Αυστρία Γερμανία Νότια Γερμανία με μια γεύση από Αυστρία. "Ένα ταξίδι στο...... μπυρόλο"

[anny]

Η νέα μέρα ξεκίνησε καλά, με τον ήλιο να φαίνεται να έχει ορέξεις. Μη νομίζετε βέβαια ότι το Salzburg θα το βλέπαμε ηλιόλουστο, αλλά σίγουρα όχι και μουντό.
Μετά το συμπαθητικό πρόγευμα, ξεκινήσαμε για την τελευταία βόλτα στην όμορφη αυτή πόλη. Περπατώντας φτάσαμε μέχρι το τελεφερίκ (φυσικά σταματώντας κάθε τόσο και για νέες φωτογραφίες) και ξαναανεβήκαμε στο κάστρο. Αυτή τη φορά μπήκαμε μέσα. Περιπλανηθήκαμε για λίγη ώρα μέσα από τα τείχη του και στη συνέχεια πήραμε ξανά θέση στον περίβολο για πρωινές φωτογραφίες με θέα. Όταν κρίναμε ότι πλέον αυτές που είχαμε ήταν αρκετές, κατηφορίσαμε για να φορτώσουμε το αυτοκίνητο με τα μπαγκάζια μας και να προχωρήσουμε για τον επόμενο σταθμό μας.

Όσο απομακρυνόμασταν από το Salzburg, τόσο ο ήλιος έκανε πιο αισθητή την παρουσία του και η μέρα ζέσταινε. Η διαδρομή μας σε αυτοκινητόδρομο για αρκετά χιλιόμετρα. Από την Αυστρία μπήκαμε στη Γερμανία και ξανά στην Αυστρία μέχρι να φτάσουμε στο Innsbruck. Οι εικόνες γύρω μας όμορφες, με πράσινα ηλιόλουστα λιβάδια πίσω από τις μπάρες της εθνικής, με μικρά ή μεγαλύτερα σπιτάκια που και πού και χαριτωμένα χωριουδάκια απλωμένα στις πλαγιές των βουνών. Ο καιρός ήταν πλέον εντελώς καλοκαιρινός.

Κάποια στιγμή νωρίς το μεσημεράκι φθάσαμε στο Innsbruck. Αφήσαμε το αυτοκίνητο σε πάρκινγκ επί πληρωμή και φορώντας τα καπέλα μας και τα γυαλιά ηλίου, ξεκινησαμε την εξερεύνηση. Τα κτίρια στις όχθες του ποταμού, βαμμένα σε όλα τα πιθανά χρώματα, έλαμπαν καθώς ο ήλιος έπεφτε επάνω τους. Μια υπαίθρια μπυραρία είχε περιφράξει το χώρο της και είχε απλώσει ξαπλώστρες πάνω σε άμμο, όπου χαρούμενοι αυστριακοί με σορτσάκια και μαγιώ έκαναν την ηλιοθεραπεία τους. Μπύρες και λουκάνικα παντού μπροστά μας.
Με δυσκολία αντισταθήκαμε, γιατί έπρεπε να περπατήσουμε στην πόλη.
Ακολουθήσαμε τον κόσμο και φτάσαμε εκεί που ξεκινά ο πεζόδρομος. Γινόταν ο απόλυτος χαμός από τουρίστες, αλλά δεν πτοηθήκαμε. Ανακατευθήκαμε και εμείς μαζί τους, περπατώντας και εξερευνώντας τα δρομάκια, φτάνοντας στην πλατεία, χαζεύοντας το βουνό απέναντι και φυσικά φωτογραφίζοντας τα πάντα. Εξαντλημένοι κάποια στιγμή από τα χιλιόμετρα, το περπάτημα και την κοσμοσυρροή, αποφασίσαμε ότι είχε έρθει η ώρα της μπύρας. Βολευτήκαμε στα σχετικά ήσυχα τραπεζάκια, στο πίσω σοκάκι μιας μπυραρίας και ξεδιψάσαμε με γερμανική μπύρα Augistiner, τρώγοντας και τα μεζεδάκια μας.
Συγκρατηθήκαμε και δεν το παρακάναμε, γιατί είχαμε ακόμα δρόμο μπροστά μας και δεν έπρεπε να νυστάξουμε. Άλλωστε, ήταν προαποφασισμένο ότι το βραδάκι θα του δίναμε να καταλάβει στο εστιατόριο του ξενώνα που θα μέναμε.

