galat
Member
- Μηνύματα
- 851
- Likes
- 2.126
- Επόμενο Ταξίδι
- ...
- Ταξίδι-Όνειρο
- Λατινική Αμερική
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (Φτάνοντας στην Guca)
- Κεφάλαιο 3ο (Guca : Οι πρώτες εντυπώσεις)
- Κεφάλαιο 4ο (Ο τρομπετίστας)
- Κεφάλαιο 5ο (Μπροστά από το κέντρο πολιτισμού)
- Κεφάλαιο 6ο (Αντικρίζοντας τον Σέρβικο Εθνικισμό)
- Κεφάλαιο 7ο (Ας κρατήσουν οι χοροί)
- Κεφάλαιο 8ο (Βελιγράδι και Νόβισαντ)]Σε ένα πολύ ενδιαφέρον [B][U][URL="http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ecom1_1_02/06/2010_340532"]αφιέρωμα, που είχε κάνει στο παρελθόν η Καθημερινή και το Passport για το Βελιγράδι[/URL][/U][/B
Στο γήπεδο της Guca, γίνανε όλες οι μεγάλες εκδηλώσεις του φεστιβάλ. Οι συναυλίες γνωστών συγκροτημάτων με χάλκινα, όπως του Μπρέγκοβιτς, των Μάρκοβιτς, του Πέτροβιτς, των Πολωνών Golec, των Σλοβένων Magnifico κλπ. Εδώ έγινε ο διεθνής διαγωνισμός συγκροτημάτων με χάλκινα καθώς και ο τελικός διαγωνισμός των συγκροτημάτων με χάλκινα πνευστά από τις διάφορες περιοχές της Σερβίας.
Οι Πολωνοί Golec με τους μακριούς μεσαιωνικούς αυλούς τους.
Παρακολουθώντας τις διάφορες εκδηλώσεις το γήπεδο εντύπωση μου έκανε το πώς οι Σέρβοι ενθουσιάζονταν κάθε φορά που η ορχήστρα έπαιζε έναν συγκεκριμένο σκοπό. Αμέσως, όποια και να ’ταν η πυκνότητα του κόσμου, πάντα βρισκόταν ο απαιτούμενος χώρος για να στήσουν τον χορό. Σε κυκλική διάταξη πλήθος κόσμου παρασύρονταν στον γρήγορο και εύθυμο σκοπό της μουσικής, χορεύοντας ένα χορό που γίνονταν κατά κύριο λόγο με την γρήγορη και επιδέξια κίνηση των ποδιών. Μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, Σέρβοι αλλά και τουρίστες όλο και πλήθαιναν και διεύρυναν τον κύκλο όσο η μουσική συνεχιζόταν. Κάποιοι φαίνονταν να ξέρουν καλά τον ρυθμό και τα βήματα, κάνανε φιγούρες και έσερναν με κέφι και ζωντάνια τον χορό. Άλλοι απλώς ακολουθούσαν προσπαθώντας να μιμηθούν τους πρώτους. Ρωτώντας έμαθα ότι επρόκειτο για τον εθνικό τους χορό, το Kolo, το οποίο φαίνονταν ότι ήταν ευρέως γνωστό και αγαπημένο σε όλες τι ηλικιακές και κοινωνικές ομάδες. Και όχι μόνο στο γήπεδο, αλλά και στους δρόμους ή στα εστιατόρια, συχνά έβλεπες κύκλους ανθρώπων να χορεύουν ασταμάτητα.
από τον χρήστη του youtube dukisat
Σε όλες τις διαγωνιστικές διαδικασίες τα συγκροτήματα παίζουν δύο κομμάτια, βάσει των οποίων αξιολογούνται. Το ένα πρέπει να είναι παραδοσιακό τουλάχιστον 50 χρόνων, ενώ το δεύτερο η διασκευή η απλά η εκτέλεση με χάλκινα πνευστά ενός γνωστού μεν αλλά πιο πρόσφατου και όχι παραδοσιακού κομματιού. Γι’ αυτό και σε αυτό το καθ’ όλα παραδοσιακό φεστιβάλ ανάμεσα στα παραδοσιακά Σέρβικα κομμάτια θα ακούσει κανείς συγχρόνως εκτελέσεις από πολύ γνωστά και σύγχρονα κομμάτια. Την τιμητική του έχει το εβραϊκό Hava Nagila, το O Sole Mio, το El Chumbachero, ακόμα μπορείτε να ακούσετε τους Γάλλους να παίζουν Μπιζέ ή τους Σλοβένους το Planet Paprica.
Οι γάλλοι Trouba Ch'ti orkestar
Μία από τις βραδιές του φεστιβάλ στο γήπεδο έγινε ένας άτυπος διαγωνισμός. Τα πιο γνωστά συγκροτήματα του φεστιβάλ της Guca εμφανίζονταν σε δυάδες στην σκηνή. Κάθε συγκρότημα έπαιζε από δύο κομμάτια. Ξεκίναγε το πρώτο, απάνταγε το δεύτερο, το πρώτο ανταπάνταγε και τέλος το δεύτερο έλεγε το τελευταίο κομμάτι. Κριτής σε αυτόν τον ιδιότυπο ανταγωνισμό ήταν το ίδιο το κοινό. Τα χειροκροτήματα, οι φωνές, η ένταση του ενθουσιασμού και του χορού έκρινε τον νικητή. Όταν η διαφορά ήταν εμφανής ο νικητής παρέμενε στην σκηνή παίζοντας ένα δυο κομμάτια ακόμα.
Ενδιαφέρον είχε και το διεθνές διαγωνιστικό φεστιβάλ. Όλα αυτά τα χρόνια ξένα συγκροτήματα με χάλκινα έπαιρναν μέρος στο φεστιβάλ εκτός συναγωνισμού. Φέτος με την ευκαιρία των 50 χρόνων διοργανώθηκε για πρώτη φορά διεθνές διαγωνιστικό μέρος. Βέβαια σαν πρώτη διοργάνωση είχε τις αδυναμίες της. Δυο τρία συγκροτήματα ματαίωσαν την τελευταία στιγμή τη συμμετοχή τους. Από την Γαλλία συμμετείχαν δύο συγκροτήματα, όπως και από τη Σερβία. Την πρώτη θέση κατέλαβαν φυσικά οι Σέρβοι. Κάτι που λίγο πολύ ήταν αναμενόμενο αφού οι άνθρωποι είναι πράγματι πολύ μπροστά στον τομέα αυτό. Από την άλλη δεν είναι και πολύ κομψό να δίνεις στον εαυτό σου την πρώτη θέση, τη στιγμή μάλιστα που η αξιολόγηση των συμμετεχόντων γινόταν αφ’ ενός μέσω κριτικής επιτροπής και αφετέρου από το κοινό, που ήταν Σέρβικο στην συντριπτική του πλειοψηφία, μέσω SMS. Την δεύτερη θέση πήραν οι Γάλλοι, που ήταν πράγματι πολύ καλοί και την Τρίτη οι Ρώσοι.
Οι επίσης γάλλοι Les 38 Tonnes
Μετά από 4 μέρες στην Guca και ενώ το φεστιβάλ είχε ουσιαστικά τελειώσει πήραμε τον δρόμο της επιστροφής γεμάτοι με τις πιο διαφορετικές, ευχάριστες και έντονες εντυπώσεις. Κανείς δεν ξέρει εάν θα μας δοθεί και πάλι στο μέλλον η ευκαιρία να ξαναεπισκεφτούμε το φεστιβάλ και την περιοχή, η οποία διαθέτει πολλές κρυμμένες ομορφιές. Όμως το ταξίδι αυτό και η παρουσία μας στο φεστιβάλ της Guca θα είναι κάτι που θα αναπολούμε πάντα με τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις.
Φτάνοντας στην Ελλάδα και στην πρώτη ευκαιρία, που μου δόθηκε για χρήση του internet, πληροφορήθηκα για τις μαζικές απελάσεις των Ρομά, που έγιναν τις μέρες εκείνες από την Γαλλία. Επιστρέφοντας από ένα μουσικό φεστιβάλ, όπου οι τσιγγάνοι παίζουν έναν τόσο σημαντικό ρόλο, η αντίθεση ήταν ακόμα πιο έντονη, ανάμεσα σε αυτό που οι τσιγγάνοι έχουν προσφέρει μουσικά στην πολιτισμένη Ευρώπη και σε αυτό που η πολιτισμένη Ευρώπη επιφυλάσσει γι’αυτούς. Πολίτες οι ίδιοι τα Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως πολίτες της Ρουμανίας, οι Ρομ απελαύνονται «οικειοθελώς» πίσω στην πατρίδα των Taraf de Haidouks, των Fanfare Ciocarlia, των Mahala Rai Banda, του Toni Iordache, του Florin Niculescu, του Johnny Raducanu και τόσων δεκάδων γνωστών ή λιγότερο γνωστών αλλά ταλαντούχων μουσικών. Γι’ αυτό και σχολιάζοντας την ρατσιστική αυτή ενέργεια της Γαλλικής κυβέρνησης πρότεινα ειρωνικά (για τους Γάλλους φυσικά), ότι αντί να τους απελάσουν θα μπορούσαν να τους δώσουν δουλειά σαν καθηγητές μουσικής στα πανεπιστήμια και στα σχολεία της Ευρώπης. Γιατί οι Rom μπορεί να μην έχουν σπουδάσει μουσική, μπορεί να μην διαβάζουν παρτιτούρες όμως μπορούν με ζηλευτή επιτυχία να αυτοσχεδιάζουν και να επιδεικνύουν μια θαυμαστή δεξιοτεχνία. Ρωτήσανε κάποτε το πρώτο βιολί των Taraf de Haidouks πως γίνεται αυτός, ένας αυτοδίδακτος μουσικός, να παίζει με τόση δεξιότητα Bella Bartok. Μα είναι απλό, απάντησε, μου φέρνουν τα κομμάτια σε κασέτα, τα ακούω και τα παίζω!!!!...
Υ.Γ. Θα ακολουθήσει ένα ακόμα post με μια μικρή αναφορά σε Βελιγράδι και Νόβισαντ και ορισμένες ωραίες φωτογραφίες.
Α. Φωτογραφίες
Η πιό νεανική μπάντα με την μοναδική θυλική τρομπετίστα, που συναντήσαμε.
Η ονειρική σκηνή του γηπέδου της Guca.
Βεγγαλικά
Παίζοντας με τις φωτιές
Τον πήρε ο ύπνος και΄γειρε ...
Και πάλι οι Πολωνοί Golec. Παρατηρείστε τον βασταζόμενο από δύο άτομα αυλό
Το μουσείο της τρομπέτας
Β. Βίντεο
Οι Πολωνοί Golec
Στο γήπεδο
Στο γήπεδο 2
Η πιό νεανική μπάντα (από τον χρήστη του youtube CafuPajser)
Παρακολουθείστε αυτή την πολύ ωραία ταινία μικρού μήκους του Marko Novakovic με τον μεγάλο τρομπετίστα Ekrem Sajdic και τον τζαζίστα και τρομπετίστα Dusko Gojkovic.Το ίδιο τραγούδι ερμηνεύεται από τους δύο τρομπετίστες στην ταινία με εντελώς διαφορετικό στυλ, τόσο που να φαίνεται σαν διαφορετικό κομάτι.
Διαβάστε εάν θέλετε στο youtube την ιστορία της ταινίας. Από τον χρήστη του youtube GucaTV.
Οι Πολωνοί Golec με τους μακριούς μεσαιωνικούς αυλούς τους.
Παρακολουθώντας τις διάφορες εκδηλώσεις το γήπεδο εντύπωση μου έκανε το πώς οι Σέρβοι ενθουσιάζονταν κάθε φορά που η ορχήστρα έπαιζε έναν συγκεκριμένο σκοπό. Αμέσως, όποια και να ’ταν η πυκνότητα του κόσμου, πάντα βρισκόταν ο απαιτούμενος χώρος για να στήσουν τον χορό. Σε κυκλική διάταξη πλήθος κόσμου παρασύρονταν στον γρήγορο και εύθυμο σκοπό της μουσικής, χορεύοντας ένα χορό που γίνονταν κατά κύριο λόγο με την γρήγορη και επιδέξια κίνηση των ποδιών. Μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, Σέρβοι αλλά και τουρίστες όλο και πλήθαιναν και διεύρυναν τον κύκλο όσο η μουσική συνεχιζόταν. Κάποιοι φαίνονταν να ξέρουν καλά τον ρυθμό και τα βήματα, κάνανε φιγούρες και έσερναν με κέφι και ζωντάνια τον χορό. Άλλοι απλώς ακολουθούσαν προσπαθώντας να μιμηθούν τους πρώτους. Ρωτώντας έμαθα ότι επρόκειτο για τον εθνικό τους χορό, το Kolo, το οποίο φαίνονταν ότι ήταν ευρέως γνωστό και αγαπημένο σε όλες τι ηλικιακές και κοινωνικές ομάδες. Και όχι μόνο στο γήπεδο, αλλά και στους δρόμους ή στα εστιατόρια, συχνά έβλεπες κύκλους ανθρώπων να χορεύουν ασταμάτητα.
από τον χρήστη του youtube dukisat
Σε όλες τις διαγωνιστικές διαδικασίες τα συγκροτήματα παίζουν δύο κομμάτια, βάσει των οποίων αξιολογούνται. Το ένα πρέπει να είναι παραδοσιακό τουλάχιστον 50 χρόνων, ενώ το δεύτερο η διασκευή η απλά η εκτέλεση με χάλκινα πνευστά ενός γνωστού μεν αλλά πιο πρόσφατου και όχι παραδοσιακού κομματιού. Γι’ αυτό και σε αυτό το καθ’ όλα παραδοσιακό φεστιβάλ ανάμεσα στα παραδοσιακά Σέρβικα κομμάτια θα ακούσει κανείς συγχρόνως εκτελέσεις από πολύ γνωστά και σύγχρονα κομμάτια. Την τιμητική του έχει το εβραϊκό Hava Nagila, το O Sole Mio, το El Chumbachero, ακόμα μπορείτε να ακούσετε τους Γάλλους να παίζουν Μπιζέ ή τους Σλοβένους το Planet Paprica.
Οι γάλλοι Trouba Ch'ti orkestar
Μία από τις βραδιές του φεστιβάλ στο γήπεδο έγινε ένας άτυπος διαγωνισμός. Τα πιο γνωστά συγκροτήματα του φεστιβάλ της Guca εμφανίζονταν σε δυάδες στην σκηνή. Κάθε συγκρότημα έπαιζε από δύο κομμάτια. Ξεκίναγε το πρώτο, απάνταγε το δεύτερο, το πρώτο ανταπάνταγε και τέλος το δεύτερο έλεγε το τελευταίο κομμάτι. Κριτής σε αυτόν τον ιδιότυπο ανταγωνισμό ήταν το ίδιο το κοινό. Τα χειροκροτήματα, οι φωνές, η ένταση του ενθουσιασμού και του χορού έκρινε τον νικητή. Όταν η διαφορά ήταν εμφανής ο νικητής παρέμενε στην σκηνή παίζοντας ένα δυο κομμάτια ακόμα.
Ενδιαφέρον είχε και το διεθνές διαγωνιστικό φεστιβάλ. Όλα αυτά τα χρόνια ξένα συγκροτήματα με χάλκινα έπαιρναν μέρος στο φεστιβάλ εκτός συναγωνισμού. Φέτος με την ευκαιρία των 50 χρόνων διοργανώθηκε για πρώτη φορά διεθνές διαγωνιστικό μέρος. Βέβαια σαν πρώτη διοργάνωση είχε τις αδυναμίες της. Δυο τρία συγκροτήματα ματαίωσαν την τελευταία στιγμή τη συμμετοχή τους. Από την Γαλλία συμμετείχαν δύο συγκροτήματα, όπως και από τη Σερβία. Την πρώτη θέση κατέλαβαν φυσικά οι Σέρβοι. Κάτι που λίγο πολύ ήταν αναμενόμενο αφού οι άνθρωποι είναι πράγματι πολύ μπροστά στον τομέα αυτό. Από την άλλη δεν είναι και πολύ κομψό να δίνεις στον εαυτό σου την πρώτη θέση, τη στιγμή μάλιστα που η αξιολόγηση των συμμετεχόντων γινόταν αφ’ ενός μέσω κριτικής επιτροπής και αφετέρου από το κοινό, που ήταν Σέρβικο στην συντριπτική του πλειοψηφία, μέσω SMS. Την δεύτερη θέση πήραν οι Γάλλοι, που ήταν πράγματι πολύ καλοί και την Τρίτη οι Ρώσοι.
