hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.442
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Η εξόρμηση στα δυτικά του νησιού με βρήκε άλλη μια φορά να περιμένω το εκδρομικό βανάκι στο χώρο υποδοχής του ξενοδοχείου μου.
Αυτή τη φορά η σύνθεση ήταν διαφορετική. Η ομάδα ήταν μεγαλύτερη, νεαρότερη και προερχόμενη από χώρες της Βαλτικής (κοινώς αγέλαστοι Φιννο-εσθονοί χωρίς καμία διάθεση επικοινωνίας)
Η πρώτη μας στάση ήταν περίπου 5 χλμ. έξω από το Funchal στο ψαροχώρι Câmara de Lobos, του οποίου ο κοινοτάρχης ζήλεψε τη δόξα του Funchal καθώς μας υποδέχτηκε μια τεράστια για τα δεδομένα του χωριού φάτνη όπου μόνο η Άρτα και τα Γιάννενα έλειπαν.
Αυτό το γοητευτικό ψαροχώρι, ανακαλύφθηκε από τον πρώτο πορτογαλικό εξερευνητή João Gonçalves Zarco. Στο ήρεμο αυτό μέρος, πριν το κατακλύσουν τα νοήμονα δίποδα έβρισκαν καταφύγιο οι ευγενείς μεσογειακές φώκιες monachus monachus, εξ’ου και το όνομα του χωριού αν μεταφραστεί κατά λέξη. Τόσο γραφικό θεωρείτο που κατάφερνε να ξυπνήσει τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του….Ουίνστον Τσώρτσιλ, που περνούσε τον καιρό του ζωγραφίζοντάς το (εκτός από το πούρο δεν ήξερα ότι είχε και τέτοιες ευαισθησίες).
Câmara de Lobos
Στο χρόνο που παραμείναμε στο χωριό έκανα μια μικρή βόλτα στο γραφικό λιμανάκι με τα ηφαιστειακά πετρώματα να διαμορφώνουν τον λιμενοβραχίονα. Από κεί έχει κανείς μια πανοραμική άποψή του με τις κεραμιδοσκεπές και τους άσπρους τοίχους να με παραπέμπουν έντονα σε σκηνικό Σποράδων.
Στα δρομάκια κοντά στο λιμάνι οι άντρες του χωριού παρέες παρέες κουβέντιαζαν, ενώ στη παραλία δίπλα από τις βάρκες οι ψαράδες καθάριζαν κι έλιαζαν τους γαλέους της πρόσφατης ψαριάς. Όμορφη ήταν και η εκκλησία του χωριού με εντυπωσιακό εσωτερικό.
Το εσωτερικό της εκκλησίας στο Câmara de Lobos
Αφού ο οδηγός κόρναρε μαζεύοντάς μας από όλα τα μήκη και τα πλάτη του χωριού, η σύντομη οδική διαδρομή μας έφερε στις μεγαλοπρεπείς βραχώδεις ακτές του Cabo Girão. Αυτός είναι ένας εκπληκτικός απότομος βράχος στη θάλασσα που οι Μαδεϊριανοί θεωρούν πως είναι ο ψηλότερος παραθαλάσσιος στην Ευρώπη και ο δεύτερος μεγαλύτερος στον κόσμο (589m). Δεν το διερεύνησα η αλήθεια αν ισχύει, πάντως το σίγουρο είναι ότι προσφέρει μια εκπληκτική πανοραμική θέα.
Cabo Girão
Το αξιοπερίεργο όμως είναι ότι στα ριζά του κάθετου βράχου υπάρχει μια μικρή παραλία κι αμέσως πίσω της μια μικρή περιοχή καλλιεργούμενων εκτάσεων. Τώρα πώς, ποιός και γιατί είναι απορίας άξιον!
Για όσους λατρεύουν την αδρεναλίνη να κυλάει στις φλέβες τους, αυτό είναι ένα δημοφιλές σημείο για paragliding και basejumping, ενώ για κάτι λιγότερο επικίνδυνο επιλέξτε την πεζοπορική διαδρομή προς το γειτονικό Câmara de Lobos.
Ο απέραντος γαλήνιος Ατλαντικός από το Cabo Girão
Αφού ατενίσαμε τον Ατλαντικό μαζί με μερικές ντουζίνες άλλους τουρίστες και κάναμε ασκήσεις θάρρους για την υψοφοβία πήραμε το δρόμο για την επόμενη στάση μας.
Τη Ribeira Brava. Το όνομά της προήλθε από τον άγριο (Brava) ποταμό (Ribeira) που εκβάλει στη περιοχή και προφανώς υπερχειλίζει όταν οι βροχοπτώσεις είναι σφοδρές. Στην περίπτωσή μας έμοιαζε περισσότερο με ρεματιά – καταφύγιο για τις πάπιες. Η Ribeira Brava ήταν μια από τις πρώτες ενορίες του νησιού και είχε κατοικηθεί νωρίς στην ιστορία του. Η πόλη έχει να επιδείξει μια εκκλησία (όπου πέτυχα όλους τους ευσεβείς νιούς και γέρους να μετέχουν της ακολουθίας) κι ένα χώρο περιπάτου δίπλα από τη παραλία όπου υπάρχουν καφετέριες και καταστήματα. Θεώρησα την παραμονή μας εκεί σκέτη χασούρα. Ούτε η μικρή παραλία με τα βότσαλα, ούτε τα καταστήματα με συγκίνησαν. Κατέληξα να παίζω με τα πετούμενα και τα καβουράκια στη παραλία….
Η εκκλησία στη Ribeira Brava
Ο καιρός είχε αλλάξει όμως πρόσωπο. Ο πρωινός ήλιος είχε δώσει τη θέση του σε συννεφιά και σιγά σιγά άρχισαν να μας επισκέπτονται και οι πρώτες διστακτικές σταγόνες βροχής.
Ο δρόμος συνέχισε παραλιακά περνώντας από τα χωριά Ponta do Sol και Calheta (δεν τα είδαμε αλλά αναφέρεται ότι είναι γραφικά) για να πάρει ανηφορική στροφή προς το εσωτερικό προς το υψηλότερο οροπέδιο της Μαδέιρας το Paul da Serra.
Η αλλαγή του τοπίου ήταν εντυπωσιακή. Γυμνό, μόνο με χαμηλή βλάστηση, κρύο, χαμένο σχεδόν μέσα στην χαμηλή νέφωση. Θεωρείται μάλιστα ότι εδώ ο καιρός αλλάζει δραματικά από τη μια στιγμή στην άλλη.
Paul da Serra
Κάναμε μια δυο στάσεις σε σημεία που η θέα επέτρεπε να αγναντέψεις τις κοιλάδες που κατηφόριζαν στις βορειοδυτικές ακτές.
Ο κατωφερής δρόμος μας αποκάλυψε σε λίγο αυτό που για μένα ήταν η αποκάλυψη στη Μαδέιρα. Το χωριό Porto Moniz, ένα σημαντικό αλιευτικό κέντρο. Η πανοραμική θέα προς το μικρό παραθαλάσσιο χωριό παραπέμπει περισσότερο σε τοπίο…Ισλανδίας. Κι αυτό από μόνο του αρκούσε για να με ενθουσιάσει.
Porto Moniz
Λίγα σπίτια διάσπαρτα γύρω από μια συστάδα φυσικών ηφαιστειακών πισίνων που δημιουργήθηκαν από την παράκτια ηφαιστειακή λάβα. Αυτές οι ρηχές πισίνες με τα γαλήνια νερά που γέμιζαν από την υπερχείλιση του θαλασσινού νερού είναι πρώτης τάξεως ευκαιρία για κολύμπι. Ειδικά όταν τα άγρια κύματα του Ατλαντικού σκάνε αφρίζοντας πάνω στους ηφαιστειακούς αυτούς σχηματισμούς. Αν ο καιρός ήταν σύμμαχος θα το είχα αποτολμήσει. Πάντως το τραχύ ηφαιστειακό τοπίο, οι μοναδικές πισίνες κι ένα μικρό κάστρο πρόσφεραν μια υπέροχη αίσθηση στη σύντομη παραμονή μας εκεί.
Στάση για γεύμα και η ψαρόσουπα βελουτέ ως ορεκτικό ήταν βάλσαμο με την ψύχρα και τον βροχερό καιρό που επικρατούσε. Προσπάθησα να πιάσω κουβέντα με ένα νεαρό ζευγάρι εσθονών που βρέθηκαν στο νησί στα ξεκούδουνα κερδίζοντας τα εισιτήρια σε έναν ραδιοφωνικό διαγωνισμό. Εις μάτην. Με το τσιγκέλι προχώραγε η κουβέντα.
Αποφάσισα να εγκαταλείψω τις προσπάθειες κοινωνικοποίησης και να κάνω μια μοναχική βόλτα στη γειτονική παραλία. Από κει η θέα ήταν ανεμπόδιστη προς τις εντυπωσιακές απότομες βορεινές ακτές όπου διάσπαρτα μικροί καταρράκτες χύνονταν στη θάλασσα.
Θαύμα μηχανικής δε οι δρόμοι με τα ατέλειωτα τούνελ να διαδέχονται το ένα το άλλο επιτρέποντας και σ’αυτές τις απομονωμένες γωνιές του νησιού να έχουν γρήγορη επικοινωνία με τη πρωτεύουσα.
Περνώντας μέσα από το γραφικό χωριό São Vicente, όπου ένα δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο είναι οι ηφαιστειακές σπηλιές και η ομώνυμη εκκλησία του 17ου αιώνα, πήραμε την ανιούσα του δρόμου επιστροφής στο Funchal μέσα από τις βαθιές και στενές κοιλάδες της Serra de Agua.
To τοπίο κατάφυτο περικλειόταν από ψηλά, απόκρημνα βουνά ονειρικά χαμένα στην ομίχλη.
Φτάσαμε το απόγευμα στο Funchal.
Επέλεξα πάλι να κάνω μια βόλτα στο ιστορικό κέντρο, με τα κλασσικά μου κάστανα στη μαρίνα να με συντροφεύουν στη βραδινή μου ρέμβη…
Η διαδρομή μας στο δυτικό τμήμα του νησιού:
Αυτή τη φορά η σύνθεση ήταν διαφορετική. Η ομάδα ήταν μεγαλύτερη, νεαρότερη και προερχόμενη από χώρες της Βαλτικής (κοινώς αγέλαστοι Φιννο-εσθονοί χωρίς καμία διάθεση επικοινωνίας)
Η πρώτη μας στάση ήταν περίπου 5 χλμ. έξω από το Funchal στο ψαροχώρι Câmara de Lobos, του οποίου ο κοινοτάρχης ζήλεψε τη δόξα του Funchal καθώς μας υποδέχτηκε μια τεράστια για τα δεδομένα του χωριού φάτνη όπου μόνο η Άρτα και τα Γιάννενα έλειπαν.
Αυτό το γοητευτικό ψαροχώρι, ανακαλύφθηκε από τον πρώτο πορτογαλικό εξερευνητή João Gonçalves Zarco. Στο ήρεμο αυτό μέρος, πριν το κατακλύσουν τα νοήμονα δίποδα έβρισκαν καταφύγιο οι ευγενείς μεσογειακές φώκιες monachus monachus, εξ’ου και το όνομα του χωριού αν μεταφραστεί κατά λέξη. Τόσο γραφικό θεωρείτο που κατάφερνε να ξυπνήσει τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του….Ουίνστον Τσώρτσιλ, που περνούσε τον καιρό του ζωγραφίζοντάς το (εκτός από το πούρο δεν ήξερα ότι είχε και τέτοιες ευαισθησίες).
Câmara de Lobos
Στο χρόνο που παραμείναμε στο χωριό έκανα μια μικρή βόλτα στο γραφικό λιμανάκι με τα ηφαιστειακά πετρώματα να διαμορφώνουν τον λιμενοβραχίονα. Από κεί έχει κανείς μια πανοραμική άποψή του με τις κεραμιδοσκεπές και τους άσπρους τοίχους να με παραπέμπουν έντονα σε σκηνικό Σποράδων.
Στα δρομάκια κοντά στο λιμάνι οι άντρες του χωριού παρέες παρέες κουβέντιαζαν, ενώ στη παραλία δίπλα από τις βάρκες οι ψαράδες καθάριζαν κι έλιαζαν τους γαλέους της πρόσφατης ψαριάς. Όμορφη ήταν και η εκκλησία του χωριού με εντυπωσιακό εσωτερικό.
Το εσωτερικό της εκκλησίας στο Câmara de Lobos
Αφού ο οδηγός κόρναρε μαζεύοντάς μας από όλα τα μήκη και τα πλάτη του χωριού, η σύντομη οδική διαδρομή μας έφερε στις μεγαλοπρεπείς βραχώδεις ακτές του Cabo Girão. Αυτός είναι ένας εκπληκτικός απότομος βράχος στη θάλασσα που οι Μαδεϊριανοί θεωρούν πως είναι ο ψηλότερος παραθαλάσσιος στην Ευρώπη και ο δεύτερος μεγαλύτερος στον κόσμο (589m). Δεν το διερεύνησα η αλήθεια αν ισχύει, πάντως το σίγουρο είναι ότι προσφέρει μια εκπληκτική πανοραμική θέα.
Cabo Girão
Το αξιοπερίεργο όμως είναι ότι στα ριζά του κάθετου βράχου υπάρχει μια μικρή παραλία κι αμέσως πίσω της μια μικρή περιοχή καλλιεργούμενων εκτάσεων. Τώρα πώς, ποιός και γιατί είναι απορίας άξιον!
Για όσους λατρεύουν την αδρεναλίνη να κυλάει στις φλέβες τους, αυτό είναι ένα δημοφιλές σημείο για paragliding και basejumping, ενώ για κάτι λιγότερο επικίνδυνο επιλέξτε την πεζοπορική διαδρομή προς το γειτονικό Câmara de Lobos.
Ο απέραντος γαλήνιος Ατλαντικός από το Cabo Girão
Αφού ατενίσαμε τον Ατλαντικό μαζί με μερικές ντουζίνες άλλους τουρίστες και κάναμε ασκήσεις θάρρους για την υψοφοβία πήραμε το δρόμο για την επόμενη στάση μας.
Τη Ribeira Brava. Το όνομά της προήλθε από τον άγριο (Brava) ποταμό (Ribeira) που εκβάλει στη περιοχή και προφανώς υπερχειλίζει όταν οι βροχοπτώσεις είναι σφοδρές. Στην περίπτωσή μας έμοιαζε περισσότερο με ρεματιά – καταφύγιο για τις πάπιες. Η Ribeira Brava ήταν μια από τις πρώτες ενορίες του νησιού και είχε κατοικηθεί νωρίς στην ιστορία του. Η πόλη έχει να επιδείξει μια εκκλησία (όπου πέτυχα όλους τους ευσεβείς νιούς και γέρους να μετέχουν της ακολουθίας) κι ένα χώρο περιπάτου δίπλα από τη παραλία όπου υπάρχουν καφετέριες και καταστήματα. Θεώρησα την παραμονή μας εκεί σκέτη χασούρα. Ούτε η μικρή παραλία με τα βότσαλα, ούτε τα καταστήματα με συγκίνησαν. Κατέληξα να παίζω με τα πετούμενα και τα καβουράκια στη παραλία….
Η εκκλησία στη Ribeira Brava
Ο καιρός είχε αλλάξει όμως πρόσωπο. Ο πρωινός ήλιος είχε δώσει τη θέση του σε συννεφιά και σιγά σιγά άρχισαν να μας επισκέπτονται και οι πρώτες διστακτικές σταγόνες βροχής.
Ο δρόμος συνέχισε παραλιακά περνώντας από τα χωριά Ponta do Sol και Calheta (δεν τα είδαμε αλλά αναφέρεται ότι είναι γραφικά) για να πάρει ανηφορική στροφή προς το εσωτερικό προς το υψηλότερο οροπέδιο της Μαδέιρας το Paul da Serra.
Η αλλαγή του τοπίου ήταν εντυπωσιακή. Γυμνό, μόνο με χαμηλή βλάστηση, κρύο, χαμένο σχεδόν μέσα στην χαμηλή νέφωση. Θεωρείται μάλιστα ότι εδώ ο καιρός αλλάζει δραματικά από τη μια στιγμή στην άλλη.
Paul da Serra
Κάναμε μια δυο στάσεις σε σημεία που η θέα επέτρεπε να αγναντέψεις τις κοιλάδες που κατηφόριζαν στις βορειοδυτικές ακτές.
Ο κατωφερής δρόμος μας αποκάλυψε σε λίγο αυτό που για μένα ήταν η αποκάλυψη στη Μαδέιρα. Το χωριό Porto Moniz, ένα σημαντικό αλιευτικό κέντρο. Η πανοραμική θέα προς το μικρό παραθαλάσσιο χωριό παραπέμπει περισσότερο σε τοπίο…Ισλανδίας. Κι αυτό από μόνο του αρκούσε για να με ενθουσιάσει.
Porto Moniz
Λίγα σπίτια διάσπαρτα γύρω από μια συστάδα φυσικών ηφαιστειακών πισίνων που δημιουργήθηκαν από την παράκτια ηφαιστειακή λάβα. Αυτές οι ρηχές πισίνες με τα γαλήνια νερά που γέμιζαν από την υπερχείλιση του θαλασσινού νερού είναι πρώτης τάξεως ευκαιρία για κολύμπι. Ειδικά όταν τα άγρια κύματα του Ατλαντικού σκάνε αφρίζοντας πάνω στους ηφαιστειακούς αυτούς σχηματισμούς. Αν ο καιρός ήταν σύμμαχος θα το είχα αποτολμήσει. Πάντως το τραχύ ηφαιστειακό τοπίο, οι μοναδικές πισίνες κι ένα μικρό κάστρο πρόσφεραν μια υπέροχη αίσθηση στη σύντομη παραμονή μας εκεί.
Στάση για γεύμα και η ψαρόσουπα βελουτέ ως ορεκτικό ήταν βάλσαμο με την ψύχρα και τον βροχερό καιρό που επικρατούσε. Προσπάθησα να πιάσω κουβέντα με ένα νεαρό ζευγάρι εσθονών που βρέθηκαν στο νησί στα ξεκούδουνα κερδίζοντας τα εισιτήρια σε έναν ραδιοφωνικό διαγωνισμό. Εις μάτην. Με το τσιγκέλι προχώραγε η κουβέντα.
Αποφάσισα να εγκαταλείψω τις προσπάθειες κοινωνικοποίησης και να κάνω μια μοναχική βόλτα στη γειτονική παραλία. Από κει η θέα ήταν ανεμπόδιστη προς τις εντυπωσιακές απότομες βορεινές ακτές όπου διάσπαρτα μικροί καταρράκτες χύνονταν στη θάλασσα.
Θαύμα μηχανικής δε οι δρόμοι με τα ατέλειωτα τούνελ να διαδέχονται το ένα το άλλο επιτρέποντας και σ’αυτές τις απομονωμένες γωνιές του νησιού να έχουν γρήγορη επικοινωνία με τη πρωτεύουσα.
Περνώντας μέσα από το γραφικό χωριό São Vicente, όπου ένα δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο είναι οι ηφαιστειακές σπηλιές και η ομώνυμη εκκλησία του 17ου αιώνα, πήραμε την ανιούσα του δρόμου επιστροφής στο Funchal μέσα από τις βαθιές και στενές κοιλάδες της Serra de Agua.
To τοπίο κατάφυτο περικλειόταν από ψηλά, απόκρημνα βουνά ονειρικά χαμένα στην ομίχλη.
Φτάσαμε το απόγευμα στο Funchal.
Επέλεξα πάλι να κάνω μια βόλτα στο ιστορικό κέντρο, με τα κλασσικά μου κάστανα στη μαρίνα να με συντροφεύουν στη βραδινή μου ρέμβη…
Η διαδρομή μας στο δυτικό τμήμα του νησιού:
Attachments
Last edited by a moderator:
