Ισλανδία Ισλανδία: τη δροσιά της να 'χουμε!

[vikara]

4η μέρα στο δρόμο και ξεκινήσαμε ορεξάτοι για να δούμε από κοντά έναν από τους μεγαλύτερους καταρράκτες της χώρας τον Dettifoss! Είναι ένας καταρράκτης υπερπαραγωγή. Ακριβώς δίπλα βρίσκεται και ο Selfoss, αξίζει να περπατήσει κανείς λίγα μέτρα και να δει και αυτόν από κοντά. Να σημειώσω ότι τώρα που ήμασταν στον βορρά, ο κόσμος ήταν αισθητά λιγότερος και μπορούσαμε να απολαύσουμε περισσότερο το φυσικό τοπίο. Επίσης αυτό που απολαμβάναμε στο έπακρο ήταν τη δροσιά της Ισλανδίας! 6 βαθμούς Κελσίου έδειχνε το θερμόμετρο στο αυτοκίνητο (στην Ελλάδα έπιασε 47 εκείνες τις ημέρες όπως μας ενημέρωσαν οι δικοί μας – εμείς κυριολεκτικά σε άλλον πλανήτη!!!) Μετά τους Dettifoss και Selfoss κατευθυνθήκαμε με το αυτοκίνητο προς Hverir. Είναι μια περιοχή με έντονη γεωθερμική δραστηριότητα. Το έδαφος κυριολεκτικά βράζει και σε διάφορα σημεία βγαίνουν έντονοι καπνοί. Πολύ εντυπωσιακό το μέρος, πολύ εντονη όμως και η μυρωδιά θειαφιού(=κλούβιου αυγού) που μας έκανε να φύγουμε κάπως τρέχοντας! Λίγα χιλιόμετρα μακρια κάναμε στάση στην περιοχή Grjótagjá. Είναι μια σπηλιά λάβας με πηγή στο εσωτερικό της. Στο σημείο αυτό ενώνονται και πάλι οι τεκτονικές πλάκες της Ευρώπης και της Αμερικής και μπορεί κανείς να σταθεί με το ένα πόδι στη μια μεριά και με το άλλο στην άλλη. Επόμενη στάση ο καταρράκτης Godafoss. Ο τελευταίος μας καταρράκτης (κλαψ!) που μου θύμισε μια «αγκαλιά» με το ημικυκλικό του σχήμα. Στο τέλος της ημέρας αφιχθήκαμε στο Ακιουρέιρι. Μετά από 4 μέρες και πάλι στον πολιτισμό. Βρήκαμε εύκολα το διαμέρισμα (το οποίο είχαμε κλείσει μέσω Airbnb στα 200€, με οικοδεσπότη τον Daniel) ξεφορτώσαμε, μαγειρέψαμε, φάγαμε και βουρ για dolce vita (λέμε τώρα, όσο μπορεί να γίνει αυτή στον ισλανδικό βορρά) και ισλανδικές μπύρες στην πόλη! Πολύ όμορφη πόλη το Ακιουρέιρι. Το κέντρο του είχε αρκετή κίνηση, κόσμο να περιηγείται στους δρόμους, τα κτίρια προς το λιμάνι σαν κουκλόσπιτα, πινακίδες που εξιστορούσαν το παρελθόν της πόλης (πολύ χρήσιμη παρέμβαση από τις τοπικές αρχές), ένα πολύ όμορφο κυκλικό κτίριο που στέγαζε το πολιτιστικό τους κέντρο να δεσπόζει κοντά στο λιμάνι και γενικά μια πόλη περιποιημένη, καθαρή, ζωντανή και ενδιαφέρουσα!

Dettifoss

Selfoss

Hverir

Grjótagjá

Godafoss

Ακιουρέιρι

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[chris7]

Ένα όνειρο που θα σας αφηγηθώ, με όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορώ,

Πολύ ωραία.
Περιμένουμε.

 

[vikara]

Το ταξίδι πραγματοποιήθηκε 20-30 Ιουλίου 2023. Τα εισιτήρια κλείστηκαν τον Νοέμβριο του 2022, την περίοδο των προσφορών της Black Friday, οπότε ας υποθέσουμε ότι τα πήραμε σε καλύτερη τιμή (δεν το ξέρω γιατί δεν έψαξα ούτε πριν ούτε μετά). Κλείσαμε με Austrian Airlines και μετεπιβίβαση στη Βιέννη. Για τους 2 εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενους, κόστισαν 340€ μετ’ επιστροφής, Για τους άλλους 2 εξ Αθηνών, βγήκε λίγο φθηνότερα 320€. Ο ναύλος ήταν light, στην Austrian όμως δίνουν δυνατότητα και back-pack και χειραποσκευής με αυτόν τον ναύλο. Οπότε για τα δεδομένα μας ήμασταν κάτι παραπάνω από άνετοι σε θέμα αποσκευών. Τα ρούχα μας ήταν βέβαια χειμωνιάτικα, με μπουφάν και δεύτερο ζευγάρι παπούτσια στη βαλίτσα. Αλλά ήταν λίγα και καλά. Κατά τ’ άλλα, η συγκεκριμένη εταιρία ήταν σχεδόν σαν low-cost: Θεσσαλονίκη – Βιέννη ένα ποτήρι νερό και ένα σοκολατάκι. Βιέννη-Ρέικιαβικ ένα τοστ και 2 φορές κάτι πόσιμο.

Ξεκινήσαμε λοιπόν το πρωί της 20ης Ιουλίου από το αεροδρόμιο Μακεδονία, φτάσαμε Βιέννη, κάναμε τις βόλτες μας στην πόλη (μιας και η μετεπιβίβαση στο πήγαινε είχε διάρκεια κάποιων ωρών), σφιχταγκαλιαστήκαμε στο αεροδρόμιο με τους αγαπημένους μας που έφτασαν από Αθήνα και κινήσαμε με την 4ωρη πτήση μας προς Ρέικιαβικ. Η άφιξη μας στην ισλανδική πρωτεύουσα έγινε περίπου στις 23:30 το βράδυ. Βράδυ για εμάς, γιατί εκεί ήταν ψιλοσούρουπο, όπως και όλες οι καλοκαιρινές μας νύχτες στον μακρινό βορά. Είχαμε κλείσει shuttle από το αεροδρόμιο του Κέφλαβικ προς το κέντρο του Ρέυκιαβικ, πολύ κοντά στο πρώτο μας hostel. Η εταιρία shuttle λεγόταν flybus και το κόστος ήταν 25€/άτομο. Δεδομένου ότι φύγαμε από Ελλάδα εν μέσω του πρώτου δυνατού καύσωνα του φετινού καλοκαιριού, με τα 40αρια να είναι οι πρώτες και πιο χαλαρές ενδείξεις του θερμομέτρου εκείνης της περιόδου στη χώρα μας, μόλις βγήκαμε από το shuttle πάθαμε το πρώτο θερμοκρασιακό μας σοκ! Χρειάζεται σίγουρα χειμωνιάτικο μπουφάν, ακόμα και αν πας κατακαλόκαιρο όπως εμείς. Επίσης χρειάζεται κάτι για το κεφάλι και ιδίως για τα αυτιά. Φτάσαμε σχεδόν τρέχοντας (για να ζεσταθεί λίγο και το κοκαλάκι μας) στο Hostel B47, το οποίο είχαμε κλείσει στα 150€ για έναν κοιτώνα 4 ατόμων με κοινόχρηστο μπάνιο και κουζίνα στον όροφο.

Και ξημέρωσε η πρώτη μας μέρα στο Ρέικιαβικ!!!Ενθουσιασμένοι φουλ και οι 4!!! Στο πρακτικό κομμάτι της ημέρας, δεν είχαμε τίποτα σε φαγητό. Επισκεπτόμενοι την κοινόχρηστη κουζίνα μας περίμενε ένα κουτί μπισκότα από το κουτί με την επιγραφή «to share». Τολμήσαμε και το πήραμε: «και δεν το μοιραζόμαστε?» σκεφτήκαμε, «αφού γι’ αυτό το άφησαν κάποιοι άλλοι!». Το ίδιο κάναμε και εμείς στο τέλος του ταξιδιού μας στο εταίρο hostel του Ρέικιαβικ που διαμείναμε, αφήσαμε κάποια σνακ για τους επόμενους. Αμέσως μετά, παραλάβαμε το αυτοκίνητο που θα μας έκανε τον γύρο του νησιού. Ήταν το αυτοκίνητο (4Χ4 Dacia Duster) του Ισλανδού Εγκερτ, φίλου μιας φίλης της φίλης των φίλων μας ( ο Γκέκας, ο γιος του Γκέκα, το παιδί του γιου του Γκέκα κλπκλπ για εμάς τους παλαιότερους). Δεν κλείσαμε με κάποια εταιρία ενοικίασης, γεγονός που το λες και λίγο ρίσκο. Όμως το κόστος μας βγήκε κάτι λιγότερο από το μισό μιας κανονικής ενοικίασης, στα 600€ για 7 μέρες. Επίσης, διαπιστώσαμε ότι για τους Ισλανδούς, η νοοτροπία διαμοιρασμού καθώς και οι σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ των ανθρώπων είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένα. Έτσι, δεν υπήρξε το παραμικρό θέμα στην επικοινωνία μας με τον Έγκερτ σχετικά με το αυτοκίνητο, τόσο πριν όσο και μετά την άφιξη μας. Το αποκορύφωμα ήταν κατά την επιστροφή μας στο Ρέικιαβικ και την παράδοση του αυτοκινήτου, που μας ζήτησε να το παρκάρουμε κάπου κοντά στο σπίτι του (από όπου το παραλάβαμε) και να ρίξουμε τα κλειδιά στο γραμματοκιβώτιο του γιατί αυτός δεν ήταν εκεί: Δεν ένιωσε την ανάγκη να δει καν σε τι κατάσταση το επιστρέψαμε!

Πρώτη στάση στο σούπερ μάρκετ Bonus για ανεφοδιασμό. Δύο είναι οι μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ της χώρας: το Bonus και το Netto. Λίγο καλύτερες οι τιμές στα Bonus. *Μια μικρή αναφορά θα κάνω εδώ στο θέμα «αλκοόλ στην Ισλανδία». Θέλαμε να πάρουμε καμία μπύρα ή κανένα κρασάκι μιας και η επόμενη φορά που θα συναντούσαμε αστικό περιβάλλον θα ήταν μετά από 3 μέρες στο Ακιουρέιρι. Αλκοόλ ΔΕΝ πωλείται στο σούπερ μάρκετ. Υπήρχαν μόνο μπύρες μιας και μόνο επωνυμίας με 2% αλκοόλ. Διαφορετικά, υπάρχουν κάποιες «τύπου» κάβες, θα τις πω, και θα σας πω γιατί τις λέω έτσι: Η μια που μπορέσαμε να βρούμε ανοιχτή ήταν στο Stykkisholmour και αυτή, βρισκόταν εντός ενός καταστήματος που πωλούσε χρώματα-σιδηρικά-εργαλεία, στο βάθος: Σαν να μπαίνεις στο Praktiker και στο βάθος-βάθος, μετά τις μπατανόβουρτσες και τα αλυσοπρίονα, να υπάρχουν ποτά. Οπότε δικαιολογήσαμε και τον αριθμό των ανθρώπων που αγόραζαν κιβώτια με μπύρες και ποτά στο αεροδρόμιο. Όχι γιατί ήταν πιο φθηνά, αλλά γιατί πολύ απλά δεν βρίσκεις εύκολα αλκοόλ στην Ισλανδία. Επίσης να τονίσω ότι οι κάβες είναι ανοιχτές για πολύ λίγες και άβολες (για εμάς τουλάχιστον) ώρες την ημέρα, γι’ αυτό δεν καταφέραμε να επισκεφθούμε κάποια άλλη είτε στο Ρέικιαβικ είτε κάπου αλλού.* Το διατροφικό μας πλάνο περιλάμβανε κυρίως μαγείρεμα, οπότε εφοδιαστήκαμε καλά με τρόφιμα που θα μας έβγαζαν μερικές μέρες, καθώς οι επόμενες διανυκτερεύσεις μας θα γίνονταν κυρίως σε αγροτόσπιτα στην ισλανδική εξοχή.