Οι επίσης γάλλοι Les 38 Tonnes
Μετά από 4 μέρες στην Guca και ενώ το φεστιβάλ είχε ουσιαστικά τελειώσει πήραμε τον δρόμο της επιστροφής γεμάτοι με τις πιο διαφορετικές, ευχάριστες και έντονες εντυπώσεις. Κανείς δεν ξέρει εάν θα μας δοθεί και πάλι στο μέλλον η ευκαιρία να ξαναεπισκεφτούμε το φεστιβάλ και την περιοχή, η οποία διαθέτει πολλές κρυμμένες ομορφιές. Όμως το ταξίδι αυτό και η παρουσία μας στο φεστιβάλ της Guca θα είναι κάτι που θα αναπολούμε πάντα με τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις.
Φτάνοντας στην Ελλάδα και στην πρώτη ευκαιρία, που μου δόθηκε για χρήση του internet, πληροφορήθηκα για τις μαζικές απελάσεις των Ρομά, που έγιναν τις μέρες εκείνες από την Γαλλία. Επιστρέφοντας από ένα μουσικό φεστιβάλ, όπου οι τσιγγάνοι παίζουν έναν τόσο σημαντικό ρόλο, η αντίθεση ήταν ακόμα πιο έντονη, ανάμεσα σε αυτό που οι τσιγγάνοι έχουν προσφέρει μουσικά στην πολιτισμένη Ευρώπη και σε αυτό που η πολιτισμένη Ευρώπη επιφυλάσσει γι’αυτούς. Πολίτες οι ίδιοι τα Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως πολίτες της Ρουμανίας, οι Ρομ απελαύνονται «οικειοθελώς» πίσω στην πατρίδα των Taraf de Haidouks, των Fanfare Ciocarlia, των Mahala Rai Banda, του Toni Iordache, του Florin Niculescu, του Johnny Raducanu και τόσων δεκάδων γνωστών ή λιγότερο γνωστών αλλά ταλαντούχων μουσικών. Γι’ αυτό και σχολιάζοντας την ρατσιστική αυτή ενέργεια της Γαλλικής κυβέρνησης πρότεινα ειρωνικά (για τους Γάλλους φυσικά), ότι αντί να τους απελάσουν θα μπορούσαν να τους δώσουν δουλειά σαν καθηγητές μουσικής στα πανεπιστήμια και στα σχολεία της Ευρώπης. Γιατί οι Rom μπορεί να μην έχουν σπουδάσει μουσική, μπορεί να μην διαβάζουν παρτιτούρες όμως μπορούν με ζηλευτή επιτυχία να αυτοσχεδιάζουν και να επιδεικνύουν μια θαυμαστή δεξιοτεχνία. Ρωτήσανε κάποτε το πρώτο βιολί των Taraf de Haidouks πως γίνεται αυτός, ένας αυτοδίδακτος μουσικός, να παίζει με τόση δεξιότητα Bella Bartok. Μα είναι απλό, απάντησε, μου φέρνουν τα κομμάτια σε κασέτα, τα ακούω και τα παίζω!!!!...
Υ.Γ. Θα ακολουθήσει ένα ακόμα post με μια μικρή αναφορά σε Βελιγράδι και Νόβισαντ και ορισμένες ωραίες φωτογραφίες.
Α. Φωτογραφίες
Η πιό νεανική μπάντα με την μοναδική θυλική τρομπετίστα, που συναντήσαμε.
Η ονειρική σκηνή του γηπέδου της Guca.
Βεγγαλικά
Παίζοντας με τις φωτιές
Τον πήρε ο ύπνος και΄γειρε ...
Και πάλι οι Πολωνοί Golec. Παρατηρείστε τον βασταζόμενο από δύο άτομα αυλό
Το μουσείο της τρομπέτας
Β. Βίντεο
Οι Πολωνοί Golec
Στο γήπεδο
Στο γήπεδο 2
Η πιό νεανική μπάντα (από τον χρήστη του youtube CafuPajser)
Παρακολουθείστε αυτή την πολύ ωραία ταινία μικρού μήκους του Marko Novakovic με τον μεγάλο τρομπετίστα Ekrem Sajdic και τον τζαζίστα και τρομπετίστα Dusko Gojkovic.Το ίδιο τραγούδι ερμηνεύεται από τους δύο τρομπετίστες στην ταινία με εντελώς διαφορετικό στυλ, τόσο που να φαίνεται σαν διαφορετικό κομάτι.
Διαβάστε εάν θέλετε στο youtube την ιστορία της ταινίας. Από τον χρήστη του youtube GucaTV.
Last edited by a moderator:
