Περιεχόμενα
Πρωινή πτήση λοιπόν από Καρταχένα για το αρχιπέλαγος του San Andres και Providencia ! Tα δύο αυτά νησάκια γεωγραφικά βρίσκονται πιο κοντά στη Νικαράγουα, ιστορικά είναι δεμένα με την Αγγλία και πολιτικά είναι κομμάτι της Κολομβίας! Μπλέξιμο... Οι πρώτοι κάτοικοι του αρχιπελάγους ωστόσο ήταν πιθανότατα Ολλανδοί αποικιοκράτες που έφτασαν κι εγκαταστάθηκαν στη Providencia κοντά στα τέλη του 16ου αιώνα. Το 1631 τους απομάκρυναν οι Βρετανοί οι οποίοι αποίκισαν με τη σειρά τους τα νησιά, φέρνοντας μαζί τους σκλάβους νέγρους από τη Τζαμάικα. Κάπως έτσι, από τη μίξη Βρετανών και Τζαμαϊκανών προέκυψε η φυλή Raizal και ξεκίνησε η καλλιέργεια καπνού και βαμβακιού. Λόγω της στρατηγικής τους θέσης, τα νησιά για χρόνια αποτέλεσαν ορμητήριο πειρατών που επιτίθονταν στις ισπανικές γαλλέρες και το 1670 ο πιο διάσημος πειρατής εξ αυτών, ο θρυλικός Henry Morgan, εγκαταστάθηκε στη Providencia στην οποία εικάζεται ακόμη ότι βρίσκονται κρυμμένοι κάποιοι από τους θησαυρούς του (προς ενημέρωση επίδοξων κυνηγών)! Τελικά, τα νησιά σύντομα μετά την ανεξαρτησία της Κολομβίας, παραχωρήθηκαν σε αυτή με τη συνθήκη του 1928, αφήνοντας χαμένους τους Νικαραγουανούς.
Και πως να μην νοιώθουν χαμένοι αφού χάσανε έναν τέτοιο τροπικό παράδεισο! Προσγειωνόμαστε λοιπόν στο νησάκι San Andres, το μεγαλύτερο και πιο τουριστικό του αρχιπελάγους γιατί δυστυχώς ο περιορισμένος χρόνος μας δεν μας επέτρεπε να επισκεφτούμε την απόκοσμη Providencia. Βλέπετε για να φτάσει κανείς μέχρι τη Providencia πρέπει είτε να πετάξει με άλλη πτήση από το San Andres σε συγκεκριμένες ημέρες είτε να πάρει πλοίο και να διασχίσει μια απόσταση 3 ωρών. Τυχερός όποιος πάει πάντως γιατί από αυτά που διαβάσαμε και ακούσαμε πρέπει να είναι ένας τελείως απομονωμένος και πιο «παρθένος» προορισμός. Το San Andres αντίθετα από το 1950 οπότε και συνδέθηκε με αεροπλάνο με την ενδοχώρα της Κολομβίας, άρχισε να πλημμυρίζει από παραθεριστές Κολομβιανούς και κάπως έτσι άρχισε να αλλοιώνεται και το αυθεντικά βρετανικό κλίμα που διατηρούσε μέχρι τότε.
Ας αφήσουμε όπως τις πολλές περιγραφές και ας βγούμε από το αεροδρόμιο για να διασχίσουμε την πρωτεύουσα «San Andres town» και να φτάσουμε λίγο παρα έξω και στο κατάλυμά μας όπου θα αφήσουμε τις αποσκευές. Το αεράκι της Καραϊβικής όμως μας καλεί κι έτσι σύντομα ξεχυνόμαστε στην παραλία για τις πρώτες φωτογραφίες με τα αγαπημένα μας φοινικάκια και την πρώτη βουτιά στα τυρκουάζ νερά.
Ακολουθεί φαγητό σε γεύσεις Καραϊβικής (γαρίδες σε σάλτσα καρύδας συνοδεία ντόπιας μπύρας Aguila) στο εστιατόριο Donde Francesca δίπλα στη θάλασσα.
και νωρίς το απογευματάκι κάνουμε μια βόλτα στη γύρω περιοχή με τα σπιτια σε παστέλ χρώματα
και παίρνουμε το τοπικό λεωφορείο... ναι, ξέρετε αυτά τα μικρά λεωφορειάκια σε χώρες της Λατινικής Αμερικής που αγαπώ και που σταματάνε οπουδήποτε επιθυμεί ο πελάτης και ο περαστικός, σε αργούς ρυθμούς, με ρέγκε μουσική για υπόκρουση... όλα αργά και απίστευτα χαλαρά!
Και φτάνουμε μετά από μια διαδρομή λίγης ώρας στην πρωτεύουσα του νησιού και μοναδικό ουσιαστικό κέντρο. Χαλαρή νυχτερινή βολτίτσα στο παράλιο μέτωπο της πόλης, με τα φύλλα από τα φοινικάκια να θροΐζουν, ένα δροσερό πλην υγρό αεράκι να διαχέεται στην ατμόσφαιρα και εμείς ευτυχισμένοι, τόσο μα τόσο μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο...
Στάση για φαγητό σε έναν υπαίθριο πάγκο μιας πολύ τυπικής κυρία του νησιού (παχουλή, μαυρούλα, Κρεολή) η οποία προσεβλήθη στην ερώτηση αν μιλάνε Αγγλικά (άκου τώρα τί ερώτηση κάναμε) γιατί προφανώς και η δεύτερη γλώσσα του νησιού είναι τα αγγλικά λόγω της προγενέστερης αποικιοκρατικής ιστορίας του νησιού.
Παρόλα αυτά και παρά το σοβαρό-ξινισμένο της ύφος, μας προσέφερε μια τοπική λιχουδιά του νησιού... κρέας χελώνας με ρύζι και φασόλια (ελπίζω να με συγχωρήσετε οι αντιφρονούντες) ! Η γεύση ήταν ομολογουμένως καλή
όπως και των υπόλοιπων λιχουδιών που δοκιμάσαμε και χορτάτοι πια, συνεχίσαμε τη βόλτα μας χωρίς να βρούμε κάτι ενδιαφέρον. Γι’αυτό είπαμε να φύγουμε για ένα μπαράκι μακριά από την πόλη (ακούει στο όνομα Kella Bar) κάπου στο πουθενά, πάνω σε μια παραλία (προφανώς με φοινικάκια!) με έναν ας μου επιτραπεί η έκφραση «καμμένο» μπάρμαν (από την πολύ ραστώνη, το πολύ αλκοόλ και ΚΥΡΙΩΣ την πολλή χρήση/κάπνισμα (χμμμ...καθώς το νησί φημίζεται και για αυτό!). Εκεί λοιπόν, μέσα στο σκοτάδι και με μόνο φως αυτό του φεγγαριού, η παρέα αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε το διάσημο κοκτέιλ του νησιού, το COCO LOCO !!! Και αν θέλετε να μάθετε τη συνταγή του εθνικού κοκτέιλ του νησιού, αυτό αποτελείται λίγο πολύ (με παραλλαγές) από ρούμι, τεκίλα, βότκα, χυμό λάιμ και νερό καρύδας ενώ σερβίρεται, αν μη τί άλλο, μέσα σε καρύδα! Φανταστείτε λοιπόν να απολαμβάνετε αυτό το κοκτέιλ με συνοδεία ρέγκε μουσικής (τουλάχιστον....) ! Και κάπως έτσι πέρασε η πρώτη ημέρα σε αυτό τον απομονωμένο παράδεισο... χαλαρά και με ζάλη...
Ξημέρωσε λοιπόν και πάλι παίρνουμε το λεωφορειάκι σε ρυθμούς ρέγκε και φτάνουμε στο κέντρο για να κανονίσουμε την πρώτη μας ολοήμερη εκδρομή-βαρκάδα στο Εl Αcuario και μετά στο Johnny Cay Natural Park (2 σε 1 δηλαδή). Η εκδρομή αυτή κλείνεται πολύ εύκολα στα διάφορα πρακτορεία του νησιού. Και μπορεί να μη θυμάμαι το πρακτορείο που κλείσαμε εμείς, ωστόσο θυμάμαι αυτή την αίσθηση του τυρκουάζ νερού που σε πλημμυρίζει όπου και αν κοιτάξεις! Απίστευτη αίσθηση σε ένα απίστευτο μέρος που παρότι ήταν πλημμυρισμένο από τουρίστες, άξιζε την κάθε του στιγμή. Πρόκειται για δύο νησάκια το ένα δίπλα στο άλλο που περιβάλλονται από μία αβαθή στο μεγαλύτερο μέρος περιοχή με ύφαλο (προσοχή πολύ, να έχετε παπούτσια θαλάσσης γιατί είναι πολύ επικίνδυνο μέρος για τραυματισμό) όπου ναι μεν τα νερά είναι σχετικά ρηχά (και δίπλα στα νησάκια δεν προσφέρονται για κολύμβηση) ωστόσο η περιοχή είναι πανέμορφη, προσφέρεται για σνόρκελινγκ καθώς υπάρχουν αρκετά ψαράκια και εννοείται η διαδρομή/περπάτημα μέσα από τη θάλασσα για να πας στο άλλο νησάκι με τα φοινικάκια είναι επίσης πολύ ....Καραϊβική! Χώρια που όταν κρατάς ξανά στα χέρια σου ένα δροσιστικό coco loco όλα γίνονται χαλαρά και εξωτικά. Απολαύστε λοιπόν κι εσείς μαζί μας το εξωτικό coco loco στο Acuario και το τροπικό νησάκι απέναντι, πάντα σε τόνους τυρκουάζ...
Η ώρα πέρασε και επιβιβαζόμαστε στο βαρκάκι για τον επόμενο προορισμό μας, αυτό του εθνικού προστατευόμενου πάρκου Johnny Cay. Ένα υπέροχο μέρος με τί άλλο... πολλούς φοίνικες και νερά σε απίθανα χρώματα, τόσο γαλανά που σε δίνουν την εντύπωση ότι οι βάρκες αιωρούνται!
Θερμοκρασίες και ήλιος που σε ψήνουν κι εμείς απτόητοι... κάνουμε περιμετρικά το γύρο του νησιού για να το ανακαλύψουμε ωσαν χαμένοι Ροβινσώνες και επιστροφή στις ξαπλώστρες για ηλιοθεραπεία, τηγάνισμα και μπάνιο στα πανέμορφα νερά! Ωστόσο, παρά τη χαρά και τη γαλήνη της στιγμής, εδώ είναι η ώρα να αναφέρω και μια πολύ αγχωτική (με αίσιο τέλος ευτυχώς) στιγμή όταν κατάλαβα ότι μου έλειπε από την τσάντα το πορτοφόλι με όλες τις κάρτες και κάποια λίγα χρήματα! Και συνηδειτοποίησα ότι μάλλον μου είχε πέσει στο προηγούμενο νησάκι, τη στιγμή που χρειάστηκε να αγοράσω κάτι...έλα μου όμως που στο προηγούμενο προορισμό (το El Acuario) δεν γυρίζουν τα βαρκάκια....η εκδρομή έχει πάντα μία κατεύθυνση από τη στεριά προς το El Acuario à Johnny Cay à στεριά. Ο πανικός και η στεναχώρια έδωσαν τόπο στη λογική και κάποιοι ντόπιοι από εκεί προσφέρθηκαν να επικοινωνήσουν τηλεφωνικά με το εστιατόριο και κάποιους βαρκάρηδες στο απέναντι νησί και ρώτησαν μήπως εντόπισαν ένα πορτοφόλι ενός ξένου με κάρτες και λεφτά...! Εδώ γελάμε θα μου πεις καθώς οι πιθανότητες να βρεθεί με τόσους τουρίστες (ντόπιους και μη) είναι απειροελάχιστες. Ελα όμως που οι Κολομβιανοί είναι πολύ καλοί άνθρωποι (;;
ή τουλάχιστον εγώ τυχερός! Σε λιγότερο από μισή ώρα με πλησιάζει ένας αστυνομικός του νησιού για να με ενημερώσει ότι το πορτοφόλι βρέθηκε και μου έδωσε να καλέσω ένα τηλ. νούμερο για να μου το δώσουν μόλις γυρίσω στη στεριά. Πλάκα μου κάνει υπέθεσα, μάλλον θα μου πάρουν τα νεφρά στην εγκληματική Κολομβία! Ας μείνουμε όμως εδώ και ας απολαύσουμε στιγμές χαλάρωσης στο μικρό, εξωτικό μας νησάκι μέχρι να έρθει η ώρα να αποχωρήσουμε...
Και κάπως έτσι, επιστρέφουμε πίσω στη στεριά και καλώ το τηλέφωνο του άγνωστου κατόχου της περιουσίας μου. Ο κάτοχος εμφανίστηκε μετά από καθυστέρηση ομολογουμένως (είπαμε εδώ γίνονται όλα αργά) και μου παρέδωσε το πορτοφόλι, άδειο από λεφτά (είπαμε μην τα θέλουμε όλα δικά μας... προφανώς και... χάθηκαν... όπως μου είπε....!!!!) αλλά τουλάχιστον όλες οι κάρτες ήταν άθικτες και κάπως έτσι λήγει το κεφάλαιο απώλεια πορτοφολιού στην Κολομβία και μπορούμε να συνεχίσουμε την εκδρομή μας. Σειρά έχει απογευματική βόλτα στο κέντρο της πρωτεύουσας που ομολογουμένως δεν λέει και πολλά πλην της όμορφης παραλίας με τους ψηλούς φοίνικες
και συνεχίζουμε για βραδυνό φαγητό στο πιο ακριβό καλό κι εστιατόριο του νησιού, το La Regatta για μια δοκιμή θαλασσινών εδεσμάτων κατευθείαν από την Καραϊβική... langostinos al coco, pulpo al ajillo και άλλα πολλά. Πολλοί νόστιμα πιάτα
και εμείς χορτάτοι πια πάμε για ύπνο ακούγοντας το κύμα να σκάει σε ακτές μακρινές...
Μια νέα ημέρα ξημερώνει στο San Andres και οι δύο της παρέας αποφασίζουμε να μην χαλαρώσουμε μπροστά από την παραλία του ξενοδοχείου. Αντιθέτως, επειδή είχαμε ξετρελαθεί με τα νερά στην περιοχή του El Acuario αποφασίζουμε να ξαναπάμε σε πιο χαλαρούς ρυθμούς. Για καλή μας τύχη, με το που φτάσαμε στο λιμάνι, συναντήσαμε έναν ιδιοκτήτη ταχύπλοου ο οποίος δέχεται έναντι όχι πολύ μεγάλης αμοιβής (δυστυχώς η μνήμη έχει ξεθωριάσει) να μας πάει βόλτα με τη βάρκα του! Μόνοι λοιπόν με τον προσωπικό μας ντόπιο καπετάνιο! Τι καλύτερο λοιπόν από να ξεχυθούμε στα τυρκουάζ νερά και να απολαύσουμε ξανά τη μαγευτική περιοχή συνοδεία ακόμη ενός coco loco! Αcuario λοιπόν και δεν χορταίνουμε εικόνες (PS: αν σας κούρασε η επανάληψη, μπορεί να ανατρέξετε πιο κάτω...χαχα!)
Αυτή τη φορά ωστόσο πλεύσαμε και πιο μακριά από το κυρίως νησάκι με τους τουρίστες, αφού ο ντόπιος οδηγός μας προσφέρθηκε να μας οδηγήσει πιο μακριά, προς τον ύφαλο για αναζήρηση... καρχαριών! Βουτήξαμε λοιπόν και εμείς αλλά δυστυχώς καρχαρία δεν είδαμε... αποζημιωθήκαμε όμως από τα κρυστάλλινα νερά σε απίστευτους χρωματισμούς σε όλους τους τόνους του μπλε και του πράσινου (ξανά και ξανά),
τη θέα ενός ναυαγίου ξεβρασμένου στον ύφαλο,
τα πολύχρωμα ψάρια και τέλος την εμπειρία με τα... σαλάχια ! Σε ένα αβαθές μέρος, λίγο πιο μακριά από το κύριο νησί, «κυκλοφορούν» σαλάχια με τα οποία μπορείς να κολυμπήσεις και να τα αγγίξεις.
Ευτυχισμένοι, επιστρέφουμε πίσω με λάτιν μουσικές και υπέροχες εξωτικές εικόνες
και αποφασίζουμε να πληρώσουμε ένα ταξί για να μας κάνει το γύρο του νησιού… Aπολαμβάνουμε μια όμορφη απογευματινή βόλτα στον παραθαλάσσιο δρόμο του νησιού που το διασχίζει περιμετρικά (δυστυχώς χρόνος για να ανακαλύψουμε τα ελάχιστα ενδιαφέροντα μέρη στην ενδοχώρα δεν υπήρχε)
και κλείνουμε την ημέρα μας με ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα σε αυτή την απομακρυσμένη γωνιά του πλανήτη.
Το βραδάκι για φαγητό στην πόλη όπου επισκεπτόμαστε και το τοπικό club για ένα σύντομο κοκτέιλ... κόσμος δε υπάρχει πολύς κι η κούραση στους τροπικούς είναι μεγάλη (χαχαχα!) οπότε
επιστρέφουμε για ύπνο ακούγοντας το κύμα.
Ξημερώνει η τελευταία μας ημέρα στο νησί, χαλαρώνουμε στην παραλία μπροστά στο ξενοδοχείο
και αποφασίζουμε να ρίξουμε και μια τελευταία βουτιά σε μία από τις πιο όμορφες παραλίες του νησιού, την Playa Zarpada/ Playa Rocky Cay. H παραλία είναι γνωστή λόγω του πολύ μικρού κοραλλιογενούς νησιού που υπάρχει απέναντι από την ακτή, το οποίο ονομάζεται Rocky Cay. Πάνω στο νησί βρίσκονται μερικά όμορφα κοκο-φοινικάκια και πίσω ακριβώς από το νησί, σε μικρή απόσταση, το κουφάρι ενός πλοίο που ναυάγησε. Η περιοχή είναι πολύ όμορφη και όταν πήγαμε εμείς, μπορούσες να πας περπατώντας μέσα από τη θάλασσα από την ακτή μέχρι το νησάκι. Τελευταία από ότι διάβασα αυτό δεν είναι εφικτό λόγω της ανόδου της στάθμης της θάλασσας. Σε κάθε περίπτωση, απολαύστε κι εσείς μαζί μας την τελευταία βουτιά σε αυτή τη γωνιά της Καραϊβικής...
Οι μέρες μας σε αυτό τον μικρό επίγειο παράδεισο φτάσανε στο τέλος τους οπότε επιστρέφουμε στο αεροδρόμιο για την τελευταία μας πτήση σε Κολομβιάνικο έδαφος με κατεύθυνση την πρωτεύουσα... last but not least… Μποκοτά σου ερχόμαστε !
Και πως να μην νοιώθουν χαμένοι αφού χάσανε έναν τέτοιο τροπικό παράδεισο! Προσγειωνόμαστε λοιπόν στο νησάκι San Andres, το μεγαλύτερο και πιο τουριστικό του αρχιπελάγους γιατί δυστυχώς ο περιορισμένος χρόνος μας δεν μας επέτρεπε να επισκεφτούμε την απόκοσμη Providencia. Βλέπετε για να φτάσει κανείς μέχρι τη Providencia πρέπει είτε να πετάξει με άλλη πτήση από το San Andres σε συγκεκριμένες ημέρες είτε να πάρει πλοίο και να διασχίσει μια απόσταση 3 ωρών. Τυχερός όποιος πάει πάντως γιατί από αυτά που διαβάσαμε και ακούσαμε πρέπει να είναι ένας τελείως απομονωμένος και πιο «παρθένος» προορισμός. Το San Andres αντίθετα από το 1950 οπότε και συνδέθηκε με αεροπλάνο με την ενδοχώρα της Κολομβίας, άρχισε να πλημμυρίζει από παραθεριστές Κολομβιανούς και κάπως έτσι άρχισε να αλλοιώνεται και το αυθεντικά βρετανικό κλίμα που διατηρούσε μέχρι τότε.
Ας αφήσουμε όπως τις πολλές περιγραφές και ας βγούμε από το αεροδρόμιο για να διασχίσουμε την πρωτεύουσα «San Andres town» και να φτάσουμε λίγο παρα έξω και στο κατάλυμά μας όπου θα αφήσουμε τις αποσκευές. Το αεράκι της Καραϊβικής όμως μας καλεί κι έτσι σύντομα ξεχυνόμαστε στην παραλία για τις πρώτες φωτογραφίες με τα αγαπημένα μας φοινικάκια και την πρώτη βουτιά στα τυρκουάζ νερά.
Ακολουθεί φαγητό σε γεύσεις Καραϊβικής (γαρίδες σε σάλτσα καρύδας συνοδεία ντόπιας μπύρας Aguila) στο εστιατόριο Donde Francesca δίπλα στη θάλασσα.
και νωρίς το απογευματάκι κάνουμε μια βόλτα στη γύρω περιοχή με τα σπιτια σε παστέλ χρώματα
και παίρνουμε το τοπικό λεωφορείο... ναι, ξέρετε αυτά τα μικρά λεωφορειάκια σε χώρες της Λατινικής Αμερικής που αγαπώ και που σταματάνε οπουδήποτε επιθυμεί ο πελάτης και ο περαστικός, σε αργούς ρυθμούς, με ρέγκε μουσική για υπόκρουση... όλα αργά και απίστευτα χαλαρά!
Και φτάνουμε μετά από μια διαδρομή λίγης ώρας στην πρωτεύουσα του νησιού και μοναδικό ουσιαστικό κέντρο. Χαλαρή νυχτερινή βολτίτσα στο παράλιο μέτωπο της πόλης, με τα φύλλα από τα φοινικάκια να θροΐζουν, ένα δροσερό πλην υγρό αεράκι να διαχέεται στην ατμόσφαιρα και εμείς ευτυχισμένοι, τόσο μα τόσο μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο...
Στάση για φαγητό σε έναν υπαίθριο πάγκο μιας πολύ τυπικής κυρία του νησιού (παχουλή, μαυρούλα, Κρεολή) η οποία προσεβλήθη στην ερώτηση αν μιλάνε Αγγλικά (άκου τώρα τί ερώτηση κάναμε) γιατί προφανώς και η δεύτερη γλώσσα του νησιού είναι τα αγγλικά λόγω της προγενέστερης αποικιοκρατικής ιστορίας του νησιού.
Παρόλα αυτά και παρά το σοβαρό-ξινισμένο της ύφος, μας προσέφερε μια τοπική λιχουδιά του νησιού... κρέας χελώνας με ρύζι και φασόλια (ελπίζω να με συγχωρήσετε οι αντιφρονούντες) ! Η γεύση ήταν ομολογουμένως καλή
όπως και των υπόλοιπων λιχουδιών που δοκιμάσαμε και χορτάτοι πια, συνεχίσαμε τη βόλτα μας χωρίς να βρούμε κάτι ενδιαφέρον. Γι’αυτό είπαμε να φύγουμε για ένα μπαράκι μακριά από την πόλη (ακούει στο όνομα Kella Bar) κάπου στο πουθενά, πάνω σε μια παραλία (προφανώς με φοινικάκια!) με έναν ας μου επιτραπεί η έκφραση «καμμένο» μπάρμαν (από την πολύ ραστώνη, το πολύ αλκοόλ και ΚΥΡΙΩΣ την πολλή χρήση/κάπνισμα (χμμμ...καθώς το νησί φημίζεται και για αυτό!). Εκεί λοιπόν, μέσα στο σκοτάδι και με μόνο φως αυτό του φεγγαριού, η παρέα αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε το διάσημο κοκτέιλ του νησιού, το COCO LOCO !!! Και αν θέλετε να μάθετε τη συνταγή του εθνικού κοκτέιλ του νησιού, αυτό αποτελείται λίγο πολύ (με παραλλαγές) από ρούμι, τεκίλα, βότκα, χυμό λάιμ και νερό καρύδας ενώ σερβίρεται, αν μη τί άλλο, μέσα σε καρύδα! Φανταστείτε λοιπόν να απολαμβάνετε αυτό το κοκτέιλ με συνοδεία ρέγκε μουσικής (τουλάχιστον....) ! Και κάπως έτσι πέρασε η πρώτη ημέρα σε αυτό τον απομονωμένο παράδεισο... χαλαρά και με ζάλη...
Ξημέρωσε λοιπόν και πάλι παίρνουμε το λεωφορειάκι σε ρυθμούς ρέγκε και φτάνουμε στο κέντρο για να κανονίσουμε την πρώτη μας ολοήμερη εκδρομή-βαρκάδα στο Εl Αcuario και μετά στο Johnny Cay Natural Park (2 σε 1 δηλαδή). Η εκδρομή αυτή κλείνεται πολύ εύκολα στα διάφορα πρακτορεία του νησιού. Και μπορεί να μη θυμάμαι το πρακτορείο που κλείσαμε εμείς, ωστόσο θυμάμαι αυτή την αίσθηση του τυρκουάζ νερού που σε πλημμυρίζει όπου και αν κοιτάξεις! Απίστευτη αίσθηση σε ένα απίστευτο μέρος που παρότι ήταν πλημμυρισμένο από τουρίστες, άξιζε την κάθε του στιγμή. Πρόκειται για δύο νησάκια το ένα δίπλα στο άλλο που περιβάλλονται από μία αβαθή στο μεγαλύτερο μέρος περιοχή με ύφαλο (προσοχή πολύ, να έχετε παπούτσια θαλάσσης γιατί είναι πολύ επικίνδυνο μέρος για τραυματισμό) όπου ναι μεν τα νερά είναι σχετικά ρηχά (και δίπλα στα νησάκια δεν προσφέρονται για κολύμβηση) ωστόσο η περιοχή είναι πανέμορφη, προσφέρεται για σνόρκελινγκ καθώς υπάρχουν αρκετά ψαράκια και εννοείται η διαδρομή/περπάτημα μέσα από τη θάλασσα για να πας στο άλλο νησάκι με τα φοινικάκια είναι επίσης πολύ ....Καραϊβική! Χώρια που όταν κρατάς ξανά στα χέρια σου ένα δροσιστικό coco loco όλα γίνονται χαλαρά και εξωτικά. Απολαύστε λοιπόν κι εσείς μαζί μας το εξωτικό coco loco στο Acuario και το τροπικό νησάκι απέναντι, πάντα σε τόνους τυρκουάζ...
Η ώρα πέρασε και επιβιβαζόμαστε στο βαρκάκι για τον επόμενο προορισμό μας, αυτό του εθνικού προστατευόμενου πάρκου Johnny Cay. Ένα υπέροχο μέρος με τί άλλο... πολλούς φοίνικες και νερά σε απίθανα χρώματα, τόσο γαλανά που σε δίνουν την εντύπωση ότι οι βάρκες αιωρούνται!
Θερμοκρασίες και ήλιος που σε ψήνουν κι εμείς απτόητοι... κάνουμε περιμετρικά το γύρο του νησιού για να το ανακαλύψουμε ωσαν χαμένοι Ροβινσώνες και επιστροφή στις ξαπλώστρες για ηλιοθεραπεία, τηγάνισμα και μπάνιο στα πανέμορφα νερά! Ωστόσο, παρά τη χαρά και τη γαλήνη της στιγμής, εδώ είναι η ώρα να αναφέρω και μια πολύ αγχωτική (με αίσιο τέλος ευτυχώς) στιγμή όταν κατάλαβα ότι μου έλειπε από την τσάντα το πορτοφόλι με όλες τις κάρτες και κάποια λίγα χρήματα! Και συνηδειτοποίησα ότι μάλλον μου είχε πέσει στο προηγούμενο νησάκι, τη στιγμή που χρειάστηκε να αγοράσω κάτι...έλα μου όμως που στο προηγούμενο προορισμό (το El Acuario) δεν γυρίζουν τα βαρκάκια....η εκδρομή έχει πάντα μία κατεύθυνση από τη στεριά προς το El Acuario à Johnny Cay à στεριά. Ο πανικός και η στεναχώρια έδωσαν τόπο στη λογική και κάποιοι ντόπιοι από εκεί προσφέρθηκαν να επικοινωνήσουν τηλεφωνικά με το εστιατόριο και κάποιους βαρκάρηδες στο απέναντι νησί και ρώτησαν μήπως εντόπισαν ένα πορτοφόλι ενός ξένου με κάρτες και λεφτά...! Εδώ γελάμε θα μου πεις καθώς οι πιθανότητες να βρεθεί με τόσους τουρίστες (ντόπιους και μη) είναι απειροελάχιστες. Ελα όμως που οι Κολομβιανοί είναι πολύ καλοί άνθρωποι (;;
ή τουλάχιστον εγώ τυχερός! Σε λιγότερο από μισή ώρα με πλησιάζει ένας αστυνομικός του νησιού για να με ενημερώσει ότι το πορτοφόλι βρέθηκε και μου έδωσε να καλέσω ένα τηλ. νούμερο για να μου το δώσουν μόλις γυρίσω στη στεριά. Πλάκα μου κάνει υπέθεσα, μάλλον θα μου πάρουν τα νεφρά στην εγκληματική Κολομβία! Ας μείνουμε όμως εδώ και ας απολαύσουμε στιγμές χαλάρωσης στο μικρό, εξωτικό μας νησάκι μέχρι να έρθει η ώρα να αποχωρήσουμε...
Και κάπως έτσι, επιστρέφουμε πίσω στη στεριά και καλώ το τηλέφωνο του άγνωστου κατόχου της περιουσίας μου. Ο κάτοχος εμφανίστηκε μετά από καθυστέρηση ομολογουμένως (είπαμε εδώ γίνονται όλα αργά) και μου παρέδωσε το πορτοφόλι, άδειο από λεφτά (είπαμε μην τα θέλουμε όλα δικά μας... προφανώς και... χάθηκαν... όπως μου είπε....!!!!) αλλά τουλάχιστον όλες οι κάρτες ήταν άθικτες και κάπως έτσι λήγει το κεφάλαιο απώλεια πορτοφολιού στην Κολομβία και μπορούμε να συνεχίσουμε την εκδρομή μας. Σειρά έχει απογευματική βόλτα στο κέντρο της πρωτεύουσας που ομολογουμένως δεν λέει και πολλά πλην της όμορφης παραλίας με τους ψηλούς φοίνικες
και συνεχίζουμε για βραδυνό φαγητό στο πιο ακριβό καλό κι εστιατόριο του νησιού, το La Regatta για μια δοκιμή θαλασσινών εδεσμάτων κατευθείαν από την Καραϊβική... langostinos al coco, pulpo al ajillo και άλλα πολλά. Πολλοί νόστιμα πιάτα
και εμείς χορτάτοι πια πάμε για ύπνο ακούγοντας το κύμα να σκάει σε ακτές μακρινές...
Μια νέα ημέρα ξημερώνει στο San Andres και οι δύο της παρέας αποφασίζουμε να μην χαλαρώσουμε μπροστά από την παραλία του ξενοδοχείου. Αντιθέτως, επειδή είχαμε ξετρελαθεί με τα νερά στην περιοχή του El Acuario αποφασίζουμε να ξαναπάμε σε πιο χαλαρούς ρυθμούς. Για καλή μας τύχη, με το που φτάσαμε στο λιμάνι, συναντήσαμε έναν ιδιοκτήτη ταχύπλοου ο οποίος δέχεται έναντι όχι πολύ μεγάλης αμοιβής (δυστυχώς η μνήμη έχει ξεθωριάσει) να μας πάει βόλτα με τη βάρκα του! Μόνοι λοιπόν με τον προσωπικό μας ντόπιο καπετάνιο! Τι καλύτερο λοιπόν από να ξεχυθούμε στα τυρκουάζ νερά και να απολαύσουμε ξανά τη μαγευτική περιοχή συνοδεία ακόμη ενός coco loco! Αcuario λοιπόν και δεν χορταίνουμε εικόνες (PS: αν σας κούρασε η επανάληψη, μπορεί να ανατρέξετε πιο κάτω...χαχα!)
Αυτή τη φορά ωστόσο πλεύσαμε και πιο μακριά από το κυρίως νησάκι με τους τουρίστες, αφού ο ντόπιος οδηγός μας προσφέρθηκε να μας οδηγήσει πιο μακριά, προς τον ύφαλο για αναζήρηση... καρχαριών! Βουτήξαμε λοιπόν και εμείς αλλά δυστυχώς καρχαρία δεν είδαμε... αποζημιωθήκαμε όμως από τα κρυστάλλινα νερά σε απίστευτους χρωματισμούς σε όλους τους τόνους του μπλε και του πράσινου (ξανά και ξανά),
τη θέα ενός ναυαγίου ξεβρασμένου στον ύφαλο,
τα πολύχρωμα ψάρια και τέλος την εμπειρία με τα... σαλάχια ! Σε ένα αβαθές μέρος, λίγο πιο μακριά από το κύριο νησί, «κυκλοφορούν» σαλάχια με τα οποία μπορείς να κολυμπήσεις και να τα αγγίξεις.
Ευτυχισμένοι, επιστρέφουμε πίσω με λάτιν μουσικές και υπέροχες εξωτικές εικόνες
και αποφασίζουμε να πληρώσουμε ένα ταξί για να μας κάνει το γύρο του νησιού… Aπολαμβάνουμε μια όμορφη απογευματινή βόλτα στον παραθαλάσσιο δρόμο του νησιού που το διασχίζει περιμετρικά (δυστυχώς χρόνος για να ανακαλύψουμε τα ελάχιστα ενδιαφέροντα μέρη στην ενδοχώρα δεν υπήρχε)
και κλείνουμε την ημέρα μας με ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα σε αυτή την απομακρυσμένη γωνιά του πλανήτη.
Το βραδάκι για φαγητό στην πόλη όπου επισκεπτόμαστε και το τοπικό club για ένα σύντομο κοκτέιλ... κόσμος δε υπάρχει πολύς κι η κούραση στους τροπικούς είναι μεγάλη (χαχαχα!) οπότε
επιστρέφουμε για ύπνο ακούγοντας το κύμα.
Ξημερώνει η τελευταία μας ημέρα στο νησί, χαλαρώνουμε στην παραλία μπροστά στο ξενοδοχείο
και αποφασίζουμε να ρίξουμε και μια τελευταία βουτιά σε μία από τις πιο όμορφες παραλίες του νησιού, την Playa Zarpada/ Playa Rocky Cay. H παραλία είναι γνωστή λόγω του πολύ μικρού κοραλλιογενούς νησιού που υπάρχει απέναντι από την ακτή, το οποίο ονομάζεται Rocky Cay. Πάνω στο νησί βρίσκονται μερικά όμορφα κοκο-φοινικάκια και πίσω ακριβώς από το νησί, σε μικρή απόσταση, το κουφάρι ενός πλοίο που ναυάγησε. Η περιοχή είναι πολύ όμορφη και όταν πήγαμε εμείς, μπορούσες να πας περπατώντας μέσα από τη θάλασσα από την ακτή μέχρι το νησάκι. Τελευταία από ότι διάβασα αυτό δεν είναι εφικτό λόγω της ανόδου της στάθμης της θάλασσας. Σε κάθε περίπτωση, απολαύστε κι εσείς μαζί μας την τελευταία βουτιά σε αυτή τη γωνιά της Καραϊβικής...
Οι μέρες μας σε αυτό τον μικρό επίγειο παράδεισο φτάσανε στο τέλος τους οπότε επιστρέφουμε στο αεροδρόμιο για την τελευταία μας πτήση σε Κολομβιάνικο έδαφος με κατεύθυνση την πρωτεύουσα... last but not least… Μποκοτά σου ερχόμαστε !
Είμαστε αταξίδευτοι ένα χρόνο, έχουμε ψυχολογικά! Ελπίζω να μην αργήσει το κεφάλαιο ε? Λεπτομέρειες και φωτογραφίες μη σε πιάσουν τσιγκουνιές στο καλύτερο κομμάτι 
