Περιεχόμενα
Η ασφάλεια που ένιωθα ήταν όπως είπα ένας πάρα πολύ σημαντικός παράγοντας για να αποφασίσω να ζήσω εκεί. Στο Κουβέιτ ευτυχώς δεν είναι υποχρεωτικό να κυκλοφορείς με abbaya, ακόμα και για τις γυναίκες που έχουν γεννηθεί εκεί. Πολλές φορές θα δεις γυναίκες, περισσότερο νεαρής ηλικίας να φοράνε κανονικά ρούχα, όπως τα δικά μας. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι θα βγεις έξω με το μίνι, πρέπει να τα φιλτράρεις λίγο τα πράγματα και να προσέχεις να μην προκαλείς για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Με ένα νορμάλ ντυσιματάκι είσαι μια χαρά!
Εδώ θα ήθελα να πω ότι όταν πας σε ένα κράτος οφείλεις να σέβεσαι τη νοοτροπία και τα ήθη του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την παρατήρηση που μου έκανε ο φύλακας του σπιτιού τον πρώτο καιρό όταν ένα μεσημέρι είχα ξεμείνει από νερό και πήγαινα στο μπακάλικο στη γωνία να αγοράσω, φορώντας ένα μπλουζάκι με τιραντάκια. Μου είπε ότι καταλαβαίνει ότι ζεσταίνομαι, αλλά ότι καλό θα ήταν να βάλω κάτι με μανικάκι, έστω και κοντό... Ε από τότε το έπιασα το νόημα! Είναι αναπόφευκτο να μην έχεις τέτοια περιστατικά προερχόμενη από μια άλλη κοινωνία, αλλά όλα συνήθεια γίνονται...Στην αρχή το έβρισκα υπερβολικό και τρελλό αλλά μετά μου άρεσε κιόλας αυτή η νοοτροπία. Έγινα λίγο πιο παραδοσιακή σε κάποια πράγματα ας πούμε. Δεν είναι απαραίτητο το συντηρητικό ντύσιμο, αλλά δε χρειάζεται να τα έχουμε και όλα έξω
Τα βλέμματα και τα πειράγματα στο δρόμο θα τα εισπράξεις έτσι κι αλλιώς, αφού φαίνεται ότι είσαι ξένος, αλλά μέχρι εκεί. Μόνο αν δώσεις το πράσινο φως θα υπάρξει συνέχεια. Εξάλλου αυτή η γενιά του Κουβέιτ είναι άτομα που στην πλειοψηφία τους έχουν σπουδάσει στο εξωτερικό, έχουν δει και έχουν ζήσει καταστάσεις έξω από τη χώρα τους και μπορείς να πεις ότι είναι πιο "χορτασμένοι".
Σαν λαός μοιάζει αρκετά με εμάς. Όχι σε όλα βέβαια, αλλά σε γενικές γραμμές είναι σαν κι εμάς ζεστοί άνθρωποι. Υπάρχει πάντα βέβαια το θέμα της θρησκείας που μας διαφοροποιεί και εκεί πολύς κόσμος τα βρίσκει λίγο σκούρα στο να τους καταλάβει. Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα τέτοιου τύπου, μπορώ να κάνω παρέα με άτομα ανεξαρτήτως θρησκείας και μάλιστα το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το να κάτσω να κάνω μια συζήτηση ώστε να δω ποια είναι τα πιστεύω τους, οι συνήθειές τους, ακόμα και το πόσες φορές τη μέρα προσεύχονται και πώς ακριβώς το κάνουν αυτό, άσχετο με το αν ενστερνίζομαι τις απόψεις τους ή όχι. Έχουν πολύ ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς, η οικογένεια είναι πάνω από όλα. Είναι φιλόξενοι άνθρωποι, πολύ ανοιχτοί προς τους ξένους, κάνουν παρέες εύκολα, εν ολίγοις αρκετά κοινωνικοί. Θα σε καλέσουν και στο σπίτι τους να φας, να σε κάνουν να περάσεις όμορφα. Αυτό που πρέπει να προσέχεις είναι να κρατάς τις απαραίτητες αποστάσεις για κάποιο διάστημα μέχρι να αναπτυχθεί εμπιστοσύνη και από τα δύο μέρη, κάτι που ισχύει φυσικά σε κάθε κοινωνία. Να ξέρεις, αν για παράδειγμα γίνεται μια συζήτηση πάνω σε θρησκευτικό θέμα, πότε να σταματήσεις αφού αν υπάρχει μια διαφωνία θα τους προσβάλλεις και αυτό δεν θα στο συγχωρήσουν. Καλώς ή κακώς τους γίνεται μια πλύση εγκεφάλου από τη στιγμή που γεννιούνται, ε και αυτό δεν μπορείς να το αλλάξεις. Τους σέβεσαι και σε σέβονται.
Έχουν κάποιες συγκεκριμένες συνήθειες από τις οποίες δεν παρεκκλίνουν. Για παράδειγμα, κάθε Παρασκευή που είναι σαν τη δική μας Κυριακή, το πρωί θα πάνε στο τζαμί και μετά ακολουθεί οικογενειακό γεύμα. Μαζεύεται όλη η οικογένεια και ευρύτεροι συγγενείς στο σπίτι και τρώνε όλοι μαζί, μετά πίνουν το τσάι τους,παίζουν με τα παιδιά, μετά οι γυναίκες θα μείνουν μόνες τους και το αντίστοιχο θα κάνουν και οι άνδρες σε κάποιο άλλο δωμάτιο όπου θα πουν τα δικά τους. Αυτό μπορεί να τραβήξει μέχρι το βραδάκι, ανάλογα τα κέφια και γίνεται ΚΑΘΕ Παρασκευή!
Η Πέμπτη είναι συνήθως η μέρα που βρίσκονται οι άντρες, συγγενείς και φίλοι μεταξύ τους και το event λαμβάνει χώρα είτε σε σπίτι, είτε κάπου έξω, αλλά σε χώρο ειδικά διαμορφωμένο που είναι η λεγόμενη Dewaniya. Πρόκειται για ένα χώρο που είναι σε σχήμα Π και αποτελείται από καναπέδες ή μαξιλάρες, όπου κάθονται οι άντρες και κάνουν τις συζητήσεις τους, πίνοντας τσάι και καπνίζοντας αργιλέ. Η Dewaniya είναι αγαπημένη συνήθεια των ανδρών και μπορεί να προκύψει και άλλες μέρες εκτός της Πέμπτης. Όσο οι άνδρες είναι απασχολημένοι, οι γυναίκες ή κάνουν τα beaute τους στα αναρίθμητα κέντρα αισθητικής και κομμωτήρια που υπάρχουν στην πόλη, ή κάνουν τις βόλτες τους στα εμπορικά κέντρα. Άλλες με τα παιδιά τους και τις φιλιππινέζες νταντάδες οπωσδήποτε για να τους τα προσέχουν, άλλες σε γυναικοπαρέα, κάνουν τα ψώνια τους, τρώνε, πίνουν τα καφεδάκια τους και συζητάνε τα σχέδιά τους για τα επόμενα ταξίδια τους... Ναι, ταξιδεύουν πολύ!!! Μια χαρά, ε;
Όσο για τις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών, ε εντάξει οι άνδρες έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο, αλλά αυτό δε δείχνει να τις ενοχλεί, έτσι έχουν μάθει. Έχουν και την οικονομική άνεση να κάνουν πράγματα για τον εαυτό τους, οπότε βγάζουν το άχτι τους κυρίως όταν ταξιδεύουν άνευ συζύγου. Οδηγούν, σπουδάζουν, εργάζονται, κυκλοφορούν κανονικά σε αντίθεση με τις γυναίκες στη Σαουδική Αραβία. Οι γάμοι μεταξύ τους είναι μια ιστορία που δεν χώρεσε ποτέ στο κεφάλι μου. Παντρεύονται συνήθως συγγενικά τους πρόσωπα, χωρίς να αποκλείεται το ενδεχόμενο ενός γάμου εκτός σογιού. Τις περισσότερες φορές πάντως και ιδιαίτερα σε παλιότερες γενιές οι γάμοι ήταν κανονισμένοι από την παιδική τους ηλικία, δηλαδή ο ξαδερφούλης θα παντρευόταν την ξαδερφούλα του και το ήξεραν από πολύ νωρίς αυτό. Μόνο ο άνδρας έχει το δικαίωμα να χωρίσει τη γυναίκα του, η γυναίκα δεν έχει άποψη περί αυτού. Η μόνη ένσταση που μπορεί να κάνει μια γυναίκα είναι στην περίπτωση που ο σύζυγός της αποφασίσει να παντρευτεί και μια δεύτερη γυναίκα. Αυτό μπορεί να γίνει υπό προϋποθέσεις και κυρίως αν η πρώτη σύζυγος δεν μπορεί να τεκνοποιήσει. Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει να συμφωνούν και οι δύο και φυσικά ο σύζυγος είναι υποχρεωμένος να παρέχει τα ίδια αγαθά και στις δύο. Να, κάτι τέτοια είναι που σε τρελλαίνουν, αλλά τί να πεις, αυτή είναι η κοινωνία τους!
Οι γάμοι τους είναι πολύ διαφορετικοί από τους δικούς μας. Σε μια αίθουσα, συνήθως ξενοδοχείου, μαζεύονται οι γυναίκες καλεσμένες όπου γίνεται το πάρτυ με τη νύφη, και σε άλλη αίθουσα ή σε άλλο ξενοδοχείο γίνεται το πάρτυ του γαμπρού με τους άντρες. Επειδή έτυχε να είμαι καλεσμένη σε ένα γάμο και φυσικά πήγα γιατί ήθελα πολύ να δω πώς είναι, πραγματικά ξαφνιάστηκα και ακόμα και τώρα που σας το διηγούμαι, χαμογελάω. Το χαμόγελό μου εκείνο το βράδυ στο γάμο βέβαια ήταν από αμηχανία. Μια συνάδελφός μου Κουβεϊτιανή με κάλεσε γιατί παντρευόταν η ανιψιά της. Έβλεπα όλες τις γυναίκες περιποιημένες, με τα φορέματά τους τα έξαλλα να χορεύουν, να διασκεδάζουν, μαζί και η νύφη μια κούκλα πραγματική! Κάποια στιγμή άρχισαν να ακούγονται κάτι ήχοι σαν κουδούνια και βλέπω τις γυναίκες να παίρνουν τις κελεμπίες και τα μαντίλια τους για να καλυφθούν. Είχε έρθει ο γαμπρός με τους συγγενείς του για να πάρουν τη νύφη. Ανοίγει η πόρτα και μπαίνουν μέσα, αλλά ο γαμπρός ήταν ένας άλλος συνάδελφός μου, Κουβεϊτιανός και αυτός, μόνο που ήταν ήδη παντρεμένος! Να το λοιπόν, αυτό που άκουγα τόσο καιρό σαν ιστορία μόνο (άντρας με 2 συζύγους), εξελισσόταν μπροστά στα μάτια μου... Γύρισα και κοίταξα τη φίλη που με είχε καλέσει με βλέμμα παγωμένο και εκείνη χαμογελούσε γιατί γι'αυτούς ήταν κάτι πολύ φυσιολογικό. Μέσα μου στεναχωρήθηκα, φανταζόμουν πώς να νιώθει η πρώτη σύζυγος, δεν το χωρούσε το μυαλό μου. Ακόμα δεν το χωράει, αλλά είπαμε και πριν... έτσι είναι η κοινωνία τους και η ζωή τους...
Εδώ θα ήθελα να πω ότι όταν πας σε ένα κράτος οφείλεις να σέβεσαι τη νοοτροπία και τα ήθη του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την παρατήρηση που μου έκανε ο φύλακας του σπιτιού τον πρώτο καιρό όταν ένα μεσημέρι είχα ξεμείνει από νερό και πήγαινα στο μπακάλικο στη γωνία να αγοράσω, φορώντας ένα μπλουζάκι με τιραντάκια. Μου είπε ότι καταλαβαίνει ότι ζεσταίνομαι, αλλά ότι καλό θα ήταν να βάλω κάτι με μανικάκι, έστω και κοντό... Ε από τότε το έπιασα το νόημα! Είναι αναπόφευκτο να μην έχεις τέτοια περιστατικά προερχόμενη από μια άλλη κοινωνία, αλλά όλα συνήθεια γίνονται...Στην αρχή το έβρισκα υπερβολικό και τρελλό αλλά μετά μου άρεσε κιόλας αυτή η νοοτροπία. Έγινα λίγο πιο παραδοσιακή σε κάποια πράγματα ας πούμε. Δεν είναι απαραίτητο το συντηρητικό ντύσιμο, αλλά δε χρειάζεται να τα έχουμε και όλα έξω
Τα βλέμματα και τα πειράγματα στο δρόμο θα τα εισπράξεις έτσι κι αλλιώς, αφού φαίνεται ότι είσαι ξένος, αλλά μέχρι εκεί. Μόνο αν δώσεις το πράσινο φως θα υπάρξει συνέχεια. Εξάλλου αυτή η γενιά του Κουβέιτ είναι άτομα που στην πλειοψηφία τους έχουν σπουδάσει στο εξωτερικό, έχουν δει και έχουν ζήσει καταστάσεις έξω από τη χώρα τους και μπορείς να πεις ότι είναι πιο "χορτασμένοι".Σαν λαός μοιάζει αρκετά με εμάς. Όχι σε όλα βέβαια, αλλά σε γενικές γραμμές είναι σαν κι εμάς ζεστοί άνθρωποι. Υπάρχει πάντα βέβαια το θέμα της θρησκείας που μας διαφοροποιεί και εκεί πολύς κόσμος τα βρίσκει λίγο σκούρα στο να τους καταλάβει. Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα τέτοιου τύπου, μπορώ να κάνω παρέα με άτομα ανεξαρτήτως θρησκείας και μάλιστα το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το να κάτσω να κάνω μια συζήτηση ώστε να δω ποια είναι τα πιστεύω τους, οι συνήθειές τους, ακόμα και το πόσες φορές τη μέρα προσεύχονται και πώς ακριβώς το κάνουν αυτό, άσχετο με το αν ενστερνίζομαι τις απόψεις τους ή όχι. Έχουν πολύ ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς, η οικογένεια είναι πάνω από όλα. Είναι φιλόξενοι άνθρωποι, πολύ ανοιχτοί προς τους ξένους, κάνουν παρέες εύκολα, εν ολίγοις αρκετά κοινωνικοί. Θα σε καλέσουν και στο σπίτι τους να φας, να σε κάνουν να περάσεις όμορφα. Αυτό που πρέπει να προσέχεις είναι να κρατάς τις απαραίτητες αποστάσεις για κάποιο διάστημα μέχρι να αναπτυχθεί εμπιστοσύνη και από τα δύο μέρη, κάτι που ισχύει φυσικά σε κάθε κοινωνία. Να ξέρεις, αν για παράδειγμα γίνεται μια συζήτηση πάνω σε θρησκευτικό θέμα, πότε να σταματήσεις αφού αν υπάρχει μια διαφωνία θα τους προσβάλλεις και αυτό δεν θα στο συγχωρήσουν. Καλώς ή κακώς τους γίνεται μια πλύση εγκεφάλου από τη στιγμή που γεννιούνται, ε και αυτό δεν μπορείς να το αλλάξεις. Τους σέβεσαι και σε σέβονται.
Έχουν κάποιες συγκεκριμένες συνήθειες από τις οποίες δεν παρεκκλίνουν. Για παράδειγμα, κάθε Παρασκευή που είναι σαν τη δική μας Κυριακή, το πρωί θα πάνε στο τζαμί και μετά ακολουθεί οικογενειακό γεύμα. Μαζεύεται όλη η οικογένεια και ευρύτεροι συγγενείς στο σπίτι και τρώνε όλοι μαζί, μετά πίνουν το τσάι τους,παίζουν με τα παιδιά, μετά οι γυναίκες θα μείνουν μόνες τους και το αντίστοιχο θα κάνουν και οι άνδρες σε κάποιο άλλο δωμάτιο όπου θα πουν τα δικά τους. Αυτό μπορεί να τραβήξει μέχρι το βραδάκι, ανάλογα τα κέφια και γίνεται ΚΑΘΕ Παρασκευή!
Η Πέμπτη είναι συνήθως η μέρα που βρίσκονται οι άντρες, συγγενείς και φίλοι μεταξύ τους και το event λαμβάνει χώρα είτε σε σπίτι, είτε κάπου έξω, αλλά σε χώρο ειδικά διαμορφωμένο που είναι η λεγόμενη Dewaniya. Πρόκειται για ένα χώρο που είναι σε σχήμα Π και αποτελείται από καναπέδες ή μαξιλάρες, όπου κάθονται οι άντρες και κάνουν τις συζητήσεις τους, πίνοντας τσάι και καπνίζοντας αργιλέ. Η Dewaniya είναι αγαπημένη συνήθεια των ανδρών και μπορεί να προκύψει και άλλες μέρες εκτός της Πέμπτης. Όσο οι άνδρες είναι απασχολημένοι, οι γυναίκες ή κάνουν τα beaute τους στα αναρίθμητα κέντρα αισθητικής και κομμωτήρια που υπάρχουν στην πόλη, ή κάνουν τις βόλτες τους στα εμπορικά κέντρα. Άλλες με τα παιδιά τους και τις φιλιππινέζες νταντάδες οπωσδήποτε για να τους τα προσέχουν, άλλες σε γυναικοπαρέα, κάνουν τα ψώνια τους, τρώνε, πίνουν τα καφεδάκια τους και συζητάνε τα σχέδιά τους για τα επόμενα ταξίδια τους... Ναι, ταξιδεύουν πολύ!!! Μια χαρά, ε;
Όσο για τις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών, ε εντάξει οι άνδρες έχουν τον πρώτο και τελευταίο λόγο, αλλά αυτό δε δείχνει να τις ενοχλεί, έτσι έχουν μάθει. Έχουν και την οικονομική άνεση να κάνουν πράγματα για τον εαυτό τους, οπότε βγάζουν το άχτι τους κυρίως όταν ταξιδεύουν άνευ συζύγου. Οδηγούν, σπουδάζουν, εργάζονται, κυκλοφορούν κανονικά σε αντίθεση με τις γυναίκες στη Σαουδική Αραβία. Οι γάμοι μεταξύ τους είναι μια ιστορία που δεν χώρεσε ποτέ στο κεφάλι μου. Παντρεύονται συνήθως συγγενικά τους πρόσωπα, χωρίς να αποκλείεται το ενδεχόμενο ενός γάμου εκτός σογιού. Τις περισσότερες φορές πάντως και ιδιαίτερα σε παλιότερες γενιές οι γάμοι ήταν κανονισμένοι από την παιδική τους ηλικία, δηλαδή ο ξαδερφούλης θα παντρευόταν την ξαδερφούλα του και το ήξεραν από πολύ νωρίς αυτό. Μόνο ο άνδρας έχει το δικαίωμα να χωρίσει τη γυναίκα του, η γυναίκα δεν έχει άποψη περί αυτού. Η μόνη ένσταση που μπορεί να κάνει μια γυναίκα είναι στην περίπτωση που ο σύζυγός της αποφασίσει να παντρευτεί και μια δεύτερη γυναίκα. Αυτό μπορεί να γίνει υπό προϋποθέσεις και κυρίως αν η πρώτη σύζυγος δεν μπορεί να τεκνοποιήσει. Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει να συμφωνούν και οι δύο και φυσικά ο σύζυγος είναι υποχρεωμένος να παρέχει τα ίδια αγαθά και στις δύο. Να, κάτι τέτοια είναι που σε τρελλαίνουν, αλλά τί να πεις, αυτή είναι η κοινωνία τους!
Οι γάμοι τους είναι πολύ διαφορετικοί από τους δικούς μας. Σε μια αίθουσα, συνήθως ξενοδοχείου, μαζεύονται οι γυναίκες καλεσμένες όπου γίνεται το πάρτυ με τη νύφη, και σε άλλη αίθουσα ή σε άλλο ξενοδοχείο γίνεται το πάρτυ του γαμπρού με τους άντρες. Επειδή έτυχε να είμαι καλεσμένη σε ένα γάμο και φυσικά πήγα γιατί ήθελα πολύ να δω πώς είναι, πραγματικά ξαφνιάστηκα και ακόμα και τώρα που σας το διηγούμαι, χαμογελάω. Το χαμόγελό μου εκείνο το βράδυ στο γάμο βέβαια ήταν από αμηχανία. Μια συνάδελφός μου Κουβεϊτιανή με κάλεσε γιατί παντρευόταν η ανιψιά της. Έβλεπα όλες τις γυναίκες περιποιημένες, με τα φορέματά τους τα έξαλλα να χορεύουν, να διασκεδάζουν, μαζί και η νύφη μια κούκλα πραγματική! Κάποια στιγμή άρχισαν να ακούγονται κάτι ήχοι σαν κουδούνια και βλέπω τις γυναίκες να παίρνουν τις κελεμπίες και τα μαντίλια τους για να καλυφθούν. Είχε έρθει ο γαμπρός με τους συγγενείς του για να πάρουν τη νύφη. Ανοίγει η πόρτα και μπαίνουν μέσα, αλλά ο γαμπρός ήταν ένας άλλος συνάδελφός μου, Κουβεϊτιανός και αυτός, μόνο που ήταν ήδη παντρεμένος! Να το λοιπόν, αυτό που άκουγα τόσο καιρό σαν ιστορία μόνο (άντρας με 2 συζύγους), εξελισσόταν μπροστά στα μάτια μου... Γύρισα και κοίταξα τη φίλη που με είχε καλέσει με βλέμμα παγωμένο και εκείνη χαμογελούσε γιατί γι'αυτούς ήταν κάτι πολύ φυσιολογικό. Μέσα μου στεναχωρήθηκα, φανταζόμουν πώς να νιώθει η πρώτη σύζυγος, δεν το χωρούσε το μυαλό μου. Ακόμα δεν το χωράει, αλλά είπαμε και πριν... έτσι είναι η κοινωνία τους και η ζωή τους...
Last edited by a moderator:
