georgeant
Member
- Μηνύματα
- 608
- Likes
- 2.610
- Ταξίδι-Όνειρο
- Road trip B. Αμερική
Περιεχόμενα
Παρασκευή
Ένα ακόμα κάστρο προς επίσκεψη, το Craigmillar.
To κάστρο του 14ου αιώνα βρίσκεται λίγο έξω από το Εδιμβούργου, περίπου 30 λεπτά με τα ΜΜΜ. Το κάστρο Craigmillar δεν έχει δεχτεί ανακατασκευές και ανακαινίσεις, ούτε έχει έπιπλα εποχής, ούτε ηθοποιούς να σε ξεναγούν. Τα ερείπιά του στέκονται εκεί και περιμένουν να περπατήσεις ανάμεσά τους. Ήταν η επίσκεψη που ευχαριστηθήκαμε περισσότερο γιατί ήμασταν ολομόναχοι σε ένα ολόκληρο κάστρο το οποίο σκανάραμε από κάτω μέχρι πάνω.
Επιπλέον, βρίσκεται σε μια φανταστική τοποθεσία
Έξω από το κάστρο
Σε μία από τις αίθουσες
Περπατώντας στους δαιδαλώδεις διαδρόμους
Αν θέλετε να δείτε ένα κάστρο σε κοντινή απόσταση που δε θα χρειαστεί να ξοδέψετε μία ολόκληρη μέρα, το Craigmillar είναι για εσάς!
Και πάλι στο κέντρο της Παλιάς Πόλης. Αυτός ο καθεδρικός του St. Gile (Αγίου Αιγιδίου στα Ελληνικά) που τον έχει βαρεθεί η ψυχή μας να τον βλέπουμε όποτε περνάμε από το Royal Mile, τι να λέει από μέσα; Ας πάμε να ρίξουμε μια ματιά.
Στο εσωτερικό του Καθεδρικού
Ο ναός εσωτερικά είναι πανέμορφος, με γοτθική αρχιτεκτονική και μερικά πολύ εντυπωσιακά βιτρό.
Το εκκλησιαστικό όργανο
Ο πιο εντυπωσιακός χώρος του ναού, το Thistle Chapel, ή αλλιώς το παρεκκλήσι του...γαϊδουραγκαθου;;
Η οροφή
Βγαίνοντας από τον Καθεδρικό είχε πιάσει βροχή.
Εγώ και η μίζερη ομπρέλα μου που μόλις τσακίστηκε από τον αέρα. Έσπευσε να με βγάλει φωτογραφία ο Βασίλης γιατί όπως είπε το ύφος μου ήταν ανεκτίμητο. Μην σας ξεγελάει ότι χαμογελάω στη φωτογραφία.
Κατευθυνόμαστε και πάλι προς το κάστρο, γιατί εμένα φωτογραφικά κάτι μου έλειπε. Μία σωστή φωτογραφία του κάστρου! Σε ωραίο σημείο, να φαίνεται ολόκληρο! Η "λίμνη" κάτω από το κάστρο (που πια δεν υπάρχει όπως είπαμε) ήταν το ιδανικό σημείο.
Και ήδη πριν φτάσουμε στο σημείο που θέλαμε οι εικόνες άρχισαν να έρχονται απανωτά
Στους Princes Street Gardens, μπροστά από το κάστρο.
Εδώ είμαστε! Από τις πιο χαρακτηριστικές φωτογραφίες της πόλης. Το κάστρο στο φόντο, η κρήνη Ross στο προσκήνιο.
(Η κρήνη Ross (Ross Fountain) αποκαταστάθηκε το 2018. Βάφτηκε με πράσινο χρώμα και πλέον φωτίζεται τη νύχτα).
Λίγο πιο μακριά η κάμερα για να χωρέσουμε κι εμείς
Εκείνο το απόγευμα, μιας και ο καιρός ήταν βροχερός και χουχουλιάρικος είπαμε να μείνουμε σπίτι. Μπάνιο, πιτζάμες και ζεστός καφές. Ο Βασίλης όμως είχε διάθεση για φάρσες και πειράγματα και ο κλήρος έπεσε στη Νατάσα. Της έφτιαξε έναν καφέ βάζοντάς της μέσα δυο φακελάκια κέτσαπ και ένα φακελάκι μουστάρδα. Και ενώ όλοι περιμέναμε με το που θα πιει την πρώτη γουλιά να μας τον φτύσει κατάμουτρα, η Νατάσα δεν κατάλαβε τίποτα (!!!) και απλά συνέχισε να πίνει. Ο Βασίλης φαντάστηκε ότι μάλλον δεν είχε ρίξει αρκετή ποσότητα οπότε ρίχνει λίγη ακόμα κέτσαπ όταν η Νατάσα δεν έβλεπε. Αφού δοκιμάζει και πάλι η Νατάσα αυτό το σαλτσοειδές νεροζούμι σαν κάτι πήγε να πει αλλά τελικά είπε μόνο "το κουταλάκι που τον ανακάτεψα πρέπει να είχε ακουμπήσει σε φαγητό γαμώτο". Αυτό πραγματικά μας ξεπερνούσε. Συγκρατιόμασταν να μη βάλουμε τα γέλια γιατί θέλαμε να δούμε μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Ρίχνει λοιπόν λίγη ακόμα μουστάρδα και μου λέει να βγάλω μια φωτογραφία για να θυμούνται.
Η Νατάσα, που για έναν περίεργο λόγο δεν έχει ξεράσει ακόμα. Δίπλα της ο Νικόλας που με δυσκολία συγκρατεί τα γέλια του και ο Βασίλης, ο δάκτυλος της υπόθεσης.
Αφού ο Βασίλης αγανάκτησε, μου είπε να δοκιμάσω λίγο από τον καφέ της. Με το που ακουμπάει στη γλώσσα μου τρέχω στο μπάνιο να το φτύσω. Το ίδιο συνέβη και με τη Βίκυ που δοκίμασε. Το πόσο απαίσιο ήταν είναι πάνω από κάθε περιγραφή που μπορώ να δώσω. Όπως επίσης δεν μπορώ να περιγράψω και τα γέλια που κάναμε. Θα σας πω μόνο ότι τον Βασίλη τον έχω ακούσει μόνο 2-3 φορές να γελάει τόσο δυνατά όσα χρόνια τον ξέρω. Τελικά, αφού αποκαλύψαμε την κάπως "αποτυχημένη" φάρσα στη Νατάσα, μας είπε ότι "δεν της φάνηκε και τόσο απαίσιο" και αρχίσαμε να ανησυχούμε σοβαρά για τους γευστικούς κάλυκες στη γλώσσα της. Οχτώ χρόνια μετά, ακόμα συζητάμε για εκείνη τη φάρσα και σπάνια αφήνουμε τον Βασίλη να μας φτιάξει καφέ.
Σάββατο
Οι δύο της παρέας, ο Νικόλας κι η Νατάσα έφυγαν νωρίτερα γιατί θα πετούσαν προς Γαλλία. Η δική μας πτήση έφευγε πιο αργά το βράδυ, οπότε είχαμε τη μισή ημέρα για λίγο περπάτημα ακόμα στην Παλιά Πόλη.
To Bobby's Bar, ακριβώς απέναντι από το άγαλμα του Bobby
O κατηφορικός δρόμος μπροστά από το μπαρ του Bobby
Bill, Bobby, George
Να μην επισκεφτούμε και το νεκροταφείο Greyfriar's με το φως της ημέρας και χωρίς να φοβόμαστε μην πεταχτεί κανένα φάντασμα;
Ακόμα και τη μέρα, το νεκροταφείο ήταν αρκετά creepy
Η υπερ-γραφική μικρή πλατεία μπροστά από το Writers Museum
Το πολυσύχναστο Βασιλικό Μίλι
Ένας από τους πιο ωραίους δρόμους της Παλιάς Πόλης, η Victoria St.
Kαι πιο ήσυχα αλλά εξίσου όμορφα στενά
Το Toolbooth Tavern, σε ένα κτίριο που θυμίζει πύργο με ένα υπέροχο παλιό ρολόι. Στην οδό Canongate
To τότε νέο κτίριο της βουλής που έλαβε πολλές αρνητικές κριτικές για την αρχιτεκτονική του λέγοντας πως δεν ταιριάζει στο ύφος της Παλιάς Πόλης
Ακριβώς δίπλα, το το μουσείο Queen's Gallery που στεγάζει συλλογές από τη Βασιλική Οικογένεια, ενώ αριστερά και στο βάθος το παλάτι του Holyroodhouse (16ος αι), η επίσημη κατοικία της Βασίλισσας Ελισάβετ στο Εδιμβούργο.
Αυτές ήταν οι τελευταίες εικόνες που είχαμε από το Εδιμβούργο. Πήραμε τις αποσκευές από το διαμέρισμα και φύγαμε για το αεροδρόμιο. Πριν περάσω στο επόμενο κεφάλαιο, μερικές ακόμα προτάσεις για το τι να δείτε και να κάνετε στο Εδιμβούργο που εμείς είτε δεν προλάβαμε είτε αγνοούσαμε:
The airport drama
Σημ: Οι παρακάτω παράγραφοι δεν έχουν σχέση με το Εδιμβούργο αλλά με ένα περιστατικό που συνέβη στο αεροδρόμιο. Όποιος θέλει να το προσπεράσει μπορεί να πάει απευθείας στον επίλογο.
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο παραδώσαμε τις βαλίτσες, περάσαμε από τον έλεγχο, και είχαμε μετά την τρομερή ιδέα να γυρίσουμε πίσω για να φάμε, ε και ας ξαναπεράσουμε μετά από έλεγχο, δε βαριέσαι. Τι το θέλαμε; Η Βίκυ πήρε ένα chili con carne, το οποίο της βγήκε ξινό και ακόμα όποτε το βλέπουμε σε μενού εστιατορίων γελάμε. Long story short, χάσαμε την πτήση. Ενώ ήμασταν στο αεροδρόμιο. Κι ενώ είχαμε παραδώσει αποσκευές.
Η ώρα που αναγραφόταν στα εισιτήρια ως ώρα αναχώρησης νομίζαμε πως είναι το boarding time. Η ώρα δηλαδή που θα έπρεπε να επιβιβαστούμε, κάτι το οποίο συμβαίνει περίπου 40 λεπτά πριν, συνήθως. Το λάθος ήταν δικό μας, όμως η Easyjet έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης επίσης. Αρχικά, δε φώναξε κανείς τα ονόματά μας από τα ηχεία. Καταλάβαμε μόνοι μας ότι κάτι δεν πάει καλά όταν ξαναείδαμε τα εισιτήρια καλύτερα. Η Βίκυ αφήνει όπως-όπως το μισοτελειωμένο chili con carne και αρχίζουμε να τρέχουμε. Ο κόσμος στο σημείο που περνούσες από έλεγχο ήταν ασύλληπτος. Αρχίζουμε να ρωτάμε για την πτήση, να σπρώχνουμε για να περάσουμε και να ζητάμε συγνώμη. Ο πανικός δεν άργησε να έρθει και στο σημείο που επρόκειτο να περάσουμε από έλεγχο ενώ εγώ πέρασα κανονικά με τον έναν της παρέας είδα ότι οι άλλοι καθυστερούσαν. Αποφασίσαμε να προχωρήσουμε τρέχοντας προς την πύλη, ενώ κοιτούσα συχνά πίσω να δω αν έρχονται και οι υπόλοιποι.
Τρέχοντας πάντα, φτάνουμε στο σημείο επικύρωσης των εισιτηρίων και η υπάλληλος που σκανάρει τα εισιτήρια μιλούσε στο τηλέφωνο ακούγοντας την να λέει κάπου "ναι, μόλις ήρθαν οι δυο, λείπουν άλλοι τρεις". Αλήθεια τώρα; Μήπως κάποιος να φώναζε τα ονόματά μας ίσως; Τα γράφω και μου έχει ανέβει το αίμα στο κεφάλι, οκτώ χρόνια μετά!
Μας λέει να βιαστούμε γιατί το αεροπλάνο είναι έτοιμο να φύγει. Κοιτάζω πίσω, οι υπόλοιποι πουθενά. Θα έρθουν λέω, αποκλείεται. Αρχίζω να τρέχω. Κι αν οι άλλοι πάνε από άλλο σημείο και έχουν ήδη μπει; Και αν ξεμείνω μόνος μου εδώ; Τρέχω, τρέχω, κατεβαίνω σκάλες, κοιτάω πινακίδες, ο πανικός είχε βαρέσει κόκκινο και τελικά βγαίνω στον αεροδιάδρομο. Τρέχω, ανεβαίνω τις σκάλες που οδηγούσαν στην πόρτα του αεροσκάφους όπου μας περίμενε η αεροσυνοδός και μέσα μερικοί πολύ οργισμένοι επιβάτες. Αλλά δεν μπαίνω. Κοιτάζω πίσω να δω αν έρχονται οι άλλοι αλλά δεν τους βλέπω πουθενά. Η αεροσυνοδός μου λέει "κύριε, πρέπει να μπείτε στο αεροπλάνο για να φύγουμε, έχουμε ήδη αργήσει". Λέω, "να περιμένουμε δύο λεπτά, είμαι σίγουρος ότι έρχονται". "Κύριε λυπάμαι, αλλά πρέπει να φύγουμε τώρα". Ξανακοιτάζω πίσω, τίποτα. "Κύριε θα πρέπει τώρα να μου πείτε τι θα κάνετε, αν θα μπείτε ή αν θα μείνετε πίσω ώστε να βγάλω τις αποσκευές σας από το αεροσκάφος. Πρέπει να φύγουμε γιατί χαλάμε καύσιμα αυτή τη στιγμή. Πρέπει να πάρετε τώρα μια απόφαση". Η στιγμή ήταν σα σκηνή από ταινία σε slow motion, ενώ εγώ ήμουν σε ένα σταυροδρόμι που έπρεπε να αποφασίσω τι να κάνω. Αν έμπαινα στο αεροπλάνο θα γύριζα σπίτι μου κανονικά, αλλά θα παρατούσα τους φίλους μου να περάσουν το λούκι που πρόκειται να έρθει (γιατί λούκι θα ήταν) μόνοι τους. Αν έμενα, θα έχανα αρκετά χρήματα για να βγάλω νέο εισιτήριο επιστροφής και ποιος ξέρει πότε θα είχε επόμενη πτήση. Και τελικά... έμεινα. Κατεβαίνω από τις σκάλες και λέω στην αεροσυνοδό να βγάλει τις αποσκευές μου. Γυρνώντας στον χώρο του αεροδρομίου έβλεπα το αεροπλάνο να φεύγει και ένιωσα φόβο και χαρά μαζί, φόβο γιατί ήταν κάτι που δεν είχα ξαναπάθει και δεν ήξερα τι θα συμβεί από δω και πέρα, χαρά γιατί θα ξαναέβλεπα τους φίλους μου. Τους παίρνω αμέσως τηλ και τους λεω "έρχομαι, δεν μπήκα".
Οι φίλοι μου ακόμα και σήμερα θεωρούν ότι ήταν πολύ "ηρωικό" αυτό που έκανα, εγώ βέβαια δεν νιώθω έτσι. Στο δικό μου το μυαλό ήταν αυτονόητο ότι θα έμενα αλλά αν κάποιος άλλος στη θέση μου αποφάσιζε να μπει τελικά και να αφήσει τους άλλους πίσω, κι αυτό σωστό θα ήταν, για διαφορετικούς λόγους.
Όταν βρεθήκαμε η κατάσταση ήταν αρκετά φορτισμένη με αγκαλιές και κλάματα, και με την κρίσιμη ερώτηση "και τώρα τι κάνουμε;". Ο λόγος που δεν μας πρόλαβαν ποτέ τελικά ήταν γιατί τους καθυστέρησαν κι άλλο στον έλεγχο επειδή είδαν τη Βίκυ αρκετά αγχωμένη (oh, you think? ) κι αυτό τους φάνηκε, είπαν, ύποπτο, οπότε της έκαναν παραπάνω έλεγχο. Να βγάλει παπούτσια, να τη σκανάρουν με το πανάκι και το υγρό κλπ. Αφού πέρασαν τον έλεγχο, η κυρία που είδα πριν που μιλούσε στο τηλέφωνο ΔΕΝ τους άφησε να περάσουν ενώ το αεροπλάνο ήταν ακόμα στον διάδρομο, για έναν λόγο που ακόμα δεν έχουμε καταλάβει. Αυτός ήταν ο λόγος που χάθηκε μια πτήση φίλοι μου. Επειδή οι άχρηστοι της Easyjet θεώρησαν ότι η Βίκυ (η Βίκυ!) είναι κάποιου είδους τρομοκράτης που είναι σε κατάσταση πανικού γιατί πρόκειται να κάνει κάτι παράνομο, όχι επειδή η κοπέλα φώναζε ότι θα χάσει την πτήση της. Και επειδή η άλλη άχρηστη υπάλληλος τους σταμάτησε λίγο πριν βγουν στον αεροδιάδρομο, την ώρα που εγώ είχα πιάσει κουβεντούλα με την αεροσυνοδό για το αν θα μπω ή όχι. Για να μην τα πολυλογώ, τα παιδιά θα είχαν σίγουρα προλάβει να έρθουν, αν τους είχε αφήσει η υπάλληλος να περάσουν ή αν δεν τους είχαν καθυστερήσει στον έλεγχο, ή αν απλά είχαν φωνάξει τα ονόματά μας από την αρχή.
Πηγαίνοντας σαν βρεγμένα γατιά στον γκισέ, μας ενημερώνει η υπάλληλος της Easyjet ότι η επόμενη πτήση τους είναι την επόμενη Πέμπτη. Είχαμε Σάββατο. Great.
Η μόνη εναλλακτική που είχαμε αν θέλαμε να ήμασταν την επόμενη ημέρα σπίτια μας ήταν: Πτήση σε 2 ώρες περίπου για Λονδίνο. Αναμονή εκεί όλο το βράδυ και μετά πτήση για Θεσσαλονίκη. Από Θεσσαλονίκη πτήση για Αθήνα μετά από μία ώρα. 3 πτήσεις και 300 ευρώ έκαστος, η λυπητερή. Όσα περίπου ξοδέψαμε κατά άτομο καθ'όλη τη διαμονή μας στο Εδιμβούργο.
Αφού πήραμε τηλέφωνο τους δικούς μας και τις δουλειές μας να ενημερώσουμε, αρχίσαμε να προσπαθούμε να χωνέψουμε την κατάσταση και να κάνουμε κάτι ώστε να περάσει η ώρα. H πτήση για Λονδίνο έφυγε σχετικά άμεσα, αλλά η ολονύχτια αναμονή στο Gatwick μετά ήταν μαρτυρική. Είχαμε ξαπλώσει κάτω, μιας και τα καθίσματα είχαν πιαστεί από άλλους επιβάτες που ήθελαν να κοιμηθούν.
Φυσικά δεν έκλεισα μάτι. Οι άλλοι λαγοκοιμήθηκαν λίγη ώρα.
Από το Λονδίνο μέχρι τη Θεσσαλονίκη το αεροπλάνο ήταν γεμάτο με μωρά, αυτή την ταξιδιωτική μάστιγα, οπότε ούτε εκεί μπόρεσα να κοιμηθώ. Οι ωτοασπίδες είναι πολύ αδύναμες μπροστά στο ανελέητο κλάμα των μωρών. Η μετάβαση από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα έγινε γρήγορα αλλά στο σύνολο κάναμε να γυρίσουμε με τις ανταποκρίσεις και τις αναμονές γύρω στις 24 ώρες.
Όλη αυτή η τρομερή ατυχία ευτυχώς δεν κατάφερε να χαλάσει και να αμαυρώσει την συνολική εμπειρία που είχαμε από το ταξίδι. Εντάξει, ίσως λιγάκι. Περισσότερο ήταν το σοκ, παρά τα παραπάνω χρήματα που ξοδέψαμε.
Επίλογος
Το ταξίδι αυτό με εξαίρεση το τελευταίο ατυχές περιστατικό, παραμένει ένα από τα ωραιότερα που έχω κάνει κι αυτό ήταν συνδυασμός πολλών παραγόντων:
Το Εδιμβούργο είναι μια πάρα πολύ γραφική πόλη που σου προσφέρει άπειρες επιλογές για διασκέδαση, μουσεία, βόλτες, μνημεία.
Ήταν μόλις το δεύτερο ταξίδι μας οπότε το "wow factor" ήταν ακόμα πολύ υψηλό.
Το σημαντικότερο, ήμασταν μια τέλεια παρέα που στα περισσότερα πράγματα ταιριάζαμε.
Και τέλος, είναι το γεγονός ότι το ταξίδι πραγματοποιήθηκε μια εποχή που είχαμε πολύ λιγότερες έγνοιες και υποχρεώσεις, οπότε έχει κι έναν συμβολισμό ως προς αυτό στο μυαλό μου.
Κάθε ταξίδι όταν το ανακαλούμε έχει μια συγκεκριμένη εικόνα και αίσθηση στο μυαλό μας. Η Σκωτία στις αναμνήσεις μου έχει πράσινο χρώμα και μυρωδιά βρεγμένου χώματος (ευτυχώς όχι μυρωδιά από ουίσκι!).
Chì mi a-rithist thu λοιπόν! Που θα πει, εις το επανιδείν.
Ένα ακόμα κάστρο προς επίσκεψη, το Craigmillar.
To κάστρο του 14ου αιώνα βρίσκεται λίγο έξω από το Εδιμβούργου, περίπου 30 λεπτά με τα ΜΜΜ. Το κάστρο Craigmillar δεν έχει δεχτεί ανακατασκευές και ανακαινίσεις, ούτε έχει έπιπλα εποχής, ούτε ηθοποιούς να σε ξεναγούν. Τα ερείπιά του στέκονται εκεί και περιμένουν να περπατήσεις ανάμεσά τους. Ήταν η επίσκεψη που ευχαριστηθήκαμε περισσότερο γιατί ήμασταν ολομόναχοι σε ένα ολόκληρο κάστρο το οποίο σκανάραμε από κάτω μέχρι πάνω.
Επιπλέον, βρίσκεται σε μια φανταστική τοποθεσία
Έξω από το κάστρο
Σε μία από τις αίθουσες
Περπατώντας στους δαιδαλώδεις διαδρόμους
Αν θέλετε να δείτε ένα κάστρο σε κοντινή απόσταση που δε θα χρειαστεί να ξοδέψετε μία ολόκληρη μέρα, το Craigmillar είναι για εσάς!
Και πάλι στο κέντρο της Παλιάς Πόλης. Αυτός ο καθεδρικός του St. Gile (Αγίου Αιγιδίου στα Ελληνικά) που τον έχει βαρεθεί η ψυχή μας να τον βλέπουμε όποτε περνάμε από το Royal Mile, τι να λέει από μέσα; Ας πάμε να ρίξουμε μια ματιά.
Στο εσωτερικό του Καθεδρικού
Ο ναός εσωτερικά είναι πανέμορφος, με γοτθική αρχιτεκτονική και μερικά πολύ εντυπωσιακά βιτρό.
Το εκκλησιαστικό όργανο
Ο πιο εντυπωσιακός χώρος του ναού, το Thistle Chapel, ή αλλιώς το παρεκκλήσι του...γαϊδουραγκαθου;;
Η οροφή
Βγαίνοντας από τον Καθεδρικό είχε πιάσει βροχή.
Εγώ και η μίζερη ομπρέλα μου που μόλις τσακίστηκε από τον αέρα. Έσπευσε να με βγάλει φωτογραφία ο Βασίλης γιατί όπως είπε το ύφος μου ήταν ανεκτίμητο. Μην σας ξεγελάει ότι χαμογελάω στη φωτογραφία.
Κατευθυνόμαστε και πάλι προς το κάστρο, γιατί εμένα φωτογραφικά κάτι μου έλειπε. Μία σωστή φωτογραφία του κάστρου! Σε ωραίο σημείο, να φαίνεται ολόκληρο! Η "λίμνη" κάτω από το κάστρο (που πια δεν υπάρχει όπως είπαμε) ήταν το ιδανικό σημείο.
Και ήδη πριν φτάσουμε στο σημείο που θέλαμε οι εικόνες άρχισαν να έρχονται απανωτά
Στους Princes Street Gardens, μπροστά από το κάστρο.
Εδώ είμαστε! Από τις πιο χαρακτηριστικές φωτογραφίες της πόλης. Το κάστρο στο φόντο, η κρήνη Ross στο προσκήνιο.
(Η κρήνη Ross (Ross Fountain) αποκαταστάθηκε το 2018. Βάφτηκε με πράσινο χρώμα και πλέον φωτίζεται τη νύχτα).
Λίγο πιο μακριά η κάμερα για να χωρέσουμε κι εμείς
Εκείνο το απόγευμα, μιας και ο καιρός ήταν βροχερός και χουχουλιάρικος είπαμε να μείνουμε σπίτι. Μπάνιο, πιτζάμες και ζεστός καφές. Ο Βασίλης όμως είχε διάθεση για φάρσες και πειράγματα και ο κλήρος έπεσε στη Νατάσα. Της έφτιαξε έναν καφέ βάζοντάς της μέσα δυο φακελάκια κέτσαπ και ένα φακελάκι μουστάρδα. Και ενώ όλοι περιμέναμε με το που θα πιει την πρώτη γουλιά να μας τον φτύσει κατάμουτρα, η Νατάσα δεν κατάλαβε τίποτα (!!!) και απλά συνέχισε να πίνει. Ο Βασίλης φαντάστηκε ότι μάλλον δεν είχε ρίξει αρκετή ποσότητα οπότε ρίχνει λίγη ακόμα κέτσαπ όταν η Νατάσα δεν έβλεπε. Αφού δοκιμάζει και πάλι η Νατάσα αυτό το σαλτσοειδές νεροζούμι σαν κάτι πήγε να πει αλλά τελικά είπε μόνο "το κουταλάκι που τον ανακάτεψα πρέπει να είχε ακουμπήσει σε φαγητό γαμώτο". Αυτό πραγματικά μας ξεπερνούσε. Συγκρατιόμασταν να μη βάλουμε τα γέλια γιατί θέλαμε να δούμε μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Ρίχνει λοιπόν λίγη ακόμα μουστάρδα και μου λέει να βγάλω μια φωτογραφία για να θυμούνται.
Η Νατάσα, που για έναν περίεργο λόγο δεν έχει ξεράσει ακόμα. Δίπλα της ο Νικόλας που με δυσκολία συγκρατεί τα γέλια του και ο Βασίλης, ο δάκτυλος της υπόθεσης.
Αφού ο Βασίλης αγανάκτησε, μου είπε να δοκιμάσω λίγο από τον καφέ της. Με το που ακουμπάει στη γλώσσα μου τρέχω στο μπάνιο να το φτύσω. Το ίδιο συνέβη και με τη Βίκυ που δοκίμασε. Το πόσο απαίσιο ήταν είναι πάνω από κάθε περιγραφή που μπορώ να δώσω. Όπως επίσης δεν μπορώ να περιγράψω και τα γέλια που κάναμε. Θα σας πω μόνο ότι τον Βασίλη τον έχω ακούσει μόνο 2-3 φορές να γελάει τόσο δυνατά όσα χρόνια τον ξέρω. Τελικά, αφού αποκαλύψαμε την κάπως "αποτυχημένη" φάρσα στη Νατάσα, μας είπε ότι "δεν της φάνηκε και τόσο απαίσιο" και αρχίσαμε να ανησυχούμε σοβαρά για τους γευστικούς κάλυκες στη γλώσσα της. Οχτώ χρόνια μετά, ακόμα συζητάμε για εκείνη τη φάρσα και σπάνια αφήνουμε τον Βασίλη να μας φτιάξει καφέ.
Σάββατο
Οι δύο της παρέας, ο Νικόλας κι η Νατάσα έφυγαν νωρίτερα γιατί θα πετούσαν προς Γαλλία. Η δική μας πτήση έφευγε πιο αργά το βράδυ, οπότε είχαμε τη μισή ημέρα για λίγο περπάτημα ακόμα στην Παλιά Πόλη.
To Bobby's Bar, ακριβώς απέναντι από το άγαλμα του Bobby
O κατηφορικός δρόμος μπροστά από το μπαρ του Bobby
Bill, Bobby, George
Να μην επισκεφτούμε και το νεκροταφείο Greyfriar's με το φως της ημέρας και χωρίς να φοβόμαστε μην πεταχτεί κανένα φάντασμα;
Ακόμα και τη μέρα, το νεκροταφείο ήταν αρκετά creepy
Η υπερ-γραφική μικρή πλατεία μπροστά από το Writers Museum
Το πολυσύχναστο Βασιλικό Μίλι
Ένας από τους πιο ωραίους δρόμους της Παλιάς Πόλης, η Victoria St.
Kαι πιο ήσυχα αλλά εξίσου όμορφα στενά
Το Toolbooth Tavern, σε ένα κτίριο που θυμίζει πύργο με ένα υπέροχο παλιό ρολόι. Στην οδό Canongate
To τότε νέο κτίριο της βουλής που έλαβε πολλές αρνητικές κριτικές για την αρχιτεκτονική του λέγοντας πως δεν ταιριάζει στο ύφος της Παλιάς Πόλης
Ακριβώς δίπλα, το το μουσείο Queen's Gallery που στεγάζει συλλογές από τη Βασιλική Οικογένεια, ενώ αριστερά και στο βάθος το παλάτι του Holyroodhouse (16ος αι), η επίσημη κατοικία της Βασίλισσας Ελισάβετ στο Εδιμβούργο.
Αυτές ήταν οι τελευταίες εικόνες που είχαμε από το Εδιμβούργο. Πήραμε τις αποσκευές από το διαμέρισμα και φύγαμε για το αεροδρόμιο. Πριν περάσω στο επόμενο κεφάλαιο, μερικές ακόμα προτάσεις για το τι να δείτε και να κάνετε στο Εδιμβούργο που εμείς είτε δεν προλάβαμε είτε αγνοούσαμε:
- Το χωριό Dean, μια κατοικήσιμη περιοχή εντός των ορίων της πόλης με πυκνή βλάστηση και σπίτια του 19ου αιώνα.
- Τα Edinburgh Vaults, μια σειρά από στοές και δωμάτια φτιαγμένα τον 18ο αιώνα, τα οποία περιβάλλονται από τους δικούς τους μύθους και ιστορίες και φυσικά μαρτυρίες για διάφορα παραφυσικά φαινόμενα.
- Οι Βοτανικοί Κήποι του Εδιμβούργου, με έτος ίδρυσης το 1670. Θεωρούνται από τους ωραιότερους βοτανικούς κήπους στον κόσμο.
- Tα ερείπια του Αββαείου του Holyrood, το οποίο χτίστηκε το 1128.
- Στο Chocolatarium θα ανακαλύψετε πώς φτιάχνετε η σοκολάτα. Επίσης, θα δοκιμάσετε πάνω από 40 είδη σοκολάτας ενώ μπορείτε να φτιάξετε τη δική σας και να την πάρετε μαζί σας.
- Στο Learn how to throw axes θα μάθετε ακριβώς αυτό. Πώς να πετάτε τσεκούρια!
The airport drama
Σημ: Οι παρακάτω παράγραφοι δεν έχουν σχέση με το Εδιμβούργο αλλά με ένα περιστατικό που συνέβη στο αεροδρόμιο. Όποιος θέλει να το προσπεράσει μπορεί να πάει απευθείας στον επίλογο.
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο παραδώσαμε τις βαλίτσες, περάσαμε από τον έλεγχο, και είχαμε μετά την τρομερή ιδέα να γυρίσουμε πίσω για να φάμε, ε και ας ξαναπεράσουμε μετά από έλεγχο, δε βαριέσαι. Τι το θέλαμε; Η Βίκυ πήρε ένα chili con carne, το οποίο της βγήκε ξινό και ακόμα όποτε το βλέπουμε σε μενού εστιατορίων γελάμε. Long story short, χάσαμε την πτήση. Ενώ ήμασταν στο αεροδρόμιο. Κι ενώ είχαμε παραδώσει αποσκευές.
Η ώρα που αναγραφόταν στα εισιτήρια ως ώρα αναχώρησης νομίζαμε πως είναι το boarding time. Η ώρα δηλαδή που θα έπρεπε να επιβιβαστούμε, κάτι το οποίο συμβαίνει περίπου 40 λεπτά πριν, συνήθως. Το λάθος ήταν δικό μας, όμως η Easyjet έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης επίσης. Αρχικά, δε φώναξε κανείς τα ονόματά μας από τα ηχεία. Καταλάβαμε μόνοι μας ότι κάτι δεν πάει καλά όταν ξαναείδαμε τα εισιτήρια καλύτερα. Η Βίκυ αφήνει όπως-όπως το μισοτελειωμένο chili con carne και αρχίζουμε να τρέχουμε. Ο κόσμος στο σημείο που περνούσες από έλεγχο ήταν ασύλληπτος. Αρχίζουμε να ρωτάμε για την πτήση, να σπρώχνουμε για να περάσουμε και να ζητάμε συγνώμη. Ο πανικός δεν άργησε να έρθει και στο σημείο που επρόκειτο να περάσουμε από έλεγχο ενώ εγώ πέρασα κανονικά με τον έναν της παρέας είδα ότι οι άλλοι καθυστερούσαν. Αποφασίσαμε να προχωρήσουμε τρέχοντας προς την πύλη, ενώ κοιτούσα συχνά πίσω να δω αν έρχονται και οι υπόλοιποι.
Τρέχοντας πάντα, φτάνουμε στο σημείο επικύρωσης των εισιτηρίων και η υπάλληλος που σκανάρει τα εισιτήρια μιλούσε στο τηλέφωνο ακούγοντας την να λέει κάπου "ναι, μόλις ήρθαν οι δυο, λείπουν άλλοι τρεις". Αλήθεια τώρα; Μήπως κάποιος να φώναζε τα ονόματά μας ίσως; Τα γράφω και μου έχει ανέβει το αίμα στο κεφάλι, οκτώ χρόνια μετά!
Μας λέει να βιαστούμε γιατί το αεροπλάνο είναι έτοιμο να φύγει. Κοιτάζω πίσω, οι υπόλοιποι πουθενά. Θα έρθουν λέω, αποκλείεται. Αρχίζω να τρέχω. Κι αν οι άλλοι πάνε από άλλο σημείο και έχουν ήδη μπει; Και αν ξεμείνω μόνος μου εδώ; Τρέχω, τρέχω, κατεβαίνω σκάλες, κοιτάω πινακίδες, ο πανικός είχε βαρέσει κόκκινο και τελικά βγαίνω στον αεροδιάδρομο. Τρέχω, ανεβαίνω τις σκάλες που οδηγούσαν στην πόρτα του αεροσκάφους όπου μας περίμενε η αεροσυνοδός και μέσα μερικοί πολύ οργισμένοι επιβάτες. Αλλά δεν μπαίνω. Κοιτάζω πίσω να δω αν έρχονται οι άλλοι αλλά δεν τους βλέπω πουθενά. Η αεροσυνοδός μου λέει "κύριε, πρέπει να μπείτε στο αεροπλάνο για να φύγουμε, έχουμε ήδη αργήσει". Λέω, "να περιμένουμε δύο λεπτά, είμαι σίγουρος ότι έρχονται". "Κύριε λυπάμαι, αλλά πρέπει να φύγουμε τώρα". Ξανακοιτάζω πίσω, τίποτα. "Κύριε θα πρέπει τώρα να μου πείτε τι θα κάνετε, αν θα μπείτε ή αν θα μείνετε πίσω ώστε να βγάλω τις αποσκευές σας από το αεροσκάφος. Πρέπει να φύγουμε γιατί χαλάμε καύσιμα αυτή τη στιγμή. Πρέπει να πάρετε τώρα μια απόφαση". Η στιγμή ήταν σα σκηνή από ταινία σε slow motion, ενώ εγώ ήμουν σε ένα σταυροδρόμι που έπρεπε να αποφασίσω τι να κάνω. Αν έμπαινα στο αεροπλάνο θα γύριζα σπίτι μου κανονικά, αλλά θα παρατούσα τους φίλους μου να περάσουν το λούκι που πρόκειται να έρθει (γιατί λούκι θα ήταν) μόνοι τους. Αν έμενα, θα έχανα αρκετά χρήματα για να βγάλω νέο εισιτήριο επιστροφής και ποιος ξέρει πότε θα είχε επόμενη πτήση. Και τελικά... έμεινα. Κατεβαίνω από τις σκάλες και λέω στην αεροσυνοδό να βγάλει τις αποσκευές μου. Γυρνώντας στον χώρο του αεροδρομίου έβλεπα το αεροπλάνο να φεύγει και ένιωσα φόβο και χαρά μαζί, φόβο γιατί ήταν κάτι που δεν είχα ξαναπάθει και δεν ήξερα τι θα συμβεί από δω και πέρα, χαρά γιατί θα ξαναέβλεπα τους φίλους μου. Τους παίρνω αμέσως τηλ και τους λεω "έρχομαι, δεν μπήκα".
Οι φίλοι μου ακόμα και σήμερα θεωρούν ότι ήταν πολύ "ηρωικό" αυτό που έκανα, εγώ βέβαια δεν νιώθω έτσι. Στο δικό μου το μυαλό ήταν αυτονόητο ότι θα έμενα αλλά αν κάποιος άλλος στη θέση μου αποφάσιζε να μπει τελικά και να αφήσει τους άλλους πίσω, κι αυτό σωστό θα ήταν, για διαφορετικούς λόγους.
Όταν βρεθήκαμε η κατάσταση ήταν αρκετά φορτισμένη με αγκαλιές και κλάματα, και με την κρίσιμη ερώτηση "και τώρα τι κάνουμε;". Ο λόγος που δεν μας πρόλαβαν ποτέ τελικά ήταν γιατί τους καθυστέρησαν κι άλλο στον έλεγχο επειδή είδαν τη Βίκυ αρκετά αγχωμένη (oh, you think? ) κι αυτό τους φάνηκε, είπαν, ύποπτο, οπότε της έκαναν παραπάνω έλεγχο. Να βγάλει παπούτσια, να τη σκανάρουν με το πανάκι και το υγρό κλπ. Αφού πέρασαν τον έλεγχο, η κυρία που είδα πριν που μιλούσε στο τηλέφωνο ΔΕΝ τους άφησε να περάσουν ενώ το αεροπλάνο ήταν ακόμα στον διάδρομο, για έναν λόγο που ακόμα δεν έχουμε καταλάβει. Αυτός ήταν ο λόγος που χάθηκε μια πτήση φίλοι μου. Επειδή οι άχρηστοι της Easyjet θεώρησαν ότι η Βίκυ (η Βίκυ!) είναι κάποιου είδους τρομοκράτης που είναι σε κατάσταση πανικού γιατί πρόκειται να κάνει κάτι παράνομο, όχι επειδή η κοπέλα φώναζε ότι θα χάσει την πτήση της. Και επειδή η άλλη άχρηστη υπάλληλος τους σταμάτησε λίγο πριν βγουν στον αεροδιάδρομο, την ώρα που εγώ είχα πιάσει κουβεντούλα με την αεροσυνοδό για το αν θα μπω ή όχι. Για να μην τα πολυλογώ, τα παιδιά θα είχαν σίγουρα προλάβει να έρθουν, αν τους είχε αφήσει η υπάλληλος να περάσουν ή αν δεν τους είχαν καθυστερήσει στον έλεγχο, ή αν απλά είχαν φωνάξει τα ονόματά μας από την αρχή.
Πηγαίνοντας σαν βρεγμένα γατιά στον γκισέ, μας ενημερώνει η υπάλληλος της Easyjet ότι η επόμενη πτήση τους είναι την επόμενη Πέμπτη. Είχαμε Σάββατο. Great.
Η μόνη εναλλακτική που είχαμε αν θέλαμε να ήμασταν την επόμενη ημέρα σπίτια μας ήταν: Πτήση σε 2 ώρες περίπου για Λονδίνο. Αναμονή εκεί όλο το βράδυ και μετά πτήση για Θεσσαλονίκη. Από Θεσσαλονίκη πτήση για Αθήνα μετά από μία ώρα. 3 πτήσεις και 300 ευρώ έκαστος, η λυπητερή. Όσα περίπου ξοδέψαμε κατά άτομο καθ'όλη τη διαμονή μας στο Εδιμβούργο.
Αφού πήραμε τηλέφωνο τους δικούς μας και τις δουλειές μας να ενημερώσουμε, αρχίσαμε να προσπαθούμε να χωνέψουμε την κατάσταση και να κάνουμε κάτι ώστε να περάσει η ώρα. H πτήση για Λονδίνο έφυγε σχετικά άμεσα, αλλά η ολονύχτια αναμονή στο Gatwick μετά ήταν μαρτυρική. Είχαμε ξαπλώσει κάτω, μιας και τα καθίσματα είχαν πιαστεί από άλλους επιβάτες που ήθελαν να κοιμηθούν.
Φυσικά δεν έκλεισα μάτι. Οι άλλοι λαγοκοιμήθηκαν λίγη ώρα.
Από το Λονδίνο μέχρι τη Θεσσαλονίκη το αεροπλάνο ήταν γεμάτο με μωρά, αυτή την ταξιδιωτική μάστιγα, οπότε ούτε εκεί μπόρεσα να κοιμηθώ. Οι ωτοασπίδες είναι πολύ αδύναμες μπροστά στο ανελέητο κλάμα των μωρών. Η μετάβαση από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα έγινε γρήγορα αλλά στο σύνολο κάναμε να γυρίσουμε με τις ανταποκρίσεις και τις αναμονές γύρω στις 24 ώρες.
Όλη αυτή η τρομερή ατυχία ευτυχώς δεν κατάφερε να χαλάσει και να αμαυρώσει την συνολική εμπειρία που είχαμε από το ταξίδι. Εντάξει, ίσως λιγάκι. Περισσότερο ήταν το σοκ, παρά τα παραπάνω χρήματα που ξοδέψαμε.
Επίλογος
Το ταξίδι αυτό με εξαίρεση το τελευταίο ατυχές περιστατικό, παραμένει ένα από τα ωραιότερα που έχω κάνει κι αυτό ήταν συνδυασμός πολλών παραγόντων:
Το Εδιμβούργο είναι μια πάρα πολύ γραφική πόλη που σου προσφέρει άπειρες επιλογές για διασκέδαση, μουσεία, βόλτες, μνημεία.
Ήταν μόλις το δεύτερο ταξίδι μας οπότε το "wow factor" ήταν ακόμα πολύ υψηλό.
Το σημαντικότερο, ήμασταν μια τέλεια παρέα που στα περισσότερα πράγματα ταιριάζαμε.
Και τέλος, είναι το γεγονός ότι το ταξίδι πραγματοποιήθηκε μια εποχή που είχαμε πολύ λιγότερες έγνοιες και υποχρεώσεις, οπότε έχει κι έναν συμβολισμό ως προς αυτό στο μυαλό μου.
Κάθε ταξίδι όταν το ανακαλούμε έχει μια συγκεκριμένη εικόνα και αίσθηση στο μυαλό μας. Η Σκωτία στις αναμνήσεις μου έχει πράσινο χρώμα και μυρωδιά βρεγμένου χώματος (ευτυχώς όχι μυρωδιά από ουίσκι!).
Chì mi a-rithist thu λοιπόν! Που θα πει, εις το επανιδείν.
