Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.407
- Likes
- 19.824
- Επόμενο Ταξίδι
- Μαδρίτη πάλι :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Περιεχόμενα
Με βάση τις οδηγίες που είχα (από την ξαδελφούλα μου), κατευθύνθηκα σε ένα box office της πλατείας Leicester, προκειμένου να βρω κάποιο εισιτήριο για καμιά παράσταση.
Τι παιζόταν τότε; Μα, .... ότι παίζετε πάντα. Για πολλά πολλά χρόνια οι κλασικές παραστάσεις του West End είναι τα «Μάμα μια», «Ποντικοπαγίδα», «Miserables» κ.α.
Παρόλη την αγάπη μου για την Αγκάθα Κρίστι, την «Ποντικοπαγίδα» την απέρριψα σχεδόν αμέσως. Δεν ήμουν σίγουρη ότι θα καταλάβαινα τα Αγγλικά μιας θεατρικής πρόζας του Λονδίνου, άσε που ήξερα και το δολοφόνο. Τα άλλα δύο μου φάνηκαν ακριβά. Τι άλλο έχει για σήμερα σε πιο νορμάλ τιμή;
Είχε το «Φάντασμα της όπερας» το μεσημέρι με 18 λίρες.
Το Φάντασμα της όπερας με 18 λίρες;;;;;;; Μα αυτό δεν είναι συμβιβασμός. Αυτό είναι όνειρο. Το κλείνω αμέσως...
Είχα ρίξει μια ματιά το προηγούμενο βράδυ μήπως έβρισκα κάποιο καλό εισιτήριο για σήμερα, αλλά ήταν όλα «στο Θεό». Πολλές φορές όμως μπορεί να βρεις καλές τιμές σχεδόν την τελευταία στιγμή αν έρθεις επί τόπου στα γκισέ των εισιτηρίων. Και βρήκα. Για πρωτάρα δεν είναι και άσχημα……
Με το εισιτήριο στο χέρι και τρισευτυχισμένη πήρα το δρόμο για το Θέατρο.
Το θέατρο που παίζεται το φάντασμα είναι το Her Majesty’s Theatre. Βρίσκεται στην Haysmarket street, έναν θεατρόδρομο στην καρδιά του West Wend. Ο δρόμος ήταν γεμάτος με αφίσες διαφημιζόμενων παραστάσεων, αλλά και γεμάτο με αφίσες από γνωστά πρόσωπα ηθοποιών, που μέχρι τότε πίστευα ότι ήταν Αμερικανοί και όταν τις αντίκρισα, μονολόγησα δυνατά: «Μα καλά και αυτός Άγγλος είναι;»
Έφτασα νωρίς στο θέατρο. Περιεργάστηκα το φουαγιέ. Είχε και μαγαζάκι με αξεσουάρ του φαντάσματος (κυρίως μάσκες).
Η θέση μου ήταν στο θεωρείο (πρώτη σειρά). Δεν ήταν άσχημη. Και οι 18 λίρες ακόμα καλύτερες.
Κάθισα στη θέση μου. Ωραίο Θέατρο. Έβγαλα τη μηχανή μου και άρχισα να βγάζω φωτογραφίες. Μία κυρία που με παρακολουθούσε μου είπε (με φιλικό ύφος) ότι οι φωτογραφίες απαγορεύονται. Την ευχαρίστησα για τη σύσταση και συμπλήρωσα ότι απαγορεύονται από τη στιγμή που θα αρχίσει η παράσταση. Και μάλιστα για να της το αποδείξω αμέσως μετά από αυτή τη στιχομυθία … ζήτησα από έναν ταξιθέτη να με βγάλει μια φωτό με φόντο τη σκηνή και εκείνος το έκανε ευχαρίστως. Ανταλλάξαμε χαμόγελα με την κυρία και κάθισα επιτέλους στη θέση μου.
Και η παράσταση ξεκίνησε...
Άνοιξε η κόκκινη αυλαία και εμφανίστηκε ο θίασος που υποδύονταν … ένα θίασο σε μια όπερα.
Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή: Η υπόθεση εξελίσσεται στο Παρίσι το 19ο αιώνα. Ένας παραμορφωμένος μουσικός ζει κρυμμένος κάτω από την όπερα του Παρισιού. Αποκαλύπτεται όμως στη νεαρή ανερχόμενη σοπράνο Κριστίν, της οποίας γίνεται ο μέντοράς της.. Όταν όμως εκείνη ερωτεύεται τον Ραούλ, το Φάντασμα αντιδρά επικίνδυνα… Ο Ραούλ καλείται να σώσει όχι μόνο την ζωή της Κριστίν αλλά και τους τόσους πολίτες του Παρισιού από το εξοργισμένο Φάντασμα της Όπερας, θέτοντας τα θεμέλια για ένα δραματικό αποκορύφωμα πάνω στη σκηνή!
Στην πρώτη εντυπωσιακή σκηνή δεν κρατήθηκα όμως και με μια αστραπιαία κίνηση έβγαλα μια φωτογραφία. Και μετά έβγαλα και ....δεύτερη και ...τρίτη. Μόνο η κυρία δίπλα μου με πήρε είδηση.
Η παράσταση ήταν εκπληκτική. Τα κοστούμια, τα σκηνικά, ο φωτισμός, η σκηνοθεσία, οι ερμηνείες, η μουσική… Αχ! Αυτή η μουσική. Από τα ωραιότερα θεάματα που έχω δει και έχω ακούσει ποτέ, αν όχι το ωραιότερο. Οι άνθρωποι ξέρουν να κάνουν Θέατρο. Και μόνο για την παρακολούθηση της συγκεκριμένης παράστασης αξίζει ένα ταξίδι στο Λονδίνο. Η παράσταση με καθήλωσε. Θα μπορούσα να την ξαναδώ, και να την ξαναδώ, και να την ξαναδώ!!!
Με απορρόφησε τόσο πολύ το έργο. Είχα μπει τόσο μέσα στην ψυχολογία της πρωταγωνίστριας και συγχρόνως «ένιωθα» τόσο πολύ και το …«κακό φάντασμα». Νομίζω ότι σε κάποια στιγμή μου φύγανε και δάκρυα. Όχι λόγω του ρομαντικού της υπόθεσης, αλλά λόγω του «θεϊκού» της υπόθεσης!
Όταν τελείωσε η παράσταση και ανάψανε τα φώτα βρέθηκα αντικριστά με τη γνωστή διπλανή κυρία, η οποία μου χαμογέλασε και πάλι (ήταν χαμόγελο αποχαιρετισμού), μόνο που αυτή τη φορά πρόσεξα ότι τα μάτια της ήταν κόκκινα. Μάλλον είχε συγκινηθεί και εκείνη με αυτό που είχε παρακολουθήσει.
Κατέβηκα στο φουαγιέ. Δεν μου έκανε καρδιά να φύγω από εκεί. Χάζεψα πολύ ώρα τις φωτογραφίες με τους συντελεστές της παράστασης, που ήταν κρεμασμένες στον τοίχο, αγόρασα το πρόγραμμα, αλλά και μια μικρή ασημένια μάσκα-καρφίτσα για το πέτο.
Βγήκα έξω. Άρχισα να περπατώ με χαμόγελο στα χείλη.
Τι να κάνω τώρα; Σκέφτηκα να πάω πάλι σε γνώριμα λημέρια. Θα περάσω τη γέφυρα και θα πάω πάλι για περπάτημα στη Southbank. Όπου περπάτησα και χθες δηλαδή. Γιατί όχι; Ήταν μια υπέροχη βόλτα, που αφού μου άρεσε τόσο πολύ … θα την ξαναέκανα.
Είχα όμως ένα τεχνικό πρόβλημα. Έπρεπε να επισκεφτώ κάποια τουαλέτα για … φρεσκάρισμα. Ήμουν από το πρωί στους δρόμους.
Ιδέα!
Η Εθνική Πινακοθήκη ήταν ακόμα ανοιχτή και δωρεάν!
Προλαβαίνω να πάω για μια σύντομη επίσκεψη.
Έτσι, ξαναβρέθηκα στην Εθνική Πινακοθήκη, για λόγους όχι και τόσο φιλότεχνους αυτή τη φορά.
Επισκέφτηκα το lady’s room και μετά αφού ήμουν εκεί είπα να δω άλλη μια φορά τον αγαπημένο μου Caravaggio.
Στις 5:00, που έκλεινε πια η Πινακοθήκη βγήκα και εγώ έξω.
Είχα αποφασίσει να πάω στη Southbank, μέσω Big Ben, κάνοντας έναν κύκλο περνώντας από τη γέφυρα Westminster, αφού εχθές είχα περάσει τον Τάμεση από άλλη γέφυρα (την Jubillee).
Βγαίνοντας στην πλατεία είδα συγκεντρωμένο κόσμο στη μια γωνία της. Κατευθύνθηκα προς τα εκεί και είδα ότι ο κόσμος παρακολουθούσε έναν τύπο που είχε ανέβει σε ένα βάθρο και μίλαγε. Δεν ήταν 100% λόγος, αλλά διάλογος, γιατί πολλοί από το κοινό τον προκαλούσαν με ερωτήσεις. Πέσανε και κάτι γελάκια και λίγα χειροκροτήματα… Χαβαλές να γίνεται δηλαδή.
Άφησα την πλατεία και κατέβηκα προς την Whitehall Street, πέρασα μπροστά από το horse quards, κοντοστάθηκα μπροστά από το σπίτι του πρωθυπουργού, είδα το Big Ben από κοντά και έφτασα στη γέφυρα Westminster, τη διέσχισα και συνέχισα παραποτάμια περνώντας μπροστά από το London Eye, το Εθνικό Θέατρο, το Oxo tower, την Tate Modern κτλ.
Kατά τη διάρκεια αυτής της βόλτας είχα παρέα τις διάφορες … παραστάσεις του δρόμου. Το Εθνικό θέατρο είχε βγάλει την σκηνή του κυριολεκτικά στο δρόμο. Παρακολούθησα ένα πολύ ευχάριστο μουσικοχορευτικό show, ολίγον τι ρετρό.
Αλλά και μετά το Θέατρο συνάντησα και άλλα happenings, όπως αυτά:
Μέχρι και τον spiderman συνάντησα:
Αλλά και skaters, που κάνανε τα δικά τους αδιαφορώντας για το κοινό που είχε μαζευτεί και τους χάζευε.
Έκανα μια στάση κάτω από τον oxo tower και πήρα ένα snack που είχα δοκιμάσει την προηγούμενη ημέρα που είχα περάσει από εδώ. Πατατάκια λαχανικών, τα οποία είναι καταπληκτικά.
Χωρίς να το καταλάβω καθώς περπατούσα “μετά άρτων και θεαμάτων” είχα πλησιάσει αρκετά στο Global Theatre.
Παρακαλούσα από μέσα μου να είναι ανοιχτό το μουσείο του. Οι ενδείξεις ήταν καλές, γιατί όσο πλησίαζα, τόσο πιο πολύ κόσμο έβλεπα στο ύψος του Θεάτρου. Όταν έφτασα διαπίστωσα ότι ο μαζεμένος κόσμος δεν ήταν για το μουσείο, αλλά για κάποια παράσταση, που θα ξεκινούσε σε λίγο. Παράσταση; Γιατί όχι;
«Είδα ένα μιούζικαλ. Ας δω και λίγο πρόζα».
Η παράσταση ήταν το «Troilus and Cressida». Ακουστά την είχα. Δεν την πολυήξερα την υπόθεση. Συνήθως πάω και λίγο διαβασμένη στο Θέατρο. Δεν πειράζει. Δεν θα είναι και στα κινέζικα … θα μπορέσω να το παρακολουθήσω φαντάζομαι.
Το Θέατρο ήταν μια ανακατασκευή του Θεάτρου του Shakespeare χτισμένο σε κοντινό σημείο με το κατεστραμμένο αυθεντικό. Κυκλικό κτίσμα ανοιχτού τύπου (δηλ. αν έπιανε βροχή «θα την τρώγαμε»). Υπήρχαν όμως και σκεπαστές θέσεις σε ξύλινους πάγκους στα γύρω από την αρένα θεωρεία.
Εγώ έβγαλα το φθηνό εισιτήριο για την αρένα. Θυμάμαι ότι έκανε 7 λίρες μόνο!
Οι όρθιοι της αρένας την εποχή του Shakespeare … είχαν άποψη για το έργο. Όταν τους άρεσε επεφημούσαν και όταν δεν τους άρεσε εξέφραζαν την άποψή τους και έκαναν και προτάσεις για αλλαγή του σεναρίου … δια βοής!!!
Σήμερα όμως ήταν πιο πολιτισμένα τα πράγματα. Υπήρξε άκρα σιγή από την αρχή μέχρι το τέλος της παράστασης.
Η παράσταση θα πρέπει να ήταν καλή αν κρίνω από το πλήθος κόσμου και τα χειροκροτήματα που έπεφταν κατά καιρούς. Λέω το “θα πρέπει” γιατί πολύ απλά …. δεν κατάλαβα τίποτα. Δεν έπιασα λέξη. Μόνο κάτι ονόματα μέσα μέσα. Και αυτά επειδή ήταν αρχαιοελληνικά! Αφού ανησύχησα για τα Αγγλικά μου. Δεν ήμουν βέβαια ποτέ «αστέρι» στις γλώσσες, αλλά … τόσο πολύ; Να μην μπορώ να καταλάβω κουβέντα; Μου πήρε λίγη ώρα για να καταλάβω ότι η γλώσσα που μιλούσαν οι ηθοποιοί δεν ήταν ακριβώς τα Αγγλικά της Οξφόρδης, που έμαθα εγώ στα θρανία, αλλά μάλλον κάτι σαν …αρχαία Αγγλικά.
Δεν μου έμενε λοιπόν τίποτα άλλο παρά να απολαύσω την ατμόσφαιρα. Να προσπαθήσω να μεταφερθώ στην εποχή. Δεν ήταν και πολύ δύσκολο. Είχα βέβαια και λίγο στο μυαλό μου τις εικόνες από την ταινία «Ερωτευμένος Σέξπιρ». Μόνο που εδώ … μου έλειπαν οι υπότιτλοι…
Η αρένα ήταν κατάμεστη και η παράσταση μου φάνηκε (από τα κοστούμια, τις σκηνές χορού και τις αντιδράσεις των θεατών) λίγο «Αριστοφανική». Ο σκηνοθέτης πρέπει να ήταν επηρεασμένος και λίγο από την αρχαία Ελλάδα.
Τη μισή ώρα που ήμουν εκεί «ρουφούσα» ατμόσφαιρα και την άλλη μισή προσπαθούσα να βρω την κατάλληλη στιγμή ώστε να τραβήξω καμιά φωτογραφία, χωρίς να με αντιληφθούν, αφού και εδώ απαγορεύονταν οι λήψεις. Δύσκολο να το κάνω με το φως της ημέρας και με τόσο κόσμο γύρω μου.
Το μοναδικό προϊόν της προσπάθειάς μου τελικά ήταν αυτό:
Κάποια στιγμή έριξε δυο τρεις ψιχάλες. Αυτόματα οι πολύ προετοιμασμένοι θεατές έβγαλαν από τις τσάντες τους αδιάβροχα τύπου πόντσο και για λίγο υπήρχε μια αναταραχή. Η ομπρέλα που είχα εγώ στην τσάντα μου μάλλον «δεν έπαιζε» να τη χρησιμοποιήσω. Μα σε θέατρο ομπρέλα; Άσε που θα ενοχλούσα τους γύρω μου. Ευτυχώς όμως δεν έβρεξε. Οι δυο ψιχάλες έπεσαν … έτσι… για να δω και εγώ η «Μεσόγεια» πως αντιμετωπίζετε η βροχή από τους ιθαγενείς.
Καθώς με την άκρη του ματιού μου έψαχνα γύρω μου μήπως και βρω κάποιο πεζουλάκι να ξαποστάσω –η ορθοστασία με είχε διαλύσει- είδα πως η ώρα είχε περάσει και μάλλον θα έπρεπε να “την κάνω”. Καλό θα ήταν να προλάβω το προτελευταίο τρένο για Tunbridge Wells και να μην αφήσω τα πράγματα στο όριο του τελευταίου τρένου. Μην μου τύχει τίποτα και ξεμείνω στο Λονδίνο. Ούτως ή άλλως δεν καταλάβαινα και τίποτα και έτσι δεν κινδύνευα να …χάσω την υπόθεση.
Με διακριτικά μικρά βήματα οπισθοχώρησα ως την έξοδο.
Νύχτα βγήκα έξω. Είδα και το γύρω χώρο του θεάτρου χωρίς κόσμο. Ευκαιρία να βγάλω και τις φωτογραφίες μου χωρίς κόσμο με την ησυχία μου.
Ύστερα από αυτήν την εμπειρία έπρεπε να ενημερωθώ για το έργο που μόλις «παρακολούθησα». Έτσι εκ των υστέρων βέβαια έμαθα τα πάντα για το έργο που μόλις είδα.
Πρόκειται για μια ελάχιστα ρομαντική, ερωτική ιστορία μεταξύ του Τρώιλου (γιου του Πρίαμου) και της Χρυσιίδας (κόρης του μάντη Κάλχα) με φόντο τις ίντριγκες και τις έριδες των αρχηγών του ελληνικού στρατού, του Αγαμέμνονα, του Αχιλλέα, του Αίαντα, του Οδυσσέα, του Διομήδη, οι οποίοι παρουσιάζονται από τον Σαίξπηρ όχι απλώς απομυθοποιημένοι αλλά εντελώς γελοιοποιημένοι: αλαζόνες ανόητοι, άνανδροι και άβουλοι.
Τώρα δεν έμενε τίποτα άλλο παρά να πάρω το δρόμο του γυρισμού. Θα προχωρούσα προς το London Bridge station για να πάρω το τρένο. Αυτή τη διαδρομή την είχα κάνει την προηγούμενη ημέρα στα πλαίσια της ξενάγησης μου από την ξαδέλφη μου. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι δεν πρόσεχα και πολύ… στο μάθημα…
Οπότε…
Μετά την Anchor Pub κάτι έγινε και ….ψάχνοντας να βρω το σταθμό …. χάθηκα.
Δεν ήταν αργά, αλλά ήταν νύχτα, ήμουν μόνη μου και μπλέχτηκα κάτω από τις στοές της γέφυρας Southwark. Βρέθηκα κοντά στην Clink Str., η οποία δεν μου φάνηκε και πολύ γνώριμη, με κυρίευσε και λίγο η ανασφάλεια, ένιωθα ότι βρίσκομαι δίπλα σε αποβάθρα του Τάμεση (δηλ. κατά το μυαλό της θειας που είχα μέσα μου.. σε ένα κακόφημο μέρος), ήταν και σκοτάδια και ομολογώ ότι “αγριεύτηκα” λίγο.
Ακόμα και η Southwark Cathedal τη νύχτα ... δείχνει αλλιώς...
Με τα πολλά πάνω κάτω … κατάλαβα ότι δεν έπρεπε να πάρω την Clink str., αλλά την Stoney Str. προκειμένου να περάσω από την αγορά Borough (τον ίδιο δρόμο που είχαμε πάρει και χθες δηλαδή) για να βρω το σταθμό. Και τον βρήκα. Βέβαια και από την Clink να πήγαινα πάλι θα τον έβρισκα το σταθμό, αλλά ελλείψει χάρτη και προετοιμασίας …είπαμε (η θεία από το χωριό).
Από εκεί έφτασα στο Liverpool Street και τελικά πήρα το τελευταίο τρένο για το Royal Tunbridge Wells.
Σαν να μου φάνηκε ότι εκτός από τη χαρά, που είδα στο μάτι της ξαδέλφης μου όταν με είδε, ... είδα και λίγο … έκπληξη … που γύρισα!
Της εξιστόρησα πως πέρασα την ημέρα μου. Το πόσο μου άρεσε το «Φάντασμα της όπερας», (που και εκείνη είχε πάει να το δει) και πόσο δεν κατάλαβα τίποτα από ... Σέξπηρ. Εκείνη δεν είχε δει ποτέ Σεξπιρ και μάλλον την ιντριγκάρησα με αυτά που της είπα. Εντυπωσιάστηκε με τις φωτό που τράβηξα από το θέατρο Her Majestic.
«Καλά! Έβγαλες τη σκηνή με τον πολυέλαιο;» «Πως τα κατάφερες;» Απόρησε με το θράσος μου να βγάλω φωτο την ώρα της παράστασης. Η φωτογραφία από τη σκηνή του Σέξπηρ δεν της έκανε και πολύ εντύπωση. Περίεργο, γιατί εγώ σε αυτήν δυσκολεύτηκα πιο πολύ.
Εκείνης η μέρα ήταν πολύ παραγωγική. Μετά τη βόλτα στο Notting Hill, που είχαμε πάει μαζί το πρωί, «έπεσε» στο διάβασμα και είχε βγάλει πολύ ύλη. Τώρα είχε φτάσει η ώρα της επιβράβευσης και ένα ποτάκι στην pub (που ήταν κάτω από το σπίτι της) ήταν επιβεβλημένο.
Ευτυχώς που σε αυτή τη χώρα ... παντού υπάρχει μία pub...
Το βράδυ με πήρε ο ύπνος ακούγοντας μουσική. Τι άλλο; Andrew Lloyd Webber!!!
Πολύ την ευχαριστήθηκα αυτήν την ημερήσια εκδρομή στο Λονδίνο. Οι λόγοι ήταν πολλοί.
Ο ένας ήταν γιατί είχα ζήσει την εμπειρία να πάω κάπου μόνη μου. Γενικά δεν είμαι μοναχικός τύπος. Θέλω παρέα για να μοιράζομαι τις εμπειρίες μου, αλλά και επειδή φοβάμαι ότι θα βαρεθώ μόνη μου. Σε μια πόλη όπως το Λονδίνο όμως κατάλαβα ότι μπορείς να περάσεις ωραία και μόνος σου και μου άρεσε πάρα αυτό.
Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι κατάφερα και έσβησα κάποια απωθημένα, που σε επόμενο ταξίδι που θα έκανα οπωσδήποτε με παιδιά στο Λονδίνο, δεν θα μπορούσα ίσως να τα κάνω, συνοδευόμενη από αυτά. Έκανα ας πούμε “μεγαλίστικα” πράγματα. Αγορές, Πινακοθήκες, παραστάσεις.
Ο τρίτος λόγος ήταν ότι κάνοντας την «εκδρομή» αυτή μόνη μου, δεν ήμουν τελικά και πολύ φόρτωμα στην ξαδέλφη μου και λογικά είχα ελπίδες να με ξανακαλέσει …
Εδώ τελείωσε η περιγραφή αυτής της ημέρας που με γέμισε τόσο όμορφες αναμνήσεις και εμπειρίες.
Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ και στην πανέμορφη πόλη του Royal Tunbridge Wells, που με φιλοξένησε για τρία βράδια. Μόνο που θα το κάνω … σε επόμενο post!
Οπότε … συνεχίζεται…
Attachments
Last edited:
