XRISTOS71
Member
- Μηνύματα
- 3.388
- Likes
- 1.498
Τι θα γίνει με το μέτρημα των αγελάδων τελικά ??????
varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 5.504
- Likes
- 8.031
chrisbd
Member
- Μηνύματα
- 2.675
- Likes
- 16.429
pattyyy
Member
- Μηνύματα
- 1.565
- Likes
- 1.271
- Επόμενο Ταξίδι
- χμ...
- Ταξίδι-Όνειρο
- νότια αφρική
Ινδία, τέλεια! Περιμένω ανυπόμονα τη συνέχεια!
XRISTOS71
Member
- Μηνύματα
- 3.388
- Likes
- 1.498
Samion
Member
- Μηνύματα
- 10.370
- Likes
- 9.296
- Επόμενο Ταξίδι
- Παλέρμο
Ετυχε ενα ταξιδακι το ΣΚ, ο καιρος ηταν εκτακτος και το αμελησα λιγο. Απο αυριο θα ειμαι πιο τακτικος..XRISTOS71 said:Στο περίμενε μας εχει όλους, μην βιάζεσαι
renata
Member
- Μηνύματα
- 5.540
- Likes
- 1.951
- Επόμενο Ταξίδι
- Νεπάλ
ναι και μετα προκύπτει και το επόμενο σκ...άστα βάλε κανέναν να την συνεχίσει...
Samion
Member
- Μηνύματα
- 10.370
- Likes
- 9.296
- Επόμενο Ταξίδι
- Παλέρμο
2. Ουνταιπούρ
Μετά από μια σύντομη 20λεπτη διαδρομή (των 500 ρουπιών αξία), με ένα Τατα φυσικά, μπαίνουμε στην πόλη. Λίγη κίνηση και αρχίζει να ανηφορίζει το ταξί στο κέντρο της πόλης σε στενά δρομάκια προς το ξενοδοχείο μας που βρισκόταν σε πλαγιά αντικρίζοντας τη λίμνη, περίπου 50μ από την όχθη. Αν και επικρατούσε ησυχία στα στενάκια κοντά στο χοτέλ, ο οδηγός κορνάριζε δαιμονισμένα. Προληπτικά προφανώς. Η κόρνα πρέπει να είναι το πρώτο εξάρτημα του αυτοκινήτου, του μαθαίνουν τη χρήση του οι ινδοί.
Κατά τις 8 το πρωί φθάνουμε στο JaiwanaHaveli κοντά στο κεντρικό ghat. Όπου haveli= πανσιόν με συνήθως αρχιτεκτονική ή ιστορική αξία, και ghat = μια σειρά από σκαλοπάτια που οδηγούν προς τα κάτω, προς το νερό, λίμνης, ποταμού. Εντυπωσιακό το 5ωροφο παραδοσιακό κτίριο, εξυπηρετικότατοι οι ιδιοκτήτες με άψογα αγγλικά, μόνο που το δωμάτιο δεν ήταν έτοιμο τόσο πρωί.
Τα ξενοδοχεία στην πόλη όταν τα έψαξα ήταν ή ακριβά, με 3ψήφια νούμερα, ή γεμάτα, οπότε κατέφυγα σε σύσταση του tripadvisor, με 33 Ε το 2κλινο το βράδυ. Το δωμάτιο ήταν σαν ενοικιαζόμενα ελληνικού νησιού, αρκετά καθαρό με flattv και δωρεάν wifi. Για τα χρήματά του ήταν μια χαρά. Είχε και αρκετά μεγάλο λόμπυ, όπου σύχναζε το lonelyplanetίστικο κοινό. Εμείς καταφεύγαμε εκεί για καλύτερο σήμα στο wifi, για να τσεκάρουμε emails και άλλα επείγοντα θέματα (travelstories, foursquare, facebook).
Ανεβαίνουμε στην ταράτσα για πρωινό και εντυπωσιαζόμαστε από τη θέα.. όλες οι ταράτσες των πολυάριθμων χοτελς γύρω από τη λίμνη Pichola ήταν σαν να κρεμόταν πάνω από το νερό. Η θέα προς Lakepalace και το CityPalace, τα 2 γνωστότερα αξιοθέατα της πόλης, είναι άπλετη.
Ο ήλιος αρχίζει να ανεβαίνει και ζεσταίνει αρκετά. Απολαμβάνουμε το (αγγλικού τύπου) πρωινό μας, βγάζουμε τις σχετικές φωτο και ανηφορίζουμε το στενάκι προς το κέντρο της πόλης και το CityPalace. Στη διαδρομή μπαίνουμε στον πρώτο ναό, το Jagdishtemple, βγάζοντας τα παπούτσια στην είσοδο και ακλουθούμε το νεαρό που προσφέρεται να μας ξεναγήσει (με τα απαραίτητα φιλοδωρήματα, των 15-30 λεπτών Ε).
Έξω από το ναό είχαμε και την πρώτη επαφή με τη φρενήρη κίνηση . μηχανάκια, ΙΧ, τουκ τουκ, πεζοί έρχονται από παντού. Μόνο στην άκρη, πιάνοντας τοίχο καταφέρνουμε να βγάλουμε μερικές φωτο. Προς το ναό υπάρχει μια συνεχή ροή κόσμου μέρα νύχτα. Το πιο ενδιαφέρον σημείο ήταν τα σκαλισμένα γλυπτά. Μερικά από αυτά είχαν ειδικό ενδιαφέρον…
Μπαίνουμε από την εντυπωσιακή είσοδο στο CityPalace, ένα σύνολο από 11 παλάτια που βρίσκονται σε παραλίμνια έκταση μήκους 250μ επί της λίμνης. Το επόμενο 2ωρο το περνάμε στο μουσείο και στους κήπους.
Σχεδόν σε όλα τα αξιοθέατα πληρώνουμε έξτρα για τη φωτογραφική.
Η ώρα πέρασε, καιρός για μεσημεριανό ύπνο, με ξυπνητήρι λόγω προηγούμενων εμπειριών από jetlang που δεν ξυπνούσαμε..
Η απογευματινή βόλτα μας φέρνει στο κεντρικό Lalghat.
Ένα πολύχρωμο πλήθος γυναικών κάνει τελετές που δεν αντιλαμβάνομαι,. Περιτριγυρισμένες από τουρίστες με τις φωτογραφικές στο χέρι, φαίνονται να έχουν μεγάλη άνεση με το φακό. όλο το σκηνικό φαίνεται λίγο στημένο, έστω κι αν δεν είναι, σύμφωνα με τους οδηγούς πρόκειται για αυθόρμητη προσέλευση και διενέργεια θρησκευτικών τελετών.
