Ηνωμένο Βασίλειο Κυνηγώντας μάγισσες και φαντάσματα στο Εδιμβούργο

[georgeant]

Τρίτη


"Μπείτε σε ένα από τους πιο περίεργους χώρους της Σκωτίας. Ένα αρχαιολογικό μυστήριο που διχάζει τους ερευνητές για πάνω από 300 χρόνια. Το Gilmerton Cove είναι μια σειρά από δωμάτια και διαδρόμους που βρίσκονται κρυμμένοι κάτω από τους δρόμους στη νότια πλευρά του Εδιμβούργου. Ελάτε μαζί μας σε μια ξενάγηση και βοηθήστε μας να ξεδιπλώσουμε τα μυστήρια αυτού του περίεργου και μυστηριώδους λαβύρινθου."


Αυτή ήταν η περιγραφή στο TripAdvisor για το Gilmerton Cove και μας άναψε την περιέργεια. Έτσι θα ξεκινούσε η δεύτερη μέρα μας στο Εδιμβούργο.

Στο λεωφορείο, πηγαίνοντας στο Gilmerton Cove

Λίγο πριν μπούμε

Η ξεναγός μας υποδέχτηκε και μας είπε κάποια πράγματα εισαγωγικά. Μετά προχωρήσαμε πιο βαθιά και αρχίσαμε να ακούμε τις ιστορίες και τους μύθους που περιβάλουν το χώρο.

Οι χαρούμενοι τυμβωρύχοι! Το κράνος ήταν υποχρεωτικό καθότι τα περάσματα ήταν χαμηλά και υπήρχε κίνδυνος να χτυπήσεις.


Κανείς δεν έχει καταλήξει στο λόγο για τον οποίο δημιουργήθηκαν αυτές οι υπόγειες στοές και ποιοι τις χρησιμοποιούσαν. Ακούσαμε διάφορες εκδοχές και ιστορίες. Για έναν ντόπιο σιδηρουργό του 18ου αι. που ζούσε εκεί, για αρχαίους κατοίκους που μπορεί να έφτιαξαν το χώρο για άγνωστους λόγους, για παράνομες συναντήσεις με σκοπό την κατανάλωση αλκοόλ, για μυστικές συναντήσεις Ναϊτών Ιπποτών κατά τον Μεσαίωνα αλλά και Μασόνων, ότι ήταν φωλιά λαθρέμπορων κ.α. Και για ένα φάντασμα που λέγεται πως στοιχειώνει το μέρος και κάποιοι το έχουν ακούσει να μιλάει. Υπάρχει μάλιστα και ένα ηχητικό ντοκουμέντο αν το ψάξετε στο internet.

Όλοι στη σειρά με βήμα ταχύ!

Μπορώ να πω πως η ξεναγός κατάφερε να μας κάνει να μπούμε ολοκληρωτικά στο κλίμα και να νιώσουμε κάποιες ανατριχίλες ακούγοντας όλες αυτές τις ιστορίες και θρύλους γύρω από το Gilmerton Cove. Μπήκαμε μάλιστα και στη διαδικασία να ψάξουμε για το ηχητικό και να το ακούσουμε. Το αν είναι πραγματικό ή όχι μικρή σημασία έχει (προφανώς και πρόκειται για κάποιο hoax).

Στις στοές!


Το σίγουρο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πως τα άλυτα μυστήρια είναι πολύ ενδιαφέροντα και άκρως σαγηνευτικά για την ανθρώπινη περιέργεια.


Μετά το πολύ ενδιαφέρον Gilmerton Cove (μην παραλείψετε να ρίξετε μια ματιά στο μαγαζάκι με τα τουριστικά ακριβώς απέναντι καθώς βγαίνετε) κατευθυνόμαστε στην Παλιά Πόλη και στο Κάστρο του Εδιμβούργου.

Στο Royal Mile, πηγαίνοντας στο Κάστρο


Το Κάστρο του Εδιμβούργου είναι το πιο γνωστό τοπόσημο και σήμα κατατεθέν της πόλης. Είναι χτισμένο στον Βράχο του Κάστρου (Castle Rock), έναν ακόμα λόφο σβησμένου ηφαιστείου και κυριαρχεί στο τοπίο της πόλης.

Στην είσοδο του Κάστρου

Αποτελεί την πρώτη τουριστική ατραξιόν σε επισκεψιμότητα στη Σκωτία και τη δεύτερη σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο.

Η φανταστική θέα της πόλης από το κάστρο

Τι άλλο να πούμε για το κάστρο; Ήταν ένα ιδιαίτερα στρατηγικό σημείο στους πολέμους της Σκωτίας. Χρησιμοποιήθηκε κατά καιρούς ως φρούριο, ανάκτορο αλλά και ως στρατιωτική και κρατική φυλακή. Μια επίσκεψη στο κάστρο επιβάλλεται για τον επισκέπτη της πόλης (πάνω από το 70% των τουριστών το επισκέπτεται) καθώς μέσα από την περιήγηση σε αυτό μαθαίνεις ένα πολύ μεγάλο μέρος της ιστορίας του Εδιμβούργου.

Στον προαύλιο χώρο του κάστρου

Ο πύργος με το ρολόι

Ακριβώς για το λόγο ότι είναι τόσο δημοφιλές αξιοθέατο, θα σας πρότεινα να έχετε ήδη αγοράσει τα εισιτήριά σας online γιατί οι ουρές είναι τεράστιες, ειδικά αν το επισκεφτείτε Σάββατο. Αν τύχει και είστε εκεί το μεσημέρι στη μία ακριβώς εκτός Κυριακής μη χάσετε να παραστείτε στο τελετουργικό τους που ρίχνουν μια κανονιά από τα παλιά κανόνια του κάστρου.

Ένα μικρό νεκροταφείο για τους σκύλους των στρατιωτών

Στο εσωτερικό του κάστρου θα δείτε διάφορα τμήματα με επεξηγήσεις

Καθώς και μερικά πολύ όμορφα βιτρό

Σε ένα απο τα εντυπωσιακά δωμάτιά του κάστρου


Μετά το κάστρο κατευθυνόμαστε στο Camera Obscura & World of Illusions, ένα μουσείο ψευδαισθήσεων το οποίο στεγάζεται σε ένα κτίριο του 17ου αιώνα.


