travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.968
- Likes
- 17.262
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Τρίτο και τελευταίο μέρος στην περιοχή Ντανακίλ της Αιθιοπίας
Ο επόμενος προορισμός ήταν η περιοχή του Νταλόλ. Ανήκει και αυτή στο Ντανακίλ, στην περιοχή των Αφάρ και ελέγχεται από αυτούς. Οι αποστάσεις εδώ δεν είναι τεράστιες, αλλά με τις στάσεις και τους ελέγχους καθυστερούμε αρκετά. Έχει πολλά τσεκ πόιντ όπου ένας ντόπιος έχει μια αλυσίδα στο δρόμο και αφού δει ποιος είναι ο οδηγός και οι επιβάτες ανοίγει να περάσεις. Ουσιαστικά ελέγχει χοντρά πράγματα, όπως μετανάστες κλπ.
Η διαδρομή είχε ενδιαφέρον και για τα βουνά αλλά κύρια για τις εικόνες με τους ανθρώπους που κυκλοφορούν εδώ κι εκεί. Το αποτέλεσμα ήταν να μην προλάβουμε να φτάσουμε στο μέρος που θα κοιμόμασταν και αναγκαστήκαμε να μείνουμε σε ένα χωριό, μια ώρα πριν από το κάμπινγκ που θα μέναμε στην Χαμεντέλα. Ζήσαμε υπέροχες φάσεις εκεί όμως, και σκεφτήκαμε ότι καλύτερα που έγινε έτσι. Είδαμε την Αιθιοπία στο φουλ.
Δεν ξέρω πως λέγεται το χωριό που κοιμηθήκαμε (τελικά το βρήκα στο διαδίκτυο και λέγεται Berhale). Όταν φτάσαμε εκεί είχε αρχίσει να βραδιάζει και είναι αλήθεια ότι και εμείς ήμασταν κουρασμένοι, οπότε προτιμούσαμε να δούμε αν μπορούμε να κοιμηθούμε κάπου εκεί. Όπως το είδαμε το πράγμα πιστεύαμε ότι σίγουρα θα ήταν καλύτερα από το μέρος που είχαμε κοιμηθεί την προηγούμενη βραδιά. Περιμέναμε ότι και προς τη λίμνη που πηγαίναμε θα ήταν όπως η προηγούμενη βραδιά, επομένως στο χωριό μάλλον θα βρίσκαμε κάτι καλύτερο. Και αποδείχτηκε την επομένη ότι πράγματι έτσι ήταν.
Πήγαμε λοιπόν στο Berhale και παρκάραμε δίπλα στο ποτάμι. Ουσιαστικά μέσα στο ποτάμι. Το ποτάμι ήταν τεράστιο με πλάτος πάνω από 100 μέτρα. Βέβαια νερό δεν είχε ούτε σταγόνα. Στο σημείο όπου σταματήσαμε ήταν σταματημένες για ύπνο και ξεκούραση εκατοντάδες καμήλες από ένα καραβάνι. Όταν φτάσαμε είχε ακόμα λίγο φως και είδαμε ένα τρομερό θέαμα: όλο αυτό το κοπάδι με τις καμήλες, με γαϊδούρια και δεκάδες καμηλιέρηδες να τριγυρνούν και να ασχολούνται με διάφορα, ούτε ξέραμε με τι. Εντυπωσιακή εικόνα, από την οποία όμως δεν έχω καμιά φωτογραφία αφού βιαζόμασταν να βρούμε κατάλυμα για το βράδυ. Κρίμα.
Εκεί που παρκάραμε ήταν ένα καφενείο. Ήταν κτισμένο (κατασκευασμένο) με καλάμια και με πανιά στους τοίχους και δεν θυμάμαι, ίσως κάποια λαμαρίνα στη σκεπή. Είχε αρκετά μικρά δωμάτια, όλα με τοίχους από καλαμιές. Στο πρώτο δωμάτιο αριστερά όπως έμπαινες είχε 5, 6 καρέκλες και μια τηλεόραση όπου μέσα καθότανε δυο τρία άτομα και έβλεπαν τηλεόραση. Όμως ο χώρος δεξιά όπως έμπαινες είχε κάποιους μεγάλους πάγκους και δυο ξύλινα τραπέζια κολλημένα στο πάτωμα και λίγο χαμηλότερους πάγκους για να κάθονται οι άνθρωποι εκεί γύρω.
Το μαγαζί που κοιμηθήκαμε:
Βέβαια εκείνη την ώρα επειδή ήταν νωρίς αρκετός κόσμος έμπαινε και έβγαινε και γενικά γινόταν πολύ φασαρία κι από τις ομιλίες αλλά και από την τηλεόραση που έπαιζε τοπικά σήριαλ. Με την φασαρία που γινόταν δεν ξέραμε αν θα μπορούσαμε να κοιμηθούμε, αλλά μας διαβεβαίωσαν ότι γύρω στις 9:30, ίσως το αργότερο στις 10, όλοι θα έφευγαν και θα κοιμόμασταν μια χαρά. Είχαν δίκιο.
Είχε πλάκα όταν ρωτήσαμε που είναι η τουαλέτα και μας είπαν ότι σίγουρα εδώ δεν υπάρχει τουαλέτα. Τους ρωτήσαμε που μπορούμε να πάμε και μας είπαν εάν είναι για κατούρημα να πάμε έξω από το μαγαζί ακριβώς, στο ποτάμι. Εάν όμως θέλουμε κάτι περισσότερο, πρέπει να πάμε πιο μέσα στο ποτάμι κάτω από μια γέφυρα. Εγώ πήγα αρχικά και ανίχνευσα το μέρος και μετά από κάμποση ώρα πήγα και έκανα αυτό το περισσότερο. Εννοείται ότι είχε πέσει το σκοτάδι κι έτσι πραγματικά δεν είχα κανένα πρόβλημα. Άλλωστε όλοι κυκλοφορούσαν με μικρούς φακούς, φώτα περισσότερα δεν υπήρχαν στο μέρος αυτό και έτσι κανένας δεν με είδε.
Ο οδηγός μας με διαβεβαίωσε ότι και σε αυτόν είπαν ότι τουαλέτα σε όλο εκείνο το μεγάλο σπίτι δεν υπήρχε.
Τελικά σε αυτό το μέρος εγώ έκανα ένα πολύ καλό ύπνο μέχρι τις πέντε παρά τέταρτο που ξυπνήσαμε για να φύγουμε.
Φύγαμε λοιπόν και σε μία ώρα φτάσαμε στον καταυλισμό που κανονικά θα μέναμε. Είναι το «χωριό» Χαμεντέλα. Εκεί έμεναν άλλα γκρουπ από τουρίστες, κυρίως γιαπωνέζους. Έχει πολλούς γιαπωνέζους στην Αιθιοπία. Μερικοί ήταν κυριλέ: σκηνές και χημικές τουαλέτες.
Το χωριό Χαμεντέλα:
Φτάσαμε εκεί κατά τις έξι και ήταν σχεδόν νύχτα ακόμα. Πήγαμε προς ένα ποτάμι που ήταν εκεί δίπλα, πάλι χωρίς νερό. Εκεί ήταν ένα τεράστιο καραβάνι, και μιλάμε για εκατοντάδες καμήλες να έχουν διανυκτερεύσει εκεί και εκείνη την ώρα ήταν έτοιμες για να φύγουν. Αυτές οι καμήλες πήγαιναν για να γεμίσουν σακιά με αλάτι στη λίμνη που πήγαμε κι εμείς μετά. Οι καμήλες που είχαμε δει το προηγούμενο βράδυ στο ποτάμι στο χωριό ήταν ήδη φορτωμένες και έφευγαν για να συνεχίσουν σε άλλα μέρη, στην αντίθετη κατεύθυνση, να πουλήσουν. Αλλά το πρωί που σηκωθήκαμε λίγο πριν τις πέντε, είχανε φύγει και δεν τις είδαμε. Είχαν τραβήξει το δρόμο τους, δυστυχώς. Αλλά και εκεί να ήταν, φως δεν είχε για φωτογραφίες.
Το θέαμα με τις καμήλες και λίγα γαϊδούρια που πήγαιναν προς την λίμνη ήταν καταπληκτικό. Δε νομίζω ότι υπάρχουν πολλά τόσο ενδιαφέροντα θεάματα που έχω δει σε όλη μου τη ζωή. Καθίσαμε περίπου μισή ώρα και βγάζαμε φωτογραφίες αυτό το υπέροχο θέαμα. Μου έκανε εντύπωση που όλο το πλήθος ανθρώπων και ζώων, έφευγαν συντονισμένοι με τη σειρά τους. Ένας τύπος κατέγραφε ένα, ένα που έφευγε τα ζώα και τους καμηλιέρηδες σε κάποια κατάστιχα. Ο οδηγός μας είπε ότι κάθε ένας μπορεί να έχει το πολύ 20 καμήλες. Όταν είχαν περισσότερες έπρεπε να έχουν αντίστοιχους καμηλιέρηδες.
Αργότερα και πριν αναχωρήσουμε από εκεί, πήραμε μερικούς αστυνομικούς με οπλισμό για συνοδεία να πάμε στη λίμνη. Αυτή τη φορά η συνοδεία μας ήταν πολύ μεγαλύτερη: είχαμε μαζί μας δυο τρεις φαντάρους, έναν αστυνομικό και έναν ιχνηλάτη ο οποίος δεν κρατούσε όπλο όπως οι υπόλοιποι. Είτε ένας τουρίστας είναι είτε δεκαπέντε, νομίζω η συνοδεία έχει τον ίδιο αριθμό ατόμων.
Προχωρήσαμε 2, 3 χιλιόμετρα και τότε φάνηκε ότι ήμασταν πραγματικά μέσα σε μια λίμνη. Υπήρχε ένας λίγο υπερυψωμένος δρόμος και όπως προχωρούσαμε συναντήσαμε το καραβάνι με τις καμήλες. Το προσπεράσαμε και σταματήσαμε για να το φωτογραφήσουμε όπως μας προσπερνούσε. Ήταν ένα σημείο που η λίμνη είχε αρχίσει να έχει λίγο νερό, μερικούς πόντους. Μας είπαν ότι δεν είναι κάθε μέρα έτσι. Κάθε τόσο μπορεί να βγαίνει το νερό αυτό, που είναι φυσικά αλμυρό, από το υπέδαφος. Βγάλαμε πολλές φωτογραφίες ξανά με το καραβάνι που προχωρούσε και χανόταν στο βάθος.
Κάντε κλικ για να μεγαλώσει η φωτογραφία:
Κάποτε όμως έπρεπε κι εμείς να ξεκινήσουμε. Πράγματι προχωρούσαν τα αυτοκίνητα στο νερό όπου είχε βάθος λίγα εκατοστά. Μας εξήγησαν ότι σε εκείνο το σημείο έχει αφαιρεθεί στο παρελθόν όλο το αλάτι, το οποίο συνήθως είναι σε πάχος πέντε-δέκα εκατοστών. Μέσα στο νερό που προχωρούσαμε στην λίμνη ο δρόμος δεν ήταν υπερυψωμένος. Γι’ αυτό τα αυτοκίνητα μας αναγκαζόταν να προχωρούν πολύ αργά, διότι δεν ήθελαν να πετάγεται το νερό με το αλάτι στην μηχανή τους και την καταστρέψει. Προχώρησαν 3, 4 χιλιόμετρα σε αυτό το ρυθμό αλλά οι καμήλες πήραν μια κατεύθυνση λίγο διαφορετική από τη δική μας. Θα πήγαιναν στο σημείο που έσκαβαν οι εργάτες, για να πάρουν το αλάτι.
Οι συνοδοί μας:
Εμείς προχωρήσαμε ευθεία και μετά από λίγο το νερό ευτυχώς είχε στεγνώσει και έτσι προχωρούσαμε πλέον πολύ γρήγορα και σύντομα φτάσαμε στον προορισμό μας. Ήταν μια περιοχή, το περίφημο Delol, που από το έδαφος έβγαινε θειάφι και διάφορα άλλα. Ήταν ένα πράμα περίεργο, και οι σχηματισμοί ήταν καταπληκτικοί πάνω στο έδαφος σαν να ήταν βράχια χρωματιστά. Τα χρώματα ήταν πάρα πολλά, όλες οι αποχρώσεις του κίτρινου, από μπλε μέχρι πράσινο και ένα σχεδόν κόκκινο χρώμα. Όλα αυτά σε μεγάλη έκταση, αρκετά στρέμματα. Μερικά έμοιαζαν με μικρές πέτρες, άλλα σαν χορτάρι πάνω στο έδαφος και όλα αυτά πάνω σε ένα λόφο ο οποίος μάλλον ήτανε και αυτός από αλάτι.
Δεν ξέρω ποια φωτογραφία να πρωτοδιαλλέξω για να σας δείξω.
Υπέροχο θέαμα που δεν έχω δει στα ηφαιστειογενή μέρη, ούτε στο Γιέλοουστόουν, ούτε στην Ισλανδία, ούτε στην Νέα Ζηλανδία.
Αφού απολαύσαμε το εκπληκτικό θέαμα φύγαμε και επισκεφτήκαμε δυο, τρία άλλα μέρη εκεί κοντά, ήσσονος σημασίας. Σύντομα ξεκινήσαμε με προορισμό μας το Μέκελε, όπου ολοκληρώθηκε το τριήμερο με ξεκούραση και καλό φαγητό.
Υπήρξε μια σκέψη να πάμε εκεί που έσκαβαν οι Αφάρ για το αλάτι και φόρτωναν οι καμήλες γιατί θα ήταν πολύ ωραίο θέαμα, όμως επειδή είχε πολύ νερό δεν πήγαμε για να μην καθυστερήσουμε και έτσι επιστρέψαμε στο Μέκελε. Αυτή η επίσκεψη πιστεύω ότι μπορούσε να γίνει. Απλά ο οδηγός δε γούσταρε την ταλαιπωρία και βρήκε μια πρόφαση (δήθεν δεν έχομε χρόνο και πρέπει να κάνει σέρβις στο αυτοκίνητο στο Μέκελε) ώστε να το αποφύγει. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι το πρόγραμμα ήταν παραφορτωμένο για τρεις μέρες στο Ντανακίλ.
Τα έξοδα μας είναι μηδαμινά. Τα πιο πολλά χρήματα που ξοδεύουμε είναι στα πουρμπουάρ. Κάθε φορά που έχουμε ένα τοπικό ξεναγό του δίνουμε 50 μπιρ δηλαδή ούτε 2,50 € ο καθένας, και φαίνεται ευχαριστημένος. Τελικά τα φιλοδωρήματα είναι μεγάλος μπελάς, επειδή χρειάζονται συνέχεια ψιλά. Οι άνθρωποι βέβαια αυτοί πληρώνονται, αλλά επειδή αυτά που τους δίνουμε ως πουρμπουάρ είναι μικρά ποσά, γι' αυτό δεν έχουμε πρόβλημα να το κάνουμε.
Από το Μέκελε συνεχίσαμε για Αξούμ, Γκοντάρ και Μπαχίρ Νταρ. Από εκεί πετάξαμε για την Αντίς Αμπέμπα και ένα πενταήμερο στις φυλές του Νότου.
Ελπίζω να ήταν κατατοπιστικά όλα που έγραψα και να σας έπεισαν να επισκεφτείτε την Αιθιοπία και ιδιαίτερα το Ντανακίλ.
Τελειώνοντας θα ήθελα να ζητήσω από τους φίλους που έχουν επισκεφτεί την περιοχή, να μου πουν τη γνώμη τους για τούτο το τριήμερο και ιδιαίτερα για το θέμα του ηφαιστείου: αν νομίζουν ότι αυτό που είδαμε εμείς ήταν τόσο διαφορετικό από εκείνο που είδαν αυτοί.
Ο επόμενος προορισμός ήταν η περιοχή του Νταλόλ. Ανήκει και αυτή στο Ντανακίλ, στην περιοχή των Αφάρ και ελέγχεται από αυτούς. Οι αποστάσεις εδώ δεν είναι τεράστιες, αλλά με τις στάσεις και τους ελέγχους καθυστερούμε αρκετά. Έχει πολλά τσεκ πόιντ όπου ένας ντόπιος έχει μια αλυσίδα στο δρόμο και αφού δει ποιος είναι ο οδηγός και οι επιβάτες ανοίγει να περάσεις. Ουσιαστικά ελέγχει χοντρά πράγματα, όπως μετανάστες κλπ.
Η διαδρομή είχε ενδιαφέρον και για τα βουνά αλλά κύρια για τις εικόνες με τους ανθρώπους που κυκλοφορούν εδώ κι εκεί. Το αποτέλεσμα ήταν να μην προλάβουμε να φτάσουμε στο μέρος που θα κοιμόμασταν και αναγκαστήκαμε να μείνουμε σε ένα χωριό, μια ώρα πριν από το κάμπινγκ που θα μέναμε στην Χαμεντέλα. Ζήσαμε υπέροχες φάσεις εκεί όμως, και σκεφτήκαμε ότι καλύτερα που έγινε έτσι. Είδαμε την Αιθιοπία στο φουλ.
Δεν ξέρω πως λέγεται το χωριό που κοιμηθήκαμε (τελικά το βρήκα στο διαδίκτυο και λέγεται Berhale). Όταν φτάσαμε εκεί είχε αρχίσει να βραδιάζει και είναι αλήθεια ότι και εμείς ήμασταν κουρασμένοι, οπότε προτιμούσαμε να δούμε αν μπορούμε να κοιμηθούμε κάπου εκεί. Όπως το είδαμε το πράγμα πιστεύαμε ότι σίγουρα θα ήταν καλύτερα από το μέρος που είχαμε κοιμηθεί την προηγούμενη βραδιά. Περιμέναμε ότι και προς τη λίμνη που πηγαίναμε θα ήταν όπως η προηγούμενη βραδιά, επομένως στο χωριό μάλλον θα βρίσκαμε κάτι καλύτερο. Και αποδείχτηκε την επομένη ότι πράγματι έτσι ήταν.
Πήγαμε λοιπόν στο Berhale και παρκάραμε δίπλα στο ποτάμι. Ουσιαστικά μέσα στο ποτάμι. Το ποτάμι ήταν τεράστιο με πλάτος πάνω από 100 μέτρα. Βέβαια νερό δεν είχε ούτε σταγόνα. Στο σημείο όπου σταματήσαμε ήταν σταματημένες για ύπνο και ξεκούραση εκατοντάδες καμήλες από ένα καραβάνι. Όταν φτάσαμε είχε ακόμα λίγο φως και είδαμε ένα τρομερό θέαμα: όλο αυτό το κοπάδι με τις καμήλες, με γαϊδούρια και δεκάδες καμηλιέρηδες να τριγυρνούν και να ασχολούνται με διάφορα, ούτε ξέραμε με τι. Εντυπωσιακή εικόνα, από την οποία όμως δεν έχω καμιά φωτογραφία αφού βιαζόμασταν να βρούμε κατάλυμα για το βράδυ. Κρίμα.
Εκεί που παρκάραμε ήταν ένα καφενείο. Ήταν κτισμένο (κατασκευασμένο) με καλάμια και με πανιά στους τοίχους και δεν θυμάμαι, ίσως κάποια λαμαρίνα στη σκεπή. Είχε αρκετά μικρά δωμάτια, όλα με τοίχους από καλαμιές. Στο πρώτο δωμάτιο αριστερά όπως έμπαινες είχε 5, 6 καρέκλες και μια τηλεόραση όπου μέσα καθότανε δυο τρία άτομα και έβλεπαν τηλεόραση. Όμως ο χώρος δεξιά όπως έμπαινες είχε κάποιους μεγάλους πάγκους και δυο ξύλινα τραπέζια κολλημένα στο πάτωμα και λίγο χαμηλότερους πάγκους για να κάθονται οι άνθρωποι εκεί γύρω.
Το μαγαζί που κοιμηθήκαμε:
Βέβαια εκείνη την ώρα επειδή ήταν νωρίς αρκετός κόσμος έμπαινε και έβγαινε και γενικά γινόταν πολύ φασαρία κι από τις ομιλίες αλλά και από την τηλεόραση που έπαιζε τοπικά σήριαλ. Με την φασαρία που γινόταν δεν ξέραμε αν θα μπορούσαμε να κοιμηθούμε, αλλά μας διαβεβαίωσαν ότι γύρω στις 9:30, ίσως το αργότερο στις 10, όλοι θα έφευγαν και θα κοιμόμασταν μια χαρά. Είχαν δίκιο.
Είχε πλάκα όταν ρωτήσαμε που είναι η τουαλέτα και μας είπαν ότι σίγουρα εδώ δεν υπάρχει τουαλέτα. Τους ρωτήσαμε που μπορούμε να πάμε και μας είπαν εάν είναι για κατούρημα να πάμε έξω από το μαγαζί ακριβώς, στο ποτάμι. Εάν όμως θέλουμε κάτι περισσότερο, πρέπει να πάμε πιο μέσα στο ποτάμι κάτω από μια γέφυρα. Εγώ πήγα αρχικά και ανίχνευσα το μέρος και μετά από κάμποση ώρα πήγα και έκανα αυτό το περισσότερο. Εννοείται ότι είχε πέσει το σκοτάδι κι έτσι πραγματικά δεν είχα κανένα πρόβλημα. Άλλωστε όλοι κυκλοφορούσαν με μικρούς φακούς, φώτα περισσότερα δεν υπήρχαν στο μέρος αυτό και έτσι κανένας δεν με είδε.
Ο οδηγός μας με διαβεβαίωσε ότι και σε αυτόν είπαν ότι τουαλέτα σε όλο εκείνο το μεγάλο σπίτι δεν υπήρχε.
Τελικά σε αυτό το μέρος εγώ έκανα ένα πολύ καλό ύπνο μέχρι τις πέντε παρά τέταρτο που ξυπνήσαμε για να φύγουμε.
Φύγαμε λοιπόν και σε μία ώρα φτάσαμε στον καταυλισμό που κανονικά θα μέναμε. Είναι το «χωριό» Χαμεντέλα. Εκεί έμεναν άλλα γκρουπ από τουρίστες, κυρίως γιαπωνέζους. Έχει πολλούς γιαπωνέζους στην Αιθιοπία. Μερικοί ήταν κυριλέ: σκηνές και χημικές τουαλέτες.
Το χωριό Χαμεντέλα:
Φτάσαμε εκεί κατά τις έξι και ήταν σχεδόν νύχτα ακόμα. Πήγαμε προς ένα ποτάμι που ήταν εκεί δίπλα, πάλι χωρίς νερό. Εκεί ήταν ένα τεράστιο καραβάνι, και μιλάμε για εκατοντάδες καμήλες να έχουν διανυκτερεύσει εκεί και εκείνη την ώρα ήταν έτοιμες για να φύγουν. Αυτές οι καμήλες πήγαιναν για να γεμίσουν σακιά με αλάτι στη λίμνη που πήγαμε κι εμείς μετά. Οι καμήλες που είχαμε δει το προηγούμενο βράδυ στο ποτάμι στο χωριό ήταν ήδη φορτωμένες και έφευγαν για να συνεχίσουν σε άλλα μέρη, στην αντίθετη κατεύθυνση, να πουλήσουν. Αλλά το πρωί που σηκωθήκαμε λίγο πριν τις πέντε, είχανε φύγει και δεν τις είδαμε. Είχαν τραβήξει το δρόμο τους, δυστυχώς. Αλλά και εκεί να ήταν, φως δεν είχε για φωτογραφίες.
Το θέαμα με τις καμήλες και λίγα γαϊδούρια που πήγαιναν προς την λίμνη ήταν καταπληκτικό. Δε νομίζω ότι υπάρχουν πολλά τόσο ενδιαφέροντα θεάματα που έχω δει σε όλη μου τη ζωή. Καθίσαμε περίπου μισή ώρα και βγάζαμε φωτογραφίες αυτό το υπέροχο θέαμα. Μου έκανε εντύπωση που όλο το πλήθος ανθρώπων και ζώων, έφευγαν συντονισμένοι με τη σειρά τους. Ένας τύπος κατέγραφε ένα, ένα που έφευγε τα ζώα και τους καμηλιέρηδες σε κάποια κατάστιχα. Ο οδηγός μας είπε ότι κάθε ένας μπορεί να έχει το πολύ 20 καμήλες. Όταν είχαν περισσότερες έπρεπε να έχουν αντίστοιχους καμηλιέρηδες.
Αργότερα και πριν αναχωρήσουμε από εκεί, πήραμε μερικούς αστυνομικούς με οπλισμό για συνοδεία να πάμε στη λίμνη. Αυτή τη φορά η συνοδεία μας ήταν πολύ μεγαλύτερη: είχαμε μαζί μας δυο τρεις φαντάρους, έναν αστυνομικό και έναν ιχνηλάτη ο οποίος δεν κρατούσε όπλο όπως οι υπόλοιποι. Είτε ένας τουρίστας είναι είτε δεκαπέντε, νομίζω η συνοδεία έχει τον ίδιο αριθμό ατόμων.
Προχωρήσαμε 2, 3 χιλιόμετρα και τότε φάνηκε ότι ήμασταν πραγματικά μέσα σε μια λίμνη. Υπήρχε ένας λίγο υπερυψωμένος δρόμος και όπως προχωρούσαμε συναντήσαμε το καραβάνι με τις καμήλες. Το προσπεράσαμε και σταματήσαμε για να το φωτογραφήσουμε όπως μας προσπερνούσε. Ήταν ένα σημείο που η λίμνη είχε αρχίσει να έχει λίγο νερό, μερικούς πόντους. Μας είπαν ότι δεν είναι κάθε μέρα έτσι. Κάθε τόσο μπορεί να βγαίνει το νερό αυτό, που είναι φυσικά αλμυρό, από το υπέδαφος. Βγάλαμε πολλές φωτογραφίες ξανά με το καραβάνι που προχωρούσε και χανόταν στο βάθος.
Κάντε κλικ για να μεγαλώσει η φωτογραφία:
Κάποτε όμως έπρεπε κι εμείς να ξεκινήσουμε. Πράγματι προχωρούσαν τα αυτοκίνητα στο νερό όπου είχε βάθος λίγα εκατοστά. Μας εξήγησαν ότι σε εκείνο το σημείο έχει αφαιρεθεί στο παρελθόν όλο το αλάτι, το οποίο συνήθως είναι σε πάχος πέντε-δέκα εκατοστών. Μέσα στο νερό που προχωρούσαμε στην λίμνη ο δρόμος δεν ήταν υπερυψωμένος. Γι’ αυτό τα αυτοκίνητα μας αναγκαζόταν να προχωρούν πολύ αργά, διότι δεν ήθελαν να πετάγεται το νερό με το αλάτι στην μηχανή τους και την καταστρέψει. Προχώρησαν 3, 4 χιλιόμετρα σε αυτό το ρυθμό αλλά οι καμήλες πήραν μια κατεύθυνση λίγο διαφορετική από τη δική μας. Θα πήγαιναν στο σημείο που έσκαβαν οι εργάτες, για να πάρουν το αλάτι.
Οι συνοδοί μας:
Εμείς προχωρήσαμε ευθεία και μετά από λίγο το νερό ευτυχώς είχε στεγνώσει και έτσι προχωρούσαμε πλέον πολύ γρήγορα και σύντομα φτάσαμε στον προορισμό μας. Ήταν μια περιοχή, το περίφημο Delol, που από το έδαφος έβγαινε θειάφι και διάφορα άλλα. Ήταν ένα πράμα περίεργο, και οι σχηματισμοί ήταν καταπληκτικοί πάνω στο έδαφος σαν να ήταν βράχια χρωματιστά. Τα χρώματα ήταν πάρα πολλά, όλες οι αποχρώσεις του κίτρινου, από μπλε μέχρι πράσινο και ένα σχεδόν κόκκινο χρώμα. Όλα αυτά σε μεγάλη έκταση, αρκετά στρέμματα. Μερικά έμοιαζαν με μικρές πέτρες, άλλα σαν χορτάρι πάνω στο έδαφος και όλα αυτά πάνω σε ένα λόφο ο οποίος μάλλον ήτανε και αυτός από αλάτι.
Δεν ξέρω ποια φωτογραφία να πρωτοδιαλλέξω για να σας δείξω.
Υπέροχο θέαμα που δεν έχω δει στα ηφαιστειογενή μέρη, ούτε στο Γιέλοουστόουν, ούτε στην Ισλανδία, ούτε στην Νέα Ζηλανδία.
Αφού απολαύσαμε το εκπληκτικό θέαμα φύγαμε και επισκεφτήκαμε δυο, τρία άλλα μέρη εκεί κοντά, ήσσονος σημασίας. Σύντομα ξεκινήσαμε με προορισμό μας το Μέκελε, όπου ολοκληρώθηκε το τριήμερο με ξεκούραση και καλό φαγητό.
Υπήρξε μια σκέψη να πάμε εκεί που έσκαβαν οι Αφάρ για το αλάτι και φόρτωναν οι καμήλες γιατί θα ήταν πολύ ωραίο θέαμα, όμως επειδή είχε πολύ νερό δεν πήγαμε για να μην καθυστερήσουμε και έτσι επιστρέψαμε στο Μέκελε. Αυτή η επίσκεψη πιστεύω ότι μπορούσε να γίνει. Απλά ο οδηγός δε γούσταρε την ταλαιπωρία και βρήκε μια πρόφαση (δήθεν δεν έχομε χρόνο και πρέπει να κάνει σέρβις στο αυτοκίνητο στο Μέκελε) ώστε να το αποφύγει. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι το πρόγραμμα ήταν παραφορτωμένο για τρεις μέρες στο Ντανακίλ.
Τα έξοδα μας είναι μηδαμινά. Τα πιο πολλά χρήματα που ξοδεύουμε είναι στα πουρμπουάρ. Κάθε φορά που έχουμε ένα τοπικό ξεναγό του δίνουμε 50 μπιρ δηλαδή ούτε 2,50 € ο καθένας, και φαίνεται ευχαριστημένος. Τελικά τα φιλοδωρήματα είναι μεγάλος μπελάς, επειδή χρειάζονται συνέχεια ψιλά. Οι άνθρωποι βέβαια αυτοί πληρώνονται, αλλά επειδή αυτά που τους δίνουμε ως πουρμπουάρ είναι μικρά ποσά, γι' αυτό δεν έχουμε πρόβλημα να το κάνουμε.
Από το Μέκελε συνεχίσαμε για Αξούμ, Γκοντάρ και Μπαχίρ Νταρ. Από εκεί πετάξαμε για την Αντίς Αμπέμπα και ένα πενταήμερο στις φυλές του Νότου.
Ελπίζω να ήταν κατατοπιστικά όλα που έγραψα και να σας έπεισαν να επισκεφτείτε την Αιθιοπία και ιδιαίτερα το Ντανακίλ.
Τελειώνοντας θα ήθελα να ζητήσω από τους φίλους που έχουν επισκεφτεί την περιοχή, να μου πουν τη γνώμη τους για τούτο το τριήμερο και ιδιαίτερα για το θέμα του ηφαιστείου: αν νομίζουν ότι αυτό που είδαμε εμείς ήταν τόσο διαφορετικό από εκείνο που είδαν αυτοί.
Αλλά και αξέχαστες εμπειρίες νομίζω!
