fenia42
Member
- Μηνύματα
- 4.026
- Likes
- 16.578
- Επόμενο Ταξίδι
- Азербайджан
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Κύριο αξιοθέατο φυσικά της πόλης είναι η πλατεία του Ιμάμη. Στην τεράστια αυτή πλατεία που λέγεται ότι είναι τρεις φορές μεγαλύτερη από αυτή του Αγίου Μάρκου στη Βενετία, υπάρχει το τζαμί που είναι ασύλληπτης ομορφιάς στο οποίο κυριαρχεί το μπλε χρώμα και φημίζεται για την μοναδική του αρχιτεκτονική και τις συμμετρικές ζωγραφιές στις ψηφίδες που το διακοσμούν, οι οποίες έγιναν όλες με το χέρι.
Το κτίριο όμως που μου άρεσε προσωπικά πιο πολύ ήταν ένα άλλο τζαμί , σε καφέ αποχρώσεις το οποίο ξεχώριζε για κάποιον ιδιαίτερο λόγο πέραν της ομορφιάς του : δεν είχε μιναρέ. Το Sheikh Lotfollah Mosque χτίστηκε το 17ο αιώνα και προοριζόταν για τις λατρευτικές ανάγκες των γυναικών του χαρεμιού. Επομένως ήταν ένα ιδιωτικό τζαμί και γι’ αυτό δεν χρειάστηκε η κατασκευή μιναρέ.
Απέναντι ακριβώς δεσπόζει το επιβλητικό παλάτι Αli Qapu, όπου Qapu σημαίνει πόρτα και χρησίμευε όχι ακριβώς για παλάτι, αλλά για να παρακολουθούν οι Σάχηδες κι οι αυλικοί παραστάσεις και δρώμενα που διεξάγονταν στην πλατεία. Οπωσδήποτε αξίζει μια επίσκεψη, τόσο για να θαυμάσει κανείς τη θέα της πλατείας από ψηλά, όσο για να δει τις ευφάνταστες αίθουσες με τις σπάνιες τοιχογραφίες.
Και στο άλλο άκρο της πλατείας, ανοίγει η πύλη που οδηγεί στα άδυτα της σκεπαστής δαιδαλώδους αγοράς. Αξίζει να θυμηθεί κανείς να κοιτάξει ψηλά τις τοιχογραφίες της εποχής που προσδίδουν μια σωστή εικόνα της τότε καθημερινότητας.
Στη σκεπαστή αγορά μπορεί να βρει κανείς τα πάντα. Βεβαίως τα πιο τουριστικά μαγαζάκια είναι κοντά στην είσοδο και πουλούν από σουβενίρ και πίνακες ζωγραφικής μέχρι τι άλλο; Περσικά χαλιά.
(αμ σέξι εντ άι νόου ιτ)
Με ένα ευρώ μπορεί κανείς να ξεδιψάσει πίνοντας έναν τεράστιο χυμό ρόδι, στημένο επί τόπου από Ιρανούς παππούδες.
Στα μη τουριστικά καλντερίμια κυκλοφορεί ο απλός λαός του Ισφαχάν ο οποίος βρίσκεται εκεί για να αγοράσει μαντίλες, σώβρακα, φωσφοριζέ στρινγκ και μαγιώ με την αμερικανική σημαία. (!) Επίσης υπάρχουν και πολλές ιερατικές σχολές , γι' αυτό και κυκλοφορούν πολλοί ντυμένοι με παραδοσιακές ενδυμασίες. Οι σχολές αυτές ήταν τα μόνα μέρη όπου δε μπόρεσα να μπω ,ως γυναίκα, μέχρι να με ανακαλύψουν τουλάχιστον
Αν ακολουθήσετε σωστά τα στενά και το ένστικτό σας θα βρεθείτε κοντά στο Jameh Mosque, το μεγάλο ιερατικό τζαμί του Εσφαχάν και ένα από τα παλαιότερα στο οποίο έχουν γίνει μετέπειτα πολλές προσθήκες από τον 8ο μέχρι και τον 20ο αιώνα. Και εδώ ανοίγει νέο ιστορικό κεφάλαιο.
Τον καιρό εκείνο (10ος αιώνας) στην εξουσία ήταν η ξακουστή δυναστεία των Σελτζούκων Τούρκων, οι οποίοι ήταν μουσουλμάνοι σουνίτες και είχαν δημιουργήσει το ισχυρό Σουλτανάτο τους που έφτανε από τη Μικρά Ασία μέχρι την Περσία. Κατάγονταν από τουρκομανικά φύλα και μετείχαν της περσικής παιδείας ενώ συνεισέφεραν ιδιαίτερα στην εξάπλωση της περσικής γλώσσας και κουλτούρας. Έχτισαν λοιπόν το σπουδαίο αυτό τζαμί.
