Καναδάς Καναδάς: άλλο ένα ταξίδι δρόμου, 2011

[travelbreak]

Τελευταίο μέρος

Στο Nelson φτάσαμε αρκετά αργά. Μας περίμενε, με αγωνία θα έλεγα, ο Ολλανδός ιδιοκτήτης του μοτέλ. Φοβήθηκε πως λόγω της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας, κάτι έγινε και δεν πηγαίναμε. Πάντως φάνηκε να χάρηκε που πήγε κάποιος Ευρωπαίος, και μάλιστα Έλληνας, στο μέρος αυτό.

Το μοτέλ μας:

Την επομένη πήραμε το δρόμο για να επιστρέψουμε στο Κάλγκαρι κάνοντας ένα κύκλο, περνώντας τώρα από τη νότια μεριά της χώρας. Πλησιάσαμε μέχρι και τα σύνορα με τις ΗΠΑ.

Πριν το Κάλγκαρι φτάσαμε στο Cranbrook, μια πόλη με 30.000 κατοίκους. Ήταν νωρίς, Κυριακή απόγευμα, και κάναμε μια βόλτα στο κέντρο της πόλης. Ήταν όλα κλειστά εκτός από ένα σούπερ μάρκετ (άδειο από κόσμο και αυτό). Υπήρχαν μαγαζιά για φαγητό ή ποτό αλλά δεν κυκλοφορούσε κανείς στους δρόμους. Μόνο δυο μεθυσμένοι μαλώνανε και σε ελάχιστα λεπτά φάνηκε η αστυνομία και τους μάζεψε. Τόσο έρημη πόλη δεν έχω ξαναδεί!

Ένας νεαρός που ρωτήσαμε για να πάμε να φάμε ή να πιούμε κάτι, μας είπε αφού κοίταξε το ρολόι του: Ίσως προλάβετε κάτι στο Kimberley. Κάναμε στα γρήγορα τα 30 χιλιόμετρα που απείχε και όντως είχε ένα δρόμο με 5-6 ανοιχτά μαγαζιά. Διαλέξαμε το πιο συμπαθές και κάτσαμε. Ήπιαμε μπύρες και σε μισή ώρα είχαν κλείσει όλα τα υπόλοιπα εκτός από το δικό μας. Ήμασταν τυχεροί, αφού ο ιδιοκτήτης του ήταν από την Πολωνία και το κράταγε ανοιχτό λίγο παραπάνω.

Την επόμενη μέρα φτάσαμε στο Κάλγκαρι. Ήταν η τελευταία μας διανυκτέρευση στον Καναδά. Προηγουμένως περάσαμε από ενδιαφέροντα μέρη όπως Radium Hot Springs, Num Falls και το Marble Canyon. Στο τελευταίο είδαμε με απογοήτευση μια τεράστια έκταση καμένη από το 2003. Δεν πίστευα ότι σε τόσο υγρά κλίματα θα είχε πυρκαγιές και μάλιστα τόσο μεγάλες.

Φαίνονται τα καμένα:

Πριν πάμε στο Κάλγκαρι σταματήσαμε ξανά στο Banff για κάποια αναμνηστικά. Δεν ήταν όμως για κάτι παραπάνω από μαγνητάκια, αφού οι τιμές ήταν απαγορευτικές. Πάντως η στάση άξιζε αφού λίγο έξω από την πόλη είδαμε την μοναδική άγρια αρκούδα στο ταξίδι μας. Από ζώα γενικά δεν είδαμε και πολλά. Λίγα ελάφια και μερικές άλκες.

Να και η αρκούδα:

Πριν βραδιάσει κάναμε μια βόλτα στο Κάλγκαρι και κοιμηθήκαμε νωρίς γιατί την επομένη χαράματα ξεκινούσε το ταξίδι της επιστροφής.

Στην περιοχή των Βραχωδών τρέξαμε σε έξι μέρες 2.200 χιλιόμετρα. Με το αυτοκίνητο καλά τα πήγαμε, εκτός από το ότι κάθε μέρα έπρεπε να του βάζουμε αέρα στο ένα από τα πίσω λάστιχα. Έχανε λίγο αέρα και μας έβγαζε κάθε 24 ώρες ένδειξη για φούσκωμα. Μερικές φορές για να το κάνουμε σε βενζινάδικο έπρεπε να πληρώσουμε μισό ή ένα δολάριο. Ήταν λίγο μπελάς γιατί δεν έχουν τα δικά μας συστήματα μέτρησης της πίεσης.

Συνοψίζοντας είναι αλήθεια ότι οι δυο τελευταίες μέρες μας δεν είχαν τόσο ενδιαφέρον όσο οι πρώτες στα Βραχώδη Όρη. Αν ο κύκλος του ταξιδιού των έξι ημερών ξεκινούσε με αντίστροφη πορεία θα μας φαινόταν όλα υπέροχα. Είναι προτιμότερο τα ωραία να μένουν για το τέλος. Όμως δεν το ξέραμε. Κι έτσι όμως το ταξίδι ήταν καταπληκτικό. Μπορεί να μην είδα τις λίμνες με τον τρόπο των φωτογραφιών του φυλλαδίου μου, αλλά οπωσδήποτε ο Καναδάς ήταν μια αποκάλυψη για μας. Για να τις δω έπρεπε να χρησιμοποιήσω ελικόπτερο.

Αν τώρα κανείς δει τις αποστάσεις που κάναμε στο ταξίδι αυτό και τις συγκρίνει με το μέγεθος της χώρας θα καταλάβει πως δεν είδαμε παρά ένα ελάχιστο μέρος της. Όμως για μας ήταν ένα τεράστιο ταξίδι που μας άφησε την αίσθηση ότι είδαμε αρκετά τη χώρα.

Αυτό είναι το ταξίδι μας στα Βραχώδη Όρη:

Και αυτό στον Ανατολικό Καναδά:

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6

First Προηγούμενη 6 of 6

Go to chapter

Go

[travelbreak]

Αργότερα οδηγήσαμε λίγο βόρεια να δούμε τον καταρράκτη Montmorency και το νησί Ile d' Orleans, του οποίου κάναμε το πλήρη κύκλο. Άξιζαν και τα δύο. Ειδικά ο καταρράκτης που έχει ξύλινα μονοπάτια για να τον δεις από όλες τις μεριές.

Κάπου στις 2 το μεσημέρι ξεκινήσαμε με προορισμό το Kingston, μια πόλη που βρίσκεται στις όχθες της λίμνης Οντάριο. Η απόσταση ήταν πάνω από 550 χιλιόμετρα και με τις στάσεις για φωτογραφίες, συν το κομφούζιο όταν περνούσαμε από το Μόντρεαλ, φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας κατά τις δέκα το βράδυ. Ευτυχώς βρήκαμε μια πιτσαρία την ώρα που έκλεινε και φάγαμε κάτι. Στον Καναδά δεν είναι να αργείς το φαγητό, κι εμείς με το τρέξιμο που κάναμε πολλές φορές δεν προλαβαίναμε να φάμε τίποτα, εκτός από μπισκότα που είχαμε για τέτοιες περιπτώσεις.

Την άλλη μέρα πρωί - πρωί βγήκαμε στην πόλη και ήταν απίθανη. Παλιά κτίρια και όμορφα σπίτια με κήπους (χωρίς φράχτες εννοείται) έδεναν τέλεια. Ήταν πρωί και οι δρόμοι ήταν έρημοι. Σε ένα φανάρι πήγα να περάσω, ενώ είχε κόκκινο για πεζούς, και μου την έπεσε ένας Καναδός. Τον κοιτάζω δείχνοντάς του τους έρημους δρόμους κι εκείνος συνέχισε τα δικά του. Κι εγώ συνέχισα το δρόμο μου. Άμα συνεχίζουν οι Έλληνες να πηγαίνουν στη χώρα τους, θα τους μάθουμε ότι μερικές φορές δε χρειάζεται να είμαστε στρατιωτάκια. Όποιος έχει αντίρρηση να πιεί ξύδι.

Εκεί στη βόλτα και έξω από μια ορθόδοξη εκκλησούλα μας εντόπισε ένας ηλικιωμένος Ελληνοκαναδός και μόνο που δε μας πήρε σπίτι του να μας κεράσει.
Εμείς όμως πήγαμε να κάνομε μια μικρή κρουαζιέρα στα «χίλια νησιά». Βέβαια είδαμε μια δεκαριά. Ωραία ήταν.

Το μεσημεράκι φύγαμε για Τορόντο. Φτάσαμε στο μέρος που θα μέναμε και είδαμε ένα σχεδόν άθλιο ξενοδοχείο με λούμπεν στοιχεία να τριγυρνούν μέσα κι έξω. Ο τύπος στη ρεσεψιόν ήθελε να πληρώσουμε ντε και καλά μόνο μετρητά. Τα δωμάτια αν και όχι τόσο καθαρά ήταν στο όριο της αντοχής μας.

Η απογευματινή μας βόλτα στην πόλη είχε πρώτα-πρώτα επίσκεψη και ανέβασμα στον πύργο CN Tower. Ανεβήκαμε και το θέαμα ήταν πολύ καλό. Το ύψος του πύργου είναι κάπου 550 μέτρα, αλλά το επίπεδο που επισκέπτεται ο κόσμος είναι νομίζω μέχρι τα 350. Βλέπεις τα πάντα ένα γύρο. Βέβαια στο περιστρεφόμενο εστιατόριο δεν καθίσαμε να φάμε.

Το βράδυ βρεθήκαμε στην Queen Street με τα ξενυχτάδικα (σικ!) και κάτσαμε να φάμε σε ένα ελληνικό εστιατόριο. Ο Έλληνας ιδιοκτήτης έλειπε και τη διαχείριση είχε ένας Αλβανός, που όμως μιλούσε μια χαρά τα ελληνικά.

Τις μέρες αυτές ο Καναδάς είχε ένα από τους μεγαλύτερους καύσωνες των τελευταίων ετών. Η κατάσταση ήταν αφόρητη: 35 βαθμούς Κελσίου κάθε μέρα και υγρασία φουλ. Ούτε στην Ινδία να ήμασταν.

Την άλλη μέρα το πρωί μας περίμενε μια έκπληξη βάζοντας μπρος το αυτοκίνητο: μας έβγαλε μια ένδειξη με το μήνυμα «advance track». Κοιτάζω το βιβλίο του οδηγού και έλεγε ότι σε αυτή την περίπτωση να πάμε στο πιο κοντινό συνεργείο. Ωραία! Και δεν είχαμε και πλοηγό. Μόνο ένα χάρτη του Μόντρεαλ με το κέντρο της πόλης. Τέλος πάντων, ρωτάμε τον ανεκδιήγητο ρεσεψιονίστα, που θα βρούμε συνεργείο της Ford, και ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που τον συμπάθησα: απέναντι, δεν το βλέπετε! Τρελή χαρά που τόσο εύκολα θα λύναμε το πρόβλημα. Πάμε εκεί και προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε γιατί μας έλεγαν ότι δεν είναι τίποτα. Εμείς διστάζαμε και τότε μας εμφανίζουν τον Σταμάτη, ένα Έλληνα που δούλευε εκεί. Μας καθησύχασε και φύγαμε για αν ξαναπάμε στο κέντρο της πόλης. Σε λίγο το μήνυμα στο καντράν είχε εξαφανιστεί δια παντός.

Επισκεφτήκαμε την ελληνική συνοικία του Τορόντο (στο Danforth St.). Σα να ήμασταν στην Κυψέλη. Παντού ελληνικά. Ο Γιάννης πάει με χαρά να μιλήσει σε μια παρέα, να τους πει ότι ερχόμαστε από Ελλάδα κι εκείνοι τον έγραψαν κανονικά. Κάναμε λίγη βόλτα και φύγαμε.

Πήγαμε στο Royal Ontario Museum, που ήταν ένας αχταρμάς εκθεμάτων, από τούρκικες στολές του 17ου αιώνα μέχρι πλαστικούς τεράστιους δεινόσαυρους. Γι αυτό εγώ δεν πολυπηγαίνω σε μουσεία. Συχνά απογοητεύομαι.

Συνεχίσαμε λοιπόν το πρόγραμμά μας για καταρράκτες Νιαγάρα. Απόσταση 130 χιλιόμετρα. Φτάσαμε νωρίς το απόγευμα σε ένα φτηνό αλλά ωραιότατο μοτέλ. Το είχαν κάτι Ινδοί. Γενικά στην Αμερική πολλά μοτέλ τα δουλεύουν ασιάτες. No problem.

Οι καταρράκτες τέλειοι! Μπορεί να είναι μικρότεροι σε νερά από τους Ιγκουασού και Βικτώρια, αλλά είναι πολύ όμορφοι. Πήραμε και ένα καραβάκι και πλησιάσαμε πιο κοντά, σχεδόν μέσα σε ένα από τα δύο τμήματα: Στο καναδέζικο.

Το Αμερικάνικο τμήμα:

Και τα δύο τμήματα των καταρρακτών, αριστερά το Αμερικάνικο, δεξιά το Καναδέζικο:

Μετά είπαμε να πάμε μια βόλτα στη γέφυρα Rainbow, που συνδέει Αμερική και Καναδά. Βάλαμε μισό δολάριο σε ένα μηχάνημα και μας αφήνει να περάσομε στη γέφυρα. Κανένας έλεγχος από κανέναν. Περνούσαν πολλοί. Κάναμε τη βόλτα μας στη γέφυρα θαυμάζοντας τους καταρράκτες και από τις δύο χώρες. Στη μέση η γέφυρα έλεγε: μπρος Αμερική πίσω Καναδάς. Αστειευόμασταν πηγαίνοντας μια στη μια και μια στην άλλη χώρα. Όταν αποφασίσαμε να επιστρέψομε υπήρχε μία έκπληξη: χρειαζόταν διαβατήριο! Ευτυχώς τα κρατούσαμε μαζί μας. Καλά, λέω στον ελεγκτή, αν δεν τα είχαμε μαζί μας τι θα γινόταν; Θα πηγαίνατε πίσω στην Αμερική. Μα εμείς δεν ήρθαμε από εκεί, του λέω. Πάντως στον Καναδά δε θα μπαίνατε, μου λέει. Πιστεύω κάτι θα γινόταν, αλλά για φαντάσου!

Από τη γέφυρα:

Το βράδυ στην πόλη χαμός από κόσμο. Μαγαζιά και κατά τις 10 ένα υπέροχο θέαμα: πυροτεχνήματα στους καταρράκτες! Άξιο της αμερικάνικης κουλτούρας και της εμπορευματοποίησης κάθε φυσικής ομορφιάς.

Η περιοχή όμως δεν έχει μόνο τους καταρράκτες. Λίγο βορειότερα είναι το χωριό Niagara on the Lake. Είναι στην είσοδο της λίμνης Οντάριο. Υπενθυμίζω ότι ο ποταμός Νιαγάρας συνδέει τις δύο λίμνες Οντάριο και Έρι. Και η διαδρομή μέχρι εκεί άξιζε, αλλά και το ίδιο το χωριό. Ο Νιαγάρας έχει μήκος μεταξύ των λιμνών κάπου 60 χιλιόμετρα (από το Buffalo στο Niagara on the Lake). Μεγάλο μήκος της διαδρομής που είδαμε ήταν φαράγγι με το Νιαγάρα μέσα.

Και λίγος ακόμα καταρράκτης από άλλο σημείο:

Μέσα από τη βάρκα που πήγαμε. Η φωτογραφία είναι με αδιάβροχη μηχανή. Μην κοιτάτε την ημερομηνία, είναι λάθος:

 

[travelbreak]

Το ταξίδι συνεχίζεται.
Το μεσημέρι πήραμε επαρχιακούς δρόμους, για να δούμε και την ύπαιθρο, και νωρίς φτάσαμε στο Barrie που είχαμε κλείσει διαμονή (220 χιλιόμετρα από τον καταρράκτη). Άλλο μετριότατο μοτέλ, που δε δούλευαν τα κλιματιστικά. Με τέτοια κούραση όμως που περνάμε τριγυρίζοντας, κοιμόμαστε σαν πουλάκια.

Το Barrie το επιλέξαμε για να προχωρήσουμε στο εσωτερικό της χώρας με τον ατέλειωτο αριθμό λιμνών. Δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο, αν και αυτά τα μέρη γενικά είναι όμορφα, με νερά και πάρκα. Πολύς κόσμος κυκλοφορούσε, λόγω Σαββάτου, στις όχθες της λίμνης Simcoe. Στο εστιατόριο που πήγαμε ήταν σχετικά φτηνά και με 20$ φάγαμε μία μικρή μπριζόλα και μια μπύρα.

Μετά την πρωινή βόλτα στην πόλη οδηγήσαμε προς την παραλία Wasaga της λίμνης Χάρον. Μια ρηχή, σαν θάλασσα την έλεγες, με κόσμο κυρίως έξω να κάνει ηλιοθεραπεία. Ο παραλιακός δρόμος έμοιαζε με τα μαγαζιά του, σαν όλα που είναι στα ελληνικά νησιά με τα πολύχρωμα μαγιό και μπαλόνια που πουλούν.

Δεν άξιζε να μείνομε περισσότερο και φύγαμε για το επίσης παραλιακό χωριό στην ίδια λίμνη, Penetanguishene. Μοιάζει ινδιάνικο το όνομα. Επισκεφτήκαμε ένα υπαίθριο μουσείο (το Discovery Harbour), αναπαράσταση λιμανιού του 1870 εκείνης της περιοχής. Ήταν αρκετά ενδιαφέρον και οι εργαζόμενοι σαν ηθοποιοί που έπαιζαν τους ναυτικούς και τους κατοίκους ήταν πολύ ευγενικοί για τις απαραίτητες φωτογραφίες.

Λίγο αργότερα κάναμε άλλη μια κρουαζιέρα με πλοιάριο σε καταπληκτικά νησιά της μεγάλης λίμνης. Είχε το υπερβολικό όνομα: Thirty Thousand Islands Cruise. Άξιζε πολλά περισσότερα από εκείνη που κάναμε στο Kingston.

Προσέξτε την τούμπα που κάνει ο ένας πιτσιρικάς:

Ο προορισμός μας για σήμερα ήταν η μικρή πόλη Huntsville. Πήραμε τον δρόμο 400 (εκεί οι δρόμοι είναι γνωστοί μόνο με τα νούμερα, όχι με τους προορισμούς τους, και καλύτερα νομίζω) αντί για τον πιο σύντομο 11, για να δούμε περισσότερα μέρη. Ήταν όμορφα, αλλά όπως ξανάπα έπρεπε να παρακάμπτεις για να απολαμβάνεις τη θέα των λιμνών. Το κάναμε.

Στο Huntsville φτάσαμε σχετικά αργά και μας περίμενε ένα ωραίο μοτέλ για να ξεκουραστούμε. Οι μηχανές και τα αυτοκίνητα ήταν ήδη αραγμένα εκεί από τους άλλους επισκέπτες. Εμείς ήμασταν από τους τελευταίους. Τα χιλιόμετρα της σημερινής μέρας ήταν πάνω από 300.
Το μοτέλ:

Το πρωί κάναμε τη βόλτα μας στο Huntsville. Όπως περπατούσαμε μου έκανε εντύπωση το εξής: περνώντας μια γέφυρα ερχόταν από απέναντι μια κοπέλα και κάπνιζε. Όταν μας πλησίασε έτεινε μακριά μας το χέρι με το τσιγάρο για να μη μας ενοχλήσει η μυρωδιά και ο καπνός. Είπατε τίποτα;

Από δω φύγαμε με προορισμό την πρωτεύουσα Οττάβα. Απέχει κάπου 340 χιλιόμετρα, αν και εμείς κάναμε μπορεί και 500 με τις παρακάμψεις. Όλη η διαδρομή ήταν υπέροχη και ιδιαίτερα το πάρκο Algonquin. Εδώ άρχισαν οι διαφοροποιήσεις. Πρώτον, το τοπίο είχε περισσότερα υψώματα και δεύτερον άρχισαν κάτι βροχούλες. Πάντως το δεύτερο δεν ήταν τόσο ενοχλητικό. Τουλάχιστον έφυγε αυτή η αποπνιχτική ζέστη. Η αλήθεια είναι ότι είχε αρχίζει να δροσίζει 2-3 μέρες νωρίτερα.

Η έκπληξη της ημέρας ήταν η Οττάβα, όταν κάναμε εκεί τη βραδινή μας βόλτα. Πανέμορφη πόλη και ιδιαίτερα τα κτήριά της.

Την επομένη το πρωί ξαναπήγαμε στο κέντρο της Οττάβα για να δούμε και το Κοινοβούλιο από μέσα. Ήταν ιδιαίτερο αφού πριν μπεις στο εσωτερικό του, μερικές στρατιωτικές μονάδες με παραδοσιακές στολές αγγλικές και σκωτσέζικες ή και γαλλικές με μουσικές και επιδείξεις τραβούσε τα βλέμματα.

Στον Ανατολικό Καναδά τα χιλιόμετρα που διανύσαμε στις εννέα μέρες ήταν 3.150, δηλαδή περίπου 300 την ημέρα.

Από την Οττάβα το Μόντρεαλ δεν ήταν μακριά, όπου καταλήξαμε και την επομένη το πρωί πετάξαμε για τα Βραχώδη Όρη και πιο συγκεκριμένα το Κάλγκαρι. Περιμέναμε ότι θα βλέπαμε ένα ξεχωριστό φυσικό περιβάλλον, διαφορετικό από εκείνο του Ανατολικού Καναδά.

Σημείωση: Μόλις σχεδόν είχα τελειώσει με την επικόλληση των φωτογραφιών, με πέταξε έξω από το ίντερνετ το PC. Στην επαναφορά που θα κάνω τώρα, δεν είμαι σίγουρος ότι θα φανούν όλες οι φωτογραφίες. Αν δε φαίνονται τώρα που θα κάνω την υποβολή θα τις ανεβάσω μια άλλη μέρα ξανά.

 

[travelbreak]

Το ταξίδι συνεχίζεται.
Το μεσημέρι πήραμε επαρχιακούς δρόμους, για να δούμε και την ύπαιθρο, και νωρίς φτάσαμε στο Barrie που είχαμε κλείσει διαμονή (220 χιλιόμετρα από τον καταρράκτη). Άλλο μετριότατο μοτέλ, που δε δούλευαν τα κλιματιστικά. Με τέτοια κούραση όμως που περνάμε τριγυρίζοντας, κοιμόμαστε σαν πουλάκια.

Το Barrie το επιλέξαμε για να προχωρήσουμε στο εσωτερικό της χώρας με τον ατέλειωτο αριθμό λιμνών. Δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο, αν και αυτά τα μέρη γενικά είναι όμορφα, με νερά και πάρκα. Πολύς κόσμος κυκλοφορούσε, λόγω Σαββάτου, στις όχθες της λίμνης Simcoe. Στο εστιατόριο που πήγαμε ήταν σχετικά φτηνά και με 20$ φάγαμε μία μικρή μπριζόλα και μια μπύρα.

View attachment 160486

Μετά την πρωινή βόλτα στην πόλη οδηγήσαμε προς την παραλία Wasaga της λίμνης Χάρον. Μια ρηχή, σαν θάλασσα την έλεγες, με κόσμο κυρίως έξω να κάνει ηλιοθεραπεία. Ο παραλιακός δρόμος έμοιαζε με τα μαγαζιά του, σαν όλα που είναι στα ελληνικά νησιά με τα πολύχρωμα μαγιό και μπαλόνια που πουλούν.

View attachment 160487

View attachment 160488

Δεν άξιζε να μείνομε περισσότερο και φύγαμε για το επίσης παραλιακό χωριό στην ίδια λίμνη, Penetanguishene. Μοιάζει ινδιάνικο το όνομα. Επισκεφτήκαμε ένα υπαίθριο μουσείο (το Discovery Harbour), αναπαράσταση λιμανιού του 1870 εκείνης της περιοχής. Ήταν αρκετά ενδιαφέρον και οι εργαζόμενοι σαν ηθοποιοί που έπαιζαν τους ναυτικούς και τους κατοίκους ήταν πολύ ευγενικοί για τις απαραίτητες φωτογραφίες.

View attachment 160489

View attachment 160490

View attachment 160491

Λίγο αργότερα κάναμε άλλη μια κρουαζιέρα με πλοιάριο σε καταπληκτικά νησιά της μεγάλης λίμνης. Είχε το υπερβολικό όνομα: Thirty Thousand Islands Cruise. Άξιζε πολλά περισσότερα από εκείνη που κάναμε στο Kingston.

View attachment 160492

Προσέξτε την τούμπα που κάνει ο ένας πιτσιρικάς:
View attachment 160493

View attachment 160494

Ο προορισμός μας για σήμερα ήταν η μικρή πόλη Huntsville. Πήραμε τον δρόμο 400 (εκεί οι δρόμοι είναι γνωστοί μόνο με τα νούμερα, όχι με τους προορισμούς τους, και καλύτερα νομίζω) αντί για τον πιο σύντομο 11, για να δούμε περισσότερα μέρη. Ήταν όμορφα, αλλά όπως ξανάπα έπρεπε να παρακάμπτεις για να απολαμβάνεις τη θέα των λιμνών. Το κάναμε.

View attachment 160495

View attachment 160500

View attachment 160501

View attachment 160502

Στο Huntsville φτάσαμε σχετικά αργά και μας περίμενε ένα ωραίο μοτέλ για να ξεκουραστούμε. Οι μηχανές και τα αυτοκίνητα ήταν ήδη αραγμένα εκεί από τους άλλους επισκέπτες. Εμείς ήμασταν από τους τελευταίους. Τα χιλιόμετρα της σημερινής μέρας ήταν πάνω από 300.
Το μοτέλ:
View attachment 160496

Το πρωί κάναμε τη βόλτα μας στο Huntsville. Όπως περπατούσαμε μου έκανε εντύπωση το εξής: περνώντας μια γέφυρα ερχόταν από απέναντι μια κοπέλα και κάπνιζε. Όταν μας πλησίασε έτεινε μακριά μας το χέρι με το τσιγάρο για να μη μας ενοχλήσει η μυρωδιά και ο καπνός. Είπατε τίποτα;

View attachment 160497

View attachment 160498

View attachment 160499

Από δω φύγαμε με προορισμό την πρωτεύουσα Οττάβα. Απέχει κάπου 340 χιλιόμετρα, αν και εμείς κάναμε μπορεί και 500 με τις παρακάμψεις. Όλη η διαδρομή ήταν υπέροχη και ιδιαίτερα το πάρκο Algonquin. Εδώ άρχισαν οι διαφοροποιήσεις. Πρώτον, το τοπίο είχε περισσότερα υψώματα και δεύτερον άρχισαν κάτι βροχούλες. Πάντως το δεύτερο δεν ήταν τόσο ενοχλητικό. Τουλάχιστον έφυγε αυτή η αποπνιχτική ζέστη. Η αλήθεια είναι ότι είχε αρχίζει να δροσίζει 2-3 μέρες νωρίτερα.

Η έκπληξη της ημέρας ήταν η Οττάβα, όταν κάναμε εκεί τη βραδινή μας βόλτα. Πανέμορφη πόλη και ιδιαίτερα τα κτήριά της.

View attachment 160503

View attachment 160504

View attachment 160505

View attachment 160506

View attachment 160507

Την επομένη το πρωί ξαναπήγαμε στο κέντρο της Οττάβα για να δούμε και το Κοινοβούλιο από μέσα. Ήταν ιδιαίτερο αφού πριν μπεις στο εσωτερικό του, μερικές στρατιωτικές μονάδες με παραδοσιακές στολές αγγλικές και σκωτσέζικες ή και γαλλικές με μουσικές και επιδείξεις τραβούσε τα βλέμματα.

View attachment 160511

View attachment 160512

View attachment 160513

View attachment 160514

View attachment 160515

Στον Ανατολικό Καναδά τα χιλιόμετρα που διανύσαμε στις εννέα μέρες ήταν 3.150, δηλαδή περίπου 300 την ημέρα.

Από την Οττάβα το Μόντρεαλ δεν ήταν μακριά, όπου καταλήξαμε και την επομένη το πρωί πετάξαμε για τα Βραχώδη Όρη και πιο συγκεκριμένα το Κάλγκαρι. Περιμέναμε ότι θα βλέπαμε ένα ξεχωριστό φυσικό περιβάλλον, διαφορετικό από εκείνο του Ανατολικού Καναδά.

Σημείωση: Μόλις σχεδόν είχα τελειώσει με την επικόλληση των φωτογραφιών, με πέταξε έξω από το ίντερνετ το PC. Στην επαναφορά που θα κάνω τώρα, δεν είμαι σίγουρος ότι θα φανούν όλες οι φωτογραφίες. Αν δε φαίνονται τώρα που θα κάνω την υποβολή θα τις ανεβάσω μια άλλη μέρα ξανά.

Ευτυχώς όλα καλά με τις φωτογραφίες.

 

[flying Doc]

Σε ένα φανάρι πήγα να περάσω, ενώ είχε κόκκινο για πεζούς, και μου την έπεσε ένας Καναδός. Τον κοιτάζω δείχνοντάς του τους έρημους δρόμους κι εκείνος συνέχισε τα δικά του. Κι εγώ συνέχισα το δρόμο μου. Άμα συνεχίζουν οι Έλληνες να πηγαίνουν στη χώρα τους, θα τους μάθουμε ότι μερικές φορές δε χρειάζεται να είμαστε στρατιωτάκια. Όποιος έχει αντίρρηση να πιεί ξύδι.

Ό,τι στην Ελλάδα φαίμεται παράλογο, στον υπόλοιπο κόσμο είναι το αυτονόητο. Δεν είναι στρατιωτάκια, έχουν μάθει να υπακούν στους κανόνες και ίσως γι' αυτό δεν βρίσκονται στα χάλια τη Ελλάδας.
Τρία χρόνια μένω στο Βέλγιο κι έχω μάθει και στις διαβάσεις να σταματάω για να περάσει ο πεζός, και στη διαβαση να απιτώ να σταματήσει το αυτοκίνητο για να περάσω εγώ, και στις ουρές στα μαγαζιά να περιμένω και στα κόκκινα φανάρια για τους πεζούς και σε πολλά άλλα, που όσο έμενα στην πατρίδα μου φαίνονταν εξωπραγματικά.

 

[travelbreak]

Ό,τι στην Ελλάδα φαίμεται παράλογο, στον υπόλοιπο κόσμο είναι το αυτονόητο. Δεν είναι στρατιωτάκια, έχουν μάθει να υπακούν στους κανόνες και ίσως γι' αυτό δεν βρίσκονται στα χάλια τη Ελλάδας.
Τρία χρόνια μένω στο Βέλγιο κι έχω μάθει και στις διαβάσεις να σταματάω για να περάσει ο πεζός, και στη διαβαση να απιτώ να σταματήσει το αυτοκίνητο για να περάσω εγώ, και στις ουρές στα μαγαζιά να περιμένω και στα κόκκινα φανάρια για τους πεζούς και σε πολλά άλλα, που όσο έμενα στην πατρίδα μου φαίνονταν εξωπραγματικά.

Συγνώμη αλλά εμείς μένουμε ακόμα Ελλάδα.
Πάντως δεν συμπεριέλαβες την περίπτωση: Κόκκινο για τον πεζό. Πρωί-πρωί σε έρημο δρόμο. Αυτοκίνητο δε φαίνεται ούτε και ακούγεται. Εμείς σε αυτή την περίπτωση ακόμα περνάμε, και τροχονόμος να είναι δίπλα. Αν δεν το κάνουμε θα μας περάσουν για βλάκες. Στο εξωτερικό συνηθίζω να υπακούω στα δικά τους. Μα έχω δει ότι κι αυτοί όταν με δουν και περνώ, συχνά ακολουθούν.
Και όπως είναι τα πράγματα σήμερα εδώ το κάνουμε με μεγαλύτερο πάθος.

 

[travelbreak]

Βραχώδη Όρη

Ένα ωραίο πρωί λοιπόν πετάξαμε για τα περίφημα Βραχώδη Όρη. Δε νομίζω να υπήρχαν φωτογραφίες τους στο μικρό φυλλάδιο των παιδικών μου χρόνων. Όμως εκείνα που είδαμε στις έξι μέρες που περιφερθήκαμε άξιζαν περισσότερο από την περιοχή των λιμνών και των δασών. Φυσικά αν πηγαίναμε μόνο στα Βραχώδη Όρη θα μας έλειπε η ιδιαιτερότητα της ανατολικής χώρας. Αφού μπορέσαμε καλά κάναμε και τα είδαμε και τα δύο. Εκείνο που λέω εδώ είναι ότι στην περιοχή των βουνών μείναμε πιο πολλές φορές έκθαμβοι από την ομορφιά του τοπίου. Οι μέρες ήταν πιο γεμάτες.

Τα βουνά προσέφεραν υπέροχη θέα και ήταν από τα πιο όμορφα που έχουμε συναντήσει στα ταξίδια μας, θα δείτε φωτογραφίες. Επιτέλους, όπου και να ήμασταν το μάτι μας άνοιγε. Είχαμε απέραντο ορίζοντα να δούμε.

Προσγειωθήκαμε στο Κάλγκαρι της Αλμπέρτα. Το είχα ακούσει μόνο από κάποιους χειμερινούς ολυμπιακούς αγώνες που είχαν γίνει το 1988. Πήραμε ξανά ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο από το αεροδρόμιο. Ήταν ακριβώς ίδιο με εκείνο που είχαμε και τις προηγούμενες μέρες. Κάναμε μια βόλτα στην πόλη και εκείνο που μας έμεινε περισσότερο ήταν η ακρίβεια του παρκαρίσματος. Εκεί έχει το καλό ότι μπορείς να παρκάρεις στον πιο κεντρικό δρόμο, όμως θα το πληρώσεις 4$ την ώρα. Και συνήθως είσαι και υποχρεωμένος να πληρώσεις με πιστωτική.

Το πιο ενδιαφέρον μέρος που είδαμε ήταν το νησί του Πρίγκιπα σε ένα ποτάμι. Κατά τα άλλα πολλοί ουρανοξύστες και σχετική ερημιά στους δρόμους. Μόνο σε ένα εμπορικό πεζόδρομο είδαμε κόσμο.

Δεν αργήσαμε να πάρομε τον υπέροχο παλιό δρόμο για το Banff. Εκεί θα μέναμε για την πρώτη μας διανυκτέρευση. Είναι μια μικρή (8000 κάτοικοι) αλλά πολύ τουριστική πόλη και κοσμοπολίτικη. Απέχει από το Κάλγκαρι 130 χλμ. Μετά τη μέση της διαδρομής άρχισαν να φαίνονται τα Βραχώδη Όρη με όλη τους τη μεγαλοπρέπεια.

Το Banff είναι πανέμορφο και μέναμε σε ένα κεντρικότατο ξενοδοχείο, αλλά σχετικά φτηνό.

Βόλτα στην πόλη και στα πέριξ κάναμε το απόγευμα και την επομένη το πρωί.

Φεύγοντας από το Banff για να πάμε στο Jasper (290 χλμ.) οδηγήσαμε χωρίς πολλές παρακάμψεις μια από τις καταπληκτικότερες διαδρομές κατά γενική ομολογία.

Αρχικά ανεβήκαμε στο βουνό Norquay για να δούμε τη θέα.

Περπατήσαμε όλο το Johnston Canyon.

Για τη Lake Louise δεν υπάρχουν λόγια.

Τι να πούμε για την άλλη λίμνη Moraine!

Και άλλα πολλά.

Ο δρόμος Columbia Icefield Parkway με 100 θεαματικά χιλιόμετρα.

Κορυφαίο σημείο ήταν ο παγετώνας Athabasca, στον οποίο φτάσαμε και περπατήσαμε πάνω. Το ανησυχητικό ήταν τα σημάδια που υπήρχαν για να δείχνουν πόσο υποχωρούσε ο παγετώνας ανά δεκαετία.

Στο Jasper φτάσαμε υπό βροχήν κατά τις δέκα το βράδυ. Πληρώσαμε το ακριβότερο ξενοδοχείο της εκδρομής (160 $) και ήταν εκείνο που μείναμε τις λιγότερες ώρες. Την επομένη πολύ πρωί φύγαμε για να συνεχίσουμε τις βόλτες στη περιοχή. Μάλλον όχι στην περιοχή αφού θα πηγαίναμε μέχρι το βράδυ στο Revelstoke της British Columbia που απείχε 450 χιλιόμετρα. Με τις παρακάμψεις θα ξεπερνούσαμε τα 500 χιλιόμετρα.

 

[giannismits]

Φίλε travelbreak ευχαριστούμε και γι'αυτή την εξαιρετική ιστορία. Μου αρέσει που μας γράφεις για περιοχές του πλανήτη που στο φόρουμ έχουν αναφερθεί ελάχιστα και που δεν πρόκειται να πάμε ποτέ!

Τι μέρη είναι αυτά?Απίστευτες φωτογραφίες.

 

[travelbreak]

Φίλε travelbreak ευχαριστούμε και γι'αυτή την εξαιρετική ιστορία. Μου αρέσει που μας γράφεις για περιοχές του πλανήτη που στο φόρουμ έχουν αναφερθεί ελάχιστα και που δεν πρόκειται να πάμε ποτέ!

Τι μέρη είναι αυτά?Απίστευτες φωτογραφίες.

Ευχαριστώ @giannismits.
Αυτό προσπαθώ εδώ στο Φόρουμ: Να μεταφέρω τις ιστορίες μου δίνοντας και κάποιο νόημα.
Είτε να πω για μέρη που πολλοί τα θεωρούν απρόσητα και δεν τολμούν να πάνε, είτε για μέρη κοντινά που πας με ελάχιστα χρήματα, αλλά πολλοί νομίζουν ότι θέλουν περισσότερα.
Το κάνω και για μένα: πέρα από τα έντυπα άλμπουμ που κάνω και έχω στο σπίτι, να μπορώ όπου και να είμαι να τα βλέπω ή να λέω σε φίλους να τα δουν.

 

[travelbreak]

Στο Jasper η θερμοκρασία το πρωί ήταν 6 βαθμοί Κελσίου. Φύγαμε όμως για μια υπέροχη λίμνη, την Maligne. Είπαμε να κάνομε βαρκάδα στο ειδυλλιακό τοπίο της λίμνης αλλά χρέωνε 58$ τα 90 λεπτά.

Στο Jasper:

Στην περιοχή είχε και άλλα ενδιαφέροντα: φαράγγια και λίμνες.

Δείτε κόψιμο βουνών!

Για να πάμε στον προορισμό μας πήραμε τον καταπληκτικό δρόμο πίσω προς το Banff, αλλά πριν φτάσομε στρίψαμε για το Revelstoke. Η διαδρομή περιελάμβανε μερικά πάρκα με τρανταχτά ονόματα (Glacier National Park, Golden, κλπ), αλλά όχι με ενδιαφέρον αντίστοιχο του Columbia Icefield Parkway. Η ομορφιά του τοπίου ήταν όμως απερίγραπτη. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν έχουν πολλούς δρόμους για να τα εξερευνήσεις. Μόνο μονοπάτια για πεζοπορίες και αυτά λίγα. Η διαδρομή είχε ωραία σημεία. Δεν είδαμε όμως πολλούς και μεγάλους παγετώνες. Είχαμε μπει όμως για τα καλά στον Transcanadian Hwy, με το νούμερο 1.

Σε αυτή τη λίμνη είναι ένα από τα ακριβότερα ξενοδοχεία της χώρας:

Νάτο:

Το Revelstoke, που είδαμε το βράδυ αλλά και την άλλη μέρα το πρωί, μας άρεσε πολύ. Είχε κάποια γιορτή γιατί από το βράδυ είχε μια συναυλία ροκ, που τέλειωσε κατά τις δέκα (πάντα τελειώνουν νωρίς εκεί στον Καναδά). Επίσης την επομένη είδαμε κατασκηνωτές δίπλα στο ποτάμι να παίζουν διάφορα παιγνίδια. Είχε και ωραίο καιρό!

Ανεβήκαμε και στο Mt Revelstoke N.P. απ’ όπου είχε καταπληκτική θέα στα γύρω βουνά. Όταν μπαίναμε στο πάρκο ο φύλακας μοίραζε σημαιάκια, ανάλογα με τη χώρα του επισκέπτη. Εμάς μας έδωσε καναδέζικα διότι πρώτη φορά, μας είπε, έβλεπε επισκέπτη από την Ελλάδα.

Ο επόμενος προορισμός ήταν το Nelson, μια μικρή πόλη στις όχθες μιας λίμνης. Το θέμα είναι ότι εκεί συγχέονται οι λίμνες με τα ποτάμια. Συχνά το ποτάμι είναι τόσο φαρδύ που το αντιλαμβάνεσαι σαν λίμνη. Η απόσταση ως εκεί είναι 250 χλμ. από τα οποία τα περισσότερα είναι δίπλα σε λίμνες και μεγάλα ποτάμια. Μάλιστα μια φορά χρειάστηκε να διασχίσομε λίμνη με πλοίο. Το ωραίο είναι ότι δεν πληρώνεις ναύλα, όπως δεν πληρώσαμε και πουθενά διόδια.

Όλη η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη. Ιδιαίτερα μας άρεσε μια μικρή πόλη, το Kalso, που δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο για να μείνομε. Είχε και ένα φεστιβάλ τζάζ και ήταν μαζεμένος κόσμος πολύς με μοτοσυκλέτες.

Μια και είπα για μηχανές, μας έκανε εντύπωση που εκεί οι μηχανές οδηγούν όπως ακριβώς και τα αυτοκίνητα. Δηλαδή στο δρόμο προσπερνούν αλλάζοντας λωρίδα κανονικά. Στα πλοία περιμένουν με τη σειρά τους πίσω από το τελευταίο αυτοκίνητο. Δεν κάνουν ποτέ σφήνα. Καμία σχέση με Ηνωμένες Πολιτείες, και πολύ περισσότερο με την Ελλάδα.

 

[KIKI]

Ταξιδευεις σε πολυ όμορφα μέρη !
Ωραίο ταξιδι και ωραιες φωτογραφίες ! Μπραβο σου .

 

[buffon85]

οντως τι ωραια ταξιδια! νομιζω εσυ ησουν και με road trip σε ηπα που ειχα παθει πλακα! παντα τετοια!