Πρώτο φυσικό αξιοθέατο, το Thingvellir National Park. Εκεί συναντώνται οι τεκτονικές πλάκες Ευρώπης και Αμερικής. Επίσης, υπάρχει ένας μικρός καταρράκτης (και που δεν υπάρχει έστω ένας καταρράκτης στην Ισλανδία θα μου πεις!). Πολύ ιδιαίτερο τοπίο. Κάναμε μια διαδρομή με τα πόδια αρχικά προς του καταρράκτες και έπειτα ανάμεσα στις τεκτονικές πλάκες. Φτάσαμε στην κορυφή αυτής της μικρής διαδρομής και επιστρέφοντας στο πάρκινγκ, πήραμε έναν χωματόδρομο ο οποίος μετά από 30’ περπάτημα περίπου μας οδήγησε σε ένα πολύ όμορφο σημείο θέας. Μια μικρή υποσημείωση σχετικά με τα άπειρα μυγάκια που υπάρχουν στην συγκεκριμένη τοποθεσία: Καλύτερα να περπατάς με το στόμα κλειστό γιατί εκεί στα αλήθεια χάφτεις μύγες! Είδαμε αρκετους με καπέλο που είχε προστατευτικό διχτάκι μπροστά, σαν τον μελισσοκόμο του Αγγελόπουλου ένα πράγμα. Μόνο αυτό δεν σκεφτήκαμε να πάρουμε μαζί μας στην Ισλανδία, αλλά καλό είναι να το γνωρίζουν οι επόμενοι ότι υπάρχει θεματάκι (μόνο εκεί όμως, πουθενά αλλού). Έπειτα, πήραμε το αυτοκίνητο και συνεχίσαμε για Geysir. Τους πασίγνωστους θερμοπίδακες οι οποίοι είναι όντως πολύ εντυπωσιακοί! Τρίτη στάση οι καταρράκτες Gullfoss: Μια πολιτεία ολόκληρη από καταρράκτες. Φανταστικοί, ατελείωτοι, θορυβώδεις, επιβλητικοί καταρράκτες... Χρειάζεται οπωσδήποτε αδιάβροχο παντελόνι αλλά και αδιάβροχο πανωφόρι. Τελευταία στάση ο κρατήρας Kerid, ο οποίος είναι ένας κρατήρας γεμάτος με νερό. Ένα όμορφο, ήσυχο μέρος. Πρώτη μας διανυκτέρευση σε ένα αγροτόσπιτο στο Hella, με οικοδεσπότη τον Vidar, άνετο, ευρύχωρο, με 3 υπνοδωμάτια και σαλόνι, προβατάκια να βοσκάνε γύρω γύρω και ισλανδικά αλογάκια να τρέχουν στα λιβάδια που το περιβάλαν, κλεισμένο μέσω Airbnb στα 220€/βραδιά. Όνειρο η φάση!

Thingvellir

Geysir

Gullfoss

Kerid

Ισλανδική εξοχή

 

[vikara]