Το 1122 όμως δέχεται σφοδρή επίθεση από το τάγμα των Ασασίνων. Στις λατινογενείς γλώσσες ο όρος αυτός είναι συνυφασμένος με τον όρο «δολοφόνος » . Ποιοι ήταν όμως στην πραγματικότητα οι Ασασίνοι; Οι Ασασίνοι είναι Ισμαηλίτες σιίτες μουσουλμάνοι για τους οποίους εσφαλμένα πιστεύεται ότι πήραν το όνομά τους επειδή διέπρατταν τους φόνους τους υπό την επήρεια χασίς. Το χασίς γι' αυτούς ήταν μια γεύση από τις απολαύσεις της "άλλης ζωής". Ιδρυτής του τάγματος ήταν ο Χασάν-ι-Σαμπάχ ο οποίος ίδρυσε το τάγμα προς υπεράσπιση των σιιτικών συμφερόντων που καταπατούνταν από τους χαλίφηδες της Αιγύπτου και την επεκτατική πολιτική των Σελτζούκων. Με ορμητήριο το φρούριο Αλαμούτ στην Κασπία σχεδιάζουν επιδρομές και δολοφονίες σε δημόσιους πάντα χώρους για παραδειγματισμό. Οι δολοφόνοι λέγονταν και αυτοθυσιαζόμενοι αφού πάντα έχαναν τη ζωή τους, μιας και δρούσαν δημόσια. Λεπτομέρειες για τη δράση τους θα βρείτε στο εκπληκτικό βιβλίο Σαμαρκάνδη του Αμίν Μααλούφ αλλά και σε βιβλία του Ουμπέρτο Έκο και του Νταν Μπράουν.
Κατά την πολύωρη επίσκεψή μου πάντως εγώ δεν βρήκα στο χώρο τίποτα που να μαρτυρούσε την ύπαρξη Ασασίνων και Σελτζούκων, μα βρήκα καθισμένο έναν παππού που λιαζόταν κάτω από το δυνατό μεσημεριανό ήλιο φορώντας ένα ζευγάρι μοντέρνα γυαλιά ηλίου. Ο παππούς –όπως κι άλλοι- ήθελε να εξασκήσει κάπως τα αγγλικά και τα λίγα ιταλικά που ήξερε κι έτσι πιάσαμε κουβέντα για τη ζωή του. Ήταν καθηγητής πανεπιστημίου στα νιάτα του, είχε μάθει μόνος του ιταλικά και του άρεσε πολύ να επισκέπτεται κάθε μέρα το τζαμί σκεπτόμενος τα σπουδαία γεγονότα που έλαβαν χώρα χίλια χρόνια πριν στις αρχαίες πλάκες του, είτε συνομιλώντας με τουρίστες. Μου μίλησε για την περσική παιδεία και πολιτισμό και είχε κι αυτός όπως όλοι μια τόσο γλυκιά και ήρεμη φωνή. Στο τέλος με αποχαιρέτησε με μια ζεστή χειραψία. Η τελευταία του κουβέντα ήταν πως Πέρσες κι Έλληνες έχουν πολλά κοινά στοιχεία και βγάζοντας τα γυαλιά του μου αποκάλυψε δυο λαμπερά μπλε μάτια.
Κάπου έξω από το τζαμί υπάρχει ένα παμπάλαιο μικρό εστιατόριο που τείνει πιο πολύ σε fast food. Ενέδωσα στη σπεσιαλιτέ του η οποία ήταν πνευμόνι αρνιού (!) τυλιγμένο σε ιρανική πίτα βουτηγμένο σε ζωμό και με φύλλα δυόσμου – εγώ επιμένω πως δεν ήταν δυόσμος αλλά λουϊζα , σε καμιά περίπτωση δεν ήταν ο δυόσμος που ξέρουμε. Δε ξέρω πως σας ακούγεται σαν μενού αλλά είναι must και είναι πιο νόστιμο από όσο νομίζετε
Απογευματάκι απόλαυσα επιτέλους έναν υπέροχο ιρανικό καφέ σε φοιτητικό καφέ πίσω από την πλατεία του Ιμάμη . Η πρώτη και τελευταία καφετέρια του ταξιδιού, ωστόσο ήταν πολύ όμορφη : μικρή περιποιημένη με ωραία γλυκά (για τα δεδομένα της χώρας) και νεολαία .