Πριν φτάσουμε όμως, μερικές φωτογραφίες από το Βασιλικό Μίλι

Μετά την επίσκεψη στο κάστρο βρεθήκαμε και πάλι να βολτάρουμε στο Βασιλικό Μίλι.

Σκωτσέζος με γκάιντα στο Royal Mile

Ο Καθεδρικός του St. Gile

Περνώντας τη διάβαση

Του πάει το ασπρόμαυρο

Με φόντο το γοτθικό κτίριο "the Hub". Κι όμως, δεν είναι καθεδρικός! Χρησιμοποιήθηκε ως εκκλησία παρά μόνο για κάποιες δεκαετίες μέχρι τα μέσα του '1980. Σήμερα στεγάζει το Διεθνές Φεστιβάλ του Εδιμβούργου.


Στο Camera Obscura περάσαμε εξαιρετικά. Γελάσαμε με την ψυχή μας. Άλλωστε για κάτι τέτοια η αλήθεια είναι ότι τρελαινόμαστε.

Οι πολλαπλοί εαυτοί μας

Τον Βασίλη μάλλον δεν τον τρομάζουν οι γίγαντες

Οπτικά εφέ

Το highlight βέβαια ήταν το vortex tunel. Στο τούνελ αυτό πρέπει να περάσεις μια εντελώς ακίνητη γέφυρα. Το τούνελ γύρω σου όμως κινείται (ή μάλλον φαίνεται να κινείται, με projection) σχηματίζοντας μια δίνη. To αποτέλεσμα είναι τρομερά αστείο γιατί νομίζεις ότι θα πέσεις και πιάνεσαι από τα κάγκελα. Αν κλείσεις τα μάτια σου, όλα καλά. Όταν τα ανοίξεις και πάλι, νιώθεις ξανά ότι θα πέσεις από τη γέφυρα. Τη διασχίσαμε κυριολεκτικά παραπατώντας ενώ κρατιόμασταν όλη την ώρα από το κάγκελο. Δεν είχα ιδέα ότι υπήρχε κάτι τέτοιο και ότι μπορεί να συμβεί βασικά στο σώμα σου καθαρά λόγω illusion!

Εικόνα του Vortex Tunnel από την καταχώρηση του Camera Obscura στο TripAdvisor

Στο Observation Deck του κτιρίου, εκτός απο τη μοναδική θέα που θαυμάσαμε βγαίνοντας έξω, καθισαμε σε ένα τραπέζι για μια mini ξενάγηση της πόλης. Στο τραπέζι βλέπαμε με projection το Εδιμβούργο και τμήματα αυτού απο ψηλά σε πραγματικό χρόνο (από κάμερες που είναι τοποθετημένες σε διάφορα κτίρια) και ο ξεναγός μας παρέθετε πληροφορίες. Οι άνθρωποι λοιπόν φαίνονταν να περπατούν σαν μυρμηγκάκια πάνω στο τραπέζι μας. Και τότε η ξεναγός μας μας λέει: "κοιτάξτε πόσο μικροί φαίνονται οι άνθρωποι, σαν μυρμήγκια... Και τώρα παρτε τις κάρτες που έχετε στα χέρια σας και κάνετε ότι τους λιώνετε!" Και αρχίζει να βαράει με την κάρτα το τραπέζι στα σημεία που περπατούσαν οι άνθρωποι. Εμείς κοιταζόμασταν σαν @&# αλλά οι υπόλοιποι τουρίστες ακολούθησαν το παράδειγμά της. Πήραν τις φονικές καρτούλες τους και έκαναν ότι χτύπαγαν και έλιωναν τα ανθρωπάκια. Και γελούσαν όλοι μαζί. Τώρα ή εμείς δεν έχουμε χιούμορ ή ο κόσμος έχει άπειρα ψυχολογικά προβλήματα, σε κάθε περίπτωση αυτό ήταν νομίζω το πιο cringe σκηνικό όλου του ταξιδιού, ίσως και όλων των ταξιδιών μου ως τώρα γενικότερα.

Η θέα πάντως από το observation deck εξαιρετική


Το Camera Obscura είναι από τα πιο ενδιαφέροντα και διασκεδαστικά μουσεία που έχω βρεθεί σε ταξίδι, μαζί με το μουσείο του Κοπέρνικου στη Βαρσοβία.


Στην πόλη με τα περισσότερα ίσως Ghost Tours στην Ευρώπη δε γινόταν να παραλείψουμε ένα. Το tour ξεκινούσε έξω από το Mary King's Close, στο Royal Mile, ένα στενό δρομάκι που περιβάλλεται από ιστορίες για, τι άλλο, φόνους και φαντάσματα.

Αφού μαζευτήκαμε όλοι, άρχισε η ξενάγηση. Ο τύπος που ήταν εντελώς θεματικά ντυμένος άρχισε να μας διηγείται διάφορες ιστορίες και θρύλους της πόλης με έναν πραγματικά πολύ γλαφυρό τρόπο.

O tour guide μας



Τι μάθαμε λοιπόν... Όσα θυμάμαι δηλαδή μετά από τόσα χρόνια (και όσα με βοήθησε το internet να θυμηθώ).

• Στο Εδιμβούργο και στην ευρύτερη περιοχή των Lowlands κατά τον μεσαίωνα, πάνω από 1.500 άνθρωποι, οι περισσότεροι από αυτούς γυναίκες, έχουν στραγγαλιστεί στην αγχόνη πριν καούν τα σώματά τους, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις κάηκαν ζωντανές. Πριν από αυτό, είχαν υποφέρει φριχτά βασανιστήρια. Η περιοχή στην οποία γίνονταν ο απαγχονισμός λέγεται Gallows (=αγχόνη).
  
  
• To να κατηγορήσουν κάποια ως μάγισσα ήταν πανεύκολο, αρκεί να διέφερε απλά από το σύνολο. Είχε πολύ κόκκινα μαλλιά; Ήταν μάγισσα. Είχε κάποιο περίεργο σημάδι; Είχε το οτιδήποτε την έκανε να διαφέρει από αυτό που ήξεραν; Στην πυρά! Ήταν κάποιος ξένος που επισκέφτηκε το χωριό ή την πόλη τους; Ήταν μάγος/μάγισσα. Και τους συνέφερε να είναι γιατί έτσι θα τον έβγαζαν από τη μέση παίρνοντας και τα κτήματά του και την περιουσία του. Ω, ναι.
  
  
• Ένας από τους τρόπους για να τσεκάρουν, ας πούμε, αν μια γυναίκα ήταν μάγισσα ήταν να την πετάξουν από το Κάστρο του Εδιμβούργου στη λίμνη που υπήρχε από κάτω (πλέον έχει αποξηραθεί). Αν άντεχε την πτώση ή αν δεν πνιγόταν, σήμαινε πως είναι μάγισσα, οπότε ακολουθούσε η αγχόνη και η πυρά. Αν από την άλλη πνιγόταν, σήμαινε πως ήταν αθώα. Τύπου "ουπς, κάναμε λάθος τελικά, αλλά δε βαριέσαι".
  
  
• Από τα δέρματα των εγκληματιών έφτιαναν βιβλία και τσάντες που μπορεί κανείς να δει στο Writer's Museum.
  
  
• Οι σκωτσέζοι μπορούσαν να γίνουν πολύ δημιουργικοί στα βασανιστήρια. Από το να χρησιμοποιούν ποντικούς μέχρι να κατασκευάζουν ειδικά εργαλεία για να τον αντίχειρα του χεριού. Δε θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες, το θέμα δεν είναι και πολύ ευχάριστο.
  
  
• Εκεί που τώρα βρίσκεται το νεκροταφείο Greyfriars κάποτε ήταν ίσιωμα αλλά από τα κόκαλα που υπάρχουν από κάτω μετατράπηκε σε λοφίσκο. Όλη η πόλη ουσιαστικά είναι πάνω από κόκαλα ανθρώπων που πέθαναν είτε από τη Μαύρη Πανώλη είτε από άλλους τρόπους (δεν ήταν και πολύ δύσκολο απ'ότι καταλαβαινετε). Όταν βρέχει, μερικά κόκαλα ξεβράζονται πάνω (σωστά διαβάσατε) για αυτό και υπάρχει άνθρωπος που η δουλειά του είναι να βγαίνει και να τα μαζεύει ώστε να τα βάζει σε οστεοφυλάκια. Αν ποτέ αποφάσιζαν να φτιάξουν μετρό στο Εδιμβούργο, ο μετροπόντικας θα έπρεπε να σκάψει σε περισσότερα κόκαλα απ'ότι σε χώμα.
  
  
• Μιλώντας για το νεκροταφείο Greyfriar's, δύο είναι οι πιο διάσημες ιστορίες που το συνοδεύουν. Η γλυκόπικρη ιστορία του Bobby, του μικρού terrier που έγινε γνωστό τον 19ο αιώνα επειδή πέρασε 14 (!!) χρόνια φυλώντας τον τάφο του ιδιοκτήτη του μέχρι τη στιγμή που πέθανε στις 14 Ιανουαρίου 1872. Η ιστορία είναι πολύ γνωστή στη Σκωτία μέσα από ταινίες και βιβλία. Ένα μικρό άγαλμα προς τιμήν του Bobby βρίσκεται στη συμβολή των οδών Candlemarket Row και George IV Bridge.

Η είσοδος στο νεκροταφείο Greyfriar's

Ο τάφος του Bobby, στο νεκροταφείο Greyfriar's

Και το άγαλμά του

H άλλη ιστορία αφορά στο φάντασμα του George Mackenzie, ενός μοχθηρού τύπου που έζησε τον 17ο αιώνα.

Υπάρχουν ιστορίες και μαρτυρίες που λένε ότι το φάντασμα έχει επιτεθεί σε ανθρώπους. Στις φωτογραφίες βλέπετε τα υποτιθέμενα σημάδια της επίθεσης στους επισκέπτες του νεκροταφείου


Το φάντασμα λέγεται πως δεν είναι και πολύ ήσυχο γενικά και για αυτό ο εκπληκτικός τύπος που μας έκανε την ξενάγηση θεώρησε σωστό και απαραίτητο να μας πάει νυχτιάτικα μια βόλτα στο νεκροταφείο και να μπούμε στον τάφο-Μαυσωλείο του μακαρίτη του Μακένζι.

Στο νεκροταφείο τη νύχτα

'Εξω από τον τάφο, τον οποίο άνοιξε ειδικά για εμάς όπως είπε, ενώ δεν επιτρέπεται...


Ανοίγει λοιπόν την πόρτα και μας βάζει όλους μέσα, μπαίνει κι ο ίδιος. Συνεχίζει να μας αφηγείται ιστορίες για τον μπαρμπα-Μακένζι, λέγοντάς μας ότι υπάρχει μεγάλη περίπτωση να γίνουμε μάρτυρες κάποιου παραφυσικού φαινομένου και οι ίδιοι. Δε θα σας πω ψέματα. Είχαμε χεστεί επάνω μας. Κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλο, περιμέναμε να αρχίζουν να κουνιούνται πράγματα και να μας γρατζουνάνε αόρατα χέρια. Τελικά πάνω στο peak, το βλέπουμε το φάντασμα, πετάχτηκε και μας τρόμαξε με μια κραυγή έξω από την πόρτα του τάφου. Μόνο που δεν ήταν φάντασμα, αλλά άνθρωπος με έναν μαύρο μανδύα. Ουρλιάξαμε όλοι, αλλά μετά βάλαμε τα γέλια. Η όλη εμπειρία τέλειωσε κάπως πιο τουριστικά και χαζά, αλλά κι αυτό ήταν μέρος του fun. Παρ'όλα αυτά, οι πληροφορίες που αποκομίσαμε από τον συμπαθέστατο ξεναγό μας ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρουσες.


Αποφασίσουμε να γυρίσουμε στο διαμέρισμα με τα πόδια, απολαμβάνοντας το νυχτερινό Εδιμβούργο και συζητώντας όλα αυτά που μάθαμε.

Γυρνώντας από το Ghost Tour, ο Βασίλης κατενθουσιασμένος δεν έβαλε γλώσσα μέσα του

Royal Mile, πιο άδειο από κόσμο.

Γωνία Lawnmarket & Bank St.

Το Scott Monument

Και το κάστρο

Δε θυμάμαι αν είδαμε εφιάλτες εκείνη τη νύχτα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Συντονίστηκα και περιμένω με ανυπομονησία.
Το Εδιμβούργο αποτελεί χρόνιο ταξιδιωτικό απωθημένο που υποτίθεται θα κάλυπτα φέτος.
Φυσικά ακυρώθηκε ήδη δύο φορές και μετατέθηκε για το 21 και αν.
Δεν έχουμε καινούριες ιστορίες και γράφουμε τις παλιές, κάτι όμως είναι κι αυτό!

 

[georgeant]

Συντονίστηκα και περιμένω με ανυπομονησία.
Το Εδιμβούργο αποτελεί χρόνιο ταξιδιωτικό απωθημένο που υποτίθεται θα κάλυπτα φέτος.
Φυσικά ακυρώθηκε ήδη δύο φορές και μετατέθηκε για το 21 και αν.
Δεν έχουμε καινούριες ιστορίες και γράφουμε τις παλιές, κάτι όμως είναι κι αυτό!

Άσ'τα φίλε μου, δράμα η κατάσταση με τα ταξίδια φέτος! Και δεν έχουμε όλοι το θάρρος του @giannismits
Βέβαια ήθελα να γράψω για το Εδιμβούργο πολλά χρόνια τώρα, ακόμα και προ-κορωνοϊού. Το 2012 δεν είχα ανακαλύψει το travelstories και τα επόμενα χρόνια πάντα κάπου αλλού θα ταξίδευα μες στη χρονιά οπότε το άφηνα συνέχεια για αργότερα.
Όταν με πρώτη ευκαιρία πας, θα δεις ότι θα το λατρέψεις το Εδιμβούργο. Δεν έχω συναντήσει ούτε έναν άνθρωπο που να έχει πάει και να μην του άρεσε!
Σε λίγες ώρες η συνέχεια

 

[giannismits]

Επιτέλους την ανέβασες
Ξέρω την αγάπη σου για τη Σκωτία οπότε περίμενα αυτήν την ιστορία. Και για μένα η Σκωτία είναι ένα από τα ταξίδια όνειρο που έχω. Τη θεωρώ βέβαια αρκετά ακριβό ταξίδι οπότε θα αργήσει μάλλον. Γιώργο είδατε μόνο Εδιμβούργο ή κάνατε και εξορμήσεις;

 

[georgeant]

Επιτέλους την ανέβασες
Ξέρω την αγάπη σου για τη Σκωτία οπότε περίμενα αυτήν την ιστορία. Και για μένα η Σκωτία είναι ένα από τα ταξίδια όνειρο που έχω. Τη θεωρώ βέβαια αρκετά ακριβό ταξίδι οπότε θα αργήσει μάλλον. Γιώργο είδατε μόνο Εδιμβούργο ή κάνατε και εξορμήσεις;

Κι όμως Γιάννη, δεν είναι καθόλου ακριβό! Σίγουρα φθηνότερο από το Λονδίνο και το 2012 μας είχε φανεί πολύ πολύ οικονομικό, δεν ξέρω πώς είναι τώρα.

Ναι, πήγαμε και μια μονοήμερη στα Highlands

 

[giannismits]

Κι όμως Γιάννη, δεν είναι καθόλου ακριβό! Σίγουρα φθηνότερο από το Λονδίνο και το 2012 μας είχε φανεί πολύ πολύ οικονομικό, δεν ξέρω πώς είναι τώρα.

Ναι, πήγαμε και μια μονοήμερη στα Highlands

Αλήθεια; Άλλη άποψη είχα για το κόστος. Τα καταλύματα πρέπει να είναι ακριβά όμως. Περιμένω να δω ατμοσφαιρικές φωτογραφίες και μουντό καιρό!

 

[magda pap.]

Μια ιστορία που ανυπομονώ να διαβάσω!!! Ήθελα να κανονίσω ταξίδι εδώ και καιρό στη Σκωτία και αφού είδα και το Outlander στην καραντίνα ξετρελάθηκα ακόμα πιο πολύ. Αλλά ας όψεται ο covid που μας έκλεισε μέσα! Όποτε όπως καταλαβαίνεις θα με ταξιδέψεις εσύ για αρχή!!!!
Ελπίζω να μην αργήσεις να συνεχίσεις την ιστορία σου! Καλό Σαββατοκύριακο!!!!!!

 

[georgeant]

Μια ιστορία που ανυπομονώ να διαβάσω!!! Ήθελα να κανονίσω ταξίδι εδώ και καιρό στη Σκωτία και αφού είδα και το Outlander στην καραντίνα ξετρελάθηκα ακόμα πιο πολύ. Αλλά ας όψεται ο covid που μας έκλεισε μέσα! Όποτε όπως καταλαβαίνεις θα με ταξιδέψεις εσύ για αρχή!!!!
Ελπίζω να μην αργήσεις να συνεχίσεις την ιστορία σου! Καλό Σαββατοκύριακο!!!!!!

Μέχρι το απόγευμα θα έχει ανέβει το πρώτο κεφάλαιο

 

[PhysioDuck]

Έλα ρε Γιώργαρε... Άρχισα να διαβάζω και κόλλησα...
Ακριβώς ίδια συναισθήματα ένιωσα όταν πάτησα το πόδι μου στο Εδιμβούργο.

Και εσείς το '12 πήγατε;;;
Και εμείς Μάρτιο του '12 με easyjet. Πες μου ότι πήγατε κι εσείς Μάρτιο...

Δεν είναι τόσο ατμοσφαιρική πόλη;;; Σαν να ζεις σε παραμύθι...
Για μένα ήταν το 3ο ταξίδι στο εξωτερικό αλλά το πρώτο με τους κολλητούς. (Τα πρώτα 2 ήμουν με την οικογένεια).
Και ένιωθα μια απίστευτη χαρά... Έλεγα: Ουάου! Είμαι σε ξένη χώρα. Ουάου! Όλα καινούρια...

Γράψε συνονόματε!
Για τις παλιές αγάπες............... Να μιλάς!

 

[magda pap.]

Μέχρι το απόγευμα θα έχει ανέβει το πρώτο κεφάλαιο

 

[georgeant]

Έλα ρε Γιώργαρε... Άρχισα να διαβάζω και κόλλησα...
Ακριβώς ίδια συναισθήματα ένιωσα όταν πάτησα το πόδι μου στο Εδιμβούργο.

Και εσείς το '12 πήγατε;;;
Και εμείς Μάρτιο του '12 με easyjet. Πες μου ότι πήγατε κι εσείς Μάρτιο...

Δεν είναι τόσο ατμοσφαιρική πόλη;;; Σαν να ζεις σε παραμύθι...
Για μένα ήταν το 3ο ταξίδι στο εξωτερικό αλλά το πρώτο με τους κολλητούς. (Τα πρώτα 2 ήμουν με την οικογένεια).
Και ένιωθα μια απίστευτη χαρά... Έλεγα: Ουάου! Είμαι σε ξένη χώρα. Ουάου! Όλα καινούρια...

Γράψε συνονόματε!
Για τις παλιές αγάπες............... Να μιλάς!

Μάιο του 2012 Γιώργο! Πολύ κοντά με εσάς
Είναι απίστευτα ατμοσφαιρική και σκοτεινή πόλη. Μάλιστα ήταν να ξαναπάω το 2019 σε συνδυασμό με Ιρλανδία αλλά ακυρώθηκε λόγω άλλων δυσκολιών. Σίγουρα θα ξαναπάω πάντως!

 

[georgeant]

Μάιος ο Χειμερινός

Το ταξίδι μας πραγματοποιήθηκε στις 13 Μαΐου. Τι ωραία, λέγαμε, θα είναι ανοιξιάτικος ο καιρός, θα δούμε τις καταπράσινες εκτάσεις της Σκωτίας με ήλιο, το φως θα λούζει τα γραφικά κτίρια του Εδιμβούργου. Ε, λοιπόν όχι! Δεν υπάρχει άνοιξη στο Εδιμβούργο φίλοι μου το Μάιο, την άνοιξη να την περιμένετε τέλος Ιουνίου ΑΝ είστε τυχεροί. Όσο για το καλοκαίρι, 2 βδομαδούλες κρατάει κάπου μεταξύ Ιουλίου και Αυγούστου, ε κι εκεί μην περιμένετε να τη βγάλετε χωρίς βροχούλες και ψύχρες, δεν είστε και στην Κρήτη. Εμείς μάλλον κάτι τέτοιο θα είχαμε κατά νου και με το που προσγειωνόμαστε τελικά με επιτυχία (πέσαμε σε καταιγίδα, φάγαμε κάτι γερές αναταράξεις λίγο πριν την άφιξη) κατά τις 23:00 με την εκπληκτική και φανταστική Easyjet (not) καταλαβαίνουμε ήδη ότι κάτι δεν πάει καλά. Μέσα στο αεροδρόμιο ήταν κάπως παγωμένα να το πω, σα να είχε λίγη ψυχρούλα, κι εμείς με τα φουτεράκια σα να είχαμε τσουτσουρώσει λίγο. Και εκτός από αυτό, περιμέναμε γύρω στη μία ώρα να πάρουμε τις αποσκευές μας γιατί χάλασε ο ιμάντας, ναι ναι, έτσι μας είπαν, ο ιμάντας του carousel αποφάσισε να κρατήσει λίγο παραπάνω τις αποσκευές μας μέχρι τα μεσάνυχτα. Στην αναμονή λοιπόν και ενώ -παρόλη την μικρή αναποδιά με τις αποσκευές- εμείς ήμασταν σε κλίμα λυκείου σε πενταήμερη στη Ρόδο, μας ακούει μια Ελληνίδα που επέστρεφε στο Εδιμβούργο και μας ενημερώνει για το πώς πάει το θέμα με τον ιμάντα. Η ίδια ήταν τέρμα ξενερωμένη με το γεγονός ότι επέστρεφε από Ελλάδα και αυτό φαινόταν στο πρόσωπό της, στη φωνή της, στη στάση του σώματός της, στα βλέμματα που μας έριχνε, σε όλα. "Ο χειρότερος Μάιος των τελευταίων ετών μας είπαν. Πριν μία βδομάδα χιόνιζε". "Ναι, ε;" λέμε εμείς. "Ναι, ναι...", απαντάει. "Εχμ, και για πες μας για το Εδιμβούργο, πρέπει να είναι πολύ ωραίο, ε;". "Ε, εντάξει... εγώ το έχω βαρεθεί, σπουδάζω εδώ χρόνια. Και ο καιρός δεν παλεύεται. Σαν την Ελλάδα δεν είναι πουθενά. Γεια σας τώρα...". Το Εδιμβούργο έμοιαζε να έχει στραγγίξει κάθε ρανίδα ευτυχίας από την κοπέλα σαν άλλος Demendor από το Αζκαμπάν και η κακομοίρα το έβγαζε αυτό προς τα έξω χωρίς την παραμικρή προσπάθεια. Αφού μας μαύρισε την ψυχή η φοιτήτρια και λίγο πριν κόψουμε κι εμείς τις φλέβες μας ακούμε τον ιμάντα να ανασταίνεται και να έρχονται οι πρώτες βαλίτσες. Μόλις παραλάβαμε τις δικές μας (μη φανταστείτε ότι βγήκαν κι από τις πρώτες, ε), βγήκαμε από το αεροδρόμιο να πάρουμε ένα ταξί για το airbnb μας αλλά κανείς μας δεν ήταν προετοιμασμένος για το κρύο που μας χτύπησε αλύπητα. Να σας πω ότι έχω ζήσει κρύα και κρύα σε ταξίδια, κανένα δε συγκρίνεται με το κρύο εκείνης της νύχτας. Ο Δεκέμβρης στην Πολωνία που βρέθηκα κάποια χρόνια μετά έμοιαζε με απλή φθινοπωρινή δροσούλα μπροστά σε αυτό. Παγωμένος και δυνατός αέρας που σχεδόν δε σε άφηνε να περπατήσεις. Μέχρι να φτάσουμε στην πιάτσα των ταξί που ήταν γύρω στα 2 λεπτά απόσταση με τα πόδια νιώθαμε να έχουν παγώσει ακόμα και οι τρίχες στις μασχάλες μας. Μπαίνουμε όπως-όπως σε ένα μεγάλο ταξί που μας χωρούσε όλους και λέμε στον οδηγό τη διεύθυνση στο Holyrood που βρισκόταν το διαμέρισμά μας. Τα ταξί γενικά είναι πανάκριβα, οπότε δε θα σας το πρότεινα σε καμία περίπτωση εκτός αν είναι κάποια πολύ επείγουσα περίπτωση. Εμείς παρόλο που μοιράσαμε το τελικό ποσό δια 6, πάλι μας φάνηκε τσιμπημένο.

