Τουρκία Κωνσταντινούπολη: "Θα ξαναέρθουμε" είπε

[Dina Z]

Φθάνουμε στην Μεγάλη του Γένους Σχολή.

Χτυπάμε το κουδούνι, λέμε πως είμαστε Έλληνες και μας υποδέχονται εγκάρδια. Τα παιδιά έχουν διάλειμμα κι έτσι μπορούμε να δούμε τις τάξεις τους.

Ήταν για όλους μας η πιο συγκινητική στιγμή του ταξιδιού.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 12

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 12

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Dina Z]

Τι να πω που να μην έχει ειπωθεί; Ένα ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη δεν είναι ένα ταξίδι όπως σε οποιαδήποτε άλλη πόλη εκτός Ελλάδας. Είναι ταξίδι στον χρόνο. Διαρκώς είχα την αίσθηση πως βρισκόμουν ταυτόχρονα στο παρόν και στο παρελθόν, εντός και εκτός Ελλάδας. Πολλά ήταν ξένα αλλά πάρα πολλά ήταν οικεία και γνωστά. Η μακρινή αλλά και η πρόσφατη ιστορία της, συνδεδεμένη άμεσα με τον Ελληνισμό, είναι αισθητή παντού. Όσα τζαμιά δε κι αν χτίστηκαν γύρω από την Αγιά Σοφιά (μνημείο – σύμβολο) κανένα δεν κατάφερε να κλέψει κάτι από την λάμψη της. Εκείνη δεσπόζει της Πόλης τόσο επιβλητική μα και τόσο κομψή!

Βρήκα την Κων/πολη διαφορετική από την πρώτη φορά που την είχα επισκεφθεί πριν 30 χρόνια (άλλαξε προς το καλύτερο εκείνη – άλλαξα κι εγώ βέβαια!).
Μείναμε στο Ada Karakoy. Ένα μπουτίκ hotel με στενόχωρα δωμάτιά μεν αλλά κατά τ’ άλλα καλό (μεταξύ παλιάς και νέας πόλης, ήσυχο, με πολλές συγκοινωνίες δίπλα του). Στα συν πως λίγα μέτρα πιο κει βρίσκεται το ζαχαροπλαστείο Karakoy Gulluoglu

 

[Dina Z]

Ημέρα πρώτη:
Αφήνουμε τις βαλίτσες στο ξενοδοχείο και σε λίγα λεπτά βρισκόμαστε έξω από το Dolmabahce, χαζεύουμε τους πάγκους που στύβουν ρόδια,

απολαμβάνουμε ένα καφεδάκι με θέα τον Βόσπορο πριν μπούμε στο παλάτι

και μετά παίρνουμε το τραμ με κατεύθυνση το Sultanahmet.
Βασιλική Κινστέρνα, Αγιά Σοφιά και Μπλε Τζαμί το οποίο καθώς ήταν γεμάτο σκαλωσιές ελάχιστα σημεία του ήταν ορατά και δεν άξιζε την ταλαιπωρία: βάλε-βγάλε τα παπούτσια.

Οι υπόλοιποι πάνε στο Τοπ Καπί κι εγώ ρίχνω μια ματιά στην αγορά Arasta, που άξιζε περισσότερο χρόνο. Ύστερα περιπλανιέμαι στους γύρω δρόμους.

 

[Dina Z]

Πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο κάνουμε μια στάση στο εξαιρετικό (σε γεύσεις και εξυπηρέτηση) Bitlisli Kebap Lahmacun να ‘τσιμπήσουμε’ κάτι. Δυό κεμπάπ, δυό λαχματσούν και 3 κόκα κόλες στο αστρονομικό ποσό των 90 λιρών!
Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση και βραδάκι πια λέμε να κάνουμε μια βόλτα στην Ταξίμ και στην Istiklal. Πόσος κόσμος! Είχα δει σχετικές φωτογραφίες αλλά αυτό ήταν απίστευτο! Περπατήσαμε, χαζέψαμε αλλά όταν αναζητήσαμε το Hala Manti Gozleme, που είχα σημειώσει για φαγητό αυτό ήταν τελείως άδειο.
Δεν ήθελαν να καθίσουμε και τους πρότεινα να πάμε στο Karakoy Lokantasi που ήταν δίπλα σχεδόν στο ξενοδοχείο μας. Φθάνοντας στη Γέφυρα του Γαλατά στη παρέα έπεσε η ιδέα να φάμε σ’ ένα από τα εστιατόρια της Γέφυρας. Ήμουν πολύ επιφυλακτική και δυστυχώς επιβεβαιώθηκα. Η θέα ήταν ωραία μεν

αλλά το χειρότερο και ακριβότερο γεύμα μας. Κακής ποιότητας τουριστικίλα! Ούτε να το σκεφθείτε!
Η γεύση μου έφτιαξε αργότερα όταν έφαγα 2..3..4..5 μπακλαβαδάκια από τον Gulluoglu

 

[panlek30]

Η Πόλη. Αχχχ... Δεν έχω νοιώσει πιο περίεργα σε ταξίδι. Ευτυχία και θλίψη ταυτόχρονα!

 

[Dina Z]

Ημέρα δεύτερη:
Αφού απολαύσαμε το πρωινό μας στο όμορφο εστιατόριο του ξενοδοχείου με θέα την παλιά πόλη, πήγαμε στο Eminonu κι από εκεί με το λεωφ. 99Α φθάσαμε στο Φανάρι.
Εδώ να πω δυό πράγματα για τραμ και λεωφορεία που τα χρησιμοποιήσαμε πολύ: Ήταν καθαρά, με πίνακα που ανακοίνωνε την στάση και σε μια-δυο περιπτώσεις που δεν λειτουργούσε οι Τούρκοι ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν. Συνηθίζω να έχω τυπωμένο το πρόγραμμά μου με αριθμό λεωφορείου και στάση. Οπότε όταν ρωτάω κάποιον που δεν μιλάει αγγλικά απλά δείχνω το χαρτί μου.
Με τη νοηματική, το χαμόγελο και το ευχαριστώ στην τοπική γλώσσα έχω πάντα την τέλεια επικοινωνία
Μου έκανε δε εντύπωση που κάποιες φορές άνθρωποι συνομήλικοί μας σηκώθηκαν για να καθίσουμε όλοι μαζί καθώς αντιλαμβάνονταν πως ήμασταν παρέα!
Εισιτήρια: Βγάλαμε ανά δύο άτομα (ισχύει και για 5) την Istanbul Card και κινηθήκαμε παντού. Γεμίζει πανεύκολα στις στάσεις του τραμ και στα περίπτερα (έχει οδηγίες στα αγγλικά αλλά αν το κάνεις μία μετά είναι παιχνίδι).

Μια φορά που ανεβήκαμε στο λεωφορείο διαπιστώσαμε πως η κάρτα είχε αδειάσει, εμείς τότε πήγαμε να κατεβούμε αλλά ο οδηγός μας είπε πως μπορούμε να πληρώσουμε με μετρητά. Εισιτήριο δεν έκοψε αλλά μετά είδα πως αυτό το έκαναν κι οι ντόπιοι. Καθώς χρησιμοποιώ τα ΜΜΜ και στην Αθήνα η σύγκριση ήταν αυτόματη. Οι επιβάτες έμπαιναν με υπομονή από την μπροστινή πόρτα, ακύρωναν το εισιτήριο τους και προχωρούσαν προς τα πίσω. Αυτά με τάξη και χωρίς γκρίνιες.

Επισκεπτόμαστε λοιπόν τον Άγιο Γεώργιο στο Πατριαρχείο και καθώς ανηφορίζουμε παρατηρώ σε κάποια σημεία εγκατάλειψη ενώ κάπου αλλού τα κτίρια έχουν αποκατασταθεί. Επιβεβαιώνεται αυτό που είχε γράψει κάποιο μέλος. Δηλαδή πως η περιοχή σιγά-σιγά αναβαθμίζεται.

 

[Dina Z]

Φθάνουμε στην Μεγάλη του Γένους Σχολή.

Χτυπάμε το κουδούνι, λέμε πως είμαστε Έλληνες και μας υποδέχονται εγκάρδια. Τα παιδιά έχουν διάλειμμα κι έτσι μπορούμε να δούμε τις τάξεις τους.

Ήταν για όλους μας η πιο συγκινητική στιγμή του ταξιδιού.

 

[Dina Z]

Πριν επιστρέψουμε πίνουμε ένα καφεδάκι.

Στο πρόγραμμά μου είχα επίσκεψη στη Μονή των Βλαχερνών και καφέ στο Pier Lotti αλλά η ώρα έχει περάσει. Αφήνω εκκρεμότητες για να έχω επιπλέον λόγους να ξαναέρθω.
Φάγαμε εξαιρετικά στο Karakoy Lokantasi. Ενδεικτικά αναφέρω πως τα ακριβότερα πιάτα του κόστιζαν γύρω στις 40 λίρες (το βράδυ χρειάζεται κράτηση). Κατεύθυνση προς το ξενοδοχείο αλλά αφού περάσαμε απ’ έξω, να μην μπούμε για 2..3..4..5 μπακλαβαδάκια;
Το απόγευμα περιμένοντας να έρθει το καραβάκι της Turyol για την κρουαζιέρα στον Βόσπορο κάναμε μια βόλτα στην ψαραγορά.

Ξεκινάνε από το Eminonu αλλά παίρνουν κόσμο και από την Γέφυρα του Γαλατά. Ήταν ωραιότατα.

 

[Dina Z]

Κατεβαίνουμε Eminonu και βολτάρουμε στην αγορά.

Καιρό έχουμε να … φάμε και πείνασα
Είχα κλείσει τραπέζι στο Akdeniz Hatay. Ονειρευόμουν το αρνάκι από τότε που είδα τις φωτογραφίες του @gelf

Παρουσίαση-υπερπαραγωγή και ιδιαίτερη γεύση. Εκεί που έπαθα ζημιά ήταν με το κιουνεφέ. Gelf, γιατί δεν μου το είπες; Ε;;; Θα είχα παραγγείλει … μόνο κιουνεφέ!!!

Φάγαμε καλά 4 άτομα με 400 λίρες (δυστυχώς - ως συνήθως - χωρίς αλκοόλ )

 

[Dina Z]

Ημέρα τρίτη:
Σήμερα έχει σειρά η δυτική πλευρά του Βοσπόρου. Από τον Kabatas με το λεωφορείο 25Ε κατεβαίνουμε στην στάση Kurucesme.
Λίγο πιο πάνω είναι η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου Kurucesme. Το αγίασμα που βγαίνει από τον βράχο το θεωρούν θαυματουργό και οι Τούρκοι, οι οποίοι κάνουν χρηματικές δωρεές για την συντήρησή της. Αφού βρήκαμε την είσοδο, που είναι στο πλάι από τα σκαλάκια, χτυπήσαμε το κουδούνι και μετά από λίγο ήρθε και μας άνοιξε ένας Τούρκος. Μας άφησε μόνους και ύστερα από λίγο ήρθε και κλείδωσε ξανά.

Με το ίδιο λεωφορείο φθάσαμε στο Κάστρο της Ρούμελης.

Παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής κάνοντας στάση στο Ortakoy. Στο γραφικό λιμανάκι δεσπόζει το κομψό τζαμί. Το ωραιότερο απ’ όσα είδα.

Θα μπορούσα να μείνω ώρα εδώ να θαυμάζω τις αντανακλάσεις του ήλιου πάνω στους πολυέλαιους.

Στη σειρά καντίνες που πουλάνε όλες kumpir. Ας πιούμε λοιπόν καφεδάκι εδώ κι ας δοκιμάσουμε και την πατατούλα πριν πάμε για φαγητό. Με 12 λίρες (αν δεν κάνω λάθος) επιλέγεις με τι θες να την γεμίσει. Κα-τα-πλη-κτι-κή! Πατατούλα, είπα; Αυτό ήταν πλήρες γεύμα.

Άκυρο το φαγητό (να μείνει χώρος και για κανένα μπακλαβαδάκι).

 

[buffon85]

ε ρε το κιουνεφε!

 

[Dina Z]

ε ρε το κιουνεφε!

Καθως δεν ειμαι και ο πιο ευκολος ανθρωπος στο φαγητο και στις νεες γευσεις γενικοτερα, δεν περιμενα με τιποτα να μου αρεσει ενα γλυκο με τοπικο τυρι. Αλλα επαθα πλακα!
Συμπερασμα: τα ταξιδια μας επιφυλασσουν εκπληξεις ακομα και για τον εαυτο μας