LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.528
- Likes
- 7.829
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
Περιεχόμενα
Και η συνέχεια και το τέλος επιτέλους…
..Φεύγουμε για Άγκυρα… η επιστροφή έχει αρχίσει. .και δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε τη χώρα αυτή χωρίς να επισκεφτούμε το μαυσωλείο του Κεμάλ Ατατούρκ.
Μπροστά μας απλώνεται ένα τεράστιο μνημείο σε στρογγυλό σχήμα να περιστοιχίζεται από κολώνες και στη είσοδο καθηλωμένα λιοντάρια σε δυναμική στάση υπεροχής σου υπενθυμίζουν τη δυναμικότητα, σπουδαιότητα του ηγέτη που είναι αφιερωμένος τούτος εδώ ο χώρος, του ηγέτη που ένωσε το λαό , κατήργησε το σουλτανάτο, εισήγαγε τη γραφή και έδωσε την ανεξαρτησία τους..
Ανεξαρτησία από ποιους? Ρωτά η πατριώτισσα …άκρα του τάφου σιωπή εμείς οι υπόλοιποι..
Περνάς από μια σειρά φρουρών μέχρι να φτάσεις στο κενοτάφιο , φρουροί ατάραχοι, με καθηλωμένο στο κενό βλέμμα και ας έτρεχε ο ιδρώτας ποτάμι στα μάγουλα…είναι και αυτή η ζέστη που να πάρει!!!!!
Όλη η ζωή , τα προσωπικά αντικείμενα, τα βιβλία, τα αυτοκίνητα του Κεμάλ έχουν λάβει τη μόνιμη θέση μέσα στο μουσείο.. και φυσικά παντού φωτογραφίες ,,και είναι και ορισμένες παιδάκι μου που προκαλούν ανατριχίλα σαν αντικρίσεις το παγερό σκληρό κενό μπλε βλέμμα του Κεμάλ..
Και ο κρύος ιδρώτας που κυλά στη ραχοκοκαλιά σου μόνο που θα αντικρίσεις το βλέμμα του Ατατούρκ δεν είναι τίποτα μπροστά στη τρομάρα και σύγχυση και ταραχή που έρχεται σαν βρεθείς στο διάδρομο του πολέμου.. Ο διάδρομος αυτός του πολέμου και της δόξας, αυτό το όνομα του , αναπαριστά σκηνοθετικά, με κάθε λεπτομέρεια οπτικοακουστική μάχη των Δαρδανελίων ..
Χαρακώματα . τσουβάλια άμμου, αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα, κανόνια, στρατιώτες σε έφοδο, στρατιώτες σε ενέδρα, στρατιώτες νεκροί, κράνη ματωμένα χωρίς περιεχόμενο στη άμμο, οπλοστάσια, και ότι γίνεται στη μάχη εδώ περνάς από εμπρός του και από πάνω στη διαπασών τα μεγάφωνα να φωνάζουν εντολές η εμβατήρια και ο ήχος των βομβαρδιστικών αεροπλάνων να σου τρυπούν τα τύμπανα άσε δε που θαρρείς ότι η βόμβα σκάει δίπλα σου…. Η μόνη κίνηση που ενστικτωδώς σου μένει να κάνεις είναι να ταπώσεις τα αυτιά σου γιατί για να κλείσεις τα μάτια σου είναι δύσκολο αφού θα πρέπει να βρεις δρόμο να φύγεις ανάμεσα στις δεκάδες κόσμο , φοιτητές, μαθητές που βρίσκονται εδώ για να θαυμάσουν και να αποθέσουν φόρο και όρκο τιμής στη ιστορία τους.
Βογκίζοντας ωχ τα αυτιά μας και κάνοντας ντρίπλες καταφέραμε να βρεθούμε στο απέναντι διάδρομο με τοιχογραφίες και πίνακες ..με θέμα τι άλλο? Τη βαρβαρότητα του πολέμου και τα βασανιστήρια που υπέστη ο λαός από τους εχθρούς….δηλαδή εμάς , διευκρινίζει ο πίνακας που στέκομαι μπρος του και αναπαριστά τις σφαγές , λεηλασίες , βιασμούς που διέπραξαν οι Έλληνες το Μάιο του 1919 κατά την εισβολή στη Ανατολία. Μας έκανε κάπως για να μην πω πολύ, αλλά είπαμε ο πόλεμος έχει πολλές πτυχές, εκδοχές, νίκες και ήττες και η βαρβαρότητα είναι κύριο χαρακτηριστικό., εγκλήματα έγιναν και από τις δύο πλευρές και εγώ δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλο, η τα ιδεώδη ποτισμένα με ατράνταχτο φανατισμό και μίσος.., ούτε θα αντικρούσω τα επιχειρήματα της κολλητής μου που φωνασκεί πνιγμένη από το άδικο…έτσι λέει , άδικο , να μην γνωρίζουμε την ιστορία μας .., .,
-..μα καλή μου , τη γνωρίζουμε από τη δική μας μεριά. και αυτοί από τη δική τους και σε δικό τους πολεμικό μουσείο βρίσκεσαι και τη δική τους ιστορία παρουσιάζουν όπως τη ξέρουν και την πιστεύουν..
Πέρα από κάθε αμφισβητούμενη αλήθεια και πραγματικότητα της ιστορίας ενός πολέμου που είναι κομμάτι δύσκολο των ιστορικών , αυτό που με ενοχλεί σε αυτό που βλέπω, είναι ο συνεχιζόμενος φανατισμός από όπου και αν προέρχεται και συντηρείται., και εδώ συντηρείται πολύ καλά, διαχρονικά.
Φεύγοντας από αυτό το τεράστιο μαυσωλείο, τέσσερις φορές μεγαλύτερο από το καμπιτολειο της Ρώμης, με ένα διάδρομο όσο ο δρόμος από τη πλατεία του Αγίου Πέτρου στο Βατικανού ως τη γέφυρα, με διάκοσμο σαν τον Ρωμαϊκό δρόμο της Βαβυλώνας, συνειδητοποιώ πως σε καμιά χώρα ένα σύγχρονος ηγέτης , πρόεδρος, πρωθυπουργός δεν τιμήθηκε με τέτοιο γιγάντιο έργο, μαυσωλείο.., άραγε είναι η ανάγκη μας για ήρωες η φανερή απουσία τους από τη ζωή μας ?
Πολλά ερωτηματικά και σκέψεις που μέρες θα έπαιρναν σε συζητήσεις χωρίς τέλος, που επισκιάστηκαν από τα πιο απλά προβλήματα της σημερινής αναχώρησης μας , όπως πως και που θα κρύψουμε τα χαλιά για να μην πληρώσουμε ένα σκασμό λεφτά στο τελωνείο….
Αγώνες συμπίεσης, σύγκλησης, σχέδια παραπλάνησης τέθηκαν επί τάπητος και ικανοποιημένες από το αποτέλεσμα κατεβήκαμε για φαγητό. Τελευταία νύχτα από μια καταπληχτική εμπειρία που με οδήγησε στα μονοπάτια του χθες, που διαπίστωσα πόση δύναμη έχει ο άνθρωπος, πόση ομορφιά φέρνει και σπέρνει ο χρόνος, πόσο μεγαλείο κρύβει η φύση, πόσα έντονα συναισθήματα βιώνω κάθε φορά που αναζητώ νέες εμπειρίες, εικόνες , τι ικανοποίηση φτερουγίζει μέσα μου με το που πέφτει η αυλαία της τελευταίας σκηνής και με τι προσδοκία περιμένω τη την επόμενη πράξη ενός νέου θεάτρου , πράγμα που περιγράφεται από τη μάνα μου απλά, όπως,, ….
--- παιδι μου,..δεν κάνει η παρασια σου αθω πια????
..Φεύγουμε για Άγκυρα… η επιστροφή έχει αρχίσει. .και δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε τη χώρα αυτή χωρίς να επισκεφτούμε το μαυσωλείο του Κεμάλ Ατατούρκ.
Μπροστά μας απλώνεται ένα τεράστιο μνημείο σε στρογγυλό σχήμα να περιστοιχίζεται από κολώνες και στη είσοδο καθηλωμένα λιοντάρια σε δυναμική στάση υπεροχής σου υπενθυμίζουν τη δυναμικότητα, σπουδαιότητα του ηγέτη που είναι αφιερωμένος τούτος εδώ ο χώρος, του ηγέτη που ένωσε το λαό , κατήργησε το σουλτανάτο, εισήγαγε τη γραφή και έδωσε την ανεξαρτησία τους..
Ανεξαρτησία από ποιους? Ρωτά η πατριώτισσα …άκρα του τάφου σιωπή εμείς οι υπόλοιποι..
Περνάς από μια σειρά φρουρών μέχρι να φτάσεις στο κενοτάφιο , φρουροί ατάραχοι, με καθηλωμένο στο κενό βλέμμα και ας έτρεχε ο ιδρώτας ποτάμι στα μάγουλα…είναι και αυτή η ζέστη που να πάρει!!!!!
Όλη η ζωή , τα προσωπικά αντικείμενα, τα βιβλία, τα αυτοκίνητα του Κεμάλ έχουν λάβει τη μόνιμη θέση μέσα στο μουσείο.. και φυσικά παντού φωτογραφίες ,,και είναι και ορισμένες παιδάκι μου που προκαλούν ανατριχίλα σαν αντικρίσεις το παγερό σκληρό κενό μπλε βλέμμα του Κεμάλ..
Και ο κρύος ιδρώτας που κυλά στη ραχοκοκαλιά σου μόνο που θα αντικρίσεις το βλέμμα του Ατατούρκ δεν είναι τίποτα μπροστά στη τρομάρα και σύγχυση και ταραχή που έρχεται σαν βρεθείς στο διάδρομο του πολέμου.. Ο διάδρομος αυτός του πολέμου και της δόξας, αυτό το όνομα του , αναπαριστά σκηνοθετικά, με κάθε λεπτομέρεια οπτικοακουστική μάχη των Δαρδανελίων ..
Χαρακώματα . τσουβάλια άμμου, αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα, κανόνια, στρατιώτες σε έφοδο, στρατιώτες σε ενέδρα, στρατιώτες νεκροί, κράνη ματωμένα χωρίς περιεχόμενο στη άμμο, οπλοστάσια, και ότι γίνεται στη μάχη εδώ περνάς από εμπρός του και από πάνω στη διαπασών τα μεγάφωνα να φωνάζουν εντολές η εμβατήρια και ο ήχος των βομβαρδιστικών αεροπλάνων να σου τρυπούν τα τύμπανα άσε δε που θαρρείς ότι η βόμβα σκάει δίπλα σου…. Η μόνη κίνηση που ενστικτωδώς σου μένει να κάνεις είναι να ταπώσεις τα αυτιά σου γιατί για να κλείσεις τα μάτια σου είναι δύσκολο αφού θα πρέπει να βρεις δρόμο να φύγεις ανάμεσα στις δεκάδες κόσμο , φοιτητές, μαθητές που βρίσκονται εδώ για να θαυμάσουν και να αποθέσουν φόρο και όρκο τιμής στη ιστορία τους.
Βογκίζοντας ωχ τα αυτιά μας και κάνοντας ντρίπλες καταφέραμε να βρεθούμε στο απέναντι διάδρομο με τοιχογραφίες και πίνακες ..με θέμα τι άλλο? Τη βαρβαρότητα του πολέμου και τα βασανιστήρια που υπέστη ο λαός από τους εχθρούς….δηλαδή εμάς , διευκρινίζει ο πίνακας που στέκομαι μπρος του και αναπαριστά τις σφαγές , λεηλασίες , βιασμούς που διέπραξαν οι Έλληνες το Μάιο του 1919 κατά την εισβολή στη Ανατολία. Μας έκανε κάπως για να μην πω πολύ, αλλά είπαμε ο πόλεμος έχει πολλές πτυχές, εκδοχές, νίκες και ήττες και η βαρβαρότητα είναι κύριο χαρακτηριστικό., εγκλήματα έγιναν και από τις δύο πλευρές και εγώ δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλο, η τα ιδεώδη ποτισμένα με ατράνταχτο φανατισμό και μίσος.., ούτε θα αντικρούσω τα επιχειρήματα της κολλητής μου που φωνασκεί πνιγμένη από το άδικο…έτσι λέει , άδικο , να μην γνωρίζουμε την ιστορία μας .., .,
-..μα καλή μου , τη γνωρίζουμε από τη δική μας μεριά. και αυτοί από τη δική τους και σε δικό τους πολεμικό μουσείο βρίσκεσαι και τη δική τους ιστορία παρουσιάζουν όπως τη ξέρουν και την πιστεύουν..
Πέρα από κάθε αμφισβητούμενη αλήθεια και πραγματικότητα της ιστορίας ενός πολέμου που είναι κομμάτι δύσκολο των ιστορικών , αυτό που με ενοχλεί σε αυτό που βλέπω, είναι ο συνεχιζόμενος φανατισμός από όπου και αν προέρχεται και συντηρείται., και εδώ συντηρείται πολύ καλά, διαχρονικά.
Φεύγοντας από αυτό το τεράστιο μαυσωλείο, τέσσερις φορές μεγαλύτερο από το καμπιτολειο της Ρώμης, με ένα διάδρομο όσο ο δρόμος από τη πλατεία του Αγίου Πέτρου στο Βατικανού ως τη γέφυρα, με διάκοσμο σαν τον Ρωμαϊκό δρόμο της Βαβυλώνας, συνειδητοποιώ πως σε καμιά χώρα ένα σύγχρονος ηγέτης , πρόεδρος, πρωθυπουργός δεν τιμήθηκε με τέτοιο γιγάντιο έργο, μαυσωλείο.., άραγε είναι η ανάγκη μας για ήρωες η φανερή απουσία τους από τη ζωή μας ?
Πολλά ερωτηματικά και σκέψεις που μέρες θα έπαιρναν σε συζητήσεις χωρίς τέλος, που επισκιάστηκαν από τα πιο απλά προβλήματα της σημερινής αναχώρησης μας , όπως πως και που θα κρύψουμε τα χαλιά για να μην πληρώσουμε ένα σκασμό λεφτά στο τελωνείο….
Αγώνες συμπίεσης, σύγκλησης, σχέδια παραπλάνησης τέθηκαν επί τάπητος και ικανοποιημένες από το αποτέλεσμα κατεβήκαμε για φαγητό. Τελευταία νύχτα από μια καταπληχτική εμπειρία που με οδήγησε στα μονοπάτια του χθες, που διαπίστωσα πόση δύναμη έχει ο άνθρωπος, πόση ομορφιά φέρνει και σπέρνει ο χρόνος, πόσο μεγαλείο κρύβει η φύση, πόσα έντονα συναισθήματα βιώνω κάθε φορά που αναζητώ νέες εμπειρίες, εικόνες , τι ικανοποίηση φτερουγίζει μέσα μου με το που πέφτει η αυλαία της τελευταίας σκηνής και με τι προσδοκία περιμένω τη την επόμενη πράξη ενός νέου θεάτρου , πράγμα που περιγράφεται από τη μάνα μου απλά, όπως,, ….
--- παιδι μου,..δεν κάνει η παρασια σου αθω πια????
