρεστοράν ήταν πολύ κοντά, αλλά εγώ δεν ήθελα να αποχωριστώ τον παράδεισο, ο οποίος τη συγκεκριμένη εκείνη στιγμή ήταν το ζυθοποιείο Schlösser. Εξήγησα στην παρέα ότι θα κάνω μια αποσχιστική ενέργεια. Άλλωστε είμαι γνωστός - στους φίλους μου - λικβινταριστής. Τους εξήγησα ότι εγώ σηκώθηκα από τον πάγκο, για να προχωρήσω προς τα ενδότερα του ζυθοποιείου, να συνεχίσω να πίνω τις εξαίσιες μπύρες, τις οποίες μπορείς να βρεις μόνο στον τόπο παραγωγής τους και πιθανώς να φάω κάτι ελαφρύ, όσο ελαφρύ φαγητό μπορεί να διαθέτει μια μπυραρία - ζυθοποιείο. Υπήρξε ένας αναβρασμός στην παρέα, αλλά τελικά ξεκίνησαν προς το ιταλικό ρεστοράν και εμένα με άφησαν στην ησυχία μου, προκειμένου να απολαύσω τον δικό μου παράδεισο. Μπήκα μέσα στη μπυραρία - ζυθοποιείο Schlösser,

παρήγγειλα τις μπύρες μου, έφαγα και ένα σνίτσελ και όταν οι υπόλοιποι της παρέας επέστρεψαν στο ζυθοποιείο Schlösser, με βρήκαν ευτυχή να πίνω altbier, ενώ αυτοί παραδέχτηκαν ότι το φαγητό ήταν χειρότερο από αυτό της προηγούμενης ημέρας. Είχαν πάει στο, επί της Andreasstrasse, ιταλικό εστιατόριο Arlecchino. Από τα λεγόμενά τους φάνηκε ότι δεν ήταν και η καλύτερη επιλογή. Όταν ήπιαμε μερικές μπύρες ακόμα, περπατήσαμε στην Altstadt του Ντίσελντορφ, είδαμε πάλι το jazz bar Em Pöötzke,

όπως το είχαμε δει και το μεσημέρι,

όπου σκέφτηκα ότι θα είναι άριστη επιλογή για ένα ακόμα βράδυ στο Ντίσελντορφ και ύστερα από μια μεγάλη βόλτα στο μεγαλύτερο μπαρ του κόσμου, προχώρησα προς την πιάτσα των ταξί και πήγα στο ξενοδοχείο για ξεκούραση. Άλλωστε η ξεκούραση είναι θαυμάσιος συνδυασμός με τις altbier, τις οποίες μόλις πρόσφατα είχα καταναλώσει.
Όταν βγήκα τη νύχτα από το δωμάτιό μου είδα τη μεγάλη πλειοψηφία της παρέας να είναι στο lobby του ξενοδοχείου. Είχαν αποφασίσει να πάνε σε ένα ζυθοποιείο - μπυραρία πολύ κοντά στο ξενοδοχείο. Συμφώνησα κι ακολούθησα κι εγώ.

Η μπυραρία - ζυθοποιείο Frankenheim,

είναι ωραίος χώρος όπως όλες οι αντίστοιχες ζυθοποιείες - μπυραρίες της Βόρειας Ρηνανίας - Βεστφαλίας που επισκεφτήκαμε στο ταξίδι αυτό.

Μάλιστα είχε και ωραίο κήπο

τον οποίο προτιμήσαμε, αφού η πλειοψηφία της παρέας είναι καπνιστές.
Σε βιτρίνες είχε διάφορα αξεσουάρ

αλλά και αποστάγματα

τα οποία προτίμησαν και απόλαυσαν κάποιοι από την παρέα. Εγώ πάντως απόλαυσα την altbier Frankenheim, μια ακόμα εξαιρετική μπύρα.

Όταν οι υπόλοιποι της παρέας αποφάσισαν να επιστρέψουν στο ξενοδοχείο για ξεκούραση, με το δεδομένο ότι η επόμενη ημέρα θα ήταν κουραστική, εγώ δραπέτευσα προς το "μεγαλύτερο μπαρ του κόσμου". Ήταν Σάββατο βράδυ και στο "μεγαλύτερο μπαρ του κόσμου" δεν έπεφτε ούτε "καρφίτσα".