Η επόμενη μέρα θα ήταν η πιο γεμάτη από αξιοθέατα και χιλιόμετρα. Ξεκινήσαμε με επίσκεψη στους καταρράκτες Seljalandsfoss και Gljufrabui. Βρίσκονται σε πολύ κοντινή απόσταση μεταξύ τους και ο χώρος πάρκινγκ είναι κοινός. Προσοχή, γιατί στα πάρκινγκ πληρώνεις, θα πρέπει να εντοπίζεις το αυτόματο μηχάνημα όπου γίνεται πληρωμή με κάρτα (εμείς είχαμε revolut), διαφορετικά είδαμε αρκετές κλήσεις επάνω σε αυτοκίνητα. Οι καταρράκτες ήταν απίθανοι. Ο μεν Seljalandsfoss ήταν φανταστικό το ότι περνούσες στην ουσία από μέσα του (ή από την πίσω πλευρά, όπως το βλέπει κανείς). Ο δε Gljufrabui βρίσκεται μέσα σε μια σπηλιά και ξεπροβάλει από μια τρύπα προς τον ουρανό! Τι μπορεί να δημιουργήσει η φύση!!! Το μόνο αρνητικό ήταν ο υπερ-τουρισμός ειδικά στα συγκεκριμένα αξιοθέατα. Όμως ήμασταν προετοιμασμένοι γιατί ο Ιούλιος είναι και για αυτούς full season και επίσης ήταν ημέρα Σάββατο όταν πήγαμε εμείς, οπότε είχε ακόμα και Ισλανδούς που έκαναν το πικνίκ τους. Έπειτα κατευθυνθήκαμε προς εναν απο τους πιο γνωστους καταρράκτες της Ισλανδιας τον Skogafoss. Καταπληκτικός και αυτος! Δεν υπάρχουν αυτά τα τοπία...Δεν μπορεί να τα συλλάβει ο ανθρωπινος νους. Στη συνέχεια οδηγήσαμε προς την Reynisfjara beach, ή αλλιώς μαύρη παραλία. Εντυπωσιακή παραλία, με τους χαρακτηριστικούς μαύρους κάθετους βράχους στην ακτή και με – ευτυχώς-λιγοστό κύμα. Αράξαμε στην αμμουδιά και απολαύσαμε τη θάλασσα (ήταν σαν Θεοφάνια στην Ελλάδα, θερμοκρασιακά και καιρικά τουλάχιστόν). Έπειτα, πήραμε και πάλι τον δρόμο και κάναμε στάση στο Vik για σούπα, σε ένα γνωστό σουπάδικο της περιοχη το "the soup company". Η σούπα ήταν όντως πεντανόστιμη αλλά το κουφό της ημέρας ήταν ότι στο εστιατόριο, έπεσα πάνω σε έναν γνωστό μου από Ελλάδα που έκανε και αυτός τον γύρο της Ισλανδίας με την παρέα του! Τασάκι ο κόσμος λέμε!!! Μετά το ελληνικό meeting επί Ισλανδικού εδάφους, κινήσαμε για τη λίμνη Jokulsarlon και την παραλία των διαμαντιών. Περάσαμε από τον παγετώνα Fagurholsmyri και φτάσαμε στην περιοχή της λίμνης. Αρχικά παρκάραμε σε ένα ψηλότερο σημείο από όπου μπορούσαμε να δούμε πανοραμικά τη λίμνη αλλά και τον παγετώνα και έπειτα πήραμε το αυτοκίνητο και κατευθυνθήκαμε στο πάρκινγκ ανάμεσα στη λίμνη και την παραλία των διαμαντιών. Δεν ξέρω τι να πω για το όλο μέρος εκεί…Ήταν τόσο γαλήνιο, ήταν τόσο ήρεμο, τα παγόβουνα ταξίδευαν στο νερό, φώκιες και διάφορα πουλιά έκανα τις βουτιές τους… Ειλικρινά για εμένα, αν υπήρχε εικόνα από τη μαγεία της φύσης (χωρίς την ψυχολογία της ύλης) θα ήταν μια φωτογραφίας αυτής της λίμνης! Εν τω μεταξύ, η ώρα είχε φτάσει 22:00, ήταν νύχτα (αλλά μέρα για εκεί )τα χρώματα του ουρανού και της λίμνης ήταν τόσο γοητευτικά που δεν μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε. Κάναμε και μια σύντομη βόλτα προς την παραλία των διαμαντιών ή καλύτερα των παγακιών, έτσι για να ξενερώσουμε και λίγο μπας και φύγουμε (μας πήρε τηλέφωνο και ο ιδιοκτήτης του επόμενου καταλύματος μας, που τον είχαμε στήσει τον άνθρωπο). Για την παραλία των διαμαντιών θα πω απλά ότι σίγουρα αξίζει μια σύντομη επίσκεψη αλλά αν πας Ιούλιο όπως εμείς, μην έχεις και μεγάλες προσδοκίες. Λογικό είναι τα κομμάτια πάγου που ξεβράζονται εκεί να μην είναι και τόσο μεγάλα. Παρόλα αυτά ήταν όντως σαν μικρά διαμαντάκια και ήταν όντως άλλη μια ξεχωριστή εικόνα που μας χάρισε αυτή η χώρα. Φτάσαμε κατάκοποι κατά τις 11 παρά στο κατάλυμα μας, το οποίο λεγόταν Dilksnes Guesthouse και το οποίο είχαμε κλείσει μέσω booking στα 360€/βραδιά. Ήταν διαμέρισμα με δυο υπνοδωμάτια, κουζίνα και μπάνιο. Ήμασταν ιδιαίτερα τυχεροί με αυτό το κατάλυμα γιατί ήταν από τα ελαχιστότατα καταλύματα της νότιας Ισλανδίας. Και επειδή δεν κάναμε εγκαίρως τις κρατήσεις μας σε καταλύματα, δεν βρίσκαμε μέχρι τελευταία στιγμή τίποτα στην περιοχή! Προφανώς, αυτό προέκυψε από κάποια ακύρωση και πέσαμε στο σωστό timing ώστε να το καπαρώσουμε. Ευτυχώς!

Seljalandsfoss

Gljufrabui

Skogafoss

Reynisfjara beach

Vik

Jokulsarlon

Παραλία των διαμαντιών

 

[vikara]

Πρωινό ξύπνημα και αναχώρηση από το Hofn. Η διαδρομή αυτής της μέρας, αν και δεν περιλάμβανε ιδιαίτερα αξιοθέατα, είχε κάτι το ξεχωριστό. Αρχικά το αέναο «σεληνιακό τοπίο» της νότιας Ισλανδίας, ένας καμβάς από γκρι χρώμα (σαν να βρίσκεσαι σε ένα ατελείωτο εργοτάξιο) που σε τρόμαζε και σε γοήτευε ταυτόχρονα. Έπειτα, η ανατολική πλευρά της Ισλανδίας με την μοναδικής ομορφιάς τούνδρα, με πολύ χαμηλή βλάστηση παντού χωρίς το παραμικρό δέντρο. Καθ’ οδόν, σταματήσαμε σε ένα σημείο όπου υπήρχαν τάρανδοι. Στην επόμενη στάση μας, πριν αφήσουμε την ισλανδική ακτογραμμή για να κινηθούμε προς βορρά, είδαμε κύκνους και άλλα πουλιά να κολυμπούν στην θάλασσα. Γενικά, ενώ δεν υπήρχε κάποιο συγκεκριμένο σημείο που θέλαμε να δούμε, σταματούσαμε κάθε τρεις και λίγο για να θαυμάσουμε το τοπίο. Μετά από αρκετή ώρα φτάσαμε στο Egilstadir. Το Egilstadir είναι ένα μικρό χωριό χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Εφοδιαστήκαμε με βενζίνη, καφέ και κάποια σνακ και συνεχίσαμε προς Borgarfjardarhofn, το στέκι των Puffin, των χαρακτηριστικών πουλιών που ζουν στην Ισλανδία με το πορτοκαλί ράμφος. Σε αυτό το μέρος με το πολύ εύκολο όνομα, υπάρχει ένα μικρό μουσείο για τα Puffin όπου λειτουργεί καφέ και εστιατόριο. Από τον ενθουσιασμό μας με το που είδαμε τα πρώτα (λιγα) Puffin ξεκινήσαμε να τα φωτογραφίζουμε μην τυχόν και φύγουν και δεν προλάβουμε…Όμως αν κάποιος ανέβει τις σκάλες που σε βγάζουν στην επάνω μεριά του λόφου που υπάρχει στο σημείο αυτό, αντικρύζει εκατοντάδες Puffin, να πετάνε, να περπατάνε, να κολυμπάνε! Χαμός από Puffin!!! Οπότε τσάμπα το άγχος που μας έπιασε στην αρχή! Καθίσαμε αρκετή ώρα βγάζοντας άπειρες φωτογραφίες. Αποχωριστήκαμε τα υπερ-χαριτωμένα Puffin και επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητο για να κάνουμε στάση μετά από λίγο σε ένα πολύ εντυπωσιακό κανάλι. Αμέσως μετά κινήσαμε για το πιο απομακρυσμένο και (κατά τη γνώμη όλης της παρέας) πιο αποτυχημένο κατάλυμα, όπου και θα διανυκτερεύαμε. Ήταν και πάλι ένα αγροτόσπιτο, πιο τουριστικό αυτή τη φορά, που μας έβγαλε αρκετά χιλιόμετρα από τη διαδρομή μας, μιας και βρισκόταν χαμένο κάπου στα λιβάδια της ευρύτερης περιοχής Vopnafjordur. Το κλείσαμε μέσω Airbnb στα 214€/βραδιά και οικοδέσποινα ήταν η Karen, την οποία μήτε την είδαμε, μήτε την ακούσαμε, μήτε στα μηνύματα μας απάντησε ποτέ (προσπαθώ να δίνω αναλυτικές πληροφορίες για τα καταλύματα, ώστε να βοηθηθεί όποιος θέλει, καθώς είναι αρκετά δύσκολο το κομμάτι διαμονή στην Ισλανδία. Παρόλα αυτά, το συγκεκριμένο κατάλυμα δεν θα το πρότεινα, εκτός και εάν κάποιος θέλει να χαθεί εντελώς στο ήδη ερημικό και ήσυχο βορειοανατολικό κομμάτι της Ισλανδίας για να γράψει κανένα ποίημα ή κανένα μυθιστόρημα). Μαγείρεμα, φαγητό, μπυρίτσες, συζήτηση για το αυριανό πρόγραμμα και καλή παρέα μας χάρισαν ακόμα μια όμορφη νύχτα στην ισλανδική εξοχή.

Hofn

Καθ'όδον για Borgarfjardarhofn

Puffin!

Καθ' οδον για Vopnafjordur

Vopnafjordur

 

[vikara]

4η μέρα στο δρόμο και ξεκινήσαμε ορεξάτοι για να δούμε από κοντά έναν από τους μεγαλύτερους καταρράκτες της χώρας τον Dettifoss! Είναι ένας καταρράκτης υπερπαραγωγή. Ακριβώς δίπλα βρίσκεται και ο Selfoss, αξίζει να περπατήσει κανείς λίγα μέτρα και να δει και αυτόν από κοντά. Να σημειώσω ότι τώρα που ήμασταν στον βορρά, ο κόσμος ήταν αισθητά λιγότερος και μπορούσαμε να απολαύσουμε περισσότερο το φυσικό τοπίο. Επίσης αυτό που απολαμβάναμε στο έπακρο ήταν τη δροσιά της Ισλανδίας! 6 βαθμούς Κελσίου έδειχνε το θερμόμετρο στο αυτοκίνητο (στην Ελλάδα έπιασε 47 εκείνες τις ημέρες όπως μας ενημέρωσαν οι δικοί μας – εμείς κυριολεκτικά σε άλλον πλανήτη!!!) Μετά τους Dettifoss και Selfoss κατευθυνθήκαμε με το αυτοκίνητο προς Hverir. Είναι μια περιοχή με έντονη γεωθερμική δραστηριότητα. Το έδαφος κυριολεκτικά βράζει και σε διάφορα σημεία βγαίνουν έντονοι καπνοί. Πολύ εντυπωσιακό το μέρος, πολύ εντονη όμως και η μυρωδιά θειαφιού(=κλούβιου αυγού) που μας έκανε να φύγουμε κάπως τρέχοντας! Λίγα χιλιόμετρα μακρια κάναμε στάση στην περιοχή Grjótagjá. Είναι μια σπηλιά λάβας με πηγή στο εσωτερικό της. Στο σημείο αυτό ενώνονται και πάλι οι τεκτονικές πλάκες της Ευρώπης και της Αμερικής και μπορεί κανείς να σταθεί με το ένα πόδι στη μια μεριά και με το άλλο στην άλλη. Επόμενη στάση ο καταρράκτης Godafoss. Ο τελευταίος μας καταρράκτης (κλαψ!) που μου θύμισε μια «αγκαλιά» με το ημικυκλικό του σχήμα. Στο τέλος της ημέρας αφιχθήκαμε στο Ακιουρέιρι. Μετά από 4 μέρες και πάλι στον πολιτισμό. Βρήκαμε εύκολα το διαμέρισμα (το οποίο είχαμε κλείσει μέσω Airbnb στα 200€, με οικοδεσπότη τον Daniel) ξεφορτώσαμε, μαγειρέψαμε, φάγαμε και βουρ για dolce vita (λέμε τώρα, όσο μπορεί να γίνει αυτή στον ισλανδικό βορρά) και ισλανδικές μπύρες στην πόλη! Πολύ όμορφη πόλη το Ακιουρέιρι. Το κέντρο του είχε αρκετή κίνηση, κόσμο να περιηγείται στους δρόμους, τα κτίρια προς το λιμάνι σαν κουκλόσπιτα, πινακίδες που εξιστορούσαν το παρελθόν της πόλης (πολύ χρήσιμη παρέμβαση από τις τοπικές αρχές), ένα πολύ όμορφο κυκλικό κτίριο που στέγαζε το πολιτιστικό τους κέντρο να δεσπόζει κοντά στο λιμάνι και γενικά μια πόλη περιποιημένη, καθαρή, ζωντανή και ενδιαφέρουσα!

Dettifoss

Selfoss

Hverir

Grjótagjá

Godafoss

Ακιουρέιρι

 

[vikara]

Η επόμενη μέρα είχε παρατήρηση φαλαινών! Αφήσαμε πίσω μας το Ακιουρέιρι και κατευθυνθήκαμε προς Husavik. Είχαμε κλείσει την δραστηριότητα αυτή με τους “φίλους του Moby Dick” ή αλλιώς friendsofmobydick.is. Η περιήγηση με αυτή την εταιρεία, γίνεται με ένα μικρότερο σκάφος από τα περισσότερα στο Husavik (και κατά συνέπεια λιγότερο κόσμο) και κάπως πιο «παρεΐστικα». Πριν την επιβίβαση, μας έδωσαν μια ολόσωμη φόρμα για να φορέσουμε πάνω από τα ρούχα μας. Η περιήγηση διήρκησε περίπου 3 ώρες. Η πορτογαλέζα οδηγός μας, μας ενημέρωσε ότι υπάρχει το ρίσκο να μην δούμε φάλαινες. Όμως ήμασταν τυχεροί και είδαμε και φάλαινες και δελφίνια. Το κρύο ήταν απίστευτο, στο κινητό έλεγε 3 βαθμούς αλλά η αίσθηση ήταν πολύ χαμηλότερη. Επίσης, να σημειώσω ότι είναι αρκετά δύσκολο να αποθανατίσεις τις φάλαινες γιατί δεν ξέρεις ούτε από πού θα σου ‘ρθουν, ούτε πόσες βουτιές θα κάνουν (συνήθως μόνο μια). Πολύ ενοχλητικά ήταν τα ταχύπλοα που πραγματοποιούν τις ίδιες εκδρομές και τα οποία προσέγγιζαν τις φάλαινες από τόσο κοντά που έμοιαζε και επικίνδυνο για τους επιβάτες και κακό για τα ζωντανά. Η δραστηριότητα αυτή είχε πολύ ενδιαφέρον, ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό και θα το πρότεινα σε όποιον επισκεφθεί την περιοχή. Το Husavik που βρίσκεται στο βόρειο κομμάτι της Ισλανδίας είναι ιδανικό για παρατήρηση φαλαινών καθώς ανοίγεται προς τη βόρεια θάλασσα και γι’ αυτό προτιμήσαμε να κάνουμε παρατήρηση φαλαινών από εδώ και όχι από το Ρέικαιβικ ή το Ακιουρέιρι. Μας κόστισε 64€/άτομο και το κλείσαμε κάνα 2 μέρες πριν, όταν ήμασταν στο Vopnafjordur. Ο κατεψυγμένος αέρας της βόρειας θάλασσας μας άνοιξε την όρεξη και γι’ αυτό πήγαμε στο καπάκι για τα πιο φημισμένα fish&chips της περιοχής, στο μαγαζί που πρωτοτυπεί επονομαζόμενο «Fish&chips» ακριβώς πάνω στο λιμάνι του Husavik. Τα 2 παιδιά που μας εξυπηρέτησαν ήταν Έλληνες και συγκεκριμένα ο ένας από Εύοσμο Θεσσαλονίκης και ο άλλος από Αθήνα. Ούτε στα μπακαλιαράκια στο λιμάνι να τρώγαμε! Αναχωρήσαμε από Husavik και κατευθυνθήκαμε προς το επόμενο hostel όπου θα διανυκτερεύαμε στο Hvammstangi. Στο δρόμο κάναμε μια στάση στο Pristapar όπου βρίσκεται το καταπληκτικό υπαίθριο μουσείο αφιερωμένο στα «Έθιμα Ταφής». Ένα υποβλητικό, ατμοσφαιρικό μέρος, που όποιος έχει διαβάσει το βιβλίο δεν πρέπει να το αφήσει έξω από το πρόγραμμα του. Νιώθεις την ανάσα της Άγκνες στα αυτιά σου ρε παιδί μου...Συγκλονιστικό μέρος για εμένα. Άφιξη στο χωριό Hvammstangi και διανυκτέρευση στο Hvammstangi Hostel, κλεισμένο από το hotels.com στα 160€ για 2 δίκλινα δωμάτια, με κοινόχρηστο μπάνιο στην πτέρυγα και κοινόχρηστη κουζίνα.

Husavik και παρατήρηση φαλαινών

Pristapar

 

[Sassenach77]

Στο δρόμο κάναμε μια στάση στο Pristapar όπου βρίσκεται το καταπληκτικό υπαίθριο μουσείο αφιερωμένο στα «Έθιμα Ταφής».

Πλάκα κάνεις! Έχουν φτιάξει μνημείο για την ηρωίδα του βιβλίου; Φαντάσου τι επίδραση έχει το βιβλίο στο τουρισμό τους...

 

[vikara]

Πλάκα κάνεις! Έχουν φτιάξει μνημείο για την ηρωίδα του βιβλίου; Φαντάσου τι επίδραση έχει το βιβλίο στο τουρισμό τους...

Ναι Τάνια μου! Και είναι καταπληκτικό το μέρος, υπάρχει μια διαδρομή με πινακίδες όπου εξιστορείται η υπόθεση του βιβλίου και περιγράφονται οι χαρακτήρες. Στην κορυφή του λόφου βρίσκονται δυο πάσσαλοι μαζί με ένα γλυπτό που επίτηδες δεν το ανεβάζω γιατί είναι σοκαριστικό, μην κάνω σποιλερ σε όλα! Είναι πολύ καλό ότι αναδεικνύουν με αυτόν το τρόπο την επιτυχία του βιβλίου και αντίστροφα,το βιβλίο τους φέρνει επιπλέον τουρισμό στην περιοχή. Πάντως,επειδή είναι το πραγματικό μέρος όπου έγιναν όλα, αυτό το κάνει ιδιαίτερα συγκλονιστικό,σε βαράει στην καρδιά!

 

[Sassenach77]

το βιβλίο τους φέρνει επιπλέον τουρισμό στην περιοχή.

Δεν ξέρω πότε το έκαναν αυτό, αλλά δεν το γνώριζα όταν πήγα, αν υπήρχε βέβαια όταν πήγα. Το βιβλίο είναι καταπληκτικό και χαίρομαι πολύ που το διάβασα πριν πάω στη χώρα, παρόλο που δεν μπόρεσα να πάω στη φάρμα που έγινε ο φόνος...στου διαόλου το πατερο βρίσκεται το μέρος και δεν είχα χρόνο να κάνω το γύρο και αυτής της χερσονήσου!
Τώρα χαίρομαι που πήγες εσύ!!!

 

[vikara]

Λίγες μέρες πριν αναχωρήσουμε για Ισλανδία, ξύπνησε το ηφαίστειο Skali. Αυτό μας κίνησε την περιέργεια, εφόσον δεν υπήρχαν θέματα ασφάλειας, να το επισκεφθούμε. Έχοντας ήδη κλεισμένες τις διαμονές μας καθώς και την επίσκεψη στο Blue lagoon, έπρεπε να γινουν μερικές αλλαγές της τελευταίας στιγμής στο πρόγραμμα των δυο τελευταίων ημερών του road trip μας. Μια από τις αλλαγές ήταν να εντάξουμε την επίσκεψη στην πόλη του Borgarnes στο σημερινό πρόγραμμα. Ξεκινήσαμε λοιπόν από το Hvammstangi και κατευθυνόμενοι προς Borgarnes κάναμε μια πρώτη στάση στον κρατήρα Grabrok. Ακολούθησε επίσκεψη στο Borgarnes, μια μικρή γραφική πόλη χτισμένη σε μια χερσόνησο στα δυτικά της χώρας. Επόμενη στάση η εκκλησία Budir. Όμορφο και πολυφωτογραφημένο εκκλησάκι αξίζει μια επίσκεψη καθώς αποτελεί τυπική ισλανδική εικόνα, τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό. Έπειτα, κατευθυνθήκαμε στο υπέροχο τοπίο όπου συναντώνται ο Kirkjufellsfoss με το ομώνυμο βουνό (τελικά αυτός ήταν ο τελευταίος μας ισλανδικός καταρράκτης). Εντάξει, εικόνα για παζλ η συγκεκριμένη τοποθεσία! Κάναμε μια μικρή περιήγηση με το αυτοκίνητο στην χερσόνησο Snaefellsnes που είναι άλλο ένα ξεχωριστό κομμάτι της ισλανδικής φύσης. Φτάσαμε στο Stykkisholmur, όχι πολύ αργά γεγονός που μας επέτρεπε να κάνουμε μια βόλτα στο πολύ όμορφο αυτό χωριό με τον χαρακτηριστικό πορτοκαλί φάρο. Για τη διαμονή μας εδώ, είχαμε κλείσει δυο δωμάτια στο Höfði το οποίο ήταν ένα παραδοσιακό ισλανδικό σπίτι, με 7-8 δωμάτια, κοινόχρηστο μπάνιο και κουζίνα. Τα κλείσαμε μέσω booking στα 230€/βραδιά με πρωινό.

Grabrok

Borgarnes

Budir

Kirkjufellsfoss

Snaefellsnes

Stykkisholmur

 

[vikara]

Τελευταία μέρα on the road, πολύ πρωινό ξύπνημα και αναχώρηση από Stykkisholmur με κατεύθυνση το ηφαίστειο Skali. Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο parking και ξεκινήσαμε την πεζοπορία μας. Το πρώτο σημείο από όπου θα ήταν ορατός ο κρατήρας του ηφαιστείου ήταν στα 5χλμ. Αυτός ήταν ο στόχος μας, να καταφέρουμε να φτάσουμε μέχρι εκεί και να δούμε και κάτι. Και όχι μόνο είδαμε κάτι…Ήταν το highlight του ταξιδιού μας αυτό το ηφαίστειο!!! Δεν πίστευα ποτέ ότι θα δω στη ζωή μου λάβα να κοχλάζει με τα μάτια μου από «κοντά»! Έπαθα σοκ και ενθουσιασμό ταυτόχρονα! Και οι 4 μας, μείναμε να χαζεύουμε με τα κιάλια τον κρατήρα που έβραζε δεν ξέρω για πόση ώρα! Ήταν εξωπραγματικό το φαινόμενο για να το αντικρύζεις με τα μάτια σου. Επίσης φανταστική ήταν και η στέρεη λάβα στην οποία περπατήσαμε και καθίσαμε (πριν λίγο διάστημα δηλαδή η λάβα έρρεε μέχρι εκεί που ήμασταν!) Τραγουδήσαμε λίγο Πρωτοψάλτη, «σαν ηφαίστειο που ξυπνά», για να παρηγορηθούμε που έπρεπε να φύγουμε και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής! Μετά από 10χλμ. πεζοπορία, το λιώσιμο στο blue lagoon ερχόταν κουτί! Αν και αμφιταλαντευτήκαμε αν θα έπρεπε να το εντάξουμε στο πρόγραμμα μας ή να επισκεφθούμε κάποιο άλλο αντίστοιχο lagoon της Ισλανδίας, αποφασίσαμε να μην το αφήσουμε απέξω. Και δεν το μετανιώσαμε. Μπορεί να είναι όντως υπερεκτιμημένο (πια) και να έχει πολύ κόσμο. Είναι όμως πολύ μεγάλο, έχει ωραία οργάνωση και επίσης εμείς τη βγάλαμε στο κομμάτι που λέγεται «silent lagoon», βρίσκεται στο βάθος της συνολικής διαμόρφωσης, έχει απόλυτη ησυχία, όχι πολύ κόσμο και απαγορεύονται κινητά και φωτογραφίες. Η θερμοκρασία του νερού ήταν εθιστική, πρέπει να ήμασταν μέσα για πάνω από 4ωρο. Αφού μούλιασε μέχρι και το τελευταίο μας εσωτερικό όργανο, βγήκαμε, μπανιαριστήκαμε, στεγνώσαμε και πήραμε τον δρόμο προς Ρέικιαβικ. Φτάσαμε αργά στο Ρέικιαβικ όπου θα μέναμε 2 βράδια, ουσιαστικά είχαμε μια ολόκληρη μέρα στη διάθεσή μας, καθώς την τελευταία μέρα πετούσαμε γύρω στα μεσάνυχτα. Για τη διαμονή μας είχαμε κλείσει το Student hostel μέσω hotels.com στα 260€/βραδιά για 2 δίκλινα με ιδιωτικό(!) μπάνιο – πρώτη φορά μετα από μια εβδομάδα που θα πηγαίναμε μόνοι μας εκεί που και ο βασιλιάς πάει μόνος του. Αφού αφιχθήκαμε στο κατάλυμα καταλάβαμε ότι ήταν όντως οι φοιτητικές τους οι εστίες (student hostel αφού, χελλόου!) οι οποίες βρίσκονταν μέσα στο campus του πανεπιστημίου του Ρέικιαβικ και τις οποίες τις εκμεταλλεύονται το καλοκαίρι ώστε με τα έσοδα να τις συντηρούν στην τέλεια κατάσταση που βρίσκονται και για τους φοιτητές τον χειμώνα (ένα πράγμα όπως στην Ελλάδα #not). Η επόμενη μέρα είχε βόλτες στο Ρέικιαβικ. Επισκεφθήκαμε την Hallgrimskirkja τον κεντρικό καθεδρικό του Ρέικιαβικ. Κάναμε βόλτες στο λιμάνι και φτάσαμε περπατώντας μέχρι το Höfði house όπου συναντήθηκαν το 1986 οι Γκορμπατσώφ και Ρέιγκαν και υπέγραψαν το τέλος του ψυχρού πολέμου. Ήπιαμε μπύρες και φάγαμε hot dog σε μια από τις πιο πολυσύχναστες καντίνες της πόλης. Επισκεφθήκαμε το δημαρχείο της πόλης και είδαμε από κοντά την τεράστια μακέτα του ανάγλυφου του νησιού που βρίσκεται στο ισόγειο. Φωτογραφίσαμε το ευφυέστατο γλυπτό του «Άγνωστου Γραφειοκράτη» (αχ, και πόσο θα μας ταίριαζε να βάλουμε από ένα τέτοιο δίπλα στον άγνωστο στρατιώτη και εδώ στην Ελλάδα και να του καταθέτουμε όλοι μας από ένα στεφάνι συχνά-πυκνά). Ψωνίσαμε σουβενίρ, αποξηραμένο λυκόψαρο και σάπιο (μην-δοκιμάσετε-ποτέ) καρχαρία από την Kolaportid Flea Market. Γενικά περάσαμε 1,5 πολύ χαλαρή και ξεκούραστη μέρα στην ισλανδική πρωτεύουσα και ανακατευτήκαμε με τους ντόπιους που ήταν και αρκετοί μιας και ήταν Παρασκευοσάββατο και οι Ισλανδοί απολάμβαναν τον καλό καιρό σε ανοιχτά καφέ-μπαρ και πάρκα. Βραδάκι Σαββάτου πήραμε των οματιών μας και κινήσαμε για το αεροδρόμιο του Κεφλαβικ, για να πετάξουμε όλη τη νύχτα για Βιέννη και από εκεί οι μισοί τρέχοντας για Αθήνα (τρέχοντας να προλάβουν την ανταπόκριση δηλαδή που ήταν ούτε μια ώρα) και οι άλλοι μισοί κουτουλώντας από τη νύστα για Θεσσαλονίκη (είχαμε κανένα 5ωρο αναμονή στη Βιέννη και ήμασταν σαν κουδούνια από την αυπνία). Η Ισλανδία ήταν ένα όνειρο ετών και είμαι ευγνώμων και πολύ χαρούμενη που κατάφερα να το πραγματοποιήσω και με τον τρόπο και την παρέα που έγινε. Ευχαριστώ τα μέλη του φόρουμ που με τις πληροφορίες που μοιραστήκαν, μας βοήθησαν να το οργανώσουμε και ένα ξεχωριστό μεγάλο ευχαριστώ στην αγαπημένη μου @Sassenach77 που μου έδωσε τα ισλανδικά της φώτα όταν ακόμα ήμασταν στο ξεκίνημα του σχεδιασμού! Ελπίζω να βοηθήσω και εγώ με την ιστορία μου όποιον σκέφτεται να επισκεφτεί αυτή τη χώρα και να κάνει αυτήν την - με μια λέξη- ταξιδάρα!

Ηφαίστειο Skali

Blue lagoon

Ρέικιαβικ