Μετά την εμπειριά του ηλιοβασιλέματος στην πλατεία , επιστροφή στο ξενοδοχείο όπου με περίμενε η σημαντικότερη εμπειρία του ταξιδιού : ο Βενιαμίν !
Το κτίριο όμως που μου άρεσε προσωπικά πιο πολύ ήταν ένα άλλο τζαμί , σε καφέ αποχρώσεις το οποίο ξεχώριζε για κάποιον ιδιαίτερο λόγο πέραν της ομορφιάς του : δεν είχε μιναρέ. Το Sheikh Lotfollah Mosque χτίστηκε το 17ο αιώνα και προοριζόταν για τις λατρευτικές ανάγκες των γυναικών του χαρεμιού. Επομένως ήταν ένα ιδιωτικό τζαμί και γι’ αυτό δεν χρειάστηκε η κατασκευή μιναρέ.
Απέναντι ακριβώς δεσπόζει το επιβλητικό παλάτι Αli Qapu, όπου Qapu σημαίνει πόρτα και χρησίμευε όχι ακριβώς για παλάτι, αλλά για να παρακολουθούν οι Σάχηδες κι οι αυλικοί παραστάσεις και δρώμενα που διεξάγονταν στην πλατεία. Οπωσδήποτε αξίζει μια επίσκεψη, τόσο για να θαυμάσει κανείς τη θέα της πλατείας από ψηλά, όσο για να δει τις ευφάνταστες αίθουσες με τις σπάνιες τοιχογραφίες.
Και στο άλλο άκρο της πλατείας, ανοίγει η πύλη που οδηγεί στα άδυτα της σκεπαστής δαιδαλώδους αγοράς. Αξίζει να θυμηθεί κανείς να κοιτάξει ψηλά τις τοιχογραφίες της εποχής που προσδίδουν μια σωστή εικόνα της τότε καθημερινότητας.
Στη σκεπαστή αγορά μπορεί να βρει κανείς τα πάντα. Βεβαίως τα πιο τουριστικά μαγαζάκια είναι κοντά στην είσοδο και πουλούν από σουβενίρ και πίνακες ζωγραφικής μέχρι τι άλλο; Περσικά χαλιά.
(αμ σέξι εντ άι νόου ιτ)
Με ένα ευρώ μπορεί κανείς να ξεδιψάσει πίνοντας έναν τεράστιο χυμό ρόδι, στημένο επί τόπου από Ιρανούς παππούδες.
Στα μη τουριστικά καλντερίμια κυκλοφορεί ο απλός λαός του Ισφαχάν ο οποίος βρίσκεται εκεί για να αγοράσει μαντίλες, σώβρακα, φωσφοριζέ στρινγκ και μαγιώ με την αμερικανική σημαία. (!) Επίσης υπάρχουν και πολλές ιερατικές σχολές , γι' αυτό και κυκλοφορούν πολλοί ντυμένοι με παραδοσιακές ενδυμασίες. Οι σχολές αυτές ήταν τα μόνα μέρη όπου δε μπόρεσα να μπω ,ως γυναίκα, μέχρι να με ανακαλύψουν τουλάχιστον
Αν ακολουθήσετε σωστά τα στενά και το ένστικτό σας θα βρεθείτε κοντά στο Jameh Mosque, το μεγάλο ιερατικό τζαμί του Εσφαχάν και ένα από τα παλαιότερα στο οποίο έχουν γίνει μετέπειτα πολλές προσθήκες από τον 8ο μέχρι και τον 20ο αιώνα. Και εδώ ανοίγει νέο ιστορικό κεφάλαιο.
Τον καιρό εκείνο (10ος αιώνας) στην εξουσία ήταν η ξακουστή δυναστεία των Σελτζούκων Τούρκων, οι οποίοι ήταν μουσουλμάνοι σουνίτες και είχαν δημιουργήσει το ισχυρό Σουλτανάτο τους που έφτανε από τη Μικρά Ασία μέχρι την Περσία. Κατάγονταν από τουρκομανικά φύλα και μετείχαν της περσικής παιδείας ενώ συνεισέφεραν ιδιαίτερα στην εξάπλωση της περσικής γλώσσας και κουλτούρας. Έχτισαν λοιπόν το σπουδαίο αυτό τζαμί.
Το 1122 όμως δέχεται σφοδρή επίθεση από το τάγμα των Ασασίνων. Στις λατινογενείς γλώσσες ο όρος αυτός είναι συνυφασμένος με τον όρο «δολοφόνος » . Ποιοι ήταν όμως στην πραγματικότητα οι Ασασίνοι; Οι Ασασίνοι είναι Ισμαηλίτες σιίτες μουσουλμάνοι για τους οποίους εσφαλμένα πιστεύεται ότι πήραν το όνομά τους επειδή διέπρατταν τους φόνους τους υπό την επήρεια χασίς. Το χασίς γι' αυτούς ήταν μια γεύση από τις απολαύσεις της "άλλης ζωής". Ιδρυτής του τάγματος ήταν ο Χασάν-ι-Σαμπάχ ο οποίος ίδρυσε το τάγμα προς υπεράσπιση των σιιτικών συμφερόντων που καταπατούνταν από τους χαλίφηδες της Αιγύπτου και την επεκτατική πολιτική των Σελτζούκων. Με ορμητήριο το φρούριο Αλαμούτ στην Κασπία σχεδιάζουν επιδρομές και δολοφονίες σε δημόσιους πάντα χώρους για παραδειγματισμό. Οι δολοφόνοι λέγονταν και αυτοθυσιαζόμενοι αφού πάντα έχαναν τη ζωή τους, μιας και δρούσαν δημόσια. Λεπτομέρειες για τη δράση τους θα βρείτε στο εκπληκτικό βιβλίο Σαμαρκάνδη του Αμίν Μααλούφ αλλά και σε βιβλία του Ουμπέρτο Έκο και του Νταν Μπράουν.
Κατά την πολύωρη επίσκεψή μου πάντως εγώ δεν βρήκα στο χώρο τίποτα που να μαρτυρούσε την ύπαρξη Ασασίνων και Σελτζούκων, μα βρήκα καθισμένο έναν παππού που λιαζόταν κάτω από το δυνατό μεσημεριανό ήλιο φορώντας ένα ζευγάρι μοντέρνα γυαλιά ηλίου. Ο παππούς –όπως κι άλλοι- ήθελε να εξασκήσει κάπως τα αγγλικά και τα λίγα ιταλικά που ήξερε κι έτσι πιάσαμε κουβέντα για τη ζωή του. Ήταν καθηγητής πανεπιστημίου στα νιάτα του, είχε μάθει μόνος του ιταλικά και του άρεσε πολύ να επισκέπτεται κάθε μέρα το τζαμί σκεπτόμενος τα σπουδαία γεγονότα που έλαβαν χώρα χίλια χρόνια πριν στις αρχαίες πλάκες του, είτε συνομιλώντας με τουρίστες. Μου μίλησε για την περσική παιδεία και πολιτισμό και είχε κι αυτός όπως όλοι μια τόσο γλυκιά και ήρεμη φωνή. Στο τέλος με αποχαιρέτησε με μια ζεστή χειραψία. Η τελευταία του κουβέντα ήταν πως Πέρσες κι Έλληνες έχουν πολλά κοινά στοιχεία και βγάζοντας τα γυαλιά του μου αποκάλυψε δυο λαμπερά μπλε μάτια.
Κάπου έξω από το τζαμί υπάρχει ένα παμπάλαιο μικρό εστιατόριο που τείνει πιο πολύ σε fast food. Ενέδωσα στη σπεσιαλιτέ του η οποία ήταν πνευμόνι αρνιού (!) τυλιγμένο σε ιρανική πίτα βουτηγμένο σε ζωμό και με φύλλα δυόσμου – εγώ επιμένω πως δεν ήταν δυόσμος αλλά λουϊζα , σε καμιά περίπτωση δεν ήταν ο δυόσμος που ξέρουμε. Δε ξέρω πως σας ακούγεται σαν μενού αλλά είναι must και είναι πιο νόστιμο από όσο νομίζετε
Απογευματάκι απόλαυσα επιτέλους έναν υπέροχο ιρανικό καφέ σε φοιτητικό καφέ πίσω από την πλατεία του Ιμάμη . Η πρώτη και τελευταία καφετέρια του ταξιδιού, ωστόσο ήταν πολύ όμορφη : μικρή περιποιημένη με ωραία γλυκά (για τα δεδομένα της χώρας) και νεολαία .
Μετά την εμπειριά του ηλιοβασιλέματος στην πλατεία , επιστροφή στο ξενοδοχείο όπου με περίμενε η σημαντικότερη εμπειρία του ταξιδιού : ο Βενιαμίν !
