Θα μεταναστευατε για χαρη της αγαπης?

[ioanna balla]

εγω δεν νομιζω οτι θα το εκανα!!πιστευω οτι σε μια σχεση οταν ο ενας απο τους δυο κανει μια μεγαλη θυσια για χαρη του αλλου χαλανε οι ισορροπιες..στο κατω κατω η ζωη μας δειχνει καθε μερα πως καλοι ειναι οι ερωτες αλλα πρεπει να υπαρχει και λιγη λογικη..!!

ναι,ακριβως κοριτσι μου, η λογική ποτε δεν εβλαψε κανεναν!!!!οι ερωτες ..ναι...

 

[latina]

παιζει ρολο σιγουρα το οτι ειμαστε ολοι διαφορετικοι..αλλα εχει μεγαλη σημασια και το τι αφηνει ο καθενας πισω του..αν για να ακολουθησεις τον ερωτα, αφησεις πισω δουλεια, οικογενεια, φιλους..τοτε σιγουρα ειναι κατα καποιον τροπο "θυσια", μεγαλυτερη ή μικροτερη..!!και σιγουρα πηγαινοντας στην ξενη χωρα βρισκεσαι σε μειονεκτικη θεση!τωρα αν υποθεσουμε οτι εχουμε να κανουμε με την ιδανικη περιπτωση οτι στην ξενη αυτη χωρα υπαρχει δουλεια ετοιμη να σε περιμενει, σπιτι, καλο επιπεδο ζωης και ο ερωτας σου..τοτε, οκ!ουσιαστικα ομως, σε αυτη την περιπτωση δεν θεωρειται οτι μεταναστευει κανεις μονο για χαρη του ερωτα του, αλλα για ολο το "πακετο"!!

 

[Yorgos]

Υποτίθεται ότι όλη η χαρά του να αλλάζεις χώρα είναι να βρεις νέα δουλειά, φίλους και κοινωνικό περίγυρο. Ακόμη κι η αναζήτηση πόλης, γειτονιάς, σπιτιού, νέου αγαπημένου εστιατορίου κλπ είναι μέρος της όλης περιπέτειας... άμα είναι να τα έχεις εξασφαλισμένα από την αρχή, χάνεται η μισή χαρά της περιπέτειας (λέω εγώ τώρα).

 

[latina]

συμφωνω μaζι σου yorgo, αυτη ειναι η χαρα του να αλλαζεις χωρα!αλλα να αλλαζεις χωρα επειδη το θελεις και το εχεις αποφασισει εσυ μετα απο ωριμη σκεψη(στην περιπτωση αυτη διαλεγεις και την χωρα!!!)..!εδω μιλαμε για μεταναστευση μονο χαριν της αγαπης!!και αν προκειται για χωρα με επιπεδο ζωης κατωτερο απο της ελλαδας?ή για μια χωρα λιγοτερο ανθρωπινη?ποσο ευκολη θα ηταν τοτε μια τετοια αποφαση?
αυτα για το "πακετο", τα εγραψα πριν γιατι αρκετοι απαντησαν καταφατικα με την προϋποθεση οτι θα υπαρχει δουλεια ή σπιτι κτλ.

 

[Yorgos]

"!!και αν προκειται για χωρα με επιπεδο ζωης κατωτερο απο της ελλαδας? ή για μια χωρα λιγοτερο ανθρωπινη?ποσο ευκολη θα ηταν τοτε μια τετοια αποφαση?"

Προσωπικά το κριτήριο θα είναι αν θα είμαι ευτυχισμένος ή όχι. Και αποδεδειγμένα μπορώ να είμαι ευτυχισμένος σε μια φτωχότερη, λιγότερο ανεπτυγμένη ή λιγότερο δημοκρατική χώρα. Η Ινδονησία ας πούμε, ήταν μια χώρα όπου με 14$ το μήνα ήμουν πανευτυχής, παρότι δεν ήταν δημοκρατική (και φαντάζομαι ότι ακόμη δεν είναι) και σαφώς φτωχότερη από την Ελλάδα. Η Κούβα μια απ' τα ίδια, χωρίς πάντως να σημαίνει αυτό ότι είναι και λιγότερο ανθρώπινη από την Ελλάδα. Η Αγγλία απ'την άλλη είναι πλουσιότερη χώρα, αλλά υπέφερα πραγματικά, βρήκα τη διαμονή μου εκεί πολύ δύσκολη, κυρίως λόγω ανέχειας και εγκληματικότητας.

Τώρα, σε περιπτώσεις όπου προσωπικά θα αναγκαζόμουν να υποστώ βάρβαρη καταπάτηση δικαιωμάτων που θεωρώ βασικά, θα το σκεφτόμουν. Αν ήμουν γυναίκα π.χ, στο Ιράν ή τη Σαουδική Αραβία δε θα πήγαινα να ζήσω με τίποτε, δεν το συζητάω, αυτό δεν ισοσκελίζεται από κανέναν έρωτα και καμία επιθυμία να ζήσω το διαφορετικό. Σε μια χώρα όπου οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να σκάσει μια βόμβα ή να εμφανιστεί ένας αφιονισμένος αυτόχειρας, επίσης θα το σκεφτόμουν πολύ.

Από κει και πέρα, είναι λίγες οι χώρες που δε θα πήγαινα να ζήσω, τουλάχιστον για ένα διάστημα, θεωρώντας πως όταν οι ντόπιοι είναι ευτυχείς, τότε θα μπορούσα να είμαι κι εγώ. Δυστυχισμένους λαούς δεν ξέρω πολλούς, λίγοι είναι νομίζω. Με την πρϋπόθεση ότι δε θα πεινάσω, δε θα υποστώ οποιασδήποτε μορφής βία κλπ, τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα, τουλάχιστον για ένα διάστημα κι έχοντας πάντα υπόψιν ότι ως πρωτοκοσμικοί και μορφωμένοι, σχεδόν ποτέ δεν ξεκινάμε από το μηδέν στον Τρίτο Κόσμο (τουλάχιστον τα απολύτως βασικά εξασφαλίζονται διότι ξεκινάμε από θέση ισχύος στην αναζήτηση εργασίας). Αν λοιπόν -ενισχυτικά- είχα και τον άνθρωπό μου, θα έλεγα αβίαστα ναι, πλην ελαχίστων -ακραίων- εξαιρέσεων.

Φυσικά, ο καθένας είναι διαφορετικός κι εξαρτάται και από το τι αφήνει καθένας πίσω του. Εγώ που δεν αφήνω τίποτε, τα βλέπω όλα απλά, άλλος τα βρίσκει αερολογίες όλα αυτά. Νομίζω ότι ένα πολύ σημαντικό κριτήριο θα ήταν και το αν υπάρχει η επιλογή ανάκλησης της απόφασης. Δηλαδή, δε θα πήγαινα ποτέ κάπου από όπου δε θα μπορούσα να φύγω.

 

[CakeNet]

Ok ρε παιδιά...φαντάζομαι ότι αν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα στην εκάστοτε υποψήφια χώρα, φαντάζομαι πως δε θα ήθελε ούτε ο αγαπημένος σας να μεταναστεύεσετε εκεί...αλλά θα το έβρισκε σαν μια ευκαιρία να φύγει από την χώρα του να έρθει προς τα εδώ!

 

[MIAT]

Ρε παιδιά προβληματίστηκα!Από τη μία σκέφτομαι γιατί όχι και από την άλλη ...!Ας το καλό !προς το παρόν από Αθήνα φεύγω και πάω μόνιμα Κρήτη και δε με χαλάει καθόλου!

 

[vagantos]

Να διευκολύνω με μια πρόταση;
Για να μην υπάρξουν προβλήματα δημοκρατίας, πολιτισμικά,φυλετικά, οικονομικά κλπ σε περίπτωση αλλοδαπού έρωτα.
Οσο ειμαστε ελεύθεροι, το σκεφτόμαστε πολύ καλά, επιλέγουμε το τέλειο κράτος (αυτο που μας ταιριάζει) μετακομίζουμε και περιμένουμε τον -ντόπιο- έρωτα να ρθει μας βρει εκεί.