Την άλλη ημέρα, ήταν Κυριακή και μετά το πρωινό, πήγαμε στον πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας, σταθμό Wehrhahn

και πήραμε το τρένο

για την Κολωνία. Σε είκοσι περίπου λεπτά φτάσαμε στην Κολωνία.
Αρκετές altbier είχαμε πιει. Είχε έρθει η σειρά των Kölsch.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 5

Κολωνία.

Κολωνία. Η τέταρτη σε πληθυσμό πόλη της Γερμανίας, μετά το Βερολίνο, το Αμβούργο και το Μόναχο και η πρώτη σε πληθυσμό πόλη του κρατιδίου της Βόρειας Ρηνανίας - Βεστφαλίας. Σύμφωνα με τα στοιχεία (απογραφή έτους 2013) ο πληθυσμός της Κολωνίας ανέρχεται σε 1.024.000 κατοίκους. Η πόλη είναι χτισμένη και στις δύο όχθες του ποταμού Ρήνου.
Ένα σταθμό πριν από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Κολωνίας, η παρέα διασπάστηκε. Εγώ με άλλους δύο φίλους κατεβήκαμε στο τμήμα της πόλης το ευρισκόμενο ανατολικά του ποταμού Ρήνου. Η υπόλοιπη παρέα συνέχισε έως τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Κολωνίας.
Στην Κολωνία δεν πήγα μόνο για τις υπέροχες μπύρες Kölsch. Πήγα και για άλλο λόγο. Κάποτε έπρεπε να πάω. Κι ας μην είμαι επαγγελματίας. Είμαι όμως λάτρης της φωτογραφικής τεχνικής. Παλιά όταν ήμουν φοιτητής είχα σκοτεινό θάλαμο. Η ηδονή της δημιουργίας. Είναι καταπληκτικό να σου αποκαλύπτεται δευτερόλεπτο με δευτερόλεπτο, το θέμα που έχεις δημιουργήσει. Τώρα με τις ψηφιακές μηχανές, ένα μεγάλο μέρος της γοητείας έχει χαθεί. Το δημιούργημα αποκαλύπτεται αμέσως. Όμως δεν μπορείς να αντισταθείς στην εξέλιξη.
Έχω πάει σε πάρα πολλές εκθέσεις, τόσο στην Ευρώπη όσο και σε άλλες ηπείρους για θέματα τα οποία ενδιαφέρουν τη δουλειά μου. Όμως δεν είχα πάει ποτέ σε μια έκθεση για το μεγάλο μου χόμπι. Δεν είχα πάει για πολλά, πολλά χρόνια. Όμως τώρα είχε φτάσει η στιγμή.

Photokina 2016.

Το κορυφαίο γεγονός - έκθεση για τη φωτογραφία. Και όχι μόνο πλέον. Στη σημερινή εποχή, που έχεις τεράστια πληροφόρηση από το διαδίκτυο, οι εκθέσεις χάνουν χρόνο με τον χρόνο την παλιά τους αίγλη. Έτσι στην πρόσφατη Photokina υπήρχε έντονη παρουσία εκθετών για γκάτζετ κάθε μορφής,

εκτός από τις κλασικές αξίες, δηλαδή εκθέματα για τη φωτογραφική τεχνική, λόγος για τον οποίο πήγα στην έκθεση

και ήθελα να πάω από πολλά χρόνια πριν, αλλά πάντα οι υποχρεώσεις με ανάγκαζαν να μην πραγματοποιήσω το ταξίδι αυτό.
Πάντως, σε σχέση με προηγούμενες εκθέσεις, ο αριθμός των επισκεπτών ήταν πολύ περιορισμένος. Όταν μιλήσαμε με κάποιους ιθύνοντες μας έδωσαν την εξήγηση, ότι το φαινόμενο αυτό οφείλεται σε φόβο για τρομοκρατικές ενέργειες.

Όταν φύγαμε από την έκθεση

προχωρήσαμε προς το κέντρο της πόλης το ευρισκόμενο δυτικά του ποταμού Ρήνου. Αποφασίσαμε να πάμε με τα πόδια, ώστε να διανύσουμε την περίφημη γέφυρα Hohenzollernbrücke, γέφυρα διάβασης του ποταμού Ρήνου,

από τα ανατολικά προς τα δυτικά.
Και στα δύο διαζώματα, προφανώς η γέφυρα είχε γεμίσει λουκέτα. Κοντεύουν να γεμίσουν λουκέτα όλες οι γέφυρες όλης της γης. Χαμογέλασα σαρκαστικά με το φαινόμενο αυτό που συναντώ πλέον παντού. Γέλασα, όμως, ασυγκράτητα όταν είδα σειρά πολλών ομοιόμορφων λουκέτων με ένα γυναικείο όνομα και το δεύτερο να είναι διαφορετικό σε κάθε λουκέτο!
Λόγοι εκδίκησης; Πιθανώς.
Λόγοι διακωμώδησης του φαινομένου; Πιθανώς.

Χαμογέλασα πικρά, σκεπτόμενος ότι σε όλες τις γέφυρες γίνεται μια κατασπατάληση των λουκέτων, ενώ στην Ελλάδα χρειαζόμαστε άπειρα λουκέτα για τις επιχειρήσεις που κλείνουν.
Προχωρώντας είχαμε επικοινωνήσει με τους υπόλοιπους της παρέας. Αυτοί αφού είχαν κάνει μια μεγάλη βόλτα στο κέντρο της πόλης, είχαν μπει στον καθεδρικό κατέληξαν στο μουσείο Ludwig. Το μουσείο Ludwig, το οποίο ιδρύθηκε το έτος 1976, είναι ένα μουσείο συναρπαστικό και ενδιαφέρον από τα πιο ενδιαφέροντα μουσεία στον τομέα της σύγχρονης τέχνης.
Πλησιάζοντας προς το τέλος της γέφυρας, παρατηρούσαμε το Musical Dome,

ενώ από ώρα βλέπαμε να δεσπόζει (πίσω και πάνω από τα λουκέτα) ο επιβλητικότατος καθεδρικός ναός της Κολωνίας (Kölner Dom),

σήμα κατατεθέν της πόλης και το μόνο κτίριο το οποίο δεν ισοπεδώθηκε (υπέστη μικρές ζημιές) κατά τους βομβαρδισμούς της πόλης. Υπενθυμίζεται ότι η πόλη ισοπεδώθηκε, αλλά η εκκλησία έμεινε όρθια, προφανώς κατ' εντολή του Πάπα. Αποχωρώντας από τη γέφυρα έριξα μια τελευταία ματιά προς τα λουκέτα,

σκέφτηκα πάλι τα λουκέτα στην Ελλάδα και στη συνέχεια, για να διώξω τις άσχημες σκέψεις, το βλέμμα μου κατευθύνθηκε προς τον Kölner Dom.

Περπατήσαμε λίγο κατά μήκος του παραποτάμιου πεζόδρομου, παρατηρώντας τη γέφυρα Hohenzollernbrücke

και στη συνέχεια ανεβήκαμε προς τον Kölner Dom.

Ο Kölner Dom (Ντομ) ή καθεδρικός ναός της Κολωνίας, είναι ένα από τα μεγαλύτερα και πιο φημισμένα κτίρια γοτθικού ρυθμού, όχι μόνο στη Γερμανία, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Το γοτθικού ρυθμού κτίριο του καθεδρικού ναού της Κολωνίας ανακηρύχτηκε ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την Unesco το έτος 1996. Ο καθεδρικός ρωμαιοκαθολικός ναός Kölner Dom, με άγιο - προστάτη τον Απόστολο Πέτρο, κατασκευάστηκε μεταξύ των ετών 1248 και 1322, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί πλήρως. Η τελική του μορφή σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό ολοκληρώθηκε προς τα τέλη του 19ου αιώνα (14-08-1880, δηλαδή 632 χρόνια μετά την έναρξη της κατασκευής του). Το υψηλότερο σημείο του κτιρίου, (δηλαδή οι πύργοι), ανέρχεται στο ύψος των 157 μέτρων. Ο Kölner Dom είναι ορόσημο, όχι μόνο της πόλης της Κολωνίας, αλλά και ένα από τα ορόσημα ολόκληρης της Γερμανίας και ο μεγαλύτερος ναός της χώρας.
Φωτογραφίζοντας τον καθεδρικό ναό της Κολωνίας, και γυρίζοντας γύρω απ' αυτόν,

είδαμε τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης,

ενώ περάσαμε μπροστά από το μουσείο Ludwig, όπου ήταν οι υπόλοιποι της παρέας,

αλλά και από το Roman-Germanic Museum.

Όπως προανέφερα, το μουσείο Ludwig, ιδρύθηκε το έτος 1976, είναι ένα μουσείο σύγχρονης τέχνης, από τα καλύτερα στην κατηγορία του. Το μουσείο Roman-Germanic, ιδρύθηκε το έτος 1974, είναι αρχαιολογικό μουσείο, θεωρείται σημαντικό, γιατί η περιοχή ήταν το δυτικό όριο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Όμως εμείς δεν ενδιαφερόμαστε εκείνη τη στιγμή για τα αξιόλογα ή μη μουσεία. Έχοντας περάσει αρκετές ώρες στη Photokina, είχαμε διψάσει, οπότε είχαμε ανάγκη να πιούμε την πρώτη μπύρα της ημέρας. Και τι μπύρα. Την εξαιρετική μπύρα Kölsch. Ο μύθος λέει ότι μπύρα Kölsch μπορεί να ονομάζεται αυτή, και μόνον αυτή η οποία το ζυθοποιείο που την παράγει έχει ορατότητα προς τον καθεδρικό ναό της Κολωνίας. Βέβαια η πραγματικότητα διαφέρει. Επίσημα μπύρα Kölsch, μπορεί να ονομαστεί μόνο η μπύρα, η οποία το ζυθοποιείο που την παράγει απέχει απόσταση μικρότερη των 30 χιλιομέτρων από τον καθεδρικό ναό της Κολωνίας. Εκεί που είμαστε έτοιμοι να ορμήσουμε προς την πρώτη μπυραρία, ο ένας από τους τρεις ρίχνει την ιδέα να μπούμε μέσα στον καθεδρικό. Συμβιβάζομαι, αφού συμφωνούμε ότι θα χάσουμε μόνο λίγα λεπτά της ώρας. Μπαίνουμε μέσα στον καθεδρικό. Μπαίνοντας μέσα διαπιστώνουμε ότι έχουν μια οργάνωση ώστε να σε οδηγούν σε πορεία αντίθετη της φοράς των δεικτών του ρολογιού (φορά πλατείας). Προχωράμε γρήγορα παρατηρώντας το εσωτερικό του καθεδρικού ναού

και βγήκαμε γρήγορα έξω. Αφού παρατηρήσαμε, ακόμα μια φορά, την επιβλητική όψη του καθεδρικού,

κατευθυνθήκαμε γρήγορα προς την πλησιέστερη μπυραρία. Σε ελάχιστη απόσταση από τον καθεδρικό, απόσταση μερικών δεκάδων μέτρων, βρίσκεται η μπυραρία - ζυθοποιείο Früh.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 6

Απολαμβάνοντας μπύρες Kölsch στην Κολωνία.

Φτάσαμε στη μπυραρία - ζυθοποιείο Früh. Οι μπύρες ήρθαν άμεσα. Ήπια την πρώτη γουλιά και κατέβασα τη μπύρα κάτω από τη μέση του ποτηριού. Παράδεισος.

Δεν ασχολήθηκα με φιλοσοφικά ερωτήματα του τύπου, αν το ποτήρι μου, μετά την πρώτη γουλιά, ήταν μισογεμάτο ή μισοάδειο και πήρα άμεσα άλλο ένα ποτήρι μπύρα. Ύστερα από αρκετή ώρα, αφού είχαμε πιεί τις μπύρες μας και είχαμε συνέλθει, μπήκα μέσα στη μπυραρία - ζυθοποιείο Früh am Dom, ο εσωτερικός χώρος ήταν αυτό που πρέπει να είναι μια μπυραρία,

ενώ παράλληλα παρατήρησα για ακόμα μια φορά στη Βόρεια Ρηνανία - Βεστφαλία, το βαρέλι της μπύρας, μετά την παραγωγή να οδηγείται στο ψυγείο, για άμεση κατανάλωση.

Όπως έχω προαναφέρει, τόσο οι μπύρες Kölsch (που πίναμε στην Κολωνία), όσο και οι altbier (που είχαμε πιεί στο Ντίσελντορφ) καταναλώνονται φρέσκιες, γι αυτό δεν έχουν τις παρενέργειες που έχουν οι γνωστές μπύρες (φουσκώματα κλπ). Όταν απολαύσαμε τις μπύρες μας, ξεκινήσαμε να βρούμε τους υπόλοιπους της παρέας, οι οποίοι είχαν ολοκληρώσει τις επισκέψεις τους στα μουσεία και στον καθεδρικό, και τους οποίους είχε παρασύρει ο φίλος μας, ο αντιπαθών τις μπύρες, σε ένα ιταλικό καφέ-ρεστοράν, επίσης πολύ κοντά στον καθεδρικό. Αυτοί έπιναν κόκκινο ιταλικό κρασί! Μέσα στην πατρίδα της μπύρας!
Αφού συγκεντρωθήκαμε, ξεκινήσαμε όλοι μαζί ένα μικρό περίπατο στο κέντρο της πόλης,

