hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.442
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Σάν έρχεσαι από το ξενοδοχειοπροάστιο Lido (όπου στοιβάζονται οι απανταχού του κόσμου τουρίστες) προς το κέντρο της πρωτεύουσας της Μαδέιρα, οι πρώτες εικόνες που κλέβουν το μάτι σου είναι εκείνες της παραλιακής λεωφόρου Avenida do Mar όπου από τη μεριά της θάλασσας ένας περιποιημένος φαρδύς πεζόδρομος επιτρέπει σε ιθαγενείς και αλλοδαπούς να απολαύσουν τη βραδινή τους περαντζάδα δίπλα από την μαρίνα με τα σκάφη.
Avenida do Mar
Στην είσοδο του κέντρου της πόλης προσπέρασα αρχικά το όμορφο πάρκο της Santa Catarina με μαγική θέα προς το λιμάνι του Funchal, ποικιλία από ενδημικά φυτά, μια μικρή λίμνη με κύκνους, το άγαλμα του Χριστόφορου Κολόμβου κι ένα μικρό παρεκκλήσι του 1425.
Η πρώτη (και καθοριστική) εικόνα του Fuchal ήταν εξαιρετική. Εκτός του ιστορικού κέντρου στο επίπεδο της θάλασσας, η υπόλοιπη πόλη είναι απλωμένη πάνω στους λόφους σαν βεντάλια με τα μικρά σπίτια πνιγμένα κυριολεκτικά στο πράσινο αγναντεύοντας την απεραντοσύνη του Ατλαντικού. Όλα αυτά λουσμένα σε ένα λαμπρό χειμωνιάτικο φως, αρκούσαν για να μου δημιουργήσουν μια εξαιρετική διάθεση καθώς δημιουργούσαν μια εικόνα ζωγραφικού πίνακα.
Funchal
Το πρώτο από τα ιστορικά κτήρια του κέντρου της πόλης που αντικρίζεις σαν διαβαίνεις την παραλιακή Avenida do Mar, είναι το Palacio de São Lourenço ένα από τα καλύτερα διατηρημένα δείγματα Πορτογαλλικής αρχιτεκτονικής που ιστορείται από τον 16ο αιώνα. Είναι εθνικό μνημείο και σήμερα αποτελεί την πρωθυπουργική κατοικία. Ως ταπεινός ανώνυμος επισκέπτης δεν είχα κάποια πεποίθηση ότι θα μου στρωθεί κόκκινο χαλί να διαβώ τη πύλη του. Άλλωστε τότε δεν είχα διαπιστευτήρια συγγραφέα ταξιδιωτικών ιστοριών στο travelstories κι έτσι αρκέστηκα σε κλεφτές ματιές.
Η λεωφόρος Avenida do Mar αποτελεί μια από τις κύριες οδικές αρτηρίες της πόλης, περνά από το ιστορικό κέντρο της για να καταλήξει κοντά στο κάστρο Fortaleza de São Tiago. Με το κατακίτρινο χρώμα του ξεφωνίζει ως παρουσία στην προκυμαία και ως εκ τούτου αποκλείεται να μην τύχει της προσοχής σας. Κτήριο του 17ου αιώνα χτισμένο ως απάντηση στις επιθέσεις πειρατών, αφέθηκε στο πέρασμα των αιώνων να καταρρέει ώσπου ανακαινίστηκε προ 30ετίας και άνοιξε τις πύλες του στο κοινό μόλις προ 20ετίας. Παρά την χρωματική επιλογή δίκην ίκτερου η περιήγηση στους χώρους γύρω και πάνω στις επάλξεις με θέα τη πόλη και τον απέραντο ωκεανό ήταν ενδιαφέρουσα (υπάρχει και μουσείο σύγχρονης τέχνης το οποίο όμως δεν τίμησα).
Fortaleza de São Tiago
Στη γειτονική περιοχή υπάρχει και το τελεφερίκ που οδηγεί προς τους Βοτανικούς Κήπους και μιας κι η μέρα ήταν υπέρλαμπρη, άδραξα την ευκαιρία να κάνω μια εναέρια βόλτα για να τους επισκεφθώ. Η διαδρομή πάνω από τις κεραμοσκεπές ήταν γραφικότατη, ο ήλιος λαμπύριζε στη γαλήνια θάλασσα κι όσο ανηφόριζες απολάμβανες μια άλλη πανοραμική προοπτική εξίσου εντυπωσιακή.
Eικόνες του Funchal από το τελεφερίκ
Η διαδρομή προς τους Βοτανικούς Κήπους ολοκληρώθηκε με άλλο ένα τελεφερίκ το οποίο υπερίπτατο πάνω από τις δασωμένες πλαγιές και τις βαθιές ρεματιές των λόφων σε ένα καταπράσινο σκηνικό αδιατάρακτο από παρουσία αστικού ιστού.
Προς τους Βοτανικούς Κήπους
Με τη θέα του Funchal στα πόδια σου «πιάτο» η περιήγηση στους κήπους των 35,000 τ.μ. είναι η χαρά του βοτανολόγου αλλά και μια όαση ηρεμίας. Φυτά φερμένα από όλες τις άκρες της γης: κάκτοι, λογής λογής λουλούδια…. αλλά και ενδημικά τα οποία τείνουν να εκλείψουν από την άγρια φύση. Το κύριο αξιοθέατο βέβαια ήταν οι περίτεχνοι γεωμετρικοί σχεδιασμοί σε παρτέρια που με περισσή φροντίδα επιμελούνταν οι κηπουροί.
Βόλταρα χαλαρά απολαμβάνοντας το ήλιο του Δεκεμβρίου, αποθανατίζοντας πρωτόγνωρες μορφές χλωρίδας ώσπου κατέληξα στο μικρό ζωολογικό κήπο με αποκλειστικούς θαμώνες τουλάχιστον 300 διαφορετικά είδη πουλιών από διάφορες γωνιές της γης. Από πολύχρωμους παπαγάλους με φτερά σε όλη τη χρωματική παλέτα ως εξωτικά πτηνά φερμένα από τη Μαδαγασκάρη.
Για την επιστροφή αναζήτησα εναλλακτικό τρόπο μετακίνησης, όμως τα λεωφορεία είχαν πολύ αραιά δρομολόγια κι έτσι πήρα την απόφαση πως ένας «περίπατος» μέχρι το κέντρο ουδόλως θα μου κακόπεφτε και θα μου έδινε τη δυνατότητα να περιηγηθώ μέσα από λιγότερο τουριστικές διαδρομές μέσα στη πόλη. Μόνο που η διαδρομή άρχισε να μου φαίνεται ατέλειωτη: σκαλιά επί σκαλιών μέσα από στενά δρομάκια και χαμηλά σπίτια με αυλές και φροντισμένα παρτέρια, κατωφέρειες με κλίση που καταπονούσαν τα πόδια μου…
Eφτασα ξανά στη περιοχή κοντά στη Fortaleza de São Tiago όπου βρίσκεται η συνοικία Zona Velha, η παλιότερη και ίσως γοητευτικότερη περιοχή του Funchalπου διατηρεί μέσα στα στενά δρομάκια της την ατμόσφαιρα του παρελθόντος. Τα περισσότερα από τα σπίτια πλέον γύρω από τις πλατείες ή ακόμα και στα λιθόστρωτα δρομάκια έχουν μετατραπεί σε εστιατόρια και μπαράκια (κοινώς το Μοναστηράκι του Funchal).
Zona Velha
Μέσω του Mercado dos Lavradores όπου βρίσκεται η παραδοσιακή αγορά φρούτων λαχανικών και ψαριών κατευθύνθηκα προς το ιστορικό κέντρο διασχίζοντας τις δύο ρεματιές δίκην Κηφισού για να καταλήξω στην αρχιτεκτονικά εντυπωσιακή για τα τοπικά δεδομένα, Πλατεία του Δημαρχείου (Praça do Municipio) περιβάλλεται από μια σειρά ιστορικών κτηρίων: Το σημερινό Δημαρχείο στεγάζεται στο παλιό παλάτι του Κόμη του Carvalhal, που χτίστηκε το 1758 με ενδιαφέροντα στοιχεία μπαρόκ. Σε κοντινή απόσταση είναι το Κτήριο των Δικαστηρίων, το Μουσείο Τέχνης και η Εκκλησία των Ιησουιτών Sao Joao Evangelista, ευρύτερα γνωστή ως εκκλησία Colegio με περίτεχνα έργα ξυλογλυπτικής, πίνακες ζωγραφικής και πλακίδια που ανάγονται από το 17ο και 18ο αιώνα. Ζώντας στους ρυθμούς των επερχόμενων Χριστουγέννων, περιττεύει να πω πώς όλη η πλατεία και οι περιφερικοί δρόμοι ήταν διακοσμημένοι με κάθε είδος λαμπιόνι και γιορτινό μπιρμπίλι σε βαθμό όμως υπερβολής
Εκκλησία Colegio
Το Δημαρχείο
Μέσα από τα κατωφερή δρομάκια του εμπορικού κέντρου έφτασα στη μικρή πλατεία στο κέντρο του Funchalόπου βρίσκεται ο καθεδρικός ναός Se. Τεράστιοι φωταγωγημένοι άγγελοι διακοσμούσαν τον υπαίθριο χώρο της πλατείας (Christmas time). Oμολογώ ότι έφυγα από τη Μαδέιρα και τον καθεδρικό δεν πρόκοψα να τον επισκεφθώ και να απολαύσω τα ψηφιδωτά και την ξύλινη οροφή του σε Μαυριτανικό στυλ. Πάντα έβρισκα τις εξώθυρές του κλειστές. Ο ναός αυτός λοιπόν από ντόπια πέτρα βασάλτη ξεκίνησε να χτίζεται το 1485 κι έκανε 29 χρόνια (μην ακούω συνεπώς διαμαρτυρίες για τις καθυστερήσεις έργων στην Ελλάδα του 2011)
Christmas time έξω από τον καθεδρικό
Ο καθεδρικός βρίσκεται πάνω σε μια άλλη κεντρική αρτηρία της πόλης την Avenida Arriaga όπου την εποχή που βρισκόμουν είχε στηθεί μια γιγαντιαία φάτνη (οι Πειραιώτες θα θυμούνται την ανάλογη που κοσμούσε πάλαι ποτέ το Πασαλιμάνι) κι όλο το χριστουγεννιάτικο παζάρι με υπαίθριες μουσικές εκδηλώσεις να συνοδεύουν το κατασπατάλημα των ευρώπουλων σε εποχικά σουβενίρ.
Ανάμεσα στη φάτνη και την σειρά των προκατ περιπτέρων με λογής λογής χριστουγεννιάτικα ορθωνόταν το άγαλμα του περήφανου ιδρυτή του Funchal, João Gonçalves Zarco. Στη συμβολή των λεωφόρων εκεί υπάρχει και το Παλάτι της Περιφερειακής Κυβέρνησης του οποίου το πιο αρχαίο τμήμα χτίστηκε στα τέλη του 17ου αιώνα ως Νοσοκομείο και κέντρο φιλοξενίας.
Ο περήφανος ιδρυτής της πόλης
Στην Avenida Arriaga οι οινολάτρεις οφείλουν να κάνουν στάση στο Μουσείο Οίνου Blandy όπου μπορεί να επισκεφθεί κανείς τα πιο παλιά κελάρια κρασιού Μαδέιρα και να κάνει ένα νοητό ταξίδι στο χρόνο. Ατυχώς φιλετάκια μόσχου δεν σερβίρονται. Δίπλα ακριβώς κι απέναντι από το Δημοτικό Θέατρο είναι οι Δημοτικοί Κήποι, χώρος αναψυχής για ντόπιους και ξένους.
Ακολουθώντας τη λεωφόρο μέσα από πολύχρωμες ντισκόμπαλες (Christmas time again) είχα φτάσει πια στο δυτικό άκρο του κέντρου της πόλης, στο μεγάλο κυκλικό κόμβο Infante με ένα όμορφο σιντριβάνι στη μέση. Εκεί υπάρχουν και τα απαραίτητα shopping malls όπου σπατάλησα το χρόνο μου χαζεύοντας τα καταστήματα, συγκρίνοντας ποικιλία και τιμές και παρατηρώντας τις αγοραστικές συνήθειες των Μαδεϊριανών.
Η βόλτα στο Funchal ήταν επιβεβλημένη κάθε απόγευμα όταν γυρνούσα από τα tour στα αξιοθέατα του υπόλοιπου νησιού.
Είτε με τα πόδια είτε με το hop on-off bus περιδιάβηκα τα στενά του απολαμβάνοντας τα δειλινά μαζί με τους ντόπιους κάτι ελαφρύ στις υπαίθριες καντίνες της προκυμαίας (οι αξιοπρεπείς τουρίστες εστίαζαν στα εστιατόρια με τιμές διόλου ευκαταφρόνητες). Μνήμες χαλαρές και μυρωδάτες σαν τα κάστανα που ψήνονταν μέσα σε πήλινα και τα οποία είχαν γίνει αγαπημένη συνήθεια.
Τo Funchal ομολογουμένως μου άρεσε.
Ή μάλλον θα έλεγα ότι οι εικόνες του Funchal ήταν ό,τι χρειαζόμουν για να αναβαπτιστώ σε μια ταξιδιάρικη αίσθηση ξεγνοιασιάς. Η μουντή χειμωνιάτικη καθημερινότητα της Αθήνας είχε καταποντιστεί ήδη στα βαθιά νερά του Ατλαντικού.
Η μάγισσα των ταξιδιών είχε κάνει πάλι το θαύμα της με το μαγικό της ραβδάκι. Ήμουν γοητευμένος και πανευτυχής…
Avenida do Mar
Στην είσοδο του κέντρου της πόλης προσπέρασα αρχικά το όμορφο πάρκο της Santa Catarina με μαγική θέα προς το λιμάνι του Funchal, ποικιλία από ενδημικά φυτά, μια μικρή λίμνη με κύκνους, το άγαλμα του Χριστόφορου Κολόμβου κι ένα μικρό παρεκκλήσι του 1425.
Η πρώτη (και καθοριστική) εικόνα του Fuchal ήταν εξαιρετική. Εκτός του ιστορικού κέντρου στο επίπεδο της θάλασσας, η υπόλοιπη πόλη είναι απλωμένη πάνω στους λόφους σαν βεντάλια με τα μικρά σπίτια πνιγμένα κυριολεκτικά στο πράσινο αγναντεύοντας την απεραντοσύνη του Ατλαντικού. Όλα αυτά λουσμένα σε ένα λαμπρό χειμωνιάτικο φως, αρκούσαν για να μου δημιουργήσουν μια εξαιρετική διάθεση καθώς δημιουργούσαν μια εικόνα ζωγραφικού πίνακα.
Funchal
Το πρώτο από τα ιστορικά κτήρια του κέντρου της πόλης που αντικρίζεις σαν διαβαίνεις την παραλιακή Avenida do Mar, είναι το Palacio de São Lourenço ένα από τα καλύτερα διατηρημένα δείγματα Πορτογαλλικής αρχιτεκτονικής που ιστορείται από τον 16ο αιώνα. Είναι εθνικό μνημείο και σήμερα αποτελεί την πρωθυπουργική κατοικία. Ως ταπεινός ανώνυμος επισκέπτης δεν είχα κάποια πεποίθηση ότι θα μου στρωθεί κόκκινο χαλί να διαβώ τη πύλη του. Άλλωστε τότε δεν είχα διαπιστευτήρια συγγραφέα ταξιδιωτικών ιστοριών στο travelstories κι έτσι αρκέστηκα σε κλεφτές ματιές.
Η λεωφόρος Avenida do Mar αποτελεί μια από τις κύριες οδικές αρτηρίες της πόλης, περνά από το ιστορικό κέντρο της για να καταλήξει κοντά στο κάστρο Fortaleza de São Tiago. Με το κατακίτρινο χρώμα του ξεφωνίζει ως παρουσία στην προκυμαία και ως εκ τούτου αποκλείεται να μην τύχει της προσοχής σας. Κτήριο του 17ου αιώνα χτισμένο ως απάντηση στις επιθέσεις πειρατών, αφέθηκε στο πέρασμα των αιώνων να καταρρέει ώσπου ανακαινίστηκε προ 30ετίας και άνοιξε τις πύλες του στο κοινό μόλις προ 20ετίας. Παρά την χρωματική επιλογή δίκην ίκτερου η περιήγηση στους χώρους γύρω και πάνω στις επάλξεις με θέα τη πόλη και τον απέραντο ωκεανό ήταν ενδιαφέρουσα (υπάρχει και μουσείο σύγχρονης τέχνης το οποίο όμως δεν τίμησα).
Fortaleza de São Tiago
Στη γειτονική περιοχή υπάρχει και το τελεφερίκ που οδηγεί προς τους Βοτανικούς Κήπους και μιας κι η μέρα ήταν υπέρλαμπρη, άδραξα την ευκαιρία να κάνω μια εναέρια βόλτα για να τους επισκεφθώ. Η διαδρομή πάνω από τις κεραμοσκεπές ήταν γραφικότατη, ο ήλιος λαμπύριζε στη γαλήνια θάλασσα κι όσο ανηφόριζες απολάμβανες μια άλλη πανοραμική προοπτική εξίσου εντυπωσιακή.
Eικόνες του Funchal από το τελεφερίκ
Η διαδρομή προς τους Βοτανικούς Κήπους ολοκληρώθηκε με άλλο ένα τελεφερίκ το οποίο υπερίπτατο πάνω από τις δασωμένες πλαγιές και τις βαθιές ρεματιές των λόφων σε ένα καταπράσινο σκηνικό αδιατάρακτο από παρουσία αστικού ιστού.
Προς τους Βοτανικούς Κήπους
Με τη θέα του Funchal στα πόδια σου «πιάτο» η περιήγηση στους κήπους των 35,000 τ.μ. είναι η χαρά του βοτανολόγου αλλά και μια όαση ηρεμίας. Φυτά φερμένα από όλες τις άκρες της γης: κάκτοι, λογής λογής λουλούδια…. αλλά και ενδημικά τα οποία τείνουν να εκλείψουν από την άγρια φύση. Το κύριο αξιοθέατο βέβαια ήταν οι περίτεχνοι γεωμετρικοί σχεδιασμοί σε παρτέρια που με περισσή φροντίδα επιμελούνταν οι κηπουροί.
Βόλταρα χαλαρά απολαμβάνοντας το ήλιο του Δεκεμβρίου, αποθανατίζοντας πρωτόγνωρες μορφές χλωρίδας ώσπου κατέληξα στο μικρό ζωολογικό κήπο με αποκλειστικούς θαμώνες τουλάχιστον 300 διαφορετικά είδη πουλιών από διάφορες γωνιές της γης. Από πολύχρωμους παπαγάλους με φτερά σε όλη τη χρωματική παλέτα ως εξωτικά πτηνά φερμένα από τη Μαδαγασκάρη.
Για την επιστροφή αναζήτησα εναλλακτικό τρόπο μετακίνησης, όμως τα λεωφορεία είχαν πολύ αραιά δρομολόγια κι έτσι πήρα την απόφαση πως ένας «περίπατος» μέχρι το κέντρο ουδόλως θα μου κακόπεφτε και θα μου έδινε τη δυνατότητα να περιηγηθώ μέσα από λιγότερο τουριστικές διαδρομές μέσα στη πόλη. Μόνο που η διαδρομή άρχισε να μου φαίνεται ατέλειωτη: σκαλιά επί σκαλιών μέσα από στενά δρομάκια και χαμηλά σπίτια με αυλές και φροντισμένα παρτέρια, κατωφέρειες με κλίση που καταπονούσαν τα πόδια μου…
Eφτασα ξανά στη περιοχή κοντά στη Fortaleza de São Tiago όπου βρίσκεται η συνοικία Zona Velha, η παλιότερη και ίσως γοητευτικότερη περιοχή του Funchalπου διατηρεί μέσα στα στενά δρομάκια της την ατμόσφαιρα του παρελθόντος. Τα περισσότερα από τα σπίτια πλέον γύρω από τις πλατείες ή ακόμα και στα λιθόστρωτα δρομάκια έχουν μετατραπεί σε εστιατόρια και μπαράκια (κοινώς το Μοναστηράκι του Funchal).
Zona Velha
Μέσω του Mercado dos Lavradores όπου βρίσκεται η παραδοσιακή αγορά φρούτων λαχανικών και ψαριών κατευθύνθηκα προς το ιστορικό κέντρο διασχίζοντας τις δύο ρεματιές δίκην Κηφισού για να καταλήξω στην αρχιτεκτονικά εντυπωσιακή για τα τοπικά δεδομένα, Πλατεία του Δημαρχείου (Praça do Municipio) περιβάλλεται από μια σειρά ιστορικών κτηρίων: Το σημερινό Δημαρχείο στεγάζεται στο παλιό παλάτι του Κόμη του Carvalhal, που χτίστηκε το 1758 με ενδιαφέροντα στοιχεία μπαρόκ. Σε κοντινή απόσταση είναι το Κτήριο των Δικαστηρίων, το Μουσείο Τέχνης και η Εκκλησία των Ιησουιτών Sao Joao Evangelista, ευρύτερα γνωστή ως εκκλησία Colegio με περίτεχνα έργα ξυλογλυπτικής, πίνακες ζωγραφικής και πλακίδια που ανάγονται από το 17ο και 18ο αιώνα. Ζώντας στους ρυθμούς των επερχόμενων Χριστουγέννων, περιττεύει να πω πώς όλη η πλατεία και οι περιφερικοί δρόμοι ήταν διακοσμημένοι με κάθε είδος λαμπιόνι και γιορτινό μπιρμπίλι σε βαθμό όμως υπερβολής
Εκκλησία Colegio
Το Δημαρχείο
Μέσα από τα κατωφερή δρομάκια του εμπορικού κέντρου έφτασα στη μικρή πλατεία στο κέντρο του Funchalόπου βρίσκεται ο καθεδρικός ναός Se. Τεράστιοι φωταγωγημένοι άγγελοι διακοσμούσαν τον υπαίθριο χώρο της πλατείας (Christmas time). Oμολογώ ότι έφυγα από τη Μαδέιρα και τον καθεδρικό δεν πρόκοψα να τον επισκεφθώ και να απολαύσω τα ψηφιδωτά και την ξύλινη οροφή του σε Μαυριτανικό στυλ. Πάντα έβρισκα τις εξώθυρές του κλειστές. Ο ναός αυτός λοιπόν από ντόπια πέτρα βασάλτη ξεκίνησε να χτίζεται το 1485 κι έκανε 29 χρόνια (μην ακούω συνεπώς διαμαρτυρίες για τις καθυστερήσεις έργων στην Ελλάδα του 2011)
Christmas time έξω από τον καθεδρικό
Ο καθεδρικός βρίσκεται πάνω σε μια άλλη κεντρική αρτηρία της πόλης την Avenida Arriaga όπου την εποχή που βρισκόμουν είχε στηθεί μια γιγαντιαία φάτνη (οι Πειραιώτες θα θυμούνται την ανάλογη που κοσμούσε πάλαι ποτέ το Πασαλιμάνι) κι όλο το χριστουγεννιάτικο παζάρι με υπαίθριες μουσικές εκδηλώσεις να συνοδεύουν το κατασπατάλημα των ευρώπουλων σε εποχικά σουβενίρ.
Ανάμεσα στη φάτνη και την σειρά των προκατ περιπτέρων με λογής λογής χριστουγεννιάτικα ορθωνόταν το άγαλμα του περήφανου ιδρυτή του Funchal, João Gonçalves Zarco. Στη συμβολή των λεωφόρων εκεί υπάρχει και το Παλάτι της Περιφερειακής Κυβέρνησης του οποίου το πιο αρχαίο τμήμα χτίστηκε στα τέλη του 17ου αιώνα ως Νοσοκομείο και κέντρο φιλοξενίας.
Ο περήφανος ιδρυτής της πόλης
Στην Avenida Arriaga οι οινολάτρεις οφείλουν να κάνουν στάση στο Μουσείο Οίνου Blandy όπου μπορεί να επισκεφθεί κανείς τα πιο παλιά κελάρια κρασιού Μαδέιρα και να κάνει ένα νοητό ταξίδι στο χρόνο. Ατυχώς φιλετάκια μόσχου δεν σερβίρονται. Δίπλα ακριβώς κι απέναντι από το Δημοτικό Θέατρο είναι οι Δημοτικοί Κήποι, χώρος αναψυχής για ντόπιους και ξένους.
Ακολουθώντας τη λεωφόρο μέσα από πολύχρωμες ντισκόμπαλες (Christmas time again) είχα φτάσει πια στο δυτικό άκρο του κέντρου της πόλης, στο μεγάλο κυκλικό κόμβο Infante με ένα όμορφο σιντριβάνι στη μέση. Εκεί υπάρχουν και τα απαραίτητα shopping malls όπου σπατάλησα το χρόνο μου χαζεύοντας τα καταστήματα, συγκρίνοντας ποικιλία και τιμές και παρατηρώντας τις αγοραστικές συνήθειες των Μαδεϊριανών.
Η βόλτα στο Funchal ήταν επιβεβλημένη κάθε απόγευμα όταν γυρνούσα από τα tour στα αξιοθέατα του υπόλοιπου νησιού.
Είτε με τα πόδια είτε με το hop on-off bus περιδιάβηκα τα στενά του απολαμβάνοντας τα δειλινά μαζί με τους ντόπιους κάτι ελαφρύ στις υπαίθριες καντίνες της προκυμαίας (οι αξιοπρεπείς τουρίστες εστίαζαν στα εστιατόρια με τιμές διόλου ευκαταφρόνητες). Μνήμες χαλαρές και μυρωδάτες σαν τα κάστανα που ψήνονταν μέσα σε πήλινα και τα οποία είχαν γίνει αγαπημένη συνήθεια.
Τo Funchal ομολογουμένως μου άρεσε.
Ή μάλλον θα έλεγα ότι οι εικόνες του Funchal ήταν ό,τι χρειαζόμουν για να αναβαπτιστώ σε μια ταξιδιάρικη αίσθηση ξεγνοιασιάς. Η μουντή χειμωνιάτικη καθημερινότητα της Αθήνας είχε καταποντιστεί ήδη στα βαθιά νερά του Ατλαντικού.
Η μάγισσα των ταξιδιών είχε κάνει πάλι το θαύμα της με το μαγικό της ραβδάκι. Ήμουν γοητευμένος και πανευτυχής…
Attachments
Last edited by a moderator:
