Καρδίτσα και πέριξ 2018

[vasiliss]

Flash back

Απρίλιος του 2004: Ανθηρό – Βραγκιανά – Μονή Σπηλιάς – Κουμπουριανά – Βλάσι

Το ταξίδι μας αυτό μου έφερε στο νου ένα ανάλογο ταξίδι που είχαμε κάνει πριν από 14 χρόνια και κυρίως τη συγκεκριμένη ημέρα όπου είχαμε βάλει στόχο να περιτριγυρίσουμε τα χωριά της Αργιθέας.

Τα χρόνια εκείνα ήταν τελείως διαφορετικά ταξιδιωτικά για εμάς. Ταξιδεύαμε χωρίς –ακόμη- παιδιά, δεν είχαμε GPS, αλλά χρησιμοποιούσαμε έντυπους χάρτες, δεν συμβουλευόμαστε ακόμη το διαδίκτυο για ανεύρεση πληροφοριών και κλείσιμο δωματίων, βγάζαμε ακόμη φωτογραφίες σε φιλμ, με μέτρο, χωρίς να «πυροβολούμε» συνεχώς με την φωτογραφική, όπως την σημερινή εποχή της ψηφιακής φωτογραφίας κτλ κτλ.

Μία εποχή που πολύ την έχω νοσταλγήσει, κυρίως για την έλλειψη πληροφοριών. Ναι – ναι μην παραξενεύεστε, αυτή η υπερπληθώρα πληροφοριών – εικόνων, έχει αφαιρέσει, για εμένα, την μαγεία της ανακάλυψης, την έκπληξη και έτσι μερικές φορές νιώθω ότι χάνω το μισό ταξίδι.

Έχει βέβαια πλήθος θετικών στοιχείων, γι’ αυτό και ψάχνω πλέον με κάθε λεπτομέρεια το κάθε μου ταξίδι. Πάντα με την τεχνολογία, κάτι κερδίζεις αλλά και κάτι χάνεις.

Αυτή λοιπόν την έκπληξη, την περιπέτεια ζήσαμε εκείνη την ημέρα και γι’ αυτό την θυμήθηκα και σας την διηγούμαι.

Με την συνήθη ταξιδιωτική παρέα μας, (βλέπε κουμπάρα), βρισκόμαστε για πρώτη φορά στη λίμνη Πλαστήρα λίγες μέρες μετά το Πάσχα και μία από τις ημέρες αποφασίζουμε να την αφιερώσουμε στα χωριά της Αργιθέας.

Με έναν χάρτη λοιπόν της σειράς «Η Ελλάδα σε 40+1 χάρτες» ξεκινάμε με δύο απλά αυτοκίνητα, να εξερευνήσουμε τα ορεινά χωριά της Αργιθέας.

Ο δρόμος όπως ήταν φυσικό ήταν στενός και γεμάτος στροφές. Τα πρώτα χωριά που επισκεφτήκαμε ήταν το Θερινό και το Ανθηρό, όπου και καθίσαμε σε ένα καφενείο χωρίς πελάτες να πιούμε καφέ. Το Ανθηρό σύμφωνα με τον χάρτη μας, είναι ένα μεγάλο χωριό, όμως εμείς εκτός από τον καφετζή δεν πρέπει να είδαμε άλλον άνθρωπο.

Είπαμε να ανηφορίσουμε προς την πηγή της Γκούρας, όμως από τις πρώτες εκατοντάδες μέτρων καταλάβαμε ότι αυτό ήταν αδύνατο για τα αυτοκίνητά μας, οπότε στο πεστροφείο κάναμε αναστροφή και πήραμε τον δρόμο για τα Βραγκιανά.

Όλα κυλούν ομαλά μέχρι που φτάνουμε στη μεταλλική γέφυρα με το ξύλινο πάτωμα που περνά πάνω από το Λεσκοβίτικο ρέμα. Τα ξύλα της γέφυρας δεν μας εμπνέουν καμία εμπιστοσύνη και γι’ αυτό κατεβαίνουμε για να βγάλουμε καμιά φωτογραφία και να κάνουμε σύσκεψη για το τι θα κάνουμε.

Κάποια μέτρα πιο πέρα στο ποτάμι, φαίνεται ένα πέτρινο γεφύρι ( μάλλον του Πετρωτού), όμως δεν ξεκινάμε για εκεί γιατί η κουμπάρα κουβαλά και δύο μικρά μαζί της 1 και 3 ετών.

Περιμένουμε για κανένα δεκάλεπτο να δούμε εάν θα περάσει κάποιο άλλο αυτοκίνητο πάνω από την γέφυρα, ώσπου περνά ένα φορτηγό!!! οπότε το παίρνουμε απόφαση κι εμείς ότι τα ξύλα αντέχουν το βάρος μας, και περνάμε.

Λίγο παρακάτω περνάμε από τρία θεοσκότεινα τούνελ, που στάζουν νερά και είναι λες και τα έσκαψε κάποιος με το χέρι και έτσι φτάνουμε ωραία και καλά στον Αχελώο ποταμό. Και τι αντικρίζουμε; Ο δρόμος που κινείται παράλληλα με το ποτάμι, από εδώ και στο εξής δεν είναι ασφαλτοστρωμένος. Είναι πια μεσημέρι και βγαίνουν οι χάρτες.

- Β: Λες να είναι συνεχώς έτσι ο δρόμος ή μετά ξαναγίνεται άσφαλτος;
- Κ: Και δεν παίρνουμε το δρόμο να το διαπιστώσουμε. Κοντά είναι τα Βραγκιανά. Να καθίσουμε και για φαγητό, να ταΐσω και τα μικρά.
- Β: οκ πάμε και βλέπουμε.

Ξεκινάμε λοιπόν και πηγαίνουμε με την ελπίδα «έλα μωρέ τώρα όπου να ‘ναι θα βρούμε άσφαλτο» και η άσφαλτος να μην εμφανίζεται πουθενά.

Με τα πολλά, μετά από αδιευκρίνιστο χρόνο, φτάνουμε κατά τις τρεις στα Βραγκιανά.

Βραγκιανά από το διαδίκτυο

Στο χωριό δεν υπάρχει ψυχή πετούσα. Εντοπίζουμε λοιπόν έναν ξενώνα – εστιατόριο, όπου κι εκεί δεν βρίσκουμε κανένα. Οι ελάχιστοι κάτοικοι του χωριού παίρνουν τον μεσημεριανό υπνάκο τους. Ευτυχώς οι ιδιοκτήτες μας άκουσαν, ξύπνησαν και προσφέρθηκαν να μας ετοιμάσουν μεσημεριανό.

- Κ: Τι λες να κάνουμε τώρα; Από πού θα γυρίσουμε πίσω;
- Β: (Βγαίνουν πάλι οι χάρτες) Εγώ από τον ίδιο δρόμο δεν γυρίζω πίσω, πολλές στροφές και πολύς χωματόδρομος. (που να ήξερα ο δύστυχος) Να εδώ βλέπω έναν δρόμο που περνάει κοντά από την μονή Σπηλιάς και την Στεφανιάδα, ευκαιρία να τα δούμε κι αυτά γυρίζοντας.
- Κ: Από εμένα οκ, ας το δοκιμάσουμε. Ξέρεις κάτι ακόμη, δεν έχω βενζίνη, είμαι στα τελειώματα.

Εκεί επικράτησε ένας μικρός πανικός, αλλά ευτυχώς υπήρχε κοντά βενζινάδικο, τον οποίο ιδιοκτήτη του επίσης ξυπνήσαμε για να μας βάλει καύσιμα.
Και κάπου εκεί ξεχάσαμε τον σημαντικότερο κανόνα, «ρωτώντας πας στην πόλη» και ότι τις καλύτερες πληροφορίες μπορεί να στις δώσει ένας ντόπιος καλύτερα από έναν χάρτη. Σημαντικό λάθος που από τότε προσπαθούμε να μην το επαναλάβουμε.

Κάπου στο αρχικό πλάνο που είχα στο μυαλό μου, ήταν να πάμε εκεί κοντά στα Νεοχώρια (περιοχή Νταλανέικα), για να δούμε την «περαταριά», το χειροκίνητο τελεφερίκ που σε περνούσε απέναντι στον ποταμό και γιατί όχι και να την χρησιμοποιήσουμε. Ευτυχώς, όπως φάνηκε από την συνέχεια της ημέρας, δεν το κάναμε.

Από το διαδίκτυο

Να ‘μαστε λοιπόν να αναζητούμε την διασταύρωση για τη Στεφανιάδα. Λίγο από διαίσθηση, λίγο από τύχη, παίρνουμε το σωστό δρόμο, ο οποίος βέβαια δεν είναι και ο καλύτερος για τα αυτοκίνητά μας.

Μία μικρή απελπισία μας πιάνει, η οποία μεγαλώνει όταν πρέπει να περάσουμε ένα ρέμα με νερό και χοντρές κροκάλες, φυσικά μέσα από το νερό αφού δεν υπάρχει γέφυρα. Στάση λοιπόν για βυθομέτρηση και συζήτηση για το αν το μικρό seicento μας θα καταφέρει να περάσει. Το σενάριο της επιστροφής έχει πλέον απομακρυνθεί πλήρως, κάνουμε τον σταυρό μας και ναι, ευτυχώς περνάμε.

Και να μετά από λίγο συναντάμε την λίμνη Στεφανιάδα, που δημιουργήθηκε ύστερα από κατολισθήσεις, που παρέσυραν ολόκληρο το χωριό την δεκαετία του ’60.

Μετά την Στεφανιάδα και την λίμνη της, συναντάμε την διασταύρωση για το μοναστήρι. Ο δρόμος είναι σαν βομβαρδισμένος, γεμάτος από βράχους και αδιαπέραστος από τα αυτοκίνητα. Εμείς ξεροκέφαλοι όμως θέλουμε να φτάσουμε εκεί, (χωρίς τα μωρά βέβαια), έστω και με τα πόδια και αυτό κάνουμε. Το μοναστήρι όμως είναι κλειδωμένο και άδειο και μόνο εξωτερικά μπορούμε να το δούμε

Έχει ήδη αρχίσει να σουρουπώνει και πρέπει να ξεκινήσουμε πάλι.
Που ακριβώς συναντήσαμε ασφάλτινο δρόμο, δεν θυμάμαι, αλλά θυμάμαι πως πανηγυρίσαμε όλοι λες και είχαμε κερδίσει το λαχείο.

Οι πανηγυρισμοί όμως δεν κράτησαν για πολύ, καθώς σε κάποιο σημείο συναντήσαμε κατολίσθηση και έπρεπε να αλλάξουμε δρόμο. Σε ποια χωριά κινηθήκαμε δεν θυμάμαι, (πολύ πιθανά είναι τα Κουμπουριανά και το Βλάσι), πάντως ήταν όλα ερημικά, εκτός από το τελευταίο στο οποίο είδαμε φώτα στο καφενείο ;;; και έναν παππού με μία γιαγιά μέσα.

Και αφού φτάσαμε στο τέλος του χωριού συναντήσαμε ένα σημείο όπου πρέπει να περάσουμε ένα στενό τσιμεντένιο γεφύρι, όπου ακουγόταν δυνατός θόρυβος νερού, σαν καταρράκτης, και μέρος των νερών του πέφτει πάνω στο γεφύρι. Πίσσα σκοτάδι γύρω, δεν έχουμε καλή οπτική του περάσματος και η απελπισία μεγαλώνει.

Ξανά συμβούλιο για το τι θα κάνουμε. Η απόφαση πάρθηκε, θα γυρίσουμε πίσω με την όπισθεν (ο δρόμος είναι στενός), μέχρι το καφενείο για να ρωτήσουμε εκεί.
Την αποστολή αυτή την ανέλαβαν οι δύο κουμπάρες.
Χτυπάνε, που λέτε το τζάμι της πόρτας για να τους ανοίξουν, αλλά η γιαγιά αντί να τους ανοίξει, πάει προς το τηλέφωνο.

- Μας πήραν για κλέφτες και παίρνουν την αστυνομία.
- Λες να φύγουμε;
- Όχι θα επιμείνουμε.
- Ο παππούς κάτι ψάχνει μες το ντουλάπι. Λες να βγάλει καμία καραμπίνα και να μας την μπουμπουνίσει;
- Αν δεις καμιά ύποπτη κίνηση, την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια.

Επέμειναν λοιπόν και τελικά ο παππούς άκουσε και τους άνοιξε χωρίς να κρατά καραμπίνα. Η γιαγιά δεν έπαιρνε την αστυνομία, αλλά την κόρη της για να της πει ότι έφτασε στο χωριό μια και την είχε επισκεφτεί και επέστρεψε με το λεωφορείο. Αυτά και άλλα πολλά τους είπε καθώς είχε όρεξη για κουβέντα, αλλά το πιο σημαντικό – εκτός από τα οικογενειακά τους – που μάθαμε, ήταν ότι ο δρόμος είναι εντάξει και δεν πρέπει να φοβόμαστε να τον περάσουμε και ότι από εδώ και πέρα έχει συνεχώς άσφαλτο.

Ανακουφισμένοι επιστρέψαμε στο γεφύρι, το περάσαμε σκαρφαλώσαμε σε κάποια κορυφή βουνού, βρήκαμε και χιόνια και τελικά στις 12 το βράδυ φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας στο Μουζάκι.

Οι κουμπάροι με τα παιδιά πήγαν για ύπνο κι εμείς μια και η περιπέτεια μας άνοιξε την όρεξη,επισκεφτήκαμε το εστιατόριο του ξενοδοχείου για να φάμε.

Η περιπέτειά μας είχε τελειώσει. Ή μήπως όχι;

Την επόμενη ημέρα το πρωί βρήκαμε το λάστιχο του seicento ξεφούσκωτο. Φαντάζεστε να είχε χρειαστεί να το αλλάξουμε την προηγούμενη ημέρα; Είμαστε πολύ τυχεροί λοιπόν μες την ατυχία μας.

Όταν λοιπόν ακούμε ή μιλάμε για την Αργιθέα, αυτή η περιπέτεια μας έρχεται στο μυαλό και αυτή διηγούμαστε και γελάμε με φίλους και γνωστούς.
Τότε βέβαια δεν γελούσαμε καθόλου.
Ίσως βέβαια να θυμόμασταν ελάχιστα από την ημέρα αυτή, αν δεν μας συνέβαιναν όλες αυτές οι «αναποδιές».

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[DePuy]

Καλημέρα.
Πολύ ωραίες φωτογραφίες και επιτέλους μία ταξιδιωτική ιστορία για την Ελλάδα.
Ψάχνοντας τις ιστορίες σε εξέλιξη διαπίστωσα ότι αυτές που αφορούν την Ελλάδα είναι ελάχιστες σε σχέση με αυτές που αφορούν ταξίδια στο εξωτερικό.

 

[vasiliss]

Καλημέρα.
Πολύ ωραίες φωτογραφίες

Σε ευχαριστώ πολύ.

επιτέλους μία ταξιδιωτική ιστορία για την Ελλάδα.
Ψάχνοντας τις ιστορίες σε εξέλιξη διαπίστωσα ότι αυτές που αφορούν την Ελλάδα είναι ελάχιστες σε σχέση με αυτές που αφορούν ταξίδια στο εξωτερικό.

Έχεις δίκιο σε αυτό που λες. Φαίνεται ότι αυτό που έχουμε δίπλα μας το θεωρούμε δεδομένο και γνωστό σε όλους, χωρίς όμως να είναι έτσι.
Κι εμένα θα μου άρεσε να υπάρχουν περισσότερες ιστορίες για την Ελλάδα, αρκεί να βρεθούν αυτοί που έχουν όρεξη να τις γράψουν
γιατί δεν πιστεύω ότι τα μέλη του φόρουμ ταξιδεύουν μόνο στο εξωτερικό!!!

 

[vasiliss]

Ημέρα 2η: Πύλη - Ελάτη – Περτούλι – Μύλος των ξωτικών - Τρίκαλα.

Αλλαγή λοιπόν προγράμματος για σήμερα. Αρχικά λογάριαζα να αφιερώσουμε την σημερινή ημέρα στη λίμνη Πλαστήρα και να περιηγηθούμε γύρω από αυτήν. Οι φίλοι μας όμως δεν είχαν πάει εκεί και προτιμήσαμε να το αφήσουμε για την επόμενη, ώστε να πάμε όλοι μαζί.

Κανένα πρόβλημα, σήμερα θα πάρουμε τα βουνά και θα προσπαθήσουμε να βρούμε χιόνι για να παίξουν λίγο τα παιδιά, μικρά και μεγάλα.
Πρώτα κάναμε μία μικρή βόλτα στο χωριό, όχι όμως όσο εκτεταμένη θέλαμε, γιατί ψιλόβρεχε.

Μετά από ένα πολύ καλό πρωινό με παραδοσιακά προϊόντα,

ξεκινήσαμε με ψιλόβροχο για την Πύλη, με σκοπό να φτάσουμε τελικά στο Περτούλι.
Το πρώτο χωριό που περάσαμε ήταν το Φανάρι με ένα κάστρο στην κορυφή του λόφου. Έριξα μια ματιά μήπως μπορούσαμε να το προσεγγίσουμε με το αυτοκίνητο, αλλά δεν είδα από μακριά κάποιο δρόμο, οπότε το αφήσαμε για την επόμενη ημέρα.

Στο βάθος ο ουρανός ήταν μαύρος και φοβήθηκα για πολλή βροχή και τις δυσκολίες που αυτό φέρνει, αλλά τελικά οι φόβοι μου δεν επαληθεύτηκαν.

Φτάσαμε λοιπόν στην κωμόπολη Πύλη, η οποία οφείλει το όνομά της στην γεωγραφική της θέση. Είναι χτισμένη λίγο πριν το πέρασμα ανάμεσα στα δύο βουνά τον Ίταμο και τον Κόζιακα και αποτελεί την είσοδο από τις πεδινές περιοχές των Τρικάλων προς τις ορεινές της Νότιας Πίνδου, εξ’ ου και το "Πύλη".

Στην έξοδό της, κατευθυνθήκαμε προς τον Πορταϊκό ποταμό με σκοπό να περάσουμε απέναντι και να βρούμε τον βυζαντινό ναό της ‘Πόρτα Παναγιάς’.

Η εκκλησία βρίσκεται στον συνοικισμό Πόρτα που ήταν η γενέτειρα του Άγιου Βησσαρίωνα - θα πούμε μετά γι’ αυτόν. Χτίστηκε το 1.238 από το Ιωάννη Άγγελο Κομνηνό Δούκα, και παρόλο που έχει υποστεί μεγάλες καταστροφές από τότε μέχρι σήμερα, έχει διατηρήσει αρκετά στοιχεία του, όπως οι τοιχογραφίες που είναι αρκετά πιο σύγχρονες, του 18ου αιώνα αλλά και το δάπεδο.

Ένα μοναδικό σημείο του ναού, είναι τα δύο ψηφιδωτά της κύριας πύλης του ιερού. Πρόκειται για τις ολόσωμες εικόνες της Παναγίας και του Χριστού, που έχουν τοποθετηθεί αντίθετα από τη συνήθη ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, δηλαδή με τον Χριστό αριστερά και την Παναγία δεξιά.



Μέσα στο ναό, ήταν ένα παλικάρι που μας είπε κάποια πράγματα για το καθολικό και την ιστορία του. Μας είπε ακόμη ότι η μονή του αγίου Βησσαρίωνα - που σκεφτόμουν να επισκεφτώ αργότερα- έκλεινε στις 12. Ήξερα ότι στην μονή επιτρέπεται η επίσκεψη μόνο ανδρών και ήδη ήταν 12 παρά τέταρτο. Αν και είχα κάποιους ενδοιασμούς για το αν πρέπει να πάμε, τελικά στην διασταύρωση για εκεί έστριψα και ακολούθησα τον δρόμο προς το μοναστήρι. Η ώρα είχε περάσει, το μοναστήρι δεν φαινόταν κάπου κοντά, έτσι μετά από κάποια χιλιόμετρα έκανα αναστροφή και επέστρεψα προς την Πύλη.

Λίγο πιο πάνω από το χωριό, βρίσκεται το πέτρινο γεφύρι, που χτίστηκε το 1.527 με εντολή του άγιου Βησσαρίωνα επισκόπου τότε Λαρίσης και μετ’ έπειτα πολιούχου Τρικάλων, Καλαμπάκας και Πύλης, με σκοπό να γεφυρωθεί ο ποταμός γιατί για πάρα πολλά χρόνια η περιοχή ήταν η μοναδική οδός σύνδεσης της Θεσσαλίας και της Ηπείρου.

Το μονότοξο πέτρινο γεφύρι αποτελεί πόλο έλξης τουριστών και λίγο πιο πίσω υπάρχει καφέ από όπου μπορείς να το θαυμάσεις πίνοντας τον καφέ σου, ενώ πολλοί μικροπωλητές πωλούν τοπικά προϊόντα . Εμείς προτιμήσαμε να το περπατήσουμε, να το φωτογραφίσουμε από όλες τις πλευρές και να περπατήσουμε δίπλα στο ποτάμι.

Αφού τα κάναμε όλα αυτά, αγοράσαμε και λίγο τοπικό τσάι του βουνού, που εκεί το λένε Μπιτούνι και κινήσαμε για το Περτούλι.

Πρώτα περάσαμε από την Ελάτη, η οποία ήταν αρκετά τουριστική, όχι βέβαια με πάρα πολύ κόσμο, αλλά την αφήσαμε για την επιστροφή.

Και επιτέλους, μετά από μία στροφή, αντικρίσαμε το πολυπόθητο χιόνι.

Το οποίο χιόνι δεν ήταν βέβαια πολύ όμως τα έλατα γύρω από τον δρόμο ήταν φορτωμένα. Μάλλον πρέπει να είχε χιονίσει το προηγούμενο βράδυ.

Φτάσαμε στο χιονοδρομικό, κατεβήκαμε για λίγο αλλά τελικά αποφασίσαμε να βρούμε έναν χώρο με λιγότερο κόσμο και φύγαμε.

Πέρυσι στο Πήλιο, με ποooooλύ χιόνι βέβαια, είχαμε βρει μια πλαγιά μέσα στο δάσος, όλη δική μας και είχαμε ξοδέψει πολλές ώρες κάνοντας έλκηθρο και παίζοντας διάφορα παιχνίδια.

Κάτι ανάλογο ψάχναμε και τώρα. Πήγαμε εδώ, πήγαμε εκεί, αλλά κανένα μέρος δεν ταίριαζε σε αυτό που εμείς ψάχναμε, οπότε βρήκαμε δυο τρία άλλα αυτοκίνητα σταματημένα δίπλα από το εκκλησάκι της Αγίας Κυριακής, και σταματήσαμε.

Το μέρος ήταν πολύ όμορφο, με το χιόνι σχεδόν απάτητο, ένα ποταμάκι να διασχίζει το δάσος και πολλές ειδυλλιακές εικόνες με χιόνι, που μία φορά τον χρόνο -κι αν - δυστυχώς βλέπουμε. Βέβαια όπως είπα το χιόνι δεν ήταν ούτε 10 εκατοστά, με επακόλουθο να μην κάνουμε σχεδόν καθόλου έλκηθρο, αλλά βρήκαμε άλλα πράγματα για να ασχοληθούμε για κανένα 2ωρο.

Επόμενος προορισμός το Περτούλι για να βρούμε κάποιον χώρο για καφέ. Φτάσαμε στο Περτούλι, έπειτα πήγαμε και στο Νεραϊδοχώρι, αλλά κανένας χώρος δεν μας έκανε κλικ για να καθίσουμε, οπότε γυρίσαμε στην Ελάτη.

(Κάπου στο φόρουμ είχα διαβάσει για την πολύ όμορφη κυκλική διαδρομή μέχρι την Καστανιά και την Καλαμπάκα,την είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά βέβαια ήταν ακατόρθωτο να γίνει με τις λίγες ώρες που είχαμε στην διάθεσή μας και έμεινε να μας περιμένει για μία άλλη φορά.)

Στην Ελάτη λοιπόν τριγυρίσαμε λίγο, πήραμε τα σχετικά σουβενίρ και καθίσαμε για καφέ. Από εκεί στείλαμε μερικές φωτογραφίες στην κουμπάρα για να ζηλέψει και να δει τι έχασε που δεν ήρθε, και επικοινωνήσαμε με την άλλη οικογένεια, η οποία είχε μόλις φτάσει στην Καρδίτσα. Ξεκινήσαμε κι εμείς για το δικό μας κατάλυμα, με σκοπό να ξεκουραστούμε και να ξεκινήσουμε το βράδυ για τα Τρίκαλα και τον “Μύλο των Ξωτικών”.

Κατά τις εφτά λοιπόν πήγαμε στον Μύλο, παρκάραμε στο μεγάλο δωρεάν πάρκινγκ και περιμέναμε τους φίλους μας.

Ο δήμος Τρικκαίων έχει κάνει καταπληκτική δουλειά. Μεγάλοι και κυρίως μικροί μείναμε θαμπωμένοι. Αφού τριγυρίσαμε αρκετά, η κόρη μου, μου είπε ότι είναι σαν τον παράδεισο, κι εγώ συμφώνησα, αλλά συμπλήρωσα χαριτολογώντας στους μεγάλους, ότι δυστυχώς στις μέρες μας ακόμα και για τον παράδεισο πρέπει να έχεις γεμάτο το πορτοφόλι, γιατί το 90% των δραστηριοτήτων είναι επί πληρωμή και τα παιδιά βέβαια συνήθως τα θέλουν ΟΟΟΛΑΑΑ.

Ας μην μιζεριάσουμε όμως μέρες που είναι, την βόλτα αυτή την κάναμε κυρίως για τα παιδιά μας και αυτά έφυγαν από εκεί κατενθουσιασμένα.

Η βόλτα στην πόλη των Τρικάλων πήγε περίπατο και αυτό που ήταν επείγον ήταν να βρούμε κάπου να φάμε. Σχετική αναζήτηση στο φόρουμ πρότεινε την περιοχή “μανάβικα” όπου βρήκαμε αρκετές ταβέρνες και επιλέξαμε να καθίσουμε στο “Τσικάλι” που υποτίθεται ότι έχει κρητική κουζίνα.