 

[Yorgos]

Ναι, και μετά σε αρχίζει ο ντόπιος έρωτας στην παρλαπίπα για μετανάστευση επειδή δεν του αρέσει το κράτος του... αιώνιο πρόβλημα ... Βρες μου εσύ Παναμέζα που θέλει να μείνει στον Παναμά... Κουβανό που να έμεινε στην Κούβα (οι Κουβανές είναι λίγο πιο πατριωτικές τουλάχιστον, οι άντρες δεν κρατιούνται να την κάνουνε)

Επίσης, γίνεται κι από την ανάποδη...να σε αρχίζει η Μαλαισιανή στα "μα τι κούκλα η Αθήνα, γιατί δε μένουμε εδώ, τι καλή η μαμά σου...μα τέτοια χώρα την αφήνεις;" και δως του κρεβατομουρμούρα γιατί δε γυρίζουμε στην "καταπληκτική" Αθήνα. Το κορυφαίο επιχείρημα που έχω ακούσει ήταν "έλα, θα πηγαίνεις και στο γήπεδο να χτυπιέσαι... θα έρχομαι κι εγώ!" (ναι, και να μου λέει τους μπασκετικούς αιφνιδιασμούς "οφσάιντ" και τα καρφώματα "δοκάρια", δεν την ξαναπατάω, έκαστος στο είδος του: εγώ στα πλέη οφς κι εσύ στα μαγαζιά χρυσή μου). Άσε που τακίμιασε με τις αδερφές μου και είχα διπλή μουρμούρα μετά ("βρε που θα ξαναβρείς τέτοια Κινέζα; νοικοκυρά, πειθαρχημένη, κούκλα!" - ας μην τους έφερνε τα πορσελάνινα απ' το Χονγκ Κονγκ και θα σου' λεγα εγώ, "σχιστομάτα" θα την ανεβαζανε, "κιτρινιάρα" θα την κατεβάζανε) που την ακούω μέχρι και σήμερα.

Πέραν της πλάκας, όταν ο ένας ή και οι δύο είναι ταξιδιάρηδες, η συμφωνία για το πού να ζήσουν είναι δύσκολο πράγμα. Οι πολλές επιλογές φέρνουν μουρμούρα.
Ενώ άμα είναι ψιλοσταθεροί τύποι, ούτε γάτα ούτε ζημιά: εδώ γεννηθήκαμε, εδώ θα πεθάνουμε. Επίσης για πολύ κόσμο από τον Τρίτο Κόσμο -απολύτως δικαιολογημένα αν το σκεφτείς από την πλευρά τους- είναι αδιανόητη η ανάγκη πολλών πρωτοκοσμικών να ζουν σε πιο ανθρώπινες αλλά φτωχότερες χώρες.

Μία είναι η λύση: κόρη διπλωμάτη (δεχόμεθα προτάσεις αν υπάρχει καμία ελέυθερη στο σάιτ, τι τα'χουμε τα πμ).

 

[vagantos]

Μία είναι η λύση: κόρη διπλωμάτη .

Ώστε θέλεις και κόρη διπλωμάτη ;
Γειά σου Χορχε ανοιχτομάτη.

ΥΓ. Εμ τοσα χρονια , όλο γυρνάς σε κράτη που δεν εχουν ελληνικες πρεσβείες .
Εδώ στο φόρουμ περιμένεις να βρεις την κορη του διπλωμάτη; Μάλλον την κόρη απ το Βοϊδομάτη θα πετύχεις αν εισαι τυχερός.

 

[varioAthens]

Θα το έκανα χαλαρά! Γιατί θα ήθελα όταν έρθει η ώρα να κάνω απολογισμό ζωής να μπορώ να πώ ότι έζησα έντονα: ότι αγάπησα και τα έδωσα όλα, ότι ταξίδεψα, ότι τα διέλυσα όλα και τα ξανάφτιαξα από την αρχή.....

 

[ΕΡΣΗ]

Μία είναι η λύση: κόρη διπλωμάτη (δεχόμεθα προτάσεις αν υπάρχει καμία ελέυθερη στο σάιτ, τι τα'χουμε τα πμ).

Μπα βρε Γιωργο ούτε αυτό είναι η λύση. Για να είναι η κόρη σε ηλικία γάμου ο μπαμπάς είναι στο παρα πέντε σύνταξη. Και μετα η νεαρά ολο Αθήνα θα γυρεύει να πηγαίνει το τσαγάκι στο μπαμπά, να δει ο μπαμπάς τα εγγόνια κλπ. Δε λέει. Εκτός αν πάρεις ως προίκα διορισμό στο διπλωματικό σώμα οπότε εκεί αλλάζουν τα πράγματα.