gioske
Member
- Μηνύματα
- 172
- Likes
- 1.095
- Ταξίδι-Όνειρο
- Θιβετ
Τρίτη 15-03-2016
Η μέρα που ξημέρωσε ήταν γεμάτη. Το πρόγραμμα είχε πρωινή βόλτα στα φιόρδ (και συγκεκριμένα τον γύρο του νησιού Kvaloya) και το απόγευμα εκ νέου εξόρμηση για το ΒΣ (το πακέτο που αγοράσαμε περιλάμβανε τρεις νυχτερινές εξορμήσεις και μία πρωινή περιήγηση στα φιόρδ).
Ο ξεναγός για την πρωινή εκδρομή (η αναχώρηση ήταν γύρω στις 10:00) θα ήταν ο Λεονάρντο, ένας Ναπολιτάνος έξω καρδιά που μαζί με την σύζυγό του δούλευαν σε αυτό το γραφείο την χειμερινή περίοδο και το καλοκαίρι κατέβαιναν πιο νότια, στα νησιά Λοφότεν. Μας συστήθηκε σαν συνονόματος του Νταβίντσι, του Ντι Κάπριο και του Λεονάρντο από τα Χελωνονιντζάκια. Καλά ξεκινήσαμε, σκέφτηκα, αυτός ο τύπος είναι περιβόλι! Επειδή μάλιστα καθόμασταν στις δύο μπροστινές θέσεις δίπλα του, είχαμε την άνεση να μιλάμε μαζί του συνεχώς και να μαθαίνουμε πράγματα για αυτόν και τον τόπο που ζούσε. Μας έδωσε πολλές πληροφορίες για τους Νορβηγούς, για τις συνήθειές τους και τον τρόπο ζωής τους. Μας έκανε εντύπωση πως μία αγαπημένη τους συνήθεια είναι να περνούν τς διακοπές τους απομονωμένοι σε μικρές ξύλινες καλύβες, τις hytte, πολλές από τις οποίες ήταν χωρίς ρεύμα και τρεχούμενο νερό ή τουαλέτα, στη μέση του πουθενά ή δίπλα σε μια λίμνη για ψάρεμα. Και η αραιοκατοικημένες αυτές περιοχές προσφέρονταν για τέτοιες περιπέτειες. Το άλλο που μας είπε και το διαπιστώσαμε και εμείς στην πόλη, πως πολλά καροτσάκια με μωρά ήταν παρκαρισμένα έξω από καφετέριες, εστιατόρια ή εμπορικά καταστήματα. Οι γονείς τους φρόντιζαν να είναι καλά ντυμένα και αυτοί απολάμβαναν το γεύμα τους ή συνέχιζαν τα ψώνια τους! Συμφωνήσαμε πως αυτό για ένα Έλληνα ή ένα Ιταλό είναι αδιανόητο και παράλογο, και πως τόσο "προχωρημένα" πράγματα είναι για άλλους λαούς. Ανά τακτά διαστήματα σταματούσαμε στην άκρη του δρόμου για να θαυμάσουμε το τοπίο και και να βγάλουμε φωτογραφίες. Πολλές επίσης μας έβγαλε και ο Λεονάρντο και μας τις έστειλε την επόμενη ημέρα.
Τα τοπία που συναντήσαμε ήταν απίστευτης ομορφιάς και το αρκτικό φως που ήταν πιο απαλό και διαχεόμενο από το μεσογειακό που έχουμε συνηθίσει, έδινε ακόμα και το καταμεσήμερο μια γλυκύτητα στις φωτογραφίες μας. Ρωτήσαμε για τα κρεμασμένα ψάρια και μας είπε ότι είναι ένας τρόπος διατήρησης κυρίως του μπακαλιάρου που έρχεται κατευθείαν από τους Βίκινγκς. Επειδή λόγω του κλίματος δεν μπορούσαν να παράγουν αλάτι από την εξάτμιση του θαλασσινού νερού, βρήκαν έναν πιο πρόσφορο τρόπο να διατηρούν επί μακρό διάστημα τις ψαριές τους. Τα κρεμούσαν σε μεγάλες κατασκευές και ο θαλασσινός αέρας έκανε τα υπόλοιπα!
Περάσαμε από παγωμένες λίμνες και ποτάμια,
από πανέμορφα ψαροχώρια χωμένα μέσα σε δαντελωτά φιόρδ,
ακόμα και από παραλίες όπου το καλοκαίρι οι ντόπιοι κάνουν τα μπάνια τους.
Ήταν ακριβώς αυτό που περίμενε ο φωτογραφικός μου φακός να απαθανατίσει. Τοπία παγκόσμιας κλάσης, με ελάχιστη ανθρώπινη επέμβαση. Στον γυρισμό ο Λεονάρντο μας είπε να προσέχουμε μήπως δούμε και ταράνδους ελεύθερους, που όπως μας είπε μόνο η φυλή tων Σάμι έχει το αποκλειστικό προνόμιο να εκτρέφει. Οι Σάμι είναι φινλανδικά φύλα που επεκτάθηκαν σε όλη την Σκανδιναβία και πλέον αναγνωρίζονται σαν οι μοναδικοί αυτόχθονες κάτοικοι, διεκδικώντας έτσι δικαιώματα και γη από την πολιτεία.
Η παρέα του Λεονάρντο ήταν υπέροχη και δεν δυσαρεστηθήκαμε καθόλου όταν αφού μας είχε κεράσει σάντουιτς, διαπίστωσε ότι είχε ξεχάσει το ζεστό νερό για να μας φτιάξει σοκολάτα για ρόφημα. Του τονίσαμε ότι δεν υπήρχε θέμα από μέρους μας αλλά αυτός για να επανορθώσει μας έκανε μεγαλύτερη διαδρομή στο γυρισμό προς την πόλη, όπου είδαμε και άλλες ωραίες εικόνες.
Λίγο πριν φτάσουμε στο Τρόμσο μας πήγε και στο αγαπημένο του σημείο λίγο έξω από την πόλη. Μας είπε πως του άρεσε να έρχεται εδώ για ηρεμία και περισυλλογή και πως όταν το επιτρέπει και ο καιρός είναι και ένα ωραίο μέρος για να δε κάποιος το ΒΣ.
Όταν φθάσαμε στο ξενοδοχείο η ώρα είχε φτάσει 3 το μεσημέρι. Έπρεπε λοιπόν να φάμε καλά και να ξεκουραστούμε μιας και στις 6 είχαμε παραλαβή για την δεύτερη νύχτα αναζήτησης του ΒΣ. Είχαμε κρατήσει τον εξοπλισμό μας από το πρώτο βράδυ οπότε όταν έφτασε η ώρα είμαστε εξοπλισμένοι πλήρως και περιμέναμε στην ρεσεψιόν του ξενοδοχείου. Στις 18:10 μπήκε μια χαμογελαστή κοπέλα που όταν μας είδε με τις αστείες, χοντροκομμένες στολές κόντεψε να βάλει τα γέλια. Ήταν η Μάφι, από το Μπιλμπάο της χώρας των Βάσκων. Μας είπε και το βασκικό όνομά της αλλά σιγά που θα το συγκρατούσαμε οπότε το Μάφι ήταν αρκετό. Ήταν μια πολύ γλυκιά, πρόσχαρη κοπέλα που από την πρώτη στιγμή σε έκανε να νιώσεις άνετα και να την συμπαθήσεις. Το γκρουπ για εκείνο το βράδυ ήταν ακόμα πιο ετερόκλητο: Ένα ζευγάρι μεσήλικων Γάλλων που τους άρεσαν τα ελληνικά νησιά, μία μάνα και κόρη από το Τέξας που ασχολούνταν με την προστασία απειλούμενων ειδών ζώων και δυο γλυκές κυριούλες από το Λονδίνο με οξφορδιανή προφορά. Πόσο πιο ενδιαφέρουσα μπορεί να γίνει η βραδιά, σκέφτηκα! Δεν πρόλαβα να τελειώσω την σκέψη μου και μου φάνηκε πως άκουσα ένα πνιχτό,απόκοσμο γέλιο και κάποιον να λέει: "Περίμενε και θα δεις! "
Όταν βγήκαμε στο δρόμο η Μάφι μας είπε πως ο καιρός ήταν πολύ άσχημος σε μεγάλη ακτίνα γύρω από την περιοχή μας και θα έπρεπε να οδηγήσουμε πολλά χιλιόμετρα για να βρούμε καθαρό ουρανό. Δεν ακύρωσαν την εκδρομή γιατί και σήμερα η δραστηριότητα του ΒΣ ήταν υψηλή. Ξεκάθαρα όμως, μας είπε ήταν μια βραδιά Φινλανδίας. Όλοι καταλάβαμε τι σήμαινε αυτό, οπότε βολευτήκαμε στα καθίσματα, χαλαρώσαμε τις στολές μας και ξεκινήσαμε για το ταξίδι. Όντως ο καιρός ήταν πολύ χειρότερος από χτες. Έβρεχε και όσο πέρναγε η ώρα και συνεχίζαμε στην ενδοχώρα η βροχή γινόταν χιόνι και σε πολλά σημεία χιονοθύελλα. Επειδή όλα τα γκρουπάκια εκείνο το βράδυ θα ήταν στην Φινλανδία, το μεγάλο αφεντικό, ο Oystein, προπορευόταν με το δικό του αυτοκίνητο γα να διασφαλίσει ότι όλα θα πήγαιναν κατ'ευχήν. Μας συνόδευσε μέχρι τα σύνορα και μας είπε πως 15 λεπτά μετά τα σύνορα και το Kilpisjarvi, στις όχθες μιας παγωμένης λίμνης είχε αστέρια. Όντως όλοι ήταν μαζεμένοι σε εκείνη την περιοχή και ο ουρανός ήταν σχετικά καθαρός, με έντονο αέρα και αρκετό κρύο.
Παρκάραμε στο πλάι ενός παγωμένου δρόμου και ετοιμάσαμε τις φωτογραφικές μας. Οι ηλικιωμένες κυρίες του γκρουπ μην αντέχοντας τον παγωμένο αέρα, προσπαθούσαν να βρουν καταφύγιο στην πίσω πλευρά του αυτοκινήτου και έβγαιναν μόνο για τις αναμνηστικές φωτογραφίες
. Ποιο κρύο όμως είναι αρκετό να σε καταβάλει όταν τα φώτα ξεκινούν να χορεύουν; Και τι χορογραφία που ήταν! Ενώ οι περισσότεροι προσπαθούσαν να αποφύγουν την επαφή με το κρύο, εμείς με την ξεναγό προσπαθούσαμε να χορτάσουμε τα μάτια μας. Όπως μας είπε, αν και έχει δει το ΒΣ αμέτρητες φορές, κάθε επόμενη είναι όπως η πρώτη της. Και δώστου φωτογραφίες, και δώστου γέλια και δώστου πολεμικές ιαχές σε κάθε κορύφωση της χορογραφίας.
(στην τελευταία είναι η αφεντιά μου )
Για μια στιγμή αισθάνθηκα άτρωτος, απρόσβλητος από οτιδήποτε θνητό και εφήμερο. Σαν να άγγιξα το
προσωπείο της αιωνιότητας πριν διαλυθεί και χαθεί σαν άμμος ανάμεσα στα δάχτυλά μου. Σαν να σταμάτησα για μια στιγμή τον τροχό του Χρόνου, τόσο μικρή όσο το ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων...
Η μέρα που ξημέρωσε ήταν γεμάτη. Το πρόγραμμα είχε πρωινή βόλτα στα φιόρδ (και συγκεκριμένα τον γύρο του νησιού Kvaloya) και το απόγευμα εκ νέου εξόρμηση για το ΒΣ (το πακέτο που αγοράσαμε περιλάμβανε τρεις νυχτερινές εξορμήσεις και μία πρωινή περιήγηση στα φιόρδ).
Ο ξεναγός για την πρωινή εκδρομή (η αναχώρηση ήταν γύρω στις 10:00) θα ήταν ο Λεονάρντο, ένας Ναπολιτάνος έξω καρδιά που μαζί με την σύζυγό του δούλευαν σε αυτό το γραφείο την χειμερινή περίοδο και το καλοκαίρι κατέβαιναν πιο νότια, στα νησιά Λοφότεν. Μας συστήθηκε σαν συνονόματος του Νταβίντσι, του Ντι Κάπριο και του Λεονάρντο από τα Χελωνονιντζάκια. Καλά ξεκινήσαμε, σκέφτηκα, αυτός ο τύπος είναι περιβόλι! Επειδή μάλιστα καθόμασταν στις δύο μπροστινές θέσεις δίπλα του, είχαμε την άνεση να μιλάμε μαζί του συνεχώς και να μαθαίνουμε πράγματα για αυτόν και τον τόπο που ζούσε. Μας έδωσε πολλές πληροφορίες για τους Νορβηγούς, για τις συνήθειές τους και τον τρόπο ζωής τους. Μας έκανε εντύπωση πως μία αγαπημένη τους συνήθεια είναι να περνούν τς διακοπές τους απομονωμένοι σε μικρές ξύλινες καλύβες, τις hytte, πολλές από τις οποίες ήταν χωρίς ρεύμα και τρεχούμενο νερό ή τουαλέτα, στη μέση του πουθενά ή δίπλα σε μια λίμνη για ψάρεμα. Και η αραιοκατοικημένες αυτές περιοχές προσφέρονταν για τέτοιες περιπέτειες. Το άλλο που μας είπε και το διαπιστώσαμε και εμείς στην πόλη, πως πολλά καροτσάκια με μωρά ήταν παρκαρισμένα έξω από καφετέριες, εστιατόρια ή εμπορικά καταστήματα. Οι γονείς τους φρόντιζαν να είναι καλά ντυμένα και αυτοί απολάμβαναν το γεύμα τους ή συνέχιζαν τα ψώνια τους! Συμφωνήσαμε πως αυτό για ένα Έλληνα ή ένα Ιταλό είναι αδιανόητο και παράλογο, και πως τόσο "προχωρημένα" πράγματα είναι για άλλους λαούς. Ανά τακτά διαστήματα σταματούσαμε στην άκρη του δρόμου για να θαυμάσουμε το τοπίο και και να βγάλουμε φωτογραφίες. Πολλές επίσης μας έβγαλε και ο Λεονάρντο και μας τις έστειλε την επόμενη ημέρα.
Τα τοπία που συναντήσαμε ήταν απίστευτης ομορφιάς και το αρκτικό φως που ήταν πιο απαλό και διαχεόμενο από το μεσογειακό που έχουμε συνηθίσει, έδινε ακόμα και το καταμεσήμερο μια γλυκύτητα στις φωτογραφίες μας. Ρωτήσαμε για τα κρεμασμένα ψάρια και μας είπε ότι είναι ένας τρόπος διατήρησης κυρίως του μπακαλιάρου που έρχεται κατευθείαν από τους Βίκινγκς. Επειδή λόγω του κλίματος δεν μπορούσαν να παράγουν αλάτι από την εξάτμιση του θαλασσινού νερού, βρήκαν έναν πιο πρόσφορο τρόπο να διατηρούν επί μακρό διάστημα τις ψαριές τους. Τα κρεμούσαν σε μεγάλες κατασκευές και ο θαλασσινός αέρας έκανε τα υπόλοιπα!
Περάσαμε από παγωμένες λίμνες και ποτάμια,
από πανέμορφα ψαροχώρια χωμένα μέσα σε δαντελωτά φιόρδ,
ακόμα και από παραλίες όπου το καλοκαίρι οι ντόπιοι κάνουν τα μπάνια τους.
Ήταν ακριβώς αυτό που περίμενε ο φωτογραφικός μου φακός να απαθανατίσει. Τοπία παγκόσμιας κλάσης, με ελάχιστη ανθρώπινη επέμβαση. Στον γυρισμό ο Λεονάρντο μας είπε να προσέχουμε μήπως δούμε και ταράνδους ελεύθερους, που όπως μας είπε μόνο η φυλή tων Σάμι έχει το αποκλειστικό προνόμιο να εκτρέφει. Οι Σάμι είναι φινλανδικά φύλα που επεκτάθηκαν σε όλη την Σκανδιναβία και πλέον αναγνωρίζονται σαν οι μοναδικοί αυτόχθονες κάτοικοι, διεκδικώντας έτσι δικαιώματα και γη από την πολιτεία.
Η παρέα του Λεονάρντο ήταν υπέροχη και δεν δυσαρεστηθήκαμε καθόλου όταν αφού μας είχε κεράσει σάντουιτς, διαπίστωσε ότι είχε ξεχάσει το ζεστό νερό για να μας φτιάξει σοκολάτα για ρόφημα. Του τονίσαμε ότι δεν υπήρχε θέμα από μέρους μας αλλά αυτός για να επανορθώσει μας έκανε μεγαλύτερη διαδρομή στο γυρισμό προς την πόλη, όπου είδαμε και άλλες ωραίες εικόνες.
Λίγο πριν φτάσουμε στο Τρόμσο μας πήγε και στο αγαπημένο του σημείο λίγο έξω από την πόλη. Μας είπε πως του άρεσε να έρχεται εδώ για ηρεμία και περισυλλογή και πως όταν το επιτρέπει και ο καιρός είναι και ένα ωραίο μέρος για να δε κάποιος το ΒΣ.
Όταν φθάσαμε στο ξενοδοχείο η ώρα είχε φτάσει 3 το μεσημέρι. Έπρεπε λοιπόν να φάμε καλά και να ξεκουραστούμε μιας και στις 6 είχαμε παραλαβή για την δεύτερη νύχτα αναζήτησης του ΒΣ. Είχαμε κρατήσει τον εξοπλισμό μας από το πρώτο βράδυ οπότε όταν έφτασε η ώρα είμαστε εξοπλισμένοι πλήρως και περιμέναμε στην ρεσεψιόν του ξενοδοχείου. Στις 18:10 μπήκε μια χαμογελαστή κοπέλα που όταν μας είδε με τις αστείες, χοντροκομμένες στολές κόντεψε να βάλει τα γέλια. Ήταν η Μάφι, από το Μπιλμπάο της χώρας των Βάσκων. Μας είπε και το βασκικό όνομά της αλλά σιγά που θα το συγκρατούσαμε οπότε το Μάφι ήταν αρκετό. Ήταν μια πολύ γλυκιά, πρόσχαρη κοπέλα που από την πρώτη στιγμή σε έκανε να νιώσεις άνετα και να την συμπαθήσεις. Το γκρουπ για εκείνο το βράδυ ήταν ακόμα πιο ετερόκλητο: Ένα ζευγάρι μεσήλικων Γάλλων που τους άρεσαν τα ελληνικά νησιά, μία μάνα και κόρη από το Τέξας που ασχολούνταν με την προστασία απειλούμενων ειδών ζώων και δυο γλυκές κυριούλες από το Λονδίνο με οξφορδιανή προφορά. Πόσο πιο ενδιαφέρουσα μπορεί να γίνει η βραδιά, σκέφτηκα! Δεν πρόλαβα να τελειώσω την σκέψη μου και μου φάνηκε πως άκουσα ένα πνιχτό,απόκοσμο γέλιο και κάποιον να λέει: "Περίμενε και θα δεις! "
Όταν βγήκαμε στο δρόμο η Μάφι μας είπε πως ο καιρός ήταν πολύ άσχημος σε μεγάλη ακτίνα γύρω από την περιοχή μας και θα έπρεπε να οδηγήσουμε πολλά χιλιόμετρα για να βρούμε καθαρό ουρανό. Δεν ακύρωσαν την εκδρομή γιατί και σήμερα η δραστηριότητα του ΒΣ ήταν υψηλή. Ξεκάθαρα όμως, μας είπε ήταν μια βραδιά Φινλανδίας. Όλοι καταλάβαμε τι σήμαινε αυτό, οπότε βολευτήκαμε στα καθίσματα, χαλαρώσαμε τις στολές μας και ξεκινήσαμε για το ταξίδι. Όντως ο καιρός ήταν πολύ χειρότερος από χτες. Έβρεχε και όσο πέρναγε η ώρα και συνεχίζαμε στην ενδοχώρα η βροχή γινόταν χιόνι και σε πολλά σημεία χιονοθύελλα. Επειδή όλα τα γκρουπάκια εκείνο το βράδυ θα ήταν στην Φινλανδία, το μεγάλο αφεντικό, ο Oystein, προπορευόταν με το δικό του αυτοκίνητο γα να διασφαλίσει ότι όλα θα πήγαιναν κατ'ευχήν. Μας συνόδευσε μέχρι τα σύνορα και μας είπε πως 15 λεπτά μετά τα σύνορα και το Kilpisjarvi, στις όχθες μιας παγωμένης λίμνης είχε αστέρια. Όντως όλοι ήταν μαζεμένοι σε εκείνη την περιοχή και ο ουρανός ήταν σχετικά καθαρός, με έντονο αέρα και αρκετό κρύο.
Παρκάραμε στο πλάι ενός παγωμένου δρόμου και ετοιμάσαμε τις φωτογραφικές μας. Οι ηλικιωμένες κυρίες του γκρουπ μην αντέχοντας τον παγωμένο αέρα, προσπαθούσαν να βρουν καταφύγιο στην πίσω πλευρά του αυτοκινήτου και έβγαιναν μόνο για τις αναμνηστικές φωτογραφίες
. Ποιο κρύο όμως είναι αρκετό να σε καταβάλει όταν τα φώτα ξεκινούν να χορεύουν; Και τι χορογραφία που ήταν! Ενώ οι περισσότεροι προσπαθούσαν να αποφύγουν την επαφή με το κρύο, εμείς με την ξεναγό προσπαθούσαμε να χορτάσουμε τα μάτια μας. Όπως μας είπε, αν και έχει δει το ΒΣ αμέτρητες φορές, κάθε επόμενη είναι όπως η πρώτη της. Και δώστου φωτογραφίες, και δώστου γέλια και δώστου πολεμικές ιαχές σε κάθε κορύφωση της χορογραφίας. 
(στην τελευταία είναι η αφεντιά μου )Για μια στιγμή αισθάνθηκα άτρωτος, απρόσβλητος από οτιδήποτε θνητό και εφήμερο. Σαν να άγγιξα το
προσωπείο της αιωνιότητας πριν διαλυθεί και χαθεί σαν άμμος ανάμεσα στα δάχτυλά μου. Σαν να σταμάτησα για μια στιγμή τον τροχό του Χρόνου, τόσο μικρή όσο το ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων...
Last edited:
