Περιεχόμενα
Χτισμένη σε μια στενή κοιλάδα, η Medellin των 3 εκατομμυρίων κατοίκων αποτελεί τη 2η μεγαλύτερη πόλη της Κολομβίας η οποία απολαμβάνει έναν υπέροχο κι ανοιξιάτικο καιρό το μεγαλύτερο διάστημα του χρόνου εξ ου και η ονομασία «η πόλη της αιώνιας άνοιξης». Πρωτεύουσα της επαρχίας της Antioquia και γενέτειρα των φημισμένων paisas (των κατοίκων της Antioquia) αλλά και το κέντρο δράσης του επί σειρά ετών βαρόνου της κόκας Pablo Escobar, η Medellin είναι μια πόλη που συχνά στο άκουσμα της τρομάζει. Και όχι άδικα καθώς η επικινδυνότητα λόγω του καρτέλ ναρκωτικών την είχε βάλει στη μαύρη λίστα των ταξιδιωτών επί χρόνια...Τώρα πια παλεύει προσπαθεί να ξεπεράσει το στιγματισμένο παρελθόν της και πασχίζει να δείξει το σύγχρονο και ανανεωμένο της πρόσωπο. Πάμε να τη γνωρίσουμε. Από το σταθμό των λεωφορείων
παίρνουμε ταξί και σε λίγη ώρα είμαστε το ξενοδοχείο μας στη συνοικία Poblado που αποτελεί και το πιο δημοφιλές και «ασφαλές» μέρος για να μείνει ο τουρίστας στη Medellin. Μικρή ανάπαυση για τις απαραίτητες ανάγκες και βγαίνουμε γρήγορα να γνωρίσουμε την πόλη στις 2,5 ημέρες που μας απομένουν. Πρώτη στάση για έναν υπέροχο και δροσιστικό χυμό με πολυάριθμα τροπικά και μη φρούτα που ακούει στο όνομα Salpicon de frutas και πουλιέται στη «φρουτερία-πάγκο» της γωνίας του δρόμου μας και γενικά σε διάφορα σημεία της πόλης.
Μικρή βόλτα στη γειτονιά που δεν έχει και τίποτα το ιδιαίτερο να επιδείξει πέρα από καταλύματα και εστιατόρια
και επιβίβαση στο βαν της εταιρείας Paisa Road προκειμένου να γνωρίσουμε το αιματηρό και άκρως επικίνδυνο παρελθόν της χώρας. Ώρα να γνωρίσουμε τα μέρη που έζησε και έδρασε ο πιο διάσημος ναρκέμπορος της ιστορίας ο Pablo Escobar και το καρτέλ του. Αμφιλεγόμενη ή μη αυτή η ξενάγηση-δραστηριότητα, δεδομένου ότι κάποιοι κερδίζουν λεφτά ακόμη και μετά θάνατον μιλώντας για καταστάσεις και δείχνοντας μέρη που είναι βουτηγμένα στο αίμα και την ανθρώπινη απώλεια και που οι περισσότεροι πια κάτοικοι της Medellin θέλουν να ξεχάσουν και όχι να αναδεικνύουν στους τουρίστες σαν ατραξιόν, εμείς δεν μπορούσαμε να τη χάσουμε και επιλέξαμε να το κάνουμε. Υπάρχουν διάφορα άτομα που αναλαμβάνουν να κάνουν αυτή τη ξενάγηση και μπορείτε να ψάξετε και να επιλέξετε στο διαδίκτυο. Μέσα στο βανάκι λοιπόν άρχισε η προβολή μιας μικρής ταινίας σχετικά με τη ζωή και το έργο του Pablo.
Βία, διαφθορά, δωροδοκίες, άπειρα λεφτά, δολοφονίες, συμφωνίες, χλιδάτη ζωή, σκάνδαλα, αίμα και extravaganza…όλα συνυφασμένα με τη ζωή του πιο διάσημου βαρόνου κόκας που διακρίθηκε και ως ο πιο πλούσιος άνθρωπος της Αμερικής το 1987. Τη δεκαετία 1980-1990 το καρτέλ του έλεγχε το 80% της παγκόσμιας αγοράς κοκαΐνης σπέρνοντας μια κουλτούρα τρόμου σε όλο το μήκος και πλάτος της Μedellin. Μέχρι το 1991, 550 αστυνομικοί είχαν δολοφονηθεί από τους ανθρώπους του Πάμπλο, και πάμπολλα εκρηκτικά είχαν εκραγεί μέσα στην πόλη με το ανάλογο τίμημα. Κάπου μέσα σε όλες τις πληροφορίες, ακούσαμε και ότι ο Πάμπλο παραδόξως έκανε και φιλανθρωπικό έργο υπέρ των φτωχών…σαφέστατα με το ανάλογο, πικρό αντίτιμο. Τα συμπεράσματα είναι δικά σας, η ιστορία είναι γραμμένη και υπάρχει στο διαδίκτυο για να τη διαβάσει ο οποιοσδήποτε και να μπορέσει να κατανοήσει αυτό το κομμάτι της ιστορίας της πόλης (γιατί κακά τα ψέματα είναι κομμάτι της ιστορίας της πόλης πια), κι εμείς πάμε να κάνουμε μια μικρή πρώτη στάση στο Santuario de la Virgen de la Rosa Mística στην Avenida El Poblado. Πρόκειται για ένα χώρο λατρείας της παρθένου του μυστικού/μυστήριου Ρόδου το όνομα της οποίας προέκυψε από το μυστήριο που πλανιόταν γύρω από την ικανότητα της παρθένου να πραγματοποιεί θαύματα και καλά αλλά και κακά – σαν αυτά που λέγεται ότι ζητούσαν οι άνδρες του Escobar. Αυτός ο χώρος θεωρείται πως ήταν ο χώρος λατρείας των διάσημων δολοφόνων του βαρόνου (των Sicarios) οι οποίοι προσέρχονταν για να προσευχηθούν πριν την εκπλήρωση μιας αποστολής (να ευλογήσει δηλαδή η Παναγία τις σφαίρες τους, τα όπλα τους και τις "αποστολές" τους). Εξ ου και το άλλο όνομα της παρθένου είναι Virgen de los Sicarios δηλαδή παρθένος των Sicarios.
Συνεχίζουμε με την επόμενη στάση στο σπίτι (κτίριο Μονακό) που έζησε κάποιο διάστημα ο βαρόνος με την οικογένειά του και το οποίο βομβαρδίστηκε το 1988 από το άλλο αντίπαλο καρτέλ του Cali (το κτίριο εμείς το προλάβαμε όμως πια δεν υπάρχει καθώς κατεδαφίστηκε στις 22.02.2019). Το κτίριο βρίσκεται (ή μάλλον βρισκόταν πια) σε μία από τις πλουσιότερες συνοικίες της πόλης, ανήκε στην κυβέρνηση της Κολομβίας και ήταν απλά ερειπωμένο. Η στάση συνοδεύτηκε από τις αντίστοιχες πληροφορίες γύρω από τη ζωή του Πάμπλο όσο διέμενε εκεί.
Επόμενη στάση στο σημείο που σκοτώθηκε ο Πάμπλο στην οδό «Carrera 79B #45D–94» στις 2-12-1993. Κατά την ιστορία, 16 μήνες περίπου από τη στιγμή που ο Πάμπλο δραπέτευσε από τη φυλακή (La Catedral), μια ειδική δύναμη της Κολομβιάνικης αστυνομίας ανίχνευσε μία κλήση που έγινε από τη συνοικία Los Olivos στο Aureles. Η κλήση ήταν από τον Πάμπλο προς τον υιό του και αμέσως πρόδωσε το κρησφύγετο του. Ακολούθησε όπως μπορείτε να φανταστείτε ανθρωποκυνηγητό πάνω στις στέγες των σπιτιών στη διάρκεια του οποίου ο Πάμπλο και ο σωματοφύλακάς του πέσανε νεκροί. Σκοτώθηκε άραγε ο Πάμπλο από τα πυρά της αστυνομίας; αυτό-πυροβολήθηκε σε μία απέλπιδα προσπάθεια να μην πέσει στα χέρια των αστυνομικών; Οι εκδοχές πολλές και μάλλον την πραγματική αλήθεια δεν θα τη μάθουμε ποτέ…για την ώρα πάντως το σπίτι έχει μετατραπεί σε σχολή Ισπανικών και τίποτα πια δεν θυμίζει το παρελθόν (ή μήπως όχι
.
Συνεχίζουμε στην επόμενη και τελευταία στάση της ξενάγησης που είναι το νεκροταφείο όπου είναι θαμμένος ο Escobar μαζί με την οικογένειά του (Cemetario Jardines Montesacro). Εκεί υπάρχουν και οι τάφοι κάποιων άλλων «κακών» της μαφίας και συνεργατών του Πάμπλο οπότε θα ακούσετε και άλλες ιστορίες με θέα ένα κομμάτι της πόλης.
Το τουρ λοιπόν ήρθε στο τέλος του κι εμείς συνεχίζουμε για να ανακαλύψουμε περαιτέρω την πόλη. Σειρά έχει το metrocable, το διάσημο δίκτυο τελεφερίκ της Μedellin που συμπληρώνει το δίκτυο μετρό και σχεδιάστηκε το 2004 για να συνδέσει με το κέντρο τις κατ’ εξοχήν πιο φτωχικές γειτονιές/συνοικίες της πόλης που βρίσκονται στους απόκρημνους λόφους της περιφέρειας με το κέντρο. Ουσιαστικά αποτελεί σε πολλές περιπτώσεις το μοναδικό γρήγορο μέσο μεταφοράς των φτωχών προς την πόλη και τις δουλειές τους αλλά και ίσως έναν μοναδικό τρόπο για να θαυμάσουν οι τουρίστες τη θέα της πόλης από ψηλά αλλά και να πάρουν μία μυρωδιά από την κατάσταση που επικρατεί στις φτωχικές γειτονιές. Το metrocable θεωρείται το πρώτο αστικό σύστημα μετακίνησης με τελεφερίκ στη Λατινική Αμερική και την εποχή που το επισκεφτήκαμε εμείς αποτελούνταν από 4 γραμμές (H, K, J, L). Εμείς σήμερα αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τη γραμμή J που εγκαινιάστηκε το 2008 και αποτελείται από 4 σταθμούς με συνολικό μήκος διαδρομής 2.7km. Με το μετρό κατεβαίνουμε στη στάση San Javier και από εκεί με λίγο περπάτημα φτάνουμε στο σταθμό metrocable «Estación metro San Javier». Ακολουθεί ένα υπέργειο ταξίδι πάνω από τη Medellin μέσω των σταθμών «Juan XXIII», «Vallejuelos» και τελικά «La Aurora». Απολαύστε το !
Προσοχή!!! Τις πρωινές ώρες κι όσο υπάρχει ακόμη φως μπορείτε να κάνετε στάσεις στις επιμέρους πλατφόρμες-σταθμούς και προσεκτικά πάντα να περιπλανηθείτε λίγο στις γειτονιές…όχι ότι θα δείτε κάτι καθώς πρόκειται για υποβαθμισμένες περιοχές με καταραμένη φτώχεια… Προσωπικά πάντως δεν θα το σύστηνα καθώς όλα τα άτομα με τα οποία μιλήσαμε μας αποθάρρυναν από κάτι τέτοιο χωρίς τουλάχιστον να έχουμε συνοδό κάποιον ντόπιο μαζί μας αλλά και γιατί όπως σε κάθε φτωχική γειτονιά του κόσμου, πόσο μάλλον της Λατινικής Αμερικής, ένας Ευρωπαίος ακόμη και χωρίς να προκαλεί μια διαφορά θα την κάνει και δεν θέλει και πολύ για να γίνει το απρόοπτο εκεί. Για βραδινή βόλτα δε ούτε λόγος…βόλτα μόνο από ψηλά μέσα στο τελεφερίκ για να απολαύσετε πανοραμικά το φωτισμένο πρόσωπο της πόλης…
Μετά από μία μακρά διαδρομή επιστρέψαμε πίσω και είχε ήδη αρχίσει να απογευματιάζει. Προς αναζήτηση τροφής και σύμφωνα με τις προτάσεις του οδηγού επισκεφθήκαμε αρχικά, μετά από αρκετή περιπλάνηση downtown, μια καφετέρια-μπαρ με αστική θέα για ένα δροσιστικό χυμό
και στη συνέχεια καταλήξαμε σε ένα συνοικιακό εστιατόριο για να δοκιμάσουμε φυσικά το παραδοσιακό πιάτο της επαρχίας και της πόλης που ακούει στο όνομα bandeja paisa. Το τυπικό πιάτο λοιπόν όλης της Αντιόχειας και της Ζona Cafetera είναι ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι ένα πιάτο που αποτελεί το μοναδικό γεύμα της ημέρας για έναν φτωχό και σκληρά εργαζόμενο
εργάτη επί πολλές ώρες σε μια ορεινή φυτεία καφέ !! Λιπαρό, θρεπτικό και θερμιδικά εκρηκτικό! Κατά γενική ομολογία αποτελείται από λευκό ρύζι, κόκκινα φασόλια, κιμά, τηγανητό χοιρινό λίπος (chicharron), αβοκάντο, τηγανητό αυγό, λουκάνικο, chutney ντομάτας (sauce hogao), μπανάνες, arepas (πίτες καλαμποκιού), ενίοτε και μαύρο λουκάνικο με αίμα (morcilla). Το τρως μία φορά και ΔΕΝ ΤΟ ΞΑΝΑΤΡΩΣ…αν και περί ορέξεως… Εμείς λοιπόν το φάγαμε μία φορά ως τουρίστες και μιας και δεν πρόκειται σε αυτή τη ζωή (μάλλον) να εργαστούμε σε φυτείες καφέ δεν το ξαναφάγαμε !!! Πάντως συνοδεύεται υπέροχα με μία κρύα τοπική μπύρα Club Colombia.
Για τη συνέχεια βέβαια, ιδίως αν φάτε το πιάτο βράδυ όπως εμείς καλύτερα να μην υπολογίσετε κάποια άλλη δραστηριότητα ! Εμείς ωστόσο αποφασίσαμε να κάνουμε ένα μικρό πέρασμα από ένα μπαράκι σάλσα που ακούει στο όνομα «Eslabon Prendido» έτσι για να χωνέψουμε…εννοείται πήγαμε με ταξί κατευθείαν πόρτα-πόρτα στον προορισμό μας. Το μαγαζί είχε ζωντανή μπάντα με πολύ ευχάριστα λατινοαμερικάνικα ακούσματα, χορό ιδιαίτερο δεν είχε, ήπιαμε ωστόσο τα κοκτέιλ μας και πήραμε το δρόμο της επιστροφής…ομολογουμένως ο κόσμος που περιτριγύριζε τις κοντινές πλατείες δεν ήταν και ο «καλύτερος» καθώς οι εκδιδόμενες, οι τραβεστί κι οι μεθυσμένοι ήταν αρκετοί, ωστόσο πήραμε το ταξάκι μας και σύντομα καταλήξαμε για ύπνο, παραδόξως ελαφρύ! P.S: όσο βρισκόμασταν στην πόλη, η οδηγία ήταν να παίρνουμε μόνο τα κίτρινα ταξί και μόνο αυτά που καλούν τα ξενοδοχεία…ωστόσο εμείς για όλες τις μετακινήσεις μας χρησιμοποιούσαμε κίτρινα ταξί που σταματούσαμε στο δρόμο και όλα καλά…
Δεύτερο πρωινό ξύπνημα στην πόλη και αυτή τη φορά θα εξερευνήσουμε πιο καλά το κέντρο της υιοθετώντας για πρώτη φορά στα ταξιδιωτικά μας χρονικά μια νέα συνήθεια που είναι και της μόδας και αποδείχθηκε και ομολογουμένως αρκετά καλή !!! Αυτή της ομαδικής και «τυπικά δωρεάν» ξενάγησης με free walking tour. Και λέω τυπικά δωρεάν γιατί στην πραγματικότητα πάντα στο τέλος της ξενάγησης ο «ξεναγός» (παράνομος ή μη, δεν θα σταθώ) ζητάει κάποια αμοιβή, ότι επιθυμεί και αν το επιθυμεί βέβαια ο καθένας, έτσι για το καλό και την καλή ξενάγηση. Δεν θα ήθελα να σταθώ στις επαγγελματικές και ηθικές διαστάσεις του θέματος (ιδίως για κάποιον που είναι επίσημα ξεναγός), στη δικιά μας περίπτωση πάντως η ντόπια κοπελίτσα (Χουλιάνα) που μας ξενάγησε ήταν γλυκύτατη, πάρα πολύ ευχάριστη κι εξαιρετικά πρόθυμη κι ένθερμη να μας παρουσιάσει τη χώρα της και την πόλη της με όλα τα καλά και τα στραβά και με εξαιρετικά πολλές λεπτομέρειες, και επομένως στο τέλος της ξενάγησης με πολύ μεγάλη χαρά άφησα και το μεγαλύτερο tip. Η ομάδα που αναλαμβάνει τη ξενάγηση αλλά και άλλες δραστηριότητες λέγεται Real City Tours, τη συστήνω ανεπιφύλακτα και ήταν προτεινόμενη και από τον οδηγό. Και το… δωράκι bonus της ξενάγησης ήταν ότι εμφανίστηκε ως έκπληξη και παρακολούθησε τη ξενάγησή της Χουλιάνα και η (υπερ)αιωνόβια γιαγιά της και η μαμά της (της κοπέλας) που είχαν να αφηγηθούν συγκλονιστικές ιστορίες από τα χρόνια τα παλιά, τα κολομβιανικά! Χαρακτηριστικά, η γιαγιά της Χουλιάνα κόρη ευγενούς (και προσκείμενη στους Ιησουίτες) είχε γνωρίσει προ αρχαιοτάτων χρόνων τον παππού που όμως η οικογένειά της τον απέρριψε…τη φυγάδευσαν οι γονείς της στην Αμερική προκειμένου να μη κλεφτεί με το σύζυγο και παρόλα αυτά 30 χρόνια μετά βρέθηκαν, παντρεύτηκαν και ζήσαν ευτυχισμένοι (;;. Ακολούθησε η εποχή του Πάμπλο όπου φοβόντουσαν να βγουν από τα σπίτια καθώς βόμβες έσκαγαν παντού, δολοφονίες γίνονταν παντού και μάλιστα ο μπαμπάς της Χουλιάνα εξαφανίστηκε μυστηριωδώς (;; όταν αυτή ήταν σε μικρή ηλικία όπως και πολλοί άλλοι…Αυτά για την προσωπική ιστορία της Χουλιάνα, άλλη χάρη να την ακούς από τη γιαγιούλα με τα υπέροχα ισπανικά και πάμε να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα 3.5-4 ωρών στο κέντρο της Medellin πρακτικά στα τετράγωνα μεταξύ των πάρκων Parque de Bolivar, Parque San Antonio και Parque de los Pies Descalzos. Η αλήθεια είναι πως η Μedellin δεν έχει και πάρα πολλά αξιοθέατα και τα περισσότερα εντοπίζονται στο κέντρο. Ξεκινάμε λοιπόν από τη στάση του μετρό με το όνομα Alpujarra που βρίσκεται downtown.
Σε μικρή απόσταση είναι ο παλιός σιδηροδρομικός σταθμός η κατασκευή του οποίου ξεκίνησε το 1874 και στον Κουβανό αρχιτέκτονα Francisco Javier Cisnero ανατέθηκε η ολοκλήρωση του έργου εντός 8 ετίας. Δύσκολο εγχείρημα σε μια περιοχή με εξαιρετικά απότομη γεωμορφολογία εδάφους και για αυτό θεωρήθηκε μεγάλο επίτευγμα για το επίπεδο μηχανικής του τέλους του 19ου αιώνα. Ωστόσο σύντομα η κατασκευή του συνάντησε εμπόδια τόσο από τους ντόπιους κατοίκους που είχαν συνηθίσει τις μεταφορές με μουλάρια κι επομένως αντιμετώπιζαν σκεπτικά την άφιξη μιας ατσάλινης μηχανής όσο και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου των 1000 ημερών αλλά και μεταπολεμικά. Ακολούθησε μια μακρά περίοδος παρακμής με αποτέλεσμα σήμερα το σιδηροδρομικό δίκτυο πρακτικά να υπολειτουργεί με μόλις λίγα χιλιόμετρα λειτουργικών σιδηρ. γραμμών. Κι αφού θαυμάσαμε και μια καλο-διατηρημένη ατμομηχανή σιδηροδρόμου
συνεχίσαμε σε μια μεγάλη πλατεία που περιβάλλεται από τον αστικό κλοιό του Centro Administrativo La Alpujarra και περιλαμβάνει μια σειρά από κυβερνητικά και δημόσια κτίρια με τη δική τους ιστορική η μη σημασία και ιστορία. Πιο συγκεκριμένα μπορεί κάποιος να δει το δημαρχείο της πόλης (Alcaldia de Medellin) και το διοικητήριο της επαρχίας της Αντιοχείας (Gobernacion de Antioquia), το παλάτι της δικαιοσύνης (Palacio de Justicia), το κτίριο ενός τοπικού τηλεοπτικού καναλιού (Teleantioquia) και λίγο πιο πέρα το συνεδριακό κέντρο (Centro de Convenciones Plaza Mayor). Πρακτικά το μόνο ιδιαίτερο και σχετικά όμορφο δημιούργημα αυτού του σχετικά άσχημου αστικού κλοιού είναι το μνημείο της φυλής (Monumento a la Raza) ενός από τους πιο δημιουργικούς, αναγνωρισμένους και ευυπόληπτους Κολομβιανούς γλύπτες τον Rodrigo Arenas Betancur. To μνημείο εγκαινιάστηκε το 1988, έχει ύψος 38 μέτρων και απεικονίζει την πολυτάραχη ιστορία των φυλών της Αντιόχειας.
Συνεχίζοντας τη βόλτα μας, περνάμε απέναντι από τη λεωφόρο San Juan στην ιστορική πλατεία Plaza Cisneros γνωστή και ως Πάρκο των Φώτων λόγω των 300 φωτιζόμενων στύλων με ύψος μέχρι 24m. Η πλατεία πήρε το όνομά της από τον Κουβανό αρχιτέκτονα Francisco Javier Cisneros που όπως διαβάσατε παραπάνω ηγήθηκε της κατασκευής του σιδηροδρόμου της Αντιοχείας και στα παλιά χρόνια αποτελούσε την καρδιά της εμπορικής αγοράς της πόλης με όλα τα κακοποιά στοιχεία μαζεμένα. Ωστόσο έγινε προσπάθεια να αναβαθμιστεί στα πλαίσια του πρότζεκτ «Η Medellin είναι φως» κι έτσι η περιοχή όλη εξωραΐστηκε με την παρουσία αυτού του τεχνητού δάσους από 300 στύλους.
Συνεχίζουμε σε μικρά στενά δρομάκια με κάθε είδους μαγαζάκια και πάγκους, συμπεριλαμβανομένων μαγαζιών όπου μπορείς να δοκιμάσεις τοπικές νοστιμιές και εξωτικούς χυμούς.
Περάσαμε από τη μικρή γραφική εκκλησία της Veracruz
και την εκκλησία «Basílica Nuestra Señora de la Candelaria» όπου είδαμε πάγκους με πλανόδιους που πουλούσαν πολυάριθμα πειρατικά CD με ακατάλληλο ροζ περιεχόμενο (!!!) κι εδώ κολλάει και η άχρηστη πληροφορία της εβδομάδος όπου σύμφωνα με τη Χουλιάνα δίπλα από κάθε εκκλησία στην Κολομβία θα δεις πάγκους με CD με ακατάλληλο περιεχόμενο (true or not without comments…)
και περνώντας μέσα από το παρκάκι Berrio επί της οδού Carrera 50 καταλήξαμε σε ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα και πιο κεντρικό σημείο της πόλης, την πλατεία Botero ή αλλιώς πλατειούλα των αγαλμάτων (Plazoleta de Esculturas). Ο λόγος για ένα δημόσιο χώρο που κοσμείται από 25 μπρούντζινα παχουλά γλυπτά του διάσημου Κολομβιανού καλλιτέχνη Fernando Botero (περισσότερα σχόλια στο κεφάλαιο Μπογκοτά όπου είναι και το μουσείο του καλλιτέχνη). Βέβαια έργα του Botero έχει και το μουσείο της Αντιόχειας (Museo de Antioquia) που είναι το 2ο παλαιότερο μουσείο της χώρας (μετά το Εθνικό Μουσείο της Μπογκοτά) και προβάλλει στην μία άκρη της πλατείας, ωστόσο ήταν κλειστό και δεν μπορέσαμε να το επισκεφτούμε. Αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες με τους χοντρούς κυρίους και τις κυρίες,
στη συνέχεια θαυμάσαμε το περίτεχνο Palacio De La Cultura Rafael Uribe Uribe που σχεδιάστηκε από το Βέλγο αρχιτέκτονα Agustín Goovaerts, πήρε το όνομά του (Rafael Uribe Uribe) από έναν Κολομβιανό στρατηγό και στεγάζει το Ινστιτούτο Κουλτούρας και Κληρονομιάς της επαρχίας της Αντιόχειας.
Λίγα τετράγωνα πιο μακριά βρίσκεται το πάρκο Μπολίβαρ (Parque de Bolivar)
και ο καθεδρικος ναός της πόλης (Catedral Basílica Metropolitana de Medellín) για την κατασκευή του οποίου χρειάστηκαν 1.120.000 τούβλα (ακόμα μία άχρηστη πληροφορία της εβδομάδας) και ανακηρύχθηκε σε εθνικό μνημείο της Κολομβίας το 1982. Μετά από διάφορες ιστορίες της Χουλιάνα πήραμε το δρόμο της επιστροφής μέσω του αρκετά ζωντανού και τουριστικού πεζόδρομου Carrera 49 Junin
για να καταλήξουμε στο πάρκο San Antonio που είναι και ο τελικός μας προορισμός. Εκεί βρίσκεται το περίφημο ανατιναγμένο «Πουλί της Ειρήνης» του Botero. Ο λόγος για ένα γλυπτό στο εσωτερικό του οποίου εξερράγη μια βόμβα (η ευθύνη για το συμβάν μάλλον αποδόθηκε στο επαναστατικό κίνημα FARC) παρασύροντας στο θάνατο 29 άτομα και τραυματίζοντας πολλά περισσότερα στις 10 Ιουνίου 1995. Έκτοτε ο γλύπτης δημιούργησε ένα νέο όμοιο γλυπτό που στέκεται ακέραιο πλάι στο τραυματισμένο.
Ήρθε η ώρα για μια οικογενειακή φωτογραφία μαζί με τη γιαγιά και τη μαμά της Χουλιάνα και το ανάλογο «εθελοντικό» φιλοδώρημα καθώς όπως ανέφερα και προηγουμένως εγώ όσο και η παρέα μου μείναμε πολύ ευχαριστημένοι.
και «ανέμελα» συνεχίσαμε τη βόλτα μας σόλο πια...Και λέω ανέμελα γιατί δεν θα μπορούσα να φανταστώ (;; ότι μέρα μεσημέρι στην ηλιόλουστη Medellin, σε ένα πολύ κεντρικό πάρκο θα έπρεπε να παίρνουμε προφυλάξεις…όταν όμως είχε απομακρυνθεί όλο το πλήθος των τουριστών, ομολογώ ότι άκουσα τη Χουλιάνα να ψιθυρίζει στη μαμά της ότι θα έπρεπε να απομακρυνθούν σύντομα από την πλατεία καθώς ήταν επικίνδυνα γιατί αποτελούσαν στόχο………Είναι τελικά επικίνδυνα στη Medellin; Οι ντόπιοι μάλλον κάτι θα ξέρουν καλύτερα και μένω εκεί. Εμείς ας συνεχίσουμε «ανέμελα» πάλι τη βόλτα μας! χαχα! Αφού λοιπόν ανακτήσαμε δυνάμεις δοκιμάζοντας κάποιες λιχουδιές
και πήραμε ταξί και κινήσαμε για το επόμενο αξιοθέατο της πόλης, αυτό της Comuna 13 (εναλλακτικά μπορείτε να πάρετε το metro μέχρι τον ομώνυμο σταθμό San Javier κι από εκεί να περπατήσετε για 15min). H Comuna 13 γνωστή και ως San Javier είναι μία συνοικία στην ανατολική άκρη της Medellin που τη δεκαετία του ’80 και ‘90 αποτελούσε μία από τις πιο κακόφημες κι επικίνδυνες περιοχές της πόλης όπου μαίνονταν συμμορίες, κακοποιοί και διακινητές ναρκωτικών. Την τελευταία 10 ετία ωστόσο υπέστη μία καθολική μεταμόρφωση μέσα από μία σειρά αστικών σχεδιασμών που οδήγησαν στον εξωραϊσμό και την αναβάθμιση της περιοχής με γκράφιτι, εικαστικά δρώμενα και άλλες παραστάσεις. Στην όλη προσπάθεια βοήθησε και η άφιξη του metrocable καθώς και η δημιουργία μιας σειράς από 6 κυλιόμενες σκάλες (2011) που διευκόλυναν την πρόσβαση των τουριστών στην γειτονιά που όπως όλες οι φτωχογειτονιές της πόλης είναι σκαρφαλωμένη πάνω σε λόφο. Ως αποτέλεσμα η Comuna 13 σήμερα θεωρείται από πολλούς ως το σύμβολο της αστικής μεταμόρφωσης της Medellin. Ας ξεκινήσουμε την λοιπόν τη βόλτα μας στη συνοικία με την πανοραμική θέα στην πόλη…
Μέχρι να κατέβουμε πάλι πίσω, είχε ήδη αρχίσει να απογευματιάζει οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε άλλη μία βόλτα με το αγαπημένο μας metrocable. Αυτή τη φορά σειρά είχε η γραμμή K που είναι και η πρώτη που άνοιξε στα βόρεια προάστια της πόλης. Με το metro φτάνουμε στο σταθμό Acevedo πλάι στον ποταμό Medellin και από εκεί επιβιβαζόμαστε στο τελεφερίκ μέχρι τον τερματικό σταθμό Santo Domingo. Έχει ήδη αρχίσει να νυχτώνει οπότε απολαύστε τη νυχτερινή, φωτισμένη Medellin.
Μόλις τελείωσε η βόλτα μας είχαμε ήδη αρχίσει να πεινάμε οπότε η ομάδα απαίτησε φαγητό. Για σήμερα το βράδυ το μενού είχε Itaca, προτεινόμενη και από τον οδηγό. Ιθάκη στο κέντρο της Medellin; Τι στο καλό; Κάποιος Έλληνας που βρήκε την Ιθάκη του στη Medellin; Τα σχόλια του οδηγού πάντως ήτα εξαιρετικά «it doesn’t look like much but this tiny hole-in-the-wall restaurant prepares fantastic gourmet plates bursting with flavor at bargain prices. There is no menu; just tell chef what do you like and he will whip up a modern Colombian classic from his collection of market-fresh ingredients – there is no sign. Look for the blue door». Για να δούμε λοιπόν…με ταξάκι πάλι φτάσαμε έξω από τη μπλε πόρτα η οποία δεν βρισκόταν και στο πιο εμφανές σημείο, και ευτυχώς ήταν ανοιχτό! Προς έκπληξή μας βέβαια ο σεφ δεν ήταν ένας Έλληνας που βρήκε την Ιθάκη του σε αυτό το μικροσκοπικό κομμάτι γης (γιατί το εστιατόριο είναι όντως μία τρύπα) αλλά ένας Κολομβιανός που δεν έχει έρθει ποτέ στην Ελλάδα ωστόσο και αυτός και η γυναίκα του είναι ενθουσιασμένοι με τη χώρα μας και κυρίως με τον…Καβάφη !!! Το φαγητό νόστιμο και εμείς αποχαιρετούμε το λάτρη της Καβαφικής ποίησης
για μια ακόμη (και τελευταία) νυχτερινή εξόρμηση στην πόλη της αιώνιας άνοιξης. Και για σήμερα το βράδυ το πρόγραμμα έχει χορό σε ένα κλαμπάκι στο όνομα Son Havana κι επιστροφή στο σπίτι για ύπνο γλυκό 10.200km μακριά !
Η επόμενη ημέρα θα μας βρει στην πολύχρωμη πόλη Guatape !
παίρνουμε ταξί και σε λίγη ώρα είμαστε το ξενοδοχείο μας στη συνοικία Poblado που αποτελεί και το πιο δημοφιλές και «ασφαλές» μέρος για να μείνει ο τουρίστας στη Medellin. Μικρή ανάπαυση για τις απαραίτητες ανάγκες και βγαίνουμε γρήγορα να γνωρίσουμε την πόλη στις 2,5 ημέρες που μας απομένουν. Πρώτη στάση για έναν υπέροχο και δροσιστικό χυμό με πολυάριθμα τροπικά και μη φρούτα που ακούει στο όνομα Salpicon de frutas και πουλιέται στη «φρουτερία-πάγκο» της γωνίας του δρόμου μας και γενικά σε διάφορα σημεία της πόλης.
Μικρή βόλτα στη γειτονιά που δεν έχει και τίποτα το ιδιαίτερο να επιδείξει πέρα από καταλύματα και εστιατόρια
και επιβίβαση στο βαν της εταιρείας Paisa Road προκειμένου να γνωρίσουμε το αιματηρό και άκρως επικίνδυνο παρελθόν της χώρας. Ώρα να γνωρίσουμε τα μέρη που έζησε και έδρασε ο πιο διάσημος ναρκέμπορος της ιστορίας ο Pablo Escobar και το καρτέλ του. Αμφιλεγόμενη ή μη αυτή η ξενάγηση-δραστηριότητα, δεδομένου ότι κάποιοι κερδίζουν λεφτά ακόμη και μετά θάνατον μιλώντας για καταστάσεις και δείχνοντας μέρη που είναι βουτηγμένα στο αίμα και την ανθρώπινη απώλεια και που οι περισσότεροι πια κάτοικοι της Medellin θέλουν να ξεχάσουν και όχι να αναδεικνύουν στους τουρίστες σαν ατραξιόν, εμείς δεν μπορούσαμε να τη χάσουμε και επιλέξαμε να το κάνουμε. Υπάρχουν διάφορα άτομα που αναλαμβάνουν να κάνουν αυτή τη ξενάγηση και μπορείτε να ψάξετε και να επιλέξετε στο διαδίκτυο. Μέσα στο βανάκι λοιπόν άρχισε η προβολή μιας μικρής ταινίας σχετικά με τη ζωή και το έργο του Pablo.
Βία, διαφθορά, δωροδοκίες, άπειρα λεφτά, δολοφονίες, συμφωνίες, χλιδάτη ζωή, σκάνδαλα, αίμα και extravaganza…όλα συνυφασμένα με τη ζωή του πιο διάσημου βαρόνου κόκας που διακρίθηκε και ως ο πιο πλούσιος άνθρωπος της Αμερικής το 1987. Τη δεκαετία 1980-1990 το καρτέλ του έλεγχε το 80% της παγκόσμιας αγοράς κοκαΐνης σπέρνοντας μια κουλτούρα τρόμου σε όλο το μήκος και πλάτος της Μedellin. Μέχρι το 1991, 550 αστυνομικοί είχαν δολοφονηθεί από τους ανθρώπους του Πάμπλο, και πάμπολλα εκρηκτικά είχαν εκραγεί μέσα στην πόλη με το ανάλογο τίμημα. Κάπου μέσα σε όλες τις πληροφορίες, ακούσαμε και ότι ο Πάμπλο παραδόξως έκανε και φιλανθρωπικό έργο υπέρ των φτωχών…σαφέστατα με το ανάλογο, πικρό αντίτιμο. Τα συμπεράσματα είναι δικά σας, η ιστορία είναι γραμμένη και υπάρχει στο διαδίκτυο για να τη διαβάσει ο οποιοσδήποτε και να μπορέσει να κατανοήσει αυτό το κομμάτι της ιστορίας της πόλης (γιατί κακά τα ψέματα είναι κομμάτι της ιστορίας της πόλης πια), κι εμείς πάμε να κάνουμε μια μικρή πρώτη στάση στο Santuario de la Virgen de la Rosa Mística στην Avenida El Poblado. Πρόκειται για ένα χώρο λατρείας της παρθένου του μυστικού/μυστήριου Ρόδου το όνομα της οποίας προέκυψε από το μυστήριο που πλανιόταν γύρω από την ικανότητα της παρθένου να πραγματοποιεί θαύματα και καλά αλλά και κακά – σαν αυτά που λέγεται ότι ζητούσαν οι άνδρες του Escobar. Αυτός ο χώρος θεωρείται πως ήταν ο χώρος λατρείας των διάσημων δολοφόνων του βαρόνου (των Sicarios) οι οποίοι προσέρχονταν για να προσευχηθούν πριν την εκπλήρωση μιας αποστολής (να ευλογήσει δηλαδή η Παναγία τις σφαίρες τους, τα όπλα τους και τις "αποστολές" τους). Εξ ου και το άλλο όνομα της παρθένου είναι Virgen de los Sicarios δηλαδή παρθένος των Sicarios.
Συνεχίζουμε με την επόμενη στάση στο σπίτι (κτίριο Μονακό) που έζησε κάποιο διάστημα ο βαρόνος με την οικογένειά του και το οποίο βομβαρδίστηκε το 1988 από το άλλο αντίπαλο καρτέλ του Cali (το κτίριο εμείς το προλάβαμε όμως πια δεν υπάρχει καθώς κατεδαφίστηκε στις 22.02.2019). Το κτίριο βρίσκεται (ή μάλλον βρισκόταν πια) σε μία από τις πλουσιότερες συνοικίες της πόλης, ανήκε στην κυβέρνηση της Κολομβίας και ήταν απλά ερειπωμένο. Η στάση συνοδεύτηκε από τις αντίστοιχες πληροφορίες γύρω από τη ζωή του Πάμπλο όσο διέμενε εκεί.
Επόμενη στάση στο σημείο που σκοτώθηκε ο Πάμπλο στην οδό «Carrera 79B #45D–94» στις 2-12-1993. Κατά την ιστορία, 16 μήνες περίπου από τη στιγμή που ο Πάμπλο δραπέτευσε από τη φυλακή (La Catedral), μια ειδική δύναμη της Κολομβιάνικης αστυνομίας ανίχνευσε μία κλήση που έγινε από τη συνοικία Los Olivos στο Aureles. Η κλήση ήταν από τον Πάμπλο προς τον υιό του και αμέσως πρόδωσε το κρησφύγετο του. Ακολούθησε όπως μπορείτε να φανταστείτε ανθρωποκυνηγητό πάνω στις στέγες των σπιτιών στη διάρκεια του οποίου ο Πάμπλο και ο σωματοφύλακάς του πέσανε νεκροί. Σκοτώθηκε άραγε ο Πάμπλο από τα πυρά της αστυνομίας; αυτό-πυροβολήθηκε σε μία απέλπιδα προσπάθεια να μην πέσει στα χέρια των αστυνομικών; Οι εκδοχές πολλές και μάλλον την πραγματική αλήθεια δεν θα τη μάθουμε ποτέ…για την ώρα πάντως το σπίτι έχει μετατραπεί σε σχολή Ισπανικών και τίποτα πια δεν θυμίζει το παρελθόν (ή μήπως όχι
.
Συνεχίζουμε στην επόμενη και τελευταία στάση της ξενάγησης που είναι το νεκροταφείο όπου είναι θαμμένος ο Escobar μαζί με την οικογένειά του (Cemetario Jardines Montesacro). Εκεί υπάρχουν και οι τάφοι κάποιων άλλων «κακών» της μαφίας και συνεργατών του Πάμπλο οπότε θα ακούσετε και άλλες ιστορίες με θέα ένα κομμάτι της πόλης.
Το τουρ λοιπόν ήρθε στο τέλος του κι εμείς συνεχίζουμε για να ανακαλύψουμε περαιτέρω την πόλη. Σειρά έχει το metrocable, το διάσημο δίκτυο τελεφερίκ της Μedellin που συμπληρώνει το δίκτυο μετρό και σχεδιάστηκε το 2004 για να συνδέσει με το κέντρο τις κατ’ εξοχήν πιο φτωχικές γειτονιές/συνοικίες της πόλης που βρίσκονται στους απόκρημνους λόφους της περιφέρειας με το κέντρο. Ουσιαστικά αποτελεί σε πολλές περιπτώσεις το μοναδικό γρήγορο μέσο μεταφοράς των φτωχών προς την πόλη και τις δουλειές τους αλλά και ίσως έναν μοναδικό τρόπο για να θαυμάσουν οι τουρίστες τη θέα της πόλης από ψηλά αλλά και να πάρουν μία μυρωδιά από την κατάσταση που επικρατεί στις φτωχικές γειτονιές. Το metrocable θεωρείται το πρώτο αστικό σύστημα μετακίνησης με τελεφερίκ στη Λατινική Αμερική και την εποχή που το επισκεφτήκαμε εμείς αποτελούνταν από 4 γραμμές (H, K, J, L). Εμείς σήμερα αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τη γραμμή J που εγκαινιάστηκε το 2008 και αποτελείται από 4 σταθμούς με συνολικό μήκος διαδρομής 2.7km. Με το μετρό κατεβαίνουμε στη στάση San Javier και από εκεί με λίγο περπάτημα φτάνουμε στο σταθμό metrocable «Estación metro San Javier». Ακολουθεί ένα υπέργειο ταξίδι πάνω από τη Medellin μέσω των σταθμών «Juan XXIII», «Vallejuelos» και τελικά «La Aurora». Απολαύστε το !
Προσοχή!!! Τις πρωινές ώρες κι όσο υπάρχει ακόμη φως μπορείτε να κάνετε στάσεις στις επιμέρους πλατφόρμες-σταθμούς και προσεκτικά πάντα να περιπλανηθείτε λίγο στις γειτονιές…όχι ότι θα δείτε κάτι καθώς πρόκειται για υποβαθμισμένες περιοχές με καταραμένη φτώχεια… Προσωπικά πάντως δεν θα το σύστηνα καθώς όλα τα άτομα με τα οποία μιλήσαμε μας αποθάρρυναν από κάτι τέτοιο χωρίς τουλάχιστον να έχουμε συνοδό κάποιον ντόπιο μαζί μας αλλά και γιατί όπως σε κάθε φτωχική γειτονιά του κόσμου, πόσο μάλλον της Λατινικής Αμερικής, ένας Ευρωπαίος ακόμη και χωρίς να προκαλεί μια διαφορά θα την κάνει και δεν θέλει και πολύ για να γίνει το απρόοπτο εκεί. Για βραδινή βόλτα δε ούτε λόγος…βόλτα μόνο από ψηλά μέσα στο τελεφερίκ για να απολαύσετε πανοραμικά το φωτισμένο πρόσωπο της πόλης…
Μετά από μία μακρά διαδρομή επιστρέψαμε πίσω και είχε ήδη αρχίσει να απογευματιάζει. Προς αναζήτηση τροφής και σύμφωνα με τις προτάσεις του οδηγού επισκεφθήκαμε αρχικά, μετά από αρκετή περιπλάνηση downtown, μια καφετέρια-μπαρ με αστική θέα για ένα δροσιστικό χυμό
και στη συνέχεια καταλήξαμε σε ένα συνοικιακό εστιατόριο για να δοκιμάσουμε φυσικά το παραδοσιακό πιάτο της επαρχίας και της πόλης που ακούει στο όνομα bandeja paisa. Το τυπικό πιάτο λοιπόν όλης της Αντιόχειας και της Ζona Cafetera είναι ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι ένα πιάτο που αποτελεί το μοναδικό γεύμα της ημέρας για έναν φτωχό και σκληρά εργαζόμενο
εργάτη επί πολλές ώρες σε μια ορεινή φυτεία καφέ !! Λιπαρό, θρεπτικό και θερμιδικά εκρηκτικό! Κατά γενική ομολογία αποτελείται από λευκό ρύζι, κόκκινα φασόλια, κιμά, τηγανητό χοιρινό λίπος (chicharron), αβοκάντο, τηγανητό αυγό, λουκάνικο, chutney ντομάτας (sauce hogao), μπανάνες, arepas (πίτες καλαμποκιού), ενίοτε και μαύρο λουκάνικο με αίμα (morcilla). Το τρως μία φορά και ΔΕΝ ΤΟ ΞΑΝΑΤΡΩΣ…αν και περί ορέξεως… Εμείς λοιπόν το φάγαμε μία φορά ως τουρίστες και μιας και δεν πρόκειται σε αυτή τη ζωή (μάλλον) να εργαστούμε σε φυτείες καφέ δεν το ξαναφάγαμε !!! Πάντως συνοδεύεται υπέροχα με μία κρύα τοπική μπύρα Club Colombia.
Για τη συνέχεια βέβαια, ιδίως αν φάτε το πιάτο βράδυ όπως εμείς καλύτερα να μην υπολογίσετε κάποια άλλη δραστηριότητα ! Εμείς ωστόσο αποφασίσαμε να κάνουμε ένα μικρό πέρασμα από ένα μπαράκι σάλσα που ακούει στο όνομα «Eslabon Prendido» έτσι για να χωνέψουμε…εννοείται πήγαμε με ταξί κατευθείαν πόρτα-πόρτα στον προορισμό μας. Το μαγαζί είχε ζωντανή μπάντα με πολύ ευχάριστα λατινοαμερικάνικα ακούσματα, χορό ιδιαίτερο δεν είχε, ήπιαμε ωστόσο τα κοκτέιλ μας και πήραμε το δρόμο της επιστροφής…ομολογουμένως ο κόσμος που περιτριγύριζε τις κοντινές πλατείες δεν ήταν και ο «καλύτερος» καθώς οι εκδιδόμενες, οι τραβεστί κι οι μεθυσμένοι ήταν αρκετοί, ωστόσο πήραμε το ταξάκι μας και σύντομα καταλήξαμε για ύπνο, παραδόξως ελαφρύ! P.S: όσο βρισκόμασταν στην πόλη, η οδηγία ήταν να παίρνουμε μόνο τα κίτρινα ταξί και μόνο αυτά που καλούν τα ξενοδοχεία…ωστόσο εμείς για όλες τις μετακινήσεις μας χρησιμοποιούσαμε κίτρινα ταξί που σταματούσαμε στο δρόμο και όλα καλά…
Δεύτερο πρωινό ξύπνημα στην πόλη και αυτή τη φορά θα εξερευνήσουμε πιο καλά το κέντρο της υιοθετώντας για πρώτη φορά στα ταξιδιωτικά μας χρονικά μια νέα συνήθεια που είναι και της μόδας και αποδείχθηκε και ομολογουμένως αρκετά καλή !!! Αυτή της ομαδικής και «τυπικά δωρεάν» ξενάγησης με free walking tour. Και λέω τυπικά δωρεάν γιατί στην πραγματικότητα πάντα στο τέλος της ξενάγησης ο «ξεναγός» (παράνομος ή μη, δεν θα σταθώ) ζητάει κάποια αμοιβή, ότι επιθυμεί και αν το επιθυμεί βέβαια ο καθένας, έτσι για το καλό και την καλή ξενάγηση. Δεν θα ήθελα να σταθώ στις επαγγελματικές και ηθικές διαστάσεις του θέματος (ιδίως για κάποιον που είναι επίσημα ξεναγός), στη δικιά μας περίπτωση πάντως η ντόπια κοπελίτσα (Χουλιάνα) που μας ξενάγησε ήταν γλυκύτατη, πάρα πολύ ευχάριστη κι εξαιρετικά πρόθυμη κι ένθερμη να μας παρουσιάσει τη χώρα της και την πόλη της με όλα τα καλά και τα στραβά και με εξαιρετικά πολλές λεπτομέρειες, και επομένως στο τέλος της ξενάγησης με πολύ μεγάλη χαρά άφησα και το μεγαλύτερο tip. Η ομάδα που αναλαμβάνει τη ξενάγηση αλλά και άλλες δραστηριότητες λέγεται Real City Tours, τη συστήνω ανεπιφύλακτα και ήταν προτεινόμενη και από τον οδηγό. Και το… δωράκι bonus της ξενάγησης ήταν ότι εμφανίστηκε ως έκπληξη και παρακολούθησε τη ξενάγησή της Χουλιάνα και η (υπερ)αιωνόβια γιαγιά της και η μαμά της (της κοπέλας) που είχαν να αφηγηθούν συγκλονιστικές ιστορίες από τα χρόνια τα παλιά, τα κολομβιανικά! Χαρακτηριστικά, η γιαγιά της Χουλιάνα κόρη ευγενούς (και προσκείμενη στους Ιησουίτες) είχε γνωρίσει προ αρχαιοτάτων χρόνων τον παππού που όμως η οικογένειά της τον απέρριψε…τη φυγάδευσαν οι γονείς της στην Αμερική προκειμένου να μη κλεφτεί με το σύζυγο και παρόλα αυτά 30 χρόνια μετά βρέθηκαν, παντρεύτηκαν και ζήσαν ευτυχισμένοι (;;
. Ακολούθησε η εποχή του Πάμπλο όπου φοβόντουσαν να βγουν από τα σπίτια καθώς βόμβες έσκαγαν παντού, δολοφονίες γίνονταν παντού και μάλιστα ο μπαμπάς της Χουλιάνα εξαφανίστηκε μυστηριωδώς (;; όταν αυτή ήταν σε μικρή ηλικία όπως και πολλοί άλλοι…Αυτά για την προσωπική ιστορία της Χουλιάνα, άλλη χάρη να την ακούς από τη γιαγιούλα με τα υπέροχα ισπανικά και πάμε να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα 3.5-4 ωρών στο κέντρο της Medellin πρακτικά στα τετράγωνα μεταξύ των πάρκων Parque de Bolivar, Parque San Antonio και Parque de los Pies Descalzos. Η αλήθεια είναι πως η Μedellin δεν έχει και πάρα πολλά αξιοθέατα και τα περισσότερα εντοπίζονται στο κέντρο. Ξεκινάμε λοιπόν από τη στάση του μετρό με το όνομα Alpujarra που βρίσκεται downtown.
Σε μικρή απόσταση είναι ο παλιός σιδηροδρομικός σταθμός η κατασκευή του οποίου ξεκίνησε το 1874 και στον Κουβανό αρχιτέκτονα Francisco Javier Cisnero ανατέθηκε η ολοκλήρωση του έργου εντός 8 ετίας. Δύσκολο εγχείρημα σε μια περιοχή με εξαιρετικά απότομη γεωμορφολογία εδάφους και για αυτό θεωρήθηκε μεγάλο επίτευγμα για το επίπεδο μηχανικής του τέλους του 19ου αιώνα. Ωστόσο σύντομα η κατασκευή του συνάντησε εμπόδια τόσο από τους ντόπιους κατοίκους που είχαν συνηθίσει τις μεταφορές με μουλάρια κι επομένως αντιμετώπιζαν σκεπτικά την άφιξη μιας ατσάλινης μηχανής όσο και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου των 1000 ημερών αλλά και μεταπολεμικά. Ακολούθησε μια μακρά περίοδος παρακμής με αποτέλεσμα σήμερα το σιδηροδρομικό δίκτυο πρακτικά να υπολειτουργεί με μόλις λίγα χιλιόμετρα λειτουργικών σιδηρ. γραμμών. Κι αφού θαυμάσαμε και μια καλο-διατηρημένη ατμομηχανή σιδηροδρόμου
συνεχίσαμε σε μια μεγάλη πλατεία που περιβάλλεται από τον αστικό κλοιό του Centro Administrativo La Alpujarra και περιλαμβάνει μια σειρά από κυβερνητικά και δημόσια κτίρια με τη δική τους ιστορική η μη σημασία και ιστορία. Πιο συγκεκριμένα μπορεί κάποιος να δει το δημαρχείο της πόλης (Alcaldia de Medellin) και το διοικητήριο της επαρχίας της Αντιοχείας (Gobernacion de Antioquia), το παλάτι της δικαιοσύνης (Palacio de Justicia), το κτίριο ενός τοπικού τηλεοπτικού καναλιού (Teleantioquia) και λίγο πιο πέρα το συνεδριακό κέντρο (Centro de Convenciones Plaza Mayor). Πρακτικά το μόνο ιδιαίτερο και σχετικά όμορφο δημιούργημα αυτού του σχετικά άσχημου αστικού κλοιού είναι το μνημείο της φυλής (Monumento a la Raza) ενός από τους πιο δημιουργικούς, αναγνωρισμένους και ευυπόληπτους Κολομβιανούς γλύπτες τον Rodrigo Arenas Betancur. To μνημείο εγκαινιάστηκε το 1988, έχει ύψος 38 μέτρων και απεικονίζει την πολυτάραχη ιστορία των φυλών της Αντιόχειας.
Συνεχίζοντας τη βόλτα μας, περνάμε απέναντι από τη λεωφόρο San Juan στην ιστορική πλατεία Plaza Cisneros γνωστή και ως Πάρκο των Φώτων λόγω των 300 φωτιζόμενων στύλων με ύψος μέχρι 24m. Η πλατεία πήρε το όνομά της από τον Κουβανό αρχιτέκτονα Francisco Javier Cisneros που όπως διαβάσατε παραπάνω ηγήθηκε της κατασκευής του σιδηροδρόμου της Αντιοχείας και στα παλιά χρόνια αποτελούσε την καρδιά της εμπορικής αγοράς της πόλης με όλα τα κακοποιά στοιχεία μαζεμένα. Ωστόσο έγινε προσπάθεια να αναβαθμιστεί στα πλαίσια του πρότζεκτ «Η Medellin είναι φως» κι έτσι η περιοχή όλη εξωραΐστηκε με την παρουσία αυτού του τεχνητού δάσους από 300 στύλους.
Συνεχίζουμε σε μικρά στενά δρομάκια με κάθε είδους μαγαζάκια και πάγκους, συμπεριλαμβανομένων μαγαζιών όπου μπορείς να δοκιμάσεις τοπικές νοστιμιές και εξωτικούς χυμούς.
Περάσαμε από τη μικρή γραφική εκκλησία της Veracruz
και την εκκλησία «Basílica Nuestra Señora de la Candelaria» όπου είδαμε πάγκους με πλανόδιους που πουλούσαν πολυάριθμα πειρατικά CD με ακατάλληλο ροζ περιεχόμενο (!!!) κι εδώ κολλάει και η άχρηστη πληροφορία της εβδομάδος όπου σύμφωνα με τη Χουλιάνα δίπλα από κάθε εκκλησία στην Κολομβία θα δεις πάγκους με CD με ακατάλληλο περιεχόμενο (true or not without comments…)
και περνώντας μέσα από το παρκάκι Berrio επί της οδού Carrera 50 καταλήξαμε σε ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα και πιο κεντρικό σημείο της πόλης, την πλατεία Botero ή αλλιώς πλατειούλα των αγαλμάτων (Plazoleta de Esculturas). Ο λόγος για ένα δημόσιο χώρο που κοσμείται από 25 μπρούντζινα παχουλά γλυπτά του διάσημου Κολομβιανού καλλιτέχνη Fernando Botero (περισσότερα σχόλια στο κεφάλαιο Μπογκοτά όπου είναι και το μουσείο του καλλιτέχνη). Βέβαια έργα του Botero έχει και το μουσείο της Αντιόχειας (Museo de Antioquia) που είναι το 2ο παλαιότερο μουσείο της χώρας (μετά το Εθνικό Μουσείο της Μπογκοτά) και προβάλλει στην μία άκρη της πλατείας, ωστόσο ήταν κλειστό και δεν μπορέσαμε να το επισκεφτούμε. Αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες με τους χοντρούς κυρίους και τις κυρίες,
στη συνέχεια θαυμάσαμε το περίτεχνο Palacio De La Cultura Rafael Uribe Uribe που σχεδιάστηκε από το Βέλγο αρχιτέκτονα Agustín Goovaerts, πήρε το όνομά του (Rafael Uribe Uribe) από έναν Κολομβιανό στρατηγό και στεγάζει το Ινστιτούτο Κουλτούρας και Κληρονομιάς της επαρχίας της Αντιόχειας.
Λίγα τετράγωνα πιο μακριά βρίσκεται το πάρκο Μπολίβαρ (Parque de Bolivar)
και ο καθεδρικος ναός της πόλης (Catedral Basílica Metropolitana de Medellín) για την κατασκευή του οποίου χρειάστηκαν 1.120.000 τούβλα (ακόμα μία άχρηστη πληροφορία της εβδομάδας) και ανακηρύχθηκε σε εθνικό μνημείο της Κολομβίας το 1982. Μετά από διάφορες ιστορίες της Χουλιάνα πήραμε το δρόμο της επιστροφής μέσω του αρκετά ζωντανού και τουριστικού πεζόδρομου Carrera 49 Junin
για να καταλήξουμε στο πάρκο San Antonio που είναι και ο τελικός μας προορισμός. Εκεί βρίσκεται το περίφημο ανατιναγμένο «Πουλί της Ειρήνης» του Botero. Ο λόγος για ένα γλυπτό στο εσωτερικό του οποίου εξερράγη μια βόμβα (η ευθύνη για το συμβάν μάλλον αποδόθηκε στο επαναστατικό κίνημα FARC) παρασύροντας στο θάνατο 29 άτομα και τραυματίζοντας πολλά περισσότερα στις 10 Ιουνίου 1995. Έκτοτε ο γλύπτης δημιούργησε ένα νέο όμοιο γλυπτό που στέκεται ακέραιο πλάι στο τραυματισμένο.
Ήρθε η ώρα για μια οικογενειακή φωτογραφία μαζί με τη γιαγιά και τη μαμά της Χουλιάνα και το ανάλογο «εθελοντικό» φιλοδώρημα καθώς όπως ανέφερα και προηγουμένως εγώ όσο και η παρέα μου μείναμε πολύ ευχαριστημένοι.
και «ανέμελα» συνεχίσαμε τη βόλτα μας σόλο πια...Και λέω ανέμελα γιατί δεν θα μπορούσα να φανταστώ (;;
ότι μέρα μεσημέρι στην ηλιόλουστη Medellin, σε ένα πολύ κεντρικό πάρκο θα έπρεπε να παίρνουμε προφυλάξεις…όταν όμως είχε απομακρυνθεί όλο το πλήθος των τουριστών, ομολογώ ότι άκουσα τη Χουλιάνα να ψιθυρίζει στη μαμά της ότι θα έπρεπε να απομακρυνθούν σύντομα από την πλατεία καθώς ήταν επικίνδυνα γιατί αποτελούσαν στόχο………Είναι τελικά επικίνδυνα στη Medellin; Οι ντόπιοι μάλλον κάτι θα ξέρουν καλύτερα και μένω εκεί. Εμείς ας συνεχίσουμε «ανέμελα» πάλι τη βόλτα μας! χαχα! Αφού λοιπόν ανακτήσαμε δυνάμεις δοκιμάζοντας κάποιες λιχουδιές
και πήραμε ταξί και κινήσαμε για το επόμενο αξιοθέατο της πόλης, αυτό της Comuna 13 (εναλλακτικά μπορείτε να πάρετε το metro μέχρι τον ομώνυμο σταθμό San Javier κι από εκεί να περπατήσετε για 15min). H Comuna 13 γνωστή και ως San Javier είναι μία συνοικία στην ανατολική άκρη της Medellin που τη δεκαετία του ’80 και ‘90 αποτελούσε μία από τις πιο κακόφημες κι επικίνδυνες περιοχές της πόλης όπου μαίνονταν συμμορίες, κακοποιοί και διακινητές ναρκωτικών. Την τελευταία 10 ετία ωστόσο υπέστη μία καθολική μεταμόρφωση μέσα από μία σειρά αστικών σχεδιασμών που οδήγησαν στον εξωραϊσμό και την αναβάθμιση της περιοχής με γκράφιτι, εικαστικά δρώμενα και άλλες παραστάσεις. Στην όλη προσπάθεια βοήθησε και η άφιξη του metrocable καθώς και η δημιουργία μιας σειράς από 6 κυλιόμενες σκάλες (2011) που διευκόλυναν την πρόσβαση των τουριστών στην γειτονιά που όπως όλες οι φτωχογειτονιές της πόλης είναι σκαρφαλωμένη πάνω σε λόφο. Ως αποτέλεσμα η Comuna 13 σήμερα θεωρείται από πολλούς ως το σύμβολο της αστικής μεταμόρφωσης της Medellin. Ας ξεκινήσουμε την λοιπόν τη βόλτα μας στη συνοικία με την πανοραμική θέα στην πόλη…
Μέχρι να κατέβουμε πάλι πίσω, είχε ήδη αρχίσει να απογευματιάζει οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε άλλη μία βόλτα με το αγαπημένο μας metrocable. Αυτή τη φορά σειρά είχε η γραμμή K που είναι και η πρώτη που άνοιξε στα βόρεια προάστια της πόλης. Με το metro φτάνουμε στο σταθμό Acevedo πλάι στον ποταμό Medellin και από εκεί επιβιβαζόμαστε στο τελεφερίκ μέχρι τον τερματικό σταθμό Santo Domingo. Έχει ήδη αρχίσει να νυχτώνει οπότε απολαύστε τη νυχτερινή, φωτισμένη Medellin.
Μόλις τελείωσε η βόλτα μας είχαμε ήδη αρχίσει να πεινάμε οπότε η ομάδα απαίτησε φαγητό. Για σήμερα το βράδυ το μενού είχε Itaca, προτεινόμενη και από τον οδηγό. Ιθάκη στο κέντρο της Medellin; Τι στο καλό; Κάποιος Έλληνας που βρήκε την Ιθάκη του στη Medellin; Τα σχόλια του οδηγού πάντως ήτα εξαιρετικά «it doesn’t look like much but this tiny hole-in-the-wall restaurant prepares fantastic gourmet plates bursting with flavor at bargain prices. There is no menu; just tell chef what do you like and he will whip up a modern Colombian classic from his collection of market-fresh ingredients – there is no sign. Look for the blue door». Για να δούμε λοιπόν…με ταξάκι πάλι φτάσαμε έξω από τη μπλε πόρτα η οποία δεν βρισκόταν και στο πιο εμφανές σημείο, και ευτυχώς ήταν ανοιχτό! Προς έκπληξή μας βέβαια ο σεφ δεν ήταν ένας Έλληνας που βρήκε την Ιθάκη του σε αυτό το μικροσκοπικό κομμάτι γης (γιατί το εστιατόριο είναι όντως μία τρύπα) αλλά ένας Κολομβιανός που δεν έχει έρθει ποτέ στην Ελλάδα ωστόσο και αυτός και η γυναίκα του είναι ενθουσιασμένοι με τη χώρα μας και κυρίως με τον…Καβάφη !!! Το φαγητό νόστιμο και εμείς αποχαιρετούμε το λάτρη της Καβαφικής ποίησης
για μια ακόμη (και τελευταία) νυχτερινή εξόρμηση στην πόλη της αιώνιας άνοιξης. Και για σήμερα το βράδυ το πρόγραμμα έχει χορό σε ένα κλαμπάκι στο όνομα Son Havana κι επιστροφή στο σπίτι για ύπνο γλυκό 10.200km μακριά !
Η επόμενη ημέρα θα μας βρει στην πολύχρωμη πόλη Guatape !
Είμαστε αταξίδευτοι ένα χρόνο, έχουμε ψυχολογικά! Ελπίζω να μην αργήσει το κεφάλαιο ε? Λεπτομέρειες και φωτογραφίες μη σε πιάσουν τσιγκουνιές στο καλύτερο κομμάτι 
