tsiamaloug
Member
- Μηνύματα
- 34
- Likes
- 37
- Επόμενο Ταξίδι
- όσα ταξίδια με το νου...
- Ταξίδι-Όνειρο
- νησιά Πάσχα
• Και για να διευκρινίσω κάτι σχετικά με τη μαντίλα. Εντάξει. Την πρώτη μέρα ήμουν πολύ προκατειλημμένη. Καμία άλλη μέρα δε την έβαλα γιατί τουλάχιστον μέσα στο Κάιρο δεν ένιωσα να προσβάλω κανέναν αν δεν τη φορούσα… τη μόνη διαφορά που είδα ήταν όταν την φορούσα και πήγα να μπω στο Τζαμί του Μωχάμεντ Άλη, ζήτησαν από το «αγόρι» μου είσοδο ενώ σε μένα κάναν νόημα να περάσω ελέυθερα, μετά όμως που με ξαναείδαν με ρώτησαν κάτι στη γλώσσα τους, εγώ δεν ήξερα να απαντήσω και έτσι με έβαλαν και μένα να πληρώσω… γιατί κατάλαβαν ότι δεν είμαι δικιά τους… τα ράσα λοιπόν δεν κάνουν τον παπά… επιβεβαιώνω… α!! και άλλη μια φορά μου ήταν χρήσιμη η μαντίλα… πάνω στην καμήλα που έκανε πολύ ζέστη και ήταν ότι πρέπει για τον ήλιο…
• Οδήγηση: άλλη μια φορά που λές «Πλάκα μου κάνεις???» σ αυτή την πόλη… τα λόγια είναι περιττά…
• Πολλές πληροφορίες θα μπορούσα να γράψω σχετικα με την εμπειρία μου ως προς την αναζήτηση παραδοσιακών μουσικών κρουστών οργάνων… περάσαμε πολλά γυρίζοντας την Χασαν Στριτ, μετά τα επιπλάδικά ψάχνοντας το καημένο το Χασαν (γνωστό παγκοσμίως για τα κρουστά που μόνος του έφτιαχνε) ο οποίος προσφατα πέθανε και το δουλεύει το ξακουστο μαγαζί του ο αδερφός του… Το ¨αγόρι μου ¨ είναι ¨κρουστός¨ και έτσι σε όλα μας τα ταξίδια (Ανατολή, Κωνσταντινούπολη, Βερολίνο…) έχουμε πολλές τέτοιες ειδικού ενδιαφέροντος εμπειρίες αναζήτησης μουσικών παραδοσιακών οργάνων, αμέτρητα ξεποδαριάσματα, αμέτρητες ώρες χωμένοι στα πιο μικρά μαγαζάκια που άλλοι του σιναφιού του τον έχουν συμβουλέψει να επισκεφτεί και τέλος αμέτρητες δοκιμές μουσικών οργάνων –«όχι αυτό είναι πολύ μπάσο, όχι αύτό είναι πολύ πρίμο..» που εμένα όλα ίδια μου φαίνονται… τι να κάνω η πιστή Πηνελόπη?? Ακολουθώ… και παρατηρώ τις φάτσες απλών ανθρώπων… παντού το ίδιο συμπέρασμα… γρι να μη μιλάς την ίδια γλώσσα, βλέπεις στα μάτια τους την ίδια λάμψη από το κοινό τους πάθος για την μουσική.. κι όταν παίζουν μαζί μιλάνε ακριβώς την ίδιαν γλώσσα…
• Τέλος, θα πω για την κρουαζιέρα στο Νείλο. Κανονισμένη από το ξενοδοχείο 35 ε με φαγητό και σόου. Οκ όλα. Αλλά. Η κρουαζιέρα ήταν νύχτα οπότε δεν έίδαμε τίποτα από το Νείλο. Ίσως αν ήταν καλοκαίρι που νυχτώνει αργά να ήταν αλλιώς. Δεύτερο, 1 δερβίσης δεν φέρνει την άνοιξη… το σόου στο Μαυσωλείο ήταν απείρως καλύτερο. Τρίτο, η χορεύτρια οριεντάλ ήταν από τη Ρωσία, κόβω το κεφάλι μου…
• Πιο τέλος θέλω απλά να επισημάνω. Παζάρι μέχρι τελικής πτώσης. Πήραμε με τα χίλια χίλια παζάρια 3 πορτοφόλι δερμάτινα (ήταν δερμάτινα λέει γιατί άναβε έναν αναπτήρα και δεν έπαιρνε φωτιά όπως θα έκανε το πλαστικό) 10 λίρες, και χαρήκαμε. Και μόλις χαρήκαμε έρχεται ένας άλλος που είχε ακούσει τη διαπραγμάτευση και τα παζάρια μας πριν και μας πρότεινε 10 πορτοφόλια 10 λίρες… ε αι στην ευχή… πουθενά δεν τους πιάνεις…
• Τέλος τέλος τέλος, έχω να υπογραμμίσω τον καφέ με το κάρδαμο.. μετά από περπατήματα μέχρι τελικής πτώσης και βαθιά κούραση, ένιωσα στο πετσί μου τι σημαίνει …καρδαμώνω!!! Μια γουλιά καφέ με κάρδαμο και … άλλο πράγμα!!!
Κάιρο. Μια πόλη με πολλές αντιθέσεις, μνημεία που σου προκαλούν δέος και ρίγη συγκίνησης, μαγεία και γοητεία, μια πόλη με καλούς και γελαστούς ανθρώπους που ξέρουν να το ρίχνουν έξω παρόλο το χάος και τη φτώχια που ζουν… μια εμπειρία!!!
ό,τι φανταζεστε γι αυτή την χώρα έιναι εκεί… κι ακόμα πιο πολλά…
• Οδήγηση: άλλη μια φορά που λές «Πλάκα μου κάνεις???» σ αυτή την πόλη… τα λόγια είναι περιττά…
• Πολλές πληροφορίες θα μπορούσα να γράψω σχετικα με την εμπειρία μου ως προς την αναζήτηση παραδοσιακών μουσικών κρουστών οργάνων… περάσαμε πολλά γυρίζοντας την Χασαν Στριτ, μετά τα επιπλάδικά ψάχνοντας το καημένο το Χασαν (γνωστό παγκοσμίως για τα κρουστά που μόνος του έφτιαχνε) ο οποίος προσφατα πέθανε και το δουλεύει το ξακουστο μαγαζί του ο αδερφός του… Το ¨αγόρι μου ¨ είναι ¨κρουστός¨ και έτσι σε όλα μας τα ταξίδια (Ανατολή, Κωνσταντινούπολη, Βερολίνο…) έχουμε πολλές τέτοιες ειδικού ενδιαφέροντος εμπειρίες αναζήτησης μουσικών παραδοσιακών οργάνων, αμέτρητα ξεποδαριάσματα, αμέτρητες ώρες χωμένοι στα πιο μικρά μαγαζάκια που άλλοι του σιναφιού του τον έχουν συμβουλέψει να επισκεφτεί και τέλος αμέτρητες δοκιμές μουσικών οργάνων –«όχι αυτό είναι πολύ μπάσο, όχι αύτό είναι πολύ πρίμο..» που εμένα όλα ίδια μου φαίνονται… τι να κάνω η πιστή Πηνελόπη?? Ακολουθώ… και παρατηρώ τις φάτσες απλών ανθρώπων… παντού το ίδιο συμπέρασμα… γρι να μη μιλάς την ίδια γλώσσα, βλέπεις στα μάτια τους την ίδια λάμψη από το κοινό τους πάθος για την μουσική.. κι όταν παίζουν μαζί μιλάνε ακριβώς την ίδιαν γλώσσα…
• Τέλος, θα πω για την κρουαζιέρα στο Νείλο. Κανονισμένη από το ξενοδοχείο 35 ε με φαγητό και σόου. Οκ όλα. Αλλά. Η κρουαζιέρα ήταν νύχτα οπότε δεν έίδαμε τίποτα από το Νείλο. Ίσως αν ήταν καλοκαίρι που νυχτώνει αργά να ήταν αλλιώς. Δεύτερο, 1 δερβίσης δεν φέρνει την άνοιξη… το σόου στο Μαυσωλείο ήταν απείρως καλύτερο. Τρίτο, η χορεύτρια οριεντάλ ήταν από τη Ρωσία, κόβω το κεφάλι μου…
• Πιο τέλος θέλω απλά να επισημάνω. Παζάρι μέχρι τελικής πτώσης. Πήραμε με τα χίλια χίλια παζάρια 3 πορτοφόλι δερμάτινα (ήταν δερμάτινα λέει γιατί άναβε έναν αναπτήρα και δεν έπαιρνε φωτιά όπως θα έκανε το πλαστικό) 10 λίρες, και χαρήκαμε. Και μόλις χαρήκαμε έρχεται ένας άλλος που είχε ακούσει τη διαπραγμάτευση και τα παζάρια μας πριν και μας πρότεινε 10 πορτοφόλια 10 λίρες… ε αι στην ευχή… πουθενά δεν τους πιάνεις…
• Τέλος τέλος τέλος, έχω να υπογραμμίσω τον καφέ με το κάρδαμο.. μετά από περπατήματα μέχρι τελικής πτώσης και βαθιά κούραση, ένιωσα στο πετσί μου τι σημαίνει …καρδαμώνω!!! Μια γουλιά καφέ με κάρδαμο και … άλλο πράγμα!!!
Κάιρο. Μια πόλη με πολλές αντιθέσεις, μνημεία που σου προκαλούν δέος και ρίγη συγκίνησης, μαγεία και γοητεία, μια πόλη με καλούς και γελαστούς ανθρώπους που ξέρουν να το ρίχνουν έξω παρόλο το χάος και τη φτώχια που ζουν… μια εμπειρία!!!
ό,τι φανταζεστε γι αυτή την χώρα έιναι εκεί… κι ακόμα πιο πολλά…