Έχοντας εργαστεί έναν χρόνο στην Κρήτη, έχουμε αγαπήσει την κουζίνα της και τη θεωρούμε την καλύτερη στην Ελλάδα. Δυστυχώς όμως οι “πειραγμένες” συνταγές της ταβέρνας, ελάχιστες μνήμες μας έφεραν από αυτό που εμείς ξέρουμε σαν κρητική κουζίνα. Τώρα θα μου πείτε, εσύ πήγες στα Τρίκαλα για να φας κρητική κουζίνα;;;
Δίκιο έχετε, δεν θα το ξανακάνω.



Πολύ θετική βέβαια εντύπωση μου έκανε η εκστρατεία του δήμου “ Τα Τρίκαλα κόβουν το κάπνισμα” και έτσι φάγαμε έστω για μία φορά σε ένα καθαρό από καπνό περιβάλλον.

Η ώρα έχει πάει 12 τα παιδιά μας είναι ψόφια από την κούραση κι έτσι μετά από μία μικρή μετά αυτοκινήτου βόλτα στην όμορφα στολισμένη πόλη, επιστρέψαμε ο καθένας στο δωμάτιό του για ξεκούραση και ύπνο.

 

[apos]

Η κυκλική διαδρομή που αναφέρεις για Καλαμπακα ειναι πολύ ωραια αλλά καλυτερα που δεν την κανατε γιατί είναι καμία ώρα από το Περτούλι και είναι αρκετά κουραστική με στροφές. Καλοκαίρι πιστεύω είναι πολύ καλύτερα σε καταπράσινο περιβάλλον.

 

[vasiliss]

Η κυκλική διαδρομή που αναφέρεις για Καλαμπακα ειναι πολύ ωραια αλλά καλυτερα που δεν την κανατε γιατί είναι καμία ώρα από το Περτούλι και είναι αρκετά κουραστική με στροφές. Καλοκαίρι πιστεύω είναι πολύ καλύτερα σε καταπράσινο περιβάλλον.

Γι' αυτό κι εμείς την αφήσαμε για μια επόμενη φορά, οπότε να έχουμε και μία αφορμή για να ξανά έρθουμε.

 

[KostasLia]

(Κάπου στο φόρουμ είχα διαβάσει για την πολύ όμορφη κυκλική διαδρομή μέχρι την Καστανιά και την Καλαμπάκα,την είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά βέβαια ήταν ακατόρθωτο να γίνει με τις λίγες ώρες που είχαμε στην διάθεσή μας και έμεινε να μας περιμένει για μία άλλη φορά.)

πολύ όμορφη διαδρομή πράγματι. Την κάναμε πέρυσι τον Μάρτιο με την μηχανή..
Βέβαια το κακό είναι ότι δεν πετύχαμε χιόνι πουθενά εκείνη την εποχή..
Και επειδή ξέρω ότι είσαι φαν των ταξιδίων με μηχανή σου ανεβάζω και μια σχετική φώτο από Πύλη βέβαια..

Και αφού επισκεφτήκατε τον Μύλο των Ξωτικών φέτος του χρόνου σας περιμένουμε στο Πάρκο των Ευχών στην Λάρισα!!!
Καιρός ήταν να δούμε και μια ιστορία από τα μέρη μας και μεις οι Θεσσαλοί!!!

 

[vasiliss]

πολύ όμορφη διαδρομή πράγματι. Την κάναμε πέρυσι τον Μάρτιο με την μηχανή..
Βέβαια το κακό είναι ότι δεν πετύχαμε χιόνι πουθενά εκείνη την εποχή..
Και επειδή ξέρω ότι είσαι φαν τον ταξιδίων με μηχανή σου ανεβάζω και μια σχετική φώτο από Πύλη βέβαια..
View attachment 228373

ί!!!

Ζηλεύω πολύ

 

[vasiliss]

πολύ όμορφη διαδρομή πράγματι. Την κάναμε πέρυσι τον Μάρτιο με την μηχανή..
Βέβαια το κακό είναι ότι δεν πετύχαμε χιόνι πουθενά εκείνη την εποχή..
Και επειδή ξέρω ότι είσαι φαν τον ταξιδίων με μηχανή σου ανεβάζω και μια σχετική φώτο από Πύλη βέβαια..
View attachment 228373

Και αφού επισκεφτήκατε τον Μύλο των Ξωτικών φέτος του χρόνου σας περιμένουμε στο Πάρκο των Ευχών στην Λάρισα!!!
Καιρός ήταν να δούμε και μια ιστορία από τα μέρη μας και μεις οι Θεσσαλοί!!!

Φτιάξε μου ένα τετραήμερο με τα sos της περιοχής και εγώ πολύ ευχαρίστως να έρθω

 

[KostasLia]

Φτιάξε μου ένα τετραήμερο με τα sos της περιοχής και εγώ πολύ ευχαρίστως να έρθω

Οκ !!!πολύ ευχαρίστως!!!!όποτε θέλεις!!

 

[vasiliss]

Ημέρα 3η : Γύρος λίμνης Πλαστήρα.


Μία ημέρα για να γυρίσεις την λίμνη και να απολαύσεις όλα αυτά που προσφέρει είναι πολύ λίγος χρόνος, όμως δυστυχώς αυτόν διαθέταμε κι αυτόν θα προσπαθούσαμε να εκμεταλλευτούμε όσο καλύτερα γινόταν.

Κλασικά λοιπόν ξεκινήσαμε με πρωινό στο εστιατόριο και μικρή βόλτα στο χωριό το οποίο είναι αρκετά όμορφο και του αξίζει μια μεγαλύτερη βόλτα, όμως δυστυχώς η λίμνη μας καλεί.

Μια πρώτη σκέψη ήταν να πάμε μέχρι το Ανθοχώρι και να περπατήσουμε στο μονοπάτι που υπάρχει εκεί (όπως είχα διαβάσει ) από τον παλιό νερόμυλο έως το Ανοιξιάτικο. Δυστυχώς όμως για πολλούς και διάφορους λόγους δεν το καταφέραμε και έτσι δώσαμε ραντεβού με τους υπόλοιπους στην Ακτή Πεζούλας.
Στον δρόμο κάπου συναντήσαμε άλογα, με τα οποία μπορούσες να κάνεις μια μικρή ή μεγάλη βόλτα. Σταματήσαμε να ρωτήσουμε, αλλά δυστυχώς ή αναμονή ήταν μεγάλη ( τουλάχιστον μιάμιση ώρα) οπότε προς μεγάλη λύπη των παιδιών μας προχωρήσαμε παρακάτω, αφού πρώτα τους υποσχεθήκαμε πως αν βρούμε κάπου αλλού παρόμοια δραστηριότητα θα σταματήσουμε να την κάνουν.

Στην Ακτή Πεζούλας υπήρχαν δραστηριότητες θαλάσσιου ποδήλατου, κανό κτλ. οπότε αυτό δεν μας ξέφυγε και περάσαμε ευχάριστα περίπου δύο ώρες στην ηλιόλουστη και γαλήνια λίμνη.

Επόμενος προορισμός μας η μονή Πελεκητής. Φτάνοντας στο Νεοχώρι το GPS μας στέλνει μέσα από το χωριό και τελικά από έναν χωματόδρομο ο οποίος είναι λασπωμένος κι όσο ανεβαίνουμε συναντάμε λίγο χιόνι.

Κάνουμε μία μικρή στάση για να παίξουν τα παιδιά και προχωράμε μόνοι μας για να δούμε την κατάσταση του δρόμου, ο οποίος όμως συνεχίζει να είναι δύσκολος για απλό αυτοκίνητο και έτσι αποφασίζουμε να γυρίσουμε πίσω.
Όταν φτάσαμε στον χώρο που είχαμε αφήσει τα γυναικόπαιδα, μετά από λίγο ακούσαμε κουδούνια και γαβγίσματα σκυλιών, οπότε μαζέψαμε τα παιδιά άρον - άρον φοβούμενοι μη μας την πέσουν τίποτα τσοπανόσκυλα, μπήκαμε στα αυτοκίνητα και κατηφορίσαμε προς το χωριό.

Έλα όμως που αυτό που ακούσαμε δεν ήταν ένα κοπάδι πρόβατα.

Λίγο παρακάτω συναντήσαμε μία μεγάλη ομάδα μεταμφιεσμένων ανθρώπων, κάποιοι από τους οποίους φορούσαν κουδούνες. Ήταν τα λεγόμενα “Ρουγκατσάρια” όπως μας είπαν. Είχαμε ακούσει για τα Ραγκουτσάρια στην Καστοριά, αλλά δεν γνωρίζαμε ότι κάτι ανάλογο υπάρχει και στη Θεσσαλία.

Σταματήσαμε να χαζέψουμε λίγο, προσπαθήσαμε να αποσπάσουμε λίγες πληροφορίες από τους συμμετέχοντες για το έθιμο, πράγμα που δεν ήταν και πολύ εύκολο καθώς ήταν ήδη μεσημέρι, αυτοί τριγυρνούσαν και έπιναν τα κεράσματα από το πρωί, οπότε όπως φαντάζεστε δεν ήταν και ιδιαίτερα νηφάλιοι.

Το έθιμο λοιπόν στο Νεοχώρι το λένε “Ρουγκατσάρια”, κυρίαρχα πρόσωπα είναι βέβαια η νύφη, ο Αράπης, ο φουστανελοφόρος κτλ. Τριγυρνούν έτσι μεταμφιεσμένοι την παραμονή των Φώτων από σπίτι σε σπίτι, κάνουν διάφορα πειράγματα και μαζεύουν χρήματα για την επόμενη ημέρα, όπου και θα έκαναν ένα μεγάλο γλέντι στην αυλή του σχολείου με μουσική, δωρεάν φαγητό και ποτό για όλους. Πέρυσι όπως μας είπαν μάζεψαν 5.300€, αλλά φέτος δεν είχαν μεγάλες προσδοκίες καθώς είχαν πολλές κηδείες στο χωριό. Βέβαια μας κάλεσαν στο γλέντι που θα έκαναν την επόμενη και όταν τους είπαμε ότι δυστυχώς την επόμενη ημέρα θα φεύγαμε, μας πρότειναν να καθίσουμε μία ημέρα ακόμη και να μην χάσουμε το γλέντι γιατί θα περνούσαμε πολύ ωραία.

Περισσότερες πληροφορίες για το έθιμο μπορείτε να διαβάσετε στο άρθρο, πατώντας τον σύνδεσμο.

Τους ευχαριστήσαμε και τους χαιρετήσαμε φεύγοντας προς τον Μπελακομίτη ελπίζοντας πως θα βρούμε ασφάλτινο δρόμο για το μοναστήρι. Όντως μερικά χιλιόμετρα παρακάτω βρήκαμε την διασταύρωση για την μονή Πελεκητής, όπου ένας σχετικά καλός δρόμος μας οδήγησε εκεί.

Το μοναστήρι, όλο πέτρινο, φωλιασμένο σε μια απότομη πλαγιά των Αγράφων, έχει θέα τόσο στη λίμνη Πλαστήρα και τον Θεσσαλικό κάμπο,

όσο και στα χιονισμένα εκείνη την εποχή βουνά των Αγράφων.

Χτίστηκε το 1.529 και την επωνυμία «Πελεκητή» την οφείλει στον βράχο επάνω στον οποίο είναι κτισμένη, που κατά την παράδοση πελεκίστηκε με ξύλινα εργαλεία, ύστερα από υπόδειξη της Θεοτόκου στους τεχνίτες της.

Το Καθολικό είναι ο κεντρικός και αρχαιότερος ναός, αφιερωμένος στην Ανάληψη του Κυρίου ενώ ο δεύτερος ναός είναι αφιερωμένος στην Παναγία Φανερωμένη. Πολύ καλά διατηρημένες τοιχογραφίες του 17ου αιώνα κοσμούν και τους δύο ναούς.

Το όλο σύνολο μονής αλλά και θέας από εκεί, αποτελούν έναν εξαιρετικό λόγο για να φτάσει κανείς ως τα 1.400 μέτρα υψόμετρο όπου είναι χτισμένη και να απολαύσει το θέαμα.

Αρκετά αργά πια ξεκινήσαμε προς το χωριό Καρύτσα με σκοπό να βρούμε κάπου να πιούμε έναν καφέ, όμως τελικά δεν καθίσαμε καθώς δεν βρήκαμε με μια γρήγορη ματιά κάτι ανοιχτό.

Πολύ άσχημη εντύπωση μας έκανε η σκοτωμένη αλεπού που είχαν αφήσει εκτεθειμένη στο πεζούλι της πλατείας, άγνωστο για ποιόν λόγο.

Κατευθυνόμαστε πλέον προς το φράγμα της λίμνης. Μια ιδέα του Νικολάου Πλαστήρα, που τελικά ολοκληρώθηκε το 1959.

Το Φράγμα μήκους 220μ. συγκράτησε τα νερά του Ταυρωπού, τα οποία κάλυψαν το οροπέδιο της Νεβρόπολης και δημιούργησαν τη λίμνη Πλαστήρα (Ταυρωπού). Τα νερά της λίμνης τροφοδοτούν τον υδροηλεκτρικό σταθμό της ΔΕΗ. Αρδεύουν τον Θεσσαλικό κάμπο και υδροδοτούν την πόλη μαζί με 38 κωμοπόλεις και χωριά του νομού και της ευρύτερης περιφέρειας της Θεσσαλίας.

Είναι αργά το απόγευμα, ο κόσμος είναι ελάχιστος και τα μικρά μαγαζάκια και πάγκοι με σουβενίρ και τοπικά προϊόντα ετοιμάζονται να κλείσουν.



Μετά από μια μικρή βόλτα και σύντομα ψώνια επιβιβαζόμαστε κι εμείς στα αυτοκίνητα για να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής προς τα δωμάτιά μας.

Μετά από μια σύντομη ξεκούραση, μία πρώτη ιδέα ήταν να πάμε για φαγητό στην “Κεραμαριό” στις Σπάθες, όμως τελικά αποφασίζουμε ότι είναι κάπως ανάποδα για όλους μας να πάμε εκεί και έτσι αποφασίζουμε να πάμε για βραδινό στη Καρδίτσα.

Κλασικά ξεκινάμε με βόλτα στον πεζόδρομο και τι σύμπτωση, συναντάμε δύο παλιές συναδέλφους, εκ των οποίων η μία είναι από την Καρδίτσα. Ποιον καλύτερο λοιπόν να ρωτήσουμε για το που θα φάμε.

Οι προτάσεις λοιπόν είναι τρεις. Το “Να ‘μαστε” το “Φιλύρα” και κυρίως το “Brothers”. Τα δύο πρώτα ήταν κοντά μας, περάσαμε αλλά δεν βρήκαμε να καθίσουμε, ενώ στο τρίτο πήραμε τηλέφωνο και ήταν γεμάτο. Οπότε παίξαμε το τελευταίο μας χαρτί, που ήταν η πρόταση που είχε κάνει στον Θ. ο ξενοδόχος του και λεγόταν “Το νησί της μάγισσας Κίρκης” Εκεί ευόδωσε τελικά να βρούμε τραπέζι. Το μαγαζί ήταν αρκετά καλό, το ίδιο και το φαγητό του, όμως δεν αντέξαμε να καθίσουμε και πολύ καθώς είχε πολύ κακό εξαερισμό και πολύ σύντομα δεν άντεχαν τα παιδιά να καθίσουν μέσα από τον τόσο έντονο καπνό των τσιγάρων. Νομίζω η Καρδίτσα και όχι μόνο, πρέπει να παραδειγματιστεί από την κίνηση των Τρικαλινών και να “κάψει το κάπνισμα” όπως είναι το σλόγκαν τους.

Μετά από μία μικρή περιπέτεια ανεύρεσης του αυτοκινήτου μας, τελικά καταφέραμε να επιστρέψουμε στο δωμάτιό μας για ύπνο.

 

[Sassenach77]

Απλά Τ-Ε-Λ-Ε-Ι-Α !!!
Να ρθείς και προς εμάς στα "ραγκουτσάρια" την επόμενη φορά!!!