Κατάρ Νότια Κορέα Νότια Κορέα: Άλλος κόσμος!

[travelbreak]

Οι παραλίες του Μπουσάν.

Πριν φύγουμε από την Ελλάδα είχα κλείσει όλων των ημερών τα ξενοδοχεία για την Κορέα, εκτός από τις δύο τελευταίες. Αυτό το έκανα κυρίως για να δω πώς θα πάνε επί τόπου τα πράγματα και θα αποφάσιζα αναλόγως. Επειδή λοιπόν όλα πηγαίναν σύμφωνα με το πρόγραμμα έκλεισα και τα άλλα δύο. Τα έκλεισα στις πόλεις που σύμφωνα με το πρόγραμμα θα μέναμε, όπως είχαμε με την Ντίνα αποφασίσει. Όπως όλα τα ξενοδοχεία σε αυτό το ταξίδι και εκείνα βρίσκονται στο κέντρο σχεδόν των πόλεων, έχουν δικό τους πάρκινγκ και φυσικά στο δωμάτιο έχουν δική τους τουαλέτα. Επίσης στη βαθμολογία του booking.com έχουν πάνω από 7. Συνήθως τα περισσότερα έχουν από 8 και πάνω. Εκτός από το ξενοδοχείο στη Σεούλ όλα τα υπόλοιπα ήταν πολύ καλά. Λέω ξανά το μεγάλο πρόβλημα που έχουν με την διαρρύθμιση του χώρου, ειδικά της τουαλέτας. Στο Busan τα πράγματα ήταν καλύτερα, όσον αφορά στην τουαλέτα. Και εδώ βέβαια έχουν μία μπανιέρα και μία ντουζιέρα. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις έχουμε παράθυρο στα δωμάτια, που βλέπει είτε στην πόλη είτε κάπου που υπάρχει ορατότητα. Σε γενικές γραμμές δηλαδή μας δίνουν καλά δωμάτια και όχι όπως γίνεται σε άλλες χώρες που μας δίνουν τα χειρότερα, λόγω Booking.com. Και οι τιμές αυτών, κάτω από τα 40 ευρώ. Εξαίρεση στη Σεούλ.

Στις βόλτες που κάναμε τη δεύτερη μέρα μας στο Busan είδαμε πολλά από τα ενδιαφέροντα που έχει η περιοχή.

Ξεκινήσαμε με προορισμό την Gwangalli Beach. Εδώ οι αποστάσεις είναι αρκετά μεγάλες και οι μετακινήσεις απαιτούν αρκετό χρόνο. Σήμερα λόγω του ότι ήταν Σάββατο ίσως χρειαστήκαμε κάπως λιγότερη ώρα για τις μετακινήσεις μας. Πήγαμε πρώτα σε αυτή την παραλία που είναι μεγάλη, αμμώδης παραλία. Εντύπωση μου προκαλεί πώς στο Μπουσάν η περιοχή μάλλον δεν έχει παλίρροιες όπως είχε στο νησί Jeju που δεν απέχει και πολύ. Η Gwangalli Beach ήταν μία μεγάλη παραλία με ψιλή άμμο και δεν είχε κάτι άλλο να μας δείξει το μέρος αυτό. Ήταν πρωί και δεν είχε ακόμα μαζευτεί κόσμος. Γύρω από την παραλία υπήρχαν τεράστια κτήρια.

Είχα ένα θέμα όμως εκεί που πάρκαρα το αυτοκίνητο. Όταν επιστρέψαμε και πήγα να πληρώσω, δεν δεχόταν καμία από τις κάρτες μου το μηχάνημα και δυστυχώς δεν υπήρχε κάποιος άνθρωπος για να με βοηθήσει. Πήρα ένα τηλέφωνο που είχε εκεί, πατώντας ένα κουμπί, και μια κοπέλα μου ζήτησε να περιμένω μέχρι να έρθει κάποιος ντόπιος να με βοηθήσει. Ευτυχώς ήρθε ένας πελάτης μετά από 5-10 λεπτά για να αφήσει το αυτοκίνητο του και πλήρωσε με την κάρτα του και εγώ του έδωσα μετρητά. Στο πάρκινγκ αυτό δεν περνούσαν οι ξένες κάρτες.

Και στο επόμενο πάρκινγκ είχα το ίδιο πρόβλημα, αλλά ευτυχώς εκεί υπήρχε κάποιος παρκαδόρος ο οποίος πήρε τα μετρητά μου. Ήταν στην παραλία Haeundae. Εκεί είχε περισσότερο κόσμο αφού η ώρα είχε πάει σχεδόν 10 και το ιδιαίτερο που είχε είναι ότι υπήρχαν πολύ ωραίες τεράστιες κατασκευές πάνω στην άμμο. Ήταν εκτεθειμένες για να τις βλέπει ο κόσμος και νομίζω οι καλλιτέχνες που τις κατασκεύασαν δεν ζητούσαν χρήματα. Άλλωστε εκείνη την ώρα δεν ήταν εκεί κανένας από αυτούς.

Αυτά από παραλίες στο Busan. Εγώ δε θα έκανα μπάνιο.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 18
• 19
• 20
• 21
• 22
• …

  Go to chapter

  Go
• 31

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 20 of 31

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[travelbreak]

Λίγο πριν φύγουμε.

Λιγότερο από ένας μήνας έχει μείνει από την αναχώρηση γι’ αυτό το ταξίδι. Κατά καιρούς ήταν στο μυαλό μας η χώρα αυτή και η απόφαση ελήφθη όταν είδα ότι τα εισιτήρια ήταν σχετικά φτηνά για ένα τόσο μακρινό προορισμό. Το κόστος ήταν 1225 ευρώ και για τους δυο μας. Και μάλιστα με τις γραμμές Qatar Airways, μέσω Ντόχα. Τα εισιτήρια τα έκλεισα στις 2/12/2024. Δηλαδή σχεδόν ένα εξάμηνο πριν αρχίσει το ταξίδι. Να υπενθυμίσω εδώ ότι λίγες ώρες μετά έγινε η απόπειρα πραξικοπήματος από τον πρόεδρο της χώρας Γιουν Σουκ Γέολ. Τώρα τον έχουν διώξει και τα πράγματα φαίνεται πως είναι ήρεμα.

Φεύγουμε στις 12 το μεσημέρι την Πέμπτη 22/5/2025 και φτάνουμε στη Σεούλ την άλλη μέρα το πρωί στις 10:30, με ενδιάμεση στάση στη Ντόχα για 3,5 ώρες περίπου. Μένουμε στη χώρα μέχρι τα ξημερώματα της 4/6/2025. Πετάμε στις 01:20 από τη Σεούλ και φτάνουμε στην Αθήνα στις 18:30 την ίδια μέρα. Έχουμε μια μεγάλη αναμονή στη Ντόχα για 8,5 ώρες. Ίσως κάνουμε μια βόλτα στην πόλη, όπως και πριν από τρία περίπου χρόνια που πήγαμε στην Τανζανία.

Επομένως στη Νότια Κορέα μένουμε 11 βράδια, αλλά είναι σχεδόν δώδεκα γεμάτες μέρες. Όταν αρχίσαμε να ψάχνουμε τα μέρη ενδιαφέροντος της χώρας, διαπιστώσαμε ότι μερικές μέρες ακόμα ήταν απαραίτητες. Πάντα έτσι γίνεται όμως. Ρώτησα για την αλλαγή εισιτηρίων αλλά το κόστος ήταν τεράστιο. Θέλαμε μερικές μέρες ακόμα για να επισκεφτούμε το νησί Jeju, που στα πολύ αρχικά σχέδιά μας δεν το υπολογίζαμε. Τελικά το βάλαμε στο πρόγραμμα των ημερών που είχαμε. Αναρωτιόμασταν όμως πότε θα το επισκεπτόμασταν. Λέγαμε να πάμε με το που θα φτάναμε στη Σεούλ, αλλά θα πηγαίναμε Σαββατοκύριακο στο Jeju και είπαμε να μην πάμε γιατί θα ήταν γεμάτο επισκέπτες. Και το αεροπορικό ήταν ακριβότερο αλλά και θα δυσκολευόμασταν στις μετακινήσεις εκεί. Αποφασίσαμε και το βάλαμε μετά από δύο βράδια διαμονής στη Σεούλ. Θα μείνουμε εκεί για δυο μέρες. Έχουμε αναχώρηση στις 25/52025 (Κυριακή) στις 10:30 από τη Σεούλ και επιστροφή από εκεί στις 27/5/2025 στις 12:30 το μεσημέρι. Το κόστος του εισιτηρίου αυτού ήταν 211 ευρώ και για τους δύο. Άρα τα αεροπορικά εισιτήρια του ταξιδιού κόστισαν 1436 ευρώ, 718 ευρώ για τον καθένα.

Σύμφωνα με το ως τώρα πρόγραμμα, θα μείνουμε τα δυο πρώτα βράδια στη Σεούλ και τα επόμενα δύο στο Jeju. Έχω ήδη κλείσει τα ξενοδοχεία για τις 4 μέρες αυτές. Όταν θα επιστρέψουμε από το νησί, από το αεροδρόμιο θα νοικιάσουμε αυτοκίνητο για όλο το ταξίδι στην ηπειρωτική χώρα.

Επειδή εκεί δεν δουλεύει το Google Maps έχω κατεβάσει μερικές εφαρμογές, αλλά και αυτές δεν είναι ό,τι καλύτερο απ’ ό,τι είδα. Αυτές που κατέβασα στο κινητό μου είναι οι εξής: Kakao Map, Naver Map, Wikiloc. Θα δούμε τι θα γίνει. Έχω ήδη αφιερώσει αρκετές ώρες σε αυτό το ζήτημα. Τελικά τις χρησιμοποίησα ελάχιστα αφού τα αυτοκίνητα που νοικιάσαμε είχαν τέλειο πλοηγό.

Ένα άλλο θέμα ήταν αυτό με τη βίζα για την Κορέα. Ευτυχώς για τους Έλληνες δεν απαιτείται μέχρι το τέλος του 2025. Και λέω ευτυχώς γιατί όταν μπήκα να την κάνω ηλεκτρονικά, έπρεπε να δηλώσω ότι δεν έχω επισκεφθεί μια σειρά από περίεργες χώρες τα τελευταία πέντε χρόνια. Εμείς όμως είχαμε πάει πρόσφατα στο Σουδάν. Καλού κακού τηλεφώνησα στη πρεσβεία και τους το είπα. Μου απάντησαν ότι δεν απαιτείται βίζα και δεν υπάρχει πρόβλημα με την επίσκεψη στο Σουδάν. Έτσι το αφήσαμε. Ελπίζω να μην χρειαστεί να μην κάνουμε καμιά δήλωση εκεί. Είναι περίεργο το καθεστώς της Κορέας. Τελικά όλα καλά με αυτό το θέμα.

Έχω δει και μερικά Κορεάτικα σάιτ που δίνουν συμβουλές προς τους τουρίστες. Το ένα είναι το: Welcome to South Korea Travel Planning! | Korea Travel Planning και το άλλο το: https://english.visitkorea.or.kr/vχιλιόμετραap/gis_od.kto?mode=mapSearch&lang=1 που έχει και χάρτη της χώρας.

Έκανα ηλεκτρονική αγορά μιας Κορεάτικης SIM card, Data+Voice/SMS Sim Card + T-money, της εταιρίας Trazy, την οποία θα παραλάβω στο αεροδρόμιο όταν φτάσουμε. Πλήρωσα 27,17 ευρώ και είναι με άπειρα Data για 15 μέρες. Σε αυτό αλλά και σε άλλα με βοήθησε η περιγραφή του @Kyriakao για το ταξίδι του.

Επειδή σκοπεύουμε να νοικιάσουμε αυτοκίνητο εκεί, οι Κορεάτες απαιτούν εκτός από την Ελληνική άδεια οδήγησης και διεθνές δίπλωμα (IDP, International Drivers Permit) που θα πρέπει να το βγάλω από την ΕΛΠΑ. Βέβαια σχετικά με το δίπλωμα οδήγησής μου υπάρχει ένα θέμα. Στις 19/3/2025 πήγα στο αρμόδιο γραφείο και έκανα αίτηση να μου βγάλουν καινούριο δίπλωμα, στο οποίο να αναγράφεται και η άδεια για οδήγηση μοτοσυκλέτας. Για κάποιο λόγο πριν από ένα χρόνο που έκανα ανανέωση διπλώματος (λόγω 65ου έτους στην ηλικία μου) δεν μου έβαλαν και την αντίστοιχη άδεια μοτοσυκλέτας, και ήθελα να μπει και αυτή για να μην έχω κάποιο πρόβλημα με τροχονόμους. Νόμιζα ότι το νέο δίπλωμα θα το είχα μέσα σε λίγες μέρες, αλλά δυστυχώς ακόμα δεν το πήρα. Χωρίς αυτό φυσικά δεν μπορώ να νοικιάσω αυτοκίνητο. Γι’ αυτό και δεν έχω κλείσει ακόμα αυτοκίνητο. Αν τελικά δεν το πάρω θα κινηθούμε με τα τοπικά μέσα μεταφοράς.

Σήμερα έκλεισα και την επίσκεψη στην DMZ με την εταιρία GetYourGuide. Πλήρωσα 97 ευρώ για δύο άτομα. Ξεκινάμε στις 06:40 και το τουρ κρατά 8 ώρες. Ο πάροχος είναι το: I LOVE SEOUL TOUR Co., Ltd.

 

[poised]

Μικρό σχόλιο μιας και μου κάνει εντύπωση που δεν φαίνεται από τα λεγόμενα να το ανακαλύψετε, το "google maps" της Ν. Κορέας είναι το naver (υπάρχει και άλλο ένα αλλά δεν είναι στα αγγλικά).

Έχει ένα ζήτημα με τμήματα πληροφοριών που δεν είναι στα αγγλικά αλλά κατά τα άλλα είναι πιο πλήρες από Google maps σχεδόν οπουδήποτε αλλού στον κόσμο.

ΥΓ. Έγραψα το μύνημα σαν απάντηση στη εισαγωγή, αλλά ανέβασες το επόμενο στο οποίο αναφέρεται το naver πριν τελειώσω, όποτε άκυρο το σχόλιο!

Πάμε στην ιστορία τώρα που είναι το σημαντικό!

 

[travelbreak]

Μικρό σχόλιο μιας και μου κάνει εντύπωση που δεν φαίνεται από τα λεγόμενα να το ανακαλύψετε, το "google maps" της Ν. Κορέας είναι το naver (υπάρχει και άλλο ένα αλλά δεν είναι στα αγγλικά).

Έχει ένα ζήτημα με τμήματα πληροφοριών που δεν είναι στα αγγλικά αλλά κατά τα άλλα είναι πιο πλήρες από Google maps σχεδόν οπουδήποτε αλλού στον κόσμο.

Έκανες φαίνεται την ανάρτηση τη στιγμή που ανέβαζα τη δική μου όπου αναφέρομαι στο Naver και σε άλλα.
Τελικά δεν είχαμε μεγάλο πρόβλημα με πλοηγούς. Όταν περπατούσαμε βάζαμε το Google Maps και χωρίς καθοδήγηση έβλεπα που πηγαίναμε και έστριβα αναλόγως, αφού μας έδειχνε που βρισκόμασταν.

 

[soudianos]

Νότια Κορέα: Άλλος κόσμος

Κάτι για αρχή.

Όταν στις αρχές του περασμένου Δεκεμβρίου (2024) έκλεινα δύο εισιτήρια για τη Σεούλ, απλά είχα σκεφτεί ότι αφού το ήθελε και η Ντίνα (σύζυγος), ας πηγαίναμε και σε αυτή τη χώρα. Θεωρούσα ότι αφού είναι δυτικού τύπου δημοκρατία δεν θα έχει δυσκολία με νοικιασμένο αυτοκίνητο μια περιπλάνηση στα 100.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα που έχει. Ο πληθυσμός είναι συγκριτικά πολύ μεγάλος, ξεπερνά τα 50 εκατομμύρια. Δεν ήξερα τι θα έβλεπα. Φανταζόμουν κάτι σαν την Ιαπωνία σε μικρογραφία.

Αφού είχαμε κλείσει τα εισιτήρια και άρχισα να ψάχνω τα μέρη που θα έπρεπε να επισκεφτούμε, αντιλήφθηκα, όπως πάντα στα ταξίδια μου, ότι οι δώδεκα μέρες που είχα κλείσει στη χώρα ήταν πολύ λίγες. Όμως ήταν αργά. Εκ των υστέρων δεν το μετάνιωσα. Αλλά και άλλες 5 μέρες να είχα, πάλι καλά θα ήταν. Το ιδανικό θα ήταν να έχουμε μια μέρα ακόμα στη Σεούλ και άλλη μία στο νησί Jeju, που ήταν υπέροχο.

Με το που κλείνω τα αεροπορικά, ψάχνω για τις μετακινήσεις μας. Τότε διαπιστώνω ότι το GoogleMaps δεν δουλεύει εκεί καθόλου, όπως σε όλες τις άλλες χώρες. Αυτό που συμβαίνει με αυτό είναι να βρίσκει άριστα το σημείο που του βάζεις να σε πάει, αλλά για να σε οδηγήσει ως εκεί από κάπου αλλού, το κάνει μόνο με τα δημόσια μέσα μεταφοράς. Άρα δεν έχεις καθόλου εικόνα για την χιλιομετρική απόσταση και το χρόνο μετακίνησης με αμάξι δικό σου. Τότε έμαθα ότι αυτό γίνεται γιατί η Google δεν συναινεί να δίνει τα στοιχεία των χρηστών της στους Νοτιοκορεάτες, οι οποίοι το απαιτούν. Για να δω λοιπόν τι γίνεται με τις αποστάσεις για να κάνω το πρόγραμμα, είδα ότι καλύτερα στοιχεία σου δίνει το Rome2Rio. Χωρίς βέβαια οδηγίες, αλλά τουλάχιστον ξέρεις πόση είναι η απόσταση και πόσο κοστίζει το ταξί ή ένα μέσο μεταφοράς. Βάσει αυτών των πληροφοριών έκανα ένα πρόγραμμα. Αυτό άλλαξε λίγο μέχρι να αποφασίσουμε τον χρόνο επίσκεψής μας στο νησί Jeju. Ταλαντευτήκαμε να το βάλουμε στην αρχή του ταξιδιού ή στο τέλος. Προτιμήσαμε την πρώτη εκδοχή αλλά αφού θα μέναμε δυο μέρες στη Σεούλ.

Η Κορέα λοιπόν είναι μια χώρα πολύ ιδιαίτερη. Για μένα είναι εντυπωσιακό το ότι καταφέρνει να έχει τα επισκέψιμα μέρη σε κάποια απόσταση από τα κέντρα των πόλεων και τα τεράστια συγκροτήματα πολυκατοικιών. Όταν βρίσκεσαι σε ένα μνημείο τους ή σε ένα πάρκο, συνήθως δεν βλέπεις το χαμό των κτηρίων που το περιστοιχίζουν. Όχι πάντα βέβαια αλλά τις περισσότερες φορές. Επίσης παντού βρίσκεις να παρκάρεις. Φαντάζομαι ότι αν πας σε περίοδο μεγάλου τουρισμού δεν θα είναι το ίδιο εύκολο. Τα μνημεία που είδαμε είναι πολύ όμορφα, αλλά μάλλον είναι σύγχρονες κατασκευές που μοιάζουν με τις αρχικές. Τα πάντα είναι ξύλινα και χρωματισμένα με περίτεχνα σχέδια. Στα μνημεία αυτά το ενδιαφέρον είναι εξωτερικά, αφού στο εσωτερικό τους συνήθως δεν έχουν εκτός από την διακόσμηση κάτι ιδιαίτερο. Φυσικά εξαιρούνται οι βουδιστικοί ναοί, που έχουν διάφορους Βούδες. Να σημειώσω εδώ ότι παντού ξεπροβάλλουν καμπαναριά με σταυρούς στην κορυφή τους. Υποτίθεται ότι υπάρχει χριστιανική εκκλησία στη βάση τους αλλά εμείς δεν καταφέραμε να μπούμε σε καμιά, όσες προσπάθειες και αν κάναμε.

Ένα αξιοσημείωτο γεγονός ήταν ότι σε όλους τους χώρους παλατιών, παραδοσιακών χωριών αλλά και στα πάρκα, έβλεπες ντόπιους αλλά και τουρίστες, ντυμένους με τις παραδοσιακές στολές τους, που τις νοίκιαζαν από κοντινά μαγαζιά. Τους αρέσει να κάνουν βόλτες με αυτές και να ντύνουν και τα παιδιά τους. Επίσης πολλά ζευγάρια πάνε για φωτογραφίες. Κάπου διάβασα ότι αν είσαι ντυμένος με παραδοσιακή στολή, δεν πληρώνεις εισιτήριο. Όμως ο κόσμος δεν το κάνει γι’ αυτό αφού το κόστος του εισιτηρίου είναι ελάχιστο. Ούτε όμως η στολή πρέπει να ενοικιάζεται περισσότερα από 5, 6 ευρώ.

Τα βασικά ενδιαφέροντα στη χώρα είναι πέντε ειδών:

• Παλάτια και παλιά τείχη με προμαχώνες.
• Ναοί αφιερωμένοι στον Βούδα.
• Τα παλιά τους χωριά, που μάλλον είναι σύγχρονα.
• Οι αγορές με τα θαλασσινά και τα εστιατόρια.
• Οι απίθανες ακτές με τις παλίρροιες.

Να αναφέρω ότι τα παλιά χωριά τους είναι κυρίως τα λεγόμενα Hanok. Αυτά βρίσκονται μέσα στις σύγχρονες πόλεις και κατοικούνται κανονικά από κατοίκους όπως και οι πολυκατοικίες. Υπάρχουν και άλλα παλιά χωριά τα οποία είναι στην ύπαιθρο και συντηρούνται από τους κατοίκους που μένουν εκεί και τα έχουν κάνει όμως τουριστική ατραξιόν. Αυτά τα τελευταία είναι πιο αυθεντικά. Υπάρχουν και τα σύγχρονα χωριά, που διαφέρουν και από τα δύο προηγούμενα, τα οποία έχουν και αυτά το ενδιαφέρον τους.

Αφού περάσαμε τις πρώτες μέρες προσαρμογής, μας ήταν ευχάριστη η περιήγηση στη χώρα. Είχαμε λίγο το άγχος μην κάνουμε λάθος με τον πλοηγό του αυτοκινήτου, αλλά κατά τα άλλα η οδήγηση ήταν εύκολη και νιώθαμε ότι παντού θα βρούμε να παρκάρουμε. Και δεν θα μας κοστίσει πολύ το οτιδήποτε. Μόνο το φαγητό στα εστιατόρια μας φάνηκε ακριβό. Και στο μετρό της Σεούλ, που χρησιμοποιήσαμε κατά κόρον, ήταν εύκολη και η έκδοση εισιτηρίων και οι μετακινήσεις.

Γενικά δεν είχαμε επαφή με κόσμο. Μιλήσαμε πολλές φορές, είτε για να μας δώσουν μια πληροφορία είτε με τους ξενοδόχους. Πέρα από αυτό όμως τίποτα. Σίγουρα δεν είχαν διάθεση για κουβέντα. Πολύ σπάνια μας ρώτησαν από του είμαστε, αλλά και αυτό ήταν πολύ. Το συμπέρασμα που βγάλαμε είναι ότι είναι ευγενικοί, αλλά όχι φιλικοί με την έννοια ότι θα πιάσουν και φιλίες. Μερικοί νέοι μάλιστα ντρέπονταν που μας μιλούσαν όταν μας έδιναν μια πληροφορία.

...Σίγουρα δεν είχαν διάθεση για κουβέντα. Πολύ σπάνια μας ρώτησαν από του είμαστε, αλλά και αυτό ήταν πολύ. Το συμπέρασμα που βγάλαμε είναι ότι είναι ευγενικοί, αλλά όχι φιλικοί με την έννοια ότι θα πιάσουν και φιλίες. Μερικοί νέοι μάλιστα ντρέπονταν που μας μιλούσαν όταν μας έδιναν μια πληροφορία. ....


έτσι ήταν και το 1972 σε τρία ταξίδια μου επί ένα μήνα παραμονή στο καθένα. Μόνο όταν τους λέγαμε ότι είμαστε Έλληνες και έχουμε μνημείο νεκρών στρατιωτών στην Ιντζόν, άλλαζε η διάθεση.

 

[travelbreak]

Μόνο όταν τους λέγαμε ότι είμαστε Έλληνες και έχουμε μνημείο νεκρών στρατιωτών στην Ιντζόν, άλλαζε η διάθεση.

Το διαπιστώσαμε και εμείς αυτό. Στις λίγες περιπτώσεις που είπαμε ότι ήμασταν έλληνες. Ίσως επειδή ήμασταν από τις λίγες χώρες που έστειλαν στρατό κατά των εμφύλιο πόλεμο που είχαν. Σε πολλά μνημεία που είχαν σημαίες χωρών που τους βοήθησαν πάντα υπήρχε και η ελληνική σημαία.

 

[travelbreak]

Λίγο πριν την αγχωτική αναχώρηση

Οι Κορεάτες τελικά είναι πολύ απαιτητικοί στους επισκέπτες τους. Για παράδειγμα αν έχεις μαζί σου φάρμακα, έλεγαν οι οδηγίες ότι πρέπει να έχεις και αντίστοιχα χαρτιά από γιατρό για κάθε φάρμακο. Πήραμε τηλέφωνο σε ένα ελληνικό ταξιδιωτικό πρακτορείο και μας είπαν ότι μόνο σε δίγραμμα φάρμακα απαιτείται η γνωμάτευση από γιατρό. Επίσης η @Earth Citizen μου είπε ότι εκείνη που πήγε πρόσφατα δεν είχε δηλώσει τίποτα και δε είχε κανένα έλεγχο. Απλά τα είχε βάλει στην παραδοτέα βαλίτσα. Έτσι μάλλον θα κάνουμε κι εμείς. Έτσι κάναμε και δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα.