Η διαδρομή από το αεροδρόμιο ως το διαμέρισμά μας ήταν γύρω στα 30 λεπτά. Όλη αυτή την ώρα, παρόλο που κρατούσα με το ζόρι τα μάτια μου ανοιχτά, δεν μπορούσα να μην παρατηρώ τα όμορφα σπίτια που προσπερνούσαμε, όλα με σκεπές και αυλές και γκρι τούβλα σαν να είχαν βγει από ταξιδιωτικό account του instagram. Τα προάστια του Εδιμβούργου είναι πανέμορφα.


Φτάνοντας έξω από το διαμέρισμα, γύρω στη 1:00 τη νύχτα πια και όντας κουρέλια από το ταξίδι, τις αναταράξεις, την αναμονή λόγω ιμάντα και το πολικό ψύχος, σκεφτήκαμε πως η ταλαιπωρία μας τελείωσε, αλλά όχι, έπρεπε να ανεβούμε από τις σκάλες στον 3ο όροφο με τις αποσκευές, γιατί ασανσέρ δεν υπήρχε. Τουλάχιστον το διαμέρισμα στη Royal Park Terrace ήταν από τα ωραιότερα που έχουμε μείνει ποτέ σε ταξίδι. Τεράστιο, όμορφα επιπλωμένο, με τζάκι, χωρούσε άνετα μια παρέα 7 ατόμων. Στο ταβάνι υπήρχαν διακριτικά ηχεία για να ακούγεται η μουσική σε όλο το σπίτι, ακόμα και στο μπάνιο. Γιατί ποιος μπορεί να κάνει ντους χωρίς να παίζει Vivaldi; Εκπληκτικό διαμέρισμα, το οποίο στοίχισε μόλις 550 ευρώ για διάρκεια μιας εβδομάδας, γύρω στα 80 ευρώ/άτομο δηλαδή. Συμφέρει τρομερά αν είστε μεγάλη παρέα. Το ίδιο διαμέρισμα λίγα χρόνια μετά εκτόξευσε την τιμή του. Και για του λόγου του αληθές μπορείτε να το τσεκάρετε εδώ. Στο διαμέρισμα μας περίμενε ήδη ο 7ος της παρέας ο οποίος είχε καταφθάσει νωρίτερα από εμάς ερχόμενος από Παρίσι. Μάλιστα μας υποδέχτηκε σε μια τέλεια ατμόσφαιρα, με αναμμένα κεριά και κρασί. Αφού πήρε ο καθένας το δωμάτιο που του άρεσε πέσαμε ξεροί για ύπνο.



Δευτέρα


Πρώτη εικόνα του Εδιμβούργου με φως, κοιτώντας έξω από το παράθυρο του υπνοδωματίου. Σοκ!

Το πάρκο Holyrood​

Ένας υπέροχος, ηλιόλουστος καιρός και ένα άδειο, καταπράσινο πάρκο απέναντι από το διαμέρισμά μας. Θεωρώ πως το Holyrood είναι μία πολύ καλή επιλογή για διαμονή γιατί είναι πολύ κοντά στο κέντρο αλλά ταυτόχρονα από μόνη της η περιοχή είναι πολύ όμορφη λόγω του πάρκου και του λόφου. Και σαφώς οικονομικότερη από το να μείνει κάποιος στο κέντρο.


Ξεκινάμε τη μέρα μας λοιπόν παίρνοντας μια πρώτη γεύση της πόλης, κατευθυνόμενοι στην Παλιά Πόλη του Εδιμβούργου.

Αυτό είναι το Scott Monument, ένα από τα τοπόσημα του Εδιμβούργου.

Το Scott Monument, sτους Κήπους της Princess St. ​

Το Βικτωριανό-γοτθικό μνημείο χτίστηκε προς τιμή του Σκωτσέζου συγγραφέα Sir Walter Scott και είναι το δεύτερο μεγαλύτερο μνημείο στον κόσμο που είναι αφιερωμένο σε συγγραφέα μετά από αυτό στην Αβάνα της Κούβας, για τον José Martí.

Η πρώτη μας φωτογραφία!​

Αμέσως μετά, δύο στενά παρακάτω από το μνημείο ξεκινάει το Βασιλικό Μίλι (Royal Mile). Αυτή είναι η ανεπίσημη ονομασία για μία διαδοχή δρόμων (Castlehill, Lawnmarket, High Street, Canongate και Abbey Strand) που ενώνονται και εκτείνονται σε περίπου 1 μίλι (1,6 χλμ) το οποίο ξεκινάει από το Παλάτι του Εδιμβούργου και καταλήγει στο Κάστρο του Εδιμβούργου. Αποτελεί τον κύριο δρόμο της Παλιάς Πόλης και σίγουρα τον πιο τουριστικό και πολυσύχναστο.

Στο Royal Mile, στο ύψος κοντά στον Καθεδρικό του St. Giles.​

Ποιος είπε ότι συναντάς κόκκινους τηλεφωνικούς θαλάμους μόνο στο Λονδίνο;​

Εστιατόρια, τουριστικά μαγαζιά, σημαίες με βασιλικά οικόσημα...και παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Μαντέψτε ποια είναι η παραφωνία.​

Στο πρόγραμμα που είχε φτιάξει εξολοκλήρου ο Βασίλης (οι παλιές καλές εποχές που ασχολούταν και κάποιος άλλος με το πρόγραμμα κι εγώ απλά απολάμβανα...τις περιηγήσεις) επόμενος προορισμός μετά τη βόλτα στην Παλιά Πόλη ήταν το Αβαείο Inchcolm (πρώην Αββαείο του Αυγουστίνου) το οποίο βρίσκεται σε ένα μικρό νησάκι με την ονομασία Inchcolm Island, περίπου 10 χλμ βόρεια από το Εδιμβούργο. Για να πάει κάποιος εκεί θα πρέπει να πάρει το ferry από το South Queensferry. Στο South Queensferry φτάνεις σε περίπου 35 λεπτά παίρνοντας το τρένο από το σιδηροδρομικό σταθμό Waverley.

South Queensferry και Inchcolm Island στο χάρτη
​

Το τρένο βέβαια δε σε αφήνει έξω από τις αποβάθρες των ferry. Τι βολικό που θα'ταν! Μαντέψτε ποιοι δεν το ήξεραν και τρέχανε να προλάβουν. Το σημείο που σε αφήνει το τρένο μέχρι τις αποβάθρες είναι γύρω στα 17 λεπτά με τα πόδια τα οποία κάναμε 10', τρέχοντας. Ευτυχώς ήταν κατηφορικά. Αυτό που θυμάμαι έντονα μες τον πανικό του τρεξίματος ήταν πως το Queensferry ήταν ένα πολύ γραφικό παραθαλάσσιο μέρος με λευκά σπίτια και παρτέρια στις αυλές, το οποίο δεν προλάβαμε καν να απολαύσουμε μες στη βιασύνη μας. Και τι έλειπε από όλο αυτόν τον πανικό; Η βροχή φυσικά! Ευτυχώς φτάσαμε στο παρά πέντε και προλάβαμε το ferry Maid of Forth.

Ένα (υπερβολικά) αυθόρμητο στιγμιότυπο μέσα από το ferry. Έξω, διακρίνεται η γέφυρα Forth.

​

Στο νησί Inchcolm αξίζει να πάτε όχι μόνο για την επίσκεψη στο Αββαείο αλλά και για το ίδιο το νησί. Είναι ένα πανέμορφο και άγριο μέρος που υπό τα κρωξίματα των γλάρων θύμισε σε όλους μας κάτι από adventure video game ή ταινία μυστηρίου. Ευτυχώς η βροχή σταμάτησε. Η συννεφιά παρέμενε κατά περιόδους, κάτι που όμως πρόσθετε ακόμα περισσότερο drama στο σκηνικό.

Λίγο πριν δέσουμε στο νησί​

Το Αββαείο​

Το νησί δέχτηκε επανειλημμένα επιδρομές από Άγγλους κατά τη διάρκεια των πολέμων της Σκωτσέζικης Ανεξαρτησίας ενώ χρησιμοποιήθηκε ως οχυρό και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους για να υπερασπιστεί το Εδιμβούργο.

Μέσα από το Αββαείο​

Στους διαδρόμους του Αββαείου​

Ανεβαίνοντας στο πιο πάνω επίπεδο​

Η θέα από το ανώτερο επίπεδο​

Στα ερείπια του νησιού, μπροστά από το Αββαείο​

Στην κορυφή του πύργου​

Θα μπορούσα να γράψω περισσότερα για τα καραγκιοζιλίκια που κάναμε μέσα στο Αββαείο, όπως π.χ. τη Βίκυ να κάνει τη Βασίλισσα σε μια αίθουσα και γύρω της εμείς να την κάνουμε worship, ή τις υπόλοιπες χαζομάρες που κάναμε έξω και τον παλιμπαιδισμό που μας είχε πιάσει... Θα μπορούσα επίσης να παραθέσω φωτογραφικά ντοκουμέντα απ' όλα αυτά αλλά και το ξεφτιλίκι έχει ένα όριο


Άντε καλά, μόνο ένα:

Βίκυ μου, συγγνώμη.​

Αναμνηστική παρέας!​

Φεύγοντας από το Αββαείο με τις καλύτερες εντυπώσεις, σειρά είχε ο Ζωολογικός κήπος του Εδιμβούργου. Συνεχίζοντας την παράδοση (ή μάλλον ξεκινώντας την, ήταν μόλις το 2ο ταξίδι στο εξωτερικό) του "βάζουμε όσα περισσότερα μπορούμε στο πρόγραμμα και ό,τι βγει", φύγαμε βιαστικά για να προλάβουμε τα ΜΜΜ αλλά και τον ίδιο τον ζωολογικό ο οποίο έκλεινε πολύ πολύ σύντομα. Το highlight του ζωολογικού είναι τα μοναδικά κοάλα που υπάρχουν στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και τα πρώτα γιγαντιαία Pandas στο Η.Β. για 17 χρόνια.


(Με τα χρόνια ανέπτυξα μια φιλοσοφία κατά των ζωολογικών κήπων και πάρκων με ζώα για διάφορους λόγους. Το 2012 ήμουν κάπως πιο ουδέτερος με το θέμα).

Τρέχοντας λοιπόν, φτάνουμε στον καθόλου μικρό ζωολογικό κήπο γύρω στα 30 λεπτά πριν κλείσει. Ας τρέξουμε να δούμε το panda που είναι και το highlight του κήπου και που δεν έχουμε δει ποτέ στη ζωή μας. Κι άλλο τρέξιμο λοιπόν, μέσα στον κήπο αυτή τη φορά ακολουθώντας τις ταμπέλες για το έρμο το πάντα.

Ένας πανέμορφος αετός​

Ψάχνοντας το πάντα​

15 λεπτά πριν κλείσει ο Ζωολογικός φτάνουμε στο πάντα για να το πετύχουμε τάβλα να κοιμάται του καλού καιρού. Απ'ότι μάθαμε εκ των υστέρων, πρέπει να είσαι πολύ τυχερός για να το πετύχεις ξύπνιο, μιας και τα Πάντα ξοδεύουν περίπου 14 ώρες/ημέρα τρώγωντας και όλες τις υπόλοιπες κοιμούνται.

Μας είχε γυρίσει και την πλάτη​

Μπορεί να πετύχαμε το πάντα να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου όμως λίγο πιο μετά ο χώρος με τους πιγκουίνους είχε αυτόν τον χορευταρά κύριο, βγαλμένο απευθείας από το Happy Feet:

Τον υιοθετούσα εύκολα!



Γυρίζοντας στο Holyrood, είπαμε έτσι ελαφρά τη καρδία να κάνουμε μια βόλτα και στο Arthur's Seat, το λόφο που βρίσκεται στο Holyrood Park, γιατί μάλλον θεωρήσαμε ότι τα πόδια μας δεν ήταν αρκετά τσακισμένα.


Καθόλου δεν το μετανιώσαμε. Ήταν ο καλύτερος τρόπος να κλείσει μια γεμάτη μέρα.


Το Arthur's Seat (Κάθισμα του Αρθούρου) είναι ένας λόφος στο πάρκο Holyrood που σχηματίστηκε από ένα σβησμένο ηφαίστειο περίπου 350 εκατομμύρια χρόνια πριν. Η θέα της πόλης από την κορυφή του είναι εξαιρετική και η ανάβαση πολύ εύκολη. Στο λόφο θα δείτε τουρίστες να φωτογραφίζουν και ντόπιους να κάνουν τζόκινγκ.

Στο Arthur's Seat​

H ονομασία του λόφου συνδέεται κατά πάσα πιθανότητα με τους θρύλους σχετικά με το βασιλιά Αρθούρο.

Κι εδώ ο Βασίλης σαν άλλος Αρθούρος προσπαθεί να βγάλει το Εξκάλιμπερ από το βράχο. Ναι, είμαστε από αυτούς τους χαζούς τουρίστες.​

Τα ερείπια αυτά που μοιάζουν να έχουν απομείνει από κάποιο αρχαίο κάστρο ανήκουν ουσιαστικά στο παρεκκλήσι του St. Antony​

Με στημένη τη μηχανή στον τρίποδα για να κάνω ένα μικρό timelapse​

H απόκοσμη ομορφιά του λόφου. Όταν φέρνω στο νου μου τη Σκωτία, αυτό ακριβώς το χρώμα ανακαλώ.​

Οι ευγενέστατες Σκωτσέζες τουρίστριες που έκαναν τζόκινγκ και μας είδαν να ποζάρουμε προθυμοποιήθηκαν από μόνες τους να μας βοηθήσουν στη φωτογραφία, αφού σχολίασαν ότι μοιάζουμε με μπάντα έτσι όπως έχουμε στηθεί.​

To timelapse που έκανα με τη μηχανή μου. Απέναντι, ένας άλλος διάσημος λόφος του Εδιμβούργου, το Calton Hill, που θα επισκεφτούμε τις επόμενες ημέρες.​

Κατεβαίνοντας το λόφο είδαμε αυτά τα αξιαγάπητα cocker να τρέχουν στο πάρκο. Σταματήσαμε και παίξαμε κι εμείς μαζί τους.

Holyrood Park: Η απόλυτη χαρά για τον σκύλο!​

Την ίδια στιγμή θυμάμαι να μας πιάνει την κουβέντα ένας Σκωτσέζος τέρμα μεθυσμένος, πιο πίτα δε γινόταν, τύπου με κόκκινη μύτη και λόξιγκα, βγαλμένος από cartoon. Μας έλεγε πόσο ωραία παρέα είμαστε, πόσο όμορφοι και όμορφες, ότι να'ναι γενικά.


Ότι οι Σκωτσέζοι πίνουν πολύ γενικά το είπαμε; Ε, να το πούμε. Πίνουν και μάλιστα πίνουν όλη μέρα. Κι αν αποφασίσουν να πιουν θα του δώσουν να καταλάβει.


Επόμενος σταθμός πριν επιστρέψουμε στο σπίτι μετά από αυτή τη μεγάλη μέρα ήταν μια στάση στο συνοικιακό σουπερ μάρκετ για προμήθειες. 7 άτομα ήμασταν, ζωή να'χουμε, οπότε το αποτέλεσμα ήταν αυτό:

Τι το θέλαμε ΤΟΣΟ γιαούρτι ούτε που θυμάμαι. Μάλλον κάτι μας έκανε επειδή ήταν Ελληνικό!​

Παραδόξως, για όλα αυτά τα πράγματα που πήραμε πληρώσαμε πολύ λίγα. Το Εδιμβούργο, το 2012 τουλάχιστον, μας φάνηκε πολύ οικονομικό. Παρόλο που έχουν λίρα, δεν υπάρχει καμία σχέση με το Λονδίνο από θέμα κόστους.​

Όλα αυτά τα πράγματα όμως κάπως έπρεπε να τα μεταφέρουμε σπίτι. Αυτοκίνητο δεν είχαμε και ήταν πάρα πολλά για να πάρει ο καθένας από μια σακούλα. Επίσης το σπίτι δεν ήταν και ακριβώς δίπλα. Οπότε σκεφτήκαμε να τα πάμε με το καρότσι και μετά φυσικά να το επιστρέψουμε.


Φανταστείτε 7 τουρίστες να σέρνουν το βράδυ ένα καρότσι γεμάτο ψώνια στις γειτονιές του Εδιμβούργου. Τα γέλια που κάναμε δεν περιγράφονται, ειδικά όταν προσπαθούσαμε να ανεβάσουμε το καρότσι από σκαλοπάτια, γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος να βγούμε στο δρόμο που θέλαμε, ή το να κάνουμε αγώνα δρόμου με το καρότσι, για έναν αδιανόητο λόγο που δεν μπορώ να θυμηθώ. Ναρκωτικά πάντως δεν είχαμε πάρει!

Αφού ανεβάσαμε τα ψώνια και ο Χρήστος μαγείρεψε μια ωραιότατη και λίγο αηδιαστική μακαρονάδα με γεύση σοκολάτα (ναι σωστά διαβάσατε, το κρασί που έσβησε τη σάλτσα είχε γεύση σοκολάτας και δεν το είχαμε προσέξει-άλλο γέλιο από εκεί) πέσαμε για ύπνο κυριολεκτικά ξεροί αλλά γεμάτοι από εικόνες της φανταστικής μας πρώτης μέρας στο Εδιμβούργο!