Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.206
- Likes
- 25.629
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Σε ευχαριστώ πολύ
Εντάξει, φουσκώνω από υπερηφάνεια όταν διαβάζω αυτό το σχόλιο, από έναν μετρ της φωτογραφίας.υπέροχες φωτογραφίες!
Μήπως δεν είμαι τόσο κακή φωτογράφος τελικά?
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Δεκέμβριο 2019 - Φεβρουάριο 2020!!
- Thread starter Klair
- Ημερομηνία δημιουργίας
Μήπως δεν είμαι τόσο κακή φωτογράφος τελικά?
Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.206
- Likes
- 25.629
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Σε ευχαριστώ πολύ!
Ευχαριστώ πολύ!
Χρυσές δουλειές θα κάνεις!
Last edited by a moderator:
Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.206
- Likes
- 25.629
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Κεφάλαιο 3
Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2018
Η Γάνδη είναι μια πόλη στην οποία φοιτούν χιλιάδες φοιτητές. Διαθέτει δε, μια ολόκληρη συνοικία στο ψηλότερο σημείο της πόλης, για τη φιλοξενία όλων αυτών των παιδιών. Φανταστείτε πόσο μπροστά στο εκπαιδευτικό σύστημα είναι η πόλη, που έχει Πανεπιστήμιο ακόμα και για…….UFO!!
Αστειεύομαι φυσικά!
Το UFO Ghent University γειτνιάζει με τον ναό του Αγίου Πέτρου για τον οποίο σας μίλησα στο προηγούμενο κεφάλαιο. Tα περισσότερα τμήματα της κεντρικής διοίκησης έχουν τα γραφεία τους στο κτίριο της Πρυτανείας, στην οδό Sint-Pietersnieuwstraat.
Το Πανεπιστήμιο συγκαταλέγεται στη λίστα με τα 100 κορυφαία Πανεπιστήμια και είναι ένα από τα μεγαλύτερα ιδρύματα του Βελγίου, με έτος ίδρυσης το 1817. Οι 11 σχολές του προσφέρουν ένα ευρύ φάσμα μαθημάτων και διεξάγουν σε βάθος έρευνα, σε ένα επίσης ευρύ φάσμα επιστημονικών τομέων. Το Πανεπιστήμιο υποστηρίζει εγκαταστάσεις εστιατορίου, βιβλιοθήκης, συνεδριακού κέντρου, γλωσσικού κέντρου αλλά και Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου, το οποίο αποτελεί και το αντικείμενο ενδιαφέροντος του γιου μου.
Εδώ βρεθήκαμε λοιπόν, το πρωινό της 4ης Οκτωβρίου του 2018, τρίτης μέρας μας στη Γάνδη, για να γίνει η εγγραφή του γιου μου και να επισημοποιηθεί πλέον η παρουσία του στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, στις 8 Οκτωβρίου του 2018, ημέρα Δευτέρα. Έμεινα να τον περιμένω έξω στο πεζοδρόμιο. Για να σκοτώσω την ώρα μου έπαιζα με τη φωτογραφική μηχανή φωτογραφίζοντας την αέναη κίνηση των φοιτητών και των ποδηλάτων τους. Αλήθεια πως μπορείς να ξεχωρίσεις ποιο ποδήλατο σου ανήκει ανάμεσα σε όλον αυτόν τον χαμό?
Μετά από κάμποση ώρα βγήκε, κρατώντας τη φοιτητική κάρτα του στο χέρι, έτοιμος πλέον για νέες εμπειρίες και προκλήσεις.
Το πρόγραμμα για τη συνέχεια είχε... τι άλλο? Βόλτες “χωρίς πρόγραμμα” στην πόλη. Τον μόνο “όρο” που είχα θέσει για σήμερα ήταν η επίσκεψη στην κορυφή του Κωδωνοστασίου, αφού η μέρα ήταν επίσης καλή και ζεστή και ήθελα να δω την πόλη από ψηλά λουσμένη στο φως. Η διαδρομή που ακολουθήσαμε για το κέντρο ήταν λίγο διαφορετική, αφού δεν επιλέξαμε να κινηθούμε δίπλα στο ποτάμι όπως χθες, αλλά προτιμήσαμε να μπούμε στην καρδιά της αγοράς και να περπατήσουμε χαζεύοντας μαγαζιά και βιτρίνες.
Η οδός Veldstraat εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό, αφού είναι ο κύριος εμπορικός δρόμος, και εδώ βρίσκονται πολλά καταστήματα αλλά και μερικές από τις μεγαλύτερες γνωστές αλυσίδες. Ο δρόμος είναι από τους παλαιότερους γνωστούς δρόμους της Γάνδης. Εδώ μας εντυπωσίασαν περισσότερο τα λίγα απομεινάρια των παλαιών κτιρίων, παρά τελικά τα εμπορικά καταστήματα. Αυτά τα τόσο ιστορικά κτίρια, ενδεχομένως να αποτελούσαν κάποια ξενοδοχεία, κατά τη διάρκεια του 18ου ή 19ου αιώνα, αφού η οδός ήταν σημαντική για τα μεγάλα ξενοδοχεία της τα οποία φιλοξένησαν σημαντικές προσωπικότητες της εποχής. Η κίνηση πεζών και ποδηλατών ήταν πολύ αυξημένη, ενώ τον πλακόστρωτο δρόμο διατρέχει και το τραμ.
Στη συνέχεια αφήσαμε την Veldstraat και αναζητήσαμε την οδό Kalandestraat, στην οποία εκτός από μoδάτα καταστήματα, υπάρχουν και αρκετά delicatessen μαγαζιά, με ωραία γλυκά και φυσικά πολλές σοκολάτες.
Όταν μπήκαμε σε αυτόν τον πλακόστρωτο πεζόδρομο αμέσως μου δημιούργησε την αίσθηση μιας μικρής “φωλιάς”. Μικρά χαριτωμένα καφέ βγάζουν τραπεζάκια γύρω-γύρω,
ενώ ένα σιντριβάνι κοσμεί τη λιλιπούτεια πλατεία. Ο κόσμος γεμίζει όλα τα καθίσματα πίνοντας τον καφέ του ή τη μπίρα του συνοδεία snacks ή γλυκών.
Εδώ επιτρέπονται μόνο πεζοί. Ακόμα και οι ποδηλάτες πρέπει να κατεβαίνουν από το ποδήλατό τους και να περπατούν κρατώντας το με το χέρι. Η αστυνομία καραδοκεί και το πρόστιμο είναι τσουχτερό, 58 ευρώ παρακαλώ! Επιβεβαιωμένο και από την Ειρήνη, την κοπέλα που γνωρίσαμε στην IKEA, η οποία την πάτησε και έφαγε το πρόστιμο. Και όλα αυτά συμβαίνουν εδώ μέχρι τις 6 το απόγευμα. Μετά τα καφέ κλείνουν, τα τραπέζια και οι καρέκλες απομακρύνονται και ο “δρόμος-φωλίτσα” σχεδόν ερημώνει.
Λίγο πριν στρίψουμε δεξιά, στην οδό Sint-Baafspein, πίσω από τα κτίρια “έσκασε μύτη” η κορυφή του Καμπαναριού.
Φτάσαμε στο σημείο της πόλης που απλώνονται σε παράταξη, το ένα μετά το άλλο, όλα τα αξιοθέατα της Γάνδης.
La crème de la crème!!
Αριστερά η Korenmarkt
και η εκκλησία του Αγίου Νικολάου (Sint-Niklaaskerk),
ακριβώς μπροστά μας το Stadshal / City Pavilion
και το Stadhuis Ghent (Δημαρχείο), το οποίο αποτελείται από δύο πτέρυγες. Η παλαιότερη είναι σε ρυθμό γοτθικό και χτίστηκε μεταξύ 1519 και 1539. Οι κόγχες στην πρόσοψη φέρουν τα αγάλματα των μετρητών της Φλάνδρας. Τα δεκαεννέα αγάλματα έγιναν στα τέλη του 19ου αιώνα.
Φωτογραφία από το internet. Η μοναδική σε όλη την ιστορία που δεν είναι δική μου.
Η άλλη πτέρυγα είναι χτισμένη σε αναγεννησιακό στιλ μεταξύ 1595 και 1618. Οι κίονες που χαρακτηρίζουν το κτίριο είναι δωρικού, ιωνικού και κορινθιακού ρυθμού.
Δεξιά μας το Κωδωνοστάσιο,
η πλατεία Sint-Baafsplein,
ο καθεδρικός ναός Sint-Baafskathedral
και το NTGent το θέατρο που ιδρύθηκε το 1965.
Bγάλαμε εισιτήρια για την άνοδό μας στο Καμπαναριό [8 ευρώ εγώ και 2,70 ευρώ ο γιος (κάτω των 26 ετών ίσχυε αυτή η τιμή)].
Kατεβήκαμε πρώτα μια σκάλα, βρεθήκαμε δηλαδή ένα επίπεδο κάτω, σε μια αίθουσα με αγάλματα
και στη συνέχεια ανεβήκαμε μια άλλη σκάλα φτάνοντας σε μια αίθουσα, όπου βρίσκεται ένα μεγάλο μπρούτζινο άγαλμα του δράκου, του συμβόλου της Γάνδης.
Από εδώ με το ασανσέρ βρεθήκαμε στην κορυφή του μεσαίου Πύργου της διάσημης σειράς των τριών, ανάμεσα στον καθεδρικό ναό και την εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Το ύψος των 91 μέτρων, του μεσαιωνικού Καμπαναριού το καθιστά το ψηλότερο του Βελγίου. Το Κωδωνοστάσιο συμβολίζει την ευημερία και την ανεξαρτησία της πόλης, ενώ ο φλογερός δράκος στην κορυφή, φυλάει κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του την ιστορική καρδιά της Γάνδης. Τα σχέδια κατασκευής του διατηρούνται ακόμη στο Μουσείο της πόλης.
Μετά από συνεχή διαστήματα, μέσα από πολέμους, επιδημίες και πολιτικές αναταραχές, η εργασία κατασκευής ολοκληρώθηκε το 1380. Τότε έφτασε και ο δράκος ο οποίος στήθηκε στην κορυφή. Τα ανώτατα τμήματα του κτιρίου έχουν ξαναχτιστεί πολλές φορές για να φιλοξενήσουν τον αυξανόμενο αριθμό των καμπανών.
Το Κωδωνοστάσιο, αναγνωρισμένη Παγκόσμια Πολιτιστική Κληρονομιά της UNESCO, ήταν ο τόπος που το 1402 διατηρήθηκαν τα προνόμια της πόλης κλειδωμένα σε έναν κορμό στην αίθουσα της μυστικότητας. Ο δράκος, τοποθετημένος στον Πύργο από το 1377, παρακολουθούσε την πόλη και ήταν ο συμβολικός φύλακάς της, αλλά και συμβολικός φύλακας των προνομίων. Το 1539 όλα τα δημοτικά προνόμια μεταφέρθηκαν στο λογιστήριο της Λιλ. Το 1578, υπό την πίεση του καλβινιστικού καθεστώτος και πάνω στην ένταση της μάχης ενάντια στον Philip II, τα προνόμια επέστρεψαν στη Γάνδη και φυλάχτηκαν στο Δημαρχείο.
Το Καμπαναριό μας πρόσφερε εξαιρετική θέα σε όλες τις πλευρές της πόλης.
Ανεβαίνοντας τις τελευταίες σκάλες, που οδηγούν στην κορυφή, από το τζαμάκι μιας κλειστής ξύλινης πόρτας είδαμε τις τεράστιες καμπάνες που χτυπούν μελωδικά και ακούγονται σε όλο το κέντρο της πόλης.
Όπως ένα τεράστιο μουσικό κουτί, αυτός ο μηχανισμός ρολογιού, ελέγχει τις καμπάνες για να παίξουν άριες κάθε 15 λεπτά.
Αρχικά οι καμπάνες εξυπηρετούσαν μόνο έναν θρησκευτικό σκοπό. Σταδιακά όμως πήραν έναν κοσμικό ρόλο ρυθμίζοντας την καθημερινή ζωή στη μεσαιωνική πόλη. Η καμπάνα συναγερμού Roeland εγκαταστάθηκε το 1325. Χρησιμοποιήθηκε επίσης ως ωρολογιακή καμπάνα για να προειδοποιεί τους πολίτες για κίνδυνο έξω από τα τείχη της πόλης.
Η ορθογώνια αίθουσα που στεγάζει το Καμπαναριό χτίστηκε για να εδραιώσει τις υποθέσεις του εμπορίου υφασμάτων που έκαναν την πόλη πλούσια κατά τον μεσαίωνα.
Όταν αποφασίσαμε να κατέβουμε δεν χρησιμοποιήσαμε το ασανσέρ, αλλά τη στενή, στριφογυριστή, ψιλοσκοτεινή, πέτρινη σκάλα του Πύργου.
Η αίθουσα που συναντήσαμε ένα επίπεδο κάτω ήταν γεμάτη από καμπάνες όλων των μεγεθών. Μέχρι το 1442 η εκκλησία του Αγίου Νικολάου ήταν το κύριο παρατηρητήριο. Οι παρατηρητές του Πύργου μετακόμισαν στο νεόκτιστο Κωδωνοστάσιο της πόλης και μαζί με τους παίκτες της τρομπέτας ήταν οι φύλακες άγγελοι της Γάνδης.
Όλα τα κουδούνια και οι καμπάνες που χρησιμοποιούσαν για να σημάνουν συναγερμό, όταν ο εχθρός πλησίαζε την πόλη, φυλάσσονται εδώ. Όμως ο ρόλος των κουδουνιών δεν ήταν μόνον αυτός. Με το χτύπημά τους ανακοίνωναν εκτελέσεις, πυρκαγιές και ακόμη ανοίγματα ή κλεισίματα των αγορών. Η αίθουσα των Carillon (κουδουνιών) μετά από εκτεταμένη ανακαίνιση, το 1982, θεωρείται ένα από τα πιο ωραία αξιοθέατα.
Ο μύθος του Mammelokker
Βγαίνοντας έξω κάναμε για μια ακόμη φορά τον γύρο του Καμπαναριού. Ένα ιδιαίτερο κτίσμα είναι “κολλημένο” στη μια πλευρά του οικοδομήματος, το οποίο ανεγέρθη μεταξύ του Kαμπαναριού και της αίθουσας του Yφάσματος το 1741, και χρησίμευε ως είσοδος στη φυλακή.
Πάνω από την είσοδο διακρίνεται ανάγλυφο γλυπτό το οποίο διηγείται έναν παλιό ρωμαϊκό θρύλο ενός άνδρα, του Cimon, ο οποίος καταδικάστηκε σε θάνατο με πείνα. Επέζησε όμως επειδή η κόρη του τον επισκεπτόταν καθημερινά και τον θήλαζε. “Mamme” σημαίνει μαστός και “Lokken” σημαίνει πιπιλίζω σε μια παλιά διάλεκτο της Γάνδης.
Περπατήσαμε παράλληλα με τον τεράστιο όγκο της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου, επί της οδού Cataloniestraat, και σε 3 μόλις λεπτά αντικρίσαμε μια από τις σημαντικότερες και διασημότερες τουριστικές, και όχι μόνο, πλατείες της Γάνδης. Τα πολλά και ιστορικά κτίρια που περιβάλλουν την πλατεία στεγάζουν σήμερα μπαρ, εστιατόρια και καφέ. Aυτή η πλατεία συνδέει τους δύο πιο πολυσύχναστους εμπορικούς δρόμους, τον Veldstraat και τον Kortemunt, από τον νότο προς τον βορρά. Ενώ από τα δυτικά προς τα ανατολικά συνδέει τη γέφυρα του Αγίου Μιχαήλ με την εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Η δυτική της πλευρά παρέχει πρόσβαση στην προβλήτα Graslei.
Όπως καταλαβαίνει λοιπόν κάποιος αποτελεί τον συνδετικό κρίκο της πόλης, αφού από εδώ διέρχονται ακατάπαυστα μέρα-νύχτα, τραμ, ποδήλατα και κόσμος. Πολύς κόσμος!
Όπως δηλώνει και το όνομά της, η πλατεία ήταν το κέντρο του εμπορίου δημητριακών, που φτάνει πολύ πίσω στον χρόνο, γύρω στον 10ο ή 11ο αιώνα, όταν ολόκληρη η πόλη της Γάνδης ήταν το κέντρο εμπορίου δημητριακών στην κομητεία της Φλάνδρας. Σήμερα η πλατεία είναι το ανοιχτό “γιγάντιο καφενείο” της πόλης και είναι πάντα μια εξαιρετική επιλογή για φαγητό ή καφέ, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, αλλά και της νύχτας.
Στην πλευρά του ναού βρίσκουμε τις pubs και τα bars της οδού Klein Turkije. Αυτός ο δρόμος που σήμερα μπορούμε να απολαύσουμε τη διασκέδαση και το φαγητό ήταν κάποτε το σημείο που διεξάγονταν δημόσιοι πλειστηριασμοί μετά από πτωχεύσεις.
Klein Turkije
Klein Turkije
Από την άλλη ακριβώς πλευρά της πλατείας, παράλληλη της Klein Turkije, είναι η οδός Donkersteeg, ένα μικρό δρομάκι 150-200 μέτρων, το οποίο αν κάποιος ξεκινήσει να το περπατάει από την Korenmarkt, μέσα σε 2-3 το πολύ λεπτά, θα έχει βγει ακριβώς μπροστά στο City Pavilion, κάτι που ισχύει βέβαια και για την οδό Klein Turkije.
Donkersteeg
Παρόλο που το όνομα αυτού του μικρού δρόμου σημαίνει “σκοτεινό δρομάκι” στην πραγματικότητα σήμερα είναι ένας ζωντανός εμπορικός δρόμος που διαθέτει ακριβά καταστήματα με κοσμήματα, δερμάτινα αλλά και εστιατόρια.
Εδώ βρίσκεται ο “ναός της μόκας”, δηλαδή το θρυλικό καφέ Mokabon.
Αν και η πλατεία έχει υποστεί εκτενείς ανακαινίσεις όλα αυτά τα χρόνια βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας κτίρια που κουβαλούν αιώνες ιστορίας. Σχεδόν πριν 1.000 χρόνια, αυτός ο τόπος που σήμερα είναι ασφυκτικά γεμάτος από ανθρώπινη δραστηριότητα, ήταν ο τόπος που μεταφέρονταν τα σιτηρά, κατά την άφιξή τους στην πόλη, μέσω των ποταμών Scheldt και Lys. Αυτό συνέβαλε ώστε η Korenmarkt να εξελιχθεί σε οικονομικό κέντρο κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα. Aυτό φαίνεται ότι εξακολουθεί να συμβαίνει και τώρα, αφού όλα, μα όλα τα καφέ, τα εστιατόρια και τα μπαράκια είναι γεμάτα κόσμο σε σημείο να δυσκολεύεσαι να βρεις κενές θέσεις για να απολαύσεις έναν καφέ ή ένα ποτό.
Η πλατεία υπήρξε σημείο αναχώρησης και άφιξης λεωφορείων και αυτός ήταν ο λόγος, για τον οποίο το επιβλητικό κτίριο του Ταχυδρομείου χτίστηκε εδώ, στα θεμέλια που προορίζονταν για το κτίριο του ολλανδικού θεάτρου.
Αυτό το πραγματικό κόσμημα έχει γίνει εμπορικό κέντρο και σούπερ μάρκετ της αλυσίδας Albert Heijn, τα οποία είχαμε ήδη επισκεφθεί, προς αναζήτηση του πολυπόθητου αντικειμένου που ψάχναμε εδώ και τρεις μέρες, δηλαδή του κουβά και της σφουγγαρίστρας.
Μην ξεχνιόμαστε κιόλας!
Μπορεί να μας είχε πάρει η Γάνδη τα μυαλά, αλλά όπου βρίσκαμε κατάστημα με είδη σπιτιού ή σούπερ μάρκετ μπουκάραμε και ψάχναμε! Εδώ κάναμε μια στάση για φαγητό και χάζεμα πριν συνεχίσουμε την εξερεύνηση της πόλης.
Αφήσαμε πίσω μας την Korenmarkt και προχωρώντας ευθεία, ακολουθήσαμε την οδό Langemunt (συνέχεια της Kortemunt, της κεντρικής αρτηρίας που διασχίζει την αγορά). H Langemunt είναι επίσης ένας εμπορικός δρόμος, με πολλά καταστήματα και γνωστές αλυσίδες, όπως το γνωστό Primark με τα πολύ οικονομικά ρούχα.
Στη γωνία όπου η Langemunt και η Grootkanonplein συναντώνται, βγήκαμε πάλι δίπλα στο νερό. Ένα πολύ όμορφο σημείο,
με μια γεφυρούλα σαν κόσμημα,
με πολλά λουλούδια να κρέμονται στην όχθη του καναλιού
και φυσικά με φανταστικά χρωματιστά σπίτια, στριμωγμένα πάνω από το ποτάμι, να σφιχταγκαλιάζει το ένα, το άλλο, επιβεβαιώνοντας σε όλους εμάς ότι η φιλία τόσων αιώνων καλά κρατεί ακόμα και σήμερα.
Όλα σε μια αρμονία συνύπαρξης τόσο ζηλευτή!
Αριστερά, στη γωνία πάνω από το ποτάμι, στέκεται το Μεγάλο Κανόνι. Ένα εντυπωσιακό σφυρήλατο, μεσαιωνικό, σούπερ όπλο, το οποίο ζυγίζει 12.500 κιλά και είναι γνωστό ως Dulle Griet (Mad Meg). Το κόκκινο, σαν αίμα βοδιού χρώμα του, είναι το αρχικό του χρώμα, αν και ποτέ δεν πυροβόλησε. Βρίσκεται στην ίδια θέση για 425 ολόκληρα χρόνια.
Στρίψαμε δεξιά και αντικρίσαμε την Vrijdagmarkt, μια από τις παλαιότερες πλατείες της πόλης η οποία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ιστορία της Γάνδης.
Στη μέση της πλατείας στέκεται το άγαλμα του Jacob Van Artevelde, με το απλωμένο χέρι του να δείχνει προς κάποια κατεύθυνση. Ποια είναι όμως αυτή η κατεύθυνση και γιατί δείχνει προς τα εκεί?
Αυτά θα τα πούμε στη συνέχεια της ιστορίας, όχι ακόμα.
Εδώ θα ξανάρθω πολλές φορές κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στην πόλη. Θα έρθω και μια Παρασκευή, για να δω την υπαίθρια αγορά που στήνεται εδώ και η οποία έχει δώσει σε αυτήν την πλατεία και δεύτερο όνομα, Friday Market. Θα σας ξεναγήσω και στο εσωτερικό της πασίγνωστης pub Dulle Griet με το περίφημο τελετουργικό με τα παπούτσια.
Η πλατεία περιτριγυρίζεται από φανταστικά guild halls, που σήμερα στεγάζουν μπαρ, εστιατόρια και καφέ
αλλά εδώ βρίσκεται και ο top δρόμος της Γάνδης για μένα! Πραγματικά με καθήλωσε με τα υπέροχα πολύχρωμα κουκλίστικα σπίτια του!
Ο ήλιος κόντευε προς τη δύση του και αποφασίσαμε σιγά-σιγά να ξεκινήσουμε επιστρέφοντας προς το κέντρο. Περάσαμε τη γέφυρα-κόσμημα, με το περίτεχνο σκαλιστό καγκελάκι, και τα μάτια μου κόλλησαν σε αυτά τα δύο κτίρια.
Αυτά δεν είναι σπίτια, είναι κοσμήματα, είναι μπιζού! Δεν ξέρω ποια άλλη λέξη να χρησιμοποιήσω για να περιγράψω την ομορφιά τους!
Στρίψαμε δεξιά και μετά “χαθήκαμε” μέσα σε ένα λαβύρινθο από μικρά, στενά μεσαιωνικά σοκάκια. Ήμασταν στην περιοχή Patershol. Κάποτε η περιοχή φιλοξενούσε τις κατώτερες τάξεις, τα πανδοχεία και τους οίκους ανοχής. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αναβαθμίστηκε και τώρα είναι ένα διάσημο hot spot της πόλης με μοντέρνα εστιατόρια, ζεστό feeling και ασταμάτητη διάθεση για εξερεύνηση ακόμα και της τελευταίας κρυμμένης γωνιάς.
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει όταν πλησιάζαμε προς το κέντρο. Γλυκές εικόνες εξακολουθούσαν να μας συνοδεύουν κατά τη διάρκεια της διαδρομής μας προς το Graslei.
19:15 έδειχνε το ρολόι του Πύργου όταν βρεθήκαμε πάνω στη γέφυρα του Αγίου Μιχαήλ. Όλα γύρω είχαν πάρει το γλυκό χρώμα της καραμελωμένης ζάχαρης!
Πώς να αφήσεις αυτές τις εικόνες και να επιστρέψεις στο δωμάτιο!
Έπρεπε όμως. Την επόμενη μέρα είχαμε διήμερη απόδραση στη Λιλ και χρειαζόμασταν ξεκούραση και μια μικρή προετοιμασία.
Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2018
Η Γάνδη είναι μια πόλη στην οποία φοιτούν χιλιάδες φοιτητές. Διαθέτει δε, μια ολόκληρη συνοικία στο ψηλότερο σημείο της πόλης, για τη φιλοξενία όλων αυτών των παιδιών. Φανταστείτε πόσο μπροστά στο εκπαιδευτικό σύστημα είναι η πόλη, που έχει Πανεπιστήμιο ακόμα και για…….UFO!!
Αστειεύομαι φυσικά!
Το UFO Ghent University γειτνιάζει με τον ναό του Αγίου Πέτρου για τον οποίο σας μίλησα στο προηγούμενο κεφάλαιο. Tα περισσότερα τμήματα της κεντρικής διοίκησης έχουν τα γραφεία τους στο κτίριο της Πρυτανείας, στην οδό Sint-Pietersnieuwstraat.
Το Πανεπιστήμιο συγκαταλέγεται στη λίστα με τα 100 κορυφαία Πανεπιστήμια και είναι ένα από τα μεγαλύτερα ιδρύματα του Βελγίου, με έτος ίδρυσης το 1817. Οι 11 σχολές του προσφέρουν ένα ευρύ φάσμα μαθημάτων και διεξάγουν σε βάθος έρευνα, σε ένα επίσης ευρύ φάσμα επιστημονικών τομέων. Το Πανεπιστήμιο υποστηρίζει εγκαταστάσεις εστιατορίου, βιβλιοθήκης, συνεδριακού κέντρου, γλωσσικού κέντρου αλλά και Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου, το οποίο αποτελεί και το αντικείμενο ενδιαφέροντος του γιου μου.
Εδώ βρεθήκαμε λοιπόν, το πρωινό της 4ης Οκτωβρίου του 2018, τρίτης μέρας μας στη Γάνδη, για να γίνει η εγγραφή του γιου μου και να επισημοποιηθεί πλέον η παρουσία του στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, στις 8 Οκτωβρίου του 2018, ημέρα Δευτέρα. Έμεινα να τον περιμένω έξω στο πεζοδρόμιο. Για να σκοτώσω την ώρα μου έπαιζα με τη φωτογραφική μηχανή φωτογραφίζοντας την αέναη κίνηση των φοιτητών και των ποδηλάτων τους. Αλήθεια πως μπορείς να ξεχωρίσεις ποιο ποδήλατο σου ανήκει ανάμεσα σε όλον αυτόν τον χαμό?
Μετά από κάμποση ώρα βγήκε, κρατώντας τη φοιτητική κάρτα του στο χέρι, έτοιμος πλέον για νέες εμπειρίες και προκλήσεις.
Το πρόγραμμα για τη συνέχεια είχε... τι άλλο? Βόλτες “χωρίς πρόγραμμα” στην πόλη. Τον μόνο “όρο” που είχα θέσει για σήμερα ήταν η επίσκεψη στην κορυφή του Κωδωνοστασίου, αφού η μέρα ήταν επίσης καλή και ζεστή και ήθελα να δω την πόλη από ψηλά λουσμένη στο φως. Η διαδρομή που ακολουθήσαμε για το κέντρο ήταν λίγο διαφορετική, αφού δεν επιλέξαμε να κινηθούμε δίπλα στο ποτάμι όπως χθες, αλλά προτιμήσαμε να μπούμε στην καρδιά της αγοράς και να περπατήσουμε χαζεύοντας μαγαζιά και βιτρίνες.
Η οδός Veldstraat εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό, αφού είναι ο κύριος εμπορικός δρόμος, και εδώ βρίσκονται πολλά καταστήματα αλλά και μερικές από τις μεγαλύτερες γνωστές αλυσίδες. Ο δρόμος είναι από τους παλαιότερους γνωστούς δρόμους της Γάνδης. Εδώ μας εντυπωσίασαν περισσότερο τα λίγα απομεινάρια των παλαιών κτιρίων, παρά τελικά τα εμπορικά καταστήματα. Αυτά τα τόσο ιστορικά κτίρια, ενδεχομένως να αποτελούσαν κάποια ξενοδοχεία, κατά τη διάρκεια του 18ου ή 19ου αιώνα, αφού η οδός ήταν σημαντική για τα μεγάλα ξενοδοχεία της τα οποία φιλοξένησαν σημαντικές προσωπικότητες της εποχής. Η κίνηση πεζών και ποδηλατών ήταν πολύ αυξημένη, ενώ τον πλακόστρωτο δρόμο διατρέχει και το τραμ.
Στη συνέχεια αφήσαμε την Veldstraat και αναζητήσαμε την οδό Kalandestraat, στην οποία εκτός από μoδάτα καταστήματα, υπάρχουν και αρκετά delicatessen μαγαζιά, με ωραία γλυκά και φυσικά πολλές σοκολάτες.
Όταν μπήκαμε σε αυτόν τον πλακόστρωτο πεζόδρομο αμέσως μου δημιούργησε την αίσθηση μιας μικρής “φωλιάς”. Μικρά χαριτωμένα καφέ βγάζουν τραπεζάκια γύρω-γύρω,
ενώ ένα σιντριβάνι κοσμεί τη λιλιπούτεια πλατεία. Ο κόσμος γεμίζει όλα τα καθίσματα πίνοντας τον καφέ του ή τη μπίρα του συνοδεία snacks ή γλυκών.
Εδώ επιτρέπονται μόνο πεζοί. Ακόμα και οι ποδηλάτες πρέπει να κατεβαίνουν από το ποδήλατό τους και να περπατούν κρατώντας το με το χέρι. Η αστυνομία καραδοκεί και το πρόστιμο είναι τσουχτερό, 58 ευρώ παρακαλώ! Επιβεβαιωμένο και από την Ειρήνη, την κοπέλα που γνωρίσαμε στην IKEA, η οποία την πάτησε και έφαγε το πρόστιμο. Και όλα αυτά συμβαίνουν εδώ μέχρι τις 6 το απόγευμα. Μετά τα καφέ κλείνουν, τα τραπέζια και οι καρέκλες απομακρύνονται και ο “δρόμος-φωλίτσα” σχεδόν ερημώνει.
Λίγο πριν στρίψουμε δεξιά, στην οδό Sint-Baafspein, πίσω από τα κτίρια “έσκασε μύτη” η κορυφή του Καμπαναριού.
Φτάσαμε στο σημείο της πόλης που απλώνονται σε παράταξη, το ένα μετά το άλλο, όλα τα αξιοθέατα της Γάνδης.
La crème de la crème!!
Αριστερά η Korenmarkt
και η εκκλησία του Αγίου Νικολάου (Sint-Niklaaskerk),
ακριβώς μπροστά μας το Stadshal / City Pavilion
και το Stadhuis Ghent (Δημαρχείο), το οποίο αποτελείται από δύο πτέρυγες. Η παλαιότερη είναι σε ρυθμό γοτθικό και χτίστηκε μεταξύ 1519 και 1539. Οι κόγχες στην πρόσοψη φέρουν τα αγάλματα των μετρητών της Φλάνδρας. Τα δεκαεννέα αγάλματα έγιναν στα τέλη του 19ου αιώνα.
Φωτογραφία από το internet. Η μοναδική σε όλη την ιστορία που δεν είναι δική μου.
Η άλλη πτέρυγα είναι χτισμένη σε αναγεννησιακό στιλ μεταξύ 1595 και 1618. Οι κίονες που χαρακτηρίζουν το κτίριο είναι δωρικού, ιωνικού και κορινθιακού ρυθμού.
Δεξιά μας το Κωδωνοστάσιο,
η πλατεία Sint-Baafsplein,
ο καθεδρικός ναός Sint-Baafskathedral
και το NTGent το θέατρο που ιδρύθηκε το 1965.
Bγάλαμε εισιτήρια για την άνοδό μας στο Καμπαναριό [8 ευρώ εγώ και 2,70 ευρώ ο γιος (κάτω των 26 ετών ίσχυε αυτή η τιμή)].
Kατεβήκαμε πρώτα μια σκάλα, βρεθήκαμε δηλαδή ένα επίπεδο κάτω, σε μια αίθουσα με αγάλματα
και στη συνέχεια ανεβήκαμε μια άλλη σκάλα φτάνοντας σε μια αίθουσα, όπου βρίσκεται ένα μεγάλο μπρούτζινο άγαλμα του δράκου, του συμβόλου της Γάνδης.
Από εδώ με το ασανσέρ βρεθήκαμε στην κορυφή του μεσαίου Πύργου της διάσημης σειράς των τριών, ανάμεσα στον καθεδρικό ναό και την εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Το ύψος των 91 μέτρων, του μεσαιωνικού Καμπαναριού το καθιστά το ψηλότερο του Βελγίου. Το Κωδωνοστάσιο συμβολίζει την ευημερία και την ανεξαρτησία της πόλης, ενώ ο φλογερός δράκος στην κορυφή, φυλάει κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του την ιστορική καρδιά της Γάνδης. Τα σχέδια κατασκευής του διατηρούνται ακόμη στο Μουσείο της πόλης.
Μετά από συνεχή διαστήματα, μέσα από πολέμους, επιδημίες και πολιτικές αναταραχές, η εργασία κατασκευής ολοκληρώθηκε το 1380. Τότε έφτασε και ο δράκος ο οποίος στήθηκε στην κορυφή. Τα ανώτατα τμήματα του κτιρίου έχουν ξαναχτιστεί πολλές φορές για να φιλοξενήσουν τον αυξανόμενο αριθμό των καμπανών.
Το Κωδωνοστάσιο, αναγνωρισμένη Παγκόσμια Πολιτιστική Κληρονομιά της UNESCO, ήταν ο τόπος που το 1402 διατηρήθηκαν τα προνόμια της πόλης κλειδωμένα σε έναν κορμό στην αίθουσα της μυστικότητας. Ο δράκος, τοποθετημένος στον Πύργο από το 1377, παρακολουθούσε την πόλη και ήταν ο συμβολικός φύλακάς της, αλλά και συμβολικός φύλακας των προνομίων. Το 1539 όλα τα δημοτικά προνόμια μεταφέρθηκαν στο λογιστήριο της Λιλ. Το 1578, υπό την πίεση του καλβινιστικού καθεστώτος και πάνω στην ένταση της μάχης ενάντια στον Philip II, τα προνόμια επέστρεψαν στη Γάνδη και φυλάχτηκαν στο Δημαρχείο.
Το Καμπαναριό μας πρόσφερε εξαιρετική θέα σε όλες τις πλευρές της πόλης.
Ανεβαίνοντας τις τελευταίες σκάλες, που οδηγούν στην κορυφή, από το τζαμάκι μιας κλειστής ξύλινης πόρτας είδαμε τις τεράστιες καμπάνες που χτυπούν μελωδικά και ακούγονται σε όλο το κέντρο της πόλης.
Όπως ένα τεράστιο μουσικό κουτί, αυτός ο μηχανισμός ρολογιού, ελέγχει τις καμπάνες για να παίξουν άριες κάθε 15 λεπτά.
Αρχικά οι καμπάνες εξυπηρετούσαν μόνο έναν θρησκευτικό σκοπό. Σταδιακά όμως πήραν έναν κοσμικό ρόλο ρυθμίζοντας την καθημερινή ζωή στη μεσαιωνική πόλη. Η καμπάνα συναγερμού Roeland εγκαταστάθηκε το 1325. Χρησιμοποιήθηκε επίσης ως ωρολογιακή καμπάνα για να προειδοποιεί τους πολίτες για κίνδυνο έξω από τα τείχη της πόλης.
Η ορθογώνια αίθουσα που στεγάζει το Καμπαναριό χτίστηκε για να εδραιώσει τις υποθέσεις του εμπορίου υφασμάτων που έκαναν την πόλη πλούσια κατά τον μεσαίωνα.
Όταν αποφασίσαμε να κατέβουμε δεν χρησιμοποιήσαμε το ασανσέρ, αλλά τη στενή, στριφογυριστή, ψιλοσκοτεινή, πέτρινη σκάλα του Πύργου.
Η αίθουσα που συναντήσαμε ένα επίπεδο κάτω ήταν γεμάτη από καμπάνες όλων των μεγεθών. Μέχρι το 1442 η εκκλησία του Αγίου Νικολάου ήταν το κύριο παρατηρητήριο. Οι παρατηρητές του Πύργου μετακόμισαν στο νεόκτιστο Κωδωνοστάσιο της πόλης και μαζί με τους παίκτες της τρομπέτας ήταν οι φύλακες άγγελοι της Γάνδης.
Όλα τα κουδούνια και οι καμπάνες που χρησιμοποιούσαν για να σημάνουν συναγερμό, όταν ο εχθρός πλησίαζε την πόλη, φυλάσσονται εδώ. Όμως ο ρόλος των κουδουνιών δεν ήταν μόνον αυτός. Με το χτύπημά τους ανακοίνωναν εκτελέσεις, πυρκαγιές και ακόμη ανοίγματα ή κλεισίματα των αγορών. Η αίθουσα των Carillon (κουδουνιών) μετά από εκτεταμένη ανακαίνιση, το 1982, θεωρείται ένα από τα πιο ωραία αξιοθέατα.
Ο μύθος του Mammelokker
Βγαίνοντας έξω κάναμε για μια ακόμη φορά τον γύρο του Καμπαναριού. Ένα ιδιαίτερο κτίσμα είναι “κολλημένο” στη μια πλευρά του οικοδομήματος, το οποίο ανεγέρθη μεταξύ του Kαμπαναριού και της αίθουσας του Yφάσματος το 1741, και χρησίμευε ως είσοδος στη φυλακή.
Πάνω από την είσοδο διακρίνεται ανάγλυφο γλυπτό το οποίο διηγείται έναν παλιό ρωμαϊκό θρύλο ενός άνδρα, του Cimon, ο οποίος καταδικάστηκε σε θάνατο με πείνα. Επέζησε όμως επειδή η κόρη του τον επισκεπτόταν καθημερινά και τον θήλαζε. “Mamme” σημαίνει μαστός και “Lokken” σημαίνει πιπιλίζω σε μια παλιά διάλεκτο της Γάνδης.
Περπατήσαμε παράλληλα με τον τεράστιο όγκο της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου, επί της οδού Cataloniestraat, και σε 3 μόλις λεπτά αντικρίσαμε μια από τις σημαντικότερες και διασημότερες τουριστικές, και όχι μόνο, πλατείες της Γάνδης. Τα πολλά και ιστορικά κτίρια που περιβάλλουν την πλατεία στεγάζουν σήμερα μπαρ, εστιατόρια και καφέ. Aυτή η πλατεία συνδέει τους δύο πιο πολυσύχναστους εμπορικούς δρόμους, τον Veldstraat και τον Kortemunt, από τον νότο προς τον βορρά. Ενώ από τα δυτικά προς τα ανατολικά συνδέει τη γέφυρα του Αγίου Μιχαήλ με την εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Η δυτική της πλευρά παρέχει πρόσβαση στην προβλήτα Graslei.
Όπως καταλαβαίνει λοιπόν κάποιος αποτελεί τον συνδετικό κρίκο της πόλης, αφού από εδώ διέρχονται ακατάπαυστα μέρα-νύχτα, τραμ, ποδήλατα και κόσμος. Πολύς κόσμος!
Όπως δηλώνει και το όνομά της, η πλατεία ήταν το κέντρο του εμπορίου δημητριακών, που φτάνει πολύ πίσω στον χρόνο, γύρω στον 10ο ή 11ο αιώνα, όταν ολόκληρη η πόλη της Γάνδης ήταν το κέντρο εμπορίου δημητριακών στην κομητεία της Φλάνδρας. Σήμερα η πλατεία είναι το ανοιχτό “γιγάντιο καφενείο” της πόλης και είναι πάντα μια εξαιρετική επιλογή για φαγητό ή καφέ, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, αλλά και της νύχτας.
Στην πλευρά του ναού βρίσκουμε τις pubs και τα bars της οδού Klein Turkije. Αυτός ο δρόμος που σήμερα μπορούμε να απολαύσουμε τη διασκέδαση και το φαγητό ήταν κάποτε το σημείο που διεξάγονταν δημόσιοι πλειστηριασμοί μετά από πτωχεύσεις.
Klein Turkije
Klein Turkije
Από την άλλη ακριβώς πλευρά της πλατείας, παράλληλη της Klein Turkije, είναι η οδός Donkersteeg, ένα μικρό δρομάκι 150-200 μέτρων, το οποίο αν κάποιος ξεκινήσει να το περπατάει από την Korenmarkt, μέσα σε 2-3 το πολύ λεπτά, θα έχει βγει ακριβώς μπροστά στο City Pavilion, κάτι που ισχύει βέβαια και για την οδό Klein Turkije.
Donkersteeg
Παρόλο που το όνομα αυτού του μικρού δρόμου σημαίνει “σκοτεινό δρομάκι” στην πραγματικότητα σήμερα είναι ένας ζωντανός εμπορικός δρόμος που διαθέτει ακριβά καταστήματα με κοσμήματα, δερμάτινα αλλά και εστιατόρια.
Εδώ βρίσκεται ο “ναός της μόκας”, δηλαδή το θρυλικό καφέ Mokabon.
Αν και η πλατεία έχει υποστεί εκτενείς ανακαινίσεις όλα αυτά τα χρόνια βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας κτίρια που κουβαλούν αιώνες ιστορίας. Σχεδόν πριν 1.000 χρόνια, αυτός ο τόπος που σήμερα είναι ασφυκτικά γεμάτος από ανθρώπινη δραστηριότητα, ήταν ο τόπος που μεταφέρονταν τα σιτηρά, κατά την άφιξή τους στην πόλη, μέσω των ποταμών Scheldt και Lys. Αυτό συνέβαλε ώστε η Korenmarkt να εξελιχθεί σε οικονομικό κέντρο κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα. Aυτό φαίνεται ότι εξακολουθεί να συμβαίνει και τώρα, αφού όλα, μα όλα τα καφέ, τα εστιατόρια και τα μπαράκια είναι γεμάτα κόσμο σε σημείο να δυσκολεύεσαι να βρεις κενές θέσεις για να απολαύσεις έναν καφέ ή ένα ποτό.
Η πλατεία υπήρξε σημείο αναχώρησης και άφιξης λεωφορείων και αυτός ήταν ο λόγος, για τον οποίο το επιβλητικό κτίριο του Ταχυδρομείου χτίστηκε εδώ, στα θεμέλια που προορίζονταν για το κτίριο του ολλανδικού θεάτρου.
Αυτό το πραγματικό κόσμημα έχει γίνει εμπορικό κέντρο και σούπερ μάρκετ της αλυσίδας Albert Heijn, τα οποία είχαμε ήδη επισκεφθεί, προς αναζήτηση του πολυπόθητου αντικειμένου που ψάχναμε εδώ και τρεις μέρες, δηλαδή του κουβά και της σφουγγαρίστρας.
Μην ξεχνιόμαστε κιόλας!
Μπορεί να μας είχε πάρει η Γάνδη τα μυαλά, αλλά όπου βρίσκαμε κατάστημα με είδη σπιτιού ή σούπερ μάρκετ μπουκάραμε και ψάχναμε! Εδώ κάναμε μια στάση για φαγητό και χάζεμα πριν συνεχίσουμε την εξερεύνηση της πόλης.
Αφήσαμε πίσω μας την Korenmarkt και προχωρώντας ευθεία, ακολουθήσαμε την οδό Langemunt (συνέχεια της Kortemunt, της κεντρικής αρτηρίας που διασχίζει την αγορά). H Langemunt είναι επίσης ένας εμπορικός δρόμος, με πολλά καταστήματα και γνωστές αλυσίδες, όπως το γνωστό Primark με τα πολύ οικονομικά ρούχα.
Στη γωνία όπου η Langemunt και η Grootkanonplein συναντώνται, βγήκαμε πάλι δίπλα στο νερό. Ένα πολύ όμορφο σημείο,
με μια γεφυρούλα σαν κόσμημα,
με πολλά λουλούδια να κρέμονται στην όχθη του καναλιού
και φυσικά με φανταστικά χρωματιστά σπίτια, στριμωγμένα πάνω από το ποτάμι, να σφιχταγκαλιάζει το ένα, το άλλο, επιβεβαιώνοντας σε όλους εμάς ότι η φιλία τόσων αιώνων καλά κρατεί ακόμα και σήμερα.
Όλα σε μια αρμονία συνύπαρξης τόσο ζηλευτή!
Αριστερά, στη γωνία πάνω από το ποτάμι, στέκεται το Μεγάλο Κανόνι. Ένα εντυπωσιακό σφυρήλατο, μεσαιωνικό, σούπερ όπλο, το οποίο ζυγίζει 12.500 κιλά και είναι γνωστό ως Dulle Griet (Mad Meg). Το κόκκινο, σαν αίμα βοδιού χρώμα του, είναι το αρχικό του χρώμα, αν και ποτέ δεν πυροβόλησε. Βρίσκεται στην ίδια θέση για 425 ολόκληρα χρόνια.
Στρίψαμε δεξιά και αντικρίσαμε την Vrijdagmarkt, μια από τις παλαιότερες πλατείες της πόλης η οποία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ιστορία της Γάνδης.
Στη μέση της πλατείας στέκεται το άγαλμα του Jacob Van Artevelde, με το απλωμένο χέρι του να δείχνει προς κάποια κατεύθυνση. Ποια είναι όμως αυτή η κατεύθυνση και γιατί δείχνει προς τα εκεί?
Αυτά θα τα πούμε στη συνέχεια της ιστορίας, όχι ακόμα.
Εδώ θα ξανάρθω πολλές φορές κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στην πόλη. Θα έρθω και μια Παρασκευή, για να δω την υπαίθρια αγορά που στήνεται εδώ και η οποία έχει δώσει σε αυτήν την πλατεία και δεύτερο όνομα, Friday Market. Θα σας ξεναγήσω και στο εσωτερικό της πασίγνωστης pub Dulle Griet με το περίφημο τελετουργικό με τα παπούτσια.
Η πλατεία περιτριγυρίζεται από φανταστικά guild halls, που σήμερα στεγάζουν μπαρ, εστιατόρια και καφέ
αλλά εδώ βρίσκεται και ο top δρόμος της Γάνδης για μένα! Πραγματικά με καθήλωσε με τα υπέροχα πολύχρωμα κουκλίστικα σπίτια του!
Ο ήλιος κόντευε προς τη δύση του και αποφασίσαμε σιγά-σιγά να ξεκινήσουμε επιστρέφοντας προς το κέντρο. Περάσαμε τη γέφυρα-κόσμημα, με το περίτεχνο σκαλιστό καγκελάκι, και τα μάτια μου κόλλησαν σε αυτά τα δύο κτίρια.
Αυτά δεν είναι σπίτια, είναι κοσμήματα, είναι μπιζού! Δεν ξέρω ποια άλλη λέξη να χρησιμοποιήσω για να περιγράψω την ομορφιά τους!
Στρίψαμε δεξιά και μετά “χαθήκαμε” μέσα σε ένα λαβύρινθο από μικρά, στενά μεσαιωνικά σοκάκια. Ήμασταν στην περιοχή Patershol. Κάποτε η περιοχή φιλοξενούσε τις κατώτερες τάξεις, τα πανδοχεία και τους οίκους ανοχής. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αναβαθμίστηκε και τώρα είναι ένα διάσημο hot spot της πόλης με μοντέρνα εστιατόρια, ζεστό feeling και ασταμάτητη διάθεση για εξερεύνηση ακόμα και της τελευταίας κρυμμένης γωνιάς.
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει όταν πλησιάζαμε προς το κέντρο. Γλυκές εικόνες εξακολουθούσαν να μας συνοδεύουν κατά τη διάρκεια της διαδρομής μας προς το Graslei.
19:15 έδειχνε το ρολόι του Πύργου όταν βρεθήκαμε πάνω στη γέφυρα του Αγίου Μιχαήλ. Όλα γύρω είχαν πάρει το γλυκό χρώμα της καραμελωμένης ζάχαρης!
Πώς να αφήσεις αυτές τις εικόνες και να επιστρέψεις στο δωμάτιο!
Έπρεπε όμως. Την επόμενη μέρα είχαμε διήμερη απόδραση στη Λιλ και χρειαζόμασταν ξεκούραση και μια μικρή προετοιμασία.
Last edited:
georgeant
Member
- Μηνύματα
- 603
- Likes
- 2.518
- Ταξίδι-Όνειρο
- Road trip B. Αμερική
Πρέπει να σου πω ότι με έκανες να ερωτευτώ τη Γάνδη! Δεν είναι μόνο οι γλαφυρές περιγραφές σου αλλά και οι πεντακάθαρες φωτογραφίες σου που μας μεταφέρουν αμέσως την αύρα της πόλης. Και η Patershol, πόσο όμορφη συνοικία! Μέχρι τώρα σκεπτόμενος το Βέλγιο είχα στο νου μου κυρίως τη Μπριζ αλλά μετά από αυτή την παρουσίαση και περιγραφή σίγουρα θα αφιερώσω 1-2 μέρες και στη Γάνδη αν ποτέ ταξιδέψω στο Βέλγιο!
greco
Member
- Μηνύματα
- 1.147
- Likes
- 3.320
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γυρος Τουρκιας
Καταπληκτικη περιγραφη και ξεσηκωτικες φωτο,χιλια μπραβο!Το Βελγιο εχει πολυ ψωμι και το ψαχνω για το καλοκαιρι αλλα προς το παρον τα αεροπορικα ειναι στο Θεο!
giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.494
- Likes
- 11.726
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Πόσο πανέμορφη πόλη. Μας ξεσήκωσες.
Δεν είναι τυχαίο τελικά που οι περισσότεροι την κατατάσσουν πιο ψηλά από την Μπριζ.
Εννοείται πως όταν πάω θα φτιάξω έναν οδηγό μόνο από την ιστορία σου. Εύγε.
Δεν είναι τυχαίο τελικά που οι περισσότεροι την κατατάσσουν πιο ψηλά από την Μπριζ.
Εννοείται πως όταν πάω θα φτιάξω έναν οδηγό μόνο από την ιστορία σου. Εύγε.
Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.206
- Likes
- 25.629
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Ήταν και για μένα έρωτας με την πρώτη ματιά!
Η αλήθεια είναι βέβαια, ότι έχω ξαναβρεθεί στη Γάνδη μία βροχερή μέρα του Μαρτίου, του πολύ μακρινού 1988, αλλά δεν το αναφέρω στην ιστορία μου.
Από εκείνο το πέρασμα των λίγων ωρών δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα. Σίγουρα όμως θυμάμαι ότι και τότε μου είχε αφήσει εξαιρετικές εντυπώσεις.
Μάλιστα μπήκα στον πειρασμό και έψαξα στο άλμπουμ, τις φωτογραφίες εκείνου του πολυήμερου road trip στην Ευρώπη.
Η πλατεία μπροστά από τον καθεδρικό ναό ήταν πάρκινγκ αυτοκινήτων! Καμία σχέση με το σήμερα...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Βέβαια θέλω να επισημάνω ότι και ο καιρός έπαιξε καταλυτικό ρόλο, αφού και τις 17 μέρες παραμονής μου στην πόλη ήταν ζεστός, σχεδόν καλοκαιρινός, χωρίς ούτε μία σταγόνα βροχής, γεγονός που είχε εντυπωσιάσει και τους ίδιους τους κατοίκους.
Όταν ακολουθήσει το κεφάλαιο της Μπριζ θα μπορέσεις να κάνεις τη σύγκριση, έστω και φωτογραφικά και να σχηματίσεις μία πρώτη εικόνα για τις δύο πόλεις.
Και οι δύο είναι κούκλες, δεν χωράει καμία αμφισβήτηση πάνω σε αυτό.
Αλλά για μένα ο έρωτας είναι και θα παραμείνει η Γάνδη.
Σου το εύχομαι και σίγουρα θα κάνεις πολύ καλά να αφιερώσεις 2 μέρες στη Γάνδη.
Μακάρι να πας και μας χαρίσεις υπέροχες εικόνες. Είμαι απολύτως σίγουρη ότι εσύ δεν θα φωτογραφίσεις, θα ζωγραφίσεις με τέτοια μοντέλα.
Περιμένω πάλι την άποψή σου για το Gent vs Bruges, επαναλαμβάνω έστω και φωτογραφικά.
Last edited:
Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.206
- Likes
- 25.629
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα θερμά σου λόγια.
Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.206
- Likes
- 25.629
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Χαίρομαι πολύ που η ιστορία μου έχει ανταπόκριση, ξεσηκώνει και εμπνέει φίλους συνταξιδιώτες για νέα ταξίδια.
Αυτόν άλλωστε τον σκοπό εξυπηρετούν όλες οι ιστορίες που διαβάζουμε καθημερινά στο φόρουμ.
Η ιστορία είναι στην αρχή και έχει πολύ δρόμο ακόμα.
Εκείνο που μπορώ σίγουρα να υποσχεθώ είναι ότι η συνέχεια επιφυλάσσει πολύ υλικό ακόμα (πληροφορίες αλλά και φωτογραφίες).
Ελπίζω και θέλω να μην κουράσω και να έχω τη θερμή υποστήριξή σας μέχρι το τέλος.
Ευχαριστώ!
georgeant
Member
- Μηνύματα
- 603
- Likes
- 2.518
- Ταξίδι-Όνειρο
- Road trip B. Αμερική
Λατρεύω vintage φωτογραφίες της προ-ψηφιακής εποχής. Γράφει αλλιώς το φιλμ ρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε! Βγάζει μια νοσταλγία.
Δε μας κουράζεις καθόλου, αντιθέτως. Δώσε ταξιδιωτική τροφή στο λαό! Αναμένουμε τα επόμενα κεφάλαια
Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.206
- Likes
- 25.629
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Εμείς οι λίγο πιο "αρχαίοι" ζήσαμε μεγαλεία
Κάθε κλικ έπρεπε να είναι καλά μελετημένο, αφού αποτελούσε μείον μία "στάση" από το φιλμ.
Η αγωνία δε, μέχρι να εμφανιστούν οι φωτογραφίες και να πάρεις και τις 36 πολύτιμες φωτό στα χέρια σου, αξία ανεκτίμητη.
Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.206
- Likes
- 25.629
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Κεφάλαιο 4
Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2018
Η Λιλ, ο κουβάς και η σφουγγαρίστρα
Όταν αποφασίσαμε με τον γιο μου να εκδράμουμε ένα διήμερο από τη Γάνδη στη Λιλ, το πρώτο πράγμα που έκανα, ήταν να κλείσω ξενοδοχείο. Το αμέσως επόμενο μέλημά μου ήταν να “ξεσκονίσω” τα γαλλικά μου, με τα οποία είχα να καταπιαστώ πάμπολλα χρόνια. Όταν ξεκίνησα να διαβάζω ολόκληρα κατεβατά, για να συλλέξω πληροφορίες για τα αξιοθέατα της πόλης διαπίστωσα, με πολύ μεγάλη μου έκπληξη, ότι θυμάμαι!
Ναι, ναι θυμάμαι!!
Τελικά δεν πήγαν χαμένα τα χρήματα, τα οποία ξόδεψαν οι γονείς μου, για να παρακολουθώ τα μαθήματα της Γαλλικής Ακαδημίας στη Φιλοθέη. Αφού λοιπόν μπορούσα να κατανοήσω σε ικανοποιητικό βαθμό το υλικό που διάβαζα για τη Λιλ, άρχισα σιγά-σιγά να καταστρώνω το πλάνο της διήμερης παραμονής μας στην πόλη. Βέβαια, άλλο πράγμα είναι να βλέπεις τις λέξεις γραμμένες και να ανασύρεις από το χρονοντούλαπο την κλειδωμένη γνώση, και άλλο να μπορείς να διαχειριστείς ή να κατανοήσεις άνετα τον προφορικό λόγο μετά από τόσα χρόνια. Αλλά για αυτό δεν πολυσκοτίστηκα. Τα βασικά θα μπορούσα να τα φέρω εις πέρας μόνη μου και να έχω μια υποτυπώδη επικοινωνία. Για τις πιο πολύπλοκες συνεννοήσεις θα είχα τον γαλλομαθή γιο μου, οπότε είχα “δεμένο τον γάιδαρό μου” και δεν ανησυχούσα για τίποτα.
Από το σπίτι φτάσαμε με το λεωφορείο στον σταθμό της Flixbus. Όταν λέω “σταθμό”, εννοώ μια αλάνα δίπλα στον δεύτερο σιδηροδρομικό σταθμό της Γάνδης, τον Gent-Dampoort, όπου σταθμεύουν τα λεωφορεία της εταιρείας. Είχαμε κλείσει τα εισιτήρια από το internet, με κόστος 10 ευρώ round trip το άτομο, για τη Λιλ.
Μετά από 30 λεπτά διαδρομής, έξω από το Kortrijk, ο οδηγός του λεωφορείου μας ανακοίνωσε σε τρεις γλώσσες (μην τυχόν και δεν το καταλάβουμε), ότι θα κάνει το μισάωρο διάλειμμά του και μπορούσαμε, είτε να κατέβουμε, είτε να παραμείνουμε στο λεωφορείο. Εκνευρίστηκα είναι η αλήθεια, γιατί επιλέξαμε το συγκεκριμένο δρομολόγιο, το οποίο σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμά του, υποτίθεται, ότι θα έφτανε νωρίτερα στη Λιλ κατά 20 λεπτά σε σχέση με το ακριβώς προηγούμενο λεωφορείο το οποίο αποφύγαμε να πάρουμε.
Ο σταθμός Flixbus της Λιλ βρίσκεται έξω από τον Gare de Lille Europe ο οποίος εξυπηρετεί κυρίως τις υπηρεσίες Eurostar και SNCF TGV. Ακριβώς κολλητά με τον σταθμό βρίσκεται το τεράστιο εμπορικό κέντρο Euralille, που άνοιξε στις 21 Σεπτεμβρίου του 1994, και διαθέτει περισσότερα από 120 καταστήματα, όπως και ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ Carrefour με το οποίο δώσαμε ραντεβού στην επιστροφή μας προς τη Γάνδη, με σκοπό να αναζητήσουμε και εδώ τα πολυπόθητα αντικείμενα-εργαλεία που δεν είχαμε βρει μέχρι τώρα.
Την τριάδα συμπληρώνει ο Gare de Lille Flandres, ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός, που άνοιξε το 1842 ως Gare de Lille, αλλά μετονομάστηκε το 1993 όταν άνοιξε σε απόσταση 500 μέτρων o Gare de Lille Europe, τον οποίο σας ανέφερα λίγο πριν.
Ένα ρολόι κοσμεί την πρόσοψη του σταθμού ο οποίος εξυπηρετεί ολόκληρη την περιοχή Nord-Pas-de-Calais. Βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, στο τμήμα Nord, στην περιοχή Hauts-de-France και όταν περάσαμε απ’ έξω, κατευθυνόμενοι προς το ξενοδοχείο μας, γίνονταν έργα ανακατασκευής του δρόμου και των πεζοδρομίων.
Το Hotel Calm στην οδό Molinel είναι ένα ξενοδοχείο σε πολύ κεντρικό σημείο της πόλης, με πολλά καταστήματα εστίασης γύρω του, τα οποία ήταν γεμάτα κόσμο. Tο δωμάτιο απλό, λιτό, απέριττο και πολύ καθαρό, στα 58 ευρώ μαζί με τους φόρους για ένα βράδυ. Φτάσαμε πολύ νωρίτερα από την ώρα του check-in, οπότε αφήσαμε τα σακίδιά μας στη ρεσεψιόν, και χωρίς να χάσουμε καθόλου χρόνο βάλαμε πλώρη για τη Rue Faidherbe,
η οποία οδηγεί στην Place Charles de Gaulle, την ιστορική κεντρική πλατεία της πόλης. Πριν όμως καλά-καλά διανύσουμε 300 μέτρα πήρε το μάτι μου μια εκκλησία, την Église Saint Maurice, και αφού τη βρήκαμε ανοιχτή μπήκαμε μέσα.
Η εκκλησία βρίσκεται στην οδό Rue de Paris με περισσότερους από τέσσερις αιώνες παρουσίας στην πόλη. Σε γοτθικό και νεογοτθικό στιλ έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο από το 1840.
Φιλοξενεί πολλούς πίνακες που χρονολογούνται από τον 17ο και 18ο αιώνα,
καθώς και έναν περίτεχνο ξύλινο σκαλιστό άμβωνα.
Εντυπωσιακά βιτρό παράθυρα κοσμούν τον ναό αφήνοντας ένα γλυκό φως να διαχέεται σε ολόκληρο τον χώρο.
Ακολουθώντας τη Rue Faidherbe φτάσαμε στην πλατεία Θεάτρου (Place du Théâtre),
η ιστορία της οποίας συνδέεται με αυτήν της Place du Général de Gaulle, αφού πριν την κατασκευή του Χρηματιστηρίου, οι δύο αυτές πλατείες αποτελούσαν ενιαίο χώρο. Αν και ονομάζεται πλατεία Θεάτρου εδώ δεν υπάρχει σήμερα κάποιο θέατρο, αφού αυτό κάηκε το 1903, και στη θέση του ανεγέρθηκε μια Όπερα.
Η πλατεία βρίσκεται στην καρδιά της Λιλ, ανάμεσα στην παλιά πόλη (Vieux Lille) και την οδό Faidherbe. Όπως προανέφερα, η ιστορία της πλατείας Θεάτρου συνδέεται στενά με αυτήν της Place du Général de Gaulle μέχρι το 1652, ημερομηνία που ανεγέρθηκε το Οld Stock Exchange.
Δίπλα από την Όπερα, το κτίριο με το ψηλό Kαμπαναριό ύψους 76 μέτρων, είναι το Εμπορικό Επιμελητήριο. Αυτός ο τόπος κάποτε αποτελούσε το εμπορικό σταυροδρόμι της Λιλ το οποίο προσέλκυε όλους τους εμπόρους των γύρω περιοχών.
Το Vieille Bourse (Παλαιό Χρηματιστήριο) αποτελεί για μένα το στολίδι ολόκληρης της πόλης και είναι το κτίριο ορόσημο που με εντυπωσίασε περισσότερο στη Λιλ.
Έχει μορφή ολόκληρου τετραγώνου, αποτελούμενο από 24 πανομοιότυπα “σπίτια” που περιβάλλουν μια εσωτερική αυλή, η οποία χρησιμεύει ως τόπος συνάντησης για τους βιβλιοπώλες, τους σκακιστές αλλά και τους επισκέπτες.
Tο κτίριο αποτελεί μάρτυρα της έντονης οικονομικής δραστηριότητας που έλαβε χώρα στη Λιλ και κατατάχθηκε ως ιστορικό μνημείο το 1921.
Λίγα λόγια για την ιστορία του:
Χτισμένο στα μέσα του 17ου αιώνα, όταν η πόλη ήταν Ισπανική, το κτίριο ανακαινίστηκε τον 19ο αιώνα και πάλι από το 1989 έως το 1998.
1651: Χρηματιστήριο
Ο Δήμος της Λιλ απέκτησε από τον Φίλιππο της Ισπανίας την άδεια να κατασκευάσει μια “χρηματιστηριακή αγορά που θα περικλείει 24 σπίτια” για την Ένωση των Εμπόρων της πόλης. Η πόλη πούλησε τα 24 οικόπεδα γύρω από την πλατεία στους εμπόρους και στήριξε την κατασκευή των γκαλερί ανοίγοντας την εσωτερική αυλή και τις τέσσερις εισόδους. Η αρχιτεκτονική είναι καθαρά Φλαμανδική Αναγεννησιακή του 17ου αιώνα. Το άγαλμα του Ερμή, Θεού του εμπορίου και έμβλημα του Χρηματιστηρίου της Λιλ, στέκει στην κορυφή.
1861: Το έτος ανοίγματος ενός Χρηματιστηρίου
Αυτήν τη χρονιά άνοιξε τις πύλες του, δεν ήταν όμως τόσο για ανταλλαγή ρευστότητας. Μόνο το 3,4% του κεφαλαίου άλλαζε χέρια κάθε χρόνο.
1921: Τα εγκαίνια του νέου Χρηματιστηρίου
Άνοιξε το νέο κτίριο ανταλλαγής μετοχών (Εμπορικό Επιμελητήριο) και το Vieille Bourse εκκενώθηκε. Kατατάχθηκε ως ιστορικό μνημείο το ίδιο έτος και μετονομάστηκε σε Οld Stock Exchange. Είναι αναμφισβήτητα το πιο διάσημο μνημείο της πόλης και είναι επίσης μάρτυρας της έντονης οικονομικής δραστηριότητας που έλαβε χώρα στη Λιλ κατά τη διάρκεια του μεγάλου αιώνα.
Μια πλάκα μεταξύ του νούμερο 1 και νούμερο 2 κτιρίου υπενθυμίζει, ότι για πολλά χρόνια το άγαλμα του Ναπολέοντα στήθηκε στο κέντρο, μέχρι τη μετακίνησή του τη δεκαετία του 1970 στο Παλάτι των Καλών Τεχνών. Η πλάκα γράφει: “Το έτος 1853, 24 Σεπτεμβρίου, η Αυτού Μεγαλειότητα του Αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ΄ επισκέφθηκε το Χρηματιστήριο της Λιλ και καταδέχτηκε να εγκρίνει τα μέτρα που λαμβάνονται από το Εμπορικό Επιμελητήριο για την ανέγερση ενός αγάλματος του Ναπολέοντα Α΄”.
Στη μέση της πλατείας δεσπόζει η στήλη της Θεότητας (Colonne de la Déesse). Το μνημείο της πολιορκίας του 1792, εγκαινιάστηκε στις 8 Οκτωβρίου του 1845, και τιμά τον ηρωισμό της Λιλ κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της πόλης από τον αυτοκρατορικό στρατό. Η πολιορκία ήταν μια από τις πολλές μάχες που διεξήχθησαν κατά τη διάρκεια των Γαλλικών Επαναστατικών Πολέμων και θεωρήθηκε ένα σημαντικό γεγονός στην ιστορία της πόλης από τους κατοίκους της, παρά τη σχετικά χαμηλή στρατιωτική σημασία της σε ευρύτερη κλίμακα.
Ένας αυστριακός στρατός με 20.000 άντρες πολιορκούσε την πόλη. Στη συνέχεια η πόλη δέχτηκε επίθεση από τον Albert Casimir, δούκα του Teshen, για 9 μέρες και νύχτες. Οι Αυστριακοί βομβάρδισαν την πόλη χωρίς διακοπή, αλλά τελικά σταμάτησαν την πολιορκία όταν ήρθαν αντιμέτωποι με τη σθεναρή αντίσταση των πολιτών, με επικεφαλής τον Δήμαρχο François André. Οι Αυστριακοί κατέστρεψαν πολλά σπίτια και την κύρια εκκλησία Saint-Étienne της πόλης.
Πάνω στη στήλη ένα γυναικείο άγαλμα κρατάει στο δεξί χέρι δάδα που χρησιμεύει για να ανάψουν τα φυτίλια των κανονιών. Το επιβλητικό αριστερό χέρι είναι τεντωμένο, υποδεικνύοντας με το δάχτυλο τις τέσσερις επιγραφές που είναι τοποθετημένες γύρω από τη βάση. Είναι τα λόγια του Δημάρχου που αρνείται την παράδοση της πόλης στους εχθρούς. Το σιντριβάνι της βάσης δυστυχώς δε λειτουργούσε και αποτελούσε χώρο ξεκούρασης των περαστικών.
Την πλατεία περιβάλλουν κτίρια πραγματικά κοσμήματα, σε υπέροχα παστέλ ή γήινα χρώματα, πλαισιωμένα με περίτεχνες σκαλιστές προσόψεις τα οποία χαρακτηρίζονται ως ιστορικά μνημεία, όπως αυτά με τον αριθμό 34, 44 ή 52 και είναι αυτά στις δύο φωτογραφίες που ακολουθούν.
Το Paul στην Grand Place το οποίο τιμήσαμε δεόντως.
Στα 200 μέτρα από την Grand Place βρίσκεται η Place Rihour,
η οποία οφείλει το όνομά της στο παλάτι Rihour το οποίο αναφέρεται για πρώτη φορά το 1248. Tότε ήταν ένα νησί το οποίο σχηματιζόταν από έναν βραχίονα του ποταμού Deûle.
Το Palais Rihour είναι το μόνο που έχει απομείνει από ένα παλάτι που χτίστηκε τον 15ο αιώνα. Σε μια αίθουσα στεγαζόταν το τουριστικό γραφείο της πόλης, αλλά τώρα έχει μεταφερθεί ακριβώς απέναντι από το παλάτι. Από εκεί προμηθεύτηκα έντυπο χάρτη της πόλης για τη συλλογή μου. Και σε αυτήν την πλατεία υπάρχουν πολλά ιστορικά κτίρια, τα οποία έχουν προσόψεις περίτεχνες, και περιλαμβάνονται στον κατάλογο των ιστορικών μνημείων από το 1944.
Κάθε χρόνο, το πρώτο Σαββατοκύριακο του Σεπτεμβρίου, το Braderie εγκαθίσταται στην πλατεία Rihour. Τί είναι το Braderie? Είναι ένα δημοφιλές γεγονός, η προέλευση του οποίου χρονολογείται από τον 12ο αιώνα, και φιλοξενεί κάθε χρόνο έως και 3 εκατομμύρια επισκέπτες. Είναι μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις στη Γαλλία και η μεγαλύτερη αγορά αντικών στην Ευρώπη. Την αγορά συνοδεύουν συναυλίες, ημιμαραθώνιος, κατανάλωση μυδιών, πατάτας τηγανιτής και ολονύχτια διασκέδαση στα μπαρ της πόλης.
Ελάχιστα βήματα από την Place Rihour (260 μέτρα για την ακρίβεια), στη Rue de l’ Hôpital Militaire, ορθώνεται ο ναός του Αγίου Στεφάνου (Saint-Étienne) σε μπαρόκ στιλ. Έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Η σημερινή εκκλησία είναι στην πραγματικότητα το παλιό παρεκκλήσι του Κολεγίου των Ιησουιτών. Η παλιά εκκλησία της ενορίας του Αγίου Στεφάνου καταστράφηκε από τη φωτιά το 1792, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Λιλ από τους Αυστριακούς, για την οποία σας μίλησα λίγο πιο πριν. Η πρόσοψη του ναού ύψους 29 μέτρων, είναι πέτρινη. Στα αριστερά βρίσκεται το Καμπαναριό, ένας τετράγωνος Πύργος ύψους 57 μέτρων, γεμάτος καμπάνες. Πολύ δύσκολα μπορούσε να φωτογραφηθεί η πρόσοψη του ναού, γιατί ο δρόμος είναι πολύ στενός και γενικά δεν υπήρχαν βολικά σημεία για φωτογραφίες.
Εσωτερικά η εκκλησία φωτίζεται από 32 ημικυκλικά παράθυρα με βιτρό.
Στις δύο πλευρές της εκκλησίας υπάρχουν ανώνυμοι πίνακες φλαμανδικής τέχνης.
Ο άμβωνας είναι εξαιρετικά εντυπωσιακός, σκαλισμένος από τον γλύπτη François Rude και αποτελείται από μια σκηνή με αγγέλους και χερουβείμ.
Το οδοιπορικό μας συνεχίστηκε με ανεβασμένη διάθεση. Ο καιρός αποτελούσε εξαιρετικό σύμμαχο και συνέβαλε τα μέγιστα στην εξερεύνηση της πόλης αλλά και στην καλή διάθεση που μας διακατείχε.
Cathédrale Notre Dame de la Treille ή αλλιώς ο καθεδρικός ναός της Λιλ. Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, παράδειγμα γοτθικής αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής, η οποία θεωρείται Εθνικό Μνημείο. Στα πολλά σκαλιά που βρίσκονται στην είσοδο της εκκλησίας κόσμος αραχτός απολάμβανε την ηλιόλουστη ζεστή μέρα.
Ξεκινήσαμε από το εσωτερικό του ναού, η κατασκευή του οποίου είχε διττό στόχο:
O πρώτος ήταν να ανοικοδομηθεί μια μεγάλη εκκλησία στην καρδιά της πόλης, μετά την καταστροφή της Κολεγιακής εκκλησίας του Αγίου Πέτρου, κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, που φιλοξένησε το άγαλμα της Παναγίας του Treille για περισσότερα από 600 χρόνια. Ο δεύτερος στόχος ήταν να καθιερωθεί μια επισκοπική έδρα στη Λιλ και η πόλη να αποκτήσει θέση ως θρησκευτικό κεφάλαιο, για την εξυπηρέτηση του αυξανόμενου πληθυσμού, κατά την περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης. Ως εκ τούτου το κτίριο ορίστηκε εξαρχής ως μελλοντικός καθεδρικός ναός.
Το θαυματουργό άγαλμα της Παναγίας έχει αποτελέσει αντικείμενο ιδιαίτερης αφοσίωσης στη Λιλ από τον 13ο αιώνα. Ο καθεδρικός, του οποίου η κατασκευή διήρκεσε σχεδόν 150 χρόνια και αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες, ειδικά στη συγκέντρωση κεφαλαίων για τη συνέχιση του έργου, οφείλει το όνομά του σε αυτό το μικρό άγαλμα της Παναγίας.
Το άγαλμα περιγράφεται από τον Charles Bernard (ενοριακό ιερέα της εκκλησίας της Αγίας Αικατερίνης) ως εξής: “Πέτρινο άγαλμα, λίγο περισσότερο από δυόμισι πόδια ύψος, έχει ένα σκήπτρο στο δεξί χέρι και από αριστερά στηρίζει το μωρό Ιησού στα γόνατα. Αναφέρει επίσης: “Mια πέργκολα από επιχρυσωμένο ξύλο περιβάλλει το άγαλμα και το βάθρο του και διευκρινίζει ότι οι παλιές πέργκολες από επιχρυσωμένο σίδηρο χάθηκαν το 1792 κατά την καταστροφή της Κολεγιακής εκκλησίας του Αγίου Πέτρου”.
Θεωρείται ότι αυτή η πέργκολα έδωσε το όνομα Treille στο άγαλμα, αν και το πιο πιθανόν είναι, ότι το όνομα προέρχεται από το Treola, ένα μέρος που υπήρχε στη σημερινή θέση της Λιλ τον 9ο αιώνα.
Θεωρείται επίσης ότι η πέργκολα που περιβάλλει το άγαλμα χρησιμοποιήθηκε για να συνδέσει τις επιθυμίες των πιστών με την Παναγία. Πολλά θαύματα σχετίζονται με το άγαλμα τα οποία κυρίως αφορούν σε θεραπείες ασθενών από ανίατες ασθένειες ακόμη και από πανούκλα. Ο ναός διαθέτει και μεγάλο αριθμό παρεκκλησίων. Όρεξη και χρόνος να υπάρχει για εξερεύνηση!
Chapelle Saint Anne
Chapelle Sainte Jeanne d΄Arc
Chapelle Saint Jean
Το μεγάλο όργανο του καθεδρικού
Saint Padro
Η αλήθεια είναι ότι ο ναός έχει πολύ ιστορικό και οπτικό ενδιαφέρον και μας κράτησε για αρκετή ώρα στο εσωτερικό του. Εγώ μάλιστα βγήκα και ξαναμπήκα γιατί ένιωθα ότι ήθελα να συγκρατήσω κάποιες λεπτομέρειες και να βγάλω μερικές ακόμα φωτογραφίες. Φέραμε βόλτα όλον τον περίβολο του ναού και σηκώνοντας το βλέμμα ψηλά είδαμε έναν άγγελο στην κορυφή, σε τιρκουάζ χρώμα, αλλά και τις τρομακτικές μορφές των gargoyles.
Έξω από τη νότια είσοδο του ναού το Kαμπαναριό του Αγίου Νικολάου μοιάζει πολύ “φτωχικό” και “πρόχειρα φτιαγμένο” σε σχέση με τον καθεδρικό.
Είναι χτισμένο με τούβλο και μερικές πέτρες και εδώ στεγάστηκαν οι καμπάνες, οι οποίες σήμαναν στην επίσημη στέψη του θαυματουργού αγάλματος, στις 21 Ιουνίου 1874. Διέκρινα τέσσερα επίπεδα, ενώ στο τελευταίο επίπεδο υπάρχει ρολόι και τέσσερα τριγωνικά αετώματα σχηματίζουν έναν σκεπαστό χώρο.
Την εκκλησία περιβάλλουν χρωματιστά σπίτια, ενώ είναι ευδιάκριτο ότι κάποτε εδώ έρεε κάποιο κανάλι, αφού για να φτάσει κανείς στην είσοδο αυτών των σπιτιών διασχίζει μικρά γεφυράκια τα οποία υψώνονται πάνω από τα απομεινάρια του καναλιού.
Το πρώτο γραπτό που αναφέρει την πόλη σε έναν χάρτη χρονολογείται από το 1066. Σε αυτό το γραπτό η πόλη ονομάζεται Isla και αποτελούσε σημείο εκφόρτωσης του ποταμού Deûle. Aρχικά δηλαδή ήταν λιμάνι. Πολλά κανάλια, μέσω των οποίων ο Deûle διέσχιζε τη Λιλ (πριν εκτραπεί προς τα βόρεια), έχουν γίνει είτε δρόμοι, είτε κατοικίες.
Η Avenue du Peuple Belge ήταν η θέση του λιμανιού του Basse Deûle και το νερό έρεε εδώ μέχρι το 1933. Mεταξύ των οδών Avenue du Peuple Belge και Rue de la Monnaie βρίσκεται το μουσείο Hospice Comtesse, το οποίο είναι δημοτικό μουσείο Εθνογραφίας και Λαογραφίας, ενώ το κτίριο στο οποίο στεγάζεται ήταν νοσοκομείο (Countess Hospice).
Εμάς όμως εδώ μας τράβηξε την προσοχή ο καταπράσινος χώρος του Ilôt Comtesse. Ένα πολύ ευχάριστο σημείο της παλιάς πόλης, ιδανικό για πικ-νικ και αραλίκι στο γκαζόν, με θέα τα όμορφα τυπικά χρωματιστά σπίτια της περιοχής.
Αυτή η “πράσινη καρδιά” της παλιάς πόλης κάποτε καλυπτόταν με κανάλια και μάλιστα εδώ στέκουν τα “λείψανα” ενός μύλου.
Αυτό το μεσαιωνικό κτίριο παρείχε νερό στους αρτοποιούς του Hospice Comtesse, την παλιά καρδιά της πόλης.
Όπως καταλάβατε είχαμε μπει για τα καλά στην παλιά πόλη της Λιλ. Ο αρχιτεκτονικός πλούτος της παλιάς πόλης χρονολογείται πριν από τη βιομηχανική επανάσταση και αντανακλά μια ιστορία πάνω από 1.000 χρόνια, που είναι αποτυπωμένη στις περίτεχνες προσόψεις των ιστορικών κτιρίων αλλά και στους δρόμους που κάποτε υπήρξαν κανάλια, πριν γίνουν τα πλακόστρωτα καλντερίμια που περιδιαβαίνουν οι χιλιάδες επισκέπτες της πόλης.
Αρχοντικά σε πολυχρωμίες με ένδοξες καλλιτεχνικές διακοσμήσεις των προσόψεών τους μαγνητίζουν τα βλέμματα και τραβούν την προσοχή. Ειδικά μερικοί δρόμοι όπως:
η Rue de la Monnaie
η Rue Basse
η Rue Lepelletier
η Rue Esquermoise
και η Place des Patiniers
Kάθε δρόμος της παλιάς πόλης έχει τη δική του αρχιτεκτονική ιδιαιτερότητα, αλλά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και την ποικιλία των καταστημάτων που πλαισιώνουν τους δρόμους. Delicatessen, φούρνοι, κρεπερί, μπαράκια αποτελούν μια κομψή και πολύ προσεγμένη αγορά. Προσωπικά ξεχώρισα το MEERT, μια εταιρεία ζαχαροπλαστικής από το 1761 γνωστή για τις σπεσιαλιτέ της, όπως βάφλες με βανίλια από τη Μαδαγασκάρη, συνταγή που δεν έχει αλλάξει από τη δημιουργία του καταστήματος.
Περπατώντας στους δρόμους είχαμε την αίσθηση ότι βρισκόμασταν σε βελγική πόλη παρά σε γαλλική. Μπαίναμε σε δρομάκια στενά και μερικές φορές λοξά. Πιθανώς αυτή ήταν η ροή των καναλιών που απλώνονταν στην παλιά πόλη. Στα δυτικά του καθεδρικού και μέχρι το κανάλι Deûle εκτείνεται η Βασιλική συνοικία, η οποία κατασκευάστηκε για να συνδέσει τη νεόκτιστη τότε Citadelle de Lille, με την υπόλοιπη πόλη.
Η Citadelle είναι μια στρατιωτική δομή του 17ου αιώνα για την υπεράσπιση της πόλης και αποτελεί αξιοθαύμαστο έργο. Σήμερα είναι ο μεγαλύτερος πράσινος χώρος αναψυχής της Λιλ. Η κατασκευή υλοποιήθηκε σε μόλις 3 χρόνια (1667-1670) και αν υπολογίσουμε το μέγεθος του έργου αποτελεί κυριολεκτικά έναν άθλο. Τη Citadelle θα την επισκεφθούμε την επόμενη μέρα. Έκανα όμως αυτή τη μικρή αναφορά, για να γίνει κατανοητός ο λόγος, για τον οποίο χρειάστηκε η επέκταση της παλιάς πόλης προς τον ποταμό και την Ακρόπολη.
Τη συνοικία διατρέχει η Rue Royale και στους πολλούς κάθετους προς αυτήν δρόμους, αριστοκρατικές κατοικίες και αρχοντικά διαδέχονται το ένα το άλλο, όλα σε κλασικό γαλλικό στιλ. Τη Rue Royale ακολουθήσαμε και εμείς, για να καταλήξουμε, μετά από περίπου ένα χιλιόμετρο διαδρομής στην Pont Napoleon και τον χώρο πρασίνου που εκτείνεται κατά μήκος του ποταμού.
Βρήκαμε ένα παγκάκι και αράξαμε απολαμβάνοντας το τοπίο. Μερικοί έκαναν τζόκινγκ και άλλοι βόλτα με τα παιδιά τους.
Αφού ξεκουραστήκαμε και χαλαρώσαμε για αρκετή ώρα περάσαμε αυτήν τη γέφυρα
και βρεθήκαμε στην άλλη πλευρά του καναλιού, όπου απλώνεται ένας πολύ μεγάλος χώρος για αθλητικές δραστηριότητες, ποδήλατο, τρέξιμο και λοιπά. Πάνω από τη γέφυρα πήραμε ωραίες φωτογραφίες της Pont Napoleon και του καναλιού.
Η γέφυρα αποτελεί έργο τέχνης και φέρει το όνομα του Ναπολέοντα Ι. Καταστράφηκε το 1918 από τον γερμανικό στρατό. Ξαναχτίστηκε, μερικώς, το 1920 και καταστράφηκε ξανά από τους Γερμανούς το 1944. Ένα σχέδιο ανοικοδόμησης επανέφερε τη γέφυρα στην αρχική της μορφή.
Σε αυτό το όμορφο και γαλήνιο κομμάτι της πόλης απολαύσαμε ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα
είδαμε τον νυχτερινό φωτισμό της γέφυρας
και πήραμε τον μακρύ δρόμο της επιστροφής προς το κέντρο της πόλης.
Μπαίνοντας ξανά στην παλιά πόλη, στο απέναντι πεζοδρόμιο από αυτό το μπαρ,
είχε σχηματιστεί μια πολύ μεγάλη ουρά, ενώ 4-5 εργαζόμενοι κρατούσαν ευλαβικά τη σειρά προτεραιότητας, στοιχίζοντας τον ένα πελάτη ακριβώς πίσω από τον άλλο. Κατά διαστήματα όλοι μαζί (οι εργαζόμενοι) φώναζαν δυνατά ένα ρυθμικό σύνθημα, αλλά δεν κατάλαβα καθόλου τα λόγια. Πάντως η εικόνα ήταν αρκετά αστεία και μείναμε εκεί για λίγο να τους χαζεύουμε. Φωτογραφίες δεν έβγαλα για λόγους διακριτικότητας. Όταν, πολύ αργότερα, ξαναπεράσαμε από αυτό το σημείο ήταν όλοι τακτοποιημένοι μέσα στο ασφυκτικά γεμάτο μαγαζί.
Είχε έρθει πλέον η ώρα του φαγητού και αναζητήσαμε το Papà Raffaele, στην οδό Saint Jacques, το οποίο στο tripadvisor κατέχει την τρίτη θέση στα 92 εστιατόρια για πίτσα. Όταν φτάσαμε έξω από το μαγαζί δεν πιστεύαμε στα μάτια μας! Και εδώ ουρά! Μεγάλη ουρά! Τί γίνεται αναρωτηθήκαμε? Το να στήνεσαι με τις ώρες σε ουρές έξω από τα μαγαζιά είναι μέρος της διασκέδασης στην πόλη? Δεν υπήρχε περίπτωση να καθίσουμε ούτε σε δύο ώρες οπότε αναζητήσαμε άλλη επιλογή.
Περνώντας από όλα τα δρομάκια της παλιάς πόλης βλέπαμε όλα τα εστιατόρια γεμάτα και αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι δύσκολα θα βρούμε κάπου να φάμε. Ο καλός καιρός, αλλά και η Παρασκευή, πιστεύω ότι συνέβαλαν στο να γίνεται αυτός ο συνωστισμός σε όλα τα εστιατόρια και τα μπαρ της Λιλ. Παίξαμε το τελευταίο μας χαρτί φτάνοντας στο La Bottega, στην οδό 7 bis rue au Péterynck, νούμερο 4 στη λίστα του tripadvisor στα 92 εστιατόρια για πίτσα.
Ένα πολύ στενό και ατμοσφαιρικό σοκάκι φιλοξενεί αυτό το εστιατόριο και αυτή η εικόνα μας άρεσε πολύ για να μείνουμε εδώ για φαγητό. Όταν ζητήσαμε τραπέζι μας είπαν ότι μπορούν να μας εξυπηρετήσουν μετά από μια ώρα. Απογοητευμένοι ξεκινήσαμε να φύγουμε αλλά εγώ δεν ήθελα να τα παρατήσω έτσι εύκολα. Μου άρεσε το σημείο και η ατμόσφαιρα του χώρου και ήθελα να επιμείνω, έστω να αφήναμε όνομα για κράτηση και να επιστρέφαμε αργότερα.
Όμως, μόλις επιστρέψαμε για να κάνουμε την κράτηση, ένα τραπέζι για δύο μόλις είχε αδειάσει και μας έβαλαν να καθίσουμε αμέσως. Τέλεια! Και φαγητό και ξεκούραση από το πολύωρο περπάτημα και ατμόσφαιρα και έξω στο πλακόστρωτο δρομάκι με γλυκό και ζεστό καιρό. Τι άλλο να ζητήσει κανείς!
Απολαύσαμε το φαγητό μας και ικανοποιημένοι συνεχίσαμε τη βραδινή μας βόλτα στην πόλη. Περάσαμε πάλι από όλα τα hot spot για να πάρουμε νυχτερινές φωτογραφίες, αλλά και να δούμε τη βραδινή κίνηση και τη ζωή της πόλης. Ξεκινήσαμε από το Ilôt Comtesse γιατί ήμασταν πολύ κοντά στο σημείο
και συνεχίσαμε προς τις μεγάλες πλατείες. Κυκλοφορούσε πολύς κόσμος και τα διάφορα μαγαζιά τριγύρω από αυτές ήταν και εδώ γεμάτα.
Σε γενικές γραμμές μας έδωσε την εντύπωση μιας ζωντανής πόλης με τον κόσμο να είναι έξω και να διασκεδάζει. Ό,τι μπορεί βέβαια να καταλάβει κάποιος ένα βράδυ Παρασκευής που βρέθηκε στη Λιλ. Επιστρέψαμε αργά στο ξενοδοχείο κλείνοντας την πρώτη μας μέρα με ωραίες εντυπώσεις!
Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2018
Η Λιλ, ο κουβάς και η σφουγγαρίστρα
Όταν αποφασίσαμε με τον γιο μου να εκδράμουμε ένα διήμερο από τη Γάνδη στη Λιλ, το πρώτο πράγμα που έκανα, ήταν να κλείσω ξενοδοχείο. Το αμέσως επόμενο μέλημά μου ήταν να “ξεσκονίσω” τα γαλλικά μου, με τα οποία είχα να καταπιαστώ πάμπολλα χρόνια. Όταν ξεκίνησα να διαβάζω ολόκληρα κατεβατά, για να συλλέξω πληροφορίες για τα αξιοθέατα της πόλης διαπίστωσα, με πολύ μεγάλη μου έκπληξη, ότι θυμάμαι!
Ναι, ναι θυμάμαι!!
Τελικά δεν πήγαν χαμένα τα χρήματα, τα οποία ξόδεψαν οι γονείς μου, για να παρακολουθώ τα μαθήματα της Γαλλικής Ακαδημίας στη Φιλοθέη. Αφού λοιπόν μπορούσα να κατανοήσω σε ικανοποιητικό βαθμό το υλικό που διάβαζα για τη Λιλ, άρχισα σιγά-σιγά να καταστρώνω το πλάνο της διήμερης παραμονής μας στην πόλη. Βέβαια, άλλο πράγμα είναι να βλέπεις τις λέξεις γραμμένες και να ανασύρεις από το χρονοντούλαπο την κλειδωμένη γνώση, και άλλο να μπορείς να διαχειριστείς ή να κατανοήσεις άνετα τον προφορικό λόγο μετά από τόσα χρόνια. Αλλά για αυτό δεν πολυσκοτίστηκα. Τα βασικά θα μπορούσα να τα φέρω εις πέρας μόνη μου και να έχω μια υποτυπώδη επικοινωνία. Για τις πιο πολύπλοκες συνεννοήσεις θα είχα τον γαλλομαθή γιο μου, οπότε είχα “δεμένο τον γάιδαρό μου” και δεν ανησυχούσα για τίποτα.
Από το σπίτι φτάσαμε με το λεωφορείο στον σταθμό της Flixbus. Όταν λέω “σταθμό”, εννοώ μια αλάνα δίπλα στον δεύτερο σιδηροδρομικό σταθμό της Γάνδης, τον Gent-Dampoort, όπου σταθμεύουν τα λεωφορεία της εταιρείας. Είχαμε κλείσει τα εισιτήρια από το internet, με κόστος 10 ευρώ round trip το άτομο, για τη Λιλ.
Μετά από 30 λεπτά διαδρομής, έξω από το Kortrijk, ο οδηγός του λεωφορείου μας ανακοίνωσε σε τρεις γλώσσες (μην τυχόν και δεν το καταλάβουμε), ότι θα κάνει το μισάωρο διάλειμμά του και μπορούσαμε, είτε να κατέβουμε, είτε να παραμείνουμε στο λεωφορείο. Εκνευρίστηκα είναι η αλήθεια, γιατί επιλέξαμε το συγκεκριμένο δρομολόγιο, το οποίο σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμά του, υποτίθεται, ότι θα έφτανε νωρίτερα στη Λιλ κατά 20 λεπτά σε σχέση με το ακριβώς προηγούμενο λεωφορείο το οποίο αποφύγαμε να πάρουμε.
Ο σταθμός Flixbus της Λιλ βρίσκεται έξω από τον Gare de Lille Europe ο οποίος εξυπηρετεί κυρίως τις υπηρεσίες Eurostar και SNCF TGV. Ακριβώς κολλητά με τον σταθμό βρίσκεται το τεράστιο εμπορικό κέντρο Euralille, που άνοιξε στις 21 Σεπτεμβρίου του 1994, και διαθέτει περισσότερα από 120 καταστήματα, όπως και ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ Carrefour με το οποίο δώσαμε ραντεβού στην επιστροφή μας προς τη Γάνδη, με σκοπό να αναζητήσουμε και εδώ τα πολυπόθητα αντικείμενα-εργαλεία που δεν είχαμε βρει μέχρι τώρα.
Την τριάδα συμπληρώνει ο Gare de Lille Flandres, ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός, που άνοιξε το 1842 ως Gare de Lille, αλλά μετονομάστηκε το 1993 όταν άνοιξε σε απόσταση 500 μέτρων o Gare de Lille Europe, τον οποίο σας ανέφερα λίγο πριν.
Ένα ρολόι κοσμεί την πρόσοψη του σταθμού ο οποίος εξυπηρετεί ολόκληρη την περιοχή Nord-Pas-de-Calais. Βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, στο τμήμα Nord, στην περιοχή Hauts-de-France και όταν περάσαμε απ’ έξω, κατευθυνόμενοι προς το ξενοδοχείο μας, γίνονταν έργα ανακατασκευής του δρόμου και των πεζοδρομίων.
Το Hotel Calm στην οδό Molinel είναι ένα ξενοδοχείο σε πολύ κεντρικό σημείο της πόλης, με πολλά καταστήματα εστίασης γύρω του, τα οποία ήταν γεμάτα κόσμο. Tο δωμάτιο απλό, λιτό, απέριττο και πολύ καθαρό, στα 58 ευρώ μαζί με τους φόρους για ένα βράδυ. Φτάσαμε πολύ νωρίτερα από την ώρα του check-in, οπότε αφήσαμε τα σακίδιά μας στη ρεσεψιόν, και χωρίς να χάσουμε καθόλου χρόνο βάλαμε πλώρη για τη Rue Faidherbe,
η οποία οδηγεί στην Place Charles de Gaulle, την ιστορική κεντρική πλατεία της πόλης. Πριν όμως καλά-καλά διανύσουμε 300 μέτρα πήρε το μάτι μου μια εκκλησία, την Église Saint Maurice, και αφού τη βρήκαμε ανοιχτή μπήκαμε μέσα.
Η εκκλησία βρίσκεται στην οδό Rue de Paris με περισσότερους από τέσσερις αιώνες παρουσίας στην πόλη. Σε γοτθικό και νεογοτθικό στιλ έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο από το 1840.
Φιλοξενεί πολλούς πίνακες που χρονολογούνται από τον 17ο και 18ο αιώνα,
καθώς και έναν περίτεχνο ξύλινο σκαλιστό άμβωνα.
Εντυπωσιακά βιτρό παράθυρα κοσμούν τον ναό αφήνοντας ένα γλυκό φως να διαχέεται σε ολόκληρο τον χώρο.
Ακολουθώντας τη Rue Faidherbe φτάσαμε στην πλατεία Θεάτρου (Place du Théâtre),
η ιστορία της οποίας συνδέεται με αυτήν της Place du Général de Gaulle, αφού πριν την κατασκευή του Χρηματιστηρίου, οι δύο αυτές πλατείες αποτελούσαν ενιαίο χώρο. Αν και ονομάζεται πλατεία Θεάτρου εδώ δεν υπάρχει σήμερα κάποιο θέατρο, αφού αυτό κάηκε το 1903, και στη θέση του ανεγέρθηκε μια Όπερα.
Η πλατεία βρίσκεται στην καρδιά της Λιλ, ανάμεσα στην παλιά πόλη (Vieux Lille) και την οδό Faidherbe. Όπως προανέφερα, η ιστορία της πλατείας Θεάτρου συνδέεται στενά με αυτήν της Place du Général de Gaulle μέχρι το 1652, ημερομηνία που ανεγέρθηκε το Οld Stock Exchange.
Δίπλα από την Όπερα, το κτίριο με το ψηλό Kαμπαναριό ύψους 76 μέτρων, είναι το Εμπορικό Επιμελητήριο. Αυτός ο τόπος κάποτε αποτελούσε το εμπορικό σταυροδρόμι της Λιλ το οποίο προσέλκυε όλους τους εμπόρους των γύρω περιοχών.
Το Vieille Bourse (Παλαιό Χρηματιστήριο) αποτελεί για μένα το στολίδι ολόκληρης της πόλης και είναι το κτίριο ορόσημο που με εντυπωσίασε περισσότερο στη Λιλ.
Έχει μορφή ολόκληρου τετραγώνου, αποτελούμενο από 24 πανομοιότυπα “σπίτια” που περιβάλλουν μια εσωτερική αυλή, η οποία χρησιμεύει ως τόπος συνάντησης για τους βιβλιοπώλες, τους σκακιστές αλλά και τους επισκέπτες.
Tο κτίριο αποτελεί μάρτυρα της έντονης οικονομικής δραστηριότητας που έλαβε χώρα στη Λιλ και κατατάχθηκε ως ιστορικό μνημείο το 1921.
Λίγα λόγια για την ιστορία του:
Χτισμένο στα μέσα του 17ου αιώνα, όταν η πόλη ήταν Ισπανική, το κτίριο ανακαινίστηκε τον 19ο αιώνα και πάλι από το 1989 έως το 1998.
1651: Χρηματιστήριο
Ο Δήμος της Λιλ απέκτησε από τον Φίλιππο της Ισπανίας την άδεια να κατασκευάσει μια “χρηματιστηριακή αγορά που θα περικλείει 24 σπίτια” για την Ένωση των Εμπόρων της πόλης. Η πόλη πούλησε τα 24 οικόπεδα γύρω από την πλατεία στους εμπόρους και στήριξε την κατασκευή των γκαλερί ανοίγοντας την εσωτερική αυλή και τις τέσσερις εισόδους. Η αρχιτεκτονική είναι καθαρά Φλαμανδική Αναγεννησιακή του 17ου αιώνα. Το άγαλμα του Ερμή, Θεού του εμπορίου και έμβλημα του Χρηματιστηρίου της Λιλ, στέκει στην κορυφή.
1861: Το έτος ανοίγματος ενός Χρηματιστηρίου
Αυτήν τη χρονιά άνοιξε τις πύλες του, δεν ήταν όμως τόσο για ανταλλαγή ρευστότητας. Μόνο το 3,4% του κεφαλαίου άλλαζε χέρια κάθε χρόνο.
1921: Τα εγκαίνια του νέου Χρηματιστηρίου
Άνοιξε το νέο κτίριο ανταλλαγής μετοχών (Εμπορικό Επιμελητήριο) και το Vieille Bourse εκκενώθηκε. Kατατάχθηκε ως ιστορικό μνημείο το ίδιο έτος και μετονομάστηκε σε Οld Stock Exchange. Είναι αναμφισβήτητα το πιο διάσημο μνημείο της πόλης και είναι επίσης μάρτυρας της έντονης οικονομικής δραστηριότητας που έλαβε χώρα στη Λιλ κατά τη διάρκεια του μεγάλου αιώνα.
Μια πλάκα μεταξύ του νούμερο 1 και νούμερο 2 κτιρίου υπενθυμίζει, ότι για πολλά χρόνια το άγαλμα του Ναπολέοντα στήθηκε στο κέντρο, μέχρι τη μετακίνησή του τη δεκαετία του 1970 στο Παλάτι των Καλών Τεχνών. Η πλάκα γράφει: “Το έτος 1853, 24 Σεπτεμβρίου, η Αυτού Μεγαλειότητα του Αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ΄ επισκέφθηκε το Χρηματιστήριο της Λιλ και καταδέχτηκε να εγκρίνει τα μέτρα που λαμβάνονται από το Εμπορικό Επιμελητήριο για την ανέγερση ενός αγάλματος του Ναπολέοντα Α΄”.
Στη μέση της πλατείας δεσπόζει η στήλη της Θεότητας (Colonne de la Déesse). Το μνημείο της πολιορκίας του 1792, εγκαινιάστηκε στις 8 Οκτωβρίου του 1845, και τιμά τον ηρωισμό της Λιλ κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της πόλης από τον αυτοκρατορικό στρατό. Η πολιορκία ήταν μια από τις πολλές μάχες που διεξήχθησαν κατά τη διάρκεια των Γαλλικών Επαναστατικών Πολέμων και θεωρήθηκε ένα σημαντικό γεγονός στην ιστορία της πόλης από τους κατοίκους της, παρά τη σχετικά χαμηλή στρατιωτική σημασία της σε ευρύτερη κλίμακα.
Ένας αυστριακός στρατός με 20.000 άντρες πολιορκούσε την πόλη. Στη συνέχεια η πόλη δέχτηκε επίθεση από τον Albert Casimir, δούκα του Teshen, για 9 μέρες και νύχτες. Οι Αυστριακοί βομβάρδισαν την πόλη χωρίς διακοπή, αλλά τελικά σταμάτησαν την πολιορκία όταν ήρθαν αντιμέτωποι με τη σθεναρή αντίσταση των πολιτών, με επικεφαλής τον Δήμαρχο François André. Οι Αυστριακοί κατέστρεψαν πολλά σπίτια και την κύρια εκκλησία Saint-Étienne της πόλης.
Πάνω στη στήλη ένα γυναικείο άγαλμα κρατάει στο δεξί χέρι δάδα που χρησιμεύει για να ανάψουν τα φυτίλια των κανονιών. Το επιβλητικό αριστερό χέρι είναι τεντωμένο, υποδεικνύοντας με το δάχτυλο τις τέσσερις επιγραφές που είναι τοποθετημένες γύρω από τη βάση. Είναι τα λόγια του Δημάρχου που αρνείται την παράδοση της πόλης στους εχθρούς. Το σιντριβάνι της βάσης δυστυχώς δε λειτουργούσε και αποτελούσε χώρο ξεκούρασης των περαστικών.
Την πλατεία περιβάλλουν κτίρια πραγματικά κοσμήματα, σε υπέροχα παστέλ ή γήινα χρώματα, πλαισιωμένα με περίτεχνες σκαλιστές προσόψεις τα οποία χαρακτηρίζονται ως ιστορικά μνημεία, όπως αυτά με τον αριθμό 34, 44 ή 52 και είναι αυτά στις δύο φωτογραφίες που ακολουθούν.
Το Paul στην Grand Place το οποίο τιμήσαμε δεόντως.
Στα 200 μέτρα από την Grand Place βρίσκεται η Place Rihour,
η οποία οφείλει το όνομά της στο παλάτι Rihour το οποίο αναφέρεται για πρώτη φορά το 1248. Tότε ήταν ένα νησί το οποίο σχηματιζόταν από έναν βραχίονα του ποταμού Deûle.
Το Palais Rihour είναι το μόνο που έχει απομείνει από ένα παλάτι που χτίστηκε τον 15ο αιώνα. Σε μια αίθουσα στεγαζόταν το τουριστικό γραφείο της πόλης, αλλά τώρα έχει μεταφερθεί ακριβώς απέναντι από το παλάτι. Από εκεί προμηθεύτηκα έντυπο χάρτη της πόλης για τη συλλογή μου. Και σε αυτήν την πλατεία υπάρχουν πολλά ιστορικά κτίρια, τα οποία έχουν προσόψεις περίτεχνες, και περιλαμβάνονται στον κατάλογο των ιστορικών μνημείων από το 1944.
Κάθε χρόνο, το πρώτο Σαββατοκύριακο του Σεπτεμβρίου, το Braderie εγκαθίσταται στην πλατεία Rihour. Τί είναι το Braderie? Είναι ένα δημοφιλές γεγονός, η προέλευση του οποίου χρονολογείται από τον 12ο αιώνα, και φιλοξενεί κάθε χρόνο έως και 3 εκατομμύρια επισκέπτες. Είναι μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις στη Γαλλία και η μεγαλύτερη αγορά αντικών στην Ευρώπη. Την αγορά συνοδεύουν συναυλίες, ημιμαραθώνιος, κατανάλωση μυδιών, πατάτας τηγανιτής και ολονύχτια διασκέδαση στα μπαρ της πόλης.
Ελάχιστα βήματα από την Place Rihour (260 μέτρα για την ακρίβεια), στη Rue de l’ Hôpital Militaire, ορθώνεται ο ναός του Αγίου Στεφάνου (Saint-Étienne) σε μπαρόκ στιλ. Έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο. Η σημερινή εκκλησία είναι στην πραγματικότητα το παλιό παρεκκλήσι του Κολεγίου των Ιησουιτών. Η παλιά εκκλησία της ενορίας του Αγίου Στεφάνου καταστράφηκε από τη φωτιά το 1792, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Λιλ από τους Αυστριακούς, για την οποία σας μίλησα λίγο πιο πριν. Η πρόσοψη του ναού ύψους 29 μέτρων, είναι πέτρινη. Στα αριστερά βρίσκεται το Καμπαναριό, ένας τετράγωνος Πύργος ύψους 57 μέτρων, γεμάτος καμπάνες. Πολύ δύσκολα μπορούσε να φωτογραφηθεί η πρόσοψη του ναού, γιατί ο δρόμος είναι πολύ στενός και γενικά δεν υπήρχαν βολικά σημεία για φωτογραφίες.
Εσωτερικά η εκκλησία φωτίζεται από 32 ημικυκλικά παράθυρα με βιτρό.
Στις δύο πλευρές της εκκλησίας υπάρχουν ανώνυμοι πίνακες φλαμανδικής τέχνης.
Ο άμβωνας είναι εξαιρετικά εντυπωσιακός, σκαλισμένος από τον γλύπτη François Rude και αποτελείται από μια σκηνή με αγγέλους και χερουβείμ.
Το οδοιπορικό μας συνεχίστηκε με ανεβασμένη διάθεση. Ο καιρός αποτελούσε εξαιρετικό σύμμαχο και συνέβαλε τα μέγιστα στην εξερεύνηση της πόλης αλλά και στην καλή διάθεση που μας διακατείχε.
Cathédrale Notre Dame de la Treille ή αλλιώς ο καθεδρικός ναός της Λιλ. Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, παράδειγμα γοτθικής αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής, η οποία θεωρείται Εθνικό Μνημείο. Στα πολλά σκαλιά που βρίσκονται στην είσοδο της εκκλησίας κόσμος αραχτός απολάμβανε την ηλιόλουστη ζεστή μέρα.
Ξεκινήσαμε από το εσωτερικό του ναού, η κατασκευή του οποίου είχε διττό στόχο:
O πρώτος ήταν να ανοικοδομηθεί μια μεγάλη εκκλησία στην καρδιά της πόλης, μετά την καταστροφή της Κολεγιακής εκκλησίας του Αγίου Πέτρου, κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, που φιλοξένησε το άγαλμα της Παναγίας του Treille για περισσότερα από 600 χρόνια. Ο δεύτερος στόχος ήταν να καθιερωθεί μια επισκοπική έδρα στη Λιλ και η πόλη να αποκτήσει θέση ως θρησκευτικό κεφάλαιο, για την εξυπηρέτηση του αυξανόμενου πληθυσμού, κατά την περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης. Ως εκ τούτου το κτίριο ορίστηκε εξαρχής ως μελλοντικός καθεδρικός ναός.
Το θαυματουργό άγαλμα της Παναγίας έχει αποτελέσει αντικείμενο ιδιαίτερης αφοσίωσης στη Λιλ από τον 13ο αιώνα. Ο καθεδρικός, του οποίου η κατασκευή διήρκεσε σχεδόν 150 χρόνια και αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες, ειδικά στη συγκέντρωση κεφαλαίων για τη συνέχιση του έργου, οφείλει το όνομά του σε αυτό το μικρό άγαλμα της Παναγίας.
Το άγαλμα περιγράφεται από τον Charles Bernard (ενοριακό ιερέα της εκκλησίας της Αγίας Αικατερίνης) ως εξής: “Πέτρινο άγαλμα, λίγο περισσότερο από δυόμισι πόδια ύψος, έχει ένα σκήπτρο στο δεξί χέρι και από αριστερά στηρίζει το μωρό Ιησού στα γόνατα. Αναφέρει επίσης: “Mια πέργκολα από επιχρυσωμένο ξύλο περιβάλλει το άγαλμα και το βάθρο του και διευκρινίζει ότι οι παλιές πέργκολες από επιχρυσωμένο σίδηρο χάθηκαν το 1792 κατά την καταστροφή της Κολεγιακής εκκλησίας του Αγίου Πέτρου”.
Θεωρείται ότι αυτή η πέργκολα έδωσε το όνομα Treille στο άγαλμα, αν και το πιο πιθανόν είναι, ότι το όνομα προέρχεται από το Treola, ένα μέρος που υπήρχε στη σημερινή θέση της Λιλ τον 9ο αιώνα.
Θεωρείται επίσης ότι η πέργκολα που περιβάλλει το άγαλμα χρησιμοποιήθηκε για να συνδέσει τις επιθυμίες των πιστών με την Παναγία. Πολλά θαύματα σχετίζονται με το άγαλμα τα οποία κυρίως αφορούν σε θεραπείες ασθενών από ανίατες ασθένειες ακόμη και από πανούκλα. Ο ναός διαθέτει και μεγάλο αριθμό παρεκκλησίων. Όρεξη και χρόνος να υπάρχει για εξερεύνηση!
Chapelle Saint Anne
Chapelle Sainte Jeanne d΄Arc
Chapelle Saint Jean
Το μεγάλο όργανο του καθεδρικού
Saint Padro
Η αλήθεια είναι ότι ο ναός έχει πολύ ιστορικό και οπτικό ενδιαφέρον και μας κράτησε για αρκετή ώρα στο εσωτερικό του. Εγώ μάλιστα βγήκα και ξαναμπήκα γιατί ένιωθα ότι ήθελα να συγκρατήσω κάποιες λεπτομέρειες και να βγάλω μερικές ακόμα φωτογραφίες. Φέραμε βόλτα όλον τον περίβολο του ναού και σηκώνοντας το βλέμμα ψηλά είδαμε έναν άγγελο στην κορυφή, σε τιρκουάζ χρώμα, αλλά και τις τρομακτικές μορφές των gargoyles.
Έξω από τη νότια είσοδο του ναού το Kαμπαναριό του Αγίου Νικολάου μοιάζει πολύ “φτωχικό” και “πρόχειρα φτιαγμένο” σε σχέση με τον καθεδρικό.
Είναι χτισμένο με τούβλο και μερικές πέτρες και εδώ στεγάστηκαν οι καμπάνες, οι οποίες σήμαναν στην επίσημη στέψη του θαυματουργού αγάλματος, στις 21 Ιουνίου 1874. Διέκρινα τέσσερα επίπεδα, ενώ στο τελευταίο επίπεδο υπάρχει ρολόι και τέσσερα τριγωνικά αετώματα σχηματίζουν έναν σκεπαστό χώρο.
Την εκκλησία περιβάλλουν χρωματιστά σπίτια, ενώ είναι ευδιάκριτο ότι κάποτε εδώ έρεε κάποιο κανάλι, αφού για να φτάσει κανείς στην είσοδο αυτών των σπιτιών διασχίζει μικρά γεφυράκια τα οποία υψώνονται πάνω από τα απομεινάρια του καναλιού.
Το πρώτο γραπτό που αναφέρει την πόλη σε έναν χάρτη χρονολογείται από το 1066. Σε αυτό το γραπτό η πόλη ονομάζεται Isla και αποτελούσε σημείο εκφόρτωσης του ποταμού Deûle. Aρχικά δηλαδή ήταν λιμάνι. Πολλά κανάλια, μέσω των οποίων ο Deûle διέσχιζε τη Λιλ (πριν εκτραπεί προς τα βόρεια), έχουν γίνει είτε δρόμοι, είτε κατοικίες.
Η Avenue du Peuple Belge ήταν η θέση του λιμανιού του Basse Deûle και το νερό έρεε εδώ μέχρι το 1933. Mεταξύ των οδών Avenue du Peuple Belge και Rue de la Monnaie βρίσκεται το μουσείο Hospice Comtesse, το οποίο είναι δημοτικό μουσείο Εθνογραφίας και Λαογραφίας, ενώ το κτίριο στο οποίο στεγάζεται ήταν νοσοκομείο (Countess Hospice).
Εμάς όμως εδώ μας τράβηξε την προσοχή ο καταπράσινος χώρος του Ilôt Comtesse. Ένα πολύ ευχάριστο σημείο της παλιάς πόλης, ιδανικό για πικ-νικ και αραλίκι στο γκαζόν, με θέα τα όμορφα τυπικά χρωματιστά σπίτια της περιοχής.
Αυτή η “πράσινη καρδιά” της παλιάς πόλης κάποτε καλυπτόταν με κανάλια και μάλιστα εδώ στέκουν τα “λείψανα” ενός μύλου.
Αυτό το μεσαιωνικό κτίριο παρείχε νερό στους αρτοποιούς του Hospice Comtesse, την παλιά καρδιά της πόλης.
Όπως καταλάβατε είχαμε μπει για τα καλά στην παλιά πόλη της Λιλ. Ο αρχιτεκτονικός πλούτος της παλιάς πόλης χρονολογείται πριν από τη βιομηχανική επανάσταση και αντανακλά μια ιστορία πάνω από 1.000 χρόνια, που είναι αποτυπωμένη στις περίτεχνες προσόψεις των ιστορικών κτιρίων αλλά και στους δρόμους που κάποτε υπήρξαν κανάλια, πριν γίνουν τα πλακόστρωτα καλντερίμια που περιδιαβαίνουν οι χιλιάδες επισκέπτες της πόλης.
Αρχοντικά σε πολυχρωμίες με ένδοξες καλλιτεχνικές διακοσμήσεις των προσόψεών τους μαγνητίζουν τα βλέμματα και τραβούν την προσοχή. Ειδικά μερικοί δρόμοι όπως:
η Rue de la Monnaie
η Rue Basse
η Rue Lepelletier
η Rue Esquermoise
και η Place des Patiniers
Kάθε δρόμος της παλιάς πόλης έχει τη δική του αρχιτεκτονική ιδιαιτερότητα, αλλά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και την ποικιλία των καταστημάτων που πλαισιώνουν τους δρόμους. Delicatessen, φούρνοι, κρεπερί, μπαράκια αποτελούν μια κομψή και πολύ προσεγμένη αγορά. Προσωπικά ξεχώρισα το MEERT, μια εταιρεία ζαχαροπλαστικής από το 1761 γνωστή για τις σπεσιαλιτέ της, όπως βάφλες με βανίλια από τη Μαδαγασκάρη, συνταγή που δεν έχει αλλάξει από τη δημιουργία του καταστήματος.
Περπατώντας στους δρόμους είχαμε την αίσθηση ότι βρισκόμασταν σε βελγική πόλη παρά σε γαλλική. Μπαίναμε σε δρομάκια στενά και μερικές φορές λοξά. Πιθανώς αυτή ήταν η ροή των καναλιών που απλώνονταν στην παλιά πόλη. Στα δυτικά του καθεδρικού και μέχρι το κανάλι Deûle εκτείνεται η Βασιλική συνοικία, η οποία κατασκευάστηκε για να συνδέσει τη νεόκτιστη τότε Citadelle de Lille, με την υπόλοιπη πόλη.
Η Citadelle είναι μια στρατιωτική δομή του 17ου αιώνα για την υπεράσπιση της πόλης και αποτελεί αξιοθαύμαστο έργο. Σήμερα είναι ο μεγαλύτερος πράσινος χώρος αναψυχής της Λιλ. Η κατασκευή υλοποιήθηκε σε μόλις 3 χρόνια (1667-1670) και αν υπολογίσουμε το μέγεθος του έργου αποτελεί κυριολεκτικά έναν άθλο. Τη Citadelle θα την επισκεφθούμε την επόμενη μέρα. Έκανα όμως αυτή τη μικρή αναφορά, για να γίνει κατανοητός ο λόγος, για τον οποίο χρειάστηκε η επέκταση της παλιάς πόλης προς τον ποταμό και την Ακρόπολη.
Τη συνοικία διατρέχει η Rue Royale και στους πολλούς κάθετους προς αυτήν δρόμους, αριστοκρατικές κατοικίες και αρχοντικά διαδέχονται το ένα το άλλο, όλα σε κλασικό γαλλικό στιλ. Τη Rue Royale ακολουθήσαμε και εμείς, για να καταλήξουμε, μετά από περίπου ένα χιλιόμετρο διαδρομής στην Pont Napoleon και τον χώρο πρασίνου που εκτείνεται κατά μήκος του ποταμού.
Βρήκαμε ένα παγκάκι και αράξαμε απολαμβάνοντας το τοπίο. Μερικοί έκαναν τζόκινγκ και άλλοι βόλτα με τα παιδιά τους.
Αφού ξεκουραστήκαμε και χαλαρώσαμε για αρκετή ώρα περάσαμε αυτήν τη γέφυρα
και βρεθήκαμε στην άλλη πλευρά του καναλιού, όπου απλώνεται ένας πολύ μεγάλος χώρος για αθλητικές δραστηριότητες, ποδήλατο, τρέξιμο και λοιπά. Πάνω από τη γέφυρα πήραμε ωραίες φωτογραφίες της Pont Napoleon και του καναλιού.
Η γέφυρα αποτελεί έργο τέχνης και φέρει το όνομα του Ναπολέοντα Ι. Καταστράφηκε το 1918 από τον γερμανικό στρατό. Ξαναχτίστηκε, μερικώς, το 1920 και καταστράφηκε ξανά από τους Γερμανούς το 1944. Ένα σχέδιο ανοικοδόμησης επανέφερε τη γέφυρα στην αρχική της μορφή.
Σε αυτό το όμορφο και γαλήνιο κομμάτι της πόλης απολαύσαμε ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα
είδαμε τον νυχτερινό φωτισμό της γέφυρας
και πήραμε τον μακρύ δρόμο της επιστροφής προς το κέντρο της πόλης.
Μπαίνοντας ξανά στην παλιά πόλη, στο απέναντι πεζοδρόμιο από αυτό το μπαρ,
είχε σχηματιστεί μια πολύ μεγάλη ουρά, ενώ 4-5 εργαζόμενοι κρατούσαν ευλαβικά τη σειρά προτεραιότητας, στοιχίζοντας τον ένα πελάτη ακριβώς πίσω από τον άλλο. Κατά διαστήματα όλοι μαζί (οι εργαζόμενοι) φώναζαν δυνατά ένα ρυθμικό σύνθημα, αλλά δεν κατάλαβα καθόλου τα λόγια. Πάντως η εικόνα ήταν αρκετά αστεία και μείναμε εκεί για λίγο να τους χαζεύουμε. Φωτογραφίες δεν έβγαλα για λόγους διακριτικότητας. Όταν, πολύ αργότερα, ξαναπεράσαμε από αυτό το σημείο ήταν όλοι τακτοποιημένοι μέσα στο ασφυκτικά γεμάτο μαγαζί.
Είχε έρθει πλέον η ώρα του φαγητού και αναζητήσαμε το Papà Raffaele, στην οδό Saint Jacques, το οποίο στο tripadvisor κατέχει την τρίτη θέση στα 92 εστιατόρια για πίτσα. Όταν φτάσαμε έξω από το μαγαζί δεν πιστεύαμε στα μάτια μας! Και εδώ ουρά! Μεγάλη ουρά! Τί γίνεται αναρωτηθήκαμε? Το να στήνεσαι με τις ώρες σε ουρές έξω από τα μαγαζιά είναι μέρος της διασκέδασης στην πόλη? Δεν υπήρχε περίπτωση να καθίσουμε ούτε σε δύο ώρες οπότε αναζητήσαμε άλλη επιλογή.
Περνώντας από όλα τα δρομάκια της παλιάς πόλης βλέπαμε όλα τα εστιατόρια γεμάτα και αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι δύσκολα θα βρούμε κάπου να φάμε. Ο καλός καιρός, αλλά και η Παρασκευή, πιστεύω ότι συνέβαλαν στο να γίνεται αυτός ο συνωστισμός σε όλα τα εστιατόρια και τα μπαρ της Λιλ. Παίξαμε το τελευταίο μας χαρτί φτάνοντας στο La Bottega, στην οδό 7 bis rue au Péterynck, νούμερο 4 στη λίστα του tripadvisor στα 92 εστιατόρια για πίτσα.
Ένα πολύ στενό και ατμοσφαιρικό σοκάκι φιλοξενεί αυτό το εστιατόριο και αυτή η εικόνα μας άρεσε πολύ για να μείνουμε εδώ για φαγητό. Όταν ζητήσαμε τραπέζι μας είπαν ότι μπορούν να μας εξυπηρετήσουν μετά από μια ώρα. Απογοητευμένοι ξεκινήσαμε να φύγουμε αλλά εγώ δεν ήθελα να τα παρατήσω έτσι εύκολα. Μου άρεσε το σημείο και η ατμόσφαιρα του χώρου και ήθελα να επιμείνω, έστω να αφήναμε όνομα για κράτηση και να επιστρέφαμε αργότερα.
Όμως, μόλις επιστρέψαμε για να κάνουμε την κράτηση, ένα τραπέζι για δύο μόλις είχε αδειάσει και μας έβαλαν να καθίσουμε αμέσως. Τέλεια! Και φαγητό και ξεκούραση από το πολύωρο περπάτημα και ατμόσφαιρα και έξω στο πλακόστρωτο δρομάκι με γλυκό και ζεστό καιρό. Τι άλλο να ζητήσει κανείς!
Απολαύσαμε το φαγητό μας και ικανοποιημένοι συνεχίσαμε τη βραδινή μας βόλτα στην πόλη. Περάσαμε πάλι από όλα τα hot spot για να πάρουμε νυχτερινές φωτογραφίες, αλλά και να δούμε τη βραδινή κίνηση και τη ζωή της πόλης. Ξεκινήσαμε από το Ilôt Comtesse γιατί ήμασταν πολύ κοντά στο σημείο
και συνεχίσαμε προς τις μεγάλες πλατείες. Κυκλοφορούσε πολύς κόσμος και τα διάφορα μαγαζιά τριγύρω από αυτές ήταν και εδώ γεμάτα.
Σε γενικές γραμμές μας έδωσε την εντύπωση μιας ζωντανής πόλης με τον κόσμο να είναι έξω και να διασκεδάζει. Ό,τι μπορεί βέβαια να καταλάβει κάποιος ένα βράδυ Παρασκευής που βρέθηκε στη Λιλ. Επιστρέψαμε αργά στο ξενοδοχείο κλείνοντας την πρώτη μας μέρα με ωραίες εντυπώσεις!
Last edited:
Εκπομπές Travelstories
