marydim
Member
- Μηνύματα
- 1.631
- Likes
- 410
- Επόμενο Ταξίδι
- Μεσόγειος
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δρόμος Αγ. Ιακώβου-Ισπανί
Κυριακή των Βαΐων, λίγο πριν τις 12 το μεσημεράκι, ξεκινήσαμε για το οροπέδιο του Φενεού και τη Λίμνη Δόξας στην Ορεινή Κορινθία.
Η διαδρομή Κόρινθος - Κιάτο έγινε όπως συνήθως σε ρυθμούς χελώνας. Ο οδηγός του προπορευόμενου οχήματος ήταν αποφασισμένος να τηρήσει τα όρια ταχύτητας που ισχύουν σε κατοικημένες περιοχές την ώρα που στο αντίθετο ρεύμα τα διερχόμενα αυτοκίνητα έβλεπαν το δρόμο σαν πίστα ταχύτητας (τουλάχιστον έτσι μου φαινόταν εμένα τόσο αργά που οδηγούσα!).
Οι ρυθμοί χελώνας συνεχίστηκαν και μετά το Κιάτο γιατί είχε συνηθίσει τόσο πολύ το πόδι μου που κάθε φορά που πήγαινα να πατήσω περισσότερο γκάζι είχα την εντύπωση ότι θα απογειωθώ!!!
Διασχίσαμε, λοιπόν, τα χωριά του Δήμου Στυμφαλίας, (χωρίς να σταματήσουμε στο χωριό της χοληστερίνης, τη Στυμφαλία, όπου τα σουβλιστά γουρουνάκια περίμεναν τους επισκέπτες της Κυριακής), περάσαμε τις ανηφορικές στροφές της Καστανιάς και ξαφνικά βρεθήκαμε να αγναντεύουμε από ψηλά την ξακουστή, από αρχαιοτάτων χρόνων, πεδιάδα του Φενεού!
Ξέχασα αμέσως την ταλαιπωρία της οδήγησης και άφησα το βλέμμα μου να πλανηθεί στο ατελείωτο πράσινο χαλί που απλωνόταν στα πόδια μου!
Στο μυαλό μου η πεδιάδα του Φενεού είναι συνδυασμένη με τα φασόλια. Κι' αυτό γιατί στα παιδικά μου χρόνια κάτοικοι από τα χωριά του Φενεού έρχονταν στο χωριό μας να πουλήσουν την παραγωγή τους. Θυμάμαι ότι τα φασόλια μεταφέρονταν σε πλεκτά τσουβάλια και σχεδόν όλοι στο χωριό μου αγόραζαν μια ποσότητα (μάλιστα κάποιοι αγόραζαν τσουβάλι ολόκληρο!), ρωτώντας κάθε φορά τον παραγωγό αν βράζουν καλά! Ο παραγωγός διαβεβαίωνε ότι είναι τα καλύτερα φασόλια της Ελλάδας και ομολογώ ότι δεν είχε άδικο. Τα μικρά φασόλια που ονομάζονται "βανίλιες" ήταν πεντανόστιμα αν και εκείνη την εποχή δεν εκτιμούσα και πολύ τη φασολάδα!
Δυστυχώς, η επέλαση των supermarkets και η άποψη των ειδικών ότι πρέπει να έχουν τα πάντα ετικέτα για να ξέρουμε τι τρώμε (!!!!???) κατάργησε αυτού του είδους το εμπόριο και οι παραγωγοί σταμάτησαν να έρχονται στο χωριό μας. Εξάλλου και η κατανάλωση των φασολιών και γενικά των οσπρίων μειώθηκε σημαντικά αφού οι διατροφικές μας συνήθειες στράφηκαν σε πιο υγιεινές τροφές όπως είναι τα burgers και οι πίτσες!
Συζητώντας αυτά με το φίλο μου φτάσαμε στο πρώτο χωριό του Δήμου Φενεού που είναι η Μοσιά. Το προσπεράσαμε και κάναμε στάση στο Μεσινό για νερό και χαρτομάντιλα. Το παντοπωλείο μαζί με μερικές ταβέρνες και καφενεία είναι πάνω στον κεντρικό δρόμο του Μεσινού και εξυπηρετούν επαρκώς τις ανάγκες των κατοίκων και των επισκεπτών του Σαββατοκύριακου.
Στο Μεσινό έχουν αρχίσει και κάνουν την εμφάνισή τους και οι πρώτοι ξενώνες για αυτούς που αναζητούν κατάλυμα στην περιοχή.
Συνεχίσαμε προς τον Αρχαίο Φενεό και τη Λίμνη Δόξας για να γευματίσουμε στο διάσημο "Κουτούκι του Στάικου". Είχα διαβάσει σε διάφορα άρθρα περιοδικών ότι έχει ωραία θέα στην λίμνη, πολύ καλή κουζίνα και οι τιμές του κυμαίνονται στα 15 με 20 ευρώ το άτομο.
Πράγματι η θέα της λίμνης από το "Κουτούκι του Στάικου" είναι εκπληκτική αλλά οι τιμές του ήταν απαγορευτικές για τα δικά μας βαλάντια (τώρα ή οι αρθρογράφοι των περιοδικών τρώνε μόνο ψωμάκι και σαλάτα ή υπήρξαν υπερβολικές ανατιμήσεις τους τελευταίους μήνες στο μαγαζί ή μας δουλεύουν όλοι ψιλό γαζί!) και όταν είδαμε τον κατάλογο φύγαμε από το μαγαζί και μισή ντροπή δική μας (επειδή ήδη μας είχαν στρώσει ταβερνοτραπεζομάντηλο) - μισή ντροπή δική τους (που έχουν μπερδέψει το Φενεό με τα πολυτελή εστιατόρια των ελβετικών σαλέ).
Ρώτησα τον πρώτο κάτοικο που συνάντησα αν γνωρίζει που μπορούμε να φάμε κάτι καλό χωρίς να το πληρώσουμε μια περιουσία. Μας πρότεινε να πάμε σε μια καινούργια ταβέρνα λίγο πριν μπούμε στο Μεσινό. Την εντοπίσαμε αμέσως καθώς ήταν πάνω στο κεντρικό δρόμο.
Ήταν μια μεγάλη πετρόκτιστη οικογενειακή ταβέρνα που η μυρωδιά του ψητού κρέατος σου έσπαγε τη μύτη από μακριά! Ήταν Κυριακή των Βαΐων άλλα εμείς παραγγείλαμε παϊδάκια με όλα τα γνωστά συνοδευτικά (πατάτες, τζατζίκι, κρασάκι). Το κρέας ήταν πολύ νόστιμο (ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας έχει και κρεοπωλείο δίπλα στην ταβέρνα) και σε δυο- τρεις μήνες που ο ψήστης θα έχει γίνει μάστορας στο ψήσιμο, όσοι τρώνε παϊδάκια στην συγκεκριμένη ταβέρνα θα γλείφουν και τα δάχτυλά τους. Και φυσικά, οι τιμές ήταν λογικές!
Με γεμάτα στομάχια και πάμπολλες περιττές θερμίδες κατευθυνθήκαμε πάλι προς τη Λίμνη προκειμένου να αράξουμε για τις μεσημεριανές ώρες (Βέβαια, το αράξουμε είναι κάτι σχετικό αφού ως γνωστόν δεν μπορώ να μείνω στο ίδιο σημείο για περισσότερο από 10 λεπτά).
Η τεχνητή Λίμνη Δόξας με τα πεύκα και τα έλατα τριγύρω της και το εκκλησάκι του Αγίου Φανούριου στο μέσο της, φάνηκε μπροστά μας τόσο καταγάλανη και ονειρική όσο τη θυμόμουν.
Τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο όμως δεν τον θυμόμουν και ομολογώ ότι με χάλασε λίγο όταν τον αντίκρισα Ήταν πιο γραφικά όταν ο δρόμος ήταν χωμάτινος αφού δημιουργούσε το ιδανικό περιβάλλον για πικνίκ. Αλλά και αυτό το μέρος έπεσε θύμα της μανίας του ανθρώπου να τσιμεντώνει τα πάντα.
Κάναμε το γύρο της Λίμνης με το αυτοκίνητο μέχρι το Φράγμα όπου βγήκαμε για να θαυμάσουμε την ικανότητα του ανθρώπου να πραγματοποιεί σύγχρονα θαύματα. Το φράγμα κατασκευάστηκε το 1994 προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι αρδευτικές ανάγκες των καλλιεργειών της περιοχής και έτσι προέκυψε και η τεχνητή λίμνη Δόξας.
Μείναμε εκεί αρκετή ώρα όσο έψαχνα τα ποτάμια που ήταν υπεύθυνα για τις πλημμύρες του παρελθόντος και η αιτία να κατασκευαστεί το φράγμα. Δείγμα ποταμού υπήρχε (εντόπισα το ρέμα μετά το φράγμα) αλλά τα ποτάμια δεν καταφέραμε να τα βρούμε έστω και αν κάναμε δυο τρεις φορές το γύρο της λίμνης!
Εγκατέλειψα την προσπάθεια και πάρκαρα κοντά στο εκκλησάκι να χαλαρώσουμε δίπλα στη Λίμνη, ακούγοντας το θρόισμα του αέρα και κοιτώντας σιωπηλά τα γαλήνια νερά.
Αλήθεια, τι όμορφη που είναι η σιωπή μερικές φορές. Αλλά είναι ομορφότερη όταν σπάει!
Απαίτησα φωτογραφίες και έτσι κατευθυνθήκαμε προς το εκκλησάκι του Αγίου Φανούριου ή Παλαιομονάστηρο. Παλαιότερα βρισκόταν εκεί το παλαιό μοναστήρι του Aγίου Γεωργίου (εξού και η ονομασία Παλαιομονάστηρο) αλλά οι μοναχοί αποφάσισαν να μεταφερθούν λίγο ψηλότερα αφού η στάθμη του νερού μερικές φορές ανέβαινε επικίνδυνα (μπορεί κανείς ακόμα και σήμερα να δει τα ερείπια του παλαιού μοναστηριού πίσω από το πανέμορφο εκκλησάκι).
Αφού προσευχηθήκαμε στο εκκλησάκι (κεράκι δεν είχε να ανάψουμε) και απολαύσαμε την ομορφιά της φύσης κατευθυνθήκαμε προς το νέο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου που βρίσκεται ακριβώς πάνω από τη λίμνη.
Το μοναστήρι, ένα τριώροφο επιβλητικό κτίσμα του 17ου αιώνα, είναι πανέμορφο αλλά σου δίνει την αίσθηση ότι είναι έτοιμο να καταρρεύσει! Αυτή είναι η εντύπωση που σχημάτισα όταν είδα τα γκρεμίσματα στο εξωτερικό του. Βέβαια, όταν είπα τις ανησυχίες μου στους μοναχούς αυτοί χαμογέλασαν και μου είπαν ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας. Το μοναστήρι έχει πολύ γερές βάσεις.
Το μοναστήρι είναι αφιερωμένο στη χάρη του Αγίου Γεωργίου με τις τοιχογραφίες στο εσωτερικό της εκκλησίας να είναι εκπληκτικές ενώ η κύρια πόρτα της εκκλησίας είναι καλλυμένη από μια χρυσή εικόνα του Αγίου Γεωργίου που σου προκαλεί επιφωνήματα θαυμασμού. Το μοναστήρι έπαιξε σημαντικό ρόλο στην τοπική ζωή στα χρόνια της Οθωμανικής κυριαρχίας καθώς στο πατάρι της εκκλησίας λειτουργούσε Κρυφό Σχολειό. Εντόπισα τη σκάλα που οδηγούσε στο Κρυφό Σχολειό και μεταφέρθηκα με τη φαντασία μου πολλά χρόνια πίσω στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Φαντάστηκα τον εαυτό μου μαθήτρια εκείνα τα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς, τις δυσκολίες που αντιμετώπιζα και τα συναισθήματα που ένιωθα.
Άναψα κεράκι στη χάρη του Αγίου και ανέβηκα τη ξύλινη σκάλα όπου οι μοναχοί με καλωσόρισαν με εγκαρδιότητα και με κέρασαν γλυκό τριαντάφυλλο που το φτιάχνουν μόνοι τους. Μου πρότειναν να δω τη θέα από το μπαλκόνι της Μονής και τα έχασα με αυτό που αντίκρισα. Τέλεια θέα! Η λίμνη πιάτο μπροστά μου! Έχασε ο Παναγιώτης που δεν ήρθε μέσα!
Στη συνέχεια ζήτησα να γεμίσω το μπουκαλάκι που είχα μαζί μου νερό, τους ευχαρίστησα, ευχήθηκα να ξανάρθω σύντομα, ζήτησα την προστασία του Αγίου Γεωργίου και έφυγα νιώθοντας αυτή την αγαλλίαση που νιώθω κάθε φορά που επισκέπτομαι τον οίκο του Θεού.
Κατευθύνθηκα πάλι προς το Φράγμα αλλά δίστασα να προχωρήσω προς Φενεό που έλεγε η ταμπέλα γιατί ο δρόμος ήταν χωμάτινος και δεν ήξερα τι μπορεί να έχει στην πορεία.
Έτσι γύρισα ξανά πίσω και αποχαιρετώντας τη Λίμνη, αποφάσισα να κατευθυνθώ προς το χωριό Πανόραμα παραβλέποντας το αρχαιολογικό μουσείο του Αρχαίου Φενεού που έτσι κι αλλιώς τέτοια ώρα θα ήταν κλειστό.
Το Πανόραμα είναι αυτό ακριβώς που υποδηλώνει το όνομά του. Ένα μικρό χωριουδάκι χτισμένο αμφιθεατρικά με υπέροχη θέα προς τον κάμπο του Φενεού. Οι δρόμοι είναι στενοί, τα σπίτια λιγοστά και η μικρή εκκλησίτσα του χωριού φιλοξενεί δίπλα της την παιδική χαρά του οικισμού όπου μερικά παιδάκια έπαιζαν χαρούμενα αδιαφορώντας για τη θέα της πεδιάδας αλλά όχι και για το άγνωστο αυτοκίνητο που μόλις πέρασε μπροστά τους.
Πιο κάτω στο δρόμο θα συναντήσουμε ένα κοπάδι πρόβατα που θα μας κλείσουν για μερικά λεπτά το δρόμο! Η κτηνοτροφία και η γεωργία αποτελεί τους βασικότερους παράγοντες της οικονομίας του Δήμου Φενεού. Η εκμετάλλευση αιγοπροβάτων και η εντατική καλλιέργεια της γης δίνουν τη δυνατότητα στους κατοίκους της να επιβιώνουν και να συνεχίζουν να αναπτύσσουν πολιτισμό στον τόπο τους.
Συχνά πυκνά διαβάζω στις τοπικές εφημερίδες της Κορινθίας για τις εκδηλώσεις που πραγματοποιεί ο Πολιτιστικός Σύλλογος Φενεού και ομολογώ ότι τους θαυμάζω για την προσπάθειά τους να δώσουν έστω και μικρές νότες πολιτισμού στον τόπο τους σε αντίθεση με εμάς που η αδιαφορία μας έχει οδηγήσει τον πολιτιστικό σύλλογο σε μαρασμό!!!
Συνεχίζουμε να διασχίζουμε την πλούσια πεδιάδα του Φενεού και δεν χορταίνω να βλέπω τις εικόνες γύρω μου. Η άνοιξη είναι στην καλύτερή της μορφή!!! Απόλυτο πράσινο...
Τελικά, αποφασίζω να κάνουμε μια τελευταία βόλτα στο κεφαλοχώρι της περιοχής και έδρα του Δήμου Φενεού τη Γκούρα. Η Γκούρα, χτισμένη και αυτή αμφιθεατρικά, διαθέτει μια πανέμορφη πετρόκτιστη πλατεία γύρω από την οποία συγκεντρώνονται οι σημαντικότερες υπηρεσίες του Δήμου (σχολείο, αστυνομία, δημαρχείο), τα σημαντικότερα καταστήματα (supermarket, φαρμακείο) και σχεδόν όλα τα καφενεία και οι καφετέρειες του χωριού. Προτείνω να πιούμε ένα καφεδάκι στην πλατεία με θέα την υπέροχη εκκλησία του χωριού αλλά ο Παναγιώτης όπως πάντα γκρινιάζει και θέλει να φύγουμε για να μην μας προλάβει η νύχτα στο δρόμο.
Δεν του δίνω πολύ μεγάλη σημασία και αποφασίζω να κάνω μια μικρή βόλτα στο χωριό. Αρχίζει να νυχτώνει και οι γιαγιάδες του χωριού ετοιμάζονται για τη βραδινή λειτουργία σε μια εκκλησίτσα δίπλα στην μεγάλη εκκλησία του χωριού. Ντρέπομαι να τις ρωτήσω γιατί η λειτουργία δεν γίνεται στη μεγάλη εκκλησία και έτσι συνεχίζω τη βόλτα μου μένοντας με την απορία. Από μια καφετέρια λίγα μέτρα μακριά μου ακούγεται μουσική και νεανικές φωνές αλλά δεν ξέρω πως θα φτάσω εκεί. Μάλλον πρέπει να γυρίσω πίσω. Αυτό κάνω αλλά το παλιό καφενείο της πλατείας με κερδίζει και αφήνω την καφετέρια για την επόμενη φορά. Αγοράζω ένα μπουκαλάκι νερό από το ίδιο καφενείο-παντοπωλείο που πριν λίγα χρόνια είχαμε πιει καφέ και κάθομαι σε ένα παγκάκι της πλατείας για λίγο παρατηρώντας το χώρο και τους ανθρώπους.
Κυριακάτικο απόγευμα και όλοι μάλλον ξεκουράζονται γιατί τα καφενεία της πλατείας δεν έχουν πολύ κόσμο. Αποχαιρετώ νοητά το χώρο γύρω μου και κατευθύνομαι προς το αυτοκίνητο με την υπόσχεση ότι θα επιστρέψω σύντομα...
Διότι απ' ότι βλέπω μόνο αυτό λείπει.... Κρίμα.
