Βιετνάμ Μια κορώνα για την τύχη μου

[poised]

Μεταξύ άλλων μας έδειξαν τα περιττώματά τους, τα οποία μύριζαν σαν σανό, χωρίς έντονη γεύση, ίσως λόγω vegan διατροφής.

 

[Παρίσακτος]

View attachment 448294

Δυστυχώς(?) δεν το επιβεβαίωσα προσωπικά, αν κι είχα πάμπολλες ευκαιρίες (ιδίως στα λασπόνερα), οπότε αρκέστηκα στους ειδικούς
Πέρα από την πλάκα, στο Βιετνάμ είναι ονομαστός ο καφές που παράγεται από νυφίτσες (που τρώνε κόκκους καφέ και παράγουν... τη δική τους εκδοχή). Δοκίμασα και τον βρήκα πεντανόστιμο (και δεν είμαι φαν του καφέ).
Αντίστοιχα υπάρχει κι η εκδοχή από ελεφάντινα περιττώματα, που νομίζω είναι ακόμη πιο ακριβή, αλλά δεν έχω προσωπική εμπειρία.

 

[Παρίσακτος]

Chiang Mai, στην πόλη των εκατοντάδων ναών (ΙΙ)

Το απόγευμα, μετά την εκδρομή κι αφότου ξεκουράσαμε για λίγο τα σαρκία μας, επισκεφτήκαμε με τη Ζ. και τον Ν. την Κυριακάτικη αγορά, που έτρωγες νόστιμα και φθηνά (ειδικά κάτι σπρινγκ ρολς να γλείφεις και τα δάχτυλά σου).

Γενικά οι δυο τους μιλούσαν μεταξύ τους στα γαλλικά κι είπα να τεστάρω τις γνώσεις μου, μετά από δέκα χρόνια αχρησίας. Βέβαια μιλούσαν γρήγορα και μασούσαν τα μισά, ιδίως ο Γάλλος. Κι από την άλλη, όλο «ω πουτάν και ω πουτάν», τα ακαδημαϊκά μου γαλλικά δεν με είχαν προετοιμάσει για τέτοιο συρφετό αργκό. Μα πόσο αθυρόστομοι κι αυτοί οι Γάλλοι, θυμάμαι να σκέφτομαι, τη γηπεδική διάλεκτο δεν τη λέμε τυχαία «γαλλικά».

Εκεί πετύχαμε παράσταση με τραγούδια και χορούς παιδιών, που θύμιζε talent show, όπου συγκέντρωναν χρήματα από τον κόσμο. Μου έκανε εντύπωση που ένα κοριτσάκι, που ξεκίνησε με ένα αγγλόφωνο τραγούδι και συνέχισε με δυο ταϊλανδέζικα (μέχρι που φύγαμε), έριχνε συνεχώς ματιές στο κουτί εθελοντικής συνεισφοράς, λες κι αυτό ήταν κάποιου είδους ψήφος σ’ εκείνη. Το πρόσωπό της έλαμψε όταν ένας ηλικιωμένος άνδρας πλησίασε τη σκηνή και της έδωσε ένα χαρτονόμισμα, με την επιδεξιότητα που κι οι δικοί μας παππούδες μας έχωναν στη χούφτα χαρτζιλίκι. Κάποια κορίτσια που χόρευαν, μόλις σταμάταγαν, τρέχανε στην επιτροπή (από κριτές ή διοργανωτές ή εκπροσώπους Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων) και αδειάζανε το κουτί, το περιεχόμενο του οποίου με τόσο κόπο είχαν κερδίσει. Οριακά το λες και παιδική εργασία στη χώρα του χαμογέλου.

Την επόμενη μέρα αποφασίσαμε να δούμε τον δημοφιλέστερο ναό της περιοχής: τον Doi Suthep. Πήραμε songthaew, στο οποίο η Μαροκινή επιχείρησε να κάνει παζάρια, μαθημένη ενδεχομένως στην τέχνη από μικρή. Δεν κατάφερε να κάνει κάτι καλύτερο από 60 μπατ, αλλά τουλάχιστον έκανε τον οδηγό να ξεκινήσει χωρίς να χρειαστεί να περιμένουμε να γεμίσει, οπότε μάλλον πετυχημένο το παζάρι της. Η διαδρομή δεν ήταν και μικρή.

Μεγάλο σύμπλεγμα ναών, θεωρητικά με καλή θέα, πράγμα που δεν καταφέραμε να επιβεβαιώσουμε λόγω νέφους, burning season γαρ, όπου καίνε το έδαφος για να βρούνε μανιτάρια(!) όπως μάθαμε.

Γενικά πολύ χρυσάφι, ήταν από τους πιο πλούσιους ναούς που πετύχαμε.

Αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή πεζοπορία που ξεκινούσε από εκεί κοντά και κατέληγε σε κάποιους άλλους παρατημένους ναούς. Ο Ν. δεν ήταν προετοιμασμένος, φορώντας σαγιονάρες, οπότε τον παρατήσαμε εκεί. Εγώ κι η Ζ. συνεχίσαμε, κάνοντας μια στάση για χυμό (λίτσι φορ έβερ), όπου η Ζ. ζήτησε τρεις φορές «φυσικό χυμό χωρίς ζάχαρη», αλλά μάλλον η έλλειψη ζάχαρης είναι προσβολή στην ταϊλανδέζικη κουλτούρα, οπότε το πήρε όπως το προόριζε η φύση, γλυκό σαν πετιμέζι.

Γενικά πιο γιόλο δεν θυμάμαι να έχω πεζοπορήσει, αλλά για μας είναι η ζωή. Στο μεταξύ ο Ν., που η Ζ. τον είχε γνωρίσει μόλις την προηγούμενη μέρα αν είχα καταλάβει καλά, της έστελνε κατεβατά σαν παρεξηγημένος γκόμενος ότι δεν έπρεπε να συνεχίσουμε χωρίς αυτόν κι έπρεπε να τον έχουμε ενημερώσει για τα πλάνα της εκδρομής μας ώστε να έχει έρθει πιο προετοιμασμένος, ή ακόμη καλύτερα να τα αναβάλαμε.

Το φρούτο ήταν αυτός ο τύπος;

Δεν πτοηθήκαμε βέβαια, κάναμε κανονικά τη βόλτα μας μέσα στο δάσος, μάλιστα περάσαμε κι από τον ναό Wat Umong, που μου έδωσε ένα κλάσμα της εμπειρίας που θα ήταν το Siem Reap. Σαν εγκαταλελειμμένος ναός, με πολλές παγόδες σε χαραμάδες των οποίων ξεφύτρωναν τούφες χορτάρι, υπόγειοι ναοί-τούνελ, όπου ερχόταν κόσμος και προσκυνούσε μπροστά σε χρυσά αγάλματα του Βούδα.

Πέρασα πολύ όμορφα, η παρέα είναι πάντα σημαντικές σε τέτοιες δραστηριότητες. Θα φεύγαμε κι οι δυο για Μπανγκόκ με λεωφορείο το ίδιο βράδυ, οπότε το απόγευμα πήραμε μαζί grab. Η οδηγός μας ήταν μάλλον νέα (σε εμπειρία, όχι απλώς σε ηλικία), καθώς έκανε κανά εφτάλεπτο να κάνει αναστροφή σε έναν δρόμο που δεν περνούσαν αυτοκίνητα. Η διαδρομή ήταν 89 μπατ, η Ζ. άφησε 100+5+2+2=109, όπως θα άφηνε ένας Έλληνας που κάνει την πράξη ελπίζοντας να λάβει ένα εικοσόμπατο. Αντ’ αυτού της επιστράφησαν 20 μπατ σε μονόλεπτα (δηλαδή ούτε καν να τις επιστρέψει τα 9 περισσευούμενα μπατ όπως τα παράλαβε). Το «πλάκα μου κάνεις;» στο πρόσωπο της Ζ. ήταν παραπάνω από εμφανές αλλά η οδηγός δεν έδωσε σημασία.

Συνολικά ένα γεμάτο τριήμερο χωρίς κάποιο ευτράπελο. Αποχαιρέτισα τον Βορρά της Ταϊλάνδης, έτοιμος να απολαύσω και το βαρύ της πυροβολικό, τα τροπικά νησιά.

 

[evaT]

Άντε να πάρεις μπρος ξανά. Μέχρι να τελειώσεις την ιστορία θα μας ξαναβρεί πανδημία.