όπου σταματούσαμε σε διάφορες μπυραρίες πίνοντας από μια μπύρα, τύπου Kölsch,

κάποια στιγμή κατεβήκαμε πάλι προς τον ποταμό Ρήνο,

περάσαμε από μια ωραία γωνιά της πόλης,

είδαμε όμορφη βιτρίνα με μπύρες Kölsch,

και όπως προχωρούσαμε,

βρεθήκαμε σε μια μπυραρία, τη Bierhaus en d'r Salzgass, επί της οδού Salzgasse,

η οποία είναι το παράρτημα στο κέντρο της πόλης, του πιο φημισμένου ζυθοποιείου της Κολωνίας το οποίο παράγει τη μπύρα Päffgen Kölsch.

Αφού παραγγείλαμε από μια μπύρα Päffgen Kölsch, με συνοπτικές διαδικασίες αποφασίσαμε ότι θα πηγαίναμε για φαγητό και κυρίως για μπύρα, στο ζυθοποιείο Päffgen το οποίο διαθέτει και μπυραρία. Όταν ήπια τη μπύρα μου, ανακοίνωσα στους υπόλοιπους της παρέας μου, ότι πριν πάμε στο ζυθοποιείο θα έκανα μια ακόμα μικρή βόλτα στο κέντρο της πόλης. Βγήκα έξω από τη μπυραρία και μέσω της οδού Salzgasse, κινούμενος δυτικά, έφτασα στην πλατεία Heumarkt,

συνέχισα το γρήγορο περπάτημα, περνώντας από το Δημαρχείο και υπόλοιπα κτίρια του κέντρου της πόλης.

Επιστρέφοντας στη μπυραρία, με πολύ γρήγορο βήμα, αφού είχα τάξει στους συνταξιδιώτες μου ότι ο περίπατός μου στο κέντρο της πόλης δεν θα ξεπερνούσε τα 40 λεπτά, λίγο πριν φτάσω στην πλατεία Heumarkt, είδα στο δρόμο μια Rolls-Royce και πίσω ένα Ford-Ka, εικόνα που μεγάλης αντίθεσης.

Τελικά επέστρεψα στη μπυραρία, ύστερα από 50 λεπτά. Δεν είχα παραβιάσει το χρόνο, απλώς έκανα χρήση και του ακαδημαϊκού δεκαλέπτου. Αφού ήπιαμε μια τελευταία μπύρα, βγήκαμε έξω, διασχίσαμε την πλατεία Heumarkt,

πήραμε το τραμ από τη στάση Heumarkt και πήγαμε προς τα δυτικά, όπου υπάρχει η μπυραρία - ζυθοποιείο Päffgen.
Από τη στάση του τραμ, Rudolfplatz, περπατήσαμε για λίγο,

κατά μήκος της δενδροφυτευμένης οδού Hohenzollernring,

σε μια ενδιαφέρουσα περιοχή με καλόγουστα μπαρ και ρεστοράν και φτάσαμε επί τέλους στον προορισμό μας. Στη Brauerei Päffgen, επί της οδού Friesenstraße. Στρίβοντας στην οδό Friesenstraße εκτός από τη μπυραρία - ζυθοποιείο Päffgen, διακρίνεται στο βάθος και ο καθεδρικός ναός της Κολωνίας.

Σταματήσαμε λίγο έξω από τη Brauerei Päffgen, σκεπτόμενοι το μύθο με τα ζυθοποιεία και τον καθεδρικό,

μπήκαμε μέσα και το πρώτο που είδαμε ήταν ο δίσκος με τα ποτήρια και το βαρέλι της μπύρας.

Έβαζαν το δίσκο με τα ποτήρια κάτω από την κάνουλα του βαρελιού, γύριζαν το δίσκο και τα ποτήρια γέμιζαν ταχύτατα με μπύρα. Προχωρήσαμε στο εσωτερικό και διαλέξαμε ένα τραπέζι. Ο χώρος ήταν υπέροχος,

τα φαγητά πολύ καλά

και οι μπύρες εξαιρετικές.

Επίσης υπήρχε και ένας καλαίσθητος ημιυπαίθριος χώρος.

Όταν φύγαμε από τη μπυραρία - ζυθοποιείο Päffgen, πήγαμε για ένα ποτό, σ' ένα κοντινό μπαρ το All Bar One, στη συνέχεια πήραμε το μετρό κατεβήκαμε στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Κολωνίας, μπήκαμε στο πρώτο τρένο που ήρθε και λίγο πριν τα μεσάνυχτα φτάσαμε στο Ντίσελντορφ.
Ήταν Κυριακή βράδυ και το τρένο που πήραμε για την επιστροφή στο Ντίσελντορφ, ήταν άδειο. Η άλλη ημέρα θα ήταν εργάσιμη και βρισκόμασταν στη βόρεια Γερμανία.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 7

Τελευταίες ώρες στο Ντίσελντορφ. Επιστροφή.

Όπως προανέφερα, όταν φτάσαμε στο Ντίσελντορφ, πλησίαζαν μεσάνυχτα. Κατεβήκαμε στο σταθμό Wehrhahn, δίπλα στο ξενοδοχείο και κατευθυνθήκαμε χωρίς χρονοτριβή στη μπυραρία - ζυθοποιείο Frankenheim,

προκειμένου να απολαύσουμε την εξαιρετική altbier Frankenheim. Ήταν Κυριακή βράδυ και το ζυθοποιείο, ήταν σχεδόν αδειανό.

Εκεί συνέβη ένα ευτράπελο με τον φίλο μας που δεν συμπαθεί τη μπύρα. Ζήτησε σε ζυθοποιείο κρασί! Πράγματι του έφεραν ένα φίνο ιταλικό κρασί, το οποίο χρέωναν 8 ευρώ το ποτήρι, όταν το ποτήρι της μπύρας κόστιζε κάτω από 2 ευρώ.
Γέλασα με το πάθημά του.
Όταν κάποιοι από την παρέα αποφάσισαν να επιστρέψουν στο ξενοδοχείο για ξεκούραση, δικαιολογημένα, αφού είμαστε από το πρωί στο πόδι, εγώ με άλλους δύο πήγαμε προς το "μεγαλύτερο μπαρ του κόσμου". Ήταν Κυριακή βράδυ και στο "μεγαλύτερο μπαρ του κόσμου" δεν κυκλοφορούσε πολύς κόσμος. Καμία σχέση με την προηγούμενη ημέρα.

Την άλλη ημέρα, τελευταία ημέρα του ταξιδιού, ξυπνήσαμε χαλαρά και μετά το πρωινό κάναμε μια μικρή βόλτα στο κέντρο. Οι κανονικοί ρυθμοί είχαν επανέλθει στην πόλη, αφού ήταν Δευτέρα πρωί. Διασκορπιστήκαμε και δώσαμε ραντεβού κατά τις 14.30 στο ξενοδοχείο. Φτάνοντας στο κέντρο της πόλης, έβγαλα τις τελευταίες φωτογραφίες
Πρώτη στάση στο κανάλι Stadtgraben,

ευρισκόμενο στο μέσο της οδού Königsallee, δημιουργημένο για αντιπλημμυρική προστασία της πόλης, από έργα εκτροπής του ποταμού Ντίσελ. Στο σημείο αυτό, δηλαδή στη συμβολή των οδών Königsallee και Theodor-Körner-Strasse, υπάρχει η κρήνη του Τρίτωνα (Tritonenbrunnen),

κατασκευασμένη μεταξύ των ετών 1898 έως 1902.
Προχώρησα λίγο και έφτασα στην Altstadt, συνέχισα να περπατώ στους πεζόδρομους του κέντρου της παλιάς πόλης του Ντίσελντορφ,

μέχρι που σταμάτησα στη μπυραρία - ζυθοποιείο Schlösser, προκειμένου να πιω μια από τις τελευταίες altbier. Εξαιρετική μπύρα.

Όταν πλησίασε η ώρα της αναχώρησης, ξεκίνησα να περπατώ

προς το ξενοδοχείο μας. Όμως λίγο πριν φτάσω, σταμάτησα στη μπυραρία - ζυθοποιείο Frankenheim,

για να πιω μια τελευταία altbier Frankenheim, μέσα στο ζυθοποιείο. Αμέσως μετά έφτασα στο ξενοδοχείο, συγκεντρωθήκαμε και καλέσαμε ταξί για το αεροδρόμιο.
Αφού τελειώσαμε γρήγορα με τις διαδικασίες, κατευθύνθηκα γρήγορα στο lounge, όπου ήπια τις τελευταίες altbier, παρατηρώντας τα αεροπλάνα.

Όταν έφτασε η ώρα της επιβίβασης, προχώρησα προς την πύλη, είδα το αεροπλάνο της Aegean

και επιβιβάστηκα άμεσα.
Το αεροπλάνο σηκώθηκε πάνω από τον ποταμό Ρήνο,

η πτήση ήταν ομαλή, όταν προσγειώθηκε το αεροπλάνο, πήγα στο parking, πήρα το αυτοκίνητο, έφτασα στο σπίτι μου, έπεσα στη θάλασσα για ένα νυχτερινό μπάνιο και στη συνέχεια οργάνωσα τις φωτογραφίες του ταξιδιού.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 8

Επίλογος.

Πολύ ωραία τα περάσαμε στη Βόρεια Ρηνανία - Βεστφαλία. Απολαύσαμε τις μπύρες altbier και kölsch, ενώ έκανα κι ένα σύντομο πέρασμα από την Photokina.

Όσον αφορά στα οικονομικά στοιχεία του ταξιδιού σημειώνω τα παρακάτω:

Μετακινήσεις.
Το εισιτήριο του τρένου για τη διαδρομή Άμστερνταμ - Ντίσελντορφ κόστισε 19 ευρώ.
Το αεροπορικό εισιτήριο Ντίσελντορφ - Αθήνα (one way) κόστισε περίπου 60 ευρώ, με Aegean. Οι λοιπές μετακινήσεις κόστισαν:
Το ταξί από το ξενοδοχείο προς το αεροδρόμιο του Ντίσελντορφ, κόστισε περίπου 22 ευρώ (συνέφερε πήραμε βανάκι, αφού είμαστε έξι άτομα).
Το ταξί από την Altstadt έως το ξενοδοχείο κόστιζε περίπου 9 ευρώ.
Το ολοήμερο εισιτήριο του τρένου κόστισε περίπου 12 ευρώ και μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για όλα τα μέσα μεταφοράς της περιοχής. Δηλαδή εξυπηρετούσε εκτός από τη διαδρομή Ντίσελντορφ - Κολωνία και όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς και των δύο πόλεων (φαντάζομαι και των υπολοίπων ενδιάμεσων πόλεων) σε διάστημα μιας ημέρας για όσες διαδρομές έκανες.

Διαμονή.
Είχα κλείσει στο Hotel Holiday Inn Express Düsseldorf City στο οποίο η διανυκτέρευση κόστισε 90 ευρώ με καλό πρωινό.

Κόστος διαβίωσης.
Έχω αναφέρει πολλές φορές ότι η Γερμανία είναι η φτηνότερη χώρα από όλες τις χώρες της (πολιτικά πρώην) Δυτικής Ευρώπης.
Από άποψη φαγητού, τα προκαταρκτικά κόστιζαν γύρω στα 3 έως 6 ευρώ. Το κυρίως πιάτο κόστιζε από 8 έως 12 ευρώ.
Από άποψη ποτών, η μπύρα κόστιζε από 1,80 έως 2,30 ευρώ, το μπουκάλι κρασί από 20 έως 30 ευρώ, ενώ το ποτήρι κρασί από 4 έως 8(!) ευρώ. Δεν ήπια malt ουίσκι.
Για τα εισιτήρια των μουσείων δεν έχω άποψη, αφού δεν ακολούθησα την υπόλοιπη παρέα. Πάντως απ' τα λεγόμενά τους (και είναι ειδικοί), άξιζε πολύ το μουσείο Ludwig, ενώ το μουσείο Roman-Germanic, το θεώρησαν υπερτιμημένο.

Πολλοί θα αναρωτηθούν γιατί να γραφτεί μια ιστορία για το Ντίσελντορφ, για την Κολωνία, για τη Βόρεια Ρηνανία - Βεστφαλία, για την Ομοσπονδιακή Γερμανία κλπ. Είναι προφανές ότι οι προορισμοί αυτοί είναι πολύ πεζοί σε σχέση με προορισμούς στην Καραϊβική, στη Βραζιλία, στην Κίνα και σε άλλα σημεία του πλανήτη τα οποία έχω επισκεφτεί πρόσφατα, αλλά και σε άλλα όπως η Αφρική την οποία αποφεύγω λόγω υψηλών θερμοκρασιών, τις οποίες πλέον δεν αντέχω.
Κατ' αρχή, αναφέρω ότι επειδή κάνω αρκετά ταξίδια, σημειώνω διάφορα και πριν και μετά από το ταξίδι για να μου μείνουν στη μνήμη. Είμαι οπτικός τύπος και οι σημειώσεις, αλλά κυρίως οι φωτογραφίες βοηθούν στο να παραμείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό μου όλες οι λεπτομέρειες, κάθε ταξιδιού. Άρα πρωτίστως γράφω για τον εαυτό μου. Σε μερικά ταξίδια από το έτος 2014 και εντεύθεν, όποτε έχω χρόνο τις σημειώσεις τις μετασχηματίζω σε ιστορία, προκειμένου να τις αναρτήσω, ώστε έστω και με πιθανότητα έστω και μικρότερη του ένα τοις χιλίοις, να βοηθήσω κάποιο μελλοντικό ταξιδιώτη, όπως άλλωστε, στο παρελθόν, έχω βοηθηθεί κι εγώ.
Έτσι πολλές φορές γράφω ιστορίες και γι αυτούς τους "πεζούς;" προορισμούς. Όμως κάθε ταξίδι ακόμα και το θεωρούμενο πιο κοινό, σε διδάσκει. Σου δίνει διδάγματα πολλά. Και για όποιους αναρωτηθούν γι αυτό, σημειώνω ότι η ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας δημιουργήθηκε από τους Αμερικανούς μετά το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Δημιουργήθηκε με το μοντέλο της αποκεντρωμένης διοίκησης. Στην Ελλάδα τα πάντα εξαρτώνται από το κέντρο. Από μια υδροκέφαλη πρωτεύουσα με πάνω από το 50% του πληθυσμού της χώρας και με πάνω από το 95% της γραφειοκρατίας - αντίστασης σε οποιαδήποτε προσπάθεια νέας καινοτόμου δραστηριότητας - ανάπτυξης.
Αν δεν αλλάξουμε θα βυθιστούμε.
Προφανώς αυτό δεν ενδιαφέρει τους γραφειοκράτες.

Κατά τα λοιπά, απόλαυσα το ταξίδι μου στη Βόρεια Ρηνανία - Βεστφαλία. Ήπια τις μπύρες μου. Και με τις altbier

και με τις μπύρες kölsch,

πέρασα υπέροχα.
Γενικά το Σεπτέμβρη του 2016 πέρασα υπέροχα.
Ξεκίνησα περνώντας υπέροχα στις pubs τοy Δουβλίνου πίνοντας Guinness και όχι μόνο. Πέρασα πάρα πολύ ωραία στο Δουβλίνο, στην (κατά την άποψή μου) πιο ζωντανή, φιλική και ανθρώπινη πόλη της Ευρώπης, πίνοντας Guinness και εξαιρετικά malt irish whiskey. Συνέχισα με μια πολύ αγαπημένη μου πόλη. Το Άμστερνταμ. Το Άμστερνταμ με τα μουσεία τα μπαρ και τα κανάλια. Και τέλος έφτασα στη Βόρεια Ρηνανία - Βεστφαλία, όπου απόλαυσα τις altbier και τις μπύρες kölsch.
Ήταν ο καλύτερος Σεπτέμβρης.



ΤΕΛΟΣ

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη

 

[Nikos86]

Τρομερος Gelf ακομα μια φορα! Δεν ξερω πως τα καταφερα αλλα ειχα διαβασει τα τελευταια κεφαλαια αλλα οχι τα πρωτα, παντως τωρα την διαβασα ολοκληρη την ιστορια σου. Κι αυτη καταπληκτικη οπως και οσες αλλες δικες σου εχω διαβασει. Ξερεις να τον μεταφερεις τον αλλον μαζι σου με μοναδικο τροπο. Οσο για το αλλο που λες εμενα οπως και αλλοι εδω μεσα οπως εχουν αναφερει δεν με νοιαζει αν ο προορισμος ειναι εξωτικος ή κοινοτυπος πιο πολυ με νοιαζει ο τροπος γραφης και ο δικος σου μου αρεσει παρα πολυ! Πωπω αυτος με τα κρασια πολυ παρτυ σποιλερ, αν δεν σου αρεσει κατι ή δεν συμμετεχεις ή συμβιβαζεσαι. Αν τον αδικω ζητω συγγνωμη εκ των προτερων!