Klair
Member
- Μηνύματα
- 935
- Likes
- 6.192
- Ονειρεμένο Ταξίδι
- Υπερσιβηρικός
Ή αλλιώς, κολαούζος στον γιο μου που έφυγε για Erasmus στη Γάνδη, με αποδράσεις σε Λιλ, Μπριζ και Οστάνδη.
Κεφάλαιο 1
Εισαγωγή
Ο γιος μου σπουδάζει Ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Ηρακλείου Κρήτης και βρίσκεται στην τελική ευθεία για να πάρει το πτυχίο του.
Απ΄όταν ακόμα φοιτούσε στο τέταρτο έτος, τον τσιγκλούσα συνέχεια να ψάξει προγράμματα για Erasmus, αλλά πότε το ένα, πότε το άλλο δεν βρέθηκε η κατάλληλη ευκαιρία για να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο.
Φέτος όμως, λίγο πριν γίνει οριστικά πτυχιούχος υπήρξαν οι ιδανικές συνθήκες, κατατέθηκε η αίτηση και διεκπεραιώθηκαν οι διαδικασίες, για να γίνει τελικά δεκτός στο Πανεπιστήμιο της Γάνδης και να κάνει πρακτική εξάσκηση σε τρεις διαφορετικές κλινικές στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της πόλης, για μία περίοδο διάρκειας τεσσάρων μηνών, με διαμονή σε κάποια από τις πολλές Πανεπιστημιακές εστίες που διαθέτει η Γάνδη.
Ημέρα παρουσίασης στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο ορίστηκε η 8η Οκτωβρίου 2018, αλλά στην εστία μπορούσε να εγκατασταθεί από την 1η Οκτωβρίου.
Αμέσως μόλις μάθαμε την ημερομηνία έναρξης του προγράμματός του κλείσαμε τα αεροπορικά εισιτήρια με Aegean, απορρίπτοντας τη φθηνότερη Ryan, λόγω της ασυνέπειας που επιδεικνύει το τελευταίο διάστημα, με τις πολλές και συχνές ακυρώσεις των πτήσεών της. Μάλιστα αποφασίσαμε να πάμε νωρίτερα, στις 2 Οκτωβρίου, για να έχουμε ένα ικανοποιητικό περιθώριο προσαρμογής, αλλά και να κάνουμε μία διήμερη απόδραση στη Λιλ, πριν ξεκινήσουν οι καθημερινές υποχρεώσεις του στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο.
Παρατηρήσατε φαντάζομαι τον πληθυντικό στην τελευταία πρόταση.
Εδώ κολλάει ο τίτλος της ιστορίας, αφού μαζί με τον βασιλικό (ο γιος μου), θα ποτιστεί και η γλάστρα (εγώ δηλαδή), αφού ήμουν ο ηθικός αυτουργός και υποκινητής για ένα τέτοιο πρόγραμμα, αλλά και η πρώτη που πέταξα τη σκούφια μου από τη χαρά μου, όταν μου ανακοίνωσε ότι φεύγει τελικά για τη Γάνδη.
Εξάλλου εκτός από τα ταξιδιωτικά σχέδια που ήδη άρχισε να καταστρώνει ο αχόρταγος νους μου, έπρεπε να βοηθήσω και το παιδί να εγκατασταθεί στο νέο του κατάλυμα.
Πώς θα κουβαλούσε μόνο του 2 βαλίτσες 23 κιλών έκαστη, 2 χειραποσκευές και 2 σακίδια πλάτης?
Ε !! Πώς??
Η άφιξη
2 Οκτωβρίου 2018, στις 9 το πρωί βρισκόμαστε καθισμένοι στις θέσεις μας και με την απογείωση του αεροσκάφους της Aegean, μία νέα περιπέτεια αλλά και εμπειρία ξεκινάει, κυρίως για το παιδί μου, αλλά και για εμένα που το συνοδεύω στο ξεκίνημα όλου αυτού του εγχειρήματος.
Το πρωινό που μας πρόσφεραν ήρθε να μας τονώσει και να μας δώσει ενέργεια για τη δύσκολη μέρα που θα είχαμε μπροστά μας.
Ομελέτα, ψωμάκι με βούτυρο και μαρμελάδα, γιαούρτι με μέλι και καφέ ή τσάι ή χυμό.
Η πτήση άψογη, με λίγες αναταράξεις και στις 11:10 τοπική ώρα προσγειωθήκαμε στο βροχερό Διεθνές αεροδρόμιο των Βρυξελλών (BRU).
Αφού περπατήσαμε μία αρκετά μεγάλη απόσταση πάνω σε κυλιόμενους διαδοχικούς διαδρόμους καταλήξαμε στην αίθουσα παραλαβής αποσκευών, η οποία βρίσκεται λίγο πριν την έξοδο του αεροδρομίου.
Ακολουθώντας τις ταμπέλες που έγραφαν “Train”, σέρνοντας όλες αυτές τις βαλίτσες και με τα σακίδια στις πλάτες κατεβήκαμε με το ασανσέρ ένα επίπεδο και βρεθήκαμε μπροστά στα αυτόματα μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων για το τρένο προς Γάνδη.
Το εισιτήριο για τον ενήλικα κοστίζει 16 ευρώ, ενώ για τους νέους κάτω των 26 κοστίζει 11,80 ευρώ και πληρώσαμε με χρεωστική κάρτα το αντίτιμο.
Με τις κυλιόμενες σκάλες κατεβήκαμε άλλον έναν όροφο και φτάσαμε στις πλατφόρμες του τρένου. Μάλιστα το τρένο για τον προορισμό μας θα ερχόταν σε λίγα λεπτά και συγκεκριμένα στις 12:25.
Ο συρμός στον οποίο επιβιβαστήκαμε θα έκανε πολλές ενδιάμεσες στάσεις κατά τη διάρκεια της διαδρομής, οπότε ο γιος μου αποφάσισε να αλλάξουμε τρένο στις Βρυξέλλες, για να εξοικονομήσουμε τουλάχιστον 30 λεπτά χρόνο και αυτό κάναμε.
Στον σταθμό Midi Central κατεβήκαμε και αλλάξαμε αποβάθρα παίρνοντας ένα γρήγορο τρένο, το οποίο θα έφτανε στη Γάνδη χωρίς καμία ενδιάμεση στάση σε χρόνο 30 λεπτών.
Ο καιρός ήταν μουντός αλλά η βροχή είχε σταματήσει και η Βέλγικη εξοχή μας έκανε να έχουμε στραμμένα τα βλέμματα συνέχεια έξω από το παράθυρο, καταγράφοντας τις πρώτες εικόνες του ταξιδιού.
Μικρά χωριά με σπιτάκια με γκρίζες επικλινείς στέγες, λιβάδια πράσινα με παχιές αγελάδες ή εύρωστα άλογα, επίπεδες εκτάσεις με δέντρα στα φθινοπωρινά χρώματα συνέθεταν ένα ήρεμο, γυαλιστερό από τη βροχή τοπίο.
Χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουμε μπήκαμε στα προάστια της Γάνδης και το τρένο σε πολύ λίγο σταμάτησε στον σιδηροδρομικό σταθμό Sint-Pieters της πόλης.
Βγαίνοντας έξω από τον σταθμό ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος, αλλά δεν έκανε κρύο, ούτε έβρεχε.
Κοιτώντας αριστερά, κάτω από το επίπεδο του δρόμου, σε έναν σκεπαστό χώρο λειτουργεί πιάτσα ταξί, στην οποία μπορείς να φτάσεις σέρνοντας τις βαλίτσες σε κατηφορική ράμπα, εύκολα και ξεκούραστα.
Με τόσες αποσκευές η χρήση ταξί ήταν μονόδρομος και μάλιστα έπρεπε το αυτοκίνητο να είναι μεγάλο για να χωρέσουν όλα τα μπαγκάζια.
Χωρέσαμε στο δεύτερο στη σειρά όχημα, το οποίο οδηγούσε μία ευγενέστατη κυρία με άπταιστα Αγγλικά. Η τιμή εκκίνησης είναι στα 8,5 ευρώ για διαδρομή έως 3 χιλιόμετρα, απόσταση την οποία δεν ξεπεράσαμε, αφού ο προορισμός μας, δηλαδή το HOME CANTERBURY είναι περίπου στα 2 χιλιόμετρα από το σταθμό του τρένου Sint-Pieters.
Το πολύ σε 10 λεπτά βρισκόμασταν έξω από τα διαδοχικά συγκροτήματα Πανεπιστημιακών φοιτητικών εστιών με διάφορα ονόματα όπως: HOME GRONINGEN, HOME GOTTINGEN, HOME UPPSALA και φυσικά το HOME CANTERBURY, δηλαδή το δικό μας.
Έμεινα στο πεζοδρόμιο να προσέχω τα πράγματα μέχρι να τακτοποιήσει ο γιος μου τα χαρτιά και να παραλάβει το κλειδί του.
Άρχισα να παρατηρώ προσεκτικά τη γειτονιά και το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι όλοι οι φοιτητές κυκλοφορούσαν στο δρόμο με ποδήλατα.
Όλοι ανεξαιρέτως.
Έστρεψα το βλέμμα μου προς τα κτίρια και παρατήρησα άπειρα ποδήλατα παρκαρισμένα στις “αυλές” των εστιών. Σε μερικά μόλις βήματα από την είσοδο του συγκροτήματος υπάρχει κανάλι, στην όχθη του οποίου “τρέχει” ένας ποδηλατόδρομος, αλλά και χώρος με καταπράσινο γκαζόν.
Ήρθε ο γιος μου με το κλειδί και ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο, σε μία πτέρυγα με 15 περίπου δωμάτια, τα οποία εξυπηρετεί μία κοινόχρηστη κουζίνα.
007 ο αριθμός του ευρύχωρου και πολύ καθαρού δωματίου. Τυχαίο? Δε νομίζω, αφού στη συνέχεια θα προέκυπτε “αποστολή” που θα έπρεπε να φέρουμε εις πέρας.
Στις φωτογραφίες που είχαμε δει ο χώρος φαινόταν πιο στενάχωρος και περιορισμένος, αλλά στην πραγματικότητα δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Η ντουλάπα για τα ρούχα είναι άνετη, το γραφείο μεγάλο, υπάρχουν ράφια στον τοίχο, ψυγείο και ένα γλυκούλικο κόκκινο μπάνιο.
Θα μπορούσα άνετα να τοποθετήσω το φουσκωτό στρώμα κάμπινγκ, που είχα φέρει μαζί μου και να βολευτώ για κάποιες μέρες, κάνοντας τις βόλτες μου στη Γάνδη αλλά και μονοήμερες εξορμήσεις στα πέριξ.
Η κοινόχρηστη κουζίνα έχει ντουλάπια για τον κάθε φοιτητή, όπου μπορεί να κλειδώσει τα μαγειρικά του σκεύη και τις προμήθειες.
Στους όρους διαμονής της εστίας υπάρχει ένας όρος, ο οποίος αναφέρει ότι ο φοιτητής μπορεί να έχει επισκέπτες, αλλά να μην παραμένουν όλη τη διάρκεια της νύχτας στο δωμάτιο.
Σε γενικές γραμμές υπάρχει ελαστικότητα σε αυτό το θέμα, αφού ο γιος μου έχει φιλοξενηθεί τουλάχιστον δύο φορές από φίλες του φοιτήτριες σε άλλες πόλεις. Αλλά και πάλι δεν μπορούσαμε να γνωρίζουμε, αν σίγουρα θα κατάφερνα να μείνω κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα μαζί του στο δωμάτιο ή θα έπρεπε να κλείσω κάποιο ξενοδοχείο, γεγονός που θα επηρέαζε και τον χρόνο παραμονής μου στη Γάνδη.
Πάντως ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου, που δεν είχα κλείσει εισιτήριο επιστροφής και είχα μέσα μου μία τεράστια επιθυμία να δηλώσω “προσωρινός κάτοικος Γάνδης”, χωρίς να αναγκαστώ να δω την πόλη σαν απλός επισκέπτης λίγων ημερών.
Εγώ θα έδειχνα απόλυτη διακριτικότητα, χωρίς πολλά-πολλά σούρτα-φέρτα και είχα μέσα μου την ελπίδα, ότι όλα θα κυλήσουν ομαλά και θα πραγματοποιηθούν οι ταξιδιωτικές μου αποδράσεις, όπως τις είχα ονειρευτεί.
Αφήσαμε τις βαλίτσες και βγήκαμε για τα πρώτα μας ψώνια στο σούπερ μάρκετ, κυρίως καθαριστικά, νερά και κάτι για πρόχειρο φαγητό. Εντάξει καθαρό ήταν το δωμάτιο, αλλά δεν γίνεται να εγκατασταθείς έτσι απλά. Έπρεπε ο χώρος να καθαριστεί ξανά, να σκουπιστεί και να σφουγγαριστεί.
Ο γιος μου γνώριζε ότι μπορούσε να βρει ηλεκτρική σκούπα από τη διεύθυνση της εστίας, αλλά είπαμε πρώτη μέρα, να μην μπούμε σε αυτή τη διαδικασία ψάχνοντας τους υπεύθυνους και να αγοράσουμε μία δική μας κοινή σκούπα και ένα φαράσι για αρχή.
Ανοίγω μία μεγάλη παρένθεση εδώ για να πω ότι: Οι γνωστές κλισέ φράσεις περί Ελληνίδας μάνας: “Φόρα τη ζακέτα σου μην κρυώσεις, τι έφαγες σήμερα, αφήστε τα παιδιά να αναπνεύσουν και να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και λοιπά και λοιπά…..” δεν με αντιπροσωπεύουν και δεν ισχύουν για μένα.
Ο γιος μου ανετότατα θα τα έκανε και μόνος του όλα αυτά. Και θα καθάριζε και θα τακτοποιούσε τα πράγματά του και το μπάνιο του θα το έκανε να αστράφτει και τα ρούχα του θα σιδέρωνε.
Εξάλλου 6 χρόνια στην Κρήτη, μόνος του κρατούσε πεντακάθαρο το σπίτι του, αλλά αφού βρίσκομαι μαζί του λογικό είναι να μοιραστούμε τις δουλειές, για να τελειώσουμε και να εγκατασταθούμε μία ώρα γρηγορότερα.
Κλείνω την παρένθεση.
Πρώτη επαφή λοιπόν με Βέλγικο σούπερ μάρκετ. Διαφορετικά προϊόντα, άγνωστη γλώσσα, βαδίζουμε στην αρχή λίγο στα τυφλά, αλλά σιγά σιγά αρχίζουμε να προσαρμοζόμαστε, βλέπουμε που και που και κανένα γνωστό προϊόν. Τεράστια ποικιλία σε ψωμιά, μπαγκέτες, κρουασάν, κέικ, γλυκά, σάντουιτς, σοκολάτες…..χαμός!!
Αγοράσαμε λοιπόν τα καθαριστικά μας, τα σφουγγάρια, τα wettex και τις χλωρίνες, αλλά δεν βρίσκαμε πουθενά τις σκούπες, τους κουβάδες και τις σφουγγαρίστρες.
Ψάχναμε στους διαδρόμους, πουθενά…
Σκεφτήκαμε ότι το συγκεκριμένο σούπερ μάρκετ μπορεί να επικεντρώνεται περισσότερο στα τρόφιμα και ότι πρέπει να αναζητήσουμε κάποιο άλλο, το οποίο να διαθέτει και τέτοιου είδους εξοπλισμό.
- "Ok, λέω στον γιο μου, πάμε στο δωμάτιο να ξεκινήσω εγώ το καθάρισμα, να μη χάνουμε χρόνο και εσύ πήγαινε σε κάποιο άλλο σούπερ μάρκετ να βρεις σκούπα, κουβά και σφουγγαρίστρα".
Πράγματι ξεκινάω να καθαρίζω τα ράφια, την ντουλάπα, το γραφείο και εκείνος φεύγει για αναζήτηση των υπολοίπων εργαλείων καθαριότητας.
Κάποια στιγμή χτυπάει το κινητό μου και ακολουθεί ο εξής διάλογος:
(γιος): - " Έλα, ήρθα σε ένα Carrefour Express, αλλά ούτε εδώ βρίσκω τίποτα από όλα αυτά που θέλουμε.
Aπ΄ότι βλέπω στους χάρτες υπάρχει και ένα άλλο σούπερ μάρκετ εδώ στη γειτονιά και θα πάω σε εκείνο".
(εγώ): - "Εντάξει πήγαινε, ελπίζω να βρεις εκεί".
Περνάει κάμποση ώρα και χτυπάει πάλι το τηλέφωνο:
(γιος): -" Έλα, βρήκα μία σκούπα με το κοντάρι της και ένα φαράσι που κάνουν 13 ευρώ".
(εγώ): - " 13 ευρώ μία σκούπα και ένα φαράσι" ?
(γιος): - " Άκου τώρα και το καλύτερο".
(εγώ): - " Ωχ!! για πες".
(γιος): - " Απλή σφουγγαρίστρα και κουβά δεν βρίσκω. Έχει μόνο ένα "σύστημα" σφουγγαρίσματος Vileda που κάνει 35 ευρώ".
(εγώ): - " 35 ευρώ???
μην την πάρεις βέβαια. Πάρε μόνο τη σκούπα με το φαράσι και θα δούμε τι θα κάνουμε με σφουγγαρίστρα. Θα κοιτάξουμε αύριο και σε άλλο σούπερ μάρκετ. Και πάλι για μία σκούπα και ένα φαράσι πολλά είναι τα 13 ευρώ, αλλά κάπως πρέπει να σκουπίσουμε σήμερα".
Και ιδού το απόκτημα των δεκατριών ευρώ:
Aπό τη σύγχυση μέχρι και τη φωτογραφία θολή την έβγαλα.
Για την ιστορία κατέληξα να σφουγγαρίζω το πάτωμα και το μπάνιο βουτώντας ένα wettex σε πλαστικό μπολάκι με νερό και χλωρίνη και δένοντάς το πάνω στη σκούπα.
Αυτό ήταν μαρτύριο, όχι σφουγγάρισμα, αλλά τελικώς η καθαριότης εστέφθη με μεγάλη επιτυχία.
Τακτοποιηθήκαμε λοιπόν πλήρως, φάγαμε σάντουιτς και γλυκάκια και αυτή ήταν η πρώτη μας επαφή-εμπειρία-μυρωδιά με την πόλη, που θα φιλοξενήσει το παιδί μου κυρίως για τους επόμενους τέσσερις μήνες, αλλά και εμένα για τις επόμενες μέρες (ποιός ξέρει πόσες, θα δείξει). Όσο για την αποστολή κουβάς, σφουγγαρίστρα έχει και συνέχεια.
Μεγάλη μάλιστα!
Κεφάλαιο 1
Εισαγωγή
Ο γιος μου σπουδάζει Ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Ηρακλείου Κρήτης και βρίσκεται στην τελική ευθεία για να πάρει το πτυχίο του.
Απ΄όταν ακόμα φοιτούσε στο τέταρτο έτος, τον τσιγκλούσα συνέχεια να ψάξει προγράμματα για Erasmus, αλλά πότε το ένα, πότε το άλλο δεν βρέθηκε η κατάλληλη ευκαιρία για να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο.
Φέτος όμως, λίγο πριν γίνει οριστικά πτυχιούχος υπήρξαν οι ιδανικές συνθήκες, κατατέθηκε η αίτηση και διεκπεραιώθηκαν οι διαδικασίες, για να γίνει τελικά δεκτός στο Πανεπιστήμιο της Γάνδης και να κάνει πρακτική εξάσκηση σε τρεις διαφορετικές κλινικές στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της πόλης, για μία περίοδο διάρκειας τεσσάρων μηνών, με διαμονή σε κάποια από τις πολλές Πανεπιστημιακές εστίες που διαθέτει η Γάνδη.
Ημέρα παρουσίασης στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο ορίστηκε η 8η Οκτωβρίου 2018, αλλά στην εστία μπορούσε να εγκατασταθεί από την 1η Οκτωβρίου.
Αμέσως μόλις μάθαμε την ημερομηνία έναρξης του προγράμματός του κλείσαμε τα αεροπορικά εισιτήρια με Aegean, απορρίπτοντας τη φθηνότερη Ryan, λόγω της ασυνέπειας που επιδεικνύει το τελευταίο διάστημα, με τις πολλές και συχνές ακυρώσεις των πτήσεών της. Μάλιστα αποφασίσαμε να πάμε νωρίτερα, στις 2 Οκτωβρίου, για να έχουμε ένα ικανοποιητικό περιθώριο προσαρμογής, αλλά και να κάνουμε μία διήμερη απόδραση στη Λιλ, πριν ξεκινήσουν οι καθημερινές υποχρεώσεις του στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο.
Παρατηρήσατε φαντάζομαι τον πληθυντικό στην τελευταία πρόταση.
Εδώ κολλάει ο τίτλος της ιστορίας, αφού μαζί με τον βασιλικό (ο γιος μου), θα ποτιστεί και η γλάστρα (εγώ δηλαδή), αφού ήμουν ο ηθικός αυτουργός και υποκινητής για ένα τέτοιο πρόγραμμα, αλλά και η πρώτη που πέταξα τη σκούφια μου από τη χαρά μου, όταν μου ανακοίνωσε ότι φεύγει τελικά για τη Γάνδη.
Εξάλλου εκτός από τα ταξιδιωτικά σχέδια που ήδη άρχισε να καταστρώνει ο αχόρταγος νους μου, έπρεπε να βοηθήσω και το παιδί να εγκατασταθεί στο νέο του κατάλυμα.
Πώς θα κουβαλούσε μόνο του 2 βαλίτσες 23 κιλών έκαστη, 2 χειραποσκευές και 2 σακίδια πλάτης?
Ε !! Πώς??
Η άφιξη
2 Οκτωβρίου 2018, στις 9 το πρωί βρισκόμαστε καθισμένοι στις θέσεις μας και με την απογείωση του αεροσκάφους της Aegean, μία νέα περιπέτεια αλλά και εμπειρία ξεκινάει, κυρίως για το παιδί μου, αλλά και για εμένα που το συνοδεύω στο ξεκίνημα όλου αυτού του εγχειρήματος.
Το πρωινό που μας πρόσφεραν ήρθε να μας τονώσει και να μας δώσει ενέργεια για τη δύσκολη μέρα που θα είχαμε μπροστά μας.
Ομελέτα, ψωμάκι με βούτυρο και μαρμελάδα, γιαούρτι με μέλι και καφέ ή τσάι ή χυμό.
Η πτήση άψογη, με λίγες αναταράξεις και στις 11:10 τοπική ώρα προσγειωθήκαμε στο βροχερό Διεθνές αεροδρόμιο των Βρυξελλών (BRU).
Αφού περπατήσαμε μία αρκετά μεγάλη απόσταση πάνω σε κυλιόμενους διαδοχικούς διαδρόμους καταλήξαμε στην αίθουσα παραλαβής αποσκευών, η οποία βρίσκεται λίγο πριν την έξοδο του αεροδρομίου.
Ακολουθώντας τις ταμπέλες που έγραφαν “Train”, σέρνοντας όλες αυτές τις βαλίτσες και με τα σακίδια στις πλάτες κατεβήκαμε με το ασανσέρ ένα επίπεδο και βρεθήκαμε μπροστά στα αυτόματα μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων για το τρένο προς Γάνδη.
Το εισιτήριο για τον ενήλικα κοστίζει 16 ευρώ, ενώ για τους νέους κάτω των 26 κοστίζει 11,80 ευρώ και πληρώσαμε με χρεωστική κάρτα το αντίτιμο.
Με τις κυλιόμενες σκάλες κατεβήκαμε άλλον έναν όροφο και φτάσαμε στις πλατφόρμες του τρένου. Μάλιστα το τρένο για τον προορισμό μας θα ερχόταν σε λίγα λεπτά και συγκεκριμένα στις 12:25.
Ο συρμός στον οποίο επιβιβαστήκαμε θα έκανε πολλές ενδιάμεσες στάσεις κατά τη διάρκεια της διαδρομής, οπότε ο γιος μου αποφάσισε να αλλάξουμε τρένο στις Βρυξέλλες, για να εξοικονομήσουμε τουλάχιστον 30 λεπτά χρόνο και αυτό κάναμε.
Στον σταθμό Midi Central κατεβήκαμε και αλλάξαμε αποβάθρα παίρνοντας ένα γρήγορο τρένο, το οποίο θα έφτανε στη Γάνδη χωρίς καμία ενδιάμεση στάση σε χρόνο 30 λεπτών.
Ο καιρός ήταν μουντός αλλά η βροχή είχε σταματήσει και η Βέλγικη εξοχή μας έκανε να έχουμε στραμμένα τα βλέμματα συνέχεια έξω από το παράθυρο, καταγράφοντας τις πρώτες εικόνες του ταξιδιού.
Μικρά χωριά με σπιτάκια με γκρίζες επικλινείς στέγες, λιβάδια πράσινα με παχιές αγελάδες ή εύρωστα άλογα, επίπεδες εκτάσεις με δέντρα στα φθινοπωρινά χρώματα συνέθεταν ένα ήρεμο, γυαλιστερό από τη βροχή τοπίο.
Χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουμε μπήκαμε στα προάστια της Γάνδης και το τρένο σε πολύ λίγο σταμάτησε στον σιδηροδρομικό σταθμό Sint-Pieters της πόλης.
Βγαίνοντας έξω από τον σταθμό ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος, αλλά δεν έκανε κρύο, ούτε έβρεχε.
Κοιτώντας αριστερά, κάτω από το επίπεδο του δρόμου, σε έναν σκεπαστό χώρο λειτουργεί πιάτσα ταξί, στην οποία μπορείς να φτάσεις σέρνοντας τις βαλίτσες σε κατηφορική ράμπα, εύκολα και ξεκούραστα.
Με τόσες αποσκευές η χρήση ταξί ήταν μονόδρομος και μάλιστα έπρεπε το αυτοκίνητο να είναι μεγάλο για να χωρέσουν όλα τα μπαγκάζια.
Χωρέσαμε στο δεύτερο στη σειρά όχημα, το οποίο οδηγούσε μία ευγενέστατη κυρία με άπταιστα Αγγλικά. Η τιμή εκκίνησης είναι στα 8,5 ευρώ για διαδρομή έως 3 χιλιόμετρα, απόσταση την οποία δεν ξεπεράσαμε, αφού ο προορισμός μας, δηλαδή το HOME CANTERBURY είναι περίπου στα 2 χιλιόμετρα από το σταθμό του τρένου Sint-Pieters.
Το πολύ σε 10 λεπτά βρισκόμασταν έξω από τα διαδοχικά συγκροτήματα Πανεπιστημιακών φοιτητικών εστιών με διάφορα ονόματα όπως: HOME GRONINGEN, HOME GOTTINGEN, HOME UPPSALA και φυσικά το HOME CANTERBURY, δηλαδή το δικό μας.
Έμεινα στο πεζοδρόμιο να προσέχω τα πράγματα μέχρι να τακτοποιήσει ο γιος μου τα χαρτιά και να παραλάβει το κλειδί του.
Άρχισα να παρατηρώ προσεκτικά τη γειτονιά και το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι όλοι οι φοιτητές κυκλοφορούσαν στο δρόμο με ποδήλατα.
Όλοι ανεξαιρέτως.
Έστρεψα το βλέμμα μου προς τα κτίρια και παρατήρησα άπειρα ποδήλατα παρκαρισμένα στις “αυλές” των εστιών. Σε μερικά μόλις βήματα από την είσοδο του συγκροτήματος υπάρχει κανάλι, στην όχθη του οποίου “τρέχει” ένας ποδηλατόδρομος, αλλά και χώρος με καταπράσινο γκαζόν.
Ήρθε ο γιος μου με το κλειδί και ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο, σε μία πτέρυγα με 15 περίπου δωμάτια, τα οποία εξυπηρετεί μία κοινόχρηστη κουζίνα.
007 ο αριθμός του ευρύχωρου και πολύ καθαρού δωματίου. Τυχαίο? Δε νομίζω, αφού στη συνέχεια θα προέκυπτε “αποστολή” που θα έπρεπε να φέρουμε εις πέρας.
Στις φωτογραφίες που είχαμε δει ο χώρος φαινόταν πιο στενάχωρος και περιορισμένος, αλλά στην πραγματικότητα δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Η ντουλάπα για τα ρούχα είναι άνετη, το γραφείο μεγάλο, υπάρχουν ράφια στον τοίχο, ψυγείο και ένα γλυκούλικο κόκκινο μπάνιο.
Θα μπορούσα άνετα να τοποθετήσω το φουσκωτό στρώμα κάμπινγκ, που είχα φέρει μαζί μου και να βολευτώ για κάποιες μέρες, κάνοντας τις βόλτες μου στη Γάνδη αλλά και μονοήμερες εξορμήσεις στα πέριξ.
Η κοινόχρηστη κουζίνα έχει ντουλάπια για τον κάθε φοιτητή, όπου μπορεί να κλειδώσει τα μαγειρικά του σκεύη και τις προμήθειες.
Στους όρους διαμονής της εστίας υπάρχει ένας όρος, ο οποίος αναφέρει ότι ο φοιτητής μπορεί να έχει επισκέπτες, αλλά να μην παραμένουν όλη τη διάρκεια της νύχτας στο δωμάτιο.
Σε γενικές γραμμές υπάρχει ελαστικότητα σε αυτό το θέμα, αφού ο γιος μου έχει φιλοξενηθεί τουλάχιστον δύο φορές από φίλες του φοιτήτριες σε άλλες πόλεις. Αλλά και πάλι δεν μπορούσαμε να γνωρίζουμε, αν σίγουρα θα κατάφερνα να μείνω κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα μαζί του στο δωμάτιο ή θα έπρεπε να κλείσω κάποιο ξενοδοχείο, γεγονός που θα επηρέαζε και τον χρόνο παραμονής μου στη Γάνδη.
Πάντως ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου, που δεν είχα κλείσει εισιτήριο επιστροφής και είχα μέσα μου μία τεράστια επιθυμία να δηλώσω “προσωρινός κάτοικος Γάνδης”, χωρίς να αναγκαστώ να δω την πόλη σαν απλός επισκέπτης λίγων ημερών.
Εγώ θα έδειχνα απόλυτη διακριτικότητα, χωρίς πολλά-πολλά σούρτα-φέρτα και είχα μέσα μου την ελπίδα, ότι όλα θα κυλήσουν ομαλά και θα πραγματοποιηθούν οι ταξιδιωτικές μου αποδράσεις, όπως τις είχα ονειρευτεί.
Αφήσαμε τις βαλίτσες και βγήκαμε για τα πρώτα μας ψώνια στο σούπερ μάρκετ, κυρίως καθαριστικά, νερά και κάτι για πρόχειρο φαγητό. Εντάξει καθαρό ήταν το δωμάτιο, αλλά δεν γίνεται να εγκατασταθείς έτσι απλά. Έπρεπε ο χώρος να καθαριστεί ξανά, να σκουπιστεί και να σφουγγαριστεί.
Ο γιος μου γνώριζε ότι μπορούσε να βρει ηλεκτρική σκούπα από τη διεύθυνση της εστίας, αλλά είπαμε πρώτη μέρα, να μην μπούμε σε αυτή τη διαδικασία ψάχνοντας τους υπεύθυνους και να αγοράσουμε μία δική μας κοινή σκούπα και ένα φαράσι για αρχή.
Ανοίγω μία μεγάλη παρένθεση εδώ για να πω ότι: Οι γνωστές κλισέ φράσεις περί Ελληνίδας μάνας: “Φόρα τη ζακέτα σου μην κρυώσεις, τι έφαγες σήμερα, αφήστε τα παιδιά να αναπνεύσουν και να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους και λοιπά και λοιπά…..” δεν με αντιπροσωπεύουν και δεν ισχύουν για μένα.
Ο γιος μου ανετότατα θα τα έκανε και μόνος του όλα αυτά. Και θα καθάριζε και θα τακτοποιούσε τα πράγματά του και το μπάνιο του θα το έκανε να αστράφτει και τα ρούχα του θα σιδέρωνε.
Εξάλλου 6 χρόνια στην Κρήτη, μόνος του κρατούσε πεντακάθαρο το σπίτι του, αλλά αφού βρίσκομαι μαζί του λογικό είναι να μοιραστούμε τις δουλειές, για να τελειώσουμε και να εγκατασταθούμε μία ώρα γρηγορότερα.
Κλείνω την παρένθεση.
Πρώτη επαφή λοιπόν με Βέλγικο σούπερ μάρκετ. Διαφορετικά προϊόντα, άγνωστη γλώσσα, βαδίζουμε στην αρχή λίγο στα τυφλά, αλλά σιγά σιγά αρχίζουμε να προσαρμοζόμαστε, βλέπουμε που και που και κανένα γνωστό προϊόν. Τεράστια ποικιλία σε ψωμιά, μπαγκέτες, κρουασάν, κέικ, γλυκά, σάντουιτς, σοκολάτες…..χαμός!!
Αγοράσαμε λοιπόν τα καθαριστικά μας, τα σφουγγάρια, τα wettex και τις χλωρίνες, αλλά δεν βρίσκαμε πουθενά τις σκούπες, τους κουβάδες και τις σφουγγαρίστρες.
Ψάχναμε στους διαδρόμους, πουθενά…
Σκεφτήκαμε ότι το συγκεκριμένο σούπερ μάρκετ μπορεί να επικεντρώνεται περισσότερο στα τρόφιμα και ότι πρέπει να αναζητήσουμε κάποιο άλλο, το οποίο να διαθέτει και τέτοιου είδους εξοπλισμό.
- "Ok, λέω στον γιο μου, πάμε στο δωμάτιο να ξεκινήσω εγώ το καθάρισμα, να μη χάνουμε χρόνο και εσύ πήγαινε σε κάποιο άλλο σούπερ μάρκετ να βρεις σκούπα, κουβά και σφουγγαρίστρα".
Πράγματι ξεκινάω να καθαρίζω τα ράφια, την ντουλάπα, το γραφείο και εκείνος φεύγει για αναζήτηση των υπολοίπων εργαλείων καθαριότητας.
Κάποια στιγμή χτυπάει το κινητό μου και ακολουθεί ο εξής διάλογος:
(γιος): - " Έλα, ήρθα σε ένα Carrefour Express, αλλά ούτε εδώ βρίσκω τίποτα από όλα αυτά που θέλουμε.
Aπ΄ότι βλέπω στους χάρτες υπάρχει και ένα άλλο σούπερ μάρκετ εδώ στη γειτονιά και θα πάω σε εκείνο".
(εγώ): - "Εντάξει πήγαινε, ελπίζω να βρεις εκεί".
Περνάει κάμποση ώρα και χτυπάει πάλι το τηλέφωνο:
(γιος): -" Έλα, βρήκα μία σκούπα με το κοντάρι της και ένα φαράσι που κάνουν 13 ευρώ".
(εγώ): - " 13 ευρώ μία σκούπα και ένα φαράσι" ?
(γιος): - " Άκου τώρα και το καλύτερο".
(εγώ): - " Ωχ!! για πες".
(γιος): - " Απλή σφουγγαρίστρα και κουβά δεν βρίσκω. Έχει μόνο ένα "σύστημα" σφουγγαρίσματος Vileda που κάνει 35 ευρώ".
(εγώ): - " 35 ευρώ???
μην την πάρεις βέβαια. Πάρε μόνο τη σκούπα με το φαράσι και θα δούμε τι θα κάνουμε με σφουγγαρίστρα. Θα κοιτάξουμε αύριο και σε άλλο σούπερ μάρκετ. Και πάλι για μία σκούπα και ένα φαράσι πολλά είναι τα 13 ευρώ, αλλά κάπως πρέπει να σκουπίσουμε σήμερα".Και ιδού το απόκτημα των δεκατριών ευρώ:
Aπό τη σύγχυση μέχρι και τη φωτογραφία θολή την έβγαλα.
Για την ιστορία κατέληξα να σφουγγαρίζω το πάτωμα και το μπάνιο βουτώντας ένα wettex σε πλαστικό μπολάκι με νερό και χλωρίνη και δένοντάς το πάνω στη σκούπα.
Αυτό ήταν μαρτύριο, όχι σφουγγάρισμα, αλλά τελικώς η καθαριότης εστέφθη με μεγάλη επιτυχία.
Τακτοποιηθήκαμε λοιπόν πλήρως, φάγαμε σάντουιτς και γλυκάκια και αυτή ήταν η πρώτη μας επαφή-εμπειρία-μυρωδιά με την πόλη, που θα φιλοξενήσει το παιδί μου κυρίως για τους επόμενους τέσσερις μήνες, αλλά και εμένα για τις επόμενες μέρες (ποιός ξέρει πόσες, θα δείξει). Όσο για την αποστολή κουβάς, σφουγγαρίστρα έχει και συνέχεια.Μεγάλη μάλιστα!
Last edited:
