Λειψοί: Πρώτο ταξίδι με κορονοϊό, "υποδοχή" από τον δήμαρχο και ροζ βίλα. Ή μήπως όχι;

[James]

Μετά τον κανονιοβολισμό από likes ήδη νιώθω πίεση για να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις αν και τέτοιο έπος δεν έχει ανάγκη (ψώνιο). Πάμε.

Πριν φτάσω στον Ασπράκη ("ποιος είναι ο Ασπράκης ρε παιδιά;" θα λένε σίγουρα οι μη μυημένοι) να αναφέρω ότι μπορεί να πεινούσαμε αλλά ως ζωόφιλοι είπαμε τις τελευταίες μπουκιές μιας τυρόπιτας που είχε κάποιος από την παρέα, να τις δώσουμε σε κάποιους μόνιμους κάτοικους της παραλίας

και προσφέρθηκα εγώ σαν ο πιο θαρραλέος γιατί θέλει και ένα θάρρος να πλησιάσεις τέτοια άγρια θηρία της φύσης.
Οι συγκεκριμένες πάπιες είναι σαν σήμα κατατεθέν της παραλίας και κολυμπάνε γύρω σου. Τις πλησίασα λοιπόν (ο θαρραλέος τονίζω) με μια μπουκιά στο χέρι. Ε για να ξέρετε το ράμφος τους όταν σε δαγκώσουν πονάει. Αρκετά. Οπότε ο θαρραλέος τις υπόλοιπες μπουκιές τις πέταγε από απόσταση. Καλά τις είχα κόψει για επικίνδυνες. (Στην συνέχεια της ιστορίας το ζωικό βασίλειο επιστρέφει, υπομονή).

Φύγαμε λοιπόν (με όλα τα δάχτυλα ευτυχώς) με κατεύθυνση τον Ασπράκη ο οποίος βρίσκεται σε χοτ σημείο στο κέντρο του λιμανιού.
Ο Ασπράκης είναι ένα μεζεδοπωλείο το οποίο λειτουργεί στο ίδιο σημείο 50 ή 60 χρόνια (ή κάτι τέτοιο, πάντως πολύυυ) και ο ιδιοκτήτης αλλά και ο εργαζόμενοι είναι κάτι τρομεροί τύποι με τους οποίους μπορείς να συζητάς για ώρες ανεξαρτήτου θέματος.
Μερικές εικόνες για να μπαίνετε στο κλίμα

ούζο Σαμιώτικο, δεν τα ρωτάμε αυτά, ενώ στην επόμενη φώτο δεν ξέρω αν πρέπει να εστιάσουμε στα χταπόδια, ή στην αισιοδοξία που εκπέμπει ο συμπαθητικός φορτηγατζής

Στον Ασπράκη λοιπόν φάγαμε αρκετά σούπερ, δεν ξέρω πόσα μας κέρασαν, ούζα έρχονταν, ψάρια έρχονταν (ε δοκιμάστε και αυτό κρίμα είναι), μέχρι και κάτι ροδάκινα μας έφερε ο ιδιοκτήτης (γιατί "ε τώρα τα έκοψα θα μείνουν κρίμα είναι"). Έκανα γέλιο που είχα χρόνια να κάνω και πραγματικά ο χρόνος σταμάτησε στο συγκεκριμένο μαγαζί και βοηθούν πολύ όσοι είναι εκεί. Πόντος από εμένα. Πέρα από την πλάκα είμαι αυστηρός στα εστιατόρια οπότε ένα παραπάνω.

Το κλου ήταν ο διάλογος που είχαμε με έναν καλτ τύπο που ήταν εκεί:
"Και από πού είστε ρε παιδιά;"
Από Σάμο.
"Από Σάμοοοοο;;;; Α τι μου θυμίσατε τώρα....Έχω κάνει στη Σάμο...να δεις πότε ήταν....Το 95? Όχι, ήμουν εδώ, το 99 όχι, έλειπα, το 2000 όχι ήμουν φυλακή....ίσως πιο μετά...".
Έτσι ατάραχος συνέχισε το ποτό του. Εμείς βέβαια δεν μπήκαμε σε διευκρινιστικές ερωτήσεις.....

Ακολουθούν βόλτες στο χωριό, καφέδες σε....φούρνους, κοκτειλάρες και ροζ βίλα (ή μήπως όχι

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Χαίρομαι πολύ φίλε @James που αποφάσισες να δεις ένα από τα πιο αγαπημένα μου νησιά. Απορώ βέβαια μιας που είσαι σε απόσταση βολής πως δε το χες κάνει ήδη. Εγώ κάθε καλοκαίρι θα πήγαινα μια βόλτα .
Ελπίζω να σου άφησαν κι εσένα εξίσου καλές εντυπώσεις οι Λειψοί, και να συνεχίσεις την ιστορία έτσι δυναμικά όπως τη ξεκίνησες. Έχω συντονιστεί και περιμένω!

 

[James]

Μετά τον κανονιοβολισμό από likes ήδη νιώθω πίεση για να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις αν και τέτοιο έπος δεν έχει ανάγκη (ψώνιο). Πάμε.

Πριν φτάσω στον Ασπράκη ("ποιος είναι ο Ασπράκης ρε παιδιά;" θα λένε σίγουρα οι μη μυημένοι) να αναφέρω ότι μπορεί να πεινούσαμε αλλά ως ζωόφιλοι είπαμε τις τελευταίες μπουκιές μιας τυρόπιτας που είχε κάποιος από την παρέα, να τις δώσουμε σε κάποιους μόνιμους κάτοικους της παραλίας

και προσφέρθηκα εγώ σαν ο πιο θαρραλέος γιατί θέλει και ένα θάρρος να πλησιάσεις τέτοια άγρια θηρία της φύσης.
Οι συγκεκριμένες πάπιες είναι σαν σήμα κατατεθέν της παραλίας και κολυμπάνε γύρω σου. Τις πλησίασα λοιπόν (ο θαρραλέος τονίζω) με μια μπουκιά στο χέρι. Ε για να ξέρετε το ράμφος τους όταν σε δαγκώσουν πονάει. Αρκετά. Οπότε ο θαρραλέος τις υπόλοιπες μπουκιές τις πέταγε από απόσταση. Καλά τις είχα κόψει για επικίνδυνες. (Στην συνέχεια της ιστορίας το ζωικό βασίλειο επιστρέφει, υπομονή).

Φύγαμε λοιπόν (με όλα τα δάχτυλα ευτυχώς) με κατεύθυνση τον Ασπράκη ο οποίος βρίσκεται σε χοτ σημείο στο κέντρο του λιμανιού.
Ο Ασπράκης είναι ένα μεζεδοπωλείο το οποίο λειτουργεί στο ίδιο σημείο 50 ή 60 χρόνια (ή κάτι τέτοιο, πάντως πολύυυ) και ο ιδιοκτήτης αλλά και ο εργαζόμενοι είναι κάτι τρομεροί τύποι με τους οποίους μπορείς να συζητάς για ώρες ανεξαρτήτου θέματος.
Μερικές εικόνες για να μπαίνετε στο κλίμα

ούζο Σαμιώτικο, δεν τα ρωτάμε αυτά, ενώ στην επόμενη φώτο δεν ξέρω αν πρέπει να εστιάσουμε στα χταπόδια, ή στην αισιοδοξία που εκπέμπει ο συμπαθητικός φορτηγατζής

Στον Ασπράκη λοιπόν φάγαμε αρκετά σούπερ, δεν ξέρω πόσα μας κέρασαν, ούζα έρχονταν, ψάρια έρχονταν (ε δοκιμάστε και αυτό κρίμα είναι), μέχρι και κάτι ροδάκινα μας έφερε ο ιδιοκτήτης (γιατί "ε τώρα τα έκοψα θα μείνουν κρίμα είναι"). Έκανα γέλιο που είχα χρόνια να κάνω και πραγματικά ο χρόνος σταμάτησε στο συγκεκριμένο μαγαζί και βοηθούν πολύ όσοι είναι εκεί. Πόντος από εμένα. Πέρα από την πλάκα είμαι αυστηρός στα εστιατόρια οπότε ένα παραπάνω.

Το κλου ήταν ο διάλογος που είχαμε με έναν καλτ τύπο που ήταν εκεί:
"Και από πού είστε ρε παιδιά;"
Από Σάμο.
"Από Σάμοοοοο;;;; Α τι μου θυμίσατε τώρα....Έχω κάνει στη Σάμο...να δεις πότε ήταν....Το 95? Όχι, ήμουν εδώ, το 99 όχι, έλειπα, το 2000 όχι ήμουν φυλακή....ίσως πιο μετά...".
Έτσι ατάραχος συνέχισε το ποτό του. Εμείς βέβαια δεν μπήκαμε σε διευκρινιστικές ερωτήσεις.....

Ακολουθούν βόλτες στο χωριό, καφέδες σε....φούρνους, κοκτειλάρες και ροζ βίλα (ή μήπως όχι

 

[James]

Πίνοντας το ουζάκι μου λοιπόν στον Ασπράκη και φορώντας το επαναστατικό μου καπέλο, το οποίο αποκτήθηκε μετά από εξαντλητικά παζάρια της συζύγου στην Αβάνα, (δε μπλέκεις) άφησα το βλέμμα μου να περιπλανηθεί αναζητώντας την περιβόητη ροζ βίλα. Μισό λεπτό όμως για να έχετε και μια εικόνα

Για του μη γνώστες ο αρχηγός της 17Ν (ή τελοσπάντων ο φερόμενος) Γιωτόπουλος, διατηρούσε μια βίλα με την Γαλλίδα σύντροφό του στους Λειψούς. Κυκλοφορούσε με το ψευδώνυμο Μιχάλης Οικονόμου και τον ήξεραν φυσικά οι πάντες στο νησί.
Το σπίτι ήταν ροζ (και έτσι έμεινε και το "ροζ βίλα") και εκεί συνελήφθη ο Γιωτόπουλος μετά από χολιγουντιανή επιχείρηση των αστυνομικών, οι οποίοι φτάσανε στο νησί ως πυροσβέστες για να μην τραβήξουν την προσοχή. Το 2011 η Γαλλίδα λόγω οικονομικών προβλημάτων "σκότωσε" την βίλα για 170.000 στην κόρη του Τεγόπουλου (της Ελευθεροτυπίας). Έκτοτε βάφτηκε λευκό για να μην θυμίζει σε τίποτα το παρελθόν της.
Είχα κάνει λοιπόν την έρευνά μου (για το πολύ ενδιαφέρον θέμα κατ εμέ) και είχα βρει σε μεγάλο σάιτ ποιο είναι το ακριβές σπίτι, ώστε να το επισκεφθούμε από κοντά. Το μεγάλο σάιτ (τρομάρα του) είχε και φώτο ενός σπιτιού σε ένα μικρό λόφο πίσω από το βενζινάδικο (το καλτ) για όσους γνωρίζουν την περιοχή. Φυσικά το συγκεκριμένο σπίτι είχε τόση σχέση με την 17Ν όση έχει ο Τερλέγκας με την κλασική μουσική.
Ως διαβασμένος εγώ έλεγα και ξαναέλεγα "να το σπίτι της 17Ν" και δώστου "εκεί είναι η ροζ βίλα" ΣΥΝΕΧΩΣ. Μια αμφιβολία βέβαια την είχα καθώς μόνο λευκό δεν ήταν το σπίτι που υποδείκνυα, αλλά πίστευα πως "θα το έχουν ξαναβάψει"....Ένας λοιπόν στόχος της εκδρομής ήταν να βγάλουμε τις απαραίτητες "ηρωικές" φώτος δίπλα από το σπίτι των τρομοκρατών. Φυσικά και έψαξα και βρήκα την διαδρομή που οδηγούσε στο, παντελώς άσχετο, σπίτι όπου άρχισα να ποζάρω πρώτος πρώτος και καμαρωτός.

Δεν χρειάζεται να πω ότι αυτές οι φωτογραφίες δεν θα αναρτηθούν, αρκετά ρεζίλι έγινα εκεί, και αισθάνομαι αρκετά τυχερός που δεν εμφανίστηκε κάποιος γείτονας (ή και ο ίδιος ο ιδιοκτήτης) για να ακολουθήσει κάποιος διάλογος του στυλ: "Παιδιά ψάχνετε κάποιον;" όχι όχι απλά βγαίνουμε φωτογραφίες με το σπίτι του Γιωτόπουλου, "ποιον Γιωτόπουλο ρε παιδιά;", μα ελάτε τώρα δίπλα στην 17Ν μένατε, πώς νιώθετε;
Γίνεται αντιληπτό ότι θα προσφέραμε άφθονο γέλιο και θα μας συζητούσαν για καιρό. Ευτυχώς τα αποφύγαμε.

Αφού είχαμε πάρει την "τρομοκρατική" μας δόση, ξεκινήσαμε για μια επίσκεψη εντός του χωριού το οποίο αποδείχτηκε πάρα πολύ γραφικό με καθαρά και όμορφα σοκάκια, ιδανικά για πολλές φωτογραφίες

ενώ η συνέχεια μας βρήκε στην κεντρική εκκλησία του νησιού, από όπου η θέα είναι φοβερή, ειδικά προς την δύση του ηλίου

Η...λάθος ροζ βίλα είναι ορατή στην τελευταία φωτογραφία (για όσους έχετε αγωνία λέμε τώρα).

Ακολουθεί ο...Κάκτος!

 

[katkats]

Πίνοντας το ουζάκι μου λοιπόν στον Ασπράκη και φορώντας το επαναστατικό μου καπέλο, το οποίο αποκτήθηκε μετά από εξαντλητικά παζάρια της συζύγου στην Αβάνα, (δε μπλέκεις) άφησα το βλέμμα μου να περιπλανηθεί αναζητώντας την περιβόητη ροζ βίλα. Μισό λεπτό όμως για να έχετε και μια εικόνα

Είναι φανερό ότι κοιτάς σε εντελώς λαθος κατεύθυνση . Έπρεπε να κοιτας σχεδόν αντίθετα. Σου βάζω μια από το σαιτ του δημου όπου φαίνεται

 

[James]

Αγαπητή @katkats βιάζεσαι! Η ιστορία έχει και συνέχεια και πού ξέρεις? Μπορεί και απρόβλεπτες εξελίξεις!

 

[katkats]

Αγαπητή @katkats βιάζεσαι! Η ιστορία έχει και συνέχεια και πού ξέρεις? Μπορεί και λαπρόβλεπτες εξελίξεις!

Μα έλεγα κι εγώ έτσι θα το άφηνε με τη βίλα? Θα του ξέφευγε?

 

[James]

To βραδάκι πλέον έπεφτε σιγά σιγά και τα σχέδια για την βραδινή έξοδο είχαν αρχίσει. Σχέδια; Ποια σχέδια; Το cocktail bar "Κάκτος" είχε σημαδευτεί πολύ πριν την αναχώρηση καθώς μου είχε κάνει εντύπωση και το όνομα αλλά και κάποιες εικόνες που είχα δει στα ίντερνετς. Το γεγονός ότι ήταν και ακριβώς δίπλα στο ξενοδοχείο μας το έκανε ακόμα πιο εύκολη επιλογή.
Ο Κάκτος λοιπόν ανήκει σε έναν ντόπιο που προσγειώθηκε από την Μύκονο στους Λειψούς μόλις πέρσι και δημιούργησε έναν πολύ όμορφο χώρο με σούπερ κοκτέιλς

(μη βαράτε, δεν είναι δικό μου αλλά της συζύγου)

ε και εκεί κάπου ανάμεσα στα κοκτέιλ και τις συζητήσεις για Σάμο - Μύκονο - Λειψούς - Κορονοιό - αλλά και για τη δυσκολία εύρεσης μαύρης τρούφας (!) στους Λειψούς, ΕΝΤΕΛΩΣ ξαφνικά ήρθε και αυτό

Να, αυτά δεν μπορώ.

Ακόμα και για νυχτερινή εξόρμηση λοιπόν οι Λειψοί αποδείχτηκαν υπεράνω των προσδοκιών μου χαροποιώντας όλη την παρέα για την επιλογή του συγκεκριμένου νησιού.
Το ένα κοκτέιλ διαδέχθηκε το άλλο και ευτυχώς δεν μεσολαβούσε οδήγηση. Τα λίγα μέτρα που χρειάζονταν για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο φάνταζαν χιλιόμετρα, αλλά η θέα του σίγουρα μας αποζημίωνε

(εντάξει αν πάθατε πλάκα, σας καταλαβαίνω αλλά συγκρατηθείτε).

Η επόμενη μέρα είχε τουρ στα υπόλοιπα μέρη του νησιού με πρώτη στάση την Κατσαδιά, όπου και ονειρευόμασταν μπύρες πάνω στο κύμα. Αμ δε! Το δημοφιλές "Ντιλάιλα" δεν είχε ακόμα ανοίξει, καθώς οι αφίξεις των "κοτεράδων" δεν ήταν αρκετές όπως μας είπαν κάποιοι, και οπότε ο ιδιοκτήτης το ανέβαλλε για Ιούλιο μεριά. Το Ντιλάιλα ήταν επίσης ένα από τα μαγαζιά που είχα σημαδέψει εξαρχής, αλλά δεν μου βγήκε.

Σειρά είχε η εκκλησία Παναγιά του Χάρου (μα όνομα και αυτό)

Δυστυχώς εδώ δεν υπάρχουν άφθονες φωτογραφίες μιας και ήμουν συνεχώς στο τηλέφωνο για Σαμιώτικα κουτσομπ....εεε για δουλειές για δουλειές, μπερδεύτηκα.
Η συνέχεια μας έφερε στο Τουρκόμνημα για μπάνιο όπου εγώ προσωπικά έπαθα πλάκα με το αδιανόητα γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου το οποίο πρέπει να έβγαλα χιλιάδες φωτογραφίες από κάθε πιθανή γωνία.
Η άψογη παραλία από ψηλά

και το, σίγουρα, χιλιοφωτογραφημένο εκκλησάκι

(οκ σταματάω)

Προειδοποιώ ότι η κατάβαση προς Τουρκόμνημα γίνεται από ένα χωματόδρομο, ο οποίος είναι αρκετά δύσβατος για μηχανάκια. Παρόλα αυτά, η παραλία ήταν πολύ καθαρή, πολύ ήρεμη και με αρκετά αρμυρίκια. Συν στο όλο σκηνικό η θέα προς το Μονοδένδρι

δε νομίζω να χρειάζονται διευκρινήσεις γιατί λέγεται έτσι, ενώ για τους πιο αετομάτηδες πίσω από το μοναδικό δέντρο διακρίνεται ολοφάνερα η Σάμος (μας γκάστρωσες όμως με τη Σάμο, να τα λέμε και αυτά).

Η συνέχεια δεν θα μπορούσε να μην μας φέρει στον Ασπράκη, και αυτή τη φορά τα κεράσματα του ιδιοκτήτη πήγαν σε άλλο επίπεδο. Φτάνοντας τον βρήκαμε να τρώει τον άνθρωπο μιας δεν υπήρχαν άλλοι πελάτες εκείνη την στιγμή (καλά γενικά ήμασταν σχεδόν μόνοι μας στο νησί), και σαν πιο έξυπνος εγώ σχολίασα αυτό που έτρωγε σαν "ωραίο φαίνεται, τι είναι;". Ε τι πιο αναμενόμενο στους Λειψούς να σηκωθεί ο άνθρωπος και να μου δώσει να δοκιμάσω. Από το πιάτο του. Πού είσαι Χαρδαλιά να μας δεις.

Ακολούθησαν ωραίοι μεζέδες για ακόμα μία φορά αλλά και ενδιαφέρουσες προτάσεις για όνομα βάρκας

εμπνευσμένο αν μη τι άλλο!
Τα παράξενα στιγμιότυπα δεν σταματούν εδώ όμως μιας και βρήκα τον πιο παράξενο χορηγό βιβλιοθήκης που έχω δει, και μάλιστα σε ένα μέρος τόσο απομακρυσμένο

Ωραία όλα αυτά θα μου πείτε. Αλλά τι γίνεται με τα φρεντάκια;;; Έχεις γράψει τόσα και ούτε μία αναφορά στον πραγματικό πρωταγωνιστή των ιστοριών σου (καλά ίσως μαζί με τα δολοφονικά μηχανάκια);
Επειδή είναι σίγουρα παντραβελστορική απαίτηση, έρχονται φρεντάκια σε φούρνους, κυκλοφοριακό κομφούζιο (!) στους Λειψούς και....θαυμαστές του Γιωτόπουλου!

 

[James]

Πολύ καθυστερημένα έρχεται και μια φωτογραφία που όλοι περιμένατε!

Ο φιλόξενος φούρνος - καφετέρια - σουβενίρ - ζαχαροπλαστείο - κάβα (μπορεί και διοργάνωση εκδηλώσεων ποιος ξέρει) δίπλα ακριβώς από την παιδική χαρά, υπήρξε το καταφύγιο μας όταν χρειαζόμασταν μια ανάσα βρε αδερφέ.
(Χρηστικό τιπ, τα μαξιλάρια στις εξωτερικές καρέκλες τοποθετούνται μόνο το απόγευμα, δεν ξέρω γιατί)
Εκεί λοιπόν ήπιαμε καφέ, παρακολουθήσαμε (αναγκαστικά) ελληνικούς ποδοσφαιρικούς αγώνες (υπήρχε προτζέκτορας), ακούσαμε μία κυρία να μαλώνει μέσω skype με κάποιον τρώγοντας πίτσα (από τις μεγάλες, άρα βάλτε και αυτό στα του φούρνου) αλλά υπήρξαμε και μάρτυρες ενός, τηρουμένων των αναλογιών, κυκλοφοριακού χάους!

Εδώ βλέπουμε δύο μηχανάκια παρκαρισμένα, πιο πίσω ένα αυτοκίνητο επίσης παρκαρισμένο(!), και ακόμα πιο πίσω ένα κύριο να περιμένει. Πάντως κόρνες, φωνές, τσαμπουκάδες δεν είχαμε (μα κάτι περίεργοι άνθρωποι). Αμέσως μετά διακρίνεται και το (μάλλον) μοναδικό περιπολικό του νησιού το οποίο δεν κουνήθηκε χιλιοστό κατά την διάρκεια της παραμονής μας στο νησί. Θα μου πείτε, "και πού να πάει, ποιον να πιάσει;".
Τώρα μπορεί να μην χρειάζεται, στο πρόσφατο παρελθόν όμως οι δουλειές ήταν ιδιαίτερα αυξημένες!
Φωτογραφίζοντας λοιπόν την ευρύτερη περιοχή πλατείας/ φούρνου/ παιδικής χαράς έβγαλα αυτή την φωτογραφία

Φαινομενικά δεν έχει κάτι σπουδαίο. Έτσι πίστευα και εγώ. Ζουμάροντας όμως....Αποκάλυψη! Η ροζ βίλα!! Όλες αυτές τις μέρες στεκόταν πάνω από τα κεφάλια μας, πάνω στο λόφο, αλλά εμείς την σνομπάραμε επιδεικτικά, κατηγορώντας το σπιτάκι κάποιου αθώου! Ήμουν σίγουρος, μιας και το συγκεκριμένο σπίτι έμοιαζε απίστευτα με όσα είχα δει ερευνώντας, και ήταν όντως άσπρο!
Αμέσως έσπευσα στην παρέα να τους αποκαλύψω τα νέα!
Βέβαια αμέσως αντιμετώπισα δυσπιστία (γιατί άραγε):"Βρε Μάνο, αυτή τη φορά είσαι σίγουρος;" Ναι ναι παιδιά αυτή τη φορά είμαι 100% σίγουρος, "μήπως να ρωτήσουμε κανέναν ντόπιο" η άμεση απάντηση. Ώστε επιβεβαίωση θέλετε; Θα την έχετε!
Πλησίασα τον πιο φιλικό ντόπιο ρωτώντας τον αν όντως έχω πέσει μέσα. Οι απαντήσεις του ήταν ελαφρώς σοκαριστικές:
"Αυτή είναι αλλά...βίλα; Σιγά τη βίλα, δυο δωμάτια είναι όλο και όλο (!), μην ακούς τι λένε τα Μ.Μ.Ε, υπερβάλλουν". Πριν προλάβω να διαφωνήσω ήρθε και η συνέχεια: "Και για τον Γιωτόπουλο που λένε, μην ακούς (πάλι), μια χαρά άνθρωπος είναι, εγώ τον ήξερα. Πολύ καλός, έχει ρίξει λεφτά εδώ και έχει βοηθήσει πολύ κόσμο. Όλα όσα λένε είναι ψέματα". Πάλι καλά που δεν μου είπε ότι είχε φτιάξει και δρόμους...
Είπα να αναφέρω ότι και ο Εσκομπάρ είχε ρίξει χρήμα και όντως είχε βοηθήσει πολλούς φτωχούς, παρόλα αυτά δεν τον έλεγες και υπόδειγμα πολίτη, αλλά υπέθεσα ότι δεν θα συμφωνούσε μαζί μου.

Μετά λοιπόν την φιλική ανταλλαγή απόψεων περί Γιωτόπουλου, συγκεντρώθηκα στο πώς θα πήγαινα πιο κοντά! Φυσικά και δεν υπήρχε περίπτωση να το αφήσω έτσι! Δεν πιστεύω να υπάρχει αμφιβολία για το αποτέλεσμα:

(δυο δωμάτια μωρέ)

Οριακά λοιπόν είχα ανακαλύψει τη πρώην ροζ, νυν λευκή, βίλα γλιτώνοντας από τη γκάφα της δεκαετίας αφού σκεφτόμουν ότι αν τυχαία δεν την είχα δει στη φωτογραφία που τράβηξα, το πιο πιθανό ήταν να έγραφα στο travelstories παρουσιάζοντας το σπίτι του άλλου του κακόμοιρου ανθρώπου ως...άντρο της 17Ν.

Οι τελευταίες μας βόλτες μας έφεραν για ακόμα μία φορά στον Πλατύ Γυαλό για μια τελευταία βουτιά, την ημέρα της αποχώρησής μας. Η οποία βουτιά μόλις ολοκληρώθηκε, αντιληφθήκαμε πόσο τυχεροί ήμασταν.

Οι 4 τσούχτρες της φωτογραφίας κάνανε μαζί μας μπάνιο όλη την ώρα, απλά οι δρόμοι μας δεν διασταυρώθηκαν! Τις απομακρύναμε μιας και εκείνη την ημέρα υπήρχαν αρκετά παιδάκια ήδη μέσα στο νερό.
Τυχεροί λοιπόν και εδώ, κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο για ετοιμασίες αλλά και για ένα τελευταίο καφέ με θέα το λιμάνι περιμένοντας το καταμαράν (το όποιο άργησε καμιά ώρα @#@#&)

Ολοκληρώνοντας τις 2.5 ημέρες παραμονής μας στο νησί, μόνο θετικά είχαμε να πούμε. Και για το πόσο γραφικό ήταν το μέρος, και για το πόσο φιλικοί ήταν οι άνθρωποι αλλά και για το πόσο ωραία είχαμε περάσει.
Πολύ ωραίος προορισμός αν και όχι ιδιαίτερα δημοφιλής. Και για όσους δεν έχουν πειστεί ακόμα ακολουθούν μερικά στιγμιότυπα που σίγουρα θα σας αλλάξουν γνώμη!

...Καθισμένοι στις θέσεις μας με κατεύθυνση τη Σάμο, γύρισα στην παρέα μου με την εξής αιφνιδιαστική ερώτηση: "Ρε παιδιά, μήπως ο δήμαρχος μας περίμενε στο δημαρχιακό μέγαρο και όχι στο λιμάνι;".
Δεν γέλασαν...

 

[sinefoula]

καλημερα,μα καλα εισαι απο Σαμο και πρωτη φορα πας Λειψους;λατρεμενη η Σαμος εχω παει μονο μια φορα δυστυχως,απ τα πιο ομορφα νησια της χωρας μας,το μονο νησι που μιλουν βλαχικα,και που τρωνε βλαχικα...παντως για την ιστορια,παναγια του χαρου λεγεται γιατι ειναι η μονη εικονα της παναγιας με τον ιησου νεκρο στα χερια της και σταυρωμενο,συνηθως κραταει το θειο βρεφος μονο.επισης η εικονα εχει πανω της κρινους που την ημερα της γιορτης της κατα την παραδοση οι κρινοι ανθιζουν απ το πουθενα.αμετρητες φορες εχω παει λειψους και γιατι ειναι κοντα,και γιατι καθε σχολικη εκδρομη με τα παιδια μου,γινονταν εκει.οσο για τη ροζ βιλα,κανεις δεν περιμενε πως ο καλοσυνατος εκεινος ανθρωπος που βοηθουσε το νησι,πουμαζευε αδεσποτα,που εχτισε και βοηθησε φτωχους,ηταν αυτος που ηταν.ολοι επεσαν απ τα συννεφα οταν εγινε η αποκαλυψη.

 

[James]

καλημερα,μα καλα εισαι απο Σαμο και πρωτη φορα πας Λειψους;

Μα καλά είσαι από την Πάτμο και έχεις έρθει μόνο μία φορά Σάμο??

Σε κάποια ιστορία άλλου μέλους είχα αναφέρει ότι πολλές φορές ξεκίνησα για Λειψούς αλλά κατέληξα τελικά, με αλλαγή σχεδίων, σε Λέρο, Πάτμο, Κω, μέχρι και Σύμη! Ε φέτος ήταν η σειρά τους!

ηταν αυτος που ηταν.ολοι επεσαν απ τα συννεφα οταν εγινε η αποκαλυψη.

Σαφώς θα πέσανε όλοι από τα σύννεφα. Άλλα άλλο αυτό, και άλλο το "είναι όλα ψέμματα".

απ τα πιο ομορφα νησια της χωρας

Αυτό να λέγεται! Φαίνεται ο άνθρωπος με γούστο!

 

[Dr Snoopy]

Πολύ ωραία η ιστορία σου και οι φωτογραφίες επίσης.Μου ξαναθυμησαν το δικό μου ταξίδι στο νησί πριν 3 χρονια.Τοτε δεν υπήρχε ο Κάκτος γι'αυτο και δεν τον αναφέρω στην δικιά μου ιστορία.Κατα τ'αλλα δεν βλέπω μεγάλες αλλαγες.Χαιρομαι που μεγαλωνει το club των "οπαδών" του νησιού