hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.443
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
"Θάλαττα, θάλαττα"
Η επόμενη μέρα προβλεπόταν μακρά και το κοντέρ έπρεπε να γράψει αρκετά χιλιόμετρα. Τελικός προορισμός η παραλία του Bir Ali στις ακτές του Ινδικού ωκεανού στον κόλπο του Aden.
Ξεκινώντας νωρίς το πρωί πήραμε το δρόμο βόρεια, με στάση στην πόλη Jibla, άλλο ένα κόσμημα της υεμενίτικης αρχιτεκτονικής, φωλιασμένη στην κορφή ενός λόφου.
Με χιλιόχρονη ιστορία, η πόλη έγινε γνωστή σαν κέντρο Ισλαμικών σπουδών ειδικά την εποχή της βασίλισσας Arwa al-Sulayhi που έχτισε τζαμιά σχολεία, δρόμους και γέφυρες, κάτι που της χάρισε και το προσωνύμιο «Η μικρή βασίλισσα του Σαβά»
Στο ομώνυμο τζαμί της βασιλίσσης κάναμε μια μικρή περιήγηση στους εξωτερικούς χώρους για να περπατήσουμε στη συνέχεια στα δρόμους της παλιάς πόλης συνοδεία παιδιών που έδειχναν να απολαμβάνουν την παρουσία μας.
Τα παιδιά στην Υεμένη θα μου αφήσουν πάντα μια γλυκειά ανάμνηση. Ήταν φασαριόζικα, χαμογελαστά και το μόνο επίμονο αίτημά τους ήταν «σούρα, σούρα» (φωτογραφία) ή «κάλαμα, κάλαμα» (στυλό, για να γράφουν).
Από την Jibla ξεκίνησε ο εφιάλτης. Κύριος οίδε τι είδους πολεμοχαρείς φύλαρχοι καιροφυλαχτούσαν και τα μπλόκα του στρατού ήταν συχνά με τη συνοδεία ενόπλου επιβεβλημένη. Όταν μάλιστα σε κάποιο κομμάτι της διαδρομής προπορεύτηκε ένα τζιπ με ενόπλους να κραδαίνουν απειλητικά ένα οπλοπολυβόλο, ανατρίχιασα σύγκορμος. «Μα πού στα κομμάτια είχα έρθει;»
Η αδρεναλίνη είχε χτυπήσει κόκκινο καθώς είχα τη συνεχή αγωνία ότι σε κάθε στροφή του δρόμου ελοχεύει το κακό. Όμως όλα κύλησαν ομαλά και με εμφανή ανακούφιση τους αποχαιρετήσαμε μαζί με ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό ως μπαξίσι για τις υπηρεσίες τους.
Η κάθοδος από το ψηλό οροπέδιο προς τον ωκεανό μας επιφύλασσε κι ανεπανάληπτες εικόνες θαρρείς και πετούσαμε πάνω από τα σύννεφα.
Τα άνυδρα βουνά ή τα γόνιμα wadi εναλλασόμενα μ'εντυπωσιακά χωριά έδωσαν τη θέση τους σε ηφαίστεια κι αμμώδεις εκτάσεις.
Σταδιακά όσο πλησιάζαμε στη θάλασσα άρχισαν να πληθαίνουν και τα ψαροχώρια με τις αναλογες πραμάτειες τους.
Φτάσαμε στη παραλία του Bir Ali με σχετική καθυστέρηση καθώς μας έπιασε λάστιχο στο δρόμο. Ήταν η μόνη περίπτωση που μου φάνηκε χρήσιμος ο ένοπλος συνοδός μας καθώς έβαλε ένα χεράκι.
Ίσα που προλάβαμε το φως του ήλιου πριν πέσει το δειλινό κι η θάλασσα σαν σειρήνα μας κάλεσε στην αγκαλιά της, πριν απολαύσουμε σιωπηλοί τα υπέροχα χρώματα του ηλιοβασιλέματος.
Δείπνησαμε στο γειτονικό χωριό Bir Ali. Η διαδικασία γνωστή. Φρέσκο ψάρι από την αγορά, ψήσιμο και φαγητό με τα χεράκια μας πάνω στην εφημερίδα- τραπεζομάντηλο. Μην χάνουμε και τις καλές μας συνήθειες!
Ο μπαρμπα Πάνος σταμάτησε για λίγο, έβγαλε ένα γλυκό αναστεναγμό γεμάτο νοσταλγία και συνέχισε...
Η διαδρομή δίπλα από τον ωκεανό απέκτησε ενδιαφέρον καθώς η φύση μεταμορφώθηκε. Μαυριδερά βουνά ορθώνονταν στον ορίζοντα σιωπηλοί μάρτυρες της ηφαιστειογενούς δραστηριότητας στην περιοχή.
Κάπου εκεί στα χαμένα ξαφνικά το μάτι μας πήρε μια μεγάλη ομάδα αφρικανών.
"Είναι Σομαλοί λαθρομετανάστες που καταφθάνουν με πλοιάρια από τη χώρα τους" μας εξήγησε ο Σουλτάν. Διερωτήθηκα πόσο απελπισμένος μπορεί να έιναι κανείς για να αναζητά τη γη της επαγγελίας στην Υεμένη, μια από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου. Γιατί για να διασχίσουν όλη την έρημο και να βρεθούν στο Ριγιάντ της Σαουδικής Αραβίας το έκοβα χλωμό.
Φτάσαμε στην Al Mukalla ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της Υεμένης, όπου και κάναμε μια στάση για ένα πλούσιο πρωινό με κατσικάκι σερβιρισμένο παραδοσιακά πάνω σε εφημερίδα.
Παρά την ιστορία της, η πόλη δείχνει σχετικά σύγχρονη κι αδιάφορη.
Κι επειδή κάθε λιμάνι και καημός, ο Σουλτάν προσφέρθηκε να μας βρει "παρέα" καθώς στην Al Mukalla πλεονάζουν οι μοναχικές υπάρξεις των οποίων οι σύζυγοι έχουν ξενιτευτεί και χρειάζεται να συμπληρώσουν το οικογενειακό εισόδημα.
Αρνηθήκαμε ευγενικά, κάναμε μια μακρά στάση για να γίνει το απαραίτητο σερβις στο αυτοκίνητο ατενίζοντας ένα γοητευτικό πυργόσπιτο πάνω σ'ενα βράχο και συνεχίσαμε.
"Σ'ένα wadi γεμάτο θαύματα παιδιά μου!" είπε ο μπαρμπα Πάνος και το πρόσωπό του φωτίστηκε
Η επόμενη μέρα προβλεπόταν μακρά και το κοντέρ έπρεπε να γράψει αρκετά χιλιόμετρα. Τελικός προορισμός η παραλία του Bir Ali στις ακτές του Ινδικού ωκεανού στον κόλπο του Aden.
Ξεκινώντας νωρίς το πρωί πήραμε το δρόμο βόρεια, με στάση στην πόλη Jibla, άλλο ένα κόσμημα της υεμενίτικης αρχιτεκτονικής, φωλιασμένη στην κορφή ενός λόφου.
Με χιλιόχρονη ιστορία, η πόλη έγινε γνωστή σαν κέντρο Ισλαμικών σπουδών ειδικά την εποχή της βασίλισσας Arwa al-Sulayhi που έχτισε τζαμιά σχολεία, δρόμους και γέφυρες, κάτι που της χάρισε και το προσωνύμιο «Η μικρή βασίλισσα του Σαβά»
Στο ομώνυμο τζαμί της βασιλίσσης κάναμε μια μικρή περιήγηση στους εξωτερικούς χώρους για να περπατήσουμε στη συνέχεια στα δρόμους της παλιάς πόλης συνοδεία παιδιών που έδειχναν να απολαμβάνουν την παρουσία μας.
Τα παιδιά στην Υεμένη θα μου αφήσουν πάντα μια γλυκειά ανάμνηση. Ήταν φασαριόζικα, χαμογελαστά και το μόνο επίμονο αίτημά τους ήταν «σούρα, σούρα» (φωτογραφία) ή «κάλαμα, κάλαμα» (στυλό, για να γράφουν).
Από την Jibla ξεκίνησε ο εφιάλτης. Κύριος οίδε τι είδους πολεμοχαρείς φύλαρχοι καιροφυλαχτούσαν και τα μπλόκα του στρατού ήταν συχνά με τη συνοδεία ενόπλου επιβεβλημένη. Όταν μάλιστα σε κάποιο κομμάτι της διαδρομής προπορεύτηκε ένα τζιπ με ενόπλους να κραδαίνουν απειλητικά ένα οπλοπολυβόλο, ανατρίχιασα σύγκορμος. «Μα πού στα κομμάτια είχα έρθει;»
Η αδρεναλίνη είχε χτυπήσει κόκκινο καθώς είχα τη συνεχή αγωνία ότι σε κάθε στροφή του δρόμου ελοχεύει το κακό. Όμως όλα κύλησαν ομαλά και με εμφανή ανακούφιση τους αποχαιρετήσαμε μαζί με ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό ως μπαξίσι για τις υπηρεσίες τους.
Η κάθοδος από το ψηλό οροπέδιο προς τον ωκεανό μας επιφύλασσε κι ανεπανάληπτες εικόνες θαρρείς και πετούσαμε πάνω από τα σύννεφα.
Τα άνυδρα βουνά ή τα γόνιμα wadi εναλλασόμενα μ'εντυπωσιακά χωριά έδωσαν τη θέση τους σε ηφαίστεια κι αμμώδεις εκτάσεις.
Σταδιακά όσο πλησιάζαμε στη θάλασσα άρχισαν να πληθαίνουν και τα ψαροχώρια με τις αναλογες πραμάτειες τους.
Φτάσαμε στη παραλία του Bir Ali με σχετική καθυστέρηση καθώς μας έπιασε λάστιχο στο δρόμο. Ήταν η μόνη περίπτωση που μου φάνηκε χρήσιμος ο ένοπλος συνοδός μας καθώς έβαλε ένα χεράκι.
Ίσα που προλάβαμε το φως του ήλιου πριν πέσει το δειλινό κι η θάλασσα σαν σειρήνα μας κάλεσε στην αγκαλιά της, πριν απολαύσουμε σιωπηλοί τα υπέροχα χρώματα του ηλιοβασιλέματος.
Δείπνησαμε στο γειτονικό χωριό Bir Ali. Η διαδικασία γνωστή. Φρέσκο ψάρι από την αγορά, ψήσιμο και φαγητό με τα χεράκια μας πάνω στην εφημερίδα- τραπεζομάντηλο. Μην χάνουμε και τις καλές μας συνήθειες!
Ο μπαρμπα Πάνος σταμάτησε για λίγο, έβγαλε ένα γλυκό αναστεναγμό γεμάτο νοσταλγία και συνέχισε...
Η διαδρομή δίπλα από τον ωκεανό απέκτησε ενδιαφέρον καθώς η φύση μεταμορφώθηκε. Μαυριδερά βουνά ορθώνονταν στον ορίζοντα σιωπηλοί μάρτυρες της ηφαιστειογενούς δραστηριότητας στην περιοχή.
Κάπου εκεί στα χαμένα ξαφνικά το μάτι μας πήρε μια μεγάλη ομάδα αφρικανών.
"Είναι Σομαλοί λαθρομετανάστες που καταφθάνουν με πλοιάρια από τη χώρα τους" μας εξήγησε ο Σουλτάν. Διερωτήθηκα πόσο απελπισμένος μπορεί να έιναι κανείς για να αναζητά τη γη της επαγγελίας στην Υεμένη, μια από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου. Γιατί για να διασχίσουν όλη την έρημο και να βρεθούν στο Ριγιάντ της Σαουδικής Αραβίας το έκοβα χλωμό.
Φτάσαμε στην Al Mukalla ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της Υεμένης, όπου και κάναμε μια στάση για ένα πλούσιο πρωινό με κατσικάκι σερβιρισμένο παραδοσιακά πάνω σε εφημερίδα.
Παρά την ιστορία της, η πόλη δείχνει σχετικά σύγχρονη κι αδιάφορη.
Κι επειδή κάθε λιμάνι και καημός, ο Σουλτάν προσφέρθηκε να μας βρει "παρέα" καθώς στην Al Mukalla πλεονάζουν οι μοναχικές υπάρξεις των οποίων οι σύζυγοι έχουν ξενιτευτεί και χρειάζεται να συμπληρώσουν το οικογενειακό εισόδημα.
Αρνηθήκαμε ευγενικά, κάναμε μια μακρά στάση για να γίνει το απαραίτητο σερβις στο αυτοκίνητο ατενίζοντας ένα γοητευτικό πυργόσπιτο πάνω σ'ενα βράχο και συνεχίσαμε.
"Σ'ένα wadi γεμάτο θαύματα παιδιά μου!" είπε ο μπαρμπα Πάνος και το πρόσωπό του φωτίστηκε
Last edited:
Αχ το είπα και φχαριστήθηκα.