Αποχαιρετήσαμε το Innsbruckκαι πήραμε το δρόμο για το χωριό Unterpinswang, ένα μικρό χωριουδάκι στα αυστρογερμανικά σύνορα, περίπου 6-7 χιλιόμετρα από το Fussen.
Στην αρχή κινούμασταν σε αυτοκινητόδρομο και στη συνέχεια στρίψαμε σε κάποιον επαρχιακό δρόμο, σύμφωνα με τις οδηγίες του gps μας, αλλά και αυτές του viamichelin.
Το τοπίο άρχισε πάλι να αλλάζει. Ο δρόμος κάπως ανηφορικός και φιδίσιος. Στο βάθος μπροστά μας φαινόταν η κορυφή του βουνού και γύρω μας μόνο πράσινα λιβάδια.
Η κίνηση στο δρόμο ελάχιστη. Ήταν δυνατόν να μη σταματάμε κάθε τρεις και λίγο, εκεί που μπορούσαμε, για να βγάλουμε φωτογραφίες και να θαυμάσουμε την απόλυτη πράσινη ησυχία? Όχι βέβαια. Οπότε, η περίπου μιάμισυ ώρα διαδρομή που θα έπρεπε να κάνουμε από το Innsbruck μέχρι τον ξενώνα, εύκολα έγινε δύο και κάτι.
Προχωρώντας, ο δρόμος έγινε ακόμα πιο στενός και ορεινός, με ψηλά δέντρα από τη μια και την άλλη πλευρά, με μια πολύ ωραία μικρή λίμνη-θέρετρο που βρήκαμε στη διαδρομή μας και τέλος με ένα ποτάμι το οποίο σύμφωνα με τους χάρτες έδειχνε ότι κοντεύαμε στον προορισμό μας.

Πράγματι, σε λίγη ώρα φτάσαμε στο χωριό. Ένα πολύ μικρό συμπαθητικό χωριό σε αρκετό υψόμετρο, ξαπλωμένο σε πράσινο λιβάδι, με τα βουνά να το κυκλώνουν και να το αγκαλιάζουν. Ελάχιστα σπίτια, μια εκκλησία, ένα μικρό σχολείο και ο ξενώνας μας, ο οποίος βρισκόταν στην άκρη του χωριού και πίσω ακριβώς από την αυλή του άρχιζε το δάσος. Λέγεται ότι ο βασιλιάς Ludwig (αυτός του κάστρου Neuschwanstein), συνήθιζε να πηγαίνει στον ξενώνα αυτόν (κάποια μορφή του λειτουργούσε από τότε) μέσα από το δάσος, όταν έβγαινε για κυνήγι. Έμενε εκεί για κάποιες μέρες και ήταν το αγαπημένο του μέρος για φαγητό. Υπάρχει ακόμα και σήμερα ένα μονοπάτι για αυτούς που ασχολούνται με την πεζοπορία, το οποίο σε οδηγεί σε περίπου μια ώρα περπάτημα από την άλλη πλευρά του βουνού, στα κάστρα.

Βολευτήκαμε στο δωμάτιο μας που έβλεπε στην πίσω πλευρά, εκεί που ξεκίναγε το δάσος και αφού φρεσκαριστήκαμε, κατεβήκαμε στο εστιατόριο του ξενώνα για φαγητό και ....μπύρες.
Τα απλωμένα τραπεζάκια του κήπου ήταν σχεδόν γεμάτα με ντόπιους και τουρίστες, αλλά ταυτόχρονα ήσυχα, μιας και όλοι έδειχναν να απολαμβάνουν την ηρεμία του τοπίου. Το φαγητό καλό και περιποιημένο. Το μενού είχε πολλά πιάτα με κυνήγι και έτσι ανάμεσα σε άλλα δοκιμάσαμε και ελάφι, φυσικά με τη σχετική παρέλαση από μισόλιτρα ποτήρια αυστριακής μπύρας.
Με δυσκολία μετά από ώρα, συρθήκαμε στο δωμάτιό μας για ξεκούραση. Την επομένη θα είχε επίσκεψη στα κάστρα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …

  Go to chapter

  Go
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[ΕΡΣΗ]

Α! Παντα διαβαζω πολυ ευχαριστα οτι αφορα την Νοτια Γερμανια! Για παμε και παρακατω...

 

[mafalda]

πες μας,πες μας γιατι θα παω μοναχο τον μαρτιο και εχω αρχισει να μαζευω πληροφοριες

 

[pattyyy]

Ακούγεται υπέροχο ταξίδι και γράφεις πολύ ωραία και οργανωμένα! Περιμένω με ανυπομονησία τη δεύτερη μέρα!!!

 

[anny]

2η μέρα
Αφού ήπιαμε το πρωινό μας καφεδάκι ενώ κάποιοι από τους ντόπιους δίπλα μας είχαν ήδη ξεκινήσει τις μπύρες, ξεχυθήκαμε ξανά στην πόλη. Ο καιρός μουντός αλλά έμοιαζε να «ανοίγει». Κατευθυνθήκαμε προς τη Marienplatz και το Δημαρχείο (Rathaus). Ανεβήκαμε με το ασανσέρ στον τελευταίο όροφο του πύργου για να τραβήξουμε κάποιες φωτογραφίες από ψηλά. Το εισιτήριο αν θυμάμαι καλά ήταν 2 ευρώ, νωρίς το πρωί δεν είχε κόσμο και η θέα άξιζε.
Στη συνέχεια περιπλανηθήκαμε στη Viktualienmarkt (την ανοιχτή τους αγορά), πολύ κοντά στη Marienplatz όπου υπήρχαν κάθε λογής πολύχρωμοι πάγκοι με φρούτα, λαχανικά, μυρωδικά, λουλούδια κλπ, καθώς επίσης και μαγαζάκια με απίστευτη ποικιλία λουκάνικων και αλλαντικών. Ανάμεσα σε όλα αυτά, διάφορα beer gardens και μικρές καντίνες - εστιατόρια. Ο ήλιος είχε ήδη κάνει αισθητή την παρουσία του και ο κόσμος, ντόπιοι και τουρίστες, κυκλοφορούσε ασταμάτητα.
Αύγουστο μήνα, το Μόναχο είχε περισσότερους τουρίστες από την Αθήνα. Παντού γύρω μας Ισπανοί, Ιταλοί, Γάλλοι και φυσικά.....Γιαπωνέζοι.

Είχε έρθει όμως η ώρα για weisswurst. Για όσους δε γνωρίζουν, είναι η τοπική σπεσιαλιτέ για αυτό που εμείς αποκαλούμε δεκατιανό. Είναι ένα ελαφρύ άσπρο λουκάνικο με γεύση που θυμίζει περισσότερο μπιφτεκάκι, το οποίο τρώγεται χωρίς το εξωτερικό περίβλημα και συνοδεύεται με pretzel, γλυκιά μουστάρδα και φυσικά…μπύρα. Η ώρα που σερβίρεται είναι αυστηρά μεταξύ 10 και το αργότερο 12 το πρωί. Αν τολμήσετε να το ζητήσετε μετά τις 12, αφήστε που δε το σερβίρουν, θα σας κοιτάνε και με «μισό μάτι».
Μετά το απολαυστικό μας κολατσιό, πήραμε το δρόμο προς τους Αγγλικούς Κήπους (English Garden), αφού κάναμε και τις συχνές απαραίτητες στάσεις για φωτογραφίες.
Κύριος σκοπός μας ήταν να δούμε τους σέρφερς του Μονάχου. Ναι, ναι, καλά διαβάζετε. Αμέσως μετά τη λεωφόρο και εκεί που αρχίζει το πάρκο, δίπλα στο Haus der Kunst art museum, ακριβώς κάτω από τη γέφυρα, μπαίνει με ορμή μέσα στο πάρκο ο παραπόταμος του Isar, Einsbach, σχηματίζοντας κύμα ύψους περίπου ενός μέτρου. Εκεί λοιπόν οι σέρφερς αγκαλιά με τη σανίδα τους, περιμένουν ένας ένας τη σειρά του για να «ανέβουν» στο κύμα. Το θέαμα είναι εντυπωσιακό.

Προχωρώντας προς την καρδιά του πάρκου, συναντήσαμε διάφορους ντόπιους και ξένους να λιάζονται. Ντυμένοι ή και ...γυμνοί. Αφού φτάσαμε ως το μονόπτερο, ο καιρός άρχισε να κάνει πάλι νερά, αλλά δεν πτοηθήκαμε. Πήραμε το δρόμο για την Alte Pinakothek με μια μικρή στάση για καφέ στην περιοχή του Πανεπιστημίου.
Στην πινακοθήκη ευχαριστηθήκαμε πολύ αλλά και κουραστήκαμε επίσης, μιας και είμασταν όλη μέρα κυρίως στο πόδι. Και αφού είχε φθάσει σχεδόν απόγευμα, ήταν ώρα για ξεκούραση στο ξενοδοχείο.

Το βραδάκι ξαναβγήκαμε. Αυτή τη φορά η αποστολή ήταν οι μπύρες. Η επιλογή είχε γίνει από νωρίς. Μπυραρία Augistiner. Λουκάνικα, Kaesespaetzle, pretzels και διάφορα άλλα. Και φυσικά πολλά ποτήρια μπύρα. Για τα γούστα μου, η καλύτερη μπύρα που δοκίμασα στο Μόναχο.

 

[getxowoman]

Αννυ λατρευω Γερμανια για πολλους λογους! Το Μοναχο ειναι μια απο τις αγαπημενες μου γερμανικες πολεις, δυστυχως τελευταια μονο το αεροδρομιο του επισκεφτομαι! Περιμενω συνεχεια απο λουκανικα και μπυρες και οχι μονο!

 

[anny]

Τη Γερμανία τη λάτρεψα και εγώ. Επίσης για πολλούς λόγους.

Η συνέχεια γράφεται σιγά σιγά, μιας που τώρα βρήκα τον απαραίτητο χρόνο. Οι ωραίες περιγραφές δεν είναι βέβαια το δυνατό μου σημείο, αλλά θα προσπαθήσω να θυμηθώ και να σας μεταφέρω αρκετά από αυτά που είδα, έζησα, έφαγα και ...ήπια. :xmas_cheesygrin:

Κάποια στιγμή θα καταφέρω να βάλω και κάποιες φωτογραφίες.

Μείνετε συντονισμένοι...

 

[tai]

απο της ιστορίες που σε κανουν να ΘΕΛΕΙΣ να πας και εσύ εκεί

 

[anny]

3η μέρα
Μετά το πρωινό μας καφεδάκι κατευθυνθήκαμε στα γραφεία της Hertz στο σταθμό του Μονάχου, για την παραλαβή του αυτοκινήτου που είχαμε ήδη κρατήσει μέσω internet. Όλες οι εταιρείες ενοικιάσεως αυτοκινήτων ήταν μαζεμένες στον 1ο όροφο. Γρήγορη και άμεση εξυπηρέτηση από την υπάλληλο για τα διαδικαστικά. Το αυτοκίνητο το παραλάβαμε από παρακείμενο πάρκινγκ. Βάλαμε σε λειτουργία το GPS (είχαμε μαζί το δικό μας) και ξεκινήσαμε. Προορισμός μας η κοιλάδα Ramsau και η λίμνη Konigssee. Αφήσαμε τον κεντρικό δρόμο μετά το Rosenhaim προς Marquastein, σύμφωνα με παλαιότερες οδηγίες του Traveller και μετά από μια πολύ όμορφη φιδίσια αλπική διαδρομή και πολλές στάσεις για φωτογραφίες, φθάσαμε στη λίμνη.

Εκεί, προς μεγάλη μας έκπληξη, μια τεράστια έκταση η οποία εκτελούσε χρέη πάρκινγκ επί πληρωμή, ήταν σχεδόν γεμάτη αυτοκίνητα. Αφήσαμε και το δικό μας και κατηφορήσαμε προς τη λίμνη. Γινόταν της....γέφυρας του Καρόλου. ‘Οχι από Έλληνες, αλλά από όλες τις άλλες ράτσες της Ευρώπης. Πολύς κόσμος περπατούσε πάνω κάτω, περίμενε στην ουρά για βαρκάδα ή έπινε το κάτιτίς του στα μαγαζάκια. Το τοπίο πραγματικά όμορφο, αλλά ο κόσμος άπειρος κι ας ήταν μια απλή καθημερινή Τετάρτη. Βαρκάδα δεν κάναμε γιατί δεν αντέχαμε την αναμονή. Κάναμε τη βόλτα μας στις όχθες, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και καταλήξαμε στον ξενώνα μεταξύ Ramsau και Berchtesgaden στον οποίο είχαμε κάνει κράτηση.

Καθήσαμε για λίγο στη βεράντα του ξενώνα πίνοντας μια μπύρα, συνοδεία μιας μικρής ποικιλίας τοπικών κρεατομεζέδων και χαζεύοντας τις απέναντι βουνοκορφές και την καταπράσινη μικρή ιδιωτική έκταση μπροστά μας, όπου έβοσκαν τα αλογάκια μιας οικογένειας. Τακτοποιηθήκαμε στο απλό αλλά όμορφο και άνετο δωμάτιο-σοφίτα και ισιώσαμε λίγο το κορμάκι μας.

Το απογευματάκι, πήγαμε για λίγες φωτογραφίες στο διπλανό χωριό Ramsau και μετά βολτίτσα στο Berchtesgaden, το οποίο ήταν πολύ συμπαθητικό. Αποφασίσαμε να μη φάμε εκεί, αλλά στο γλυκύτατο παραδοσιακό εστιατόριο του ξενώνα μας, για το οποίο είχαμε διαβάσει πολύ καλές κριτικές και η μικρή μεσημεριανή δοκιμή μας υποσχόταν αυτό ακριβώς. Η επιλογή ήταν εξαιρετική. Το φαγητό πολύ νόστιμο, οι μερίδες όπως σχεδόν παντού τεράστιες, το σέρβις γρήγορο και οι μπύρες απλά άπαιχτες.
Άλλη μια μέρα είχε φθάσει στο τέλος της. Ώρα για ύπνο, μιας και μας περίμενε πολύ πρωινό ξύπνημα.

 

[ΕΡΣΗ]

Πολυ καλη η συνεχεια! Περιμενουμε υπομονετικα να ξυπνησετε...

 

[anny]

4η μέρα

Η μέρα ξεκίνησε πολύ πρωί, μιας και η επιθυμία μας ήταν να καταλήξουμε στο Salzburg όσο το δυνατό νωρίτερα το μεσημεράκι, αφού όμως θα είχε προηγηθεί μια επίσκεψη στο Hallstatt.
Η απόσταση που έπρεπε να διανύσουμε μέχρι αυτό το παραμυθένιο αυστριακό χωριουδάκι ήταν περίπου 85 χιλιόμετρα.

Λίγο πριν την είσοδό μας στην Αυστρία, σταματήσαμε σε βενζινάδικο για ανεφοδιασμό και φυσικά για να προμηθευτούμε τη βινιέτα. Το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει είχε ήδη επάνω κολλημένη βινιέτα, αλλά δυστυχώς έληγε την ίδια μέρα. Εμείς θα κινούμασταν στην Αυστρία και τις δύο επόμενες, οπότε η αγορά νέας ήταν επιβεβλημένη. Πήραμε αυτή με τη μικρότερη διάρκεια, δηλαδή 10 ημέρες, η οποία κόστιζε περίπου 8 ευρώ.

Η διαδρομή στην αρχή όμορφη. Καλοί δρόμοι, πολύ πράσινο, πολλά δέντρα. Στη συνέχεια και αφού βγήκαμε από το μεγάλο αυτοκινητόδρομο και μπήκαμε σε μικρότερους δρόμους, το τοπίο άρχισε να αλλάζει. Περάσαμε από αρκετά περιποιημένα και με χρώμα χωριουδάκια, πράσινα λιβάδια όπου έβοσκαν ανέμελες οι αγελάδες και κάποια ποταμάκια των οποίων τα νερά έτρεχαν για λίγο μαζί μας.

Καθώς προχωρούσαμε, το τοπίο «αγρίευε» με έναν υπέροχο τρόπο. Οι σχετικά στενοί φιδίσιοι δρόμοι άρχισαν να κατεβαίνουν, τα δέντρα δίπλα μας υψώνονταν τεράστια και ο ήλιος πια δε φαινόταν. Σχεδόν κοντεύαμε. Πρώτη στάση σε ένα πλάτωμα-πάρκινγκ του δρόμου από όπου φάνηκαν οι πρώτες εικόνες του παραλίμνιου χωριού. Απλά μαγικό. Αφού βγάλαμε τις απαραίτητες πρώτες φωτογραφίες, συνεχίσαμε και αφού περάσαμε κάποια μικρά τούνελ, βγήκαμε στη λίμνη. Ταμπέλες μας οδηγούσαν στα επί πληρωμή πάρκινγκ που βρίσκονταν ακριβώς έξω από την είσοδο του χωριού.

Σημείωση: Τα πάρκινγκ που διαθέτει το χωριό είναι 5. Τα 3 πολύ κοντά στην είσοδό του, το 4ο περίπου ενάμισυ χιλιόμετρο μακριά στην απέναντι σχεδόν πλευρά της λίμνης και υπάρχει και ένα 5ο (το μόνο δωρεάν), το οποίο βρίσκεται πάνω ακριβώς από το χωριό μεταξύ των δύο τούνελ, από όπου μπορείς να έχεις και την πρώτη πανοραμική εικόνα του χωριού.

Τα πάρκινγκ είχαν λιγοστές συνολικά θέσεις και οι φωτεινές πινακίδες μας προειδοποιούσαν ότι ήταν ήδη γεμάτα. Μοναδική επιλογή με πολλές άδειες θέσεις ήταν αυτό που βρισκόταν στο ενάμισυ χιλιόμετρο μακριά (το όνομά του P4). Κάναμε δυό – τρεις βόλτες πάνω κάτω μήπως αδειάσει κάποια θέση και αφού δε βλέπαμε φως, τελικά απόφασίσαμε να κάνουμε την καρδιά μας πέτρα και να περπατήσουμε τα 3 χιλιόμετρα πήγαινε-έλα. Μόλις τακτοποιήσαμε το αυτοκίνητο και πήραμε τα πράγματά μας και αφού θαυμάσαμε από άλλη πλευρά το τοπίο και ξαναβγάλαμε φωτογραφίες, ξεκινήσαμε με βαθύ αναστεναγμό για την αναγκαστική πεζοπορία.
Την ώρα εκείνη έμπαινε στο χώρο στάθμευσης ένα λεωφορείο, το οποίο προς μεγάλη μας έκπληξη και ανακούφιση, έκανε τη διαδρομή πάρκινγκ Νο4 – Hallstatt όλη μέρα, συνεχώς, πάνω-κάτω και μετέφερε δωρεάν αυτούς που είχαν παρκάρει το αυτοκίνητό τους εκεί. Μας έφεξε. Σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε στο χωριό.

Ο καιρός πλέον μουντός με μόνο κάποιες δειλές αχτίδες ήλιου που και που.
Για το χωριό ό,τι και να σας πω θα είναι λίγο. Μια μαγεία, ένα ποίημα, ένα σκέτο κουκλί.
Το τοπίο μοναδικό και σχεδόν αποκομμένο. Γύρω γύρω ψηλά βουνά, μπροστά μας η ήσυχη λίμνη και το χωριό ξαπλωμένο στη μέση του πουθενά.

Αν και το μέρος ήταν πάρα πολύ μικρό, σε καμία περίπτωση δεν ένοιωθες να ενοχλείσαι από το πλήθος του κόσμου που ήταν σε ανεκτά επίπεδα. Οπότε οι βόλτες έγιναν χαλαρά, οι φωτογραφικές μηχανές πήραν φωτιά και το μάτι δε χόρταινε. Όμως ή ώρα πέρναγε και έπρεπε να συνεχίσουμε το ταξίδι. Το αριστοκρατικό Salzburg μας περίμενε.

 

[ΕΡΣΗ]

Και εμεις το περιμενουμε το Salzburg! Αμ πως!