Ηνωμένο Βασίλειο Κυνηγώντας μάγισσες και φαντάσματα στο Εδιμβούργο

[georgeant]

Τετάρτη

Ξεκινάμε τη μέρα μας με μια επίσκεψη στο Εθνικό Μουσείο της Σκωτίας (National Museum of Scotland) το οποίο βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το άγαλμα του Bobby.
Στους 3 ορόφους του μουσείου θα μπορέσετε να δείτε συλλογές που σχετίζονται με τις σκωτσέζικες αρχαιότητες, τον πολιτισμό και την ιστορία, αλλά και συλλογές που καλύπτουν την επιστήμη και την τεχνολογία, τη φυσική ιστορία και τους παγκόσμιους πολιτισμούς. Ένα πολύ μεγάλο μουσείο που χρειάζεται να διαθέσει κάποιος αρκετές ώρες από τη μέρα του. Η είσοδος είναι δωρεάν.

Η Βίκυ επιμορφώνεται

Ενώ εδώ βλέπουμε τη Βίκυ και τον Νικόλα ως Κέλτες

Ένα όχι και τόσο μικρό σπαθί

Αγχόνη

Μηχανή βασανιστηρίων

Ένα σεντούκι με έναν πολύ απλό τρόπο κλειδώματος...

Ο χώρος για την Επιστήμη και την Τεχνολογία


Δεν προλάβαμε καθόλου να δούμε τον 3ο όροφο του μουσείου κι αυτό είναι κάτι που ο Βασίλης το κουβαλάει ακόμα σα βάρος ύστερα από 8 ολόκληρα χρόνια!

Όμως μετά το μουσείο σειρά είχε το Edinburgh Dungeon, μία τουριστική ατραξιόν στο κέντρο της πόλης στην οποία ηθοποιοί σου εξιστορούν με θεματικό και διαδραστικό τρόπο τις τρομακτικές ιστορίες και θρύλους που αφορούν στην πόλη από το Μεσαίωνα. Καθώς προχωράς στα διάφορα θεματικά δωμάτια με σκηνικά που παραπέμπουν στην αντίστοιχη εποχή, οι ηθοποιοί υποδύονται ρόλους σχετικούς με την κάθε ιστορία και προσπαθούν ενίοτε να σε τρομάξουν με ξαφνικές φωνές και πετάγματα, αν κι εμείς τρομάξαμε περισσότερο με τη Σκωτσέζικη προφορά τους.

Στο τέλος σε οδηγούν σε ένα μικρό βαγόνι που ανυψώνεται, υποτίθεται για να σε κρεμάσουν, το οποίο ανεβαίνει κάποια μέτρα και ξαφνικά πέφτει απότομα, σαν το shock tower που υπάρχει σε διάφορα θεματικά πάρκα. Η κραυγή βγήκε, δε θα το κρύψω. Mπορώ να πω ότι διασκεδάσαμε πολύ! Η εταιρεία διαθέτει franchise σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης (London Dungeon, Berlin Dungeon κ.α.) αλλά και στην Ασία και στην Αμερική.

Μετά από το Edinburgh Dungeon σειρά είχε ένας άλλος διάσημος λόφος της πόλης, το Calton Hill, ο οποίος αποτελεί και μέρος της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Ο Βασίλης μας δείχνει το Calon Hill, από τον απέναντι λόφο, το Arthur's Seat, στο Holyrood

Στο Calton Hill, με φόντο το Μνημείο Nelson

Στο Calton Hill νομίζω μπορεί κάποιος να απολαύσει μακράν την ωραιότερη θέα του Εδιμβούργου. Εκτός από αυτό όμως θα δει και ένα μισοτελειωμένο αντίγραφο του Παρθενώνα, προς τιμήν των στρατιωτών που πέθαναν στους Ναπολεόντειους πολέμους και μάλιστα αναφέρεται και ως το Εθνικό Μνημείο της Σκωτίας (National Monument of Scotland). Ο λόγος που δεν το τελείωσαν ποτέ είναι γιατί πάντα ξέμεναν από χρήματα, εφόσον έδιναν τα μισά για να το χτίσουν και τα άλλα μισά για να...κάνουν πάρτι και να πίνουν.

To Εθνικό Μνημείο της Σκωτίας, φωτογραφημένο από το μνημείο Nelson


To αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία, το οποίο όπως ήταν αναμενόμενο μισήθηκε φανατικά από τους Σκωτσέζους περιγράφοντάς το ως "η ντροπή της Σκωτίας", "η περηφάνεια και η φτώχεια της Σκωτίας" και άλλα τέτοια ωραία. Παρόλα αυτά, το μνημείο στέκεται ακόμα εκεί περήφανο, έστω και μισό!

To Nelson Monument στο λόφο, ένας πύργος προς τιμήν του Αντιναύαρχου Horatio Nelson

Ανεβαίνοντας στο Nelson Monument

Η θέα της πόλης από το μνημείο Nelson

Εμείς είμαστε αυτοί οι τρελοί που τρέχουν και χαιρετάνε

Η Βίκυ στο Εθνικό Μνημείο της Σκωτία

Το ωραιότερο σημείο του λόφου για να βγάλει κανείς φωτογραφίες είναι αυτό από το οποίο φαίνεται η πόλη και το μνημείο του Dugald Stewart.

Say "cheese"!

Μιλώντας για το Εθνικό Μνημείο της Σκωτίας ως αντίγραφο του δικού μας Παρθενώνα να κάνω μία παρένθεση εδώ και να πω ότι το Εδιμβούργο αποκαλείται και η Αθήνα του Βορρά. Kέρδισε αυτή τη φήμη ως κέντρο ιδεών στη φιλοσοφία, τα οικονομικά και την ιατρική το 1700 αλλά και λόγω κοινών γεωγραφικών χαρακτηριστικών: Έχουν και οι δύο πόλεις λόφους, στον ένα λόφο υπάρχει ένα μνημείο (ή μισό μνημείο!) κλασσικού ρυθμού και είναι και οι δύο πόλεις πολύ κοντά σε λιμάνι.

Έμεναν κάποιες ώρες μέχρι το τέλος της ημέρας και προσπαθούσαμε να σκεφτούμε τι να τις κάνουμε. Στο 3ήμερο Edinburgh Pass μας υπήρχε και μια δραστηριότητα με paintball. Εμείς paintball δεν είχαμε παίξει ποτέ και πουθενά, οπότε λέμε ας το δοκιμάσουμε, θα γελάσουμε.

Αν και ήταν κάπως μακριά, απολαύσαμε τη διαδρομή. Ακόμα περισσότερο απολαύσαμε το ξύλο που φάγαμε από τους αντίπαλους Σκωτσέζους. Να πω εδώ ότι αν σου σκάσει χρωμόμπαλα στη μούρη, ακόμα και με τη μάσκα που φοράς, τσούζει like hell. Φυσικά χάσαμε αλλά περάσαμε κι εδώ τέλεια.

The Squad!

Μετά το paintall βγήκαμε για μπύρα στην pub Wetherspoons στο κέντρο του Εδιμβούργου. Ένα τεράστιο μαγαζί με αρκετή οχλαγωγία, που το μόνο που θυμόμαστε από τη βραδιά είναι οι δύο μπύρες που έριξε η Νάτασα κατά λάθος πάνω μας και ότι ενώ εμείς κυκλοφορούσαμε με μπουφάν και κασκόλ (και πάλι κρυώναμε), οι Σκωτσέζες κυκλοφορούσαν με κοντή μίνι φούστα και τιραντάκι. Μα δεν κρυώνουν; Φήμες θέλουν οι Σκωτσέζοι (όπως και οι Άγγλοι) να ξεκινούν να πίνουν πριν βγουν, από το σπίτι κιόλας, για προετοιμασία, λένε. Αυτό τους κρατάει κάπως ζεστούς. Επίσης, σου λένε ότι είναι Μάιος και ανεξάρτητα από το κρύο που κάνει αν δεν τα βάλουν το Μάη τα topάκια πότε θα τα βάλουν; Δεν μπορώ να πω. Good point.


Πέμπτη

Τι είναι ένα ταξίδι στη Σκωτία αν μείνεις μόνο σε μια πόλη χωρίς να πάρεις έστω και μια μικρή γεύση από την εξοχή της χώρας; Είχαμε φροντίσει να κλείσουμε λοιπόν μια μονοήμερη εξόρμηση στα Σκωτσέζικα Highlands με οδηγό και βανάκι. Βέβαια όταν εμείς κάναμε την κράτηση στο μυαλό μας δεν είχαμε ιδέα ότι αντί για βανάκι θα σκάσει μύτη αυτό:

Το μικρό μας...βανάκι

Δεν είχαν διαθέσιμο van για εκείνη την ημέρα οπότε έστειλαν ένα πουλμαν μόνο για εμάς. Η αγάπη μας για τους Σκωτσέζους μεγάλωσε λιιιιιγο παραπάνω εκείνη την ημέρα.

H διαδρομή θα ήταν μεγάλη οπότε φροντίσαμε να ρουφάμε όσες περισσότερες εικόνες μπορούσαμε από τα φανταστικά τοπία που διασχίζαμε

O οδηγός ήταν ένας συμπαθέστατος και ευγενικός κύριος ο οποίος μας είπε ότι είναι πολύ ευέλικτος και μας πηγαίνει όπου θέλουμε. Ρωτήσαμε τη γνώμη του και μας πρότεινε κάποια μέρη και κάστρα οπότε ακολουθήσαμε αυτή τη διαδρομή. Μας είπε ότι η λίμνη Loch Ness είναι κάπως υπερεκτιμημένη και ότι δε θα χάσουμε και κάτι αν την αφήσουμε, οπότε είπαμε να τη βγάλουμε από τη διαδρομή. Στη διαδρομή επίσης μας ρωτούσε για την κατάσταση στην Ελλάδα σε σχέση με την οικονομική κρίση και τα μέτρα λιτότητας (μην ξεχνάτε πως μιλάμε για το 2012) που μας είχαν επιβληθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ μας είπε ότι οι Σκωτσέζοι στεναχωριούνται πάρα πολύ για την κατάσταση γιατί έχουν την Ελλάδα μες στην καρδιά τους! Αγάπη μόνο για τους Σκωτσέζους, δεν έχω να πω κάτι άλλο!

Τα πρώτα τοπία της Σκωτσέζικης εξοχής


H Σκωτία γενικά έχει πολύ λίγα δάση λόγω τις ανεξέλεγκτης υλοτομίας των περασμένων αιώνων, αλλά κι επειδή σημαντικά σαρκοβόρα όπως ο λύκος, ο λίγκας και η αρκούδα που κρατούσαν σε ισορροπία τον αριθμό των χορτοφάγων ζώων (όπως τα ελάφια) έχουν εξαφανιστεί από την περιοχή, ζώντας μόνο σε μη κατοικήσιμες περιοχές. Για αυτό και τα περισσότερα τοπία είναι καταπράσινα μεν, γυμνά δε. Έχει βέβαια κι αυτό μία ξεχωριστή γοητεία. Τα τελευταία χρόνια προσπαθούν με αναδασώσεις να αλλάξουν την κατάσταση.


Πρώτη στάση κάναμε στη λίμνη Loch Lomond. Έχουμε μπει ήδη στα Σκωτσέζικα Highlands και τα showers κάνουν την εμφάνισή τους αλλά δεν επηρεάζουν καθόλου τη διάθεσή μας.

Στη λίμνη Loch Lomond


Συνεχίζουμε τη διαδρομή μας βορειοδυτικά για να φτάσουμε μετά από 50 λεπτά περίπου στο κάστρο Inveraray (1746), ένα αρκετά μεγάλο κάστρο στο οποίο μπορείς να επισκεφτείς όλους τους χώρους τους, ενώ κατα περιόδους γίνονται και διάφορα events. Εμείς το θαυμάσαμε απλώς απ'έξω.

Inveraray Castle

Συνεχίζουμε το οδοιπορικό μας γυρνώντας προς τα πίσω κάνοντας στάση σε ότι μας τραβούσε την προσοχή. Όπως το παρακάτω τοπίο:

Φτάνουμε στο μνημείο του William Wallace. Έχετε δει το Braveheart; Αυτός ήταν ο Sir William Wallace, o Σκωτσέζος ιππότης που ηγήθηκε της Σκωτσέζικης Ανεξαρτησίας κατά της Αγγλίας. Η μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν όταν νίκησε τον Αγγλικό στρατό στη μάχη της Γέφυρας του Στιρλινγκ το 1297. Ο Wallace συνελήφθη και κατηγορήθηκε ως προδότης του βασιλιά της Αγγλίας και ο θάνατός του ήταν φριχτός και μαρτυρικός.

Το μνημείο William Wallace, το οποίο περισσότερο με πύργο μοιάζει θα έλεγα.

Μέσα στο μνημείο, ανεβαίνοντας τους ορόφους

Το υποτιθέμενο σπαθί του

Η φανταστική θέα από την κορυφή του μνημείου

Φεύγοντας. Ευτυχώς όταν πήγαμε εμείς δεν είχε τόση ουρά.

Επόμενος σταθμός, το κάστρο Stirling (1490). Ένα από τα πιο σημαντικά κάστρα στη Σκωτία καθώς έπαιξε σημαντικό ρόλο στην οχύρωση της περιοχής κατά τη διάρκεια των πολέμων με την Αγγλία.

O Βασίλης, με φόντο την πύλη του κάστρου Stirling, σε ένα κάπως ατυχές στιγμιότυπό του

Στους χώρους του κάστρου θα σας ξεναγήσουν ηθοποιοί ντυμένοι με ρούχα εποχής και θα σας απαντήσουν σε ό,τι ερώτηση έχετε για αυτούς.

Από το εσωτερικό του κάστρου

Γυρνώντας πια προς στο Εδιμβούργο, κάναμε μια στάση και στο Linlithgow Palace (1425), το οποίο όμως ήταν κλειστό και αρκεστήκαμε να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες και βίντεο απ'έξω.

Περπατώντας από το σημείο που μας άφησε το πουλμαν μέχρι να φτάσουμε στο παλάτι

Η είσοδος του παλατιού


Μετά μας έκοψε η πείνα κι έτσι βγάλαμε τα ταπεράκια με τα μπιφτέκια και τις πατάτες που είχαμε πάρει από το σπίτι. Έχετε φάει παγωμένα μπιφτέκια όρθιοι έξω από ένα παλάτι κρατώντας στο ένα χέρι το πιρούνι και στο άλλο την ομπρέλα; Εμείς το κάναμε κι αυτό. Εκπληκτική εμπειρία.

Ύστερα επιστρέψαμε στο Εδιμβούργο. Την επόμενη ημέρα το πρωί θα επισκεφτόμασταν μόνοι μας ένα ακόμα κάστρο κοντά στο Εδιμβούργο, το κάστρο Craigmillar.

Αυτά ήταν μερικά μόνο από τα εκατοντάδες εναπομείναντα κάστρα ή ερείπια αυτών στη Σκωτία (κάποτε μετρούσε μέχρι και 3.000) και δεν είναι καν τα πιο εντυπωσιακά. Ρίξ'τε μια ματιά στα συγκλονιστικά Eilean Donan και Dunnottar. Το ένα βρίσκεται σε ένα παραμυθένιο τοπίο στο σημείο που συναντιούνται τρεις λίμνες και το άλλο είναι σκαρφαλωμένο σε απόκρυμνα βράχια που βρέχονται από τη Βόρεια Θάλασσα. Δυστυχώς δύσκολα μπορούν να συνδυαστούν σε μία μονοήμερη γιατί το ένα βρίσκεται στη δυτική ακτή της χώρας και το άλλο στην ανατολική. Οι επιλογές παρ'όλα αυτά είναι άπειρες. Τα Highlands της Σκωτίας προσφέρουν συγκλονιστικές εικόνες κι εμείς ίσα που προλάβαμε να πάρουμε μια μικρή γεύση. Tα ωραιότερα τοπία είναι ακόμα πιο βόρεια, όπως για παράδειγμα το χωριό Glencoe με αυτό το ασύλληπτο τοπίο ή το Glenfinnan με τη σιδηροδρομική γέφυρα που πρωταγωνίστησε στην πρώτη ταινία Harry Potter και πλέον την αποκαλούν και Harry Potter Bridge.


Το βράδυ είπαμε να βγούμε να δοκιμάσουμε το περίφημο Σκωτσέζικο Ουίσκι. Ξεπορτίσαμε λοιπόν, είδαμε άλλη μια φορά τις Σκωτσέζες να τα έχουν πετάξει όλα μες στο καταχείμωνο και πήγαμε στο Hard Rock Cafe. Είχε live μουσική και ήταν συμπαθητικά, αλλά με υπερβολικό θόρυβο, στον οποίο έχω αλλεργία. Επίσης, είχε πάρα πολύ κόσμο και το μόνο τραπέζι που υπήρχε ήταν αρκετά κοντά στην μπάντα. Εκείνο το βράδυ δε με έλεγες και την ψυχή του πάρτι αλλά οι φίλοι μου με αγαπάνε για αυτό που είμαι, νομίζω. Σε άλλα νέα, εγώ ουίσκι είχα δοκιμάσει μέχρι τότε μόνο μία φορά στη ζωή μου και θυμάμαι ότι το σιχαινόμουν. Μετά από εκείνη τη νύχτα, δεν άλλαξε κάτι. Οι πιο "πότες" της παρέας το βρήκαν καλό, αλλά αποκάλεσαν τους Σκωτσέζους τσιγκούνηδες γιατί η μεζούρα που μετρούσε το ποτό μάλλον μέτρησε λιγότερο από αυτό που πληρώσαμε; Ή κάτι τέτοιο κατάλαβα, γενικά δεν το 'χω και πολύ με όλα αυτά και το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να γυρίσουμε στο διαμέρισμα και να πέσω για ύπνο (είπαμε, η ψυχή του πάρτι), κάτι που έγινε σχετικά σύντομα.

Τα Scotch!​

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Συντονίστηκα και περιμένω με ανυπομονησία.
Το Εδιμβούργο αποτελεί χρόνιο ταξιδιωτικό απωθημένο που υποτίθεται θα κάλυπτα φέτος.
Φυσικά ακυρώθηκε ήδη δύο φορές και μετατέθηκε για το 21 και αν.
Δεν έχουμε καινούριες ιστορίες και γράφουμε τις παλιές, κάτι όμως είναι κι αυτό!

 

[georgeant]

Συντονίστηκα και περιμένω με ανυπομονησία.
Το Εδιμβούργο αποτελεί χρόνιο ταξιδιωτικό απωθημένο που υποτίθεται θα κάλυπτα φέτος.
Φυσικά ακυρώθηκε ήδη δύο φορές και μετατέθηκε για το 21 και αν.
Δεν έχουμε καινούριες ιστορίες και γράφουμε τις παλιές, κάτι όμως είναι κι αυτό!

Άσ'τα φίλε μου, δράμα η κατάσταση με τα ταξίδια φέτος! Και δεν έχουμε όλοι το θάρρος του @giannismits
Βέβαια ήθελα να γράψω για το Εδιμβούργο πολλά χρόνια τώρα, ακόμα και προ-κορωνοϊού. Το 2012 δεν είχα ανακαλύψει το travelstories και τα επόμενα χρόνια πάντα κάπου αλλού θα ταξίδευα μες στη χρονιά οπότε το άφηνα συνέχεια για αργότερα.
Όταν με πρώτη ευκαιρία πας, θα δεις ότι θα το λατρέψεις το Εδιμβούργο. Δεν έχω συναντήσει ούτε έναν άνθρωπο που να έχει πάει και να μην του άρεσε!
Σε λίγες ώρες η συνέχεια

 

[giannismits]

Επιτέλους την ανέβασες
Ξέρω την αγάπη σου για τη Σκωτία οπότε περίμενα αυτήν την ιστορία. Και για μένα η Σκωτία είναι ένα από τα ταξίδια όνειρο που έχω. Τη θεωρώ βέβαια αρκετά ακριβό ταξίδι οπότε θα αργήσει μάλλον. Γιώργο είδατε μόνο Εδιμβούργο ή κάνατε και εξορμήσεις;

 

[georgeant]

Επιτέλους την ανέβασες
Ξέρω την αγάπη σου για τη Σκωτία οπότε περίμενα αυτήν την ιστορία. Και για μένα η Σκωτία είναι ένα από τα ταξίδια όνειρο που έχω. Τη θεωρώ βέβαια αρκετά ακριβό ταξίδι οπότε θα αργήσει μάλλον. Γιώργο είδατε μόνο Εδιμβούργο ή κάνατε και εξορμήσεις;

Κι όμως Γιάννη, δεν είναι καθόλου ακριβό! Σίγουρα φθηνότερο από το Λονδίνο και το 2012 μας είχε φανεί πολύ πολύ οικονομικό, δεν ξέρω πώς είναι τώρα.

Ναι, πήγαμε και μια μονοήμερη στα Highlands

 

[giannismits]

Κι όμως Γιάννη, δεν είναι καθόλου ακριβό! Σίγουρα φθηνότερο από το Λονδίνο και το 2012 μας είχε φανεί πολύ πολύ οικονομικό, δεν ξέρω πώς είναι τώρα.

Ναι, πήγαμε και μια μονοήμερη στα Highlands

Αλήθεια; Άλλη άποψη είχα για το κόστος. Τα καταλύματα πρέπει να είναι ακριβά όμως. Περιμένω να δω ατμοσφαιρικές φωτογραφίες και μουντό καιρό!

 

[magda pap.]

Μια ιστορία που ανυπομονώ να διαβάσω!!! Ήθελα να κανονίσω ταξίδι εδώ και καιρό στη Σκωτία και αφού είδα και το Outlander στην καραντίνα ξετρελάθηκα ακόμα πιο πολύ. Αλλά ας όψεται ο covid που μας έκλεισε μέσα! Όποτε όπως καταλαβαίνεις θα με ταξιδέψεις εσύ για αρχή!!!!
Ελπίζω να μην αργήσεις να συνεχίσεις την ιστορία σου! Καλό Σαββατοκύριακο!!!!!!

 

[georgeant]

Μια ιστορία που ανυπομονώ να διαβάσω!!! Ήθελα να κανονίσω ταξίδι εδώ και καιρό στη Σκωτία και αφού είδα και το Outlander στην καραντίνα ξετρελάθηκα ακόμα πιο πολύ. Αλλά ας όψεται ο covid που μας έκλεισε μέσα! Όποτε όπως καταλαβαίνεις θα με ταξιδέψεις εσύ για αρχή!!!!
Ελπίζω να μην αργήσεις να συνεχίσεις την ιστορία σου! Καλό Σαββατοκύριακο!!!!!!

Μέχρι το απόγευμα θα έχει ανέβει το πρώτο κεφάλαιο

 

[PhysioDuck]

Έλα ρε Γιώργαρε... Άρχισα να διαβάζω και κόλλησα...
Ακριβώς ίδια συναισθήματα ένιωσα όταν πάτησα το πόδι μου στο Εδιμβούργο.

Και εσείς το '12 πήγατε;;;
Και εμείς Μάρτιο του '12 με easyjet. Πες μου ότι πήγατε κι εσείς Μάρτιο...

Δεν είναι τόσο ατμοσφαιρική πόλη;;; Σαν να ζεις σε παραμύθι...
Για μένα ήταν το 3ο ταξίδι στο εξωτερικό αλλά το πρώτο με τους κολλητούς. (Τα πρώτα 2 ήμουν με την οικογένεια).
Και ένιωθα μια απίστευτη χαρά... Έλεγα: Ουάου! Είμαι σε ξένη χώρα. Ουάου! Όλα καινούρια...

Γράψε συνονόματε!
Για τις παλιές αγάπες............... Να μιλάς!

 

[magda pap.]

Μέχρι το απόγευμα θα έχει ανέβει το πρώτο κεφάλαιο

 

[georgeant]

Έλα ρε Γιώργαρε... Άρχισα να διαβάζω και κόλλησα...
Ακριβώς ίδια συναισθήματα ένιωσα όταν πάτησα το πόδι μου στο Εδιμβούργο.

Και εσείς το '12 πήγατε;;;
Και εμείς Μάρτιο του '12 με easyjet. Πες μου ότι πήγατε κι εσείς Μάρτιο...

Δεν είναι τόσο ατμοσφαιρική πόλη;;; Σαν να ζεις σε παραμύθι...
Για μένα ήταν το 3ο ταξίδι στο εξωτερικό αλλά το πρώτο με τους κολλητούς. (Τα πρώτα 2 ήμουν με την οικογένεια).
Και ένιωθα μια απίστευτη χαρά... Έλεγα: Ουάου! Είμαι σε ξένη χώρα. Ουάου! Όλα καινούρια...

Γράψε συνονόματε!
Για τις παλιές αγάπες............... Να μιλάς!

Μάιο του 2012 Γιώργο! Πολύ κοντά με εσάς
Είναι απίστευτα ατμοσφαιρική και σκοτεινή πόλη. Μάλιστα ήταν να ξαναπάω το 2019 σε συνδυασμό με Ιρλανδία αλλά ακυρώθηκε λόγω άλλων δυσκολιών. Σίγουρα θα ξαναπάω πάντως!

 

[georgeant]

Μάιος ο Χειμερινός

Το ταξίδι μας πραγματοποιήθηκε στις 13 Μαΐου. Τι ωραία, λέγαμε, θα είναι ανοιξιάτικος ο καιρός, θα δούμε τις καταπράσινες εκτάσεις της Σκωτίας με ήλιο, το φως θα λούζει τα γραφικά κτίρια του Εδιμβούργου. Ε, λοιπόν όχι! Δεν υπάρχει άνοιξη στο Εδιμβούργο φίλοι μου το Μάιο, την άνοιξη να την περιμένετε τέλος Ιουνίου ΑΝ είστε τυχεροί. Όσο για το καλοκαίρι, 2 βδομαδούλες κρατάει κάπου μεταξύ Ιουλίου και Αυγούστου, ε κι εκεί μην περιμένετε να τη βγάλετε χωρίς βροχούλες και ψύχρες, δεν είστε και στην Κρήτη. Εμείς μάλλον κάτι τέτοιο θα είχαμε κατά νου και με το που προσγειωνόμαστε τελικά με επιτυχία (πέσαμε σε καταιγίδα, φάγαμε κάτι γερές αναταράξεις λίγο πριν την άφιξη) κατά τις 23:00 με την εκπληκτική και φανταστική Easyjet (not) καταλαβαίνουμε ήδη ότι κάτι δεν πάει καλά. Μέσα στο αεροδρόμιο ήταν κάπως παγωμένα να το πω, σα να είχε λίγη ψυχρούλα, κι εμείς με τα φουτεράκια σα να είχαμε τσουτσουρώσει λίγο. Και εκτός από αυτό, περιμέναμε γύρω στη μία ώρα να πάρουμε τις αποσκευές μας γιατί χάλασε ο ιμάντας, ναι ναι, έτσι μας είπαν, ο ιμάντας του carousel αποφάσισε να κρατήσει λίγο παραπάνω τις αποσκευές μας μέχρι τα μεσάνυχτα. Στην αναμονή λοιπόν και ενώ -παρόλη την μικρή αναποδιά με τις αποσκευές- εμείς ήμασταν σε κλίμα λυκείου σε πενταήμερη στη Ρόδο, μας ακούει μια Ελληνίδα που επέστρεφε στο Εδιμβούργο και μας ενημερώνει για το πώς πάει το θέμα με τον ιμάντα. Η ίδια ήταν τέρμα ξενερωμένη με το γεγονός ότι επέστρεφε από Ελλάδα και αυτό φαινόταν στο πρόσωπό της, στη φωνή της, στη στάση του σώματός της, στα βλέμματα που μας έριχνε, σε όλα. "Ο χειρότερος Μάιος των τελευταίων ετών μας είπαν. Πριν μία βδομάδα χιόνιζε". "Ναι, ε;" λέμε εμείς. "Ναι, ναι...", απαντάει. "Εχμ, και για πες μας για το Εδιμβούργο, πρέπει να είναι πολύ ωραίο, ε;". "Ε, εντάξει... εγώ το έχω βαρεθεί, σπουδάζω εδώ χρόνια. Και ο καιρός δεν παλεύεται. Σαν την Ελλάδα δεν είναι πουθενά. Γεια σας τώρα...". Το Εδιμβούργο έμοιαζε να έχει στραγγίξει κάθε ρανίδα ευτυχίας από την κοπέλα σαν άλλος Demendor από το Αζκαμπάν και η κακομοίρα το έβγαζε αυτό προς τα έξω χωρίς την παραμικρή προσπάθεια. Αφού μας μαύρισε την ψυχή η φοιτήτρια και λίγο πριν κόψουμε κι εμείς τις φλέβες μας ακούμε τον ιμάντα να ανασταίνεται και να έρχονται οι πρώτες βαλίτσες. Μόλις παραλάβαμε τις δικές μας (μη φανταστείτε ότι βγήκαν κι από τις πρώτες, ε), βγήκαμε από το αεροδρόμιο να πάρουμε ένα ταξί για το airbnb μας αλλά κανείς μας δεν ήταν προετοιμασμένος για το κρύο που μας χτύπησε αλύπητα. Να σας πω ότι έχω ζήσει κρύα και κρύα σε ταξίδια, κανένα δε συγκρίνεται με το κρύο εκείνης της νύχτας. Ο Δεκέμβρης στην Πολωνία που βρέθηκα κάποια χρόνια μετά έμοιαζε με απλή φθινοπωρινή δροσούλα μπροστά σε αυτό. Παγωμένος και δυνατός αέρας που σχεδόν δε σε άφηνε να περπατήσεις. Μέχρι να φτάσουμε στην πιάτσα των ταξί που ήταν γύρω στα 2 λεπτά απόσταση με τα πόδια νιώθαμε να έχουν παγώσει ακόμα και οι τρίχες στις μασχάλες μας. Μπαίνουμε όπως-όπως σε ένα μεγάλο ταξί που μας χωρούσε όλους και λέμε στον οδηγό τη διεύθυνση στο Holyrood που βρισκόταν το διαμέρισμά μας. Τα ταξί γενικά είναι πανάκριβα, οπότε δε θα σας το πρότεινα σε καμία περίπτωση εκτός αν είναι κάποια πολύ επείγουσα περίπτωση. Εμείς παρόλο που μοιράσαμε το τελικό ποσό δια 6, πάλι μας φάνηκε τσιμπημένο.

Η διαδρομή από το αεροδρόμιο ως το διαμέρισμά μας ήταν γύρω στα 30 λεπτά. Όλη αυτή την ώρα, παρόλο που κρατούσα με το ζόρι τα μάτια μου ανοιχτά, δεν μπορούσα να μην παρατηρώ τα όμορφα σπίτια που προσπερνούσαμε, όλα με σκεπές και αυλές και γκρι τούβλα σαν να είχαν βγει από ταξιδιωτικό account του instagram. Τα προάστια του Εδιμβούργου είναι πανέμορφα.


Φτάνοντας έξω από το διαμέρισμα, γύρω στη 1:00 τη νύχτα πια και όντας κουρέλια από το ταξίδι, τις αναταράξεις, την αναμονή λόγω ιμάντα και το πολικό ψύχος, σκεφτήκαμε πως η ταλαιπωρία μας τελείωσε, αλλά όχι, έπρεπε να ανεβούμε από τις σκάλες στον 3ο όροφο με τις αποσκευές, γιατί ασανσέρ δεν υπήρχε. Τουλάχιστον το διαμέρισμα στη Royal Park Terrace ήταν από τα ωραιότερα που έχουμε μείνει ποτέ σε ταξίδι. Τεράστιο, όμορφα επιπλωμένο, με τζάκι, χωρούσε άνετα μια παρέα 7 ατόμων. Στο ταβάνι υπήρχαν διακριτικά ηχεία για να ακούγεται η μουσική σε όλο το σπίτι, ακόμα και στο μπάνιο. Γιατί ποιος μπορεί να κάνει ντους χωρίς να παίζει Vivaldi; Εκπληκτικό διαμέρισμα, το οποίο στοίχισε μόλις 550 ευρώ για διάρκεια μιας εβδομάδας, γύρω στα 80 ευρώ/άτομο δηλαδή. Συμφέρει τρομερά αν είστε μεγάλη παρέα. Το ίδιο διαμέρισμα λίγα χρόνια μετά εκτόξευσε την τιμή του. Και για του λόγου του αληθές μπορείτε να το τσεκάρετε εδώ. Στο διαμέρισμα μας περίμενε ήδη ο 7ος της παρέας ο οποίος είχε καταφθάσει νωρίτερα από εμάς ερχόμενος από Παρίσι. Μάλιστα μας υποδέχτηκε σε μια τέλεια ατμόσφαιρα, με αναμμένα κεριά και κρασί. Αφού πήρε ο καθένας το δωμάτιο που του άρεσε πέσαμε ξεροί για ύπνο.



Δευτέρα


Πρώτη εικόνα του Εδιμβούργου με φως, κοιτώντας έξω από το παράθυρο του υπνοδωματίου. Σοκ!

Το πάρκο Holyrood​

Ένας υπέροχος, ηλιόλουστος καιρός και ένα άδειο, καταπράσινο πάρκο απέναντι από το διαμέρισμά μας. Θεωρώ πως το Holyrood είναι μία πολύ καλή επιλογή για διαμονή γιατί είναι πολύ κοντά στο κέντρο αλλά ταυτόχρονα από μόνη της η περιοχή είναι πολύ όμορφη λόγω του πάρκου και του λόφου. Και σαφώς οικονομικότερη από το να μείνει κάποιος στο κέντρο.


Ξεκινάμε τη μέρα μας λοιπόν παίρνοντας μια πρώτη γεύση της πόλης, κατευθυνόμενοι στην Παλιά Πόλη του Εδιμβούργου.

Αυτό είναι το Scott Monument, ένα από τα τοπόσημα του Εδιμβούργου.

Το Scott Monument, sτους Κήπους της Princess St. ​

Το Βικτωριανό-γοτθικό μνημείο χτίστηκε προς τιμή του Σκωτσέζου συγγραφέα Sir Walter Scott και είναι το δεύτερο μεγαλύτερο μνημείο στον κόσμο που είναι αφιερωμένο σε συγγραφέα μετά από αυτό στην Αβάνα της Κούβας, για τον José Martí.

Η πρώτη μας φωτογραφία!​

Αμέσως μετά, δύο στενά παρακάτω από το μνημείο ξεκινάει το Βασιλικό Μίλι (Royal Mile). Αυτή είναι η ανεπίσημη ονομασία για μία διαδοχή δρόμων (Castlehill, Lawnmarket, High Street, Canongate και Abbey Strand) που ενώνονται και εκτείνονται σε περίπου 1 μίλι (1,6 χλμ) το οποίο ξεκινάει από το Παλάτι του Εδιμβούργου και καταλήγει στο Κάστρο του Εδιμβούργου. Αποτελεί τον κύριο δρόμο της Παλιάς Πόλης και σίγουρα τον πιο τουριστικό και πολυσύχναστο.

Στο Royal Mile, στο ύψος κοντά στον Καθεδρικό του St. Giles.​

Ποιος είπε ότι συναντάς κόκκινους τηλεφωνικούς θαλάμους μόνο στο Λονδίνο;​

Εστιατόρια, τουριστικά μαγαζιά, σημαίες με βασιλικά οικόσημα...και παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Μαντέψτε ποια είναι η παραφωνία.​

Στο πρόγραμμα που είχε φτιάξει εξολοκλήρου ο Βασίλης (οι παλιές καλές εποχές που ασχολούταν και κάποιος άλλος με το πρόγραμμα κι εγώ απλά απολάμβανα...τις περιηγήσεις) επόμενος προορισμός μετά τη βόλτα στην Παλιά Πόλη ήταν το Αβαείο Inchcolm (πρώην Αββαείο του Αυγουστίνου) το οποίο βρίσκεται σε ένα μικρό νησάκι με την ονομασία Inchcolm Island, περίπου 10 χλμ βόρεια από το Εδιμβούργο. Για να πάει κάποιος εκεί θα πρέπει να πάρει το ferry από το South Queensferry. Στο South Queensferry φτάνεις σε περίπου 35 λεπτά παίρνοντας το τρένο από το σιδηροδρομικό σταθμό Waverley.

South Queensferry και Inchcolm Island στο χάρτη
​

Το τρένο βέβαια δε σε αφήνει έξω από τις αποβάθρες των ferry. Τι βολικό που θα'ταν! Μαντέψτε ποιοι δεν το ήξεραν και τρέχανε να προλάβουν. Το σημείο που σε αφήνει το τρένο μέχρι τις αποβάθρες είναι γύρω στα 17 λεπτά με τα πόδια τα οποία κάναμε 10', τρέχοντας. Ευτυχώς ήταν κατηφορικά. Αυτό που θυμάμαι έντονα μες τον πανικό του τρεξίματος ήταν πως το Queensferry ήταν ένα πολύ γραφικό παραθαλάσσιο μέρος με λευκά σπίτια και παρτέρια στις αυλές, το οποίο δεν προλάβαμε καν να απολαύσουμε μες στη βιασύνη μας. Και τι έλειπε από όλο αυτόν τον πανικό; Η βροχή φυσικά! Ευτυχώς φτάσαμε στο παρά πέντε και προλάβαμε το ferry Maid of Forth.

Ένα (υπερβολικά) αυθόρμητο στιγμιότυπο μέσα από το ferry. Έξω, διακρίνεται η γέφυρα Forth.

​

Στο νησί Inchcolm αξίζει να πάτε όχι μόνο για την επίσκεψη στο Αββαείο αλλά και για το ίδιο το νησί. Είναι ένα πανέμορφο και άγριο μέρος που υπό τα κρωξίματα των γλάρων θύμισε σε όλους μας κάτι από adventure video game ή ταινία μυστηρίου. Ευτυχώς η βροχή σταμάτησε. Η συννεφιά παρέμενε κατά περιόδους, κάτι που όμως πρόσθετε ακόμα περισσότερο drama στο σκηνικό.

Λίγο πριν δέσουμε στο νησί​

Το Αββαείο​

Το νησί δέχτηκε επανειλημμένα επιδρομές από Άγγλους κατά τη διάρκεια των πολέμων της Σκωτσέζικης Ανεξαρτησίας ενώ χρησιμοποιήθηκε ως οχυρό και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους για να υπερασπιστεί το Εδιμβούργο.

Μέσα από το Αββαείο​

Στους διαδρόμους του Αββαείου​

Ανεβαίνοντας στο πιο πάνω επίπεδο​

Η θέα από το ανώτερο επίπεδο​

Στα ερείπια του νησιού, μπροστά από το Αββαείο​

Στην κορυφή του πύργου​

Θα μπορούσα να γράψω περισσότερα για τα καραγκιοζιλίκια που κάναμε μέσα στο Αββαείο, όπως π.χ. τη Βίκυ να κάνει τη Βασίλισσα σε μια αίθουσα και γύρω της εμείς να την κάνουμε worship, ή τις υπόλοιπες χαζομάρες που κάναμε έξω και τον παλιμπαιδισμό που μας είχε πιάσει... Θα μπορούσα επίσης να παραθέσω φωτογραφικά ντοκουμέντα απ' όλα αυτά αλλά και το ξεφτιλίκι έχει ένα όριο


Άντε καλά, μόνο ένα:

Βίκυ μου, συγγνώμη.​

Αναμνηστική παρέας!​

Φεύγοντας από το Αββαείο με τις καλύτερες εντυπώσεις, σειρά είχε ο Ζωολογικός κήπος του Εδιμβούργου. Συνεχίζοντας την παράδοση (ή μάλλον ξεκινώντας την, ήταν μόλις το 2ο ταξίδι στο εξωτερικό) του "βάζουμε όσα περισσότερα μπορούμε στο πρόγραμμα και ό,τι βγει", φύγαμε βιαστικά για να προλάβουμε τα ΜΜΜ αλλά και τον ίδιο τον ζωολογικό ο οποίο έκλεινε πολύ πολύ σύντομα. Το highlight του ζωολογικού είναι τα μοναδικά κοάλα που υπάρχουν στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και τα πρώτα γιγαντιαία Pandas στο Η.Β. για 17 χρόνια.


(Με τα χρόνια ανέπτυξα μια φιλοσοφία κατά των ζωολογικών κήπων και πάρκων με ζώα για διάφορους λόγους. Το 2012 ήμουν κάπως πιο ουδέτερος με το θέμα).

Τρέχοντας λοιπόν, φτάνουμε στον καθόλου μικρό ζωολογικό κήπο γύρω στα 30 λεπτά πριν κλείσει. Ας τρέξουμε να δούμε το panda που είναι και το highlight του κήπου και που δεν έχουμε δει ποτέ στη ζωή μας. Κι άλλο τρέξιμο λοιπόν, μέσα στον κήπο αυτή τη φορά ακολουθώντας τις ταμπέλες για το έρμο το πάντα.

Ένας πανέμορφος αετός​

Ψάχνοντας το πάντα​

15 λεπτά πριν κλείσει ο Ζωολογικός φτάνουμε στο πάντα για να το πετύχουμε τάβλα να κοιμάται του καλού καιρού. Απ'ότι μάθαμε εκ των υστέρων, πρέπει να είσαι πολύ τυχερός για να το πετύχεις ξύπνιο, μιας και τα Πάντα ξοδεύουν περίπου 14 ώρες/ημέρα τρώγωντας και όλες τις υπόλοιπες κοιμούνται.

Μας είχε γυρίσει και την πλάτη​

Μπορεί να πετύχαμε το πάντα να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου όμως λίγο πιο μετά ο χώρος με τους πιγκουίνους είχε αυτόν τον χορευταρά κύριο, βγαλμένο απευθείας από το Happy Feet:

Τον υιοθετούσα εύκολα!



Γυρίζοντας στο Holyrood, είπαμε έτσι ελαφρά τη καρδία να κάνουμε μια βόλτα και στο Arthur's Seat, το λόφο που βρίσκεται στο Holyrood Park, γιατί μάλλον θεωρήσαμε ότι τα πόδια μας δεν ήταν αρκετά τσακισμένα.


Καθόλου δεν το μετανιώσαμε. Ήταν ο καλύτερος τρόπος να κλείσει μια γεμάτη μέρα.


Το Arthur's Seat (Κάθισμα του Αρθούρου) είναι ένας λόφος στο πάρκο Holyrood που σχηματίστηκε από ένα σβησμένο ηφαίστειο περίπου 350 εκατομμύρια χρόνια πριν. Η θέα της πόλης από την κορυφή του είναι εξαιρετική και η ανάβαση πολύ εύκολη. Στο λόφο θα δείτε τουρίστες να φωτογραφίζουν και ντόπιους να κάνουν τζόκινγκ.

Στο Arthur's Seat​

H ονομασία του λόφου συνδέεται κατά πάσα πιθανότητα με τους θρύλους σχετικά με το βασιλιά Αρθούρο.

Κι εδώ ο Βασίλης σαν άλλος Αρθούρος προσπαθεί να βγάλει το Εξκάλιμπερ από το βράχο. Ναι, είμαστε από αυτούς τους χαζούς τουρίστες.​

Τα ερείπια αυτά που μοιάζουν να έχουν απομείνει από κάποιο αρχαίο κάστρο ανήκουν ουσιαστικά στο παρεκκλήσι του St. Antony​

Με στημένη τη μηχανή στον τρίποδα για να κάνω ένα μικρό timelapse​

H απόκοσμη ομορφιά του λόφου. Όταν φέρνω στο νου μου τη Σκωτία, αυτό ακριβώς το χρώμα ανακαλώ.​

Οι ευγενέστατες Σκωτσέζες τουρίστριες που έκαναν τζόκινγκ και μας είδαν να ποζάρουμε προθυμοποιήθηκαν από μόνες τους να μας βοηθήσουν στη φωτογραφία, αφού σχολίασαν ότι μοιάζουμε με μπάντα έτσι όπως έχουμε στηθεί.​

To timelapse που έκανα με τη μηχανή μου. Απέναντι, ένας άλλος διάσημος λόφος του Εδιμβούργου, το Calton Hill, που θα επισκεφτούμε τις επόμενες ημέρες.​

Κατεβαίνοντας το λόφο είδαμε αυτά τα αξιαγάπητα cocker να τρέχουν στο πάρκο. Σταματήσαμε και παίξαμε κι εμείς μαζί τους.

Holyrood Park: Η απόλυτη χαρά για τον σκύλο!​

Την ίδια στιγμή θυμάμαι να μας πιάνει την κουβέντα ένας Σκωτσέζος τέρμα μεθυσμένος, πιο πίτα δε γινόταν, τύπου με κόκκινη μύτη και λόξιγκα, βγαλμένος από cartoon. Μας έλεγε πόσο ωραία παρέα είμαστε, πόσο όμορφοι και όμορφες, ότι να'ναι γενικά.


Ότι οι Σκωτσέζοι πίνουν πολύ γενικά το είπαμε; Ε, να το πούμε. Πίνουν και μάλιστα πίνουν όλη μέρα. Κι αν αποφασίσουν να πιουν θα του δώσουν να καταλάβει.


Επόμενος σταθμός πριν επιστρέψουμε στο σπίτι μετά από αυτή τη μεγάλη μέρα ήταν μια στάση στο συνοικιακό σουπερ μάρκετ για προμήθειες. 7 άτομα ήμασταν, ζωή να'χουμε, οπότε το αποτέλεσμα ήταν αυτό:

Τι το θέλαμε ΤΟΣΟ γιαούρτι ούτε που θυμάμαι. Μάλλον κάτι μας έκανε επειδή ήταν Ελληνικό!​

Παραδόξως, για όλα αυτά τα πράγματα που πήραμε πληρώσαμε πολύ λίγα. Το Εδιμβούργο, το 2012 τουλάχιστον, μας φάνηκε πολύ οικονομικό. Παρόλο που έχουν λίρα, δεν υπάρχει καμία σχέση με το Λονδίνο από θέμα κόστους.​

Όλα αυτά τα πράγματα όμως κάπως έπρεπε να τα μεταφέρουμε σπίτι. Αυτοκίνητο δεν είχαμε και ήταν πάρα πολλά για να πάρει ο καθένας από μια σακούλα. Επίσης το σπίτι δεν ήταν και ακριβώς δίπλα. Οπότε σκεφτήκαμε να τα πάμε με το καρότσι και μετά φυσικά να το επιστρέψουμε.


Φανταστείτε 7 τουρίστες να σέρνουν το βράδυ ένα καρότσι γεμάτο ψώνια στις γειτονιές του Εδιμβούργου. Τα γέλια που κάναμε δεν περιγράφονται, ειδικά όταν προσπαθούσαμε να ανεβάσουμε το καρότσι από σκαλοπάτια, γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος να βγούμε στο δρόμο που θέλαμε, ή το να κάνουμε αγώνα δρόμου με το καρότσι, για έναν αδιανόητο λόγο που δεν μπορώ να θυμηθώ. Ναρκωτικά πάντως δεν είχαμε πάρει!

Αφού ανεβάσαμε τα ψώνια και ο Χρήστος μαγείρεψε μια ωραιότατη και λίγο αηδιαστική μακαρονάδα με γεύση σοκολάτα (ναι σωστά διαβάσατε, το κρασί που έσβησε τη σάλτσα είχε γεύση σοκολάτας και δεν το είχαμε προσέξει-άλλο γέλιο από εκεί) πέσαμε για ύπνο κυριολεκτικά ξεροί αλλά γεμάτοι από εικόνες της φανταστικής μας πρώτης μέρας στο Εδιμβούργο!