vasiliss
Member
- Μηνύματα
- 921
- Likes
- 8.358
- Επόμενο Ταξίδι
- Οδικό στην ;;;;;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ρωσία -Ισλανδία - Περού
Ημέρα 3η : Γύρος λίμνης Πλαστήρα.
Μία ημέρα για να γυρίσεις την λίμνη και να απολαύσεις όλα αυτά που προσφέρει είναι πολύ λίγος χρόνος, όμως δυστυχώς αυτόν διαθέταμε κι αυτόν θα προσπαθούσαμε να εκμεταλλευτούμε όσο καλύτερα γινόταν.
Κλασικά λοιπόν ξεκινήσαμε με πρωινό στο εστιατόριο και μικρή βόλτα στο χωριό το οποίο είναι αρκετά όμορφο και του αξίζει μια μεγαλύτερη βόλτα, όμως δυστυχώς η λίμνη μας καλεί.
Μια πρώτη σκέψη ήταν να πάμε μέχρι το Ανθοχώρι και να περπατήσουμε στο μονοπάτι που υπάρχει εκεί (όπως είχα διαβάσει ) από τον παλιό νερόμυλο έως το Ανοιξιάτικο. Δυστυχώς όμως για πολλούς και διάφορους λόγους δεν το καταφέραμε και έτσι δώσαμε ραντεβού με τους υπόλοιπους στην Ακτή Πεζούλας.
Στον δρόμο κάπου συναντήσαμε άλογα, με τα οποία μπορούσες να κάνεις μια μικρή ή μεγάλη βόλτα. Σταματήσαμε να ρωτήσουμε, αλλά δυστυχώς ή αναμονή ήταν μεγάλη ( τουλάχιστον μιάμιση ώρα) οπότε προς μεγάλη λύπη των παιδιών μας προχωρήσαμε παρακάτω, αφού πρώτα τους υποσχεθήκαμε πως αν βρούμε κάπου αλλού παρόμοια δραστηριότητα θα σταματήσουμε να την κάνουν.
Στην Ακτή Πεζούλας υπήρχαν δραστηριότητες θαλάσσιου ποδήλατου, κανό κτλ. οπότε αυτό δεν μας ξέφυγε και περάσαμε ευχάριστα περίπου δύο ώρες στην ηλιόλουστη και γαλήνια λίμνη.
Επόμενος προορισμός μας η μονή Πελεκητής. Φτάνοντας στο Νεοχώρι το GPS μας στέλνει μέσα από το χωριό και τελικά από έναν χωματόδρομο ο οποίος είναι λασπωμένος κι όσο ανεβαίνουμε συναντάμε λίγο χιόνι.
Κάνουμε μία μικρή στάση για να παίξουν τα παιδιά και προχωράμε μόνοι μας για να δούμε την κατάσταση του δρόμου, ο οποίος όμως συνεχίζει να είναι δύσκολος για απλό αυτοκίνητο και έτσι αποφασίζουμε να γυρίσουμε πίσω.
Όταν φτάσαμε στον χώρο που είχαμε αφήσει τα γυναικόπαιδα, μετά από λίγο ακούσαμε κουδούνια και γαβγίσματα σκυλιών, οπότε μαζέψαμε τα παιδιά άρον - άρον φοβούμενοι μη μας την πέσουν τίποτα τσοπανόσκυλα, μπήκαμε στα αυτοκίνητα και κατηφορίσαμε προς το χωριό.
Έλα όμως που αυτό που ακούσαμε δεν ήταν ένα κοπάδι πρόβατα.
Λίγο παρακάτω συναντήσαμε μία μεγάλη ομάδα μεταμφιεσμένων ανθρώπων, κάποιοι από τους οποίους φορούσαν κουδούνες. Ήταν τα λεγόμενα “Ρουγκατσάρια” όπως μας είπαν. Είχαμε ακούσει για τα Ραγκουτσάρια στην Καστοριά, αλλά δεν γνωρίζαμε ότι κάτι ανάλογο υπάρχει και στη Θεσσαλία.
Σταματήσαμε να χαζέψουμε λίγο, προσπαθήσαμε να αποσπάσουμε λίγες πληροφορίες από τους συμμετέχοντες για το έθιμο, πράγμα που δεν ήταν και πολύ εύκολο καθώς ήταν ήδη μεσημέρι, αυτοί τριγυρνούσαν και έπιναν τα κεράσματα από το πρωί, οπότε όπως φαντάζεστε δεν ήταν και ιδιαίτερα νηφάλιοι.
Το έθιμο λοιπόν στο Νεοχώρι το λένε “Ρουγκατσάρια”, κυρίαρχα πρόσωπα είναι βέβαια η νύφη, ο Αράπης, ο φουστανελοφόρος κτλ. Τριγυρνούν έτσι μεταμφιεσμένοι την παραμονή των Φώτων από σπίτι σε σπίτι, κάνουν διάφορα πειράγματα και μαζεύουν χρήματα για την επόμενη ημέρα, όπου και θα έκαναν ένα μεγάλο γλέντι στην αυλή του σχολείου με μουσική, δωρεάν φαγητό και ποτό για όλους. Πέρυσι όπως μας είπαν μάζεψαν 5.300€, αλλά φέτος δεν είχαν μεγάλες προσδοκίες καθώς είχαν πολλές κηδείες στο χωριό. Βέβαια μας κάλεσαν στο γλέντι που θα έκαναν την επόμενη και όταν τους είπαμε ότι δυστυχώς την επόμενη ημέρα θα φεύγαμε, μας πρότειναν να καθίσουμε μία ημέρα ακόμη και να μην χάσουμε το γλέντι γιατί θα περνούσαμε πολύ ωραία.
Περισσότερες πληροφορίες για το έθιμο μπορείτε να διαβάσετε στο άρθρο, πατώντας τον σύνδεσμο.
Τους ευχαριστήσαμε και τους χαιρετήσαμε φεύγοντας προς τον Μπελακομίτη ελπίζοντας πως θα βρούμε ασφάλτινο δρόμο για το μοναστήρι. Όντως μερικά χιλιόμετρα παρακάτω βρήκαμε την διασταύρωση για την μονή Πελεκητής, όπου ένας σχετικά καλός δρόμος μας οδήγησε εκεί.
Το μοναστήρι, όλο πέτρινο, φωλιασμένο σε μια απότομη πλαγιά των Αγράφων, έχει θέα τόσο στη λίμνη Πλαστήρα και τον Θεσσαλικό κάμπο,
όσο και στα χιονισμένα εκείνη την εποχή βουνά των Αγράφων.
Χτίστηκε το 1.529 και την επωνυμία «Πελεκητή» την οφείλει στον βράχο επάνω στον οποίο είναι κτισμένη, που κατά την παράδοση πελεκίστηκε με ξύλινα εργαλεία, ύστερα από υπόδειξη της Θεοτόκου στους τεχνίτες της.
Το Καθολικό είναι ο κεντρικός και αρχαιότερος ναός, αφιερωμένος στην Ανάληψη του Κυρίου ενώ ο δεύτερος ναός είναι αφιερωμένος στην Παναγία Φανερωμένη. Πολύ καλά διατηρημένες τοιχογραφίες του 17ου αιώνα κοσμούν και τους δύο ναούς.
Το όλο σύνολο μονής αλλά και θέας από εκεί, αποτελούν έναν εξαιρετικό λόγο για να φτάσει κανείς ως τα 1.400 μέτρα υψόμετρο όπου είναι χτισμένη και να απολαύσει το θέαμα.
Αρκετά αργά πια ξεκινήσαμε προς το χωριό Καρύτσα με σκοπό να βρούμε κάπου να πιούμε έναν καφέ, όμως τελικά δεν καθίσαμε καθώς δεν βρήκαμε με μια γρήγορη ματιά κάτι ανοιχτό.
Πολύ άσχημη εντύπωση μας έκανε η σκοτωμένη αλεπού που είχαν αφήσει εκτεθειμένη στο πεζούλι της πλατείας, άγνωστο για ποιόν λόγο.
Κατευθυνόμαστε πλέον προς το φράγμα της λίμνης. Μια ιδέα του Νικολάου Πλαστήρα, που τελικά ολοκληρώθηκε το 1959.
Το Φράγμα μήκους 220μ. συγκράτησε τα νερά του Ταυρωπού, τα οποία κάλυψαν το οροπέδιο της Νεβρόπολης και δημιούργησαν τη λίμνη Πλαστήρα (Ταυρωπού). Τα νερά της λίμνης τροφοδοτούν τον υδροηλεκτρικό σταθμό της ΔΕΗ. Αρδεύουν τον Θεσσαλικό κάμπο και υδροδοτούν την πόλη μαζί με 38 κωμοπόλεις και χωριά του νομού και της ευρύτερης περιφέρειας της Θεσσαλίας.
Είναι αργά το απόγευμα, ο κόσμος είναι ελάχιστος και τα μικρά μαγαζάκια και πάγκοι με σουβενίρ και τοπικά προϊόντα ετοιμάζονται να κλείσουν.
Μετά από μια μικρή βόλτα και σύντομα ψώνια επιβιβαζόμαστε κι εμείς στα αυτοκίνητα για να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής προς τα δωμάτιά μας.
Μετά από μια σύντομη ξεκούραση, μία πρώτη ιδέα ήταν να πάμε για φαγητό στην “Κεραμαριό” στις Σπάθες, όμως τελικά αποφασίζουμε ότι είναι κάπως ανάποδα για όλους μας να πάμε εκεί και έτσι αποφασίζουμε να πάμε για βραδινό στη Καρδίτσα.
Κλασικά ξεκινάμε με βόλτα στον πεζόδρομο και τι σύμπτωση, συναντάμε δύο παλιές συναδέλφους, εκ των οποίων η μία είναι από την Καρδίτσα. Ποιον καλύτερο λοιπόν να ρωτήσουμε για το που θα φάμε.
Οι προτάσεις λοιπόν είναι τρεις. Το “Να ‘μαστε” το “Φιλύρα” και κυρίως το “Brothers”. Τα δύο πρώτα ήταν κοντά μας, περάσαμε αλλά δεν βρήκαμε να καθίσουμε, ενώ στο τρίτο πήραμε τηλέφωνο και ήταν γεμάτο. Οπότε παίξαμε το τελευταίο μας χαρτί, που ήταν η πρόταση που είχε κάνει στον Θ. ο ξενοδόχος του και λεγόταν “Το νησί της μάγισσας Κίρκης” Εκεί ευόδωσε τελικά να βρούμε τραπέζι. Το μαγαζί ήταν αρκετά καλό, το ίδιο και το φαγητό του, όμως δεν αντέξαμε να καθίσουμε και πολύ καθώς είχε πολύ κακό εξαερισμό και πολύ σύντομα δεν άντεχαν τα παιδιά να καθίσουν μέσα από τον τόσο έντονο καπνό των τσιγάρων. Νομίζω η Καρδίτσα και όχι μόνο, πρέπει να παραδειγματιστεί από την κίνηση των Τρικαλινών και να “κάψει το κάπνισμα” όπως είναι το σλόγκαν τους.
Μετά από μία μικρή περιπέτεια ανεύρεσης του αυτοκινήτου μας, τελικά καταφέραμε να επιστρέψουμε στο δωμάτιό μας για ύπνο.
Μία ημέρα για να γυρίσεις την λίμνη και να απολαύσεις όλα αυτά που προσφέρει είναι πολύ λίγος χρόνος, όμως δυστυχώς αυτόν διαθέταμε κι αυτόν θα προσπαθούσαμε να εκμεταλλευτούμε όσο καλύτερα γινόταν.
Κλασικά λοιπόν ξεκινήσαμε με πρωινό στο εστιατόριο και μικρή βόλτα στο χωριό το οποίο είναι αρκετά όμορφο και του αξίζει μια μεγαλύτερη βόλτα, όμως δυστυχώς η λίμνη μας καλεί.
Μια πρώτη σκέψη ήταν να πάμε μέχρι το Ανθοχώρι και να περπατήσουμε στο μονοπάτι που υπάρχει εκεί (όπως είχα διαβάσει ) από τον παλιό νερόμυλο έως το Ανοιξιάτικο. Δυστυχώς όμως για πολλούς και διάφορους λόγους δεν το καταφέραμε και έτσι δώσαμε ραντεβού με τους υπόλοιπους στην Ακτή Πεζούλας.
Στον δρόμο κάπου συναντήσαμε άλογα, με τα οποία μπορούσες να κάνεις μια μικρή ή μεγάλη βόλτα. Σταματήσαμε να ρωτήσουμε, αλλά δυστυχώς ή αναμονή ήταν μεγάλη ( τουλάχιστον μιάμιση ώρα) οπότε προς μεγάλη λύπη των παιδιών μας προχωρήσαμε παρακάτω, αφού πρώτα τους υποσχεθήκαμε πως αν βρούμε κάπου αλλού παρόμοια δραστηριότητα θα σταματήσουμε να την κάνουν.
Στην Ακτή Πεζούλας υπήρχαν δραστηριότητες θαλάσσιου ποδήλατου, κανό κτλ. οπότε αυτό δεν μας ξέφυγε και περάσαμε ευχάριστα περίπου δύο ώρες στην ηλιόλουστη και γαλήνια λίμνη.
Επόμενος προορισμός μας η μονή Πελεκητής. Φτάνοντας στο Νεοχώρι το GPS μας στέλνει μέσα από το χωριό και τελικά από έναν χωματόδρομο ο οποίος είναι λασπωμένος κι όσο ανεβαίνουμε συναντάμε λίγο χιόνι.
Κάνουμε μία μικρή στάση για να παίξουν τα παιδιά και προχωράμε μόνοι μας για να δούμε την κατάσταση του δρόμου, ο οποίος όμως συνεχίζει να είναι δύσκολος για απλό αυτοκίνητο και έτσι αποφασίζουμε να γυρίσουμε πίσω.
Όταν φτάσαμε στον χώρο που είχαμε αφήσει τα γυναικόπαιδα, μετά από λίγο ακούσαμε κουδούνια και γαβγίσματα σκυλιών, οπότε μαζέψαμε τα παιδιά άρον - άρον φοβούμενοι μη μας την πέσουν τίποτα τσοπανόσκυλα, μπήκαμε στα αυτοκίνητα και κατηφορίσαμε προς το χωριό.
Έλα όμως που αυτό που ακούσαμε δεν ήταν ένα κοπάδι πρόβατα.
Λίγο παρακάτω συναντήσαμε μία μεγάλη ομάδα μεταμφιεσμένων ανθρώπων, κάποιοι από τους οποίους φορούσαν κουδούνες. Ήταν τα λεγόμενα “Ρουγκατσάρια” όπως μας είπαν. Είχαμε ακούσει για τα Ραγκουτσάρια στην Καστοριά, αλλά δεν γνωρίζαμε ότι κάτι ανάλογο υπάρχει και στη Θεσσαλία.
Σταματήσαμε να χαζέψουμε λίγο, προσπαθήσαμε να αποσπάσουμε λίγες πληροφορίες από τους συμμετέχοντες για το έθιμο, πράγμα που δεν ήταν και πολύ εύκολο καθώς ήταν ήδη μεσημέρι, αυτοί τριγυρνούσαν και έπιναν τα κεράσματα από το πρωί, οπότε όπως φαντάζεστε δεν ήταν και ιδιαίτερα νηφάλιοι.
Το έθιμο λοιπόν στο Νεοχώρι το λένε “Ρουγκατσάρια”, κυρίαρχα πρόσωπα είναι βέβαια η νύφη, ο Αράπης, ο φουστανελοφόρος κτλ. Τριγυρνούν έτσι μεταμφιεσμένοι την παραμονή των Φώτων από σπίτι σε σπίτι, κάνουν διάφορα πειράγματα και μαζεύουν χρήματα για την επόμενη ημέρα, όπου και θα έκαναν ένα μεγάλο γλέντι στην αυλή του σχολείου με μουσική, δωρεάν φαγητό και ποτό για όλους. Πέρυσι όπως μας είπαν μάζεψαν 5.300€, αλλά φέτος δεν είχαν μεγάλες προσδοκίες καθώς είχαν πολλές κηδείες στο χωριό. Βέβαια μας κάλεσαν στο γλέντι που θα έκαναν την επόμενη και όταν τους είπαμε ότι δυστυχώς την επόμενη ημέρα θα φεύγαμε, μας πρότειναν να καθίσουμε μία ημέρα ακόμη και να μην χάσουμε το γλέντι γιατί θα περνούσαμε πολύ ωραία.
Περισσότερες πληροφορίες για το έθιμο μπορείτε να διαβάσετε στο άρθρο, πατώντας τον σύνδεσμο.
Τους ευχαριστήσαμε και τους χαιρετήσαμε φεύγοντας προς τον Μπελακομίτη ελπίζοντας πως θα βρούμε ασφάλτινο δρόμο για το μοναστήρι. Όντως μερικά χιλιόμετρα παρακάτω βρήκαμε την διασταύρωση για την μονή Πελεκητής, όπου ένας σχετικά καλός δρόμος μας οδήγησε εκεί.
Το μοναστήρι, όλο πέτρινο, φωλιασμένο σε μια απότομη πλαγιά των Αγράφων, έχει θέα τόσο στη λίμνη Πλαστήρα και τον Θεσσαλικό κάμπο,
όσο και στα χιονισμένα εκείνη την εποχή βουνά των Αγράφων.
Χτίστηκε το 1.529 και την επωνυμία «Πελεκητή» την οφείλει στον βράχο επάνω στον οποίο είναι κτισμένη, που κατά την παράδοση πελεκίστηκε με ξύλινα εργαλεία, ύστερα από υπόδειξη της Θεοτόκου στους τεχνίτες της.
Το Καθολικό είναι ο κεντρικός και αρχαιότερος ναός, αφιερωμένος στην Ανάληψη του Κυρίου ενώ ο δεύτερος ναός είναι αφιερωμένος στην Παναγία Φανερωμένη. Πολύ καλά διατηρημένες τοιχογραφίες του 17ου αιώνα κοσμούν και τους δύο ναούς.
Το όλο σύνολο μονής αλλά και θέας από εκεί, αποτελούν έναν εξαιρετικό λόγο για να φτάσει κανείς ως τα 1.400 μέτρα υψόμετρο όπου είναι χτισμένη και να απολαύσει το θέαμα.
Αρκετά αργά πια ξεκινήσαμε προς το χωριό Καρύτσα με σκοπό να βρούμε κάπου να πιούμε έναν καφέ, όμως τελικά δεν καθίσαμε καθώς δεν βρήκαμε με μια γρήγορη ματιά κάτι ανοιχτό.
Πολύ άσχημη εντύπωση μας έκανε η σκοτωμένη αλεπού που είχαν αφήσει εκτεθειμένη στο πεζούλι της πλατείας, άγνωστο για ποιόν λόγο.
Κατευθυνόμαστε πλέον προς το φράγμα της λίμνης. Μια ιδέα του Νικολάου Πλαστήρα, που τελικά ολοκληρώθηκε το 1959.
Το Φράγμα μήκους 220μ. συγκράτησε τα νερά του Ταυρωπού, τα οποία κάλυψαν το οροπέδιο της Νεβρόπολης και δημιούργησαν τη λίμνη Πλαστήρα (Ταυρωπού). Τα νερά της λίμνης τροφοδοτούν τον υδροηλεκτρικό σταθμό της ΔΕΗ. Αρδεύουν τον Θεσσαλικό κάμπο και υδροδοτούν την πόλη μαζί με 38 κωμοπόλεις και χωριά του νομού και της ευρύτερης περιφέρειας της Θεσσαλίας.
Είναι αργά το απόγευμα, ο κόσμος είναι ελάχιστος και τα μικρά μαγαζάκια και πάγκοι με σουβενίρ και τοπικά προϊόντα ετοιμάζονται να κλείσουν.
Μετά από μια μικρή βόλτα και σύντομα ψώνια επιβιβαζόμαστε κι εμείς στα αυτοκίνητα για να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής προς τα δωμάτιά μας.
Μετά από μια σύντομη ξεκούραση, μία πρώτη ιδέα ήταν να πάμε για φαγητό στην “Κεραμαριό” στις Σπάθες, όμως τελικά αποφασίζουμε ότι είναι κάπως ανάποδα για όλους μας να πάμε εκεί και έτσι αποφασίζουμε να πάμε για βραδινό στη Καρδίτσα.
Κλασικά ξεκινάμε με βόλτα στον πεζόδρομο και τι σύμπτωση, συναντάμε δύο παλιές συναδέλφους, εκ των οποίων η μία είναι από την Καρδίτσα. Ποιον καλύτερο λοιπόν να ρωτήσουμε για το που θα φάμε.
Οι προτάσεις λοιπόν είναι τρεις. Το “Να ‘μαστε” το “Φιλύρα” και κυρίως το “Brothers”. Τα δύο πρώτα ήταν κοντά μας, περάσαμε αλλά δεν βρήκαμε να καθίσουμε, ενώ στο τρίτο πήραμε τηλέφωνο και ήταν γεμάτο. Οπότε παίξαμε το τελευταίο μας χαρτί, που ήταν η πρόταση που είχε κάνει στον Θ. ο ξενοδόχος του και λεγόταν “Το νησί της μάγισσας Κίρκης” Εκεί ευόδωσε τελικά να βρούμε τραπέζι. Το μαγαζί ήταν αρκετά καλό, το ίδιο και το φαγητό του, όμως δεν αντέξαμε να καθίσουμε και πολύ καθώς είχε πολύ κακό εξαερισμό και πολύ σύντομα δεν άντεχαν τα παιδιά να καθίσουν μέσα από τον τόσο έντονο καπνό των τσιγάρων. Νομίζω η Καρδίτσα και όχι μόνο, πρέπει να παραδειγματιστεί από την κίνηση των Τρικαλινών και να “κάψει το κάπνισμα” όπως είναι το σλόγκαν τους.
Μετά από μία μικρή περιπέτεια ανεύρεσης του αυτοκινήτου μας, τελικά καταφέραμε να επιστρέψουμε στο δωμάτιό μας για ύπνο.
Attachments
-
177 KB Προβολές: 0
-
632,9 KB Προβολές: 0
Last edited: