hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.443
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Αετοφωλιές
Είμασταν έτοιμοι πλέον να κατακτήσουμε και την ύπαιθρο της Υεμένης.
Στην περίπτωσή μας θέλοντας να αποφύγουμε κερατιάτικες χρεώσεις πρακτορείων, συμφωνήσαμε να αγκαζάρουμε μόνο αμάξι κι οδηγό μέσω του ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου Arabia Felix. Για διαμονή θα κάναμε επιτόπια έρευνα και θα επιλέγαμε αναλόγως γούστου και βαλαντίου.
Ξεκινήσαμε βαρύτεροι κατά μια βαλίτσα (η δικιά μου άρτι αφιχθείσα από το Dubai) και μία στίβα φωτοτυπίες «αδειών»...
Αν οι φωτοτυπίες «αδειών» γεννούν απορίες, ευθύς να σας τις λύσω.
Το κοσμοσωτήριον έτος 2006 αν κανείς επισκεπτόταν την Υεμένη κι αποφάσιζε να οργώσει την επαρχία, την ευθύνη αναλάμβανε αποκλειστικά ταξιδιωτικό πρακτορείο. Αυτό με τη σειρά του καθορίζοντας το πρόγραμμα μετακίνησης έπρεπε να ενημερώσει τις αρχές εκδίδοντας σχετικές «άδειες» που αναπαρήγαγε σε άπειρο αριθμό φωτοτυπιών.
Όπου μπλόκο στρατού ή αστυνομίας, αφήναμε κι από μία φωτοτυπία σαν στίγμα. Διότι σου λέει, αν τίποτα φύλαρχοι σε απαγάγουν, να ξέρουμε πού χάθηκαν τα ίχνη σου.
Eκείνες τις εποχές βέβαια οι απαγωγές στην Υεμένη είχαν έναν... ρομαντισμό: οι απαγωγείς φύλαρχοι απαιτούσαν ως λύτρα δρόμους ή σχολειά για τα χωριά τους. Μέχρι να επέλθει συμφωνία σε φρόντιζαν σαν μαχαραγιά, σε καλοταΐζανε και σε ποτίζανε. Ουδεμία σχέση σήμερα, με τη τύχη που σου επιφυλάσσεται ως πρωταγωνιστή στο youtube στο έργο «Η σιωπή του αμνού»
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό... Σε συγκεκριμένες διαδρομές ήταν απαραίτητη η συνοδεία στρατού. Μας κατσικωνόταν ο φαντάρος εντός του τζιπ με το όπλο επ’ώμου, τάχαμου ότι διασφαλίζει την ασφάλειά μας από επιβολή αλλοφύλων. Πώληση προστασίας εννοείται με το αζημίωτο, κάτι που έκανε τον προϋπολογισμό να χάσει τον ισοσκελισμό του (μαζί με τα νεύρα μου) από τα συχνά νταβατζομπαξίσια.
Αποχαιρετήσαμε γοητευμένοι την Sana’a και ξεχυθήκαμε στους δρόμους που οδηγούσαν στα δυτικά της χώρας.
Εμείς, ο Σουλτάν και η... lulu.
Προσοχή όχι η LULLU μας
, αλλά lulu, ό,τι κι αν σημαίνει στα αραβικά.
Διότι το τζιπ διέθετε μεν μαγνητόφωνο, αλλά μία και μοναδική κασέτα με υεμενίτικη μουσική. Αυτή η κασέτα όπως αντιλαμβάνεστε έπαιζε ασταμάτητα. Κι απ’όλο το ρεπερτόριο που αναγκαστικά εμπεδώσαμε, μας καρφώθηκε στο μυαλό το άσμα με το ρεφραίν lulu. Δώσ’του lulu την πρωΐαν, γλέντια με lulu την μεσημβρίαν, lulu συνοδεία ημών των παράτονων την εσπέραν, κοντέψαμε να πάθουμε luluπαράκρουση μέχρι το τέλος του ταξιδιού. Διασφάλισε πάντως το τσακίρ κέφι, γιατί ως ευσεβής μουσουλμανική χώρα η Υεμένη δεν φημίζεται για ξέφρενες μπαρότσαρκες.
Mερικά χιλιόμετρα εκτός πρωτευούσης απλώνεται το καταπράσινο από τις φυτείες κατ Wadi Dhahr, όπου κάναμε στάση στο σκονισμένο αλλά γραφικό χωριόSuq al-Wadi.
Εδώ το κύριο αξιοθέατο είναι το παραμυθένιο παλάτι Dar al-Hajar, εμβληματικό μνημείο για την Υεμένη.
Που όπως όλα τα εμβληματικά μνημεία παγκοσμίως απαθανατίζεται σε καρτποστάλ, χαρτονομίσματα, ετικέττες μπουκαλιών νερού ή πουλιέται ως διακοσμητική γύψινη ρέπλικα κι άλλα ευφάνταστα
Αυτό που κάνει το κτίριο τόσο ελκυστικό είναι αφενός η υποδειγματική παραδοσιακή αρχιτεκτονική του κι αφετέρου το ότι μοιάζει να ξεφυτρώνει πάνω στο βράχο που χτίστηκε. Ένα μοναχικό κτίσμα σε μια ήρεμη όαση πρασίνου όπως είναι το Wadi Dhahr.
Στα χρόνια τα παλιά η Υεμένη δεν είχε βασιλιά ή πρόεδρο. Αντ 'αυτού, η ηγεσία της χώρας στηριζόταν στους ώμους ενός Ιμάμη, του ισλαμικού πνευματικού ηγέτη. H αυτού εξοχότης, ο Ιμάμης της ισλαμικής σέχτας των Zaydis και κυβερνήτης των πιστών, Amir al-Mumenin al-Mutawakkil 'Ala Allah Rab ul-Alamin Imam Yahya bin al-Mansur Bi'llah Muhammad Hamidaddin (όλος αυτός ο σιδηρόδρομος) έχτισε το παλάτι το 1930 ως θερινή κατοικία του, μέχρι που απεδήμησεν εις τας αγκάλας του Αλλάχ μετά από δολοφονική απόπειρα εναντίον του από αντίπαλη φυλή. Το παλάτι έκτοτε ανακαινίστηκε και λειτούργησε πια ως μουσείο.
Η επίσκεψη στο εσωτερικό του κρίθηκε επιβεβλημένη κι ήταν σχετικά ενδιαφέρουσα. Το πενταόροφο κτήριο έχει αρκετά δωμάτια που συνδεέονται μ'ένα σωρό σκάλες. Λίγα από αυτά ήταν επιπλωμένα. Επισκεφθήκαμε τη κουζίνα, τις αποθήκες, χώρους για τις γυναίκες, δωμάτια όπου ο Ιμάμης συναντούσε VIPS και φίλους. Το καλύτερο σημείο η ταράτσα του παλατιού με απρόσκοπτη θέα προς το wadi. Κοινώς ο Ιμάμης περνούσε φίνα στας εξοχάς.
Νοσταλγικές φωτογραφίες αλλοτινών καιρών διακοσμούσαν τους γυμνούς τοίχους, αλλά ο φύλακας του μνημείου δεν φάνηκε να κατέχει διπλώματα στις ξένες γλώσσες για να μας ξεναγήσει εις βάθος. Έτσι αρκεστήκαμε στις οπτικές εντυπώσεις.
Συνεχίσαμε στα παρακείμενα χωριά Thula, Shibam & Kawkaban.
Πρώτος σταθμός, η Τhula, χτισμένη στους πρόποδες ενός δραματικού βράχου από γρανίτη που χρονολογείται από την περίοδο του αρχαίου βασιλείου τωνΧιμιαριτών (1 αι. μΧ). Κερδίζει άνετα τη πρωτιά σε φωτογένεια και δεν είναι τυχαίο που φλερτάρει με την ανακήρυξή της σε Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, τίτλο που ήδη απολαμβάνει σε εθνικό επίπεδο.
Στο βράχο φωλιάζει το φρούριο Husn al-Ghurab. Εκεί υπάρχουν ερείπια τειχών, πύργων και σπιτιών γύρω από μεγάλες δεξαμενές, όμως η πρόσβαση από το ανωφερές μονοπάτι ήταν επισφαλής και δεν το αποτολμήσαμε.
Το καλοδιατηρημένο χωριό περιβάλλεται από πλατύ τείχος με παρατηρητήρια και πύλες.
Τα 600 περίπου τριόροφα ή πενταόροφα πέτρινα σπίτια, όλα ίδιας εξαιρετικής αισθητικής, στοιβιάζονται το ένα δίπλα στο άλλο αφήνοντας κενά μόνο για τα στενά σοκάκια.
Οι επάλξεις, τα τζαμιά που κάποια χρονολούνται από το 12ο αιώνα, τα μαυσωλεία, το πρώην ανάκτορο του ιμάμη, οι στέρνες από το 15ο αιώνα, τα χαμάμ και τα σουκ, όλα ολοκληρώνουν την εικόνα μιας μεσαιωνικής πόλης, που δεν έχει χάσει τίποτα από την αυθεντικότητά της.
Το σκηνικό συμπλήρωνε με πινελιές η ανθρώπινη παρουσία, κάποια παιδιά εδώ κι εκεί, μια γιαγιά τυλιγμένη στη πολύχρωμα φορεσιά της.
Στα 2300 μέτρα στις παρυφές του βουνού Jebel Kawkaban είναι το Shibam. Ατυχώς δεν μπορέσαμε να εκτιμήσουμε δεόντως την ιστορικότητά του που χάνεται στα βάθη των αιώνων. Μόνο τον μιναρέ του Μεγάλου Τζαμιού απαθανατίσαμε, καθώς όλοι μα όλοι οι επισκέπτες κατ’επιταγήν των οδηγών τους υποκύπτουν στο πειρασμό να δοκιμάσουν σπιτική κουζίνα στο Hameda Tourist Hotel and Restaurant.
Στο ευρύχωρο divan καθισμένοι πάνω στις μαξιλάρες απολαύσαμε τα καλούδια που υποθέτω με αξιοθαύμαστη επιμέλεια μαγειρεύει καθημερινά κι απαράλλαχτα η οικογένεια (τα ίδια έφαγα κάποια χρόνια μετά σαν ξαναβρέθηκα εκεί).
Αντιθέτως η ακρόπολη του Kawkaban φαντάζει σαν αετοφωλιά στην κορφή του Jebel Kawkaban.
To χωριό φάνηκε έρημο, διάσπαρτα τα σπίτια ανάμεσα στους χωμάτινους δρόμους, όμως αυτό που αποζημιώνει τον επισκέπτη δεν είναι τόσο η αρχιτεκτονική του όσο η εκπληκτική θέα του προς το χωριό Shibam (που βρίσκεται ακριβώς από κάτω του) αλλά κι ολάκερη τη κοιλάδα. Πρωτεύουσα δυναστείας τον 15ο αιώνα, σήμερα είναι το φάντασμα του μεγαλείου του, με μόνους μάρτυρες τις εντυπωσιακές στέρνες που εξασφάλιζαν νερό για τους κατοίκους εκείνα τα χρόνια.
Το δειλινό μας βρήκε αραχτούς στο αναπαυτικό mafraj δίκην σκηνής βεδουίνων του ξενοδοχείου στη πόλη Αl-Mahwit όπου καταλύσαμε.
Η επόμενη μέρα ήταν σαν πέταγμα αετού πάνω από τις βουνοκορφές της Υεμένης. Την οροσειρά Haraz.
Βαθειά γόνιμα wadis εναλλάσσονταν με γυμνές απότομες κορφές.
Κι εκεί σαν αετοφωλιές σκαρφαλωμένα μικρά χωριά με πυργόσπιτα.
Η γυμνή άγρια ομορφιά του τοπίου μας είχαν καθηλώσει.
Φτάσαμε κατά το μεσημεράκι στο μοναδικό κατάλυμμα της περιοχής.
Ένα παραδοσιακό πυργόσπιτο όπου τα δωμάτια μας επιφύλασαν σπαρτάτικες ανέσεις. Δυό στρώματα πεταμένα στο πάτωμα και μια μικροσκοπική τουαλέτα όπου το καζανάκι ήταν εκτός λειτουργίας.
Μαζί μ’ένα γκρουπ γερμανών τουριστών που κατέφθασε παράλληλα με μας κάναμε κυριολεκτικά κατάληψη του ξενοδοχείου. Προς τιμήν του γοτθικού γκρουπ η διεύθυνση του «ξενοδοχείου» μαζί με το μεσημεριανό προσέφερε και φολκλορικό θέαμα χορού με τζαμπίγιες, κάτι που δεν χάσαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε. Οι γότθοι ποσώς έδειξαν ενδιαφέρον για τη παρουσία μας. Η μόνη που ενδιαφέρθηκε ν‘ανταλλάξει δυο κουβέντες μαζί μας ήταν μια μεσήλικη κυρία, που αποδείχθηκε ότι ήταν...τουρκάλα!
Μετά τον άρτον και τα θεάματα. ο Σουλτάν μας πήγε για επίσκεψη στο Al-Khutaybπου είναι προσκυνηματικός τόπος αφιερωμένος σ’ένα μουσουλμάνο ιεροκήρυκα του 12ου αιώνα. Μηδενικό ενδιαφέρον. Αφενός τα κτήρια φάνταζαν σύγχρονα κι απελπιστικά παράταιρα με τα απαράμιλλης αισθητικής πυργόσπιτα, αφετέρου η είσοδος σε αλλόθρησκους ήταν απαγορευμένη.
Μεταβολή και επίσκεψη στο χωριό Al Hajjara.
Αχ αχ... Αυτό το χωριό μπήκε στη ψυχή μου. Δικαίως χαρακτηρίζεται ως ένα από τα ομορφότερα χωριά της Υεμένης.
Δεν είναι μόνο η προνομιακή του θέση, αλλά και τα εκπληκτικά πυργόσπιτα που φτάνουν μέχρι και τους 8 ορόφους! Βλέποντάς το πανοραμικά είχα την αίσθηση ότι έκανα ταξίδι πίσω στο χρόνο, ότι ζούσα κάτι από μυθικό, βιβλικό σκηνικό, ειδικά σαν μαυροφορεμένες φιγούρες ανέβαιναν τα σκαλιά προς την είσοδο του χωριού.
Για ένα άγνωστο λόγο όμως, όντας μόνοι χωρίς τον Σουλτάν, αισθανθήκαμε μια ανόητη ανασφάλεια να επισκεφθούμε και το εσωτερικό του κι έτσι προτιμήσαμε να πάρουμε ποδαράτοι το δρόμο της επιστροφής στο ξενοδοχείο μας.
Το βράδυ μαζί με το δείπνο επαναλήφθηκε το φολκλορικό show με τη διαφορά ότι τώρα υπήρξε και συμμετοχή κοινού. Οι χορευτές τραβολογάγανε τις ευτραφείς μεσήλικες γερμανίδες να λικνιστούν μαζί τους, εστιάζοντας ανερυθρίαστα στα χυμώδη στήθια τους που πάλλονταν δονούμενα στους ανατολίτικους ρυθμούς.
Δεν μπορούσαμε βέβαια ν’αφήσουμε το θέαμα ασχολίαστο, γελώντας με τη καρδιά μας...
Είμασταν έτοιμοι πλέον να κατακτήσουμε και την ύπαιθρο της Υεμένης.
Στην περίπτωσή μας θέλοντας να αποφύγουμε κερατιάτικες χρεώσεις πρακτορείων, συμφωνήσαμε να αγκαζάρουμε μόνο αμάξι κι οδηγό μέσω του ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου Arabia Felix. Για διαμονή θα κάναμε επιτόπια έρευνα και θα επιλέγαμε αναλόγως γούστου και βαλαντίου.
Ξεκινήσαμε βαρύτεροι κατά μια βαλίτσα (η δικιά μου άρτι αφιχθείσα από το Dubai) και μία στίβα φωτοτυπίες «αδειών»...
Αν οι φωτοτυπίες «αδειών» γεννούν απορίες, ευθύς να σας τις λύσω.
Το κοσμοσωτήριον έτος 2006 αν κανείς επισκεπτόταν την Υεμένη κι αποφάσιζε να οργώσει την επαρχία, την ευθύνη αναλάμβανε αποκλειστικά ταξιδιωτικό πρακτορείο. Αυτό με τη σειρά του καθορίζοντας το πρόγραμμα μετακίνησης έπρεπε να ενημερώσει τις αρχές εκδίδοντας σχετικές «άδειες» που αναπαρήγαγε σε άπειρο αριθμό φωτοτυπιών.
Όπου μπλόκο στρατού ή αστυνομίας, αφήναμε κι από μία φωτοτυπία σαν στίγμα. Διότι σου λέει, αν τίποτα φύλαρχοι σε απαγάγουν, να ξέρουμε πού χάθηκαν τα ίχνη σου.
Eκείνες τις εποχές βέβαια οι απαγωγές στην Υεμένη είχαν έναν... ρομαντισμό: οι απαγωγείς φύλαρχοι απαιτούσαν ως λύτρα δρόμους ή σχολειά για τα χωριά τους. Μέχρι να επέλθει συμφωνία σε φρόντιζαν σαν μαχαραγιά, σε καλοταΐζανε και σε ποτίζανε. Ουδεμία σχέση σήμερα, με τη τύχη που σου επιφυλάσσεται ως πρωταγωνιστή στο youtube στο έργο «Η σιωπή του αμνού»
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό... Σε συγκεκριμένες διαδρομές ήταν απαραίτητη η συνοδεία στρατού. Μας κατσικωνόταν ο φαντάρος εντός του τζιπ με το όπλο επ’ώμου, τάχαμου ότι διασφαλίζει την ασφάλειά μας από επιβολή αλλοφύλων. Πώληση προστασίας εννοείται με το αζημίωτο, κάτι που έκανε τον προϋπολογισμό να χάσει τον ισοσκελισμό του (μαζί με τα νεύρα μου) από τα συχνά νταβατζομπαξίσια.
Αποχαιρετήσαμε γοητευμένοι την Sana’a και ξεχυθήκαμε στους δρόμους που οδηγούσαν στα δυτικά της χώρας.
Εμείς, ο Σουλτάν και η... lulu.
Προσοχή όχι η LULLU μας
, αλλά lulu, ό,τι κι αν σημαίνει στα αραβικά.Διότι το τζιπ διέθετε μεν μαγνητόφωνο, αλλά μία και μοναδική κασέτα με υεμενίτικη μουσική. Αυτή η κασέτα όπως αντιλαμβάνεστε έπαιζε ασταμάτητα. Κι απ’όλο το ρεπερτόριο που αναγκαστικά εμπεδώσαμε, μας καρφώθηκε στο μυαλό το άσμα με το ρεφραίν lulu. Δώσ’του lulu την πρωΐαν, γλέντια με lulu την μεσημβρίαν, lulu συνοδεία ημών των παράτονων την εσπέραν, κοντέψαμε να πάθουμε luluπαράκρουση μέχρι το τέλος του ταξιδιού. Διασφάλισε πάντως το τσακίρ κέφι, γιατί ως ευσεβής μουσουλμανική χώρα η Υεμένη δεν φημίζεται για ξέφρενες μπαρότσαρκες.
Mερικά χιλιόμετρα εκτός πρωτευούσης απλώνεται το καταπράσινο από τις φυτείες κατ Wadi Dhahr, όπου κάναμε στάση στο σκονισμένο αλλά γραφικό χωριόSuq al-Wadi.
Εδώ το κύριο αξιοθέατο είναι το παραμυθένιο παλάτι Dar al-Hajar, εμβληματικό μνημείο για την Υεμένη.
Που όπως όλα τα εμβληματικά μνημεία παγκοσμίως απαθανατίζεται σε καρτποστάλ, χαρτονομίσματα, ετικέττες μπουκαλιών νερού ή πουλιέται ως διακοσμητική γύψινη ρέπλικα κι άλλα ευφάνταστα
Αυτό που κάνει το κτίριο τόσο ελκυστικό είναι αφενός η υποδειγματική παραδοσιακή αρχιτεκτονική του κι αφετέρου το ότι μοιάζει να ξεφυτρώνει πάνω στο βράχο που χτίστηκε. Ένα μοναχικό κτίσμα σε μια ήρεμη όαση πρασίνου όπως είναι το Wadi Dhahr.
Στα χρόνια τα παλιά η Υεμένη δεν είχε βασιλιά ή πρόεδρο. Αντ 'αυτού, η ηγεσία της χώρας στηριζόταν στους ώμους ενός Ιμάμη, του ισλαμικού πνευματικού ηγέτη. H αυτού εξοχότης, ο Ιμάμης της ισλαμικής σέχτας των Zaydis και κυβερνήτης των πιστών, Amir al-Mumenin al-Mutawakkil 'Ala Allah Rab ul-Alamin Imam Yahya bin al-Mansur Bi'llah Muhammad Hamidaddin (όλος αυτός ο σιδηρόδρομος) έχτισε το παλάτι το 1930 ως θερινή κατοικία του, μέχρι που απεδήμησεν εις τας αγκάλας του Αλλάχ μετά από δολοφονική απόπειρα εναντίον του από αντίπαλη φυλή. Το παλάτι έκτοτε ανακαινίστηκε και λειτούργησε πια ως μουσείο.
Η επίσκεψη στο εσωτερικό του κρίθηκε επιβεβλημένη κι ήταν σχετικά ενδιαφέρουσα. Το πενταόροφο κτήριο έχει αρκετά δωμάτια που συνδεέονται μ'ένα σωρό σκάλες. Λίγα από αυτά ήταν επιπλωμένα. Επισκεφθήκαμε τη κουζίνα, τις αποθήκες, χώρους για τις γυναίκες, δωμάτια όπου ο Ιμάμης συναντούσε VIPS και φίλους. Το καλύτερο σημείο η ταράτσα του παλατιού με απρόσκοπτη θέα προς το wadi. Κοινώς ο Ιμάμης περνούσε φίνα στας εξοχάς.
Νοσταλγικές φωτογραφίες αλλοτινών καιρών διακοσμούσαν τους γυμνούς τοίχους, αλλά ο φύλακας του μνημείου δεν φάνηκε να κατέχει διπλώματα στις ξένες γλώσσες για να μας ξεναγήσει εις βάθος. Έτσι αρκεστήκαμε στις οπτικές εντυπώσεις.
Συνεχίσαμε στα παρακείμενα χωριά Thula, Shibam & Kawkaban.
Πρώτος σταθμός, η Τhula, χτισμένη στους πρόποδες ενός δραματικού βράχου από γρανίτη που χρονολογείται από την περίοδο του αρχαίου βασιλείου τωνΧιμιαριτών (1 αι. μΧ). Κερδίζει άνετα τη πρωτιά σε φωτογένεια και δεν είναι τυχαίο που φλερτάρει με την ανακήρυξή της σε Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, τίτλο που ήδη απολαμβάνει σε εθνικό επίπεδο.
Στο βράχο φωλιάζει το φρούριο Husn al-Ghurab. Εκεί υπάρχουν ερείπια τειχών, πύργων και σπιτιών γύρω από μεγάλες δεξαμενές, όμως η πρόσβαση από το ανωφερές μονοπάτι ήταν επισφαλής και δεν το αποτολμήσαμε.
Το καλοδιατηρημένο χωριό περιβάλλεται από πλατύ τείχος με παρατηρητήρια και πύλες.
Τα 600 περίπου τριόροφα ή πενταόροφα πέτρινα σπίτια, όλα ίδιας εξαιρετικής αισθητικής, στοιβιάζονται το ένα δίπλα στο άλλο αφήνοντας κενά μόνο για τα στενά σοκάκια.
Οι επάλξεις, τα τζαμιά που κάποια χρονολούνται από το 12ο αιώνα, τα μαυσωλεία, το πρώην ανάκτορο του ιμάμη, οι στέρνες από το 15ο αιώνα, τα χαμάμ και τα σουκ, όλα ολοκληρώνουν την εικόνα μιας μεσαιωνικής πόλης, που δεν έχει χάσει τίποτα από την αυθεντικότητά της.
Το σκηνικό συμπλήρωνε με πινελιές η ανθρώπινη παρουσία, κάποια παιδιά εδώ κι εκεί, μια γιαγιά τυλιγμένη στη πολύχρωμα φορεσιά της.
Στα 2300 μέτρα στις παρυφές του βουνού Jebel Kawkaban είναι το Shibam. Ατυχώς δεν μπορέσαμε να εκτιμήσουμε δεόντως την ιστορικότητά του που χάνεται στα βάθη των αιώνων. Μόνο τον μιναρέ του Μεγάλου Τζαμιού απαθανατίσαμε, καθώς όλοι μα όλοι οι επισκέπτες κατ’επιταγήν των οδηγών τους υποκύπτουν στο πειρασμό να δοκιμάσουν σπιτική κουζίνα στο Hameda Tourist Hotel and Restaurant.
Στο ευρύχωρο divan καθισμένοι πάνω στις μαξιλάρες απολαύσαμε τα καλούδια που υποθέτω με αξιοθαύμαστη επιμέλεια μαγειρεύει καθημερινά κι απαράλλαχτα η οικογένεια (τα ίδια έφαγα κάποια χρόνια μετά σαν ξαναβρέθηκα εκεί).
Αντιθέτως η ακρόπολη του Kawkaban φαντάζει σαν αετοφωλιά στην κορφή του Jebel Kawkaban.
To χωριό φάνηκε έρημο, διάσπαρτα τα σπίτια ανάμεσα στους χωμάτινους δρόμους, όμως αυτό που αποζημιώνει τον επισκέπτη δεν είναι τόσο η αρχιτεκτονική του όσο η εκπληκτική θέα του προς το χωριό Shibam (που βρίσκεται ακριβώς από κάτω του) αλλά κι ολάκερη τη κοιλάδα. Πρωτεύουσα δυναστείας τον 15ο αιώνα, σήμερα είναι το φάντασμα του μεγαλείου του, με μόνους μάρτυρες τις εντυπωσιακές στέρνες που εξασφάλιζαν νερό για τους κατοίκους εκείνα τα χρόνια.
Το δειλινό μας βρήκε αραχτούς στο αναπαυτικό mafraj δίκην σκηνής βεδουίνων του ξενοδοχείου στη πόλη Αl-Mahwit όπου καταλύσαμε.
Η επόμενη μέρα ήταν σαν πέταγμα αετού πάνω από τις βουνοκορφές της Υεμένης. Την οροσειρά Haraz.
Βαθειά γόνιμα wadis εναλλάσσονταν με γυμνές απότομες κορφές.
Κι εκεί σαν αετοφωλιές σκαρφαλωμένα μικρά χωριά με πυργόσπιτα.
Η γυμνή άγρια ομορφιά του τοπίου μας είχαν καθηλώσει.
Φτάσαμε κατά το μεσημεράκι στο μοναδικό κατάλυμμα της περιοχής.
Ένα παραδοσιακό πυργόσπιτο όπου τα δωμάτια μας επιφύλασαν σπαρτάτικες ανέσεις. Δυό στρώματα πεταμένα στο πάτωμα και μια μικροσκοπική τουαλέτα όπου το καζανάκι ήταν εκτός λειτουργίας.
Μαζί μ’ένα γκρουπ γερμανών τουριστών που κατέφθασε παράλληλα με μας κάναμε κυριολεκτικά κατάληψη του ξενοδοχείου. Προς τιμήν του γοτθικού γκρουπ η διεύθυνση του «ξενοδοχείου» μαζί με το μεσημεριανό προσέφερε και φολκλορικό θέαμα χορού με τζαμπίγιες, κάτι που δεν χάσαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε. Οι γότθοι ποσώς έδειξαν ενδιαφέρον για τη παρουσία μας. Η μόνη που ενδιαφέρθηκε ν‘ανταλλάξει δυο κουβέντες μαζί μας ήταν μια μεσήλικη κυρία, που αποδείχθηκε ότι ήταν...τουρκάλα!
Μετά τον άρτον και τα θεάματα. ο Σουλτάν μας πήγε για επίσκεψη στο Al-Khutaybπου είναι προσκυνηματικός τόπος αφιερωμένος σ’ένα μουσουλμάνο ιεροκήρυκα του 12ου αιώνα. Μηδενικό ενδιαφέρον. Αφενός τα κτήρια φάνταζαν σύγχρονα κι απελπιστικά παράταιρα με τα απαράμιλλης αισθητικής πυργόσπιτα, αφετέρου η είσοδος σε αλλόθρησκους ήταν απαγορευμένη.
Μεταβολή και επίσκεψη στο χωριό Al Hajjara.
Αχ αχ... Αυτό το χωριό μπήκε στη ψυχή μου. Δικαίως χαρακτηρίζεται ως ένα από τα ομορφότερα χωριά της Υεμένης.
Δεν είναι μόνο η προνομιακή του θέση, αλλά και τα εκπληκτικά πυργόσπιτα που φτάνουν μέχρι και τους 8 ορόφους! Βλέποντάς το πανοραμικά είχα την αίσθηση ότι έκανα ταξίδι πίσω στο χρόνο, ότι ζούσα κάτι από μυθικό, βιβλικό σκηνικό, ειδικά σαν μαυροφορεμένες φιγούρες ανέβαιναν τα σκαλιά προς την είσοδο του χωριού.
Για ένα άγνωστο λόγο όμως, όντας μόνοι χωρίς τον Σουλτάν, αισθανθήκαμε μια ανόητη ανασφάλεια να επισκεφθούμε και το εσωτερικό του κι έτσι προτιμήσαμε να πάρουμε ποδαράτοι το δρόμο της επιστροφής στο ξενοδοχείο μας.
Το βράδυ μαζί με το δείπνο επαναλήφθηκε το φολκλορικό show με τη διαφορά ότι τώρα υπήρξε και συμμετοχή κοινού. Οι χορευτές τραβολογάγανε τις ευτραφείς μεσήλικες γερμανίδες να λικνιστούν μαζί τους, εστιάζοντας ανερυθρίαστα στα χυμώδη στήθια τους που πάλλονταν δονούμενα στους ανατολίτικους ρυθμούς.
Δεν μπορούσαμε βέβαια ν’αφήσουμε το θέαμα ασχολίαστο, γελώντας με τη καρδιά μας...
Last edited:
Αχ το είπα και φχαριστήθηκα.