Η κοντινή οπτική επαφή με το νερό της λίμνης μας επιτρέπει να διαπιστώσουμε πόσο βρώμικο ήταν. Οι ντόπιοι δεν φαίνονταν να ενοχλούνταν καθόλου μια και έκαναν το μπάνιο τους, έπλεναν τα ρούχα τους διαλύοντας το γκριζόμαυρο στρώμα βρωμιάς που κάλυπτε την επιφάνεια, τα παιδιά έπαιζαν πετώντας αθώα νερό το ένα στο άλλο.. Πάντως είναι μύθος ότι έχουν ανοσία πιο ισχυρή από τους δυτικούς. Σχεδόν ένα στα δύο παιδιά που έβλεπα στο νερό είχαν μυκητιάσεις ή διάφορες άλλες δερματικές μολύνσεις. Η άλλη αίσθηση που διεγέρθηκε στο ghat, πλην της όρασης, ήταν η όσφρηση. Αγελάδες και εκεί, έκαναν την ανάγκη τους, εκεί που αρκετοί άνθρωποι την είχαν κάνει πριν, στο δρόμο, στις άκρες με οσφρητικό αποτέλεσμα μια μπόχα που σε ορισμένα σημεία, γωνίες, γινόταν ανυπόφορη. Μυσταγωγία δεν ένιωσα, προχωρήσαμε παραλίμνια όπου μπορέσαμε να βγάλουμε και φωτογραφίες στο επερχόμενο ηλιοβασίλεμα..
Το Ουνταιπούρ το γυρνάς εύκολα με τα πόδια, το τμήμα τουλάχιστον της παλιάς πόλης με τα αξιοθέατα. Μετά τις ωραίες εικόνες του ηλιοβασιλέματος ολοκληρώνουμε τη βόλτα στην παλιά πόλη. Στους στενούς δρόμους επικρατεί το χάος. Μηχανάκια, αμέτρητα μηχανάκια, έρχονται από παντού, αυτοκίνητα ευτυχώς τα περισσότερα μικρά, διεκδικούν το χώρο τους, πεζοί και φυσικά αγελάδες. Πού να πρωτοπροσέξεις? Τα οχήματα όλα μα όλα κορνάρουν. Είναι αναπόφευκτο να πατήσεις σε μέρος που κάποια αγελάδα είδε ως τουαλέτα.. Σημείωσα να πάρω κι άλλο ζευγάρι παπούτσια στο επόμενο ταξίδι στη χώρα αυτή. Όποτε γίνει..
Το κέντρο είναι αρκετά τουριστικό, πινακίδες πολλές στα αγγλικά, σουβενιδάρικα και αρκετοί που προσπαθούν να μας βάλουν στα μαγαζιά τους μόλις κοντοσταθούμε κάπου. Όχι πάντως τόσο φορτικοί όσο σε πιο τουριστικά μέρη. Τα «εστιατόρια» των δρόμων του κέντρου έχουν κάκιστες σχέσεις με κάθε έννοια υγιεινής..
Το δείπνο το παίρνουμε σε ένα πραγματικό πολύ ωραίο εστιατόριο, το JagatNiwas, του ομώνυμου haveli, σε ταράτσα με φοβερή θέα στη λίμνη και στο κατάφωτο LakePalace. Κεράκια στο τραπέζι και πρώτη θετικότατη επαφή με ινδική κουζίνα. Εγώ ειδικά δεν την ήξερα και με εντυπωσίασε. Δοκίμασα tandoori κοτόπουλο, paneer ένα τυρί πολύ ωραίο, αρνί , όλα μου άρεσαν. Γενικά δεν θυμάμαι κάτι που να μην μου άρεσε. ήπιαμε και αρκετές μπύρες, οι οποίες όπως παντού ήταν σχετικά ακριβές (4 Ε) σχετικά με το συνολικό κόστος του δείπνου (20 Ε/άτομο). Κουζίνα πολύ καλή, ατμόσφαιρα άψογη στο εστιατόριο, θέα βράδυ έξω με ένα μικρό μαγκάλι, θυμήθηκα τα Φηρά το βράδυ..
Η επόμενη μέρα είναι μια ζεστή μέρα, μετανιώνω και πάλι που δεν πήρα ελαφρά ρούχα.. Μετά το πρωινό κλείνουμε αυτοκίνητο με οδηγό για μια κοντινή εκδρομή στο ξενοδοχείο με τους ευγενικότατους ιδιοκτήτες και ξεκινάμε τη βόλτα σε ένα haveli που έχει μετατραπεί σε μουσείο το Bagore-ki. Κι αυτό με αρκετή θέα στη λίμνη και ενδιαφέροντες χώρους.
Επιστροφή στο Lalghat όπου πετυχαίνουμε ένα γάμο. Η τελετή ενδιαφέρουσα, όλοι πολύχρωμα ντυμένοι, μετριάζεται κάπως η κακή εντύπωση που μου έδωσε το ghat την προηγούμενη.. Ξεκούραστος με καλή διάθεση είδα κάπως αλλιώς το ghat. Οι μυρωδιές μυρωδιές φυσικά και η βρώμα βρώμα.
Παίρνουμε και ένα τυπικό touristtrap, βόλτα με βάρκα δηλ. μόνο για τουρίστες. Βλέπουμε από κοντά το JagNiwas το νησί που καταλαμβάνεται όλο από το LakePalace-τώρα πολυτελές ξενοδοχείο και αποβιβαζόμαστε σε ένα διπλανό νησάκι το JagMandir, που και εκεί υπάρχει ξενοδοχείο, εστιατόριο καφέ με υψηλές τιμές.
Η βόλτα και ο λιμνίσιος αέρας μου έφτιαξαν ακόμα περισσότερο τη διάθεση και συνεχίζουμε μετά την παραλίμνια βόλτα μας με την απαραίτητη στάση για φαγητό σε ένα lonelyplanetίστικο σχετικά αδιάφορο χορτοφαγικό με άπλετη θέα στο τέρμα της λίμνης και τα πενταβρώμικα νερά.. Ακόμα και οι νεαροί ινδοί που κάνουν την πρωινή βουτιά τους στα γκριζοπράσινα νερά καλυμμένα από στρώμα βρωμιάς και πλαστικού, μου κάνουν λιγότερη εντύπωση από χτες..
Στο ξενοδοχείο μας περιμένει το ταξί για την 6ωρη σχεδόν βόλτα (15 Ε). Πρώτη στάση στο SaheliyonkiBadi, τον κήπο για τις κυρίες της Αυλής.. Μια ωραία πισίνα με λωτούς και κήπους με μαρμάρινους ελέφαντες για τις νεαρές 48 κυρίες του παλατιού.. Η βόλτα συνεχίζεται στη 2η μεγάλη λίμνη της πόλης τη FatehSagar, πολύ πιο καθαρή, αρκετό κόσμο που βολτάρει, ωραία σπίτια, προφανώς πλουσιότερη περιοχή. Στο κέντρο της λίμνης ένα μικρό πάρκο το Nehrupark και ένα πρόσφατα κτισμένο αστεροσκοπείο.
Η τελική στάση της βόλτας το MonsοonPalace, ένα παλάτι που κτίστηκε ένα αιώνα περίπου πριν ως αστεροσκοπείο με θέα και φημισμένο ηλιοβασίλεμα. Δεχόμαστε τις υπηρεσίες ενός φορτικού «ξεναγού» που δυσανασχέτησε κιόλας με το φιλοδώρημα που του αφήσαμε. Κάκιστη εντύπωση για τα τουριστικά μέρη όλοι αυτοί που σε περιτριγυρίζουν κι αν δεν τους δώσεις κάτι ή τους δώσεις κάτι κ το θεωρήσουν λίγο είναι έτοιμοι να σε βρίσουν, να σε κοροϊδέψουν ή να σε κοιτάξουν υποτιμητικά. Προτιμούσα απλά να τους αγνοώ, πράγμα όχι πάντα εύκολο. Ο taver τους μιλούσε αρνούμενος τις υπηρεσίες τους αλλά έκανα ότι δεν καταλάβαιναν και συνέχιζαν μέχρι να τους μιλήσει ή να τους κοιτάξει άγρια.. γκρρρ.
Το ηλιοβασίλεμα ήταν ωραίο με τον ήλιο να κρύβεται πίσω από τους Aravalli λόφους. Προτιμούσα βέβαια εκείνο στη λίμνη.
Επιστροφή στο χοτελ όπου λόγω κούρασης δεν επισκεπτόμαστε το συσταθέν από τη vario εστιατόριο με τη φοβερή θέση στη λίμνη και θέα και πάμε σε αυτό του δικού μας χοτέλ. Αξιοπρεπές κι αυτό, πάλι μου άρεσαν όλα..
Λέμε να κάνουμε και μια βραδινή βόλτα ως το CityPalace, το εισιτήριο εισόδου διαρκεί όλη μέρα για τους κήπους, όπου όμως όλα είναι κλειστά. Και απέξω τα μαγαζιά είναι κλειστά ήδη στις 22.30. Μερικοί νεαροί τουρίστες έχουν ανάψει μια φωτιά μαζί με ινδούς στη μέση του έρημου δρόμου και συζητούν ενώ οι αγελάδες έχουν μαζευτεί τριγύρω, αμέτρητες πάλι.. σουρεάλ σκηνές. Κανα δυό ψευτοπαμπ είναι ανοικτές που δεν μας τραβάνε για τίποτε, ώρα ξεκούρασης.. Η βραδιά κλείνει κοιτώντας τα πυροτεχνήματα ενός γάμου. Τεράστια ποσά ξοδεύονται για 2-3ήμερες τελετές που κοστίζουν οικονομίες ετών, όπως μας είπαν.
Κλείσαμε έτσι την παραμονή μας στην ωραιότερη πόλη του Ρατζαστάν και σίγουρα ένα από τα χαιλάιτ του ταξιδιού μας. Το ν.2 θα έλεγα με προσωπική εκτίμηση. Το ν.3 ήταν το Βαρανάσι και το ν.1 το TajMahal προς το οποίο θα ξεκινούσε το οδικό ταξίδι μας την επόμενη μέρα..
Μετά από μια σύντομη 20λεπτη διαδρομή (των 500 ρουπιών αξία), με ένα Τατα φυσικά, μπαίνουμε στην πόλη. Λίγη κίνηση και αρχίζει να ανηφορίζει το ταξί στο κέντρο της πόλης σε στενά δρομάκια προς το ξενοδοχείο μας που βρισκόταν σε πλαγιά αντικρίζοντας τη λίμνη, περίπου 50μ από την όχθη. Αν και επικρατούσε ησυχία στα στενάκια κοντά στο χοτέλ, ο οδηγός κορνάριζε δαιμονισμένα. Προληπτικά προφανώς. Η κόρνα πρέπει να είναι το πρώτο εξάρτημα του αυτοκινήτου, του μαθαίνουν τη χρήση του οι ινδοί.
Κατά τις 8 το πρωί φθάνουμε στο JaiwanaHaveli κοντά στο κεντρικό ghat. Όπου haveli= πανσιόν με συνήθως αρχιτεκτονική ή ιστορική αξία, και ghat = μια σειρά από σκαλοπάτια που οδηγούν προς τα κάτω, προς το νερό, λίμνης, ποταμού. Εντυπωσιακό το 5ωροφο παραδοσιακό κτίριο, εξυπηρετικότατοι οι ιδιοκτήτες με άψογα αγγλικά, μόνο που το δωμάτιο δεν ήταν έτοιμο τόσο πρωί.
Τα ξενοδοχεία στην πόλη όταν τα έψαξα ήταν ή ακριβά, με 3ψήφια νούμερα, ή γεμάτα, οπότε κατέφυγα σε σύσταση του tripadvisor, με 33 Ε το 2κλινο το βράδυ. Το δωμάτιο ήταν σαν ενοικιαζόμενα ελληνικού νησιού, αρκετά καθαρό με flattv και δωρεάν wifi. Για τα χρήματά του ήταν μια χαρά. Είχε και αρκετά μεγάλο λόμπυ, όπου σύχναζε το lonelyplanetίστικο κοινό. Εμείς καταφεύγαμε εκεί για καλύτερο σήμα στο wifi, για να τσεκάρουμε emails και άλλα επείγοντα θέματα (travelstories, foursquare, facebook).
Ανεβαίνουμε στην ταράτσα για πρωινό και εντυπωσιαζόμαστε από τη θέα.. όλες οι ταράτσες των πολυάριθμων χοτελς γύρω από τη λίμνη Pichola ήταν σαν να κρεμόταν πάνω από το νερό. Η θέα προς Lakepalace και το CityPalace, τα 2 γνωστότερα αξιοθέατα της πόλης, είναι άπλετη.
Ο ήλιος αρχίζει να ανεβαίνει και ζεσταίνει αρκετά. Απολαμβάνουμε το (αγγλικού τύπου) πρωινό μας, βγάζουμε τις σχετικές φωτο και ανηφορίζουμε το στενάκι προς το κέντρο της πόλης και το CityPalace. Στη διαδρομή μπαίνουμε στον πρώτο ναό, το Jagdishtemple, βγάζοντας τα παπούτσια στην είσοδο και ακλουθούμε το νεαρό που προσφέρεται να μας ξεναγήσει (με τα απαραίτητα φιλοδωρήματα, των 15-30 λεπτών Ε).
Έξω από το ναό είχαμε και την πρώτη επαφή με τη φρενήρη κίνηση . μηχανάκια, ΙΧ, τουκ τουκ, πεζοί έρχονται από παντού. Μόνο στην άκρη, πιάνοντας τοίχο καταφέρνουμε να βγάλουμε μερικές φωτο. Προς το ναό υπάρχει μια συνεχή ροή κόσμου μέρα νύχτα. Το πιο ενδιαφέρον σημείο ήταν τα σκαλισμένα γλυπτά. Μερικά από αυτά είχαν ειδικό ενδιαφέρον…
Μπαίνουμε από την εντυπωσιακή είσοδο στο CityPalace, ένα σύνολο από 11 παλάτια που βρίσκονται σε παραλίμνια έκταση μήκους 250μ επί της λίμνης. Το επόμενο 2ωρο το περνάμε στο μουσείο και στους κήπους.
Σχεδόν σε όλα τα αξιοθέατα πληρώνουμε έξτρα για τη φωτογραφική.
Η ώρα πέρασε, καιρός για μεσημεριανό ύπνο, με ξυπνητήρι λόγω προηγούμενων εμπειριών από jetlang που δεν ξυπνούσαμε..
Η απογευματινή βόλτα μας φέρνει στο κεντρικό Lalghat.
Ένα πολύχρωμο πλήθος γυναικών κάνει τελετές που δεν αντιλαμβάνομαι,. Περιτριγυρισμένες από τουρίστες με τις φωτογραφικές στο χέρι, φαίνονται να έχουν μεγάλη άνεση με το φακό. όλο το σκηνικό φαίνεται λίγο στημένο, έστω κι αν δεν είναι, σύμφωνα με τους οδηγούς πρόκειται για αυθόρμητη προσέλευση και διενέργεια θρησκευτικών τελετών.
Η κοντινή οπτική επαφή με το νερό της λίμνης μας επιτρέπει να διαπιστώσουμε πόσο βρώμικο ήταν. Οι ντόπιοι δεν φαίνονταν να ενοχλούνταν καθόλου μια και έκαναν το μπάνιο τους, έπλεναν τα ρούχα τους διαλύοντας το γκριζόμαυρο στρώμα βρωμιάς που κάλυπτε την επιφάνεια, τα παιδιά έπαιζαν πετώντας αθώα νερό το ένα στο άλλο.. Πάντως είναι μύθος ότι έχουν ανοσία πιο ισχυρή από τους δυτικούς. Σχεδόν ένα στα δύο παιδιά που έβλεπα στο νερό είχαν μυκητιάσεις ή διάφορες άλλες δερματικές μολύνσεις. Η άλλη αίσθηση που διεγέρθηκε στο ghat, πλην της όρασης, ήταν η όσφρηση. Αγελάδες και εκεί, έκαναν την ανάγκη τους, εκεί που αρκετοί άνθρωποι την είχαν κάνει πριν, στο δρόμο, στις άκρες με οσφρητικό αποτέλεσμα μια μπόχα που σε ορισμένα σημεία, γωνίες, γινόταν ανυπόφορη. Μυσταγωγία δεν ένιωσα, προχωρήσαμε παραλίμνια όπου μπορέσαμε να βγάλουμε και φωτογραφίες στο επερχόμενο ηλιοβασίλεμα..
Το Ουνταιπούρ το γυρνάς εύκολα με τα πόδια, το τμήμα τουλάχιστον της παλιάς πόλης με τα αξιοθέατα. Μετά τις ωραίες εικόνες του ηλιοβασιλέματος ολοκληρώνουμε τη βόλτα στην παλιά πόλη. Στους στενούς δρόμους επικρατεί το χάος. Μηχανάκια, αμέτρητα μηχανάκια, έρχονται από παντού, αυτοκίνητα ευτυχώς τα περισσότερα μικρά, διεκδικούν το χώρο τους, πεζοί και φυσικά αγελάδες. Πού να πρωτοπροσέξεις? Τα οχήματα όλα μα όλα κορνάρουν. Είναι αναπόφευκτο να πατήσεις σε μέρος που κάποια αγελάδα είδε ως τουαλέτα.. Σημείωσα να πάρω κι άλλο ζευγάρι παπούτσια στο επόμενο ταξίδι στη χώρα αυτή. Όποτε γίνει..
Το κέντρο είναι αρκετά τουριστικό, πινακίδες πολλές στα αγγλικά, σουβενιδάρικα και αρκετοί που προσπαθούν να μας βάλουν στα μαγαζιά τους μόλις κοντοσταθούμε κάπου. Όχι πάντως τόσο φορτικοί όσο σε πιο τουριστικά μέρη. Τα «εστιατόρια» των δρόμων του κέντρου έχουν κάκιστες σχέσεις με κάθε έννοια υγιεινής..
Το δείπνο το παίρνουμε σε ένα πραγματικό πολύ ωραίο εστιατόριο, το JagatNiwas, του ομώνυμου haveli, σε ταράτσα με φοβερή θέα στη λίμνη και στο κατάφωτο LakePalace. Κεράκια στο τραπέζι και πρώτη θετικότατη επαφή με ινδική κουζίνα. Εγώ ειδικά δεν την ήξερα και με εντυπωσίασε. Δοκίμασα tandoori κοτόπουλο, paneer ένα τυρί πολύ ωραίο, αρνί , όλα μου άρεσαν. Γενικά δεν θυμάμαι κάτι που να μην μου άρεσε. ήπιαμε και αρκετές μπύρες, οι οποίες όπως παντού ήταν σχετικά ακριβές (4 Ε) σχετικά με το συνολικό κόστος του δείπνου (20 Ε/άτομο). Κουζίνα πολύ καλή, ατμόσφαιρα άψογη στο εστιατόριο, θέα βράδυ έξω με ένα μικρό μαγκάλι, θυμήθηκα τα Φηρά το βράδυ..
Η επόμενη μέρα είναι μια ζεστή μέρα, μετανιώνω και πάλι που δεν πήρα ελαφρά ρούχα.. Μετά το πρωινό κλείνουμε αυτοκίνητο με οδηγό για μια κοντινή εκδρομή στο ξενοδοχείο με τους ευγενικότατους ιδιοκτήτες και ξεκινάμε τη βόλτα σε ένα haveli που έχει μετατραπεί σε μουσείο το Bagore-ki. Κι αυτό με αρκετή θέα στη λίμνη και ενδιαφέροντες χώρους.
Επιστροφή στο Lalghat όπου πετυχαίνουμε ένα γάμο. Η τελετή ενδιαφέρουσα, όλοι πολύχρωμα ντυμένοι, μετριάζεται κάπως η κακή εντύπωση που μου έδωσε το ghat την προηγούμενη.. Ξεκούραστος με καλή διάθεση είδα κάπως αλλιώς το ghat. Οι μυρωδιές μυρωδιές φυσικά και η βρώμα βρώμα.
Παίρνουμε και ένα τυπικό touristtrap, βόλτα με βάρκα δηλ. μόνο για τουρίστες. Βλέπουμε από κοντά το JagNiwas το νησί που καταλαμβάνεται όλο από το LakePalace-τώρα πολυτελές ξενοδοχείο και αποβιβαζόμαστε σε ένα διπλανό νησάκι το JagMandir, που και εκεί υπάρχει ξενοδοχείο, εστιατόριο καφέ με υψηλές τιμές.
Η βόλτα και ο λιμνίσιος αέρας μου έφτιαξαν ακόμα περισσότερο τη διάθεση και συνεχίζουμε μετά την παραλίμνια βόλτα μας με την απαραίτητη στάση για φαγητό σε ένα lonelyplanetίστικο σχετικά αδιάφορο χορτοφαγικό με άπλετη θέα στο τέρμα της λίμνης και τα πενταβρώμικα νερά.. Ακόμα και οι νεαροί ινδοί που κάνουν την πρωινή βουτιά τους στα γκριζοπράσινα νερά καλυμμένα από στρώμα βρωμιάς και πλαστικού, μου κάνουν λιγότερη εντύπωση από χτες..
Στο ξενοδοχείο μας περιμένει το ταξί για την 6ωρη σχεδόν βόλτα (15 Ε). Πρώτη στάση στο SaheliyonkiBadi, τον κήπο για τις κυρίες της Αυλής.. Μια ωραία πισίνα με λωτούς και κήπους με μαρμάρινους ελέφαντες για τις νεαρές 48 κυρίες του παλατιού.. Η βόλτα συνεχίζεται στη 2η μεγάλη λίμνη της πόλης τη FatehSagar, πολύ πιο καθαρή, αρκετό κόσμο που βολτάρει, ωραία σπίτια, προφανώς πλουσιότερη περιοχή. Στο κέντρο της λίμνης ένα μικρό πάρκο το Nehrupark και ένα πρόσφατα κτισμένο αστεροσκοπείο.
Η τελική στάση της βόλτας το MonsοonPalace, ένα παλάτι που κτίστηκε ένα αιώνα περίπου πριν ως αστεροσκοπείο με θέα και φημισμένο ηλιοβασίλεμα. Δεχόμαστε τις υπηρεσίες ενός φορτικού «ξεναγού» που δυσανασχέτησε κιόλας με το φιλοδώρημα που του αφήσαμε. Κάκιστη εντύπωση για τα τουριστικά μέρη όλοι αυτοί που σε περιτριγυρίζουν κι αν δεν τους δώσεις κάτι ή τους δώσεις κάτι κ το θεωρήσουν λίγο είναι έτοιμοι να σε βρίσουν, να σε κοροϊδέψουν ή να σε κοιτάξουν υποτιμητικά. Προτιμούσα απλά να τους αγνοώ, πράγμα όχι πάντα εύκολο. Ο taver τους μιλούσε αρνούμενος τις υπηρεσίες τους αλλά έκανα ότι δεν καταλάβαιναν και συνέχιζαν μέχρι να τους μιλήσει ή να τους κοιτάξει άγρια.. γκρρρ.
Το ηλιοβασίλεμα ήταν ωραίο με τον ήλιο να κρύβεται πίσω από τους Aravalli λόφους. Προτιμούσα βέβαια εκείνο στη λίμνη.
Επιστροφή στο χοτελ όπου λόγω κούρασης δεν επισκεπτόμαστε το συσταθέν από τη vario εστιατόριο με τη φοβερή θέση στη λίμνη και θέα και πάμε σε αυτό του δικού μας χοτέλ. Αξιοπρεπές κι αυτό, πάλι μου άρεσαν όλα..
Λέμε να κάνουμε και μια βραδινή βόλτα ως το CityPalace, το εισιτήριο εισόδου διαρκεί όλη μέρα για τους κήπους, όπου όμως όλα είναι κλειστά. Και απέξω τα μαγαζιά είναι κλειστά ήδη στις 22.30. Μερικοί νεαροί τουρίστες έχουν ανάψει μια φωτιά μαζί με ινδούς στη μέση του έρημου δρόμου και συζητούν ενώ οι αγελάδες έχουν μαζευτεί τριγύρω, αμέτρητες πάλι.. σουρεάλ σκηνές. Κανα δυό ψευτοπαμπ είναι ανοικτές που δεν μας τραβάνε για τίποτε, ώρα ξεκούρασης.. Η βραδιά κλείνει κοιτώντας τα πυροτεχνήματα ενός γάμου. Τεράστια ποσά ξοδεύονται για 2-3ήμερες τελετές που κοστίζουν οικονομίες ετών, όπως μας είπαν.
Κλείσαμε έτσι την παραμονή μας στην ωραιότερη πόλη του Ρατζαστάν και σίγουρα ένα από τα χαιλάιτ του ταξιδιού μας. Το ν.2 θα έλεγα με προσωπική εκτίμηση. Το ν.3 ήταν το Βαρανάσι και το ν.1 το TajMahal προς το οποίο θα ξεκινούσε το οδικό ταξίδι μας την επόμενη μέρα..
taver
Member
- Μηνύματα
- 12.492
- Likes
- 29.044
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Πέτυχα ένα άρθρο, που περιγράφει μάλλον έξοχα την κατάσταση με τα κορναρίσματα στην Ινδία....
Road Rules Part I: Blow Horn India « An MSW in Cambodia
xenos
Member
- Μηνύματα
- 2.414
- Likes
- 804
- Επόμενο Ταξίδι
- Ν.Α Ασια
- Ταξίδι-Όνειρο
- Bανουατου/Tαιλανδη
Πολυ ενδιαφερον η συνεχεια της ιστοριας Samion και κατατοπιστικη!!!
Ταver τελειο το αρθρο με τα κορναρισματα.!!!!
Παραθετω μια φωτογραφια σχετικη απο το δικο μου ταξιδι στον Ινδικο νοτο.
Ταver τελειο το αρθρο με τα κορναρισματα.!!!!
Παραθετω μια φωτογραφια σχετικη απο το δικο μου ταξιδι στον Ινδικο νοτο.
Attachments
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.054
- Likes
- 7.810
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
Σε όλες τις περιοχές της Ινδίας που επισκέφθηκα, έβλεπα στο πίσω μέρος της καρότσας των φορτηγών τη γνωστή προτροπή: Horn Please OK
Σε όλες? Ε, όχι ακριβώς! Μόνο στην περιοχή της Βομβάης έγραφαν: Please no horn ! Δεν ξέρω γιατί ακριβώς εκεί δεν θέλουν να τους κορνάρεις ή αν ισχύει αυτό και σε κάποια άλλη περιοχή αλλά ήταν περίεργο και για το λόγο αυτό καταγράφηκε στο σκληρό της μνήμης μου!
Σε όλες? Ε, όχι ακριβώς! Μόνο στην περιοχή της Βομβάης έγραφαν: Please no horn !
Δεν ξέρω γιατί ακριβώς εκεί δεν θέλουν να τους κορνάρεις ή αν ισχύει αυτό και σε κάποια άλλη περιοχή αλλά ήταν περίεργο και για το λόγο αυτό καταγράφηκε στο σκληρό της μνήμης μου!
Samion
Member
- Μηνύματα
- 10.370
- Likes
- 9.296
- Επόμενο Ταξίδι
- Παλέρμο
3. Jodhpur
Ο Bhawani, ο οδηγός μας για τις επόμενες 5 μέρες, μας περίμενε ήδη στη ρεσεψιόν. Και ξεκινήσαμε για την 1η στάση, στο KumbhalgarhFort, ένα φρούριο του 15ου αιώνα, και το εντυπωσιακότερο ίσως αξιοθέατο του Ρατζαστάν. Ο δρόμος για το φρούριο στενός, επαρχιακός με 1 λωρίδα ανά κατεύθυνση και συνεπακόλουθα αρκετά επικίνδυνα προσπεράσματα όπου κυριαρχεί ο νόμος της ζούγκλας, δηλ του πιο ισχυρού. Το μεγαλύτερο όχημα ή αυτό με τον αποφασιστικότερο οδηγό προσπερνά και ο πιο αδύνατος από το άλλο ρεύμα υποχρεούται να παραχωρήσει χώρο και κατά περίπτωση να βγει και εκτός δρόμου. Ευτυχώς υπάρχει πάντα ένα περιθώριο χωμάτινο εκεί που τελειώνει η άσφαλτος.. Η διαδρομή σύμφωνα με τους οδηγούς, είναι ωραία μέσα από μικρά γραφικά χωριά. Δεν ήταν κάτι το ωραίο σε καμία περίπτωση. Τα μικρά χωριά ήταν οικισμοί από φτωχικά σπίτια, καλύβες.
Οι εικόνες δυνατές αλλά θλιβερές, φτώχεια και εξαθλίωση κυριαρχούν. Στο δε τελευταίο πριν το φρούριο είδαμε στο κέντρο του χωριού μια νεκρή από μέρες αγελάδα. Στη σχετική ερώτησή μου ο οδηγός απάντησε ότι κάποιος θα την μαζέψει. Κάποτε.. Εν τω μεταξύ η μπόχα ήταν ανυπόφορη και μικρά παιδιά έπαιζαν κοντά, τα περισσότερα ξυπόλητα, τσαλαβουτούσαν στη λάσπη..
Οι αγελάδες περιφέρονται παντού. Αν και όλοι τις ταΐζουν, αυτές στους δρόμους δεν ανήκουν σε κανέναν. Αποστεωμένες οι περισσότερες. Φυσικά υπάρχουν και αυτές που ανήκουν σε αγρότες και τις έχουν σε περιφραγμένο χώρο και αρμέγονται κανονικά. Οι μουσουλμάνοι, κατά τον οδηγό, αποφεύγουν να τρώνε μοσχάρι και αντίστοιχα οι ινδουιστές χοιρινό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν καταστρατηγείται αυτή η άτυπη εκδήλωση σεβασμού, εκατέρωθεν.
Μετά 3 ώρες περίπου φτάνουμε στο φρούριο, του οποίου τα τείχη εκτείνονται για 36 χιλιόμετρα σε 13 γειτονικές κορυφές. Είναι λένε η 2η μεγαλύτερη ανθρώπινη κατασκευή που φαίνεται από το διάστημα στη γη μετά το Σινικό τείχος.. Μόνο μία φορά κατακτήθηκε μετά από δηλητηρίαση των υδάτινων αποθεμάτων.
Το φρούριο στην κορυφή λέγεται και Palaceoftheclouds μια και το κρύβουν τα σύννεφα την εποχή των μουσώνων. Στα τείχη βρίσκεται ένας μικρός οικισμός, στα πρότυπα αυτών που είδαμε πριν.. Δεν άντεξα να επισκεφτώ τις δημόσιες τουαλέτες, το θέαμα του εξωτερικού τους με αποθάρρυνε.. Ο taver ήταν πιο θαρραλέος.
Κάτω από ένα ζεστό ήλιο με κόπο ανεβαίνουμε την ανηφόρα ως εκεί όπου δεν αξίζει κ πολλά. Το μόνο που άξιζε ήταν η θέα προς τα τείχη.
Επόμενη στάση οι ναοί των Jain στο Ranakpur. Η διαδρομή προς τα εκεί ήταν η μόνη ενδιαφέρουσα στο Ρατζαστάν. Αυτές που κάναμε ήταν όλες μονότονες που το μόνο που μπορούσες να κάνεις ήταν να κοιμηθείς.. Προς το Ρανακπουρ περάσαμε διαμέσου μικρών λόφων με βλάστηση, νερά, πίθηκους και μικρά χωριά, τα τελευταία στο ίδιο πάντα σκηνικό..
Βλέπουμε και μια αντλία νερού, όχι ιδιαίτερα σύγχρονη..
Οι Jain είναι αυστηρά χορτοφάγοι ως extreme.. Φοράνε δε μάσκες πάντα για να μην καταπιούν κατά λάθος κάνα έντομο και περπατούν ξυπόλητοι με προσοχή μην πατήσουν κανένα ζωντανό πλάσμα.. Είδαμε μόνο μέσα στο ναό ένα ιερέα που ζήτησε το συνηθισμένο μπαξίσι…και μας είπε να μην φωτογραφίζουμε τα αγάλματα του Βούδα. Επίσης απαγορεύονται κάθε είδους δερμάτινα αντικείμενα εντός του ναού.. Ο κεντρικός ναός εντυπωσιακός από λευκό μάρμαρο σκαλισμένο σε κάθε εκατοστό με εκατοντάδες κολώνες.
Φτάνουμε στη Jodhpur κάνα δίωρο πριν το σούρουπο. Στους δρόμους μηχανάκια, τουκ τουκ, ΙΧ, πεζοί, αγελάδες, κόρνες, θόρυβος..
Το ξενοδοχείο μας, το ShriRamexcellency, όχι καρακέντρο, αρκετά καλό, σύγχρονο. Ο Bhawani μας πάει μετά το τσεκ ιν στο κέντρο, στην παλιά πόλη. Γεμάτη χρώματα και κίνηση, χωρίς ΙΧ είναι αρκετά ενδιαφέρουσα. Πάνω από την πλατεία της Sardar market δεσπόζει το φρούριο..
Μετά ένα ιταλικό καφέ στο καφέ του Pal haveli, του καλύτερου μικρού χοτελ της παλιάς πόλης ξεκινάμε προς εξερεύνησή της.. Τα κτίρια πολύχρωμα με κυριαρχούν χρώμα το μπλε .
Τα στενάκια γεμάτα ζωή, μηχανάκια που επιμένουν να βρουν δρόμο και σε 2 μέτρα πλάτος δρόμου και άπειρα μαγαζιά κυρίως ρούχων. Όλα τα χρώματα και οι μυρωδιές της χώρας, ευχάριστες και μη στριμώχνονται στα στενάκια μαζί με ανθρώπους, αγελάδες, μηχανάκια, κότες..
Η πόλη είναι η 2η μεγαλύτερη στο Ρατζαστάν κι αυτό φαίνεται. Δεν είναι όμως από τις πιο ενδιαφέρουσες. Εκτός της παλιάς πόλης, του φρουρίου και του παλατιού δεν είδα κάτι άλλο ενδιαφέρον. Μία μέρα αρκεί. Για το δείπνο επιλέγουμε το Indique του Palhaveli. Εντυπωσιακή η θέα προς το φωτισμένο φρούριο τη νύχτα, με κεράκια, καναπέδες και τουρίστες. Η κουζίνα άλλη μια φορά με εντυπωσίασε..
Πρωί της επόμενης μέρας ξεκινάμε για το Mehrangahfort.
Μπαίνουμε από τη Lohagate, όπου οι γυναίκες του μαχαραγιά άφηναν το αποτύπωμα της παλάμης τους για πάντα πριν μπουν στο φρούριο..
Γυρνάμε το φρούριο και το μουσείο του με πιο εντυπωσιακές στάσεις ο χώρος των χειροκίνητων αμαξών και το δωμάτιο του μαχαραγιά, χώρος που διασκέδαζε τις 30+ γυναίκες του..
Η θέα είναι μαγευτική προς την πόλη και ιδίως προς το τμήμα της που αποκαλείται μπλέ πόλη..
Επόμενη στάση το UmaidBhawanPalace με 347 δωμάτια, χτισμένο από τον πατέρα του τωρινού μαχαραγιά, ο οποίος καταλαμβάνει το 30% των χώρων περίπου. Ένα άλλο μεγάλο τμήμα καταλαμβάνεται από πολυτελές χοτέλ οπότε ένα πολύ μικρό τμήμα είναι επισκέψιμο.
Ξεκινάμε κάτω από καυτό ήλιο το μακρύ ταξίδι προς τη Jaipur με μια στάση στο Pushkar…
Ο Bhawani, ο οδηγός μας για τις επόμενες 5 μέρες, μας περίμενε ήδη στη ρεσεψιόν. Και ξεκινήσαμε για την 1η στάση, στο KumbhalgarhFort, ένα φρούριο του 15ου αιώνα, και το εντυπωσιακότερο ίσως αξιοθέατο του Ρατζαστάν. Ο δρόμος για το φρούριο στενός, επαρχιακός με 1 λωρίδα ανά κατεύθυνση και συνεπακόλουθα αρκετά επικίνδυνα προσπεράσματα όπου κυριαρχεί ο νόμος της ζούγκλας, δηλ του πιο ισχυρού. Το μεγαλύτερο όχημα ή αυτό με τον αποφασιστικότερο οδηγό προσπερνά και ο πιο αδύνατος από το άλλο ρεύμα υποχρεούται να παραχωρήσει χώρο και κατά περίπτωση να βγει και εκτός δρόμου. Ευτυχώς υπάρχει πάντα ένα περιθώριο χωμάτινο εκεί που τελειώνει η άσφαλτος.. Η διαδρομή σύμφωνα με τους οδηγούς, είναι ωραία μέσα από μικρά γραφικά χωριά. Δεν ήταν κάτι το ωραίο σε καμία περίπτωση. Τα μικρά χωριά ήταν οικισμοί από φτωχικά σπίτια, καλύβες.
Οι εικόνες δυνατές αλλά θλιβερές, φτώχεια και εξαθλίωση κυριαρχούν. Στο δε τελευταίο πριν το φρούριο είδαμε στο κέντρο του χωριού μια νεκρή από μέρες αγελάδα. Στη σχετική ερώτησή μου ο οδηγός απάντησε ότι κάποιος θα την μαζέψει. Κάποτε.. Εν τω μεταξύ η μπόχα ήταν ανυπόφορη και μικρά παιδιά έπαιζαν κοντά, τα περισσότερα ξυπόλητα, τσαλαβουτούσαν στη λάσπη..
Οι αγελάδες περιφέρονται παντού. Αν και όλοι τις ταΐζουν, αυτές στους δρόμους δεν ανήκουν σε κανέναν. Αποστεωμένες οι περισσότερες. Φυσικά υπάρχουν και αυτές που ανήκουν σε αγρότες και τις έχουν σε περιφραγμένο χώρο και αρμέγονται κανονικά. Οι μουσουλμάνοι, κατά τον οδηγό, αποφεύγουν να τρώνε μοσχάρι και αντίστοιχα οι ινδουιστές χοιρινό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν καταστρατηγείται αυτή η άτυπη εκδήλωση σεβασμού, εκατέρωθεν.
Μετά 3 ώρες περίπου φτάνουμε στο φρούριο, του οποίου τα τείχη εκτείνονται για 36 χιλιόμετρα σε 13 γειτονικές κορυφές. Είναι λένε η 2η μεγαλύτερη ανθρώπινη κατασκευή που φαίνεται από το διάστημα στη γη μετά το Σινικό τείχος.. Μόνο μία φορά κατακτήθηκε μετά από δηλητηρίαση των υδάτινων αποθεμάτων.
Το φρούριο στην κορυφή λέγεται και Palaceoftheclouds μια και το κρύβουν τα σύννεφα την εποχή των μουσώνων. Στα τείχη βρίσκεται ένας μικρός οικισμός, στα πρότυπα αυτών που είδαμε πριν.. Δεν άντεξα να επισκεφτώ τις δημόσιες τουαλέτες, το θέαμα του εξωτερικού τους με αποθάρρυνε.. Ο taver ήταν πιο θαρραλέος.
Κάτω από ένα ζεστό ήλιο με κόπο ανεβαίνουμε την ανηφόρα ως εκεί όπου δεν αξίζει κ πολλά. Το μόνο που άξιζε ήταν η θέα προς τα τείχη.
Επόμενη στάση οι ναοί των Jain στο Ranakpur. Η διαδρομή προς τα εκεί ήταν η μόνη ενδιαφέρουσα στο Ρατζαστάν. Αυτές που κάναμε ήταν όλες μονότονες που το μόνο που μπορούσες να κάνεις ήταν να κοιμηθείς.. Προς το Ρανακπουρ περάσαμε διαμέσου μικρών λόφων με βλάστηση, νερά, πίθηκους και μικρά χωριά, τα τελευταία στο ίδιο πάντα σκηνικό..
Βλέπουμε και μια αντλία νερού, όχι ιδιαίτερα σύγχρονη..
Οι Jain είναι αυστηρά χορτοφάγοι ως extreme.. Φοράνε δε μάσκες πάντα για να μην καταπιούν κατά λάθος κάνα έντομο και περπατούν ξυπόλητοι με προσοχή μην πατήσουν κανένα ζωντανό πλάσμα.. Είδαμε μόνο μέσα στο ναό ένα ιερέα που ζήτησε το συνηθισμένο μπαξίσι…και μας είπε να μην φωτογραφίζουμε τα αγάλματα του Βούδα. Επίσης απαγορεύονται κάθε είδους δερμάτινα αντικείμενα εντός του ναού.. Ο κεντρικός ναός εντυπωσιακός από λευκό μάρμαρο σκαλισμένο σε κάθε εκατοστό με εκατοντάδες κολώνες.
Φτάνουμε στη Jodhpur κάνα δίωρο πριν το σούρουπο. Στους δρόμους μηχανάκια, τουκ τουκ, ΙΧ, πεζοί, αγελάδες, κόρνες, θόρυβος..
Το ξενοδοχείο μας, το ShriRamexcellency, όχι καρακέντρο, αρκετά καλό, σύγχρονο. Ο Bhawani μας πάει μετά το τσεκ ιν στο κέντρο, στην παλιά πόλη. Γεμάτη χρώματα και κίνηση, χωρίς ΙΧ είναι αρκετά ενδιαφέρουσα. Πάνω από την πλατεία της Sardar market δεσπόζει το φρούριο..
Μετά ένα ιταλικό καφέ στο καφέ του Pal haveli, του καλύτερου μικρού χοτελ της παλιάς πόλης ξεκινάμε προς εξερεύνησή της.. Τα κτίρια πολύχρωμα με κυριαρχούν χρώμα το μπλε .
Τα στενάκια γεμάτα ζωή, μηχανάκια που επιμένουν να βρουν δρόμο και σε 2 μέτρα πλάτος δρόμου και άπειρα μαγαζιά κυρίως ρούχων. Όλα τα χρώματα και οι μυρωδιές της χώρας, ευχάριστες και μη στριμώχνονται στα στενάκια μαζί με ανθρώπους, αγελάδες, μηχανάκια, κότες..
Η πόλη είναι η 2η μεγαλύτερη στο Ρατζαστάν κι αυτό φαίνεται. Δεν είναι όμως από τις πιο ενδιαφέρουσες. Εκτός της παλιάς πόλης, του φρουρίου και του παλατιού δεν είδα κάτι άλλο ενδιαφέρον. Μία μέρα αρκεί. Για το δείπνο επιλέγουμε το Indique του Palhaveli. Εντυπωσιακή η θέα προς το φωτισμένο φρούριο τη νύχτα, με κεράκια, καναπέδες και τουρίστες. Η κουζίνα άλλη μια φορά με εντυπωσίασε..
Πρωί της επόμενης μέρας ξεκινάμε για το Mehrangahfort.
Μπαίνουμε από τη Lohagate, όπου οι γυναίκες του μαχαραγιά άφηναν το αποτύπωμα της παλάμης τους για πάντα πριν μπουν στο φρούριο..
Γυρνάμε το φρούριο και το μουσείο του με πιο εντυπωσιακές στάσεις ο χώρος των χειροκίνητων αμαξών και το δωμάτιο του μαχαραγιά, χώρος που διασκέδαζε τις 30+ γυναίκες του..
Η θέα είναι μαγευτική προς την πόλη και ιδίως προς το τμήμα της που αποκαλείται μπλέ πόλη..
Επόμενη στάση το UmaidBhawanPalace με 347 δωμάτια, χτισμένο από τον πατέρα του τωρινού μαχαραγιά, ο οποίος καταλαμβάνει το 30% των χώρων περίπου. Ένα άλλο μεγάλο τμήμα καταλαμβάνεται από πολυτελές χοτέλ οπότε ένα πολύ μικρό τμήμα είναι επισκέψιμο.
Ξεκινάμε κάτω από καυτό ήλιο το μακρύ ταξίδι προς τη Jaipur με μια στάση στο Pushkar…
Εκπομπές Travelstories
