hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.443
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Tσάι στου Παζολίνι
O Mπαρμπα Πάνος αισθάνθηκε να αιωρείται σαν αετός πάνω από τις βουνοκορφές της Υεμένης.
Ζύγιασε τα φτερά του προσεκτικά στον αέρα κι αφού χόρτασε το μάτι του τις αετοφωλιές-χωριά, άρχισε την κάθοδό του προς τις δυτικές ακτές της χώρας πετώντας πάνω από ρεματιές όπου οι καλοκυράδες έκαναν τη μπουγάδα τους.
Η εμποροζωοπανήγυρη στο σκονισμένο Beit al-Faqih αποτελεί από τα αξιοθέατα της διαδρομής στο δρόμο προς την Ερυθρά Θάλασσα.
Δεν καταφέραμε να δούμε κάτι από τη πόλη καθώς χαθήκαμε ανάμεσα στο πλήθος. Τα πάντα ήταν προς πώληση, οι δρόμοι ασφυκτιούσαν από κίνηση, όμως εκείνο που είχε περισσό ενδιαφέρον ήταν το παζάρι των ζώων.
Σ’ένα πανδαιμόνιο από βελάσματα, μουγκρίσματα, ανθρώπινες φωνές, κατσίκια, γελάδια αλλά και πανάκριβες καμήλες ήταν προς κοινή θέα και διαθέσιμα προς πώληση. Επικρατούσε ένα αλαλούμ, συχνά έκανες προσπάθεια ν’ ανοίξεις δρόμο ανάμεσα από σώματα και ζώα, πατώντας πάνω σ’ενα στρώμα χώματος ανάμεικτο με σκουπίδια και κοπριά.
Ο συνταξιδιώτης μου αισθάνθηκε δυσφορία κι ανασφάλεια. Είμασταν κατάμονοι, κραδαίνοντας μηχανές στα χέρια ανάμεσα σ’ένα πλήθος που επιδιδόταν σε μια φρενίτιδα αγοραπωλησίας.
Ευτυχώς κανενός παρανοϊκού μυαλού δεν ξύπνησε η ιδέα ότι η απαγωγή δύο ελλήνων ήταν αρκούντως προσοδοφόρα. Εν έτει 2006 επικρατούσε η ψευδαίσθηση ευημερίας και θα μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε από τις τράπεζες ένα απαγωγοδάνειο για να καλύψουμε τα λύτρα.
Στην επίπεδη, σκονισμένη πόλη της Zabid μέσα στη ζέστη του καταμεσήμερου κάναμε την επόμενη στάση. Μια πόλη που έχει χαρακτηριστεί σαν Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO (απειλούμενο) και θεωρείται από τα πιο θερμά σημεία του πλανήτη. Ιδρύθηκε το 819 μΧ, σύντομα έγινε κέντρο Ισλαμικών και λοιπών επιστημονικών σπουδών. Κυκλική σε σχήμα, είναι ένας λαβύρινθος από σοκκάκια.
Λίγα θυμίζουν τα αλλοτινά μεγαλεία. Τον 14ο αιώνα υπήρχαν πάνω από 230 τζαμιά και μαντράσσες (κορανικές σχολές), σήμερα απομένουν 86 συνολικά. Τα τείχη που κύκλωναν την πόλη είναι ερείπια, μόνο τέσσερις πύλες στέκουν ακόμα, ενώ τα περίφημα παλιά σουκ δεν σφύζουν από ζωή. Στα παλιά χρόνια ήταν διαμορφωμένη σε γειτονιές ανάλογα με το επαγγελματική ιδιότητα: αλλού οι έμποροι, αλλού οι καλλιτέχνες, οι αξιωματούχοι ή οι λόγιοι.
Η αρχιτεκτονική εδώ διαφέρει. Τα σπίτια χτισμένα από τούβλα, είναι βαμμένα σε λευκό χρώμα, έχουν διαφορετική διαρρύθμιση όμως κι αυτά έχουν περίτεχνη διακόσμηση εξωτερικά αλλά κι εσωτερικά.
Μιας και ήταν η ώρα της μεσημεριανής ραστώνης, η είσοδος στα τζαμιά αδύνατη, αρκεστήκαμε να περιφερόμαστε στα στενά απολαμβάνοντας την αρχιτεκτονική των σπιτιών παρέα με τα αμέτρητα παιδιά που ξυπόλυτα τριγυρνούσαν στα στενά.
Μοναδική εξαίρεση έναντι φιλοδωρήματος ήταν η επίσκεψη στο περίτεχνα διακοσμημένο εσωτερικό ενός αρχοντικού όπου έμενε ο σκηνοθέτης Πιερ Πάολο Παζολίνι όταν έκανε μέρος των γυρισμάτων της ταινίας του «Il fiore delle Mille a una Notte” (aka Arabian Nights).
Ο Πιερ Πάολο υπήρξε ερωτευμένος με την Υεμένη χαρακτηρίζοντάς την ως την πιο όμορφη χώρα στο κόσμο.
Στο γοητευτικό μικρό diwan του αρχοντικού χαλαρώσαμε κι ήπιαμε το τσάι μας.
Λεπτομέρεια από την οροφή
Αντί να κινηθούμε παραλιακά, η πυξίδα έδειξε ανατολικά και προς το εσωτερικό της χώρας. Φτάσαμε στη πολυπληθή πόλη Taizz όπου η μέριμνα ήταν να βρεθεί κατάλυμμα.
Οι αρχικές εντυπώσεις από την Taizz ήταν οι χειρότερες. Έμοιαζε σαν να είναι ένας κεντρικός δρόμος με άσφαλτο, αδιάφορα κτήρια, με όλα τα παρακείμενα στενά μέσα στην σκόνη.
Το ξενοδοχείο που καταλύσαμε ήταν κολοφώνας αισθητικής: παχιά χαλιά, καναπέδες... αλλά όλα επενδεδυμένα με χοντρό διαφανές πλαστικό!
Να δείχνουμε το γκλάμουρ αλλά να μην καθαρίζουμε κιόλας κάθε λίγο και λιγάκι. Σερβιρε και πρωινό, βέβαια, σε τραπέζι στρωμένο με τραπεζομάντηλο, πολυτέλειες δηλαδή.
Μόνο που το σέρβις ήταν για κλάματα. Το κάθε είδος ερχόταν με χρονοκαθυστέρηση και μετά από παράκληση δική μας. «Λείπει η ζάχαρη» του λέγαμε. Πήγαινε έφερνε με το ραχάτι του ζάχαρη. «Θα θέλαμε και λίγο γάλα». Πηγαινε έφερνε με το ραχάτι του γάλα. «Μαχαίρι ν’αλείψουμε το τυράκι;». Πήγαινε έφερνε με το ραχάτι του ένα μαχαίρι. Το τι πέρα δώθε έκανε δεν λέγεται. Και φανταστείτε είμασταν οι μοναδικοί θαμώνες που έπαιρναν πρωινό εκείνη τη στιγμή.
Ο Ibn Batutta λοιπόν, τραβελστορίτης του 14ου αιώνα, είχε χαρακτηρίσει την Taizz σαν μια από τις μεγαλύτερες κι ομορφότερες πόλεις. Μεγάλη για τα δεδομένα της Υεμένης εξακολουθεί να είναι, για το δεύτερο δεν παιρνω κι όρκο.
Για να μας εντυπωσιάσει για το μέγεθος της γενέτειράς του ο Σουλτάν πήρε αρχικά το φιδογυριστό δρόμο προς το το κορφοβούνι Jabal Sabir στα 3,000 μέτρα υψόμετρο.
Ενδιαφέρουσες και φωτογενείς οι αντηρίδες στα ψηλά...
...σπίτια στις πλαγιές κυριολεκτικά να επικρέμονται...
...εντυπωσιακό το κάστρο Qalat al-Qahira (απρόσιτο ως στρατιωτική βάση)...
....κάποιες όμορφες πινελιές τζαμιών και μιναρέδων αλλά η συνολική εικόνα του αστικού τοπίου αποκαρδιωτική.
Τουλάχιστον μας αποζημίωσε με επίσκεψη σε ένα από τα τζαμιά της για τα οποία η Taizz είναι γνωστή. Το ιστορικό τζαμί Al-Ashrafiya ήταν απλά πανέμορφο στις λεπτομέρειές του.
Από τη πύλη Bab Al Kabir κάναμε και μια σύντομη βόλτα στα απομεινάρια της παλιάς πόλης με τα μαγαζιά και τους υπαίθριους μικροπωλητές.
Ο Σουλτάν εν τω μεταξύ είχε αδράξει την ευκαιρία να επισκεφθεί συγγενείς κι εμείς μόνοι στο «lobby” του ξενοδοχείου ξεφυλλίζαμε τον lonely planet συσκεπτόμενοι φωναχτά ως κλασσικοί νεοέλληνες πού θα μπορούσαμε να δειπνήσουμε.
Μια αντρική φωνή με το γνώριμο μεσογειακό κελάρισμα «Είστε από την Ελλάδα;» μας έκανε να ξαφνιαστούμε κι απορημένοι να κοιτάξουμε τον κύριο που συνοδευόταν από τρείς κυρίες αναμφίβολα κεντροευρωπαϊκής καταγωγής.
Ο κύριος μας συστήθηκε. Ήταν ελληνας χειρουργός σε νοσοκομείο της Γερμανίας και αναλάμβανε με την ομάδα του κατά χρονικά διαστήματα να προσφέρει τις ιατρικές του υπηρεσίες προς όφελος των παιδιών της Υεμένης, παρέχοντας τη δυνατότητα σε δύσκολα περιστατικά της νοσηλείας στην Γοτθολάνδη.
Η πρότασή του για δείπνο ήταν αρκούντως δελεαστική.
Πηγαίνουμε στη ψαραγορά. Διαλέγουμε ότι μας αρέσει και μετά καθόμαστε σε μια από τις υπαίθριες ψησταριές όπου αναλαμβάνουν να σου ψήσουν το ψαράκι παρέχοντάς σου κι όλα τα υπόλοιπα παρελκόμενα (ποτά, ψωμί).
Μετά την επιλογή των ιχθύων, καθήσαμε στο πάγκο, μας άπλωσαν τις εφημερίδες που εκτελούσαν χρέη τραπεζομάντηλου και μέσα σε μια όμορφη χαρωπή ατμόσφαιρα ξεκοκοκκαλίσαμε τα ψαράκια με τα δάχτυλά μας γιατί και μαχαιροπήρουνα δεν διέθετε το μαγαζί.
Από τα γεύματα που ο μπαρμπα Πάνος θα θυμόταν μεχρι τα βαθειάάάά γεράματα.
O Mπαρμπα Πάνος αισθάνθηκε να αιωρείται σαν αετός πάνω από τις βουνοκορφές της Υεμένης.
Ζύγιασε τα φτερά του προσεκτικά στον αέρα κι αφού χόρτασε το μάτι του τις αετοφωλιές-χωριά, άρχισε την κάθοδό του προς τις δυτικές ακτές της χώρας πετώντας πάνω από ρεματιές όπου οι καλοκυράδες έκαναν τη μπουγάδα τους.
Η εμποροζωοπανήγυρη στο σκονισμένο Beit al-Faqih αποτελεί από τα αξιοθέατα της διαδρομής στο δρόμο προς την Ερυθρά Θάλασσα.
Δεν καταφέραμε να δούμε κάτι από τη πόλη καθώς χαθήκαμε ανάμεσα στο πλήθος. Τα πάντα ήταν προς πώληση, οι δρόμοι ασφυκτιούσαν από κίνηση, όμως εκείνο που είχε περισσό ενδιαφέρον ήταν το παζάρι των ζώων.
Σ’ένα πανδαιμόνιο από βελάσματα, μουγκρίσματα, ανθρώπινες φωνές, κατσίκια, γελάδια αλλά και πανάκριβες καμήλες ήταν προς κοινή θέα και διαθέσιμα προς πώληση. Επικρατούσε ένα αλαλούμ, συχνά έκανες προσπάθεια ν’ ανοίξεις δρόμο ανάμεσα από σώματα και ζώα, πατώντας πάνω σ’ενα στρώμα χώματος ανάμεικτο με σκουπίδια και κοπριά.
Ο συνταξιδιώτης μου αισθάνθηκε δυσφορία κι ανασφάλεια. Είμασταν κατάμονοι, κραδαίνοντας μηχανές στα χέρια ανάμεσα σ’ένα πλήθος που επιδιδόταν σε μια φρενίτιδα αγοραπωλησίας.
Ευτυχώς κανενός παρανοϊκού μυαλού δεν ξύπνησε η ιδέα ότι η απαγωγή δύο ελλήνων ήταν αρκούντως προσοδοφόρα. Εν έτει 2006 επικρατούσε η ψευδαίσθηση ευημερίας και θα μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε από τις τράπεζες ένα απαγωγοδάνειο για να καλύψουμε τα λύτρα.
Στην επίπεδη, σκονισμένη πόλη της Zabid μέσα στη ζέστη του καταμεσήμερου κάναμε την επόμενη στάση. Μια πόλη που έχει χαρακτηριστεί σαν Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO (απειλούμενο) και θεωρείται από τα πιο θερμά σημεία του πλανήτη. Ιδρύθηκε το 819 μΧ, σύντομα έγινε κέντρο Ισλαμικών και λοιπών επιστημονικών σπουδών. Κυκλική σε σχήμα, είναι ένας λαβύρινθος από σοκκάκια.
Λίγα θυμίζουν τα αλλοτινά μεγαλεία. Τον 14ο αιώνα υπήρχαν πάνω από 230 τζαμιά και μαντράσσες (κορανικές σχολές), σήμερα απομένουν 86 συνολικά. Τα τείχη που κύκλωναν την πόλη είναι ερείπια, μόνο τέσσερις πύλες στέκουν ακόμα, ενώ τα περίφημα παλιά σουκ δεν σφύζουν από ζωή. Στα παλιά χρόνια ήταν διαμορφωμένη σε γειτονιές ανάλογα με το επαγγελματική ιδιότητα: αλλού οι έμποροι, αλλού οι καλλιτέχνες, οι αξιωματούχοι ή οι λόγιοι.
Η αρχιτεκτονική εδώ διαφέρει. Τα σπίτια χτισμένα από τούβλα, είναι βαμμένα σε λευκό χρώμα, έχουν διαφορετική διαρρύθμιση όμως κι αυτά έχουν περίτεχνη διακόσμηση εξωτερικά αλλά κι εσωτερικά.
Μιας και ήταν η ώρα της μεσημεριανής ραστώνης, η είσοδος στα τζαμιά αδύνατη, αρκεστήκαμε να περιφερόμαστε στα στενά απολαμβάνοντας την αρχιτεκτονική των σπιτιών παρέα με τα αμέτρητα παιδιά που ξυπόλυτα τριγυρνούσαν στα στενά.
Μοναδική εξαίρεση έναντι φιλοδωρήματος ήταν η επίσκεψη στο περίτεχνα διακοσμημένο εσωτερικό ενός αρχοντικού όπου έμενε ο σκηνοθέτης Πιερ Πάολο Παζολίνι όταν έκανε μέρος των γυρισμάτων της ταινίας του «Il fiore delle Mille a una Notte” (aka Arabian Nights).
Ο Πιερ Πάολο υπήρξε ερωτευμένος με την Υεμένη χαρακτηρίζοντάς την ως την πιο όμορφη χώρα στο κόσμο.
Στο γοητευτικό μικρό diwan του αρχοντικού χαλαρώσαμε κι ήπιαμε το τσάι μας.
Λεπτομέρεια από την οροφή
Αντί να κινηθούμε παραλιακά, η πυξίδα έδειξε ανατολικά και προς το εσωτερικό της χώρας. Φτάσαμε στη πολυπληθή πόλη Taizz όπου η μέριμνα ήταν να βρεθεί κατάλυμμα.
Οι αρχικές εντυπώσεις από την Taizz ήταν οι χειρότερες. Έμοιαζε σαν να είναι ένας κεντρικός δρόμος με άσφαλτο, αδιάφορα κτήρια, με όλα τα παρακείμενα στενά μέσα στην σκόνη.
Το ξενοδοχείο που καταλύσαμε ήταν κολοφώνας αισθητικής: παχιά χαλιά, καναπέδες... αλλά όλα επενδεδυμένα με χοντρό διαφανές πλαστικό!
Να δείχνουμε το γκλάμουρ αλλά να μην καθαρίζουμε κιόλας κάθε λίγο και λιγάκι. Σερβιρε και πρωινό, βέβαια, σε τραπέζι στρωμένο με τραπεζομάντηλο, πολυτέλειες δηλαδή.
Μόνο που το σέρβις ήταν για κλάματα. Το κάθε είδος ερχόταν με χρονοκαθυστέρηση και μετά από παράκληση δική μας. «Λείπει η ζάχαρη» του λέγαμε. Πήγαινε έφερνε με το ραχάτι του ζάχαρη. «Θα θέλαμε και λίγο γάλα». Πηγαινε έφερνε με το ραχάτι του γάλα. «Μαχαίρι ν’αλείψουμε το τυράκι;». Πήγαινε έφερνε με το ραχάτι του ένα μαχαίρι. Το τι πέρα δώθε έκανε δεν λέγεται. Και φανταστείτε είμασταν οι μοναδικοί θαμώνες που έπαιρναν πρωινό εκείνη τη στιγμή.
Ο Ibn Batutta λοιπόν, τραβελστορίτης του 14ου αιώνα, είχε χαρακτηρίσει την Taizz σαν μια από τις μεγαλύτερες κι ομορφότερες πόλεις. Μεγάλη για τα δεδομένα της Υεμένης εξακολουθεί να είναι, για το δεύτερο δεν παιρνω κι όρκο.
Για να μας εντυπωσιάσει για το μέγεθος της γενέτειράς του ο Σουλτάν πήρε αρχικά το φιδογυριστό δρόμο προς το το κορφοβούνι Jabal Sabir στα 3,000 μέτρα υψόμετρο.
Ενδιαφέρουσες και φωτογενείς οι αντηρίδες στα ψηλά...
...σπίτια στις πλαγιές κυριολεκτικά να επικρέμονται...
...εντυπωσιακό το κάστρο Qalat al-Qahira (απρόσιτο ως στρατιωτική βάση)...
....κάποιες όμορφες πινελιές τζαμιών και μιναρέδων αλλά η συνολική εικόνα του αστικού τοπίου αποκαρδιωτική.
Τουλάχιστον μας αποζημίωσε με επίσκεψη σε ένα από τα τζαμιά της για τα οποία η Taizz είναι γνωστή. Το ιστορικό τζαμί Al-Ashrafiya ήταν απλά πανέμορφο στις λεπτομέρειές του.
Από τη πύλη Bab Al Kabir κάναμε και μια σύντομη βόλτα στα απομεινάρια της παλιάς πόλης με τα μαγαζιά και τους υπαίθριους μικροπωλητές.
Ο Σουλτάν εν τω μεταξύ είχε αδράξει την ευκαιρία να επισκεφθεί συγγενείς κι εμείς μόνοι στο «lobby” του ξενοδοχείου ξεφυλλίζαμε τον lonely planet συσκεπτόμενοι φωναχτά ως κλασσικοί νεοέλληνες πού θα μπορούσαμε να δειπνήσουμε.
Μια αντρική φωνή με το γνώριμο μεσογειακό κελάρισμα «Είστε από την Ελλάδα;» μας έκανε να ξαφνιαστούμε κι απορημένοι να κοιτάξουμε τον κύριο που συνοδευόταν από τρείς κυρίες αναμφίβολα κεντροευρωπαϊκής καταγωγής.
Ο κύριος μας συστήθηκε. Ήταν ελληνας χειρουργός σε νοσοκομείο της Γερμανίας και αναλάμβανε με την ομάδα του κατά χρονικά διαστήματα να προσφέρει τις ιατρικές του υπηρεσίες προς όφελος των παιδιών της Υεμένης, παρέχοντας τη δυνατότητα σε δύσκολα περιστατικά της νοσηλείας στην Γοτθολάνδη.
Η πρότασή του για δείπνο ήταν αρκούντως δελεαστική.
Πηγαίνουμε στη ψαραγορά. Διαλέγουμε ότι μας αρέσει και μετά καθόμαστε σε μια από τις υπαίθριες ψησταριές όπου αναλαμβάνουν να σου ψήσουν το ψαράκι παρέχοντάς σου κι όλα τα υπόλοιπα παρελκόμενα (ποτά, ψωμί).
Μετά την επιλογή των ιχθύων, καθήσαμε στο πάγκο, μας άπλωσαν τις εφημερίδες που εκτελούσαν χρέη τραπεζομάντηλου και μέσα σε μια όμορφη χαρωπή ατμόσφαιρα ξεκοκοκκαλίσαμε τα ψαράκια με τα δάχτυλά μας γιατί και μαχαιροπήρουνα δεν διέθετε το μαγαζί.
Από τα γεύματα που ο μπαρμπα Πάνος θα θυμόταν μεχρι τα βαθειάάάά γεράματα.
Last edited:
Αχ το είπα και φχαριστήθηκα.
