Ιαπωνία ΙΑΠΩΝΙΑ - Big in Japan

[varioAthens]

Για πάμε λίγο

Εσυ ως Ιαπωνολατρης να μην εισαι αυστηρος στην οποια κριτικη σου!

Συντονίστηκα και περιμένω να διαβάσω τα ωραία (και τα ευτράπελα είμαι σίγουρος) άλλης μιας σπουδαίας ιστορίας!

Μερικα ευτραπελα δεν μπορουν να μεταφερθουν σε γραπτο λογο

Ήταν ωραία η προθέρμανση! Αναμένουμε τη συνέχεια!

Μετα την προθερμανση ερχεται η υπερθερμανση! Ας οψεται ο καυσωνας της Ιαπωνιας!

Η ιστορία που περίμενα πώς και πώς για μια χώρα όνειρο ζωής!

Κι εγω την ονειρευομουν χρονια και ξεπερασε καθε προσδοκια!

Περιμένω πως και πως να διαβάσω την ιστορία για μια χώρα με τόσο διαφορετική κοινωνία από την δικιά μας.
Αυτά για το Σογκούν τι τα ήθελες; Φάινεται η ηλικία μας...
Που να ξέρουν οι νεότεροι τον Τορανάγκα Σάμα και όλα τα υπόλοιπα που μας έμαθε ο ΡίτσαρντΤσάμπερλέην και ο Τοσίρο Μιφούνε...

Μονο απο το Σογκουν φανηκε? Τι Καντυ Καντυ εβαλα, τι ""Big in Japan" Επικη σειρα by the way!!

Υπάρχει και νέα σειρά που κυκλοφορεί στο Νετφλιξ

Disney Channel δεν ειναι?

 

[varioAthens]

Επιβιβαστήκαμε στο τρένο για την Οσάκα κι εγώ με πεταλούδες στο στομάχι -όπως κάθε φορά που πατάω το πόδι μου σε μια καινούρια και τόσο μακρινή χώρα- να σκέφτομαι “ας με τσιμπήσει κάποιος μήπως ονειρεύομαι”. Όλη η διαδρομή κύλησε με μένα κολλημένη στο παράθυρο να παρακολουθώ τις πρώτες εικόνες της Ιαπωνίας να ξετυλίγονται μπροστά μου: ήσυχα προάστια, καταπράσινες γειτονιές και χαμηλά σπίτια σε παραδοσιακό ιαπωνικό στυλ.

Φτάσαμε στον σταθμό της Namba και παθαίνω ένα ακόμα πολιτισμικό σοκ. Πολύς κόσμος να πηγαινοέρχεται από και προς όλες τις κατευθύνσεις χωρίς ωστόσο να επικρατεί χάος ή φασαρία, αντιθέτως υπήρχε οργάνωση, τάξη και σχετική ησυχία. Το δεύτερο που παρατήρησα ήταν ότι ο σταθμός δεν είναι απλώς μια στάση μετρό που ο κόσμος απλώς προσπερνάει για να πάει στη δουλειά του αλλά μια ολόκληρη υπόγεια πόλη με καταστήματα, εστιατόρια κ.λ.π. πεντακάθαρα και πολύ μοντέρνας αισθητικής θυμίζοντας περισσότερο κυριλέ mall παρά αυτό που έχουμε εμείς στο μυαλό μας ως σταθμό μετρό.

(φωτογραφίες από το διαδίκτυο)


Όπως διαπίστωσα και τις επόμενες μέρες, το μετρό παντού στην Ιαπωνία αποτελεί ουσιαστικά μια δεύτερη πόλη κάτω από την κανονική πόλη που περιλαμβάνει μια εκτεταμένη αγορά με καταστήματα και εστιατόρια όπου οι γιαπωνέζοι περνούν μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς τους εκεί κάνοντας τα ψώνια τους, τρώγοντας και συναντώντας φίλους.

Και όπως λένε “δεν έχεις πάει Ιαπωνία αν δεν χαθείς στο μετρό” έτσι κι εμείς φάγαμε αρκετή ώρα μέχρι να βρούμε την έξοδο. Γενικότερα, το μετρό στην Ιαπωνία είναι πολύπλοκο και μπερδευτικό, ειδικά στο να βρεις κάθε φορά την έξοδο. Αυτό που βοηθάει άπειρα είναι το Google Maps το οποίο παρέχει τόσο αναλυτικές πληροφορίες που μόνο άνθρωπος δεν “πετάγεται” από την εφαρμογή να σε πάρει από το χέρι να σε πάει στον προορισμό σου.
Βρίσκοντας επιτέλους την έξοδο και ανεβαίνοντας στην επιφάνεια είχε πλέον αρχίσει να σκοτεινιάζει και να ανάβουν τα φώτα της Οσάκα. Μαγεία! Απορώ τα 10 λεπτά που περπατήσαμε μέχρι το ξενοδοχείο πώς δεν με πάτησε κανένα αυτοκίνητο αφού κοιτούσα οπουδήποτε αλλού εκτός από τον δρόμο έχοντας τον ενθουσιασμό μικρού παιδιού.

Παρατήσαμε τα πράγματα στο ξενοδοχείο και φύγαμε κατευθείαν για την πρώτη μας γνωριμία με την πόλη. Η περιοχή που μείναμε ήταν η Shinsaibashi και την προτείνω ανεπιφύλακτα γιατί είναι πολύ κεντρική, συνδυάζει το παραδοσιακό με το μοντέρνο και μπορείς να πας με τα πόδια σε αρκετά δημοφιλή μέρη, όπως το Dotonbori.
Περπατώντας μέσα από μικρά στενά με τα χαρακτηριστικά μπερδεμένα καλώδια να κρέμονται από πάνω μας, τα φαναράκια να φωτίζουν διακριτικά και τα παραδοσιακά ταβερνεία -τα λεγόμενα izakaya-, φτάσαμε στο πιο εμβληματικό σημείο της Οσάκα, το Dotonbori. Πρόκειται για ένα κανάλι με πεζόδρομους δεξιά και αριστερά του που συνθέτουν ένα πολύχρωμο και πολύβουο σκηνικό: βάρκες διαπλέουν το κανάλι, φώτα νέον και ψηλά κτίρια με τεράστιες φωτεινές επιγραφές ενώ πλήθος κόσμου περπατά και δοκιμάζει street food που δύσκολα θα βρεις αλλού στην Ιαπωνία, όπως το takoyaki και okonomiyaki.

Νομίζω ότι ήταν σοφή η απόφασή μας να ξεκινήσουμε το ταξίδι από την Οσάκα γιατί ο συνδυασμός παραδοσιακού και μοντέρνου, η μίξη χάους και μαγείας αλλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα από το Τόκυο, μας εισήγαγε πιο σταδιακά και ομαλά στον παλμό της Ιαπωνίας.

 

[L33T]

Εσυ ως Ιαπωνολατρης να μην εισαι αυστηρος στην οποια κριτικη σου!

Ορίστε η κρητική μου --> Αχ!

Παρακάτω...
Πανέμορφες φωτογραφίες, και αυτή η μαγεία που περιγράφεις , είναι ακριβώς ότι νιώθεις πραγματικά εκείνη την στιγμή που τα βλέπεις .... αυτό με τα φαναράκια κάθε φορά .. μα κάθε φορά ...

Υ.Γ: Είναι μακριά ο Δεκέμβριος ,αυτό με έκανες να καταλάβω

 

[varioAthens]

Ορίστε η κρητική μου --> Αχ!

Παρακάτω...
Πανέμορφες φωτογραφίες, και αυτή η μαγεία που περιγράφεις , είναι ακριβώς ότι νιώθεις πραγματικά εκείνη την στιγμή που τα βλέπεις .... αυτό με τα φαναράκια κάθε φορά .. μα κάθε φορά ...

Ενα θα σου πω: βαζω στο TikTok να ακουω ηχους της Ιαπωνιας! Εσυ μπορεις να με καταλαβεις: την κυρια που μιλαει στο μετρο, τα φαναρια, το 7-Eleven, τους υπαλληλους με το ακαταπαστο «arigatou gozaimaaaaaasu».
Αααχ!!

 

[L33T]

Ενα θα σου πω: βαζω στο TikTok να ακουω ηχους της Ιαπωνιας! Εσυ μπορεις να με καταλαβεις: την κυρια που μιλαει στο μετρο, τα φαναρια, το 7-Eleven, τους υπαλληλους με το ακαταπαστο «arigatou gozaimaaaaaasu».
Αααχ!!

Σε καταλαβαίνω φούλ , αλλά...
Κοίταξε αν δεν έχεις φτάσει στο σημείο να βλέπεις βίντεο από ατελείωτες ώρες περπατήματος , από διάφορα κανάλια , τότε είσαι ακόμα καλά, χωρίς τίποτα ... απλά να περπατάει ο άλλος ,τίποτα άλλο...

(αγαπημένος: Rambalac

)

 

[varioAthens]

Απιστευτο!! Ευχαριστω για την πληροφορία!!!

 

[L33T]

Απιστευτο!! Ευχαριστω για την πληροφορία!!!

Μήπως δεν έπρεπε να το κάνω ;

 

[maria_tr]

Η Air China που επιλέξαμε ως πιο οικονομική εταιρεία μου άφησε τις χειρότερες εντυπώσεις. Δεν δίνει τη δυνατότητα για ηλεκτρονικό τσεκ ιν με αποτέλεσμα -παρόλο που ταξιδεύαμε μόνο με χειραποσκευές- να περιμένουμε επί 2 ώρες στην ουρά για boarding pass.
Οι 10 ώρες πτήσης μέχρι το Πεκίνο μου φάνηκαν ατελείωτες μέσα στο πανβρώμικο και γεμάτο λεκέδες αεροσκάφος, το πανάθλιο φαγητό που θύμιζε σκυλοτροφή τόσο στην μυρωδιά όσο και στην εμφάνιση, για επιλογή ταινιών κ.λ.π. δεν θα συζητήσω καν. Εντύπωση επίσης μου έκανε το γεγονός ότι είναι η μοναδική εταιρεία από όσες έχω ταξιδέψει που ο κυβερνήτης δεν μας συστήθηκε ποτέ.
Εξίσου άσχημες εντυπώσεις μου άφησε και το αεροδρόμιο του Πεκίνο... δεν έχω ξανασυναντήσει πιο αγενές, αγέλαστο και άξεστο προσωπικό.
Μετά από λίγες ώρες αναμονής στο Πεκίνο και άλλη μία σύντομη 3ωρη πτήση φτάσαμε επιτέλους στην Οσάκα το απογευματάκι.

Βγαίνοντας από το αεροπλάνο για να μπούμε στην φυσούνα πάθαμε θερμικό σοκ. Ήταν σαν να μπήκαμε σε φούρνο. Αλήθεια, έχετε ανοίξει ποτέ φούρνο ενώ καίει στους 200 βαθμούς? Που νιώθεις να σου έρχεται ένα καυτό «χαστούκι» και να σου κόβεται η ανάσα; Ε αυτό ακριβώς νιώσαμε κι εμείς.
Η αλήθεια είναι ότι διάβαζα περιγραφές τόσο ντόπιων όσο και τουριστών να λένε πόσο εφιαλτικό είναι το καλοκαίρι της Ιαπωνίας αλλά εγώ το πήρα αψήφιστα θεωρώντας ότι εφόσον έχω αντέξει καλοκαίρι σε Αίγυπτο, Ιορδανία και παρόμοιες χώρες, θα άντεχα και στην Ιαπωνία.
Αμ δε! Η ζέστη της Ιαπωνίας είναι ΑΚΡΑΙΑ! Είναι σα να βράζεις στην κόλαση.

Παρόλα αυτά συνεχίσαμε ακάθεκτοι για τις απαραίτητες διαδικασίες:

• Έλεγχος διαβατηρίων και έλεγχος των QR Codes για την είσοδο μας στην χώρα. Τα QR Codes τα είχαμε βγάλει ηλεκτρονικά μέσω της πλατφόρμας “Visit Japan Web” αντί να συμπληρώσουμε τα κλασικά έντυπα που συμπληρώνουμε συνήθως στο αεροπλάνο ή στο αεροδρόμιο. Έτσι γλυτώνεις πολύ χρόνο σε ουρές.

Στον έλεγχο των διαβατηρίων και των QR Codes πήραμε μια πρώτη γεύση του τι εστί Ιαπωνία:
(α) όλα είναι αυτοματοποιημένα (σκανάρεις μόνος σου το διαβατήριο και τον QR κωδικό σε μηχάνημα) και όλα δουλεύουν άψογα,
(β) παρά τους αυτοματισμούς και την τεχνολογία, πάντα υπάρχει κάποιος υπάλληλος έτοιμος να σε καθοδηγήσει αν δυσκολεύεσαι και μάλιστα χωρίς καν να του το ζητήσεις,
(γ) η ευγένεια από όλους τους υπαλλήλους σε κάθε πόστο ήταν απαράμιλλη.

• Συνάλλαγμα. Κάναμε κάτι λίγα γιεν από ΑΤΜ στο αεροδρόμιο και μετά για το κανονικό ποσό που θέλαμε πήγαμε σε ΑΤΜ των «7-Eleven» στην πόλη. Γενικά πάντως, παρά τις σχετικές προειδοποιήσεις ότι θα χρειαστούμε πολλά μετρητά γιατί στην Ιαπωνία δεν δέχονται κάρτες, σχεδόν παντού δίναμε κάρτα. Ουσιαστικά, μετρητά χρειαστήκαμε μόνο για νερό στους αυτόματους πωλητές, σε 1-2 πάγκους φαγητού και σε 1 αξιοθέατο. Δηλαδή ακόμα και οι πάγκοι στις τοπικές αγορές στην συντριπτική τους πλειοψηφία δέχονται κανονικά κάρτα.
• Ιντερνετ. Επιλέξαμε pocket wifi έναντι sim γιατί το μοιραστήκαμε 4 συσκευές.
• Εισητήρια Shinkansen. Δεν αγοράσαμε Japan Rail Pass καθώς δεν μας συνέφερε αφού είχαμε να κάνουμε μόνο 4 διαδρομές.
• Έκδοση κάρτας για τα ΜΜΜ. Βγάλαμε Icoca η οποία εκδίδεται στην Οσάκα και στο Κυότο αλλά χρησιμοποιείται κανονικά σε όλη την Ιαπωνία. Αντίστοιχα, αν προσγειώνεσαι στο Τόκυο θα εκδώσεις Suica η οποία επίσης χρησιμοποιείται σε όλη την Ιαπωνία. Απλά στο τέλος του ταξιδιού πρέπει να επιστρέψεις την κάρτα στην πόλη όπου εκδόθηκε. Εμάς βέβαια μας έμεινε το πλαστικό γιατί δεν γυρίσαμε πίσω στην Οσάκα αλλά αναχωρήσαμε για Ελλάδα από το Τόκυο. Προσοχή: να μην μείνει στην κάρτα υπόλοιπο γιατί δεν εξαργυρώνεται.

Από όλα αυτά τα διαδικαστικά ξεμπερδέψαμε πάρα πολύ γρήγορα χάρη στο ότι τα πάντα λειτουργούσαν τέλεια και οι άνθρωποι ήταν τρομερά εξυπηρετικοί, βοηθητικοί και ευγενέστατοι. Παρατήρησα ότι ακόμα και η γλώσσα του σώματός τους απέπνεε ηρεμία και βαθιά ευγένεια... δεν είναι μόνο οι υποκλίσεις ή το χαμόγελο, είναι ακόμα και ο τρόπος που (κυρίως οι γυναίκες) σου παραδίδουν τα εισητήρια, τα ρέστα σου και ό,τι αγόρασες τελοσπάντων μέσα σε ένα δισκάκι και με τα δυο τους χέρια σαν να κάνουν κάποιο τελετουργικό.

Τελικά, όλα όσα είχα ακούσει για τους Ιάπωνες έβγαιναν πέρα για πέρα αληθινά ήδη από την πρώτη ώρα που βρισκόμουν σε αυτή την χώρα...


View attachment 508587

Να ρωτησω κι εγω κατι , την ICOCA την βγαλατε στο αεροδρόμιο ή στον σταθμό namba οταν φτάσατε;

 

[varioAthens]

Δεν ξέρω ποιο jetlag είναι το χειρότερο... όταν πας Αμερική και ξυπνάς από τις 4-5 τα χαράματα και νυστάζεις από νωρίς το απόγευμα? Ή όταν πας Ασία και ναι μεν αντέχεις το ξενύχτι αλλά το πρωϊ δεν μπορείς να ξυπνήσεις? Για μένα νομίζω ισχύει το 2ο.

Τελικά αφού κατάφερα με τα χίλια ζόρια να σηκωθώ, ξεκινήσαμε με ενθουσιασμό να γυρίσουμε όλη την πόλη. Το φιλόδοξο πλάνο μας να περπατήσουμε όλη την πόλη από άκρη σε άκρη ναυάγησε με το που ξεμυτίσαμε την πατούσα μας έξω από την δροσιά του ωραία κλιματιζόμενου ξενοδοχείου μας.
ΤΙ Ζ-Ε-Σ-Τ-Η Η-Τ-Α-Ν Α-Υ-Τ-Η ρε παιδιά!! Αποπνικτική! Αφόρητη! Μας κόπηκε η ανάσα! Μέχρι να φτάσουμε στο μετρό (ούτε 10’ απόσταση) είχαμε λιώσει. Όλοι οι τουρίστες δε, στην ίδια τραγική κατάσταση με εμάς: αναψοκοκκινισμένοι, ξέπνοοι και με μουσκεμένες από τον ιδρώτα μπλούζες.
Από την άλλη, οι Ιάπωνες με τα μακρυμάνικά τους πήγαιναν στις δουλειές τους αγόγγυστα.
Ευτυχώς είχαμε προβλέψει να έχουμε ζακέτες για το μετρό αλλιώς με τόσο ιδρώτα και το a/c να μας χτυπάει η πνευμονία ήταν εξασφαλισμένη.

Το πρώτο αξιοθέατο που πήγαμε να δούμε είναι το Osaka Castle, το αξιοθέατο-σύμβολο της πόλης. Εκεί ζούσε και διοικούσε ο Τογιοτόμι. Ο Τογιοτόμι (ναι ναι τα γνωστά κλιματιστικά) υπήρξε θρυλική μορφή της ιαπωνικής ιστορίας, ο οποίος παρόλο που ποτέ δεν του απονεμήθηκε ο τίτλος του σογκούν γιατί δεν γεννήθηκε από οικογένεια σαμουράι/“ευγενούς” καταγωγής, ωστόσο απέκτησε τεράστια εξουσία και ήταν αυτός που συνέβαλλε στην ενοποίηση της Ιαπωνίας.

Με την ευκαιρία παραθέτω σχηματικά το πώς ήταν η ιεραρχία στην φεουδαρχική Ιαπωνία:

Παρόλο που ο Αυτοκράτορας ήταν στην κορυφή της ιεραρχίας ουσιαστικά ο ρόλος του ήταν διακοσμητικός. Την πραγματική εξουσία της ασκούσαν οι σογκούν μέσω των πολεμιστών τους δηλ. των σαμουράι.
Η συνεισφορά του Τογιοτόμι ήταν ότι ένωσε τα σογκουνάτα της Ιαπωνίας -τα οποία σφαζόντουσαν μεταξύ τους- και έφτιαξε ένα ενιαίο κράτος.

Το Κάστρο είναι εντυπωσιακό, ειδικά αν είναι το πρώτο που επισκέπτεσαι στην Ιαπωνία, όπως εμείς. Εξίσου εντυπωσιακό είναι και το πάρκο τριγύρω, το Osaka Castle Park με πλούσια βλάστηση, μια τεράστια τάφρο με νερό (όπου γίνονται βαρκάδες), πεζόδρομους δίπλα στην τάφρο (δημοφιλές σημείο όπου οι ντόπιοι πάνε για τζοκινγκ και ποδήλατο ακόμα και με τον καύσωνα!!), ναούς (όπως ο Hokoku Shrine που είναι μεν μικρός αλλά πολύ γαλήνιος) κ.λ.π.

Μετά από κανένα 2ωρο εκεί νιώθαμε ήδη κατάκοποι λες και είχαμε περπατήσει 50 χιλιόμετρα στην έρημο Σαχάρα. Αγοράσαμε τα απολύτως αναγκαία προκειμένου να συνεχίσουμε: ομπρέλες για τον ήλιο και ανεμιστηράκια. Δεν υπάρχει περίπτωση να την παλέψεις διαφορετικά.
Εxtra tip (που δυστυχώς ανακάλυψα την τελευταία μέρα του ταξιδιού): αγορά ειδικής μπλούζας για τον καύσωνα από τα Uniqlo. Απορροφά τον ιδρώτα και σε προστατεύει από την θερμοπληξία! Must!

Επόμενη στάση: Shitennō-ji, ο παλαιότερος ναός της Οσάκα και ο σημαντικότερος γιατί συμβολίζει την εισαγωγή του Βουδισμού στην Ιαπωνία. Κεντρικό αξιοθέατο του όλου συμπλέγματος είναι η 5οροφη παγόδα στης οποίας την κορυφή μπορείς να ανέβεις αφού βγάλεις τα παπούτσια σου (εφιαλτική η εσανς από τους ξυπόλητους τουρίστες... εγώ προειδοποίησα).
Στον κυρίως ναό πετύχαμε και λειτουργία με τον βουδιστή ιερέα να διαβάζει ευχές για δύο κυρίες μεγάλης ηλικίας (κάτι σαν ευχέλαιο) και ήταν φοβερή εμπειρία.

Στη συνέχεια πήγαμε στην κυριλέ περιοχή Umeda η οποία είναι γεμάτη ουρανοξύστες, ακριβά ξενοδοχεία, εταιρείες, πάρκα κ.λ.π. ώστε να ανέβουμε στον Umeda Sky Building. Είναι ένας ουρανοξύστης 40 ορόφων (μικρούλης δηλαδή) αλλά προσφέρει θέα 360 μοίρες σε όλη την πόλη. Έχει 2 “δίδυμους” πύργους που συνδέονται με το Floating Garden Observatory, δηλαδή τον αιωρούμενο κήπο. Εντυπωσιακός και αξίζει η επίσκεψη, καθώς και γενικότερα στην περιοχή γιατί βλέπεις και μια πλευρά της πόλης λιγότερο τουριστική με τους εργαζόμενους που πηγαινοέρχονται με τους χαρτοφύλακές τους, τις μαμάδες που έχουν ξαμολήσει τα παιδιά τους μέσα στα συντριβάνια και τις λίμνες για δροσιά κ.λ.π.!

Απομεσήμερο και αποφασίσαμε να πάμε ξανά προς Dotonbori για να δοκιμάσουμε ό,τι street food δεν προλάβαμε το προηγούμενο βράδυ. Και τι δεν φάγαμε: takoyaki (μπαλάκια ζύμης με γέμιση χταποδιού και διάφορες σάλτσες), mochi (ιαπωνικό γλυκό), kushikatsu (σουβλάκια πανέ τηγανητά), κάτι άλλα glazed γλυκά... γενικά δοκιμάσαμε τα πάντα!
Περιπλανηθήκαμε στην αγορά του Dotonbori και φτάσαμε μέχρι την Namba εκμεταλλευόμενοι την μικρή πτώση της θερμοκρασίας και το ελαφρύ συννέφιασμα.

Το βράδυ επισκεφθήκαμε άλλον έναν ουρανοξύστη, τον ψηλότερο όλης της Ιαπωνίας με 60 ορόφους, τον Abeno Harukas. Ήταν σαν να βρισκόσουν σε αεροπλάνο. Η πανοραμική θέα της φωτισμένης πόλης από τόσο ψηλά πραγματικά έκοβε την ανάσα και ήταν το καλύτερο “κλείσιμο” για την Οσάκα μιας και την επόμενη μέρα θα αναχωρούσαμε για τον επόμενο προορισμό.

 

[varioAthens]

Να ρωτησω κι εγω κατι , την ICOCA την βγαλατε στο αεροδρόμιο ή στον σταθμό namba οταν φτάσατε;

Με το που φτασαμε στο αεροδρομιο της Οσακα, συγκεκριμενα στον σταθμο που ειναι μεσα στο αεροδρομιο.

 

[L33T]

Η περιγραφή που έχεις είναι τέλεια!

Να συμπληρώσω ότι άρχισα και χαμογελούσα όταν περιέγραφες περί ιδρώτα με το που βγήκατε από το σπίτι/ξενοδοχείο...( πήγατε όταν πήγα εγώ πέρυσι όλο , τον αύγοστο και αρχές σεπτέμβριου ήμουν εκεί ) οπότε επαυξάνω , το θέμα περί ιδρώτα/ζέστης.
Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο διαφορετικό , εγώ το πήγα στο κομμάτι της υπερβολής . Ανεμιστηράκι λαιμού + χεριού + τζέλ στα χέρια σαν μαστίχα ένα μπλέ σαν βραχιόλι το φορούσες + ψεκαστήρι σπρέι που σε δροσίζει + αλλαξιές μπλούζες) ...και από ένα σημείο και μετά ομπρέλλα ΓΙΑ ΤΟΝ ΉΛΙΟ ,για τον θεό!

Δεν γινόταν αλλιώς, και ακριβώς όπως το λες... οι άλλοι φορούσαν μακρυά ρούχα... ε σε έπιανε μια ... πως να την χαρακτηρίσω... τρέλα; πως την πάλευαν...

 

[varioAthens]

Σε ευχαριστω για τα καλα σου λογια! Το εκτιμω!!
Εγω νομιζα οτι οι ομπρελες και τα ανεμιστηρακια ειναι υπερβολες των Ιαπωνων και οτι ειναι μυγιαγγιχτοι… δηλ. καπως σαν τις μασκες που φορουν χωρις να ειναι αρρωστοι.
Αλλα πραγματικα ειναι μαρτυριο.
Διαβαζα μαλιστα οτι το φετινο καλοκαιρι ειχε τις υψηλοτερες θερμοκρασιες που εχουν καταγραφει εδω και χρονια… ειμαι και γουρλου