Sam-chal
Member
- Μηνύματα
- 862
- Likes
- 1.908
- Επόμενο Ταξίδι
- Απρογραμμάτιστο
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού, Χιλή, Βολιβία
Νομός 3585/2007
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Δεκέμβριο 2019 - Φεβρουάριο 2020!!
Αυστρία Ιταλία Πολωνία Μόνος σε Βιέννη, Μπρέσια και Βαρσοβία. Τρεις solo ταξιδιωτικές ιστορίες σε μία.
- Thread starter psilos3
- Ημερομηνία δημιουργίας
evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.569
- Likes
- 12.752
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Μέχρι 15 έτη λεει με την εξής σημείωση
Μέχρι την αντικατάστασή τους, τα ως άνω δελτία ταυτότητας θεωρούνται ως ισχυρά.
Εργάζομαι στο δημόσιο κ ουδέποτε θέσαμε θέμα ισχύς της ταυτότητας...
Νομίζω είμαστε ήδη εκτός θέματος κ καταχραζόμαστε χώρο από την ιστορία του Γιάννη!
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.310
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
1c. Στα ενδότερα του Ιστορικού κέντρου
Είχε φτάσει η ώρα για το κυρίως κομμάτι της πόλης.
Στα δεξιά μου το κτήριο Hofburg μου έδωσε την ευκαιρία για μερικές στιγμές ανάπαυλας κάτω από το άγαλμα:
Αλλά και υπέροχες κλασσικές λήψεις:
Πρωχώρησα ευθεία κάνοντας μια μικρή βόλτα στο διπλανό πολύ όμορφο πάρκο, βλέποντας κι ένα αντίγραφο ναού του Θησέα ‘’Theseustempel’’
Μια πόλη σαν τη Βιέννη σου θυμίζει πάντα ότι σε κάθε γωνία της βρίσκεται κι ένα κομμάτι ιστορίας. Αυτή ήταν η αίσθηση μου ευρισκόμενος και δεύτερη φορά στη πόλη, κατεβαίνοντας προς τη Betriebsfeuerwehr:
Πέρασα τη καταπληκτική κλειστή είσοδο και βρέθηκα σε λίγα βήματα στη ‘’Michaelerplatz’’, ακόμα μία πλατεία που κυριαρχούσαν οι όμορφες εικόνες του ιστορικού κέντρου:
Σχεδόν από εκεί ξεκινάει και ο περίφημος πεζόδρομος της ‘’Graben’’ ο οποίος είχε υπερβολικά πολύ κόσμο θυμίζοντας παλαιότερες εποχές:
Έβγαλα και βγήκα τις φωτογραφίες μου μπροστά στο ναό του Αγίου Πέτρου αλλά και τη διάσημη Wiener Pestsäule που αποτελεί σημείο αναφοράς, φορώντας σχεδόν συνέχεια τη μάσκα μου μιας και έχω καιρό που ξεσυνήθισα σε τέτοιες εικόνες κοσμοσυρροής. Η στήλη της Πανώλης ανεγέρθηκε μετά την επιδημία της μεγάλης πανώλης του 1679, αποτελώντας ένα εξαιρετικό μπαρόκ γλυπτό, από τα πιο εξέχοντα στη πόλη:
Δε σας κρύβω ότι αγχώθηκα λιγάκι με όλο αυτό και το πήρα λίγο στα γρήγορα:
Θα ήταν τρομερή παράλειψη μου όμως να μη κάνω μια στάση στο γνωστότερο ίσως καθεδρικό ναό της πόλης για μερικές λήψεις:
Ήταν η δεύτερη φορά που έβλεπα το συγκεκριμένο αξιοθέατο, εντυπωσιασμένος ακόμα περισσότερο τώρα λόγω καλών καιρικών συνθηκών, αλλά και χωρίς τα καλύμματα από έργα που είχε τη προηγούμενη:
Ο καθεδρικός ναός του Αγίου Στεφάνου (Domkirche St. Stephan), χτισμένος σε μεικτό ρoμανικό και γοτθικό ρυθμό, αποτελεί την έδρα της μητρόπολης της Βιέννης και θεμελιώθηκε πάνω σε δύο αρχαιότερους ναούς:
Έκανα τα ψώνια μου από τα σουρβενιράδικα και αφού πέρασα από το περίφημο ρολόι ‘’Ankeruhr clock’’, κατασκευής του 1914 και εξίσου πασίγνωστο αξιοθέατο του κέντρου που φωτογράφιζε πλήθος κόσμου, κατευθύνθηκα προς δρόμους με λιγότερη κίνηση:
Είχα σχεδιάσει να πιώ ένα καφέ στο διάσημο ‘’café Central’’, το περίφημο καφέ-αξιοθέατο της Βιέννης το οποίο άνοιξε τις πύλες του στο κοινό το 1876 παρακαλώ, η μεγάλη ουρά όμως απέτρεψε κάθε τέτοια σκέψη μου. Μάλλον δε με θέλει ο καφές σ’ αυτές τις εκδρομές…
Έκανα μια μικρή ακόμα βόλτα στη περιοχή αναλογιζόμενος ότι ήταν ώρα πλέον για φαγητό, όχι για καφέ:
Έτσι αφού στάμπαρα τη διαδρομή μου, κατευθύνθηκα προς τη στάση της κόκκινης γραμμής του μετρό ‘’Herrengasse’’, κατευθυνόμενος προς τη περιοχή με τα εστιατόρια. Η 24ωρη κάρτα που είχα εκδόσει το πρωί αξίας 8€, είχε βγάλει ήδη τα χρήματα της!
Δεν άργησα πολύ να κατέβω, μόλις μια στάση πιο κάτω, αυτή της ‘’ Volkstheater’’ που πήρε το όνομα της για προφανείς λόγους:
Ακολούθησα τη διαδρομή της ‘’Burggasse’’, με σκοπό να μπω απλά σε όποιο εστιατόριο μου γυαλίσει:
Παρόλο που η περιοχή διαθέτει αρκετά, κάτι είχε πάει λάθος, μιας και τα περισσότερα εξ αυτών ήταν κλειστά για κάποιο λόγο Σάββατο απόγευμα, άλλα πάλι άδεια ή είχαν ως βάση κουζίνες άλλων χωρών. Απογοητευμένος έκανα μια στάση να δω την ‘’Katholische Kirche St. Ulrich’’
Και κατευθύνθηκα αριστερά στη ‘’Neubaugasse’’ κυρίως από ένστικτο:
Βρήκα ένα δρόμο με ακόμα περισσότερη ζωή αλλά όχι φαγητό, εκτός από ένα σημείο που γινόταν το αδιαχώρητο, αυτό του παραδοσιακού Βιεννέζικου εστιατορίου ‘’Schnitzelwirt’’ το οποίο βάσει κίνησης και αναμονής νομίζω ότι είναι από τα καλύτερα που πέτυχα.
Παράβλεψα τις παρέες και μπήκα μέσα, μήπως και ήμουν τυχερός ως μεμονωμένος και εύρισκα κάποιο χώρο να καθίσω για να δοκιμάσω κι εγώ ένα σνίτσελ σαν άνθρωπος. Οι μυρωδιές μου έσπασαν αμέσως τη μύτη και οι εικόνες από τα γεμάτα πιάτα των παρευρισκόμενων μου άνοιξαν περισσότερο την όρεξη, οι του μαγαζιού όμως με αγνόησαν επιδεικτικά! Φυσικά δεν είχε ούτε σκαμνί διαθέσιμο, οπότε με την ουρά στα σκέλια επέστρεψα προς το ξενοδοχείο μου, βλέποντας τον κόσμο να πίνει τις απογευματινές μπυρίτσες του αραχτό στα σκαλιά του περίεργου σταθμου – εμπορικού κέντρου:
Συνέχισα να προχωράω σχεδόν αποφασισμένος ότι θα καταλήξω στα ζουμερά κεμπάπ κανενός φιλόξενου Τούρκου, έχοντας το σχετικό ξενέρωμα, ώσπου μια ιδέα πέρασε απ’ το μυαλό μου. Το ίδιο πρωί κατεβαίνοντας με το τραμ είχα συναντήσει μια στάση μετά την αφετηρία ένα εστιατόριο που φαινόταν καλό, οπότε δεν είχα τίποτα να χάσω περπατώντας ως εκεί. Τα κεμπάπ άλλωστε μπορούσαν να περιμένουν. Δε το σκέφτηκα ιδιαίτερα όταν το είδα ανοικτό μπαίνοντας μέσα στον όμορφο χώρο φουριόζος έτσι όπως πεινούσα:
Αφού τελείωσα με τα διαδικαστικά έριξα μια ματιά στο μενού, περισσότερο για επιβεβαίωση. Παραδοσιακό Βιεννέζικο σνίτσελ σερβιρισμένο με μαρμελάδα, πατατοσαλάτα και μια παγωμένη μπύρα, σε έναν καταπληκτικό γευστικό -και οπτικό- συνδυασμό:
To ‘’Pulkautaler Winehouse and Restaurant’’ μου άφησε καλές εντυπώσεις, όντας τίμιο για το φαγητό που έφαγα και τα 22€ που πλήρωσα, καλά για τα δεδομένα Βιέννης. Νόστιμα τοπικά πιάτα και καλή ατμόσφαιρα, τι άλλο να ζητήσει κανείς για ένα γεύμα;
Γύρισα ποδαράτος στο ξενοδοχείο που δεν απείχε ούτε χιλιόμετρο για ανασύνταξη δυνάμεων, μιας και είχα έναν δυνατό πονοκέφαλο λόγω αυχενικού.
Είχε φτάσει η ώρα για το κυρίως κομμάτι της πόλης.
Στα δεξιά μου το κτήριο Hofburg μου έδωσε την ευκαιρία για μερικές στιγμές ανάπαυλας κάτω από το άγαλμα:
Αλλά και υπέροχες κλασσικές λήψεις:
Πρωχώρησα ευθεία κάνοντας μια μικρή βόλτα στο διπλανό πολύ όμορφο πάρκο, βλέποντας κι ένα αντίγραφο ναού του Θησέα ‘’Theseustempel’’
Μια πόλη σαν τη Βιέννη σου θυμίζει πάντα ότι σε κάθε γωνία της βρίσκεται κι ένα κομμάτι ιστορίας. Αυτή ήταν η αίσθηση μου ευρισκόμενος και δεύτερη φορά στη πόλη, κατεβαίνοντας προς τη Betriebsfeuerwehr:
Πέρασα τη καταπληκτική κλειστή είσοδο και βρέθηκα σε λίγα βήματα στη ‘’Michaelerplatz’’, ακόμα μία πλατεία που κυριαρχούσαν οι όμορφες εικόνες του ιστορικού κέντρου:
Σχεδόν από εκεί ξεκινάει και ο περίφημος πεζόδρομος της ‘’Graben’’ ο οποίος είχε υπερβολικά πολύ κόσμο θυμίζοντας παλαιότερες εποχές:
Έβγαλα και βγήκα τις φωτογραφίες μου μπροστά στο ναό του Αγίου Πέτρου αλλά και τη διάσημη Wiener Pestsäule που αποτελεί σημείο αναφοράς, φορώντας σχεδόν συνέχεια τη μάσκα μου μιας και έχω καιρό που ξεσυνήθισα σε τέτοιες εικόνες κοσμοσυρροής. Η στήλη της Πανώλης ανεγέρθηκε μετά την επιδημία της μεγάλης πανώλης του 1679, αποτελώντας ένα εξαιρετικό μπαρόκ γλυπτό, από τα πιο εξέχοντα στη πόλη:
Δε σας κρύβω ότι αγχώθηκα λιγάκι με όλο αυτό και το πήρα λίγο στα γρήγορα:
Θα ήταν τρομερή παράλειψη μου όμως να μη κάνω μια στάση στο γνωστότερο ίσως καθεδρικό ναό της πόλης για μερικές λήψεις:
Ήταν η δεύτερη φορά που έβλεπα το συγκεκριμένο αξιοθέατο, εντυπωσιασμένος ακόμα περισσότερο τώρα λόγω καλών καιρικών συνθηκών, αλλά και χωρίς τα καλύμματα από έργα που είχε τη προηγούμενη:
Ο καθεδρικός ναός του Αγίου Στεφάνου (Domkirche St. Stephan), χτισμένος σε μεικτό ρoμανικό και γοτθικό ρυθμό, αποτελεί την έδρα της μητρόπολης της Βιέννης και θεμελιώθηκε πάνω σε δύο αρχαιότερους ναούς:
Έκανα τα ψώνια μου από τα σουρβενιράδικα και αφού πέρασα από το περίφημο ρολόι ‘’Ankeruhr clock’’, κατασκευής του 1914 και εξίσου πασίγνωστο αξιοθέατο του κέντρου που φωτογράφιζε πλήθος κόσμου, κατευθύνθηκα προς δρόμους με λιγότερη κίνηση:
Είχα σχεδιάσει να πιώ ένα καφέ στο διάσημο ‘’café Central’’, το περίφημο καφέ-αξιοθέατο της Βιέννης το οποίο άνοιξε τις πύλες του στο κοινό το 1876 παρακαλώ, η μεγάλη ουρά όμως απέτρεψε κάθε τέτοια σκέψη μου. Μάλλον δε με θέλει ο καφές σ’ αυτές τις εκδρομές…
Έκανα μια μικρή ακόμα βόλτα στη περιοχή αναλογιζόμενος ότι ήταν ώρα πλέον για φαγητό, όχι για καφέ:
Έτσι αφού στάμπαρα τη διαδρομή μου, κατευθύνθηκα προς τη στάση της κόκκινης γραμμής του μετρό ‘’Herrengasse’’, κατευθυνόμενος προς τη περιοχή με τα εστιατόρια. Η 24ωρη κάρτα που είχα εκδόσει το πρωί αξίας 8€, είχε βγάλει ήδη τα χρήματα της!
Δεν άργησα πολύ να κατέβω, μόλις μια στάση πιο κάτω, αυτή της ‘’ Volkstheater’’ που πήρε το όνομα της για προφανείς λόγους:
Ακολούθησα τη διαδρομή της ‘’Burggasse’’, με σκοπό να μπω απλά σε όποιο εστιατόριο μου γυαλίσει:
Παρόλο που η περιοχή διαθέτει αρκετά, κάτι είχε πάει λάθος, μιας και τα περισσότερα εξ αυτών ήταν κλειστά για κάποιο λόγο Σάββατο απόγευμα, άλλα πάλι άδεια ή είχαν ως βάση κουζίνες άλλων χωρών. Απογοητευμένος έκανα μια στάση να δω την ‘’Katholische Kirche St. Ulrich’’
Και κατευθύνθηκα αριστερά στη ‘’Neubaugasse’’ κυρίως από ένστικτο:
Βρήκα ένα δρόμο με ακόμα περισσότερη ζωή αλλά όχι φαγητό, εκτός από ένα σημείο που γινόταν το αδιαχώρητο, αυτό του παραδοσιακού Βιεννέζικου εστιατορίου ‘’Schnitzelwirt’’ το οποίο βάσει κίνησης και αναμονής νομίζω ότι είναι από τα καλύτερα που πέτυχα.
Παράβλεψα τις παρέες και μπήκα μέσα, μήπως και ήμουν τυχερός ως μεμονωμένος και εύρισκα κάποιο χώρο να καθίσω για να δοκιμάσω κι εγώ ένα σνίτσελ σαν άνθρωπος. Οι μυρωδιές μου έσπασαν αμέσως τη μύτη και οι εικόνες από τα γεμάτα πιάτα των παρευρισκόμενων μου άνοιξαν περισσότερο την όρεξη, οι του μαγαζιού όμως με αγνόησαν επιδεικτικά! Φυσικά δεν είχε ούτε σκαμνί διαθέσιμο, οπότε με την ουρά στα σκέλια επέστρεψα προς το ξενοδοχείο μου, βλέποντας τον κόσμο να πίνει τις απογευματινές μπυρίτσες του αραχτό στα σκαλιά του περίεργου σταθμου – εμπορικού κέντρου:
Συνέχισα να προχωράω σχεδόν αποφασισμένος ότι θα καταλήξω στα ζουμερά κεμπάπ κανενός φιλόξενου Τούρκου, έχοντας το σχετικό ξενέρωμα, ώσπου μια ιδέα πέρασε απ’ το μυαλό μου. Το ίδιο πρωί κατεβαίνοντας με το τραμ είχα συναντήσει μια στάση μετά την αφετηρία ένα εστιατόριο που φαινόταν καλό, οπότε δεν είχα τίποτα να χάσω περπατώντας ως εκεί. Τα κεμπάπ άλλωστε μπορούσαν να περιμένουν. Δε το σκέφτηκα ιδιαίτερα όταν το είδα ανοικτό μπαίνοντας μέσα στον όμορφο χώρο φουριόζος έτσι όπως πεινούσα:
Αφού τελείωσα με τα διαδικαστικά έριξα μια ματιά στο μενού, περισσότερο για επιβεβαίωση. Παραδοσιακό Βιεννέζικο σνίτσελ σερβιρισμένο με μαρμελάδα, πατατοσαλάτα και μια παγωμένη μπύρα, σε έναν καταπληκτικό γευστικό -και οπτικό- συνδυασμό:
To ‘’Pulkautaler Winehouse and Restaurant’’ μου άφησε καλές εντυπώσεις, όντας τίμιο για το φαγητό που έφαγα και τα 22€ που πλήρωσα, καλά για τα δεδομένα Βιέννης. Νόστιμα τοπικά πιάτα και καλή ατμόσφαιρα, τι άλλο να ζητήσει κανείς για ένα γεύμα;
Γύρισα ποδαράτος στο ξενοδοχείο που δεν απείχε ούτε χιλιόμετρο για ανασύνταξη δυνάμεων, μιας και είχα έναν δυνατό πονοκέφαλο λόγω αυχενικού.
Last edited:
Iris_90
Member
- Μηνύματα
- 758
- Likes
- 3.825
- Επόμενο Ταξίδι
- Στο άγνωστο ...
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γιατί , σε νοιάζει ;;;
Ψηλέ πολύ ωραίες οι φωτογραφίες από τη Βιέννη , αχ και την είχα σνομπάρει παλιότερα , κακώς ... Τα σνίτσελ υπέροχα και λαχταριστά !!!
Το ποδαράτο στα ταξίδια στο εξωτερικό , εφόσον φοράμε άνετα παπούτσια , μου χει λείψει , ποδαράτο και να τραβάω φωτογραφίες ... Επίσης ναι το παραδέχομαι αγαπάω πολύ πολύ πολύ τα σουβενιρομάγαζα ...
Το ποδαράτο στα ταξίδια στο εξωτερικό , εφόσον φοράμε άνετα παπούτσια , μου χει λείψει , ποδαράτο και να τραβάω φωτογραφίες ... Επίσης ναι το παραδέχομαι αγαπάω πολύ πολύ πολύ τα σουβενιρομάγαζα ...
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.310
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ δεν ήμουν τόσο ζεστός πριν πάω ωστόσο αναθεώρησα.
Μόνο με τα πόδια γνωρίζεις και κατανοείς ένα τόπο, κακά τα ψέματα.
Όπως καταλαβαίνεις, περπάτημα, παρατήρηση και φωτογραφία είναι η αγαπημένη μου ασχολία όταν βγαίνω στο εξωτερικό. Άντε και καμιά μπύρα...
Meltemi_Meltemi
Member
- Μηνύματα
- 137
- Likes
- 125
Παρά πολύ όμορφες οι φωτογραφίες σου! Ομολογω οτι τη Βιέννη ποτέ δεν την αγάπησα. Πηγα 2 φορες το χειμώνα και μου φάνηκε η ομορφιά της παγωμένη οπως και ο καιρος 
Ισως αξιζει να ξαναπαω καποια αλλη εποχη , οταν εχει πρασιναδα.
Ισως αξιζει να ξαναπαω καποια αλλη εποχη , οταν εχει πρασιναδα.
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.310
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Σ' ευχαριστώ πολύ.Παρά πολύ όμορφες οι φωτογραφίες σου! Ομολογω οτι τη Βιέννη ποτέ δεν την αγάπησα. Πηγα 2 φορες το χειμώνα και μου φάνηκε η ομορφιά της παγωμένη οπως και ο καιρος
Νομίζω ότι είναι φαινόμενο όλων των βορείων πόλεων αυτό, καμία σχέση οι χειμωνιάτικες εικόνες με τις καλοκαιρινές, η αντίθεση είναι πολύ μεγάλη. Είναι λίγο πιο «παγωμένη» η Βιέννη γενικά, καταλαβαίνω πως το λες, ωστόσο αποτελεί μια πανέμορφη πόλη.
turms
Member
- Μηνύματα
- 2.070
- Likes
- 2.829
- Επόμενο Ταξίδι
- ΔΝΤ;;;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Σκι στην Παταγονια
πουθενα...στο προξενειο μου το ειπανε οταν πηγα για αλλη δουλεια...αν ισχυει τωρα...ουτε ξερω
Meltemi_Meltemi
Member
- Μηνύματα
- 137
- Likes
- 125
Ισως απλα δεν μου εκανε κλικ. Ερωτευομαι πιο ευκολα τις νοτιες περιοχες. Αλλα και την Πολωνία λατρεψα , οποτε περιμενω τη συνέχεια της ιστορίας σουΣ' ευχαριστώ πολύ.
Νομίζω ότι είναι φαινόμενο όλων των βορείων πόλεων αυτό, καμία σχέση οι χειμωνιάτικες εικόνες με τις καλοκαιρινές, η αντίθεση είναι πολύ μεγάλη. Είναι λίγο πιο «παγωμένη» η Βιέννη γενικά, καταλαβαίνω πως το λες, ωστόσο αποτελεί μια πανέμορφη πόλη.
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.310
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Ε όχι και πολλή... Που να δεις στο επόμενο κεφάλαιο!
Εγώ δεν εννόησα, περιμένω διευκρινήσεις παρακαλώ!
Τη Πολωνία την αγαπώ απλά, ότι και να πω είναι λίγο.
Εννοείται θα έχει συνέχεια με το μεγαλύτερο σε διάρκεια ταξίδι αυτής της τριλογίας.
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.310
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
1d. Η …νύχτα της Βιέννης & αναχώρηση
Επανήλθα και ετοιμάστηκα βγαίνοντας ξανά προς τα έξω κοντά στις 21:30. Το αλάνθαστο Gmaps μου υποδείκνυε το -αγαπημένο πλέον- τραμ 18
το οποίο στη συνέχεια θα άλλαζα για να φτάσω στον προορισμό μου και την περιοχή του Wieden κοντά στην εκκλησία Karlskirche που βρισκόμουν και το πρωί, κάνοντας λάθος και κατεβαίνοντας μια στάση αργότερα.
Η έρευνα που είχα κάνει από την Ελλάδα ακόμα, ήταν ότι πρόκειται για περιοχή με Ιρλανδικές μπυραρίες, το σιγουράκι δηλαδή κάθε εκδρομής όπως έχω επανειλημμένως αναφέρει, σε μια πόλη η οποία δε φημίζεται για τη νύχτα της. Πέρασα λοιπόν τη πόρτα του πολύ ωραίου ‘’Four Bells pub’’ λίγο μετά τις δέκα και κάθισα σ' ένα σκαμπό στο μπαρ ακριβώς στη μέση και μπροστά από τα βαρέλια:
Έπιασα αμέσως φιλίες με τον μπάρμαν και όταν του ζήτησα κάτι τοπικό να πιώ, κατευθείαν μου γέμισε ένα ποτήρι Schwechater Zwickl , μια λευκή Lager που μου άρεσε πολύ και εκτίμησα κατευθείαν.
Όταν τον ρώτησα λίγο πριν τη δεύτερη παραγγελία να μου πει τι πίνουν οι διπλανοί μου και αν αξίζει μου έδωσε να δοκιμάσω την εξαιρετική καστανή και αρκετά δυνατή Σκωτσέζικη licensed to deal dog (μα είναι όνομα αυτό; ) της Brewdog.
Ευχαρίστησα και χαιρέτησα καθώς είχα αρχίσει να ζαλίζομαι λίγο με το συνδυασμό μπύρες και παυσίπονα, οπότε αφού βγήκα στο κρύο να συνέλθω, έκανα αυτό που έπρεπε για τη βραδιά μου, να επισκεφτώ και την άλλη Ιρλανδική που ήταν στον ίδιο δρόμο, τη όμορφη και γεμάτη κόσμο ‘’Johny’s Pub’’ που πέρα από το όνομα μου είχε επίσης ένα σκαμπό στο μπαρ, βαλμένο λες και περίμενε εμένα.
Ήπια τις μπύρες μου, άκουσα τις μουσικές της εφηβίας μου και γύρω στη μία αποχώρησα προς επιστροφή:
Το πώς κατάφερα να βρώ ακριβώς τη στάση και το λεωφορείο μέσα σε δευτερόλεπτα, είναι κάτι που δεν έχω διευκρινίσει ακόμη, γεγονός είναι πάντως πως γύρισα στο ξενοδοχείο λίγα λεπτά μετά, ακούγοντας τους Αυστριακούς πιτσιρικάδες χωρίς φυσικά να καταλαβαίνω λέξη…
Δεν απέφυγα τελικά το κεμπάπ καθώς η πείνα με είχε θερίσει, οπότε ο Τούρκος που είχα ανακαλύψει από τη προηγούμενη νύχτα αποτελούσε μονόδρομο.
Καφέ και φύγαμε
Σηκώθηκα νωρίς, λίγο μετά τις 8 καθώς η πτήση μου αναχωρούσε στις 12, καθιστώντας τη μέρα απλά διεκπεραιωτική και καθόλου ταξιδιωτική. Ήπια τον καφέ μου, έκανα check out και κατευθύνθηκα στο σταθμό του μετρό περνώντας από το αγαπημένο μου πλέον κατάστημα με τα κεμπάπ, που μ' έσωσε σε κάθε περίπτωση:
Έχοντας εκδώσει εισιτήριο από τη προηγούμενη κιόλας μέρα για το αεροδρόμιο, πέρασα απευθείας στην αποβάθρα του Μετρό, περιμένοντας το U6
Ακόμα και η απλή αυτή διαδρομή έχει τη χάρη της σε μια πόλη όπως η Βιέννη, δε νομίζετε;
Κατέβηκα στο σταθμό Handelskai που όπως και τη πρώτη νύχτα έπρεπε να αλλάξω τρένο για να συνεχίσω με το S7 προς αεροδρόμιο, κάτι που έγινε πιο εύκολο απ’ ότι περίμενα βλέποντας κόσμο με βαλίτσες να πηγαίνει προς συγκεκριμένη κατεύθυνση, αλλά και μια αεροσυνοδό της wizz.
Μισή ώρα μετά βρισκόμουν στο Flughafen, που αν και απλό έχουν φροντίσει να το κάνουν περίπλοκο χωρίς λόγο στα gates, κάνοντας με να διανύσω ένα μεγάλο άσκοπο κύκλο:
Η πτήση για Θεσσαλονίκη ήταν συνεπέστατη και πολύ γεμάτη, φτάνοντας στον προορισμό στην ώρα της αν εξαιρέσεις ένα απρόοπτο στη προσγείωση, που μας ανάγκασε να απογειωθούμε ξανά λίγο πριν πατήσουμε στο έδαφος…
Η περιπέτεια του πρώτου solo ταξιδιού στο εξωτερικό είχε στεφθεί με επιτυχία χωρίς ευτυχώς απρόοπτα. Πάμε για το επόμενο!
Επανήλθα και ετοιμάστηκα βγαίνοντας ξανά προς τα έξω κοντά στις 21:30. Το αλάνθαστο Gmaps μου υποδείκνυε το -αγαπημένο πλέον- τραμ 18
το οποίο στη συνέχεια θα άλλαζα για να φτάσω στον προορισμό μου και την περιοχή του Wieden κοντά στην εκκλησία Karlskirche που βρισκόμουν και το πρωί, κάνοντας λάθος και κατεβαίνοντας μια στάση αργότερα.
Η έρευνα που είχα κάνει από την Ελλάδα ακόμα, ήταν ότι πρόκειται για περιοχή με Ιρλανδικές μπυραρίες, το σιγουράκι δηλαδή κάθε εκδρομής όπως έχω επανειλημμένως αναφέρει, σε μια πόλη η οποία δε φημίζεται για τη νύχτα της. Πέρασα λοιπόν τη πόρτα του πολύ ωραίου ‘’Four Bells pub’’ λίγο μετά τις δέκα και κάθισα σ' ένα σκαμπό στο μπαρ ακριβώς στη μέση και μπροστά από τα βαρέλια:
Έπιασα αμέσως φιλίες με τον μπάρμαν και όταν του ζήτησα κάτι τοπικό να πιώ, κατευθείαν μου γέμισε ένα ποτήρι Schwechater Zwickl , μια λευκή Lager που μου άρεσε πολύ και εκτίμησα κατευθείαν.
Όταν τον ρώτησα λίγο πριν τη δεύτερη παραγγελία να μου πει τι πίνουν οι διπλανοί μου και αν αξίζει μου έδωσε να δοκιμάσω την εξαιρετική καστανή και αρκετά δυνατή Σκωτσέζικη licensed to deal dog (μα είναι όνομα αυτό; ) της Brewdog.
Ευχαρίστησα και χαιρέτησα καθώς είχα αρχίσει να ζαλίζομαι λίγο με το συνδυασμό μπύρες και παυσίπονα, οπότε αφού βγήκα στο κρύο να συνέλθω, έκανα αυτό που έπρεπε για τη βραδιά μου, να επισκεφτώ και την άλλη Ιρλανδική που ήταν στον ίδιο δρόμο, τη όμορφη και γεμάτη κόσμο ‘’Johny’s Pub’’ που πέρα από το όνομα μου είχε επίσης ένα σκαμπό στο μπαρ, βαλμένο λες και περίμενε εμένα.
Ήπια τις μπύρες μου, άκουσα τις μουσικές της εφηβίας μου και γύρω στη μία αποχώρησα προς επιστροφή:
Το πώς κατάφερα να βρώ ακριβώς τη στάση και το λεωφορείο μέσα σε δευτερόλεπτα, είναι κάτι που δεν έχω διευκρινίσει ακόμη, γεγονός είναι πάντως πως γύρισα στο ξενοδοχείο λίγα λεπτά μετά, ακούγοντας τους Αυστριακούς πιτσιρικάδες χωρίς φυσικά να καταλαβαίνω λέξη…
Δεν απέφυγα τελικά το κεμπάπ καθώς η πείνα με είχε θερίσει, οπότε ο Τούρκος που είχα ανακαλύψει από τη προηγούμενη νύχτα αποτελούσε μονόδρομο.
Καφέ και φύγαμε
Σηκώθηκα νωρίς, λίγο μετά τις 8 καθώς η πτήση μου αναχωρούσε στις 12, καθιστώντας τη μέρα απλά διεκπεραιωτική και καθόλου ταξιδιωτική. Ήπια τον καφέ μου, έκανα check out και κατευθύνθηκα στο σταθμό του μετρό περνώντας από το αγαπημένο μου πλέον κατάστημα με τα κεμπάπ, που μ' έσωσε σε κάθε περίπτωση:
Έχοντας εκδώσει εισιτήριο από τη προηγούμενη κιόλας μέρα για το αεροδρόμιο, πέρασα απευθείας στην αποβάθρα του Μετρό, περιμένοντας το U6
Ακόμα και η απλή αυτή διαδρομή έχει τη χάρη της σε μια πόλη όπως η Βιέννη, δε νομίζετε;
Κατέβηκα στο σταθμό Handelskai που όπως και τη πρώτη νύχτα έπρεπε να αλλάξω τρένο για να συνεχίσω με το S7 προς αεροδρόμιο, κάτι που έγινε πιο εύκολο απ’ ότι περίμενα βλέποντας κόσμο με βαλίτσες να πηγαίνει προς συγκεκριμένη κατεύθυνση, αλλά και μια αεροσυνοδό της wizz.
Μισή ώρα μετά βρισκόμουν στο Flughafen, που αν και απλό έχουν φροντίσει να το κάνουν περίπλοκο χωρίς λόγο στα gates, κάνοντας με να διανύσω ένα μεγάλο άσκοπο κύκλο:
Η πτήση για Θεσσαλονίκη ήταν συνεπέστατη και πολύ γεμάτη, φτάνοντας στον προορισμό στην ώρα της αν εξαιρέσεις ένα απρόοπτο στη προσγείωση, που μας ανάγκασε να απογειωθούμε ξανά λίγο πριν πατήσουμε στο έδαφος…
Η περιπέτεια του πρώτου solo ταξιδιού στο εξωτερικό είχε στεφθεί με επιτυχία χωρίς ευτυχώς απρόοπτα. Πάμε για το επόμενο!
Last edited:
Εκπομπές Travelstories
