hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.442
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Για να ανακαλύψεις τις ομορφιές του νησιού αν είσαι μοναχικός ταξιδιώτης δεν απαιτείται ιδιαίτερη προσπάθεια.
Ή νοικιάζεις αυτοκίνητο και ξεχύνεσαι στους επαρχιακούς δρόμους ή μπορείς να κανονίσεις κάποιο από τα προγραμματισμένα tours προς όλες τις γωνιές του.
Επειδή με την οδήγηση έχω πάντα ένα θέμα, είχα οργανώσει ήδη από την Αθήνα τις εκδρομές προς τ’ανατολικά, τα δυτικά και το κέντρο του νησιού. Χρησιμοποίησα τις υπηρεσίες του τοπικού γραφείου Madeira Seekers όπου μετά την πρώτη ανταλλαγή e-mail ανακάλυψα προς έκπληξή μου ότι το διαχειρίζεται έλληνας ομογενής εκ Νοτίου Αφρικής εγκατεστημένος χρόνια στο νησί του Ατλαντικού.
Με το Γιώργο είχαμε την ευκαιρία να πιούμε κι ένα καφέ παρέα, συζητώντας για τη ζωή και τα του τουρισμού στη Μαδέιρα (η κρίση ακόμα στην Ελλάδα δεν είχε διαφανεί για να μονοπωλήσει τη κουβέντα μας) κι από κείνον έμαθα ότι η ελληνική κοινότητα της Μαδέιρα αριθμεί μια χούφτα συμπατριώτες μας.
Η πρώτη εκδρομή περιελάμβανε το ανατολικό κομμάτι του νησιού. Το μικρό βανάκι με παρέλαβε από το ξενοδοχείο μου κατά τις 9 το πρωί και παρέα με όλους τους απόστρατους της βρετανικής κοινωνίας ξεκινήσαμε χαρωπά εν μέσω λαμπρού ήλιου.
Η πρώτη στάση ήταν στο μεσόγειο κεφαλοχώρι Camacha το οποίο είναι γνωστό για την κατασκευή ψάθινων αντικειμένων: από μικροαντικείμενα ως ολόκληρα έπιπλα. Κατά την πάγια τακτική των tour η στάση αφορούσε επίσκεψη σε ένα τεράστιο κατάστημα όπου στοιβάζονταν κάθε λογής ψάθινα αντικείμενα κάποια από τα οποία οφείλω να ομολογήσω ήταν πραγματικά έργα τέχνης. Το βαρύ πυροβολικό της έκθεσης ήταν μια τεράστια «κιβωτός του Νώε» με ψάθινα ζώα!!! Αφού υπέβαλα τα σέβη μου στους καλλιτέχνες, χαλιναγωγώντας το καταναλωτικό μου ένστικτο, έκανα μια χαλαρή βόλτα στη πλατεία του χωριού επισκεπτόμενος την σχετικά μοντέρνας αρχιτεκτονικής σχεδίασης εκκλησία κι απολαμβάνοντας τον δροσερό αέρα του υψόμετρου και την ανεμπόδιστη θέα προς τις ανατολικές ακτές του νησιού.
Για όλες τις χρήσεις και γούστα...
Η διαδρομή άρχισε τώρα την ανωφερή πορεία της προς την τρίτη υψηλότερη κορυφή του νησιού το Pico do Arieiro. Η πυκνή βλάστηση έδωσε τη θέση της σε ένα γυμνό ορεινό τοπίο. Σε υψόμετρο 1.818 μέτρων, παρά το τσουχτερό κρύο και τον αέρα η θέα ήταν εξαιρετική. Οι γυμνές απότομες ηφαιστειακές βουνοκορφές φαινόντουσαν σαν να ξεπηδούν μέσα από ένα πυκνό σεντόνι από σύννεφα. Από το σημείο ξεκινούν πεζοπορικές διαδρομές τόσο προς την ψηλότερη κορφή του νησιού όσο και προς το Funchal. Ήδη κάποιοι τολμηροί ξεκινούσαν τον ποδαρόδρομο με πλήρη εξοπλισμό αν και όπως διαπίστωσα το μονοπάτι ήταν αρκετά βατό και με καλή σήμανση.
Πάνω από τα σύννεφα
Pico do Arieiro
Το βανάκι μας πήρε στροφή τώρα προς τη βόρεια πλευρά του νησιού περνώντας μέσα από τη δασωμένη περιοχή του Ribeiro Frio (που σημαίνει κρύο ποτάμι). Κάναμε στάση στο μικρό χωριό και περπατώντας μέσω μιας φάρμας πέστροφας (χαζεύοντας τις πισίνες όπου ζουν και αναπαράγονται οι εκλεκτοί ιχθύες) κάναμε μια ευχάριστη εύκολη βόλτα μέσα στο δάσος και πλάι από μια levada για να καταλήξουμε σε μια βεράντα (Balcões) με πανοραμική θέα στη κοιλάδα του ποταμού Ametade, τόσο προς τις γυμνές κορφές των βουνών όσο και προς τις δασωμένες πλαγιές τους μέχρι που αυτές καταλήγουν στις βορεινές ακτές. Ο επισκέπτης θα εκτιμήσει την σπάνια ομορφιά του τοπίου αν αναλογιστεί ότι το μοναδικό αυτό υποτροπικό δάσος («Laurisilva») με ενδημική χλωρίδα (τουλάχιστον 76 είδη) και πανίδα είναι κατάλοιπο από την προϊστορική εποχή και θεωρείται μνημείο φυσικής ομορφιάς της UNESCO από το 1999
Η θέα από το Balcões
Εδώ θα κάνω μια παρένθεση για τα levadas. Αυτές αποτελούν πρακτικά ένα σύστημα άρδευσης που επιτρέπει την μεταφορά νερού από το δυτικό και βορειοδυτικό τμήμα του νησιού στον άνυδρο σχετικά αλλά πολυπληθέστερο νότο. Τα νερά της βροχής οδηγούνται μέσα από τα στενά αυτά κανάλια που αρδεύουν τις καλλιέργειες του νησιού. Η κατασκευή τους ήταν μια επίπονη διαδικασία στο ορεινό τοπίο του νησιού. Με συνολικό μήκος 2170 χλμ (!!) έχουν μακραίωνη ιστορία (μερικά χρονολογούνται από τον 16ο αιώνα, ενώ το τελευταίο κατασκευάστηκε το 1940). Δίπλα από τα κανάλια αυτά υπάρχουν μονοπάτια και οι πεζοπορικές διαδρομές εκεί θεωρούνται από τις σημαντικότερες φυσιολατρικές δραστηριότητες στη Μαδέιρα.
Περπατώντας δπίπλα από μια levada στο Ribeiro frio
Η επόμενη στάση μας οδήγησε σε ένα όμορφο χωριό στη βόρεια ακτή, το Santana. Εδώ η ατραξιόν είναι τα μοναδικά παραδοσιακά τριγωνικά σπίτια με την ξύλινη εσωτερική επένδυση, τις αχυρένιες σκεπές τους και τις πολύχρωμες πόρτες & παράθυρα σε έντονα χρώματα. Χρονολογούνται από τον 16ο αιώνα και η λειτουργικότητά τους ήταν απλή. Στο ισόγειο ήταν το καθιστικό και στη σοφίτα το υπνοδωμάτιο. Λόγω του κλίματος συχνά οι κάτοικοι μαγείρευαν, έτρωγαν και …πήγαν τουαλέτα εκτός του κυρίου κτίσματος. Σήμερα στην περιοχή μπορεί κανείς να εντοπίσει διάσπαρτα τέτοια κτίσματα όμως τα περισσότερα είναι υπό κατάρρευση. Έτσι προς τέρψιν των τουριστών μερικά έχουν ανακαινιστεί μέσα σε όμορφα παρτέρια και είναι επισκέψιμα.
Τα σπιτάκια στην Santana
Ακολουθήσαμε τον φιδογυριστό δρόμο κάνοντας στάση για μεσημεριανό γεύμα σε ένα συμπαθητικό εστιατόριο σκαμμένο μέσα σε βράχο όπου επιτέλους μπόρεσα να ανταλλάξω και μερικές κουβέντες με τους συνταξιδιώτες μου. Οι βορεινές ακτές του νησιού είναι απότομες κι ως εκ τούτου απαγορευτικές για παραθαλάσσιες οδικές διαδρομές
Σκηνικό των βορεινών ακτών του νησιού
Καταλήξαμε στο ανατολικό μέρος του νησιού όπου βρίσκεται το γήπεδο γκολφ Santo da Serra που κάθε χρόνο, από το 1993, πραγματοποιείται το Madeira Open, μέρος του PGA Tour. Ομολογώ ότι λάτρης του γκολφ δεν είμαι και την επίσκεψη εκεί χασούρα τη θεώρησα. Άλλωστε οι περισσότεροι από τη μικρή μας παρέα το έριξαν στους καφέδες στην κυριλέ (αλλοίμονο) καφετέρια.
Εγώ βόλταρα στο πληκτικό καλοκουρεμένο γρασίδι του απέραντου γηπέδου, αγναντεύοντας το ανατολικότερο σημείο του νησιού το Ponta de São Lourenço. Κρίμα δεν μπορούσαμε να φτάσουμε ως εκεί καθώς το τοπίο είναι συναρπαστικό, με τους ψηλούς γκρεμούς με τα ηφαιστειακά χρώματα να βουλιάζουν κυριολεκτικά στη θάλασσα…
Aγνατεύοντας το Ponta de São Lourenço
Η επιστροφή προς το Funchal περιελάμβανε μια στάση στο ορεινό Monte. Το σκηνικό της μικρής πόλης μου θύμισε έντονα ορεινό χωριό στην πατρίδα μας, με τη πλατεία και τα σπιτάκια τριγύρω.
Μonte
Εδώ βρίσκονται οι δημόσιοι κήποι του Monte, όμως το μέρος είναι γνωστό για το ιερό προσκύνημα της Nossa Senhora do Monte, προστάτιδας του νησιού.
Η εκκλησία χτισμένη το 1818 με την επιβλητική πρόσοψη του, αγναντεύει τις ακτές του Ατλαντικού και το Funchal. Το μικρό αγαλματίδιο της Παρθένου είναι το αντικείμενο προσκυνηματικής λατρείας, ειδικά τον 15αύγουστο όπου οι πιστοί ανέρχονται γονυπετείς τα σκαλιά της (για να μη θεωρούμε ότι αυτά γίνονται μόνο στη Τήνο).
Εδώ επίσης υπάρχει και το οστεοφυλάκιο του Καρόλου Α΄των Αψβούργων που απεβίωσε στο νησί πάνω στο άνθος της νιότης του από πνευμονία. Δεν πρόλαβε ο κακομοίρης να χαρεί το στέμα του. Το 1916 στέφθηκε, το 1918 εκθρονίστηκε και εξορίστηκε ...
Nossa Senhora do Monte
Το Monte επίσης είναι γνωστό για τον εναλλακτικό τρόπο επιστροφής στο Funchal. Mε το... έλκηθρο του Monte! Κάθεστε πάνω σε ψάθινο καλάθι με ξύλινους τροχούς και μπορείτε να καλύψετε την απόσταση των 4 χλμ ως το Funchal σε 20 λεπτά. Μην φοβάστε δεν σας αμολάνε στην κατηφόρα κι όποιον πάρει ο Χάρος... Οι επιβάτες κάθονται αναπαυτικά πάνω στα μαξιλαράκια τους κι αφήνονται στα έμπειρα χέρια του οδηγού με το χαρακτηριστικό καπελίνο του, που ξέρει τα κατατόπια και χρησιμοποιεί...τις μπότες του για να φρενάρει... Προσωπικά δεν το αποτόλμησα για να σας μεταφέρω την εμπειρία.
Το απογευματάκι πια επιστρέψαμε οδικώς στο Funchal. Για μια ακόμα φορά έκανα μια μεγάλη βόλτα στη παλιά πόλη και μασούλησα τα κάστανά μου στην προκυμαία αντάμα με τους ντόπιους…
Ή νοικιάζεις αυτοκίνητο και ξεχύνεσαι στους επαρχιακούς δρόμους ή μπορείς να κανονίσεις κάποιο από τα προγραμματισμένα tours προς όλες τις γωνιές του.
Επειδή με την οδήγηση έχω πάντα ένα θέμα, είχα οργανώσει ήδη από την Αθήνα τις εκδρομές προς τ’ανατολικά, τα δυτικά και το κέντρο του νησιού. Χρησιμοποίησα τις υπηρεσίες του τοπικού γραφείου Madeira Seekers όπου μετά την πρώτη ανταλλαγή e-mail ανακάλυψα προς έκπληξή μου ότι το διαχειρίζεται έλληνας ομογενής εκ Νοτίου Αφρικής εγκατεστημένος χρόνια στο νησί του Ατλαντικού.
Με το Γιώργο είχαμε την ευκαιρία να πιούμε κι ένα καφέ παρέα, συζητώντας για τη ζωή και τα του τουρισμού στη Μαδέιρα (η κρίση ακόμα στην Ελλάδα δεν είχε διαφανεί για να μονοπωλήσει τη κουβέντα μας) κι από κείνον έμαθα ότι η ελληνική κοινότητα της Μαδέιρα αριθμεί μια χούφτα συμπατριώτες μας.
Η πρώτη εκδρομή περιελάμβανε το ανατολικό κομμάτι του νησιού. Το μικρό βανάκι με παρέλαβε από το ξενοδοχείο μου κατά τις 9 το πρωί και παρέα με όλους τους απόστρατους της βρετανικής κοινωνίας ξεκινήσαμε χαρωπά εν μέσω λαμπρού ήλιου.
Η πρώτη στάση ήταν στο μεσόγειο κεφαλοχώρι Camacha το οποίο είναι γνωστό για την κατασκευή ψάθινων αντικειμένων: από μικροαντικείμενα ως ολόκληρα έπιπλα. Κατά την πάγια τακτική των tour η στάση αφορούσε επίσκεψη σε ένα τεράστιο κατάστημα όπου στοιβάζονταν κάθε λογής ψάθινα αντικείμενα κάποια από τα οποία οφείλω να ομολογήσω ήταν πραγματικά έργα τέχνης. Το βαρύ πυροβολικό της έκθεσης ήταν μια τεράστια «κιβωτός του Νώε» με ψάθινα ζώα!!! Αφού υπέβαλα τα σέβη μου στους καλλιτέχνες, χαλιναγωγώντας το καταναλωτικό μου ένστικτο, έκανα μια χαλαρή βόλτα στη πλατεία του χωριού επισκεπτόμενος την σχετικά μοντέρνας αρχιτεκτονικής σχεδίασης εκκλησία κι απολαμβάνοντας τον δροσερό αέρα του υψόμετρου και την ανεμπόδιστη θέα προς τις ανατολικές ακτές του νησιού.
Για όλες τις χρήσεις και γούστα...
Η διαδρομή άρχισε τώρα την ανωφερή πορεία της προς την τρίτη υψηλότερη κορυφή του νησιού το Pico do Arieiro. Η πυκνή βλάστηση έδωσε τη θέση της σε ένα γυμνό ορεινό τοπίο. Σε υψόμετρο 1.818 μέτρων, παρά το τσουχτερό κρύο και τον αέρα η θέα ήταν εξαιρετική. Οι γυμνές απότομες ηφαιστειακές βουνοκορφές φαινόντουσαν σαν να ξεπηδούν μέσα από ένα πυκνό σεντόνι από σύννεφα. Από το σημείο ξεκινούν πεζοπορικές διαδρομές τόσο προς την ψηλότερη κορφή του νησιού όσο και προς το Funchal. Ήδη κάποιοι τολμηροί ξεκινούσαν τον ποδαρόδρομο με πλήρη εξοπλισμό αν και όπως διαπίστωσα το μονοπάτι ήταν αρκετά βατό και με καλή σήμανση.
Πάνω από τα σύννεφα
Pico do Arieiro
Το βανάκι μας πήρε στροφή τώρα προς τη βόρεια πλευρά του νησιού περνώντας μέσα από τη δασωμένη περιοχή του Ribeiro Frio (που σημαίνει κρύο ποτάμι). Κάναμε στάση στο μικρό χωριό και περπατώντας μέσω μιας φάρμας πέστροφας (χαζεύοντας τις πισίνες όπου ζουν και αναπαράγονται οι εκλεκτοί ιχθύες) κάναμε μια ευχάριστη εύκολη βόλτα μέσα στο δάσος και πλάι από μια levada για να καταλήξουμε σε μια βεράντα (Balcões) με πανοραμική θέα στη κοιλάδα του ποταμού Ametade, τόσο προς τις γυμνές κορφές των βουνών όσο και προς τις δασωμένες πλαγιές τους μέχρι που αυτές καταλήγουν στις βορεινές ακτές. Ο επισκέπτης θα εκτιμήσει την σπάνια ομορφιά του τοπίου αν αναλογιστεί ότι το μοναδικό αυτό υποτροπικό δάσος («Laurisilva») με ενδημική χλωρίδα (τουλάχιστον 76 είδη) και πανίδα είναι κατάλοιπο από την προϊστορική εποχή και θεωρείται μνημείο φυσικής ομορφιάς της UNESCO από το 1999
Η θέα από το Balcões
Εδώ θα κάνω μια παρένθεση για τα levadas. Αυτές αποτελούν πρακτικά ένα σύστημα άρδευσης που επιτρέπει την μεταφορά νερού από το δυτικό και βορειοδυτικό τμήμα του νησιού στον άνυδρο σχετικά αλλά πολυπληθέστερο νότο. Τα νερά της βροχής οδηγούνται μέσα από τα στενά αυτά κανάλια που αρδεύουν τις καλλιέργειες του νησιού. Η κατασκευή τους ήταν μια επίπονη διαδικασία στο ορεινό τοπίο του νησιού. Με συνολικό μήκος 2170 χλμ (!!) έχουν μακραίωνη ιστορία (μερικά χρονολογούνται από τον 16ο αιώνα, ενώ το τελευταίο κατασκευάστηκε το 1940). Δίπλα από τα κανάλια αυτά υπάρχουν μονοπάτια και οι πεζοπορικές διαδρομές εκεί θεωρούνται από τις σημαντικότερες φυσιολατρικές δραστηριότητες στη Μαδέιρα.
Περπατώντας δπίπλα από μια levada στο Ribeiro frio
Η επόμενη στάση μας οδήγησε σε ένα όμορφο χωριό στη βόρεια ακτή, το Santana. Εδώ η ατραξιόν είναι τα μοναδικά παραδοσιακά τριγωνικά σπίτια με την ξύλινη εσωτερική επένδυση, τις αχυρένιες σκεπές τους και τις πολύχρωμες πόρτες & παράθυρα σε έντονα χρώματα. Χρονολογούνται από τον 16ο αιώνα και η λειτουργικότητά τους ήταν απλή. Στο ισόγειο ήταν το καθιστικό και στη σοφίτα το υπνοδωμάτιο. Λόγω του κλίματος συχνά οι κάτοικοι μαγείρευαν, έτρωγαν και …πήγαν τουαλέτα εκτός του κυρίου κτίσματος. Σήμερα στην περιοχή μπορεί κανείς να εντοπίσει διάσπαρτα τέτοια κτίσματα όμως τα περισσότερα είναι υπό κατάρρευση. Έτσι προς τέρψιν των τουριστών μερικά έχουν ανακαινιστεί μέσα σε όμορφα παρτέρια και είναι επισκέψιμα.
Τα σπιτάκια στην Santana
Ακολουθήσαμε τον φιδογυριστό δρόμο κάνοντας στάση για μεσημεριανό γεύμα σε ένα συμπαθητικό εστιατόριο σκαμμένο μέσα σε βράχο όπου επιτέλους μπόρεσα να ανταλλάξω και μερικές κουβέντες με τους συνταξιδιώτες μου. Οι βορεινές ακτές του νησιού είναι απότομες κι ως εκ τούτου απαγορευτικές για παραθαλάσσιες οδικές διαδρομές
Σκηνικό των βορεινών ακτών του νησιού
Καταλήξαμε στο ανατολικό μέρος του νησιού όπου βρίσκεται το γήπεδο γκολφ Santo da Serra που κάθε χρόνο, από το 1993, πραγματοποιείται το Madeira Open, μέρος του PGA Tour. Ομολογώ ότι λάτρης του γκολφ δεν είμαι και την επίσκεψη εκεί χασούρα τη θεώρησα. Άλλωστε οι περισσότεροι από τη μικρή μας παρέα το έριξαν στους καφέδες στην κυριλέ (αλλοίμονο) καφετέρια.
Εγώ βόλταρα στο πληκτικό καλοκουρεμένο γρασίδι του απέραντου γηπέδου, αγναντεύοντας το ανατολικότερο σημείο του νησιού το Ponta de São Lourenço. Κρίμα δεν μπορούσαμε να φτάσουμε ως εκεί καθώς το τοπίο είναι συναρπαστικό, με τους ψηλούς γκρεμούς με τα ηφαιστειακά χρώματα να βουλιάζουν κυριολεκτικά στη θάλασσα…
Aγνατεύοντας το Ponta de São Lourenço
Η επιστροφή προς το Funchal περιελάμβανε μια στάση στο ορεινό Monte. Το σκηνικό της μικρής πόλης μου θύμισε έντονα ορεινό χωριό στην πατρίδα μας, με τη πλατεία και τα σπιτάκια τριγύρω.
Μonte
Εδώ βρίσκονται οι δημόσιοι κήποι του Monte, όμως το μέρος είναι γνωστό για το ιερό προσκύνημα της Nossa Senhora do Monte, προστάτιδας του νησιού.
Η εκκλησία χτισμένη το 1818 με την επιβλητική πρόσοψη του, αγναντεύει τις ακτές του Ατλαντικού και το Funchal. Το μικρό αγαλματίδιο της Παρθένου είναι το αντικείμενο προσκυνηματικής λατρείας, ειδικά τον 15αύγουστο όπου οι πιστοί ανέρχονται γονυπετείς τα σκαλιά της (για να μη θεωρούμε ότι αυτά γίνονται μόνο στη Τήνο).
Εδώ επίσης υπάρχει και το οστεοφυλάκιο του Καρόλου Α΄των Αψβούργων που απεβίωσε στο νησί πάνω στο άνθος της νιότης του από πνευμονία. Δεν πρόλαβε ο κακομοίρης να χαρεί το στέμα του. Το 1916 στέφθηκε, το 1918 εκθρονίστηκε και εξορίστηκε ...
Nossa Senhora do Monte
Το Monte επίσης είναι γνωστό για τον εναλλακτικό τρόπο επιστροφής στο Funchal. Mε το... έλκηθρο του Monte! Κάθεστε πάνω σε ψάθινο καλάθι με ξύλινους τροχούς και μπορείτε να καλύψετε την απόσταση των 4 χλμ ως το Funchal σε 20 λεπτά. Μην φοβάστε δεν σας αμολάνε στην κατηφόρα κι όποιον πάρει ο Χάρος... Οι επιβάτες κάθονται αναπαυτικά πάνω στα μαξιλαράκια τους κι αφήνονται στα έμπειρα χέρια του οδηγού με το χαρακτηριστικό καπελίνο του, που ξέρει τα κατατόπια και χρησιμοποιεί...τις μπότες του για να φρενάρει... Προσωπικά δεν το αποτόλμησα για να σας μεταφέρω την εμπειρία.
Το απογευματάκι πια επιστρέψαμε οδικώς στο Funchal. Για μια ακόμα φορά έκανα μια μεγάλη βόλτα στη παλιά πόλη και μασούλησα τα κάστανά μου στην προκυμαία αντάμα με τους ντόπιους…
Attachments
Last edited by a moderator:
