vasiliss
Member
- Μηνύματα
- 921
- Likes
- 8.359
- Επόμενο Ταξίδι
- Οδικό στην ;;;;;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ρωσία -Ισλανδία - Περού
Ημέρα 2η: Πύλη - Ελάτη – Περτούλι – Μύλος των ξωτικών - Τρίκαλα.
Αλλαγή λοιπόν προγράμματος για σήμερα. Αρχικά λογάριαζα να αφιερώσουμε την σημερινή ημέρα στη λίμνη Πλαστήρα και να περιηγηθούμε γύρω από αυτήν. Οι φίλοι μας όμως δεν είχαν πάει εκεί και προτιμήσαμε να το αφήσουμε για την επόμενη, ώστε να πάμε όλοι μαζί.
Κανένα πρόβλημα, σήμερα θα πάρουμε τα βουνά και θα προσπαθήσουμε να βρούμε χιόνι για να παίξουν λίγο τα παιδιά, μικρά και μεγάλα.
Πρώτα κάναμε μία μικρή βόλτα στο χωριό, όχι όμως όσο εκτεταμένη θέλαμε, γιατί ψιλόβρεχε.
Μετά από ένα πολύ καλό πρωινό με παραδοσιακά προϊόντα,
ξεκινήσαμε με ψιλόβροχο για την Πύλη, με σκοπό να φτάσουμε τελικά στο Περτούλι.
Το πρώτο χωριό που περάσαμε ήταν το Φανάρι με ένα κάστρο στην κορυφή του λόφου. Έριξα μια ματιά μήπως μπορούσαμε να το προσεγγίσουμε με το αυτοκίνητο, αλλά δεν είδα από μακριά κάποιο δρόμο, οπότε το αφήσαμε για την επόμενη ημέρα.
Στο βάθος ο ουρανός ήταν μαύρος και φοβήθηκα για πολλή βροχή και τις δυσκολίες που αυτό φέρνει, αλλά τελικά οι φόβοι μου δεν επαληθεύτηκαν.
Φτάσαμε λοιπόν στην κωμόπολη Πύλη, η οποία οφείλει το όνομά της στην γεωγραφική της θέση. Είναι χτισμένη λίγο πριν το πέρασμα ανάμεσα στα δύο βουνά τον Ίταμο και τον Κόζιακα και αποτελεί την είσοδο από τις πεδινές περιοχές των Τρικάλων προς τις ορεινές της Νότιας Πίνδου, εξ’ ου και το "Πύλη".
Στην έξοδό της, κατευθυνθήκαμε προς τον Πορταϊκό ποταμό με σκοπό να περάσουμε απέναντι και να βρούμε τον βυζαντινό ναό της ‘Πόρτα Παναγιάς’.
Η εκκλησία βρίσκεται στον συνοικισμό Πόρτα που ήταν η γενέτειρα του Άγιου Βησσαρίωνα - θα πούμε μετά γι’ αυτόν. Χτίστηκε το 1.238 από το Ιωάννη Άγγελο Κομνηνό Δούκα, και παρόλο που έχει υποστεί μεγάλες καταστροφές από τότε μέχρι σήμερα, έχει διατηρήσει αρκετά στοιχεία του, όπως οι τοιχογραφίες που είναι αρκετά πιο σύγχρονες, του 18ου αιώνα αλλά και το δάπεδο.
Ένα μοναδικό σημείο του ναού, είναι τα δύο ψηφιδωτά της κύριας πύλης του ιερού. Πρόκειται για τις ολόσωμες εικόνες της Παναγίας και του Χριστού, που έχουν τοποθετηθεί αντίθετα από τη συνήθη ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, δηλαδή με τον Χριστό αριστερά και την Παναγία δεξιά.
Μέσα στο ναό, ήταν ένα παλικάρι που μας είπε κάποια πράγματα για το καθολικό και την ιστορία του. Μας είπε ακόμη ότι η μονή του αγίου Βησσαρίωνα - που σκεφτόμουν να επισκεφτώ αργότερα- έκλεινε στις 12. Ήξερα ότι στην μονή επιτρέπεται η επίσκεψη μόνο ανδρών και ήδη ήταν 12 παρά τέταρτο. Αν και είχα κάποιους ενδοιασμούς για το αν πρέπει να πάμε, τελικά στην διασταύρωση για εκεί έστριψα και ακολούθησα τον δρόμο προς το μοναστήρι. Η ώρα είχε περάσει, το μοναστήρι δεν φαινόταν κάπου κοντά, έτσι μετά από κάποια χιλιόμετρα έκανα αναστροφή και επέστρεψα προς την Πύλη.
Λίγο πιο πάνω από το χωριό, βρίσκεται το πέτρινο γεφύρι, που χτίστηκε το 1.527 με εντολή του άγιου Βησσαρίωνα επισκόπου τότε Λαρίσης και μετ’ έπειτα πολιούχου Τρικάλων, Καλαμπάκας και Πύλης, με σκοπό να γεφυρωθεί ο ποταμός γιατί για πάρα πολλά χρόνια η περιοχή ήταν η μοναδική οδός σύνδεσης της Θεσσαλίας και της Ηπείρου.
Το μονότοξο πέτρινο γεφύρι αποτελεί πόλο έλξης τουριστών και λίγο πιο πίσω υπάρχει καφέ από όπου μπορείς να το θαυμάσεις πίνοντας τον καφέ σου, ενώ πολλοί μικροπωλητές πωλούν τοπικά προϊόντα . Εμείς προτιμήσαμε να το περπατήσουμε, να το φωτογραφίσουμε από όλες τις πλευρές και να περπατήσουμε δίπλα στο ποτάμι.
Αφού τα κάναμε όλα αυτά, αγοράσαμε και λίγο τοπικό τσάι του βουνού, που εκεί το λένε Μπιτούνι και κινήσαμε για το Περτούλι.
Πρώτα περάσαμε από την Ελάτη, η οποία ήταν αρκετά τουριστική, όχι βέβαια με πάρα πολύ κόσμο, αλλά την αφήσαμε για την επιστροφή.
Και επιτέλους, μετά από μία στροφή, αντικρίσαμε το πολυπόθητο χιόνι.
Το οποίο χιόνι δεν ήταν βέβαια πολύ όμως τα έλατα γύρω από τον δρόμο ήταν φορτωμένα. Μάλλον πρέπει να είχε χιονίσει το προηγούμενο βράδυ.
Φτάσαμε στο χιονοδρομικό, κατεβήκαμε για λίγο αλλά τελικά αποφασίσαμε να βρούμε έναν χώρο με λιγότερο κόσμο και φύγαμε.
Πέρυσι στο Πήλιο, με ποooooλύ χιόνι βέβαια, είχαμε βρει μια πλαγιά μέσα στο δάσος, όλη δική μας και είχαμε ξοδέψει πολλές ώρες κάνοντας έλκηθρο και παίζοντας διάφορα παιχνίδια.
Κάτι ανάλογο ψάχναμε και τώρα. Πήγαμε εδώ, πήγαμε εκεί, αλλά κανένα μέρος δεν ταίριαζε σε αυτό που εμείς ψάχναμε, οπότε βρήκαμε δυο τρία άλλα αυτοκίνητα σταματημένα δίπλα από το εκκλησάκι της Αγίας Κυριακής, και σταματήσαμε.
Το μέρος ήταν πολύ όμορφο, με το χιόνι σχεδόν απάτητο, ένα ποταμάκι να διασχίζει το δάσος και πολλές ειδυλλιακές εικόνες με χιόνι, που μία φορά τον χρόνο -κι αν - δυστυχώς βλέπουμε. Βέβαια όπως είπα το χιόνι δεν ήταν ούτε 10 εκατοστά, με επακόλουθο να μην κάνουμε σχεδόν καθόλου έλκηθρο, αλλά βρήκαμε άλλα πράγματα για να ασχοληθούμε για κανένα 2ωρο.
Επόμενος προορισμός το Περτούλι για να βρούμε κάποιον χώρο για καφέ. Φτάσαμε στο Περτούλι, έπειτα πήγαμε και στο Νεραϊδοχώρι, αλλά κανένας χώρος δεν μας έκανε κλικ για να καθίσουμε, οπότε γυρίσαμε στην Ελάτη.
(Κάπου στο φόρουμ είχα διαβάσει για την πολύ όμορφη κυκλική διαδρομή μέχρι την Καστανιά και την Καλαμπάκα,την είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά βέβαια ήταν ακατόρθωτο να γίνει με τις λίγες ώρες που είχαμε στην διάθεσή μας και έμεινε να μας περιμένει για μία άλλη φορά.)
Στην Ελάτη λοιπόν τριγυρίσαμε λίγο, πήραμε τα σχετικά σουβενίρ και καθίσαμε για καφέ. Από εκεί στείλαμε μερικές φωτογραφίες στην κουμπάρα για να ζηλέψει και να δει τι έχασε που δεν ήρθε, και επικοινωνήσαμε με την άλλη οικογένεια, η οποία είχε μόλις φτάσει στην Καρδίτσα. Ξεκινήσαμε κι εμείς για το δικό μας κατάλυμα, με σκοπό να ξεκουραστούμε και να ξεκινήσουμε το βράδυ για τα Τρίκαλα και τον “Μύλο των Ξωτικών”.
Κατά τις εφτά λοιπόν πήγαμε στον Μύλο, παρκάραμε στο μεγάλο δωρεάν πάρκινγκ και περιμέναμε τους φίλους μας.
Ο δήμος Τρικκαίων έχει κάνει καταπληκτική δουλειά. Μεγάλοι και κυρίως μικροί μείναμε θαμπωμένοι. Αφού τριγυρίσαμε αρκετά, η κόρη μου, μου είπε ότι είναι σαν τον παράδεισο, κι εγώ συμφώνησα, αλλά συμπλήρωσα χαριτολογώντας στους μεγάλους, ότι δυστυχώς στις μέρες μας ακόμα και για τον παράδεισο πρέπει να έχεις γεμάτο το πορτοφόλι, γιατί το 90% των δραστηριοτήτων είναι επί πληρωμή και τα παιδιά βέβαια συνήθως τα θέλουν ΟΟΟΛΑΑΑ.
Ας μην μιζεριάσουμε όμως μέρες που είναι, την βόλτα αυτή την κάναμε κυρίως για τα παιδιά μας και αυτά έφυγαν από εκεί κατενθουσιασμένα.
Η βόλτα στην πόλη των Τρικάλων πήγε περίπατο και αυτό που ήταν επείγον ήταν να βρούμε κάπου να φάμε. Σχετική αναζήτηση στο φόρουμ πρότεινε την περιοχή “μανάβικα” όπου βρήκαμε αρκετές ταβέρνες και επιλέξαμε να καθίσουμε στο “Τσικάλι” που υποτίθεται ότι έχει κρητική κουζίνα.
Έχοντας εργαστεί έναν χρόνο στην Κρήτη, έχουμε αγαπήσει την κουζίνα της και τη θεωρούμε την καλύτερη στην Ελλάδα. Δυστυχώς όμως οι “πειραγμένες” συνταγές της ταβέρνας, ελάχιστες μνήμες μας έφεραν από αυτό που εμείς ξέρουμε σαν κρητική κουζίνα. Τώρα θα μου πείτε, εσύ πήγες στα Τρίκαλα για να φας κρητική κουζίνα;;;
Δίκιο έχετε, δεν θα το ξανακάνω.
Πολύ θετική βέβαια εντύπωση μου έκανε η εκστρατεία του δήμου “ Τα Τρίκαλα κόβουν το κάπνισμα” και έτσι φάγαμε έστω για μία φορά σε ένα καθαρό από καπνό περιβάλλον.
Η ώρα έχει πάει 12 τα παιδιά μας είναι ψόφια από την κούραση κι έτσι μετά από μία μικρή μετά αυτοκινήτου βόλτα στην όμορφα στολισμένη πόλη, επιστρέψαμε ο καθένας στο δωμάτιό του για ξεκούραση και ύπνο.
Αλλαγή λοιπόν προγράμματος για σήμερα. Αρχικά λογάριαζα να αφιερώσουμε την σημερινή ημέρα στη λίμνη Πλαστήρα και να περιηγηθούμε γύρω από αυτήν. Οι φίλοι μας όμως δεν είχαν πάει εκεί και προτιμήσαμε να το αφήσουμε για την επόμενη, ώστε να πάμε όλοι μαζί.
Κανένα πρόβλημα, σήμερα θα πάρουμε τα βουνά και θα προσπαθήσουμε να βρούμε χιόνι για να παίξουν λίγο τα παιδιά, μικρά και μεγάλα.
Πρώτα κάναμε μία μικρή βόλτα στο χωριό, όχι όμως όσο εκτεταμένη θέλαμε, γιατί ψιλόβρεχε.
Μετά από ένα πολύ καλό πρωινό με παραδοσιακά προϊόντα,
ξεκινήσαμε με ψιλόβροχο για την Πύλη, με σκοπό να φτάσουμε τελικά στο Περτούλι.
Το πρώτο χωριό που περάσαμε ήταν το Φανάρι με ένα κάστρο στην κορυφή του λόφου. Έριξα μια ματιά μήπως μπορούσαμε να το προσεγγίσουμε με το αυτοκίνητο, αλλά δεν είδα από μακριά κάποιο δρόμο, οπότε το αφήσαμε για την επόμενη ημέρα.
Στο βάθος ο ουρανός ήταν μαύρος και φοβήθηκα για πολλή βροχή και τις δυσκολίες που αυτό φέρνει, αλλά τελικά οι φόβοι μου δεν επαληθεύτηκαν.
Φτάσαμε λοιπόν στην κωμόπολη Πύλη, η οποία οφείλει το όνομά της στην γεωγραφική της θέση. Είναι χτισμένη λίγο πριν το πέρασμα ανάμεσα στα δύο βουνά τον Ίταμο και τον Κόζιακα και αποτελεί την είσοδο από τις πεδινές περιοχές των Τρικάλων προς τις ορεινές της Νότιας Πίνδου, εξ’ ου και το "Πύλη".
Στην έξοδό της, κατευθυνθήκαμε προς τον Πορταϊκό ποταμό με σκοπό να περάσουμε απέναντι και να βρούμε τον βυζαντινό ναό της ‘Πόρτα Παναγιάς’.
Η εκκλησία βρίσκεται στον συνοικισμό Πόρτα που ήταν η γενέτειρα του Άγιου Βησσαρίωνα - θα πούμε μετά γι’ αυτόν. Χτίστηκε το 1.238 από το Ιωάννη Άγγελο Κομνηνό Δούκα, και παρόλο που έχει υποστεί μεγάλες καταστροφές από τότε μέχρι σήμερα, έχει διατηρήσει αρκετά στοιχεία του, όπως οι τοιχογραφίες που είναι αρκετά πιο σύγχρονες, του 18ου αιώνα αλλά και το δάπεδο.
Ένα μοναδικό σημείο του ναού, είναι τα δύο ψηφιδωτά της κύριας πύλης του ιερού. Πρόκειται για τις ολόσωμες εικόνες της Παναγίας και του Χριστού, που έχουν τοποθετηθεί αντίθετα από τη συνήθη ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, δηλαδή με τον Χριστό αριστερά και την Παναγία δεξιά.
Μέσα στο ναό, ήταν ένα παλικάρι που μας είπε κάποια πράγματα για το καθολικό και την ιστορία του. Μας είπε ακόμη ότι η μονή του αγίου Βησσαρίωνα - που σκεφτόμουν να επισκεφτώ αργότερα- έκλεινε στις 12. Ήξερα ότι στην μονή επιτρέπεται η επίσκεψη μόνο ανδρών και ήδη ήταν 12 παρά τέταρτο. Αν και είχα κάποιους ενδοιασμούς για το αν πρέπει να πάμε, τελικά στην διασταύρωση για εκεί έστριψα και ακολούθησα τον δρόμο προς το μοναστήρι. Η ώρα είχε περάσει, το μοναστήρι δεν φαινόταν κάπου κοντά, έτσι μετά από κάποια χιλιόμετρα έκανα αναστροφή και επέστρεψα προς την Πύλη.
Λίγο πιο πάνω από το χωριό, βρίσκεται το πέτρινο γεφύρι, που χτίστηκε το 1.527 με εντολή του άγιου Βησσαρίωνα επισκόπου τότε Λαρίσης και μετ’ έπειτα πολιούχου Τρικάλων, Καλαμπάκας και Πύλης, με σκοπό να γεφυρωθεί ο ποταμός γιατί για πάρα πολλά χρόνια η περιοχή ήταν η μοναδική οδός σύνδεσης της Θεσσαλίας και της Ηπείρου.
Το μονότοξο πέτρινο γεφύρι αποτελεί πόλο έλξης τουριστών και λίγο πιο πίσω υπάρχει καφέ από όπου μπορείς να το θαυμάσεις πίνοντας τον καφέ σου, ενώ πολλοί μικροπωλητές πωλούν τοπικά προϊόντα . Εμείς προτιμήσαμε να το περπατήσουμε, να το φωτογραφίσουμε από όλες τις πλευρές και να περπατήσουμε δίπλα στο ποτάμι.
Αφού τα κάναμε όλα αυτά, αγοράσαμε και λίγο τοπικό τσάι του βουνού, που εκεί το λένε Μπιτούνι και κινήσαμε για το Περτούλι.
Πρώτα περάσαμε από την Ελάτη, η οποία ήταν αρκετά τουριστική, όχι βέβαια με πάρα πολύ κόσμο, αλλά την αφήσαμε για την επιστροφή.
Και επιτέλους, μετά από μία στροφή, αντικρίσαμε το πολυπόθητο χιόνι.
Το οποίο χιόνι δεν ήταν βέβαια πολύ όμως τα έλατα γύρω από τον δρόμο ήταν φορτωμένα. Μάλλον πρέπει να είχε χιονίσει το προηγούμενο βράδυ.
Φτάσαμε στο χιονοδρομικό, κατεβήκαμε για λίγο αλλά τελικά αποφασίσαμε να βρούμε έναν χώρο με λιγότερο κόσμο και φύγαμε.
Πέρυσι στο Πήλιο, με ποooooλύ χιόνι βέβαια, είχαμε βρει μια πλαγιά μέσα στο δάσος, όλη δική μας και είχαμε ξοδέψει πολλές ώρες κάνοντας έλκηθρο και παίζοντας διάφορα παιχνίδια.
Κάτι ανάλογο ψάχναμε και τώρα. Πήγαμε εδώ, πήγαμε εκεί, αλλά κανένα μέρος δεν ταίριαζε σε αυτό που εμείς ψάχναμε, οπότε βρήκαμε δυο τρία άλλα αυτοκίνητα σταματημένα δίπλα από το εκκλησάκι της Αγίας Κυριακής, και σταματήσαμε.
Το μέρος ήταν πολύ όμορφο, με το χιόνι σχεδόν απάτητο, ένα ποταμάκι να διασχίζει το δάσος και πολλές ειδυλλιακές εικόνες με χιόνι, που μία φορά τον χρόνο -κι αν - δυστυχώς βλέπουμε. Βέβαια όπως είπα το χιόνι δεν ήταν ούτε 10 εκατοστά, με επακόλουθο να μην κάνουμε σχεδόν καθόλου έλκηθρο, αλλά βρήκαμε άλλα πράγματα για να ασχοληθούμε για κανένα 2ωρο.
Επόμενος προορισμός το Περτούλι για να βρούμε κάποιον χώρο για καφέ. Φτάσαμε στο Περτούλι, έπειτα πήγαμε και στο Νεραϊδοχώρι, αλλά κανένας χώρος δεν μας έκανε κλικ για να καθίσουμε, οπότε γυρίσαμε στην Ελάτη.
(Κάπου στο φόρουμ είχα διαβάσει για την πολύ όμορφη κυκλική διαδρομή μέχρι την Καστανιά και την Καλαμπάκα,την είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά βέβαια ήταν ακατόρθωτο να γίνει με τις λίγες ώρες που είχαμε στην διάθεσή μας και έμεινε να μας περιμένει για μία άλλη φορά.)
Στην Ελάτη λοιπόν τριγυρίσαμε λίγο, πήραμε τα σχετικά σουβενίρ και καθίσαμε για καφέ. Από εκεί στείλαμε μερικές φωτογραφίες στην κουμπάρα για να ζηλέψει και να δει τι έχασε που δεν ήρθε, και επικοινωνήσαμε με την άλλη οικογένεια, η οποία είχε μόλις φτάσει στην Καρδίτσα. Ξεκινήσαμε κι εμείς για το δικό μας κατάλυμα, με σκοπό να ξεκουραστούμε και να ξεκινήσουμε το βράδυ για τα Τρίκαλα και τον “Μύλο των Ξωτικών”.
Κατά τις εφτά λοιπόν πήγαμε στον Μύλο, παρκάραμε στο μεγάλο δωρεάν πάρκινγκ και περιμέναμε τους φίλους μας.
Ο δήμος Τρικκαίων έχει κάνει καταπληκτική δουλειά. Μεγάλοι και κυρίως μικροί μείναμε θαμπωμένοι. Αφού τριγυρίσαμε αρκετά, η κόρη μου, μου είπε ότι είναι σαν τον παράδεισο, κι εγώ συμφώνησα, αλλά συμπλήρωσα χαριτολογώντας στους μεγάλους, ότι δυστυχώς στις μέρες μας ακόμα και για τον παράδεισο πρέπει να έχεις γεμάτο το πορτοφόλι, γιατί το 90% των δραστηριοτήτων είναι επί πληρωμή και τα παιδιά βέβαια συνήθως τα θέλουν ΟΟΟΛΑΑΑ.
Ας μην μιζεριάσουμε όμως μέρες που είναι, την βόλτα αυτή την κάναμε κυρίως για τα παιδιά μας και αυτά έφυγαν από εκεί κατενθουσιασμένα.
Η βόλτα στην πόλη των Τρικάλων πήγε περίπατο και αυτό που ήταν επείγον ήταν να βρούμε κάπου να φάμε. Σχετική αναζήτηση στο φόρουμ πρότεινε την περιοχή “μανάβικα” όπου βρήκαμε αρκετές ταβέρνες και επιλέξαμε να καθίσουμε στο “Τσικάλι” που υποτίθεται ότι έχει κρητική κουζίνα.
Έχοντας εργαστεί έναν χρόνο στην Κρήτη, έχουμε αγαπήσει την κουζίνα της και τη θεωρούμε την καλύτερη στην Ελλάδα. Δυστυχώς όμως οι “πειραγμένες” συνταγές της ταβέρνας, ελάχιστες μνήμες μας έφεραν από αυτό που εμείς ξέρουμε σαν κρητική κουζίνα. Τώρα θα μου πείτε, εσύ πήγες στα Τρίκαλα για να φας κρητική κουζίνα;;;
Δίκιο έχετε, δεν θα το ξανακάνω.
Πολύ θετική βέβαια εντύπωση μου έκανε η εκστρατεία του δήμου “ Τα Τρίκαλα κόβουν το κάπνισμα” και έτσι φάγαμε έστω για μία φορά σε ένα καθαρό από καπνό περιβάλλον.
Η ώρα έχει πάει 12 τα παιδιά μας είναι ψόφια από την κούραση κι έτσι μετά από μία μικρή μετά αυτοκινήτου βόλτα στην όμορφα στολισμένη πόλη, επιστρέψαμε ο καθένας στο δωμάτιό του για ξεκούραση και ύπνο.
Attachments
-
177 KB Προβολές: 0
-
632,9 KB Προβολές: 0
Last edited: