Βέλγιο Γαλλία Μαζί με τον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα!

[georgeant]

Πόσο αγαπώ τη Γαλλία! Θα μπορούσα να επισκέπτομαι κάθε χρόνο και μία διαφορετική πόλη της!

 

[Klair]

Κεφάλαιο 5
Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2018

Πήραμε το πρωινό μας στο Paul στην Grand Place και πρώτος στόχος για σήμερα ήταν το Μουσείο Καλών Τεχνών της Λιλ (Palais des Beaux Arts de Lille).

Aκολουθήσαμε τη Rue de Béthyne,

η οποία καταλήγει στην Place Richebé. Σε αυτήν την πλατεία έχει στηθεί ένα μνημείο προς τιμήν του Louis Faidherbe. Ήταν ο στρατηγός που κέρδισε τις μάχες των Pont Noyelles και Bapaume, ηγούμενος του στρατού του Βορρά το 1870. Το μνημείο εγκαινιάστηκε στις 25 Οκτωβρίου του 1896.

Το βάθρο εξιστορεί τον αγώνα του Faidherbe στη μάχη του Bapaume το 1871, η οποία έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια του γαλλo-πρωσικού πολέμου, όπου ο στρατηγός ήταν νικητής.

Ακριβώς απέναντι από την Place Richebé και το μνημείο του στρατηγού εκτείνεται η μεγάλη πλατεία Place de la République. Αυτή η πλατεία μπορεί επάξια να υπερηφανεύεται για τα δύο κτίρια στολίδια που κοσμούν τις δύο άκρες της.

Βόρεια ορθώνεται το υπέροχο Préfecture de Lille από το 1865.

Το αρχικό σχέδιο περιελάμβανε ένα κτίριο μικτής χρήσης:

1. Στέγαση του νομάρχη και της οικογένειάς του.
2. Δωμάτια που μπορούν να φιλοξενήσουν διακεκριμένους επισκέπτες.
3. Αίθουσες συνεδριάσεων και εργαστηρίων.
4. Τα γραφεία των νομαρχιακών υπηρεσιών.
5. Αίθουσα εκδηλώσεων με θέα στον κήπο.

Οι χώροι είναι τοποθετημένοι σε σχήμα Η με κήπο. Η βόρεια πτέρυγα στεγάζει τα νομαρχιακά διαμερίσματα.

Νότια ορθώνεται το Palais des Beaux Arts αφιερωμένο στις Καλές Τέχνες, τη Σύγχρονη Τέχνη και τις Αρχαιότητες. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία τέχνης στη Γαλλία. Ιδρύθηκε με οδηγίες του Ναπολέοντα Α΄ στις αρχές του 19ου αιώνα στο πλαίσιο διάδοσης της τέχνης. Δυστυχώς τα έργα ανακατασκευής του κτιρίου δε μας άφησαν περιθώρια για να θαυμάσουμε το εξωτερικό του.

Μας αποζημίωσε όμως με την πληθώρα έργων τέχνης των: Raphael, Van Dyck, Rembrand, Goya, El Greco, Delacroix, Rubens και πολλών άλλων σημαντικών καλλιτεχνών.

Μέχρι τις 14 Ιανουαρίου του 2019, όσοι επισκεφθούν το Μουσείο θα έχουν την ευκαιρία να δουν μια αξιοθαύμαστη σειρά έργων του Mattise, η οποία περιλαμβάνεται στο εισιτήριο και βρίσκεται στον κάτω όροφο.

Στο κέντρο της πλατείας στέκει, άχαρα χωρίς νερό, το σιντριβάνι που ονομάζεται “Groupe des trois”, δηλαδή “Όμάδα των τριών”.

H Boulevard de la Liberté είναι μια μεγάλη λεωφόρος, η οποία περνάει από την Place de la République, και την ακολουθήσαμε μόλις βγήκαμε από το Μουσείο Καλών Τεχνών.

Η λεωφόρος είναι κατάφυτη από πανύψηλα δέντρα και τις δύο πλευρές της στολίζουν όμορφα κτίρια.

Μετά από 10 λεπτά περπάτημα στρίψαμε στη Rue d΄Hazebrouck για να επισκεφθούμε την Porte de Paris και το Δημαρχείο με το Καμπαναριό.

Γωνία Rue d΄Hazebrouck με Rue Lyderic και Rue de Denain

Η Porte de Paris είναι μια αψίδα θριάμβου που χτίστηκε για να γιορτάσει τις νίκες του Louis XIV και θεωρείται ένα αριστούργημα. Είναι χαρακτηρισμένο ιστορικό κτίριο από το 1875.

Όταν η πόλη κατακτήθηκε από τον Λουδοβίκο το 1667, ο προσωπικός του μηχανικός Vauban τον συμβούλευσε να χτίσουν μια στρατιωτική Ακρόπολη, τη Citadelle de Lille, την οποία θα επισκεφθούμε αμέσως μετά. Όμως για να εδραιωθεί η επιρροή του βασιλιά στην πόλη χτίστηκε αυτό το μνημείο αφιερωμένο στη νίκη και τη δόξα του Λουδοβίκου.

Αυτή η Πύλη αντικατέστησε την Porte des Malades (Πύλη των ασθενών), η οποία αποτελούσε τη νότια έξοδο της πόλης και υπήρχε σε αυτήν τη θέση από τον μεσαίωνα. Στη μια πλευρά στέκεται ο Ηρακλής, σύμβολο της δύναμης, και στην άλλη ο Άρης ο Θεός του πολέμου. Η κορυφή είναι στεφανωμένη από δύο αγγέλους. Αρχιτέκτονας του έργου ήταν ο Simon Vollant οποίος συνεργάστηκε με τον Vauban και στην κατασκευή της Ακρόπολης.

Απέναντι από την Porte de Paris, το Καμπαναριό του Δημαρχείου είναι το ψηλότερο πολιτικό Kαμπαναριό στην Ευρώπη.

Συνδέεται με το Hôtel de Ville και αποτελεί ένα τεράστιο αρχιτεκτονικό σύνολο. Το Καμπαναριό αναμειγνύει την art deco και τη νέο-φλαμανδική αρχιτεκτονική και είναι κατασκευασμένο με κόκκινο τούβλο, ενώ υψώνεται άνω των 104 μέτρων από το έδαφος, επιβεβαιώνοντας έτσι την πολιτική και εμπορική δύναμη της πόλης εκείνην την εποχή. Φιλοξενεί μια συλλογή από σύγχρονα έργα και αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

Έχει θέα 360ο στη Λιλ και είναι ανοιχτό καθημερινά από τις 10:00 έως τις 13:00 και από τις 14:00 έως τις 17:30 με τιμή εισιτηρίου στα 7,5 ευρώ.

Εμείς δεν ανεβήκαμε, διότι όπως θα δείτε και στο ρολόι, όταν ήμασταν εκεί η ώρα ήταν 13:40 και δε θέλαμε να χάσουμε χρόνο περιμένοντας να ανοίξει.

Είχαμε βαρύ πρόγραμμα να φέρουμε εις πέρας και έτσι αφήσαμε πίσω μας την Porte de Paris και το Beffroi de Lille

και ακολουθώντας πάλι την Boulevard de la Liberté φτάσαμε, μετά από περπάτημα δύο περίπου χιλιομέτρων, στο τέλος της λεωφόρου και στον Jardin Vauban (κήπο του Vauban).

O Jardin Vauban δημιουργήθηκε το 1863 και είναι ένας χώρος με πράσινο χορτάρι, αιωνόβια δέντρα, κανάλια και δρομάκια για περιπάτους. Βρίσκεται πριν τη Citadelle de Lille και σίγουρα είναι μια μικρή προετοιμασία για τον επισκέπτη, πριν αυτός μπει στον μεγαλύτερο πράσινο χώρο αναψυχής της Λιλ. Ξεκουραστήκαμε λίγη ώρα δίπλα στο κανάλι χαζεύοντας τους κωπηλάτες να βολτάρουν στο νερό.

Περάσαμε την Pont de la Citadelle. Από αυτό το σημείο ξεκινάει ουσιαστικά η είσοδος στον τεράστιο χώρο της Ακρόπολης, ο οποίος περιλαμβάνει Ζωολογικό Κήπο, Λούνα Παρκ, απέραντους χώρους πρασίνου, κανάλια με νερό, δάσος με πανύψηλα δέντρα και φυσικά τα κτίρια και τα τείχη της Ακρόπολης.

Ακριβώς μετά την Pont de la Citadelle είδαμε το μνημείο Au Pigeon Voyager αφιερωμένο στη μνήμη των 20.000 νεκρών αγωνιστικών περιστεριών που πέθαναν για τη χώρα τους. Από τον Νώε ακόμη γνωρίζουμε ότι το περιστέρι αποτελεί έναν γρήγορο και αποτελεσματικό αγγελιαφόρο.

Στη διάρκεια των αιώνων, η ιστορία έχει πολλές φορές δείξει, ότι οι στρατοί χρησιμοποιούσαν τις υπηρεσίες των περιστεριών σε καιρό πολέμου. Ο γαλλικός στρατός, κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, χρησιμοποιούσε αγωνιστικά περιστέρια. Αλλά και πιο πριν, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Παρισιού από τους Πρώσους, τα περιστέρια “επέτρεπαν” την επικοινωνία. Μετά από αυτήν την εμπειρία δημιουργήθηκαν κέντρα εκπαίδευσης στρατιωτικού περιστεριού και έτσι η Γαλλία αποκτά μια παράδοση σε αυτόν τον τομέα.

Στο μνημείο, το γυναικείο άγαλμα συμβολίζει την Ειρήνη, η οποία περιβάλλεται από ένα σμήνος περιστεριών, ενώ στα πόδια της μια ασπίδα με ένα περιστέρι συνθλίβει το φίδι, που συμβολίζει τον εχθρό.

Προχωρήσαμε ευθεία, έχοντας το Λούνα Παρκ στα αριστερά μας, και μπήκαμε στην Ακρόπολη από αυτήν την Πύλη.

MΙα γέφυρα οδηγεί στην κλειστή είσοδο των κτιρίων, τα οποία χρησιμοποιούνται από τον γαλλικό στρατό μέχρι σήμερα, ως έδρα του σώματος Γρήγορης Αντίδρασης της Γαλλίας, μια εξουσιοδοτημένη από το ΝΑΤΟ δύναμη, ικανή να διοικεί ένα τμήμα 5.000 έως και 60.000 στρατιωτών που προέρχονται από 13-15 διαφορετικά Έθνη (RRC-Fr HQ).

Πηγή:Citadelle de Lille — Wikipédia

Για να κατανοήσουμε όμως τη γέννηση της Ακρόπολης καλό είναι να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όλα ξεκινούν από τον γάμο του βασιλιά Louis XIV της Γαλλίας. Καθώς η κυριαρχία της Ισπανίας εξασθενεί, συμφωνήθηκε συμμαχία με τη Μαρία Τερέζα της Ισπανίας, φυσικά με μεγάλη προίκα ως μέρος της συμφωνίας. Ο γάμος έγινε, αλλά η προίκα δεν ήρθε ποτέ, και αυτό έδωσε αφορμή στον Louis να απαιτήσει την πληρωμή του, εδώ και τώρα.

Εκείνη την εποχή η Λιλ ήταν υπό Ισπανική κυριαρχία. Ο βασιλιάς πολιόρκησε την πόλη και σε 9 μέρες η Λιλ παραδόθηκε. Τότε ο Λουδοβίκος ανέθεσε στον δικό του άνθρωπο, τον Vauban, να αναμορφώσει ολόκληρη την πόλη. H Ακρόπολη κατασκευάστηκε σε μόλις 3 χρόνια (1667-1670). Αρχικά ήταν μια μικρή πόλη που περιβαλλόταν από 5 προμαχώνες οι οποίοι σχημάτιζαν ένα αστέρι.

Για να χτιστεί ήταν απαραίτητο να ψηθούν εξήντα εκατομμύρια τούβλα και να εξαχθούν από τα λατομεία τρία εκατομμύρια πέτρες. Ήταν μέρος της Pre Carré, μιας διπλής γραμμής 28 οχυρών που εκτείνονταν από τη Βόρεια Θάλασσα μέχρι το Meuse, για προστασία των συνόρων. Ο σχεδιασμός της Aκρόπολης ξεκίνησε από μια απλή, αλλά αποτελεσματική ιδέα: κανένας από τους τοίχους δεν μπορεί να προσεγγιστεί από τον εχθρό χωρίς αυτός να βρεθεί κάτω από τα πυρά, ή τη φωτιά ενός διπλανού ή κοντινού τοίχου.

H Ακρόπολη σκοπίμως επιλέχθηκε να κατασκευαστεί στα δυτικά της πόλης, σε ελώδεις εκτάσεις, γεγονός που καθιστά τη χρήση των βάλτων, του νερού και της λάσπης, ως φυσικό αμυντικό μέσο για να καταστήσει τις συνθήκες πολιορκίας όσο το δυνατόν πιο δύσκολες για τον εχθρό. Mέσω ενός συστήματος υδατοφρακτών και πυλών η Ακρόπολη μπορούσε να πλημμυρίσει σε 48 ώρες προσφέροντας προστασία στην πόλη.

Διάφορα κτίρια κατασκευασμένα στο εσωτερικό εξυπηρετούσαν τους διαμένοντες εντός της Ακρόπολης όπως: εκκλησία, εργαστήρια, μύλοι που τροφοδοτούνταν από υδραγωγείο, αρτοποιεία, ξενώνες αλλά και κατοικίες για τον κυβερνήτη και τους αξιωματικούς. Στρατώνες σε διπλή σειρά εξυπηρετούσαν τη στέγαση των στρατευμάτων. Μια πραγματική πόλη στεγαζόταν μέσα, αποτελούμενη από 3.000 στρατιώτες, υπαλλήλους, εργαζόμενους και τον Κυβερνήτη.

Ο Vauban ανέπτυξε επίσης μια πολυεπίπεδη άμυνα αποτελούμενη από τάφρους, αυλάκια και κανάλια. Ήξερε ότι κανένα φρούριο δεν είναι εντελώς απόρθητο, έτσι πολλαπλασίασε τα εμπόδια για να επιβραδύνει τον εχθρό και να μπορεί το στράτευμα να έχει τον χρόνο της ανασυγκρότησης, αν χρειαζόταν και όταν θα χρειαζόταν.

Όχι δεν είναι γυαλιστερό, φρεσκοκουρεμένο χορτάρι. Είναι κανάλι με νερό! Πράσινο νερό!!

Αυτή λοιπόν η στρατιωτική δομή του 17ου αιώνα για την υπεράσπιση της Λιλ ονομάστηκε
“Η Βασίλισσα των Ακροπόλεων” και είναι ένα έργο αξιοθαύμαστο, για το μέγεθός του, την αρχιτεκτονική του αλλά και την κατάσταση στην οποία διατηρείται μέχρι σήμερα. Χαρακτηρίστηκε ως ιστορικό μνημείο στο σύνολό του με διάταγμα της 5ης Σεπτεμβρίου του 2012. Αυτή “Η Bασίλισσα των Aκροπόλεων” είναι η μήτρα για τον σχεδιασμό και άλλων παρόμοιων έργων.

Η Ακρόπολη περιβάλλεται από δασώδη έκταση και είναι ο μεγαλύτερος πράσινος χώρος αναψυχής της Λιλ.

Αποτέλεσε και για εμάς, το highlight του διήμερου οδοιπορικού μας στην πόλη, αφού μας πρόσφερε φοβερές εικόνες ομορφιάς και μας έδειξε, πόσο τυχερός είναι ο κάτοικος της Λιλ, που έχει ένα δάσος “δίπλα στην πόρτα του σπιτιού του”, αλλά και πόσο υπεύθυνος πολίτης είναι διατηρώντας καθαρή και περιποιημένη “την αυλή” που θα κάνει ποδήλατο, θα τρέξει, θα ξαπλώσει, θα βγει βόλτα, θα ψυχαγωγηθεί. Μα πάνω απ΄ όλα σε ένα τέτοιο περιβάλλον θα γυμναστεί το παιδί του και στη συνέχεια θα αφήσει κληρονομιά στο εγγόνι του.

Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προς το κέντρο, αρκετά κουρασμένοι, μα πλήρως ικανοποιημένοι από τη βόλτα μας σε αυτό το εντυπωσιακό κομμάτι της πόλης. Προς στιγμήν σκεφτήκαμε να βρούμε κάποιο λεωφορείο, για να γλιτώσουμε το περπάτημα, αλλά αμέσως διώξαμε αυτήν την επιλογή και συνεχίσαμε ακάθεκτοι, μα και καταπονημένοι είναι η αλήθεια, να περπατάμε στη Rue Nationale με προορισμό την Grand Place.

Λίγο πριν φτάσουμε στην πλατεία, απέναντι ακριβώς από το πολυκατάστημα Printemps, συναντήσαμε μικρά καφέ και κάποια σαντουιτσάδικα με τραπεζάκια έξω στο πεζοδρόμιο, και δεν χάσαμε την ευκαιρία, να καθίσουμε να φάμε και να πιούμε κάτι δροσιστικό. Tο μόνο που με εκνεύρισε στην πόλη είναι, ότι αυτού του είδους τα μαγαζιά, παρ΄ όλο που διαθέτουν τραπεζοκαθίσματα για το κοινό, δε διαθέτουν τουαλέτες. Το ίδιο διαπιστώσαμε και στο Paul που καθίσαμε δύο φορές. Δεν μπορείς να πλύνεις ούτε τα χέρια σου για να φας κάτι. Aναγκαστικά μπήκαμε στο Printemps ψάχνοντας όλους τους ορόφους για τουαλέτες, καταλήγοντας τελικά στον τελευταίο, όπου εκεί μπορούσες να χρησιμοποιήσεις, έναντι πληρωμής, τις τουαλέτες του πολυκαταστήματος.

Δύο τελευταία αξιοθέατα υπήρχαν γραμμένα στη λίστα που δεν είχαμε δει ακόμα.

Η Πύλη της Γάνδης (Porte de Gand) και το σπίτι-μουσείο, στο οποίο γεννήθηκε ο Charles de Gaulle, στην 9 Rue Princesse. Το σπίτι αυτό αναδημιουργεί την ατμόσφαιρα ενός τυπικού σπιτιού του τέλους του 19ου αιώνα, της βιομηχανικής μεσαίας τάξης της Βόρειας Γαλλίας.

Ο χρόνος δεν έφτανε να δούμε και τα δύο και έτσι επελέγη η Πύλη της Γάνδης, η οποία βρίσκεται στο παλιό ισπανικό τείχος και χτίστηκε κατά την επέκταση της πόλης. Κατατάχθηκε ως ιστορικό μνημείο το 1929. Η Rue de Gand είναι ο κεντρικός δρόμος που οδηγεί στην Πύλη και στη συνέχεια, αφού κάνει κάποιες “καμπύλες”, χώνεται μέσα σε κήπους και αραιοκατοικημένα χωράφια.

Rue de Gand έξω από την Πύλη

O δρόμος είναι πλακόστρωτος και γεμάτος, και στις δύο πλευρές του, από εστιατόρια και μπαρ τα οποία γεμίζουν τα πεζοδρόμια με τραπέζια και καρέκλες. Είναι ένα πολύ ζωντανό σημείο της πόλης, κάτι παρόμοιο με τη δική μας Πλάκα, σε πολύ μικρότερη όμως κλίμακα.

Ακριβώς δίπλα στην ιστορική Πύλη υπάρχει και ένα ελληνικό εστιατόριο με κρητική κουζίνα.

Αρχικά υπήρχε μόνο το κεντρικό πέρασμα της Πύλης. Οι δύο επιπλέον καμάρες προστέθηκαν για να βελτιωθεί η κυκλοφορία και να επιτραπεί η διέλευση του τραμ που κυκλοφορούσε μέχρι το 1963. Η Πύλη έχει διαφορετική διακόσμηση στις δύο προσόψεις της. Η πρόσοψη που “βλέπει εκτός πόλης” έχει τούβλα στο μεσαίο τμήμα και διακοσμείται με βασιλικά εμβλήματα. Το άνω μέρος αποτελείται από έναν θριγκό με μια κεντρική κονσόλα λευκής πέτρας.

Η άλλη πλευρά της Πύλης, με θέα προς την πόλη, στο μεσαίο τμήμα σχηματίζεται από δίχρωμο τοίχο με τούβλα, ο οποίος φέρει γεωμετρικά σχέδια και διατρυπάται με 6 σταυροειδή παράθυρα. Το πάνω και τελευταίο μέρος σχηματίζεται από στέγη σχιστόλιθου, με φεγγίτη στο κέντρο, και δύο καμινάδες τζακιών. Εδώ στεγάζεται και το γαστρονομικό εστιατόριο Les Remparts από το 1997.

O χρόνος όμως είναι αμείλικτος και η παραμονή μας στην πόλη έφτανε στο τέλος της. Eπιστρέφοντας προς το ξενοδοχείο πήραμε μερικές τελευταίες φωτογραφίες της παλιάς πόλης.

Με τα σακίδια στην πλάτη ξεκινήσαμε για το ραντεβού που είχαμε δώσει με το τεράστιο Carrefour, την προηγούμενη μέρα, μόλις φτάσαμε στη Λιλ. Ήταν Σάββατο απόγευμα και στο Euralille επικρατούσε το αδιαχώρητο. Σαν αίλουροι τρυπώναμε βιαστικά και κάναμε ελιγμούς, ανάμεσα από εκατοντάδες ανθρώπους, που συνωστίζονταν σε όλα τα μαγαζιά και τους διαδρόμους. Μπήκαμε ασθμαίνοντας στο αχανές σούπερ μάρκετ και αρχίσαμε να ψάχνουμε στα τυφλά, ανάμεσα σε διαδρόμους με χιλιάδες προϊόντα, τα δικά μας αντικείμενα του πόθου! Έναν κουβά και μια σφουγγαρίστρα!

Δύο ευτελούς αξίας προϊόντα, που στη χώρα μας βρίσκεις με πολύ λίγα χρήματα ακόμα και σε συνοικιακά μπακάλικα, είχε καταστεί αδύνατον να βρεθούν στη Γάνδη. Έτσι αναγκαστήκαμε να τα αναζητούμε στη Γαλλία ελπίζοντας να σταθούμε περισσότερο τυχεροί. Και ναι φίλοι και φίλες! Μη σας κρατάω άλλο σε αγωνία! Τα βρήκαμε και τα δύο! 6,5 ευρώ ο κούβας και 6,5 ευρώ η σφουγγαρίστρα!

Είναι να μη βάλει κάτι στο μυαλό της η Ελληνίδα μάνα, αν και αυτόν τον όρο τον έχω αποποιηθεί από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο. Μην ξεχνιόμαστε!

Η αποστολή εστέφθη με απόλυτη επιτυχία και στην επιστροφή με το Flixbus προς τη Γάνδη, εκτός από τα σακίδιά μας, κουβαλούσαμε πανευτυχείς έναν κουβά και μια σφουγγαρίστρα. Συμπέρασμα: Γι΄ αυτό πρέπει να ταξιδεύει ο άνθρωπος! Γιατί δεν ξέρει ποτέ τί εμπειρίες και απρόοπτα του επιφυλάσσει κάθε το ταξίδι.

Το λεωφορείο της Flixbus έφτασε στον σταθμό Dampoort της Γάνδης γύρω στις 8 το βράδυ. Χρειαζόμασταν καινούρια δεκάδα διαδρομών για το λεωφορείο και έτσι μπήκαμε μέσα στον σταθμό, αναζητώντας κάποιο μηχάνημα ή γκισέ, για να αγοράσουμε τα εισιτήρια. Δυσκολευτήκαμε πολύ γιατί τα μηχανήματα δεν μας έδιναν αυτήν την επιλογή και δε βρίσκαμε και υπάλληλο για να μας εξυπηρετήσει. Μετά από κάμποση ώρα εμφανίστηκε κάποιος πίσω από έναν γκισέ και αμέσως τρέξαμε προς αυτόν. Αγοράσαμε με 16 ευρώ ένα εισιτήριο των 10 διαδρομών και φύγαμε, κατάκοποι πλέον, για τη στάση του λεωφορείου.

Λίγες μέρες αργότερα πήραμε μια σημαντική απόφαση!

Ο γιος μου νοίκιασε ποδήλατο για τις μετακινήσεις του με 15 ευρώ τον μήνα. Οποιαδήποτε άλλη λύση μεταφοράς δε συνέφερε, τελικά. Οι 10 διαδρομές, με κόστος 16 ευρώ, τελείωναν χωρίς να το πάρεις χαμπάρι και η μηνιαία κάρτα για τα ΜΜΜ κόστιζε 48 ευρώ. Εγώ, για τις μέρες που θα έμενα ακόμα στη Γάνδη, θα χρησιμοποιούσα το αγαπημένο μου μέσο μεταφοράς, τα ποδαράκια μου, και έτσι όλοι ήμασταν ευχαριστημένοι!

 

[paefstra]

Πρέπει να σου πω ότι με έκανες να ερωτευτώ τη Γάνδη! Δεν είναι μόνο οι γλαφυρές περιγραφές σου αλλά και οι πεντακάθαρες φωτογραφίες σου που μας μεταφέρουν αμέσως την αύρα της πόλης. Και η Patershol, πόσο όμορφη συνοικία! Μέχρι τώρα σκεπτόμενος το Βέλγιο είχα στο νου μου κυρίως τη Μπριζ αλλά μετά από αυτή την παρουσίαση και περιγραφή σίγουρα θα αφιερώσω 1-2 μέρες και στη Γάνδη αν ποτέ ταξιδέψω στο Βέλγιο!

Το ερωτημα Γανδη η Μπριζ δεν θα απαντηθει ποτε. Την πρωτη φορα εμεινα Γανδη για να μοιρασω πιο εξυπνα τις αποστασεις μεταξυ των πολεων και δεν το μετανιωσα. Τωρα εκλεισα να ξαναπαω με διαμονη στη Μπριζ γιατι εχω την αισθηση οτι εχω χρεη στην περιοχη.
Πραγματικα το ιδανικο ειναι διανυκτερευση και στς δυο, ενω ακουγεται τρελο οτι ειναι τοσο κοντα η μια με την αλλη.
Πολυ χαιρομαι @Klair που καποιος ανεδειξε τις ομορφιες της Γανδης αφου εδαμε πολλες ιστοριες για τη Μπριζ.

 

[Klair]

Πολυ χαιρομαι @Klair που καποιος ανεδειξε τις ομορφιες της Γανδης αφου εδαμε πολλες ιστοριες για τη Μπριζ.

Σε ευχαριστώ πολύ. Η συνέχεια επιφυλάσσει ακόμα περισσότερες ομορφιές......αφού και τα δύο "μοντέλα" είναι ακαταμάχητα!!

 

[paefstra]

Καταπληκτικη περιγραφη και ξεσηκωτικες φωτο,χιλια μπραβο!Το Βελγιο εχει πολυ ψωμι και το ψαχνω για το καλοκαιρι αλλα προς το παρον τα αεροπορικα ειναι στο Θεο!

Αν βρισκεις το καλοκαιρι φτηνα τη μεταβαση για Βρυξελλες, η επιστροφη θα ειναι φωτια και λαυρα ή το ανάποδο.

Μια ιδεα: Δες και τα κοντινα αεροδρομια εμπλουτιζοντας ετσι το προγραμμα σου: Λουξεμβουργο, Αιντχοβεν, Αμστερνταμ, Λιλ, Ντυσελντορφ. Οι διαδρομες με flixbus ειναι πολυ οικονομικες.

 

[Klair]

Κεφάλαιο 6
Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2018

Ημέρα ξεκούρασης χωρίς καμία δραστηριότητα ή βόλτα. Μαγείρεψε ο γιος μου στην κουζίνα της εστίας, φάγαμε και αράξαμε στο δωμάτιο. Βάλαμε σε μια τάξη τις φωτογραφίες από τη Λιλ, σερφάραμε στο internet και ο καθένας μας οργάνωσε την αυριανή του μέρα.

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2018

Η μεγάλη μέρα για τον γιο μου! Πολύ πρωινό ξύπνημα για να ξεκινήσει τις υποχρεώσεις του στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Γάνδης. Εγώ ξύπνησα χαλαρά, πήρα το πρωινό μου στο δωμάτιο και ξεκίνησα για το κέντρο της πόλης.

Η απόσταση από τη φοιτητική συνοικία για το Graslei είναι 2 χιλιόμετρα και απαιτούνται περίπου 20 έως 25 λεπτά περπατήματος για να καλυφθεί αυτή η διαδρομή. Αυτό το δρομολόγιο το έκανα καθημερινά πήγαινε-έλα με τα πόδια (δηλαδή 4 χιλιόμετρα) και κάποιες μέρες το έκανα και διπλή φορά (δηλαδή 8 χιλιόμετρα) μόνο να πάω και να γυρίσω από το σπίτι στο κέντρο. Καταλαβαίνετε λοιπόν τον ποδαρόδρομο που έριξα και τα χιλιόμετρα που περπάτησα προσπαθώντας να γνωρίσω και την τελευταία γωνιά ή το πιο κρυφό σοκάκι της πόλης.

Έφτασα στο Graslei, το ιστορικό κέντρο, που βρίσκεται στη δεξιά όχθη του Leie ή Lys ποταμού, ενώ η απέναντι προβλήτα ονομάζεται Korenlei και μαζί αποτελούσαν μέρος του μεσαιωνικού λιμανιού. Σήμερα είναι το σημείο που συμβαίνουν τα πάντα και όταν λέω τα πάντα εννοώ, τα πάντα! Εδώ μπορεί κάποιος να καθίσει για φαγητό ή καφέ ή γλυκό στα εστιατόρια ή τα καφέ που βρίσκονται στη σειρά, το ένα μετά το άλλο.

Εδώ μπορεί επίσης κάποιος να καθίσει κάτω, στην όχθη του ποταμού, και να φάει ή να πιει με την παρέα του έχοντας αγοράσει σάντουιτς ή χυμούς από κάποιο σούπερ μάρκετ.

Το απόγευμα και το βράδυ, μεγάλες παρέες νεαρών κυρίως ατόμων, κάθονται κάτω σχηματίζοντας κύκλους, με φαγητά και πολλά μπουκάλια αλκοόλ στη μέση, ακούνε μουσική και διασκεδάζουν.

Εδώ ακόμη μπορεί κάποιος να κάνει ανενόχλητος και τα τσιγαριλίκια του χωρίς να χρειάζεται να αναζητήσει κάποια απόμερη γωνιά ή κάποιο σκοτεινό δρομάκι. Άλλος έχει το όνομα (Άμστερνταμ) και άλλος τη χάρη (Γάνδη). Το Graslei αποτελεί το μεγάλο μπαφο-ποτείο της πόλης.

Από εδώ ξεκινούν οι βαρκάδες στο ποτάμι με τους τουρίστες να συνωστίζονται για μια θέση σε κάποιο πλοιάριο.

Αλλά εδώ μπορεί και κάποιος να κοιτάξει κατάματα την ιστορία αιώνων που απεικονίζεται σε μα σειρά ιστορικών κτιρίων κατά μήκος του ποταμού.

Το Graslei θεωρείται ένας από τους παλαιότερους τόπους της Γάνδης, που χρονολογείται από τον 5ο αιώνα μ.Χ., όταν η πόλη ήταν το κέντρο του εμπορίου σιταριού στην κομητεία της Φλάνδρας. Τα περισσότερα από τα σημερινά σπίτια του Graslei χρονολογούνται από τον μεσαίωνα, αν και οι μνημειακές προσόψεις έχουν τροποποιηθεί σημαντικά τον 18ο και 19ο αιώνα και έχουν αποκατασταθεί, εν αναμονή της Παγκόσμιας Έκθεσης του 1913, που διοργανώθηκε από τη Γάνδη. Τα σπίτια δίπλα στο νερό αποπνέουν την ιστορία αιώνων.

Ξεκίνησα να τα μελετώ και να τα θαυμάζω από το De Beerie στον αριθμό 5

Tο Middelhuus ή De Witte Leeuw στον αριθμό 6

Το Σημάδι της Παρθένου στον αριθμό 7

Το Guildhall of Masons στον αριθμό 8

Oικία πρώην σιτηρών στον αριθμό 9

Το επίσης γνωστό ως “t-Spijker” έχει μετατραπεί στο εστιατόριο Belga Queen στον αριθμό 10

Το Tolhuisje από το 1682 στον αριθμό 11

Το Cooremetershuys είναι πλέον κατάστημα με αξεσουάρ. Στον μεσαίωνα, ωστόσο, ο επίσημος μετρητής καλαμποκιού προήδρευε στο εμπόριο σιτηρών σε αυτό το κτίριο. Αποτελεί το παλαιότερο βαθμιδωτό κτίριο στον αριθμό 12.

Αριθμός 13 δεν υπάρχει

Και τέλος το Guildhall των ελεύθερων σκαφών από το 1531 στον αριθμό 14

Το Graslei βρίσκεται ανάμεσα σε δύο εμβληματικές γέφυρες:

Tην Grasbrug

και την Sint-Michielsbrug

Η Grasbrug συνδέει το Graslei με το Korenlei. Ιστορικές πηγές αναφέρουν την παρουσία μιας πέτρινης γέφυρας στα τέλη του 11ου αιώνα. Το 1875 κατασκευάστηκε μεταλλική γέφυρα και αντικατέστησε κάθε προηγούμενη κατασκευή. Στην παρακάτω φωτογραφία φαίνεται μέρος της πέτρινης γέφυρας.

Στις αρχές του 17ου αιώνα αναφέρθηκε για πρώτη φορά με το όνομα Grasbrug (γέφυρα χόρτου). Το όνομα αυτό, ίσως σχετίζεται με τις ελώδεις εκτάσεις που χρησιμοποιούνταν ως χώροι ποτίσματος των βοοειδών και το χορτάρι, που εκφορτωνόταν σε αυτήν τη θέση. Όταν τα εμπορεύματα έφθαναν στην πόλη υπόκειντο σε φορολογία. Η γέφυρα ήταν το σημείο που πληρωνόταν αυτός ο φόρος.

Η Grasbrug προσφέρει ανεμπόδιστη θέα προς τη γέφυρα Sint-Michielsbrug από τη μια πλευρά,

αλλά και προς το πίσω μέρος της παλιάς ψαραγοράς, από την άλλη πλευρά.

Διέσχισα τη γέφυρα, βρέθηκα στην απέναντι πλευρά στο Korenlei, και περπάτησα κατά μήκος του ποταμού Leie, για να ανέβω πάνω στη γέφυρα του Αγίου Μιχαήλ η οποία επίσης συνδέει τις δύο αποβάθρες.

Όπου και να κοιτάξεις, όταν βρεθείς πάνω στη γέφυρα, υπάρχει εκπληκτική θέα. Περιτριγυρισμένη από 360ο γοητευτικής ομορφιάς θεωρώ, ότι είναι το ωραιότερο σημείο της Γάνδης, που κάνει τους επισκέπτες να θαυμάζουν τόσο πολύ αυτήν την πόλη.

Καρτ-ποσταλικές εικόνες προς το Graslei και το Korenlei,

την εκκλησία του Αγίου Μιχαήλ

και φυσικά προς τους τρεις διάσημους Πύργους της Γάνδης. Μόνο πάνω σε αυτήν τη γέφυρα μπορούμε να καταγράψουμε και να φωτογραφίσουμε και τους τρεις Πύργους σε μια εικόνα.

Στη μέση της γέφυρας υπάρχει ένα πανέμορφο κεντρικό φανάρι με το χάλκινο άγαλμα του Αγίου Μιχαήλ.

Ο ναός του Αγίου Μιχαήλ είναι μια ρωμαιοκαθολική εκκλησία χτισμένη σε ύστερη γοτθική εποχή με πλούσια εσωτερική διακόσμηση. Η κατασκευή της σημερινής εκκλησίας πραγματοποιήθηκε σε δύο φάσεις χωρισμένες από ένα μεγάλο χρονικό κενό. Έγγραφα από το 1105 μαρτυρούν την ύπαρξη παρεκκλησίου αφιερωμένου στον Άγιο Μιχαήλ. Το κτίριο καταστράφηκε δύο φορές, στις αρχές του 12ου αιώνα, και ξαναχτίστηκε. Διάβασα ότι περιέχει πολλά μπαρόκ έργα ζωγραφικής, μεταξύ των οποίων τον Ιησού που πεθαίνει στον Σταυρό, του Anthony Van Dyak. Tρεις φορές προσπάθησα να επισκεφθώ εσωτερικά τον ναό, σε διαφορετικές μέρες και ώρες, αλλά πάντα ήταν κλειστά.

Περπατώντας βόρεια από το Graslei, στα 400 μέτρα, έφτασα στην αίθουσα Vleeshuis (Great Butchers΄Hall) η οποία χρονολογείται από τον 15ο αιώνα.

Σήμερα λειτουργεί ως κέντρο προώθησης τοπικών προϊόντων με μικρά εστιατόρια στο εσωτερικό και με χοιρομέρια να κρέμονται από τα ξύλινα δοκάρια της οροφής. Εδώ μπορείς να απολαύσεις κρέας της επιλογής σου.

Έξω, κατά μήκος του μεγάλου κτιρίου, υπάρχουν μικρά καφέ τα οποία είναι ασφυκτικά γεμάτα όλη τη μέρα,

αλλά και το βράδυ.

Υπάρχει και ένα μικρό μαγαζάκι που πουλάει πατάτες τηγανιτές. Άλλες φορές μπορεί να δεις ουρά πελατών και άλλες να μην υπάρχει κανείς. Δε δοκίμασα τις πατάτες του για να έχω άποψη.

Η πίσω πλευρά του τεράστιου κτιρίου, που απλώνεται κατά μήκος του ποταμού, στις παρακάτω φωτογραφίες.

Επόμενος προορισμός μου ο ναός του Αγίου Νικολάου στην πλατεία Korenmarkt.

Η είσοδος του ναού είναι επί της οδού Cataloniestraat, ακριβώς στο σημείο που βρίσκονται οι στάσεις του τραμ.

Cataloniestraat

Πριν μπω στο εσωτερικό του ναού έστρεψα το βλέμμα μου στην απέναντι πλευρά του δρόμου και παρατήρησα το Masons΄Guild Hall του 16ου αιώνα. Ακριβές αντίγραφο αυτού του κτιρίου υπάρχει, όπως ανέφερα λίγο πριν, στο Graslei στον αριθμό 8.

Tο αντίγραφο χτίστηκε για την Παγκόσμια Έκθεση του 1913 χρησιμοποιώντας τα σχέδια αυτού του αρχικού κτιρίου. Έξι χορευτές στην κορυφή των κλιμακωτών αετωμάτων γυρίζουν ανάλογα με τον άνεμο.

Πολύ δύσκολο, έως αδύνατο, να πάρεις καλές φωτογραφίες με όλα αυτά τα καλώδια που υπάρχουν σε αυτόν τον πολυσύχναστο, από τα τραμ και τα λεωφορεία, δρόμο.

Προχώρησα στο εσωτερικό του ναού του Αγίου Νικολάου ο οποίος είναι ένα από τα παλαιότερα και πιο σημαντικά μνημεία της πόλης.

Η εκκλησία, λόγω της θέσης της, ήταν δημοφιλής στις συντεχνίες των οποίων τα μέλη είχαν τις επιχειρήσεις τους εκεί γύρω, αφού η Korenmarkt (αγορά σιταριού), ήταν το εμπορικό και πολυσύχναστο κέντρο της Γάνδης. Οι συντεχνίες μάλιστα είχαν τα δικά τους παρεκκλήσια, τα οποία προστέθηκαν σιγά-σιγά, στις πλευρές της εκκλησίας τον 14ο και 15ο αιώνα.

Ο κεντρικός Πύργος, όπως ήδη έχουμε δει σε προηγούμενο κεφάλαιο, χρησίμευε ως παρατηρητήριο μέχρι να χτιστεί το διπλανό Καμπαναριό της πόλης. Αυτοί οι δύο Πύργοι, μαζί με τον Πύργο του καθεδρικού ναού, εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να ορίζουν τον περίφημο μεσαιωνικό ορίζοντα του κέντρου της πόλης.

Το κτίριο κινδύνεψε κατά τη διάρκεια των αιώνων από ρωγμές που απείλησαν τη σταθερότητά του. Οι ρωγμές διορθώθηκαν με γύψο, καθώς και κάποια παράθυρα έκλεισαν για να ενισχυθούν οι τοίχοι, ενώ τον 18ο αιώνα δημιουργήθηκαν μικρά σπίτια και καταστήματα στις ερειπωμένες προσόψεις. Ο ναός αποτελεί παράδειγμα της γοτθικής αρχιτεκτονικής Scheldt και χτίστηκε αρχικά τον 11ο αιώνα σε ρωμανικό στιλ. Τον 13ο αιώνα ξαναχτίστηκε, μετά από σοβαρή ζημιά που υπέστη από δύο μεγάλες πυρκαγιές. Περισσότερη όμως καταστροφή συνέβη τον 16ο αιώνα, όταν κατά τη διάρκεια των Εικονομαχιών όλες οι εικόνες καταστράφηκαν.

Το εσωτερικό του ναού είναι κατασκευασμένο από μπλε-γκρι πέτρα

που προέρχεται από την πόλη Tournai. H χρήση αυτού του τύπου πέτρας ξεχωρίζει, το γοτθικό στιλ Scheldt της εκκλησίας, από το μεταγενέστερο γοτθικό στιλ. Άλλο ένα χαρακτηριστικό του στιλ Scheldt είναι ότι ο Πύργος είναι κατασκευασμένος πάνω από τη διασταύρωση του ναού και όχι πάνω από την είσοδο.

Η είσοδος είναι δωρεάν και στο εσωτερικό του ναού υπήρχε στημένη έκθεση ζωγραφικής.

Με εντυπωσίασαν το εκκλησιαστικό όργανο

και τα βιτρό παράθυρα.

Το Stadhal (City Pavilion) είναι ένα πολυλειτουργικό και ανοιχτό περίπτερο, αρχιτεκτονικό αριστούργημα, σχεδιασμένο από τους αρχιτέκτονες Robbrecht & Daem/Marie-Jose Van Hee. H δομή της οροφής καθώς και η χρήση γυαλιού, ξύλου και σκυροδέματος είναι πολύ εντυπωσιακά, τόσο την ημέρα

όσο και το βράδυ

Σε αυτό το κτίριο, που βρίσκεται ακριβώς ανάμεσα στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου και στο Κωδωνοστάσιο, φιλοξενούνται συναυλίες, χορευτικές παραστάσεις και άλλα δρώμενα. Κάτω από αυτήν την κατασκευή, κατά μήκος του δρόμου Cataloniestraat και σε χαμηλότερο επίπεδο από αυτόν, απλώνεται ένα μικρό πάρκο, το The Green, το οποίο προστατεύεται από έναν πέτρινο τοίχο και διαθέτει διαδρόμους ανάμεσα σε πράσινο γκαζόν,

αλλά και σκάλες που σε ανεβάζουν ψηλότερα στους δρόμους Klein Turkije και Donkersteeg (σε προηγούμενο κεφάλαιο έχω κάνει εκτενή αναφορά στους δύο αυτούς δρόμους).

Ένα ιδιαίτερο γλυπτό κοσμεί το κέντρο του μικρού πάρκου. Κάποιοι γυμνοί νέοι κοιτάζουν την αντανάκλασή τους στο νερό, όπως έκανε ο Νάρκισσος. Όταν το γλυπτό τοποθετήθηκε εδώ, το 1937, η αστική τάξη ενοχλήθηκε θεωρώντας το προκλητικό.

Εδώ στεγάζεται και το Belfort Stadscafe, στο οποίο όλη μέρα και ειδικά όταν ο καιρός είναι καλός, όπως σήμερα, δεν πέφτει καρφίτσα από τον κόσμο.

Tο τραγούδι “Klokke Roeland” (Roeland Bell) είναι ίσως το πιο διάσημο λαϊκό τραγούδι της Γάνδης. Η καμπάνα, γνωστή ως “The Triumphant” αλλά και ως “Roelant”, ήταν η έμπνευση για αυτό το τραγούδι. Αυτή η καμπάνα ήταν τοποθετημένη στο Κωδωνοστάσιο, αλλά το 1914 έσπασε και απομακρύνθηκε από το Καμπαναριό. Αποκαταστάθηκε και σήμερα είναι τοποθετημένη σε μια θέση δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου.

Ανέβηκα τα σκαλιά τα οποία είναι τοποθετημένα ακριβώς δίπλα σε αυτήν την καμπάνα και βρέθηκα στο επάνω επίπεδο.

Κοιτώντας ευθεία είδα τον δρόμο Klein Turkije με τα μπαράκια στη δεξιά του πλευρά και τον ναό του Αγίου Νικολάου στην αριστερή.

Ενώ δεξιά ορθώνεται το City Pavillion.

Aκριβώς μπροστά από το τελευταίο σκαλοπάτι υπάρχει ένα ασανσέρ. Πάνω από την πόρτα του ανελκυστήρα είδα τη ζωγραφιά του Βέλγου καλλιτέχνη Μichael Borremans ο οποίος δώρισε την τοιχογραφία του στην πόλη. Παρουσιάζει μια έγχρωμη κοπέλα σε σκούρο φόντο. Εκτός από ένα λευκό πουκάμισο, η κοπέλα είναι ντυμένη με μαύρα ρούχα.

Προχώρησα προς την Sint-Baafsplein ρίχνοντας πάλι μια ματιά προς το επιβλητικό κτίριο του Δημαρχείου. Ο Sint-Baafskathedral (καθεδρικός ναός της Γάνδης) αντιπροσωπεύει διάφορες φάσεις του γοτθικού ρυθμού και είναι χτισμένος σε διάφορα στάδια.

Από το ιερό του 13ου και 14ου αιώνα μέχρι το μεταγενέστερο κλίτος που στηρίζεται σε λεπτεπίλεπτους κίονες.

Ο Άγιος Bavo (τοπικός Άγιος του 7ου αιώνα) εγκατέλειψε την πλούσια και έκλυτη ζωή του, για να γίνει ο πρώτος ιεραπόστολος στη Φλάνδρα και τη Γαλλία, και στη συνέχεια να καταλήξει ερημίτης. Η εκκλησία ήταν αρχικά ενοριακή αφιερωμένη στον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Το 942 ο επίσκοπος του Tournai (πόλη στα δυτικά της βέλγικης επαρχίας, η δεύτερη παλαιότερη του Βελγίου) ήρθε να ξεκινήσει την εκκλησία ως εκκλησία του Αγίου Ιωάννη.

Η Γάνδη ήταν στον μεσαίωνα μια πλούσια και ισχυρή πόλη και μπορούσε όλο και περισσότερο να χτίζει μεγαλύτερες και πλουσιότερες εκκλησίες. Κατά τη διάρκεια του 15ου και 16ου αιώνα η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη μετατράπηκε στον γοτθικό ναό του Αγίου Bavo. Όταν ιδρύθηκε η επισκοπή της Γάνδης ο ναός αποτέλεσε την έδρα της.

Ο ναός διαθέτει τέσσερα όργανα για λειτουργικούς εορτασμούς. Το πιο διάσημο είναι το κύριο όργανο. Η υπόθεση των οργάνων χρονολογείται από τον 18ο αιώνα και το πλήρες όργανο έχει πάνω από 6.000 σωληνώσεις.

Στον ναό βρίσκεται ένας εντυπωσιακός rococo άμβωνας κατασκευασμένος από δρυ, επιχρυσωμένο ξύλο και λευκό και μαύρο μάρμαρο, με φράχτη από σφυρήλατο σίδερο.

Εξαιρετικά βιτρό παράθυρα δημιουργούν γλυκιά ατμόσφαιρα σε ολόκληρο το εσωτερικό του ναού.

Το Πολύπτυχο της Γάνδης.

Το θέμα του αριστουργήματος είναι η Λατρεία του Μυστικού Αμνού (The Adoration of the Mystic Lamb) των αδελφών Hubert & Jan Van Eyck. Θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα της βορειο-ευρωπαϊκής Αναγέννησης, καθώς και ένα από τα αριστουργήματα του Βελγίου.

Η λήψη φωτογραφιών απαγορεύεται, αλλά ήθελα τόσο πολύ να πάρω στα κρυφά, έστω μια καλή φωτογραφία, αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να πάρω με το κινητό τρεις απαράδεκτες, θολές φωτογραφίες τις οποίες έχω ήδη αναρτήσει στο topic Live from…Αν και ήμασταν πολύ λίγα άτομα μπροστά από τη γυάλινη βιτρίνα που φυλάσσεται το έργο και ουσιαστικά κανείς από τους “φρουρούς” δεν ασχολιόταν μαζί μας, όταν σήκωσα το κινητό και πήρα την πρώτη φωτογραφία, με άγχος και δισταγμό είναι η αλήθεια, δύο Κινέζες άρχισαν να με σκουντάνε και να μου λένε: “no photo….. no photo”. Oι δύο επόμενες φωτογραφίες είχαν και αυτές παταγώδη αποτυχία γιατί βιαζόμουν.

Πάλι μια άλλη Κινέζα με αγριοκοίταξε και μου είπε και αυτή: “no photo” και μου έδειξε το απαγορευτικό σήμα της φωτογραφικής μηχανής, οπότε μαζεύτηκα και κάθισα πίσω στις καρεκλίτσες θαυμάζοντας για πολλή ώρα το αριστούργημα. Να προσθέσω μόνο ότι από τις 12:00 έως τις 13:00 τα φύλλα του έργου κλείνουν και ότι το εισιτήριο με το audio guide κοστίζει 4 ευρώ.

Υ.Γ. Τo Πολύπτυχο το επισκέφθηκα άλλη μέρα, προς το τέλος του ταξιδιού, αλλά το πρόσθεσα τώρα που κάνω την εκτενή μου αναφορά στον καθεδρικό του Αγίου Bavo.

Λίγα λόγια για το έργο:

To Πολύπτυχο ολοκληρώθηκε το 1432 και είναι εξαιρετικά φιλοτεχνημένο, με έντονα λαμπερά χρώματα και εξαιρετικές λεπτομέρειες. Αποτελεί έκφραση της χριστιανικής πεποίθησης ότι η σωτηρία του ανθρώπου οφείλεται στη θυσία του Ιησού Χριστού, του Αμνού του Θεού. Το έργο, που εκτίθεται στον καθεδρικό ναό είναι κατά μεγάλο μέρος αυθεντικό. Μόνο ένα τμήμα του κάτω αριστερά είναι σύγχρονο αντίγραφο (το πρωτότυπο κλάπηκε το 1934). Το έργο αποτελεί εκπληκτικό εγχείρημα, δεδομένης της ταραγμένης ιστορίας του. Γλίτωσε από τους προτεστάντες το 1566, ενώ τμήματά του διαλύθηκαν και αφαιρέθηκαν από Γάλλους στρατιώτες το 1794. Τέλος, αρκετά μέρη του πωλήθηκαν το 1816. Χρειάστηκε ακόμη και να σωθεί από πυρκαγιά το 1822. Το τεράστιο αυτό Πολύπτυχο περιλαμβάνει 24 συνθέσεις, η μεγαλύτερη από τις οποίες απεικονίζει την Προσκύνηση του Αμνού κάτω στο κέντρο.

Περισσότερες λεπτομέρειες εδώ: Πολύπτυχο της Γάνδης - Βικιπαίδεια

Άντε θα βάλω και τις φωτογραφίες κι ας είναι χάλια:

Σε λιγότερο από 100 μέτρα από την είσοδο του καθεδρικού υπάρχει μια όαση ηρεμίας και γαλήνης, η γειτονιά Achtersikkel. Σαν να βρίσκεσαι κάπου απομονωμένα και όχι δίπλα στην πολυσύχναστη και πολύβουη πλατεία του καθεδρικού ναού. Κοιτάζοντας την είσοδο του ναού, στο αριστερό μας χέρι, δίπλα ακριβώς από τα καφέ που υπάρχουν πάνω στην πλατεία ξεκινάει ένα μικρό δρομάκι, με μεγάλο όνομα: Biezekapelstraat το οποίο οδηγεί σε αυτήν τη μουσική γειτονιά της πόλης.

Η γειτονιά Achtersikkel είναι ένα όμορφο τετράγωνο με δύο Πύργους όπου στεγάζεται η μουσική Ακαδημία της Γάνδης. Ακολουθώντας αυτόν τον δρόμο βρέθηκα σε αυτήν την ήσυχη και πολύ γραφική περιοχή της πόλης. Εδώ υπάρχει ένας ψηλός στρογγυλός Πύργος, που κατασκευάστηκε με ασβεστοπυριτικό τούβλο και ολοκληρώθηκε με οκταγωνικό πέτρινο τοίχο, αναγεννησιακού στιλ. Ο Πύργος με τα τούβλα ανήκει στο παλαιότερο τμήμα.

Αυτό το μέρος ανήκε σε μια οικογένεια η οποία απολάμβανε πολιτικό και κοινωνικό κύρος και κράτησε τα κτίρια γύρω από την όμορφη εσωτερική αυλή. Το ιδιωτικό πηγάδι αποτελεί απόδειξη του πλούτου των αρχικών κατοίκων, καθώς λίγοι μπορούσαν να αντέξουν μια τέτοια πολυτέλεια. Ο στρογγυλός Πύργος στην κορυφή του έχει οκταγωνικό πέτρινο καμπαναριό.

Καθώς περιπλανιόμουν σε αυτήν τη γειτονιά δεν μπορούσα να πιστέψω ότι βρισκόμουν στην καρδιά της πόλης. Όλα μου έδιναν την αίσθηση ότι περπατάω σε κάποιο μεσαιωνικό χωριό. Το χρώμα των κτιρίων, τα δρομάκια, η γαλήνη, η ησυχία!

Από κάπου απλωνόταν στην ατμόσφαιρα γλυκιά μουσική. Όταν άκουσα δε, μια αγγελική φωνή να συνοδεύει τη μουσική, πραγματικά νόμισα ότι βρισκόμουν στη γειτονιά των Αγγέλων. Μακάρι να μπορούσα μέσα από τις φωτογραφίες μου να σας μεταφέρω τη θεϊκή φωνή της κοπέλας που τραγουδούσε. Ανατρίχιασα και μόνο που το θυμήθηκα πάλι!

Άφησα πίσω μου τον καθεδρικό και ακολούθησα την οδό Limburastraat. Mετά από λίγα μέτρα συνάντησα μια νησίδα με γκαζόν και το μνημείο που είναι αφιερωμένο στους αδελφούς Van Eyck. Tο μνημείο εγκαινιάστηκε στις 9 Αυγούστου του 1913.

Στη συνέχεια συνάντησα στα αριστερά μου, το σπίτι-Πύργο του 13ου αιώνα, το οποίο κληρονόμησε από τον πατέρα του, ο Ιππότης Geeraard Vilain. O Geeraard είχε κατάμαυρα μαλλιά και πολύ σκούρα επιδερμίδα, κερδίζοντας το παρατσούκλι “διάβολος”. Tο όνομά του στιγμάτισε και το κάστρο.

Το γοτθικό κτίριο χρησίμευε ως υπεράσπιση του λιμανιού της πόλης. Κατά τη διάρκεια των αιώνων χρησιμοποιήθηκε για διάφορες λειτουργίες όπως: συναθροίσεις Ιπποτών, οπλοστάσιο, μοναστήρι, σχολείο, ψυχιατρικό άσυλο, φυλακή, πυροσβεστικός σταθμός. Λόγω των πολυάριθμων αποκαταστάσεων έχει αλλάξει πολύ από τον μεσαίωνα.

Χρησιμοποιήθηκε και για την αποθήκευση των αρχείων της πόλης μέχρι το 2015. Είναι γνωστό ως κάστρο Geeraard de Duivelsteen. Η κατάληξη “steen” σημαίνει πέτρα και δινόταν συχνά στα πέτρινα οχυρωμένα κτίρια που χτίζονταν σε μια περιοχή που τα περισσότερα κτίρια ήταν από ξύλο.

Απέναντι από το “σπίτι του διαβόλου”, το άγαλμα του Lieven Bauwens “διαμαρτύρεται” για την ατμοσφαιρική ρύπανση.

Εσκεμμένη εικόνα προφανώς αφού αυτός ο Βέλγος ήταν επιχειρηματίας και βιομηχανικός κατάσκοπος. Από μικρός είχε εμμονή με τις μηχανές και σε ηλικία 17 ετών εστάλη από τον πατέρα του στη Μεγάλη Βρετανία για εκπαίδευση πάνω στο αντικείμενο που αγαπούσε τόσο πολύ. Ξεκίνησε επιχειρήσεις (κλωστοϋφαντουργικά εργοστάσια και βυρσοδεψεία) σε Παρίσι και Γάνδη. Υπήρξε και Δήμαρχος της Γάνδης για έναν χρόνο. Ως κορυφαίος βιομήχανος επισκέφθηκε τον Ναπολέοντα το 1810 και έλαβε τον Σταυρό της Λεγεώνας της Τιμής.

Τον Lieven Bauwens θα τον συναντήσουμε και αργότερα στην ιστορία και θα μάθουμε τί έφερε λαθραία από τη Μεγάλη Βρετανία στη Γάνδη.

Συνέχισα τη βόλτα μου φτάνοντας μέχρι το Capitοle Theatre που χτίστηκε τη δεκαετία του΄30 και είναι εξοπλισμένο να φιλοξενεί κάθε τύπου εκδηλώσεις.

Eίχε φτάσει απόγευμα πλέον, κοίταξα την ώρα και ήταν 17:15, oπότε πήρα την απόφαση να επιστρέψω προς το κέντρο. Τηλεφωνήθηκα με τον γιο μου, ο οποίος είχε επιστρέψει στο σπίτι, και δώσαμε ραντεβού στην Korenmarkt να τσιμπήσουμε κάτι και να πούμε τα νέα μας. Εκείνος για την πρώτη του μέρα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της πόλης και εγώ για τις γειτονιές που είχα ανακαλύψει.

 

[georgeant]

Υπάρχει άραγε γειτονιά ή κτίριο που δεν είδες; Την ξεσκόνισες κυριολεκτικά τη Γάνδη!
Οι Κινέζες τι ζόρι τραβούσαν με τις φωτογραφίες; Την είδαν security; Τς τς τς....

 

[Klair]

Οι Κινέζες τι ζόρι τραβούσαν με τις φωτογραφίες; Την είδαν security

Πραγματικά δεν μπόρεσα να καταλάβω τι ζόρι τραβούσαν. Θα μπορούσαν άνετα να είχαν πάρει και εκείνες μία φωτογραφία, για ενθύμιο ρε παιδί μου.
Δεν λέω να κάναμε κατάχρηση, δεν επικροτώ κάτι τέτοιο εφ' όσον απαγορεύεται, αλλά με μία φωτό δεν θα χαλούσε και ο κόσμος.
Εδώ οι security ήταν στην κοσμάρα τους και δεν έδιναν καμία σημασία.

 

[Klair]

Υπάρχει άραγε γειτονιά ή κτίριο που δεν είδες; Την ξεσκόνισες κυριολεκτικά τη Γάνδη!

Αυτή είναι η πολυτέλεια όταν "δηλώνεις προσωρινός κάτοικος Γάνδης".
Εξ' άλλου στο δεύτερο κεφάλαιο έγραψα:

"Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα προσπαθήσω να δω όσα περισσότερα μπορώ τις μέρες που θα βρίσκομαι στην πόλη. Ή μάλλον, θα δω τα πάντα. Ναι, ναι τα πάντα!
Αυτή η σκέψη ήταν καλύτερη, ενώ ένα αυθόρμητο χαμόγελο την επισφράγισε."

Οπότε σαν συνεπής άνθρωπος που είμαι, έκανα ό,τι ήταν δυνατόν για να τηρήσω την υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου

 

[Klair]

Κεφάλαιο 7
Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2018

Η ζεστή και ηλιόλουστη μέρα με βοήθησε να αποφασίσω εύκολα για το σημερινό πρόγραμμα. Τι καλύτερο από μια βόλτα στο μεγάλο πάρκο της πόλης, το Citadelpark. Στο “φρύδι” ενός λόφου, ανάμεσα στα ποτάμια Scheldt και Leie ή Lys, αυτό το πάρκο αποτελεί έναν μεγάλο πνεύμονα πρασίνου της πόλης, αλλά και χώρο αναψυχής και δραστηριοτήτων για τους κατοίκους της.

Σε μια εποχή που ένα μεγάλο τμήμα της πόλης θα μπορούσε εύκολα να γίνει απροσπέλαστο, λόγω των πλημμυρών των πεδινών υγροτόπων που την περιέβαλαν, αυτός ο λόφος αποτελούσε το ιδανικό σημείο για να αναπτυχθεί μια Ακρόπολη η οποία θα αποτελούσε την οχύρωση της πόλης κατά τον 16ο αιώνα.

Η Ακρόπολη λοιπόν αποτελούσε τότε μια από τις πιο σύγχρονες Ακροπόλεις της Ευρώπης. Χρησιμοποιήθηκε και ως στρατόπεδο πεζικού και πυροβολικού μέχρι το 1870. Η Ακρόπολη κατεδαφίστηκε για να ανοίξει ο δρόμος για την Παγκόσμια Έκθεση του 1913 στη Γάνδη. Μόνο η Πύλη εισόδου και κάποιες αποθήκες πυρομαχικών διασώθηκαν.

Το πάρκο βρίσκεται πολύ κοντά στη φοιτητική συνοικία που διαμέναμε, οπότε το μόνο που είχα να κάνω ήταν, να περάσω απέναντι τον διπλό δρόμο Citadellaan και να μπω στην ανατολική πλευρά του, “πέφτοντας” κυριολεκτικά πάνω στο Mουσείο Kαλών Tεχνών (Museum voor Schone Kunsten).

Πήρα μερικές φωτογραφίες του κτιρίου

και στη συνέχεια χωρίς να το πολυσκεφτώ άνοιξα την πόρτα και μπήκα στο εσωτερικό του Μουσείου.

Εδώ στεγάζονται μεγάλες συλλογές έργων τέχνης από τον μεσαίωνα μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα. Κυρίως επικεντρώνεται στη Φλαμανδική Τέχνη αλλά διαθέτει και πίνακες από την υπόλοιπη Ευρώπη, κυρίως τη Γαλλία. Στεγάζει και μεγάλο αριθμό γλυπτών. Είναι ένα κτίριο του 1900 και συγκαταλέγεται ανάμεσα στα παλαιότερα Μουσεία της χώρας. Μετά από τετραετή ανακαίνιση άνοιξε τις πύλες του ξανά στο κοινό το 2007.

Απέναντι από το Μουσείο Καλών Τεχνών είδα το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, αλλά δεν μπήκα και σε αυτό. Ένα Μουσείο έφτανε για σήμερα. Το S.M.A.K. (Stedelijk Museum voor Actuele Kunst) ιδρύθηκε το 1999 και η συλλογή που διαθέτει θεωρείται η σημαντικότερη συλλογή σύγχρονης τέχνης στη Φλάνδρα, με παγκοσμίου φήμης έργα τέχνης, από το Βέλγιο και όχι μόνο.

Από αυτή τη λιμνούλα με τον μικρό καταρράκτη ξεκίνησε ουσιαστικά η περιπλάνησή μου στο Citadelpark χαλαρά,

ακολουθώντας δρομάκια και σημεία που μου τραβούσαν την προσοχή.

Εκείνο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν τα τεράστια δέντρα με τους χοντρούς κορμούς. Αργότερα διάβασα ότι το πάρκο περιέχει 780 δέντρα, συμπεριλαμβανομένων μερικών σπάνιων δειγμάτων, τα οποία είναι καταγεγραμμένα και σημειωμένα από το 2005.

Εν όψει της Παγκόσμιας Έκθεσης της Γάνδης κατασκευάστηκαν διάφορα κτίρια. Το μουσικό κιόσκι σώζεται από το 1885.

Το περιβάλλουν ψηλά δέντρα τα οποία είναι τοποθετημένα σε άψογο κύκλο γύρω από αυτό. Πραγματικά πολύ εντυπωσιακό αποτέλεσμα.

Το 1930 η εμφάνιση του πάρκου άλλαξε ξανά, ως μέρος των εορτασμών για τα 100 χρόνια της βελγικής ανεξαρτησίας. Η καλή μέρα είχε ευνοήσει και τις σχολικές εκδρομές, αφού συνάντησα ομάδες παιδιών με τους δασκάλους τους, να παίζουν σε διάφορα σημεία του πάρκου αλλά και να σκαρφαλώνουν, διασχίζοντας από στενό μονοπάτι, την κορυφή αυτών των φυσικών τούνελ.

Συνάντησα όμως και τους “φίλους μου” με τις άσπρες “ιατρικές μπλούζες”, για τους οποίους σας είχα μιλήσει και συστήσει στην αρχή της ιστορίας. Tους θυμάστε? Eπιδίδονταν πάλι στο αγαπημένο τους σπορ. Μαζεμένοι σε κύκλο, καθόντουσαν πάνω στο χορτάρι και τί έκαναν? Έπιναν φυσικά! Κάνα δυό από αυτούς ξερνούσαν, λίγο πιο μακριά. Συγγνώμη αν σας αηδιάζω, αλλά έτυχε καθώς περνούσα (ήμουν σε απόσταση ευτυχώς), να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου.

Κάποια στιγμή έφτασα στους Βοτανικούς Κήπους,

κάθισα σε ένα παγκάκι και απόλαυσα για αρκετή ώρα την όμορφη μέρα.

Το κτίριο KUIPKE, ακριβώς δίπλα στους Βοτανικούς Κήπους, στεγάζει ένα ποδηλατοδρόμιο, γνωστό αναμφίβολα στους λάτρεις της ποδηλασίας. Εδώ φιλοξενείται η παγκοσμίου φήμης διοργάνωση Six Days of Ghent. Με μήκος 166 μέτρων το KUIPKE είναι ένα από τα μικρότερα “μονοπάτια” ποδηλασίας. Αυτό σημαίνει ότι ο θεατής μπορεί να δει ολόκληρη τη διαδρομή. Οι στροφές είναι εξαιρετικά έντονες, με κλίση στο 52%, πράγμα που σημαίνει ότι η διαδρομή είναι από τις ταχύτερες στην Ευρώπη. Το ποδηλατοδρόμιο είναι ανοιχτό μόνο κατά τη διάρκεια των αγώνων.

Το Διεθνές Συνεδριακό Κέντρο (ICC) βρίσκεται επίσης εδώ στο Citadelpark και διαθέτει αίθουσα πολλαπλών χρήσεων με χίλιες θέσεις για συναυλίες και συνέδρια. Στη βόλτα μου συνάντησα και το καταφύγιο των ζώων, όπου μπορεί κάποιος να βγάλει περίπατο τα σκυλάκια που φιλοξενούνται εδώ.

Συνεχίζοντας το περπάτημα στο πάρκο έφτασα σε μια άλλη είσοδό του, εκείνην της οδού Fortlaan. Εδώ στέκεται ένα μνημείο αφιερωμένο στον Oswald de Kerchove de Denterghem (Πρόεδρο του Βασιλικού συνδέσμου Γεωργίας και Κηπευτικής της Γάνδης).

Και άλλες όμορφες λίμνες πλαισιώνουν και δίνουν ζωντάνια στο τοπίο, ενώ πάπιες και χήνες βρίσκουν καταφύγιο κάτω από τα ψηλά δέντρα γύρω από το νερό.

Το άγαλμα του ζωγράφου Emile Claus, κρατώντας την παλέτα του στο χέρι, κοσμεί μια γωνία του πάρκου.

Νομίζω ότι το είδα όλο, χωρίς να αφήσω κάποια γωνιά του ανεξερεύνητη, και προχώρησα ακολουθώντας τον μεγάλο διπλό δρόμο Charles de Kerchovelaan ο οποίος “τρέχει” δίπλα στο Citadelpark. Στόχος μου ήταν να φτάσω στο STAM (Ghent City Museum).

Σε μια νησίδα, ανάμεσα στις δύο λωρίδες κυκλοφορίας, συνάντησα ένα μνημείο για το οποίο δε γνώριζα τίποτα.

Όταν έψαχνα πληροφορίες για τα αξιοθέατα της Γάνδης πουθενά δεν υπήρχαν αναφορές για το Charles de Kerchove Monument. Έβγαλα φωτογραφίες και προχώρησα.

Εκ των υστέρων έψαξα και βρήκα ότι ο Charles de Kerchove ήταν ο μπαμπάς του Oswald, του Προέδρου του Βασιλικού Συνδέσμου Γεωργίας και Κηπευτικής, το μνημείο του οποίου είχα συναντήσει πριν λίγο στο Citadelpark. Ο μπαμπάς Charles ήταν απόγονος γαιοκτημόνων, μηχανικός και φιλελεύθερος πολιτικός, μέλος του επαρχιακού συμβουλίου του Oost-Vlaanderen και γερουσιαστής φιλελεύθερου κόμματος. Ήταν και αυτός υπέρμαχος της Βοτανολογίας και υποστηρικτής των Διεθνών Εκθέσεων Βοτανικής. Διετέλεσε και Δήμαρχος της Γάνδης. Το μνημείο που ανεγέρθηκε προς τιμήν του εγκαινιάστηκε στις 24 Ιουλίου του 1898.

Το Ghent City Museum είναι ένα σύγχρονο κτίριο “κολλημένο” σε δύο μοναστήρια του 14ου και 17ου αιώνα. Όλο αυτό το σύνολο αποτελεί το STAM.

Δε σκόπευα αυτήν τη φορά να επισκεφθώ εσωτερικά το Μουσείο, οπότε δεν είχα κανένα άγχος για τις ώρες λειτουργίας του, και απλώς επιδόθηκα στο να κάνω βόλτες θαυμάζοντας όλο αυτό το αρχιτεκτονικό “δέσιμο” του παλιού με το νέο.

Στο Μουσείο αποκαλύπτεται η ιστορία της Γάνδης, από τον μεσαίωνα μέχρι σήμερα, με φανταστικές συλλογές και διαδραστικά πολυμέσα. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της πόλης παρουσιάζονται με σαφή και ενδιαφέροντα τρόπο, κάτι το οποίο φαίνεται από το εξωτερικό “πάντρεμα” των κτιρίων, χωρίς καλά-καλά να χρειαστεί να εισέλθεις στο εσωτερικό για να το διαπιστώσεις καλύτερα.

Ο οφθαλμογράφος είναι μια γιγαντιαία αεροφωτογραφία της Γάνδης, που μετράει 300 τετραγωνικά μέτρα, και επιτρέπει στον επισκέπτη να την περπατήσει. Η αλήθεια είναι, ότι γνωρίζοντας αυτές τις πληροφορίες, πολλές στιγμές μπήκα στον πειρασμό να προχωρήσω και στο εσωτερικό, αλλά κρατήθηκα, θέλοντας να αφήσω την επίσκεψη για την επόμενη φορά που θα έρθω στη Γάνδη μαζί με τον σύζυγο.

Επίσης με διάφορα πολυμέσα ο επισκέπτης μπορεί να δει τη Γάνδη λεπτομερώς σε τέσσερις διαφορετικούς αιώνες. Η μόνιμη έκθεση του STAM είναι η ιστορία της πόλης. Ένα ταξίδι στον χρόνο στο οποίο αναλύονται οι διαφορετικές περίοδοι που έζησε η Γάνδη.

Η Βιβλιοθήκη

Στο πίσω μέρος του STAM υπάρχει τεράστιος χώρος με καταπράσινο χορτάρι

και στο βάθος ορθώνεται ένα επιβλητικό κτίριο στο οποίο στεγάζεται το School of Arts (KASK & Conservatorium).

Σε διπλανό κτίριο στεγάζεται επίσης το μουσικό κέντρο De Bijloke Ghent.

Έκανα τον γύρο ολόκληρου του τετραγώνου διασχίζοντας τον πανέμορφο δρόμο με το δύσκολο όνομα:

για να διαπιστώσω ότι είναι μια πανέμορφη γειτονιά, γεμάτη υπέροχα κτίρια, στα οποία κατοικούν επίσης φοιτητές.

Το Bijloke λοιπόν ήταν περιοχή γεμάτη λιβάδια τα οποία κατείχε μια κοντέσα με το όνομα Johanna. Περπατώντας σε κάποιον δρόμο είδα ένα συρματόπλεγμα, πάνω στο οποίο ήταν αναρτημένη μια πινακίδα, η οποία απεικόνιζε ένα κοπάδι προβάτων και έγραφε κάτι που δεν κατάλαβα γιατί ήταν στα Φλαμανδικά. Πίσω από το συρματόπλεγμα απλωνόταν ένας χώρος με πράσινο χορτάρι και η αλήθεια είναι, ότι μου ερχόταν η ιδιαίτερη, αλλά και γνωστή προβατομυρωδιά. Δεν είδα όμως τίποτα που να με κάνει να διαπιστώσω ότι εδώ κατοικεί κάποιο κοπάδι με πρόβατα. Η απορία μου όμως θα λυνόταν τη μεθεπόμενη μέρα. Υπομονή και σύντομα θα το μάθετε και εσείς!

Όλα αυτά τα κτίρια που συνάντησα στη συνοικία Bijloke και σήμερα στεγάζουν Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και φοιτητικές εστίες αποτελούσαν κάποτε ένα ολόκληρο συγκρότημα από νοσοκομεία, αβαεία και βοηθητικούς χώρους.

Το νοσοκομείο ιδρύθηκε τον 13ο αιώνα και λειτούργησε για 750 ολόκληρα χρόνια. Σε όλα αυτά τα κτίρια λοιπόν στεγάζονται η Βασιλική Ακαδημία Kαλών Τεχνών, τμήματα του Πανεπιστημιακού Κολεγίου της Γάνδης και το μουσικό κέντρο De Bijloke Ghent. Tο Πανεπιστημιακό Κολέγιο Hogeschool Ghent, το μεγαλύτερο στη Φλάνδρα με 13.000 φοιτητές, αποτελείται από τρεις Σχολές:

1. Eκπαίδευση, Yγεία και Kοινωνική Eργασία.
2. Eπιστημονική Tεχνολογία
3. Διαχείριση επιχειρήσεων και πληροφοριών και τη Σχολή Καλών Τεχνών.

Αργότερα ανεγέρθηκε και η Μονή Bijloke.

Αν επισκεφθείτε το Μουσείο STAM αφιερώστε λίγο χρόνο για να κάνετε μια βόλτα σε αυτήν την πολύ όμορφη συνοικία και σίγουρα θα ανταμειφθείτε. Προτείνω τις οδούς: Bijlokekaai (παράλληλη με το ποτάμι), Jozefkluyskenss (πλακόστρωτος όμορφος δρόμος με δεντροστοιχίες δεξιά και αριστερά), Hospitaalstraat και Apotheekstraat.

Kαι σήμερα ήταν μια πολύ γεμάτη μέρα, με πολύ όμορφες εικόνες αλλά και πολύ ποδαρόδρομο. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής προς το σπίτι, πλήρως ικανοποιημένη και χαρούμενη, για όλα αυτά που είχα δει στη μεγάλη βόλτα μου.

 

[giannismits]

Εννοείται πως εφόσον απαγορεύονται οι φωνογραφίες καλό είναι να το τηρούμε αλλά λίγο πολύ όλοι έχουμε παρανομήσει σε κάποιες περιπτώσεις. Από την άλλη κάνουν παρατήρηση, οι Κινέζοι. Ποιοι, οι Κινέζοι. Που είναι οι πρώτοι που παθαίνουν ντελίριο να φωτογραφίζουν τα πάντα και δεν σέβονται το χώρο που βρίσκονται. Έχω δει κινέζα να βγάζει παράνομα φωτογραφίες και βίντεο στην γκαλερί 1995 στο Σεράγεβο και φυσικά η φύλακας το είδε από κάμερα και την έκανε παρατήρηση. Και σε πολλά ακόμα μουσεία. Εσύ έπεσες σε τυπικές και ευσυνείδητες κινέζες

Από τις φωτογραφίες πάντως διαπιστώνω ότι η Γάνδη παίζει να είναι από τις ομορφότερες μικρές πόλεις της Ευρώπης. Κάνω λάθος? Ομολογώ εντυπωσιάστηκα.

Μια μικρή παρατήρηση. Αν θες την κρατάς αν θες την πετάς. Πολύ μεγάλα κεφάλαια και πολλές φωτογραφίες που δυσκολεύουν την ροή της ιστορίας και κουράζει την ανάγνωση. Ένα λάθος που κάνω κι εγώ τις περισσότερες φορές. Κατανοώ την επιθυμία και τη διάθεση να παραθέσεις λεπτομέρειες και να βάλεις όλες τις εξαιρετικές φωτογραφίες (επαναλαμβάνω κι εγώ το κάνω), αλλά νομίζω μικρότερα κεφάλαια με λιγότερες φωτογραφίες κάνουν την ιστορία πιο ευανάγνωστη και πιο ενδιαφέρουσα. Τα γράφω μπας και το πάρω απόφαση κι εγώ να γράψω πιο περιληπτική την επόμενη ιστορία μου και να μη βάζω όλες τις φωτογραφίες από ένα κτίριο σε κάθε οπτική γωνιά που το έχω φωτογραφίσει! Αν στην επόμενη ιστορία μου είμαι κι εγώ τόσο λεπτομερής να μου την πεις

Όπως και να έχει, είναι ο πληρέστερος οδηγός για τη Γάνδη και εννοείται όταν θα πάω δεν χρειάζεται να διαβάσω κάποια άλλη ιστορία.

 

[Klair]

Εννοείται πως εφόσον απαγορεύονται οι φωνογραφίες καλό είναι να το τηρούμε αλλά λίγο πολύ όλοι έχουμε παρανομήσει σε κάποιες περιπτώσεις. Από την άλλη κάνουν παρατήρηση, οι Κινέζοι. Ποιοι, οι Κινέζοι. Που είναι οι πρώτοι που παθαίνουν ντελίριο να φωτογραφίζουν τα πάντα και δεν σέβονται το χώρο που βρίσκονται. Έχω δει κινέζα να βγάζει παράνομα φωτογραφίες και βίντεο στην γκαλερί 1995 στο Σεράγεβο και φυσικά η φύλακας το είδε από κάμερα και την έκανε παρατήρηση. Και σε πολλά ακόμα μουσεία. Εσύ έπεσες σε τυπικές και ευσυνείδητες κινέζες

Από τις φωτογραφίες πάντως διαπιστώνω ότι η Γάνδη παίζει να είναι από τις ομορφότερες μικρές πόλεις της Ευρώπης. Κάνω λάθος? Ομολογώ εντυπωσιάστηκα.

Μια μικρή παρατήρηση. Αν θες την κρατάς αν θες την πετάς. Πολύ μεγάλα κεφάλαια και πολλές φωτογραφίες που δυσκολεύουν την ροή της ιστορίας και κουράζει την ανάγνωση. Ένα λάθος που κάνω κι εγώ τις περισσότερες φορές. Κατανοώ την επιθυμία και τη διάθεση να παραθέσεις λεπτομέρειες και να βάλεις όλες τις εξαιρετικές φωτογραφίες (επαναλαμβάνω κι εγώ το κάνω), αλλά νομίζω μικρότερα κεφάλαια με λιγότερες φωτογραφίες κάνουν την ιστορία πιο ευανάγνωστη και πιο ενδιαφέρουσα. Τα γράφω μπας και το πάρω απόφαση κι εγώ να γράψω πιο περιληπτική την επόμενη ιστορία μου και να μη βάζω όλες τις φωτογραφίες από ένα κτίριο σε κάθε οπτική γωνιά που το έχω φωτογραφίσει! Αν στην επόμενη ιστορία μου είμαι κι εγώ τόσο λεπτομερής να μου την πεις

Όπως και να έχει, είναι ο πληρέστερος οδηγός για τη Γάνδη και εννοείται όταν θα πάω δεν χρειάζεται να διαβάσω κάποια άλλη ιστορία.

Μα και μόνη μου παραδέχτηκα πιο πάνω ότι δεν επικροτώ την παρανομία. Εφ' όσον απαγορεύεται καλό είναι να το τηρούμε. Στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση ήθελα μία και μοναδική φωτογραφία για την αφιέρωση στην paefstra. Έπεσα στην εξαίρεση με τις Κινέζες.

Όσον αφορά τώρα στα μεγάλα κεφάλαια, ίσως να είναι η μοναδική φορά που το κάνω σε ιστορία μου και πραγματικά δεν θα το καταλάβαινα αν δεν μου το έλεγες.
Πάντως δεν νομίζω ότι είσαι ο μόνος που γράφει μεγάλα κεφάλαια και βάζει πολλές φωτογραφίες.
Και άλλα μέλη γράφουν μακροσκελείς ιστορίες με πολλές φωτογραφίες και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις είναι μόνο "σεντόνια" χωρίς καν φωτογραφίες για να ξεκουράζεται το μάτι από το διάβασμα.

Ο σκοπός μου σε αυτή την ιστορία είναι να βγαίνει η κάθε μέρα, σε ένα κεφάλαιο και να μην σπάει η αφήγηση σε μικρότερα κεφάλαια, για να μην χάνεται η συνοχή.

Αυτός είναι και ο λόγος που βάζω αρκετές φωτογραφίες (δεν νομίζω ότι είναι πολλές, μπορεί και να νομίζω λάθος για να το λες) για να ξεκουράζεται ο αναγνώστης από την αφήγηση.

Εν πάση περιπτώσει σέβομαι απόλυτα την άποψή σου και την εμπειρία που έχεις στη συγγραφή ιστοριών και θα αλλάξω στη συνέχεια τον τρόπο γραφής, όταν κρίνω ότι τα κεφάλαια θα βγουν μεγάλα, γιατί δεν έχουν όλες οι μέρες την ίδια πληθώρα αξιοθέατων ή πληροφοριών.

Οι πρώτες μέρες είναι λογικό να έχουν μεγάλο όγκο αφήγησης, αφού υπάρχει καταιγισμός εικόνων, αξιοθέατων και ένα σωρό καινούργια πράγματα συμβαίνουν γύρω σου.

Αν κάποιος άλλος αναγνώστης έχει να κάνει τις οποιεσδήποτε παρατηρήσεις θα ήθελα με μεγάλη μου χαρά να τις διαβάσω.

Το θέμα είναι η ιστορία να είναι ευχάριστη, ξεκούραστη, εποικοδομητική και να διαβάζεται. Γιατί αν καταντάει βάσανο για τον αναγνώστη τότε δεν έχει και νόημα ύπαρξης.