Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.216
- Likes
- 25.811
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Κεφάλαιο 2
3 Οκτωβρίου 2018
Ξημέρωσε μια ηλιόλουστη και ζεστή μέρα η οποία μας βρήκε να απολαμβάνουμε ένα πλούσιο πρωινό στο δωμάτιο με μπαγκέτες, κρουασάν, βούτυρο, μαρμελάδα, κέικ καρότου, χυμό και τσάι, αφού την προηγούμενη μέρα την είχαμε βγάλει μόνο με σάντουιτς. Η λαχτάρα να βγούμε γρήγορα έξω για να πάρουμε μια πρώτη γεύση της γειτονιάς μας, αλλά και της πόλης, ήταν πολύ μεγάλη και χωρίς άλλη καθυστέρηση βρεθήκαμε να περπατάμε στη συνοικία.
Ένας κεντρικός δρόμος 350 μέτρων, με το όνομα Overpoorstraat, (ο οποίος στη μια του άκρη “ακουμπά” σε έναν διπλό πολύ κεντρικό και με κίνηση δρόμο, ενώ η άλλη άκρη του τελειώνει σε ένα γωνιακό καφέ το Corner το οποίο βγάζει τραπέζια και ξαπλώστρες πάνω σε μια μικρή πλατεία) αποτελεί τον παράδεισο και την κόλαση για τους χιλιάδες φοιτητές που ζουν εδώ.
Μόλις ακολουθήσαμε τον δρόμο αυτό, οι πρώτες "μυρωδιές" που πήραμε ήταν κίνηση, νιάτα, ζωντάνια, φρεσκάδα, ΖΩΗ, ενώ πολλά μαγαζιά (bars, clubs, fast food, bowling, πιτσαρίες και καφέ όπως: το bar Choque 2.0, το Delirium Tremens, το Latin Quarter, το Decadence Salamander, το Cuba, το eLiXir, το Rock Circus και άλλα ευφάνταστα ονόματα πλαισιώνουν εκατέρωθεν την πολυσύχναστη οδό.
Αυτές όμως ήταν οι οπτικές μυρωδιές, γιατί οι μυρωδιές της όσφρησης ήταν εντελώς διαφορετικές. Ο δρόμος μύριζε αλκοόλ, ξερατό και κάτουρο. Μάταια οι μαγαζάτορες των πολλών bars και clubs προσπαθούσαν να πλύνουν τα πεζοδρόμια έξω από τα μαγαζιά τους και να διώξουν λίγα μέτρα πιο κάτω το περιεχόμενο των στομαχιών των νεαρών πελατών τους.
ΠΡΟΣΟΧΗ! Ακολουθεί αηδιαστική εικόνα. Μόνον οι τολμηροί μπορούν να κάνουν ζουμ στο πεζοδρόμιο.
Ο Δήμος έχει κάνει προσπάθειες τοποθετώντας σε αρκετά σημεία τουαλέτες, αλλά πού να τρέχεις μέχρι τη γωνία όταν δε βλέπεις ούτε το φερμουάρ του τζιν σου από το μεθύσι.
Μου βγήκε πολύ αυθόρμητα και είπα: “Ο δρόμος της αμαρτίας” βλέποντας αυτές τις εικόνες αλλά με χιουμοριστική και όχι με σεμνότυφη ή πουριτανική διάθεση. Αυτό έλειπε νέοι άνθρωποι να μη μεθύσουν και να μην κραιπαλιάσουν. Αν δεν το κάνουν τώρα, πότε θα το κάνουν?
Μόνο δύο περιστατικά με προβλημάτισαν και με ενόχλησαν από όλα αυτά που είδα να συμβαίνουν τα επόμενα βράδια που περπατούσα εδώ. Yπήρχαν ομάδες αγοριών και κοριτσιών των 15-20 και άνω ατόμων, που φορούσαν “λευκές ποδιές” σαν των γιατρών, στις οποίες είχαν ζωγραφισμένα διάφορα graffiti. Ποτέ δε μάθαμε γιατί φοράνε όλοι αυτές τις βρώμικες ζωγραφισμένες ρόμπες και τί θέλουν να δηλώσουν με αυτές. Ένα βράδυ, πολλοί από αυτούς μπουσουλούσαν πεσμένοι στα τέσσερα (σαν μωρά), πάνω-κάτω αυτόν τον δρόμο περνώντας από βρωμιές, εμετούς και σπασμένα μπουκάλια. Ένα άλλο απόγευμα, πάλι καμιά 15αριά με 20 άτομα, περίμεναν γονατιστά στο πεζοδρόμιο με τα χέρια δεμένα πίσω και σκυμμένο το κεφάλι (όπως περιμένει ο κρατούμενος τον εκτελεστή του), έξω από το club Decadence, προφανώς για να ανοίξει?
Και ενώ κάποιος θα περίμενε όλο αυτό το σκηνικό να κορυφωθεί ακόμα περισσότερο το Σαββατοκύριακο, εδώ συμβαίνει κάτι εντελώς απρόβλεπτο. Παρασκευή με Κυριακή νεκρώνουν τα πάντα. Kλειστά τα bars, κλειστά τα φαγάδικα, άδειος ο δρόμος, ηρεμία στην πλατεία, σχεδόν έρημη συνοικία. Γιατί όμως? Γιατί πολύ απλά, όλα αυτά τα παιδιά φεύγουν για τα σπίτια τους, είτε αυτά βρίσκονται σε άλλες πόλεις εντός του Βελγίου, είτε στις γύρω χώρες. Μόνο οι μυρωδιές δεν φεύγουν, αφού και πλυμένος και σκουπισμένος να είναι ο δρόμος, τα πάντα συνεχίζουν να μυρίζουν. Έχουν ποτίσει με όνειρα και φιλοδοξίες που κάποια βράδια θολώνουν από το πολύ αλκοόλ.
Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω και να μην σχολιάσω θετικά, το γεγονός που με εντυπωσίασε για όλα ανεξαιρέτως τα μαγαζιά, τα οποία τηρούν με ευλάβεια τους κανόνες ανακύκλωσης, αφού κάθε μέρα έξω στα πεζοδρόμια στοιβάζονταν μεγάλες σακούλες σκουπιδιών με διαφορετικά χρώματα (κίτρινο, μπλε και λοιπά) ανάλογα με το υλικό περισυλλογής (μπουκάλια γυάλινα, κουτάκια αλουμινίου και άλλα).
Ο δρόμος Overpoorstraat αποδεικνύει περίτρανα ότι έχει και θα έχει τη δική του ιστορία και κλείνω εδώ το αφιέρωμά μου σε αυτόν. Κατά τα άλλα, για να επανέλθω στην πρώτη μας βόλτα στη γειτονιά, η μικρή πλατεία στο τέλος του δρόμου ήταν γεμάτη κόσμο και τα καφέ της επίσης.
Προχωρώντας προς το κέντρο ακολουθήσαμε την οδό Sint-Pietersplein (συνέχεια της Overpoorstraat). Στα δεξιά ορθώνεται η Καθολική Εκκλησία Sint Pieterskerk. Η ιστορία της μονής ξεκινάει από την εποχή της μονής του Αγίου Πέτρου που ιδρύθηκε το 630 από τον Αμάνδο και αποκαταστάθηκε το 811 από τον Καρλομάγνο. Η πρώτη πέτρα της σημερινής μπαρόκ εκκλησίας τέθηκε το 1629. Ο σχεδιασμός του επιβλητικού κτιρίου αποδίδεται στον Φλαμανδό αρχιτέκτονα Pieter Huyssens. Το 1722 ολοκληρώθηκαν τα έργα.
Αυτή η επιβλητική εκκλησία χτίστηκε στα θεμέλια της πρώην εκκλησίας της Ρωμαϊκής μονής η οποία καταστράφηκε σχεδόν εντελώς κατά τη θρησκευτική αναταραχή στα τέλη του 16ου αιώνα. Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής κυριαρχίας η εκκλησία έχασε τη λειτουργία της ως τόπος λατρείας και χρησίμευε ως αποθήκη. Το αρχικό σχέδιο ήταν διττό: μια αξονικά προσανατολισμένη εκκλησία, για το ανατολικό τμήμα, που περιέχει τη χορωδία των μοναχών και ένα δυτικό κεντρικό κτίριο με τρούλο. Τόσο η δομή όσο και η διάταξη προδίδουν την επιρροή από μεγάλες εκκλησίες της Αναγέννησης.
Όπως υποδηλώνει το διπλό όνομα, Onze-Lieve-Vroue-Sint-Pieterskerk, ο ναός έχει μια ξεχωριστή ιστορία. Η διπλή ονομασία είναι το αμάλγαμα των ονομάτων της γοτθικής ενοριακής εκκλησίας της Παναγίας του 13ου αιώνα και του μπαρόκ μοναστηριού των Βενεδικτίνων του Αγίου Πέτρου του 17ου αιώνα. Ήταν η πλουσιότερη μονή στη Φλάνδρα και η φήμη της σχολής του μοναστηριού εκτεινόταν πολύ πέρα από τα όρια της πόλης. Διαδραμάτισε επίσης σπουδαίο ρόλο στην καλλιέργεια των εδαφών μεταμορφώνοντας τα έλη σε γεωργικές εκτάσεις.
Η παρακμή του μοναστηριού ξεκίνησε μετά την επανάσταση της Γάνδης το 1539 και όταν οι Κάτω Χώρες βυθίστηκαν σε θρησκευτική κρίση η εκκλησία της μονής καταστράφηκε και η βιβλιοθήκη λεηλατήθηκε. Κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα η μονή ήταν και πάλι ακμάζουσα, εν τούτοις το τέλος δεν ήταν μακριά, κυρίως με τη Γαλλική εισβολή του 1793. Γύρω στο 1950, η πόλη ξεκίνησε ένα πρόγραμμα αποκατάστασης, το οποίο άρχισε με το μοναστήρι και στη συνέχεια οι εργασίες βελτίωσαν και τα υπόλοιπα τμήματα της μονής.
Η μονή βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο της Γάνδης, όπως και η γειτονιά του Πανεπιστημίου, όπου βρίσκονται όλες οι φοιτητικές εστίες. Η πλατεία και η εκκλησία βρίσκονται επίσης κοντά στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου. Η μεγάλη πλατεία μπροστά από τον ναό είναι ένας σημαντικός κρίκος στην ιστορία της πόλης. Είναι η μεγαλύτερη πλατεία της Γάνδης, αλλά και ένας σημαντικός ανοικτός αστικός χώρος που προσφέρεται για πολλά γεγονότα λόγω του μεγέθους, της εγγύτητας στο κέντρο, αλλά και της καλής προσβασιμότητας. Κάτω από την πλατεία κατασκευάστηκε υπόγειος χώρος στάθμευσης αυτοκινήτων.
Στη μεγάλη πλατεία μπροστά από την εκκλησία διοργανώνονται εκδηλώσεις, αλλά είναι και καθημερινός καμβάς έκφρασης των φοιτητών, αφού πολλές φορές είδα να συγκεντρώνονται εδώ, να χορεύουν, να γυμνάζονται, να ζωγραφίζουν μεγάλες παραστάσεις στα τουβλάκια του δαπέδου και να κάνουν ποδήλατο.
Παρόλο που η εκκλησία βρισκόταν στην καθημερινή μου διαδρομή, προς ή από το κέντρο, ποτέ δεν την πέτυχα ανοιχτή για να θαυμάσω το εσωτερικό της. Στο παρεκκλήσι του Αγίου Πέτρου παρουσιάζονται ιστορικές, πολιτιστικές, λογοτεχνικές και φωτογραφικές εκθέσεις σε Εθνικό και Διεθνές επίπεδο. Επίσης εδώ στεγάζεται και το Natural History Museum. The world of Kina, ονομάζεται το Μουσείο, όπου τα παιδιά ανακαλύπτουν τη μια έκπληξη μετά την άλλη, όπως για παράδειγμα, ένα μοναδικό απολίθωμα προϊστορικού ερπετού ή μια συλλογή από πουλιά ή ορυκτά.
Η πλατεία και τα γύρω κτίριά της είναι ένα προστατευμένο αστικό τοπίο. Απέναντι από την εκκλησία και τη μονή είναι μια μνημειώδης σκάλα που οδηγεί στην πλατεία του Αγίου Αμάντ (Sint Amandplein). Η σκάλα αυτή αποτελεί και την “τραπεζαρία” των φοιτητών, αφού ό,τι ώρα και να περάσεις από εδώ, θα δεις παρέες νεαρών ατόμων να έχουν απλωμένα τα φαγητά τους πάνω στα σκαλιά και να γευματίζουν.
Αφήσαμε πίσω τον ναό και την πλατεία κατηφορίζοντας την οδό Sint-Amandstraat με στόχο να φτάσουμε στο κέντρο και να πάρουμε μια πρώτη εικόνα και γεύση της πόλης. Στη διαδρομή μας πέσαμε πάνω στο κτίριο των Δικαστηρίων (Hof Van Beroep), το οποίο βρίσκεται σε ένα εξαιρετικό σημείο στην όχθη του ποταμού.
Παρατηρήσαμε το αρχιτεκτονικό στυλ του τεράστιου οικοδομήματος και είδαμε ότι κλασικά και νεοκλασικά χαρακτηριστικά είναι ενσωματωμένα στον σχεδιασμό του κτιρίου, με αετώματα που εμφανίζουν μια μεγάλη ζωφόρο με την εικόνα της Δικαιοσύνης στη μέση, τους κατηγορούμενους προς τη μια πλευρά και τους καταδικασμένους από την άλλη.
Στον αυλόγυρο στέκεται το άγαλμα του δικηγόρου Hippolyte Metdepenningen ο οποίος σε ηλικία 19 ετών φοίτησε στο νεοσύστατο Πανεπιστήμιο της Γάνδης. Τα αποκαλυπτήρια έγιναν στις 20 Ιουνίου του 1886. Μετά τη Βέλγικη επανάσταση έγινε η ψυχή του κινήματος των Orangisme, μιας ισχυρής ελιτίστικης τάσης, που επεδίωκε την αποκατάσταση του Ηνωμένου Βασιλείου των Κάτω Χωρών. Ήταν πεπεισμένος ότι ο διαχωρισμός μεταξύ Βορρά και Νότου δε θα διαρκούσε. Έγινε δημοτικός σύμβουλος και το 1846 συμμετείχε στην ίδρυση του φιλελεύθερου κόμματος. Όταν το κίνημα έγινε αδύναμο (λόγω πολλών και διαφόρων αιτιών) αποχώρησε από την πολιτική ζωή.
Το κτίριο αυτό είναι ένα καλό σημείο για κάποιον που έρχεται πρώτη φορά να ξεκινήσει την εξερεύνηση της πόλης περπατώντας κατά μήκος της όχθης του Leie ή Lys ποταμού προς το Graslei. Aυτή ήταν και για μας η πρώτη μας επαφή με το νερό και τα κανάλια και για τις επόμενες μέρες αποτέλεσε την αγαπημένη μου διαδρομή προς το κέντρο.
Βρεθήκαμε να περπατάμε δίπλα στο ποτάμι ενώ η μαγεία της πόλης άρχισε να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας. Στο βάθος η ξακουστή και πανέμορφη γέφυρα Sint Michielbrug
και στα δεξιά μας, μόλις περάσαμε κάτω από τη γέφυρα, η πρώτη μακρινή οπτική επαφή με την εκκλησία του Αγίου Νικολάου (Sint Niklaaskerk).
Το Graslei έσφυζε από ζωή. H μέρα ήταν τέλεια, ο κόσμος περπατούσε, γέμιζε ασφυκτικά τα μαγαζιά ή καθόταν κατάχαμα δίπλα στο ποτάμι. Τα τουριστικά πλοιάρια γεμάτα κόσμο διέσχιζαν ακατάπαυστα πάνω-κάτω το ποτάμι. Οι τουρίστες άκουγαν με προσοχή τον ξεναγό που τους μιλούσε και τους εξηγούσε την ιστορία των γύρω κτιρίων, ενώ μοναχικοί κωπηλάτες διέσχιζαν με το κανό τους το ποτάμι.
Η άλλη διάσημη γέφυρα, η Grasbrug
μας πρόσφερε θέα προς το πίσω μέρος της παλιάς ψαραγοράς.
Περάσαμε στην απέναντι πλευρά, στο Korenlei
και μαγευτήκαμε από τα υπέροχα βαθμιδωτά σπίτια του Graslei τα οποία ζουν ακόμα και αποπνέουν μια ιστορία αιώνων.
Και οι δύο αποβάθρες αποτελούσαν μέρος του μεσαιωνικού λιμανιού της πόλης και είναι πλέον ένα τουριστικό σημείο εστίασης. Ο χώρος αυτός με τη μοναδική σειρά ιστορικών κτιρίων είναι ένα προστατευμένο αστικό τοπίο.
Συνεχίσαμε τη βόλτα μας χωρίς κάποιο συγκεκριμένο προορισμό. Μπαίναμε σε στενά, στρίβαμε από δω, στρίβαμε από κει. Κάθε, μα κάθε σημείο του κέντρου της Γάνδης μας γοήτευε. Θέλαμε να φωτογραφίσουμε τα πάντα. Το κάθε κτίριο, το κάθε δρομάκι, το κάθε καλόγουστο μαγαζάκι, την κάθε λεπτομέρεια.
Όλα ήταν μαγικά, παραμυθένια!!
Υπέροχα κτίρια, κανάλια, λουλούδια, πλακόστρωτα, γέφυρες, επιβλητικές εκκλησίες, καφέ, εστιατόρια, πλατείες. Όλα σε μια ιδανική αρμονία! Αφήσαμε τα μάτια να περιπλανηθούν γύρω-γύρω και απολαμβάναμε τις υπέροχες προσόψεις όλων αυτών των ιστορικών κτιρίων. Τα πάντα μας έδιναν την αίσθηση ενός τεράστιου μαγνήτη, που διαρκώς σε μαγνήτιζε, σε ζάλιζε.
Θέλαμε να αγγίξουμε τα πάντα με τα χέρια, για να διαπιστώσουμε ότι δεν είναι ψεύτικα, ότι δεν είναι ένα στημένο σκηνικό, όπου σε λίγο θα εμφανιστούν κάποιοι ηθοποιοί και θα ακούσουμε την ατάκα: 3-2-1 πάμε γύρισμα…..Δε χρειάστηκε παραπάνω χρόνος για να αισθανθώ ότι τη Γάνδη τη λάτρεψα! Θα ΄θελα να ΄μουνα πουλί, να πετάξω τώρα αμέσως ανάμεσα από όλα τα κτίρια, όλα τα δρομάκια, όλα τα κανάλια, να μην αφήσω κανένα σημείο χωρίς να το δω. Αχ! Πόσο θα ΄θελα να ΄μουνα εδώ και τώρα πουλί!
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα προσπαθούσα να δω όσα περισσότερα μπορούσα τις μέρες που θα βρισκόμουν στην πόλη. Ή μάλλον, θα έβλεπα τα πάντα. Ναι, ναι τα πάντα! Αυτή η σκέψη ήταν καλύτερη ενώ ένα αυθόρμητο χαμόγελο την επισφράγισε.
Φτάσαμε στο κάστρο Gravensteen, το κάστρο της Καταμέτρησης ή Αρίθμησης. Όποιον όρο και να κρατήσω λίγο έχει σημασία.
Σημασία έχει ότι είναι ένα επιβλητικό οικοδόμημα με μεγάλη ιστορία, αφού ξεκίνησε από ένα ξύλινο κάστρο σε αυτήν ακριβώς τη θέση, που πιθανώς χτίστηκε τον 9ο αιώνα και χρησίμευσε ως έδρα των Counts of Flanders, έως ότου το εγκατέλειψαν τον 14ο αιώνα. Θα τα πούμε όμως αναλυτικότερα και στη συνέχεια της ιστορίας, αφού εδώ θα βρεθώ πολλές φορές ακόμα τις επόμενες μέρες.
Η ώρα είχε φτάσει 5:00 το απόγευμα χωρίς να το καταλάβουμε καθόλου. Τότε θυμηθήκαμε ότι είχαμε να φέρουμε εις πέρας και μια αποστολή. Την αποστολή με το συνθηματικό: “Κουβάς-σφουγγαρίστρα” φυσικά. H επόμενη λύση που σκεφτήκαμε ήταν η IKEA, αφού όλες οι προηγούμενες απόπειρες στα συνοικιακά, και όχι μόνο, σούπερ μάρκετ είχαν αποβεί άκαρπες. Βρήκαμε τη στάση και το τραμ που έπρεπε να πάρουμε, αλλά έπρεπε να βρούμε και ένα εισιτήριο των 10 διαδρομών, αφού η κάθε μεμονωμένη μετακίνηση με τα ΜΜΜ της Γάνδης κόστιζε 3 ευρώ. Για καλή μας τύχη κοντά στη στάση που έπρεπε να περιμένουμε υπήρχε ένα μικρό σούπερ μάρκετ, το οποίο διέθετε εισιτήρια, αλλά όχι κουβά και σφουγγαρίστρα βέβαια.
Μπήκαμε στο τραμ, επικυρώσαμε δύο φορές το εισιτήριό μας και αφού διανύσαμε μια απόσταση 5,5 χιλιομέτρων σε διάρκεια 36 λεπτών, κατεβήκαμε γύρω στις 6 το απόγευμα, στην περιοχή Flanders Expo, όπου βρίσκεται το κατάστημα.
Όμως μαντέψτε! Τζίφος και εδώ! Άρχισαν πλέον να ενισχύονται οι υποψίες μου ότι αυτοί εδώ πέρα, ΔΕΝ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙΖΟΥΝ.
Επιστρέφοντας στη στάση του τραμ συναντήσαμε και τους πρώτους Έλληνες, ένα νεαρό ζευγάρι από τα Τρίκαλα. Η κοπέλα (η Ειρήνη) είχε φτάσει στη Γάνδη μια εβδομάδα πριν από εμάς για κάποιο μεταπτυχιακό και το αγόρι της ζούσε και εργαζόταν στην Αυστρία σαν σεφ και είχε έρθει για να την επισκεφθεί. Πιάσαμε την κουβέντα για να μάθουμε μερικά tips για τις συγκοινωνίες και τις μηνιαίες κάρτες και φυσικά για το καίριο θέμα που μας ταλάνιζε και δεν μπορούσαμε να βρούμε λύση, για να πάρουμε την απάντηση από την Ειρήνη που θα μας άφηνε και τους δύο άφωνους: -“Kαι εγώ για κουβά και σφουγγαρίστρα ψάχνω μια εβδομάδα τώρα και δεν έχω βρει τίποτα. Γι΄ αυτό ήρθα και στην IKEA, αλλά δεν”
Οπότε, μετά από αυτήν την απάντηση δε χωρούσε πλέον καμία, μα καμία αμφιβολία: ΔΕΝ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙΖΟΥΝ…..τέλος.
Επιστρέψαμε στο κέντρο για να κάνουμε άλλη μια βόλτα και να πάρουμε τις πρώτες εικόνες της βραδινής φωτισμένης πόλης.
Εξίσου μαγικές!!
3 Οκτωβρίου 2018
Ξημέρωσε μια ηλιόλουστη και ζεστή μέρα η οποία μας βρήκε να απολαμβάνουμε ένα πλούσιο πρωινό στο δωμάτιο με μπαγκέτες, κρουασάν, βούτυρο, μαρμελάδα, κέικ καρότου, χυμό και τσάι, αφού την προηγούμενη μέρα την είχαμε βγάλει μόνο με σάντουιτς. Η λαχτάρα να βγούμε γρήγορα έξω για να πάρουμε μια πρώτη γεύση της γειτονιάς μας, αλλά και της πόλης, ήταν πολύ μεγάλη και χωρίς άλλη καθυστέρηση βρεθήκαμε να περπατάμε στη συνοικία.
Ένας κεντρικός δρόμος 350 μέτρων, με το όνομα Overpoorstraat, (ο οποίος στη μια του άκρη “ακουμπά” σε έναν διπλό πολύ κεντρικό και με κίνηση δρόμο, ενώ η άλλη άκρη του τελειώνει σε ένα γωνιακό καφέ το Corner το οποίο βγάζει τραπέζια και ξαπλώστρες πάνω σε μια μικρή πλατεία) αποτελεί τον παράδεισο και την κόλαση για τους χιλιάδες φοιτητές που ζουν εδώ.
Μόλις ακολουθήσαμε τον δρόμο αυτό, οι πρώτες "μυρωδιές" που πήραμε ήταν κίνηση, νιάτα, ζωντάνια, φρεσκάδα, ΖΩΗ, ενώ πολλά μαγαζιά (bars, clubs, fast food, bowling, πιτσαρίες και καφέ όπως: το bar Choque 2.0, το Delirium Tremens, το Latin Quarter, το Decadence Salamander, το Cuba, το eLiXir, το Rock Circus και άλλα ευφάνταστα ονόματα πλαισιώνουν εκατέρωθεν την πολυσύχναστη οδό.
Αυτές όμως ήταν οι οπτικές μυρωδιές, γιατί οι μυρωδιές της όσφρησης ήταν εντελώς διαφορετικές. Ο δρόμος μύριζε αλκοόλ, ξερατό και κάτουρο. Μάταια οι μαγαζάτορες των πολλών bars και clubs προσπαθούσαν να πλύνουν τα πεζοδρόμια έξω από τα μαγαζιά τους και να διώξουν λίγα μέτρα πιο κάτω το περιεχόμενο των στομαχιών των νεαρών πελατών τους.
ΠΡΟΣΟΧΗ! Ακολουθεί αηδιαστική εικόνα. Μόνον οι τολμηροί μπορούν να κάνουν ζουμ στο πεζοδρόμιο.
Ο Δήμος έχει κάνει προσπάθειες τοποθετώντας σε αρκετά σημεία τουαλέτες, αλλά πού να τρέχεις μέχρι τη γωνία όταν δε βλέπεις ούτε το φερμουάρ του τζιν σου από το μεθύσι.
Μου βγήκε πολύ αυθόρμητα και είπα: “Ο δρόμος της αμαρτίας” βλέποντας αυτές τις εικόνες αλλά με χιουμοριστική και όχι με σεμνότυφη ή πουριτανική διάθεση. Αυτό έλειπε νέοι άνθρωποι να μη μεθύσουν και να μην κραιπαλιάσουν. Αν δεν το κάνουν τώρα, πότε θα το κάνουν?
Μόνο δύο περιστατικά με προβλημάτισαν και με ενόχλησαν από όλα αυτά που είδα να συμβαίνουν τα επόμενα βράδια που περπατούσα εδώ. Yπήρχαν ομάδες αγοριών και κοριτσιών των 15-20 και άνω ατόμων, που φορούσαν “λευκές ποδιές” σαν των γιατρών, στις οποίες είχαν ζωγραφισμένα διάφορα graffiti. Ποτέ δε μάθαμε γιατί φοράνε όλοι αυτές τις βρώμικες ζωγραφισμένες ρόμπες και τί θέλουν να δηλώσουν με αυτές. Ένα βράδυ, πολλοί από αυτούς μπουσουλούσαν πεσμένοι στα τέσσερα (σαν μωρά), πάνω-κάτω αυτόν τον δρόμο περνώντας από βρωμιές, εμετούς και σπασμένα μπουκάλια. Ένα άλλο απόγευμα, πάλι καμιά 15αριά με 20 άτομα, περίμεναν γονατιστά στο πεζοδρόμιο με τα χέρια δεμένα πίσω και σκυμμένο το κεφάλι (όπως περιμένει ο κρατούμενος τον εκτελεστή του), έξω από το club Decadence, προφανώς για να ανοίξει?
Και ενώ κάποιος θα περίμενε όλο αυτό το σκηνικό να κορυφωθεί ακόμα περισσότερο το Σαββατοκύριακο, εδώ συμβαίνει κάτι εντελώς απρόβλεπτο. Παρασκευή με Κυριακή νεκρώνουν τα πάντα. Kλειστά τα bars, κλειστά τα φαγάδικα, άδειος ο δρόμος, ηρεμία στην πλατεία, σχεδόν έρημη συνοικία. Γιατί όμως? Γιατί πολύ απλά, όλα αυτά τα παιδιά φεύγουν για τα σπίτια τους, είτε αυτά βρίσκονται σε άλλες πόλεις εντός του Βελγίου, είτε στις γύρω χώρες. Μόνο οι μυρωδιές δεν φεύγουν, αφού και πλυμένος και σκουπισμένος να είναι ο δρόμος, τα πάντα συνεχίζουν να μυρίζουν. Έχουν ποτίσει με όνειρα και φιλοδοξίες που κάποια βράδια θολώνουν από το πολύ αλκοόλ.
Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω και να μην σχολιάσω θετικά, το γεγονός που με εντυπωσίασε για όλα ανεξαιρέτως τα μαγαζιά, τα οποία τηρούν με ευλάβεια τους κανόνες ανακύκλωσης, αφού κάθε μέρα έξω στα πεζοδρόμια στοιβάζονταν μεγάλες σακούλες σκουπιδιών με διαφορετικά χρώματα (κίτρινο, μπλε και λοιπά) ανάλογα με το υλικό περισυλλογής (μπουκάλια γυάλινα, κουτάκια αλουμινίου και άλλα).
Ο δρόμος Overpoorstraat αποδεικνύει περίτρανα ότι έχει και θα έχει τη δική του ιστορία και κλείνω εδώ το αφιέρωμά μου σε αυτόν. Κατά τα άλλα, για να επανέλθω στην πρώτη μας βόλτα στη γειτονιά, η μικρή πλατεία στο τέλος του δρόμου ήταν γεμάτη κόσμο και τα καφέ της επίσης.
Προχωρώντας προς το κέντρο ακολουθήσαμε την οδό Sint-Pietersplein (συνέχεια της Overpoorstraat). Στα δεξιά ορθώνεται η Καθολική Εκκλησία Sint Pieterskerk. Η ιστορία της μονής ξεκινάει από την εποχή της μονής του Αγίου Πέτρου που ιδρύθηκε το 630 από τον Αμάνδο και αποκαταστάθηκε το 811 από τον Καρλομάγνο. Η πρώτη πέτρα της σημερινής μπαρόκ εκκλησίας τέθηκε το 1629. Ο σχεδιασμός του επιβλητικού κτιρίου αποδίδεται στον Φλαμανδό αρχιτέκτονα Pieter Huyssens. Το 1722 ολοκληρώθηκαν τα έργα.
Αυτή η επιβλητική εκκλησία χτίστηκε στα θεμέλια της πρώην εκκλησίας της Ρωμαϊκής μονής η οποία καταστράφηκε σχεδόν εντελώς κατά τη θρησκευτική αναταραχή στα τέλη του 16ου αιώνα. Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής κυριαρχίας η εκκλησία έχασε τη λειτουργία της ως τόπος λατρείας και χρησίμευε ως αποθήκη. Το αρχικό σχέδιο ήταν διττό: μια αξονικά προσανατολισμένη εκκλησία, για το ανατολικό τμήμα, που περιέχει τη χορωδία των μοναχών και ένα δυτικό κεντρικό κτίριο με τρούλο. Τόσο η δομή όσο και η διάταξη προδίδουν την επιρροή από μεγάλες εκκλησίες της Αναγέννησης.
Όπως υποδηλώνει το διπλό όνομα, Onze-Lieve-Vroue-Sint-Pieterskerk, ο ναός έχει μια ξεχωριστή ιστορία. Η διπλή ονομασία είναι το αμάλγαμα των ονομάτων της γοτθικής ενοριακής εκκλησίας της Παναγίας του 13ου αιώνα και του μπαρόκ μοναστηριού των Βενεδικτίνων του Αγίου Πέτρου του 17ου αιώνα. Ήταν η πλουσιότερη μονή στη Φλάνδρα και η φήμη της σχολής του μοναστηριού εκτεινόταν πολύ πέρα από τα όρια της πόλης. Διαδραμάτισε επίσης σπουδαίο ρόλο στην καλλιέργεια των εδαφών μεταμορφώνοντας τα έλη σε γεωργικές εκτάσεις.
Η παρακμή του μοναστηριού ξεκίνησε μετά την επανάσταση της Γάνδης το 1539 και όταν οι Κάτω Χώρες βυθίστηκαν σε θρησκευτική κρίση η εκκλησία της μονής καταστράφηκε και η βιβλιοθήκη λεηλατήθηκε. Κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα η μονή ήταν και πάλι ακμάζουσα, εν τούτοις το τέλος δεν ήταν μακριά, κυρίως με τη Γαλλική εισβολή του 1793. Γύρω στο 1950, η πόλη ξεκίνησε ένα πρόγραμμα αποκατάστασης, το οποίο άρχισε με το μοναστήρι και στη συνέχεια οι εργασίες βελτίωσαν και τα υπόλοιπα τμήματα της μονής.
Η μονή βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο της Γάνδης, όπως και η γειτονιά του Πανεπιστημίου, όπου βρίσκονται όλες οι φοιτητικές εστίες. Η πλατεία και η εκκλησία βρίσκονται επίσης κοντά στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου. Η μεγάλη πλατεία μπροστά από τον ναό είναι ένας σημαντικός κρίκος στην ιστορία της πόλης. Είναι η μεγαλύτερη πλατεία της Γάνδης, αλλά και ένας σημαντικός ανοικτός αστικός χώρος που προσφέρεται για πολλά γεγονότα λόγω του μεγέθους, της εγγύτητας στο κέντρο, αλλά και της καλής προσβασιμότητας. Κάτω από την πλατεία κατασκευάστηκε υπόγειος χώρος στάθμευσης αυτοκινήτων.
Στη μεγάλη πλατεία μπροστά από την εκκλησία διοργανώνονται εκδηλώσεις, αλλά είναι και καθημερινός καμβάς έκφρασης των φοιτητών, αφού πολλές φορές είδα να συγκεντρώνονται εδώ, να χορεύουν, να γυμνάζονται, να ζωγραφίζουν μεγάλες παραστάσεις στα τουβλάκια του δαπέδου και να κάνουν ποδήλατο.
Παρόλο που η εκκλησία βρισκόταν στην καθημερινή μου διαδρομή, προς ή από το κέντρο, ποτέ δεν την πέτυχα ανοιχτή για να θαυμάσω το εσωτερικό της. Στο παρεκκλήσι του Αγίου Πέτρου παρουσιάζονται ιστορικές, πολιτιστικές, λογοτεχνικές και φωτογραφικές εκθέσεις σε Εθνικό και Διεθνές επίπεδο. Επίσης εδώ στεγάζεται και το Natural History Museum. The world of Kina, ονομάζεται το Μουσείο, όπου τα παιδιά ανακαλύπτουν τη μια έκπληξη μετά την άλλη, όπως για παράδειγμα, ένα μοναδικό απολίθωμα προϊστορικού ερπετού ή μια συλλογή από πουλιά ή ορυκτά.
Η πλατεία και τα γύρω κτίριά της είναι ένα προστατευμένο αστικό τοπίο. Απέναντι από την εκκλησία και τη μονή είναι μια μνημειώδης σκάλα που οδηγεί στην πλατεία του Αγίου Αμάντ (Sint Amandplein). Η σκάλα αυτή αποτελεί και την “τραπεζαρία” των φοιτητών, αφού ό,τι ώρα και να περάσεις από εδώ, θα δεις παρέες νεαρών ατόμων να έχουν απλωμένα τα φαγητά τους πάνω στα σκαλιά και να γευματίζουν.
Αφήσαμε πίσω τον ναό και την πλατεία κατηφορίζοντας την οδό Sint-Amandstraat με στόχο να φτάσουμε στο κέντρο και να πάρουμε μια πρώτη εικόνα και γεύση της πόλης. Στη διαδρομή μας πέσαμε πάνω στο κτίριο των Δικαστηρίων (Hof Van Beroep), το οποίο βρίσκεται σε ένα εξαιρετικό σημείο στην όχθη του ποταμού.
Παρατηρήσαμε το αρχιτεκτονικό στυλ του τεράστιου οικοδομήματος και είδαμε ότι κλασικά και νεοκλασικά χαρακτηριστικά είναι ενσωματωμένα στον σχεδιασμό του κτιρίου, με αετώματα που εμφανίζουν μια μεγάλη ζωφόρο με την εικόνα της Δικαιοσύνης στη μέση, τους κατηγορούμενους προς τη μια πλευρά και τους καταδικασμένους από την άλλη.
Στον αυλόγυρο στέκεται το άγαλμα του δικηγόρου Hippolyte Metdepenningen ο οποίος σε ηλικία 19 ετών φοίτησε στο νεοσύστατο Πανεπιστήμιο της Γάνδης. Τα αποκαλυπτήρια έγιναν στις 20 Ιουνίου του 1886. Μετά τη Βέλγικη επανάσταση έγινε η ψυχή του κινήματος των Orangisme, μιας ισχυρής ελιτίστικης τάσης, που επεδίωκε την αποκατάσταση του Ηνωμένου Βασιλείου των Κάτω Χωρών. Ήταν πεπεισμένος ότι ο διαχωρισμός μεταξύ Βορρά και Νότου δε θα διαρκούσε. Έγινε δημοτικός σύμβουλος και το 1846 συμμετείχε στην ίδρυση του φιλελεύθερου κόμματος. Όταν το κίνημα έγινε αδύναμο (λόγω πολλών και διαφόρων αιτιών) αποχώρησε από την πολιτική ζωή.
Το κτίριο αυτό είναι ένα καλό σημείο για κάποιον που έρχεται πρώτη φορά να ξεκινήσει την εξερεύνηση της πόλης περπατώντας κατά μήκος της όχθης του Leie ή Lys ποταμού προς το Graslei. Aυτή ήταν και για μας η πρώτη μας επαφή με το νερό και τα κανάλια και για τις επόμενες μέρες αποτέλεσε την αγαπημένη μου διαδρομή προς το κέντρο.
Βρεθήκαμε να περπατάμε δίπλα στο ποτάμι ενώ η μαγεία της πόλης άρχισε να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας. Στο βάθος η ξακουστή και πανέμορφη γέφυρα Sint Michielbrug
και στα δεξιά μας, μόλις περάσαμε κάτω από τη γέφυρα, η πρώτη μακρινή οπτική επαφή με την εκκλησία του Αγίου Νικολάου (Sint Niklaaskerk).
Το Graslei έσφυζε από ζωή. H μέρα ήταν τέλεια, ο κόσμος περπατούσε, γέμιζε ασφυκτικά τα μαγαζιά ή καθόταν κατάχαμα δίπλα στο ποτάμι. Τα τουριστικά πλοιάρια γεμάτα κόσμο διέσχιζαν ακατάπαυστα πάνω-κάτω το ποτάμι. Οι τουρίστες άκουγαν με προσοχή τον ξεναγό που τους μιλούσε και τους εξηγούσε την ιστορία των γύρω κτιρίων, ενώ μοναχικοί κωπηλάτες διέσχιζαν με το κανό τους το ποτάμι.
Η άλλη διάσημη γέφυρα, η Grasbrug
μας πρόσφερε θέα προς το πίσω μέρος της παλιάς ψαραγοράς.
Περάσαμε στην απέναντι πλευρά, στο Korenlei
και μαγευτήκαμε από τα υπέροχα βαθμιδωτά σπίτια του Graslei τα οποία ζουν ακόμα και αποπνέουν μια ιστορία αιώνων.
Και οι δύο αποβάθρες αποτελούσαν μέρος του μεσαιωνικού λιμανιού της πόλης και είναι πλέον ένα τουριστικό σημείο εστίασης. Ο χώρος αυτός με τη μοναδική σειρά ιστορικών κτιρίων είναι ένα προστατευμένο αστικό τοπίο.
Συνεχίσαμε τη βόλτα μας χωρίς κάποιο συγκεκριμένο προορισμό. Μπαίναμε σε στενά, στρίβαμε από δω, στρίβαμε από κει. Κάθε, μα κάθε σημείο του κέντρου της Γάνδης μας γοήτευε. Θέλαμε να φωτογραφίσουμε τα πάντα. Το κάθε κτίριο, το κάθε δρομάκι, το κάθε καλόγουστο μαγαζάκι, την κάθε λεπτομέρεια.
Όλα ήταν μαγικά, παραμυθένια!!
Υπέροχα κτίρια, κανάλια, λουλούδια, πλακόστρωτα, γέφυρες, επιβλητικές εκκλησίες, καφέ, εστιατόρια, πλατείες. Όλα σε μια ιδανική αρμονία! Αφήσαμε τα μάτια να περιπλανηθούν γύρω-γύρω και απολαμβάναμε τις υπέροχες προσόψεις όλων αυτών των ιστορικών κτιρίων. Τα πάντα μας έδιναν την αίσθηση ενός τεράστιου μαγνήτη, που διαρκώς σε μαγνήτιζε, σε ζάλιζε.
Θέλαμε να αγγίξουμε τα πάντα με τα χέρια, για να διαπιστώσουμε ότι δεν είναι ψεύτικα, ότι δεν είναι ένα στημένο σκηνικό, όπου σε λίγο θα εμφανιστούν κάποιοι ηθοποιοί και θα ακούσουμε την ατάκα: 3-2-1 πάμε γύρισμα…..Δε χρειάστηκε παραπάνω χρόνος για να αισθανθώ ότι τη Γάνδη τη λάτρεψα! Θα ΄θελα να ΄μουνα πουλί, να πετάξω τώρα αμέσως ανάμεσα από όλα τα κτίρια, όλα τα δρομάκια, όλα τα κανάλια, να μην αφήσω κανένα σημείο χωρίς να το δω. Αχ! Πόσο θα ΄θελα να ΄μουνα εδώ και τώρα πουλί!
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα προσπαθούσα να δω όσα περισσότερα μπορούσα τις μέρες που θα βρισκόμουν στην πόλη. Ή μάλλον, θα έβλεπα τα πάντα. Ναι, ναι τα πάντα! Αυτή η σκέψη ήταν καλύτερη ενώ ένα αυθόρμητο χαμόγελο την επισφράγισε.
Φτάσαμε στο κάστρο Gravensteen, το κάστρο της Καταμέτρησης ή Αρίθμησης. Όποιον όρο και να κρατήσω λίγο έχει σημασία.
Σημασία έχει ότι είναι ένα επιβλητικό οικοδόμημα με μεγάλη ιστορία, αφού ξεκίνησε από ένα ξύλινο κάστρο σε αυτήν ακριβώς τη θέση, που πιθανώς χτίστηκε τον 9ο αιώνα και χρησίμευσε ως έδρα των Counts of Flanders, έως ότου το εγκατέλειψαν τον 14ο αιώνα. Θα τα πούμε όμως αναλυτικότερα και στη συνέχεια της ιστορίας, αφού εδώ θα βρεθώ πολλές φορές ακόμα τις επόμενες μέρες.
Η ώρα είχε φτάσει 5:00 το απόγευμα χωρίς να το καταλάβουμε καθόλου. Τότε θυμηθήκαμε ότι είχαμε να φέρουμε εις πέρας και μια αποστολή. Την αποστολή με το συνθηματικό: “Κουβάς-σφουγγαρίστρα” φυσικά. H επόμενη λύση που σκεφτήκαμε ήταν η IKEA, αφού όλες οι προηγούμενες απόπειρες στα συνοικιακά, και όχι μόνο, σούπερ μάρκετ είχαν αποβεί άκαρπες. Βρήκαμε τη στάση και το τραμ που έπρεπε να πάρουμε, αλλά έπρεπε να βρούμε και ένα εισιτήριο των 10 διαδρομών, αφού η κάθε μεμονωμένη μετακίνηση με τα ΜΜΜ της Γάνδης κόστιζε 3 ευρώ. Για καλή μας τύχη κοντά στη στάση που έπρεπε να περιμένουμε υπήρχε ένα μικρό σούπερ μάρκετ, το οποίο διέθετε εισιτήρια, αλλά όχι κουβά και σφουγγαρίστρα βέβαια.
Μπήκαμε στο τραμ, επικυρώσαμε δύο φορές το εισιτήριό μας και αφού διανύσαμε μια απόσταση 5,5 χιλιομέτρων σε διάρκεια 36 λεπτών, κατεβήκαμε γύρω στις 6 το απόγευμα, στην περιοχή Flanders Expo, όπου βρίσκεται το κατάστημα.
Όμως μαντέψτε! Τζίφος και εδώ! Άρχισαν πλέον να ενισχύονται οι υποψίες μου ότι αυτοί εδώ πέρα, ΔΕΝ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙΖΟΥΝ.
Επιστρέφοντας στη στάση του τραμ συναντήσαμε και τους πρώτους Έλληνες, ένα νεαρό ζευγάρι από τα Τρίκαλα. Η κοπέλα (η Ειρήνη) είχε φτάσει στη Γάνδη μια εβδομάδα πριν από εμάς για κάποιο μεταπτυχιακό και το αγόρι της ζούσε και εργαζόταν στην Αυστρία σαν σεφ και είχε έρθει για να την επισκεφθεί. Πιάσαμε την κουβέντα για να μάθουμε μερικά tips για τις συγκοινωνίες και τις μηνιαίες κάρτες και φυσικά για το καίριο θέμα που μας ταλάνιζε και δεν μπορούσαμε να βρούμε λύση, για να πάρουμε την απάντηση από την Ειρήνη που θα μας άφηνε και τους δύο άφωνους: -“Kαι εγώ για κουβά και σφουγγαρίστρα ψάχνω μια εβδομάδα τώρα και δεν έχω βρει τίποτα. Γι΄ αυτό ήρθα και στην IKEA, αλλά δεν”
Οπότε, μετά από αυτήν την απάντηση δε χωρούσε πλέον καμία, μα καμία αμφιβολία: ΔΕΝ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙΖΟΥΝ…..τέλος.
Επιστρέψαμε στο κέντρο για να κάνουμε άλλη μια βόλτα και να πάρουμε τις πρώτες εικόνες της βραδινής φωτισμένης πόλης.
Εξίσου μαγικές!!
Last edited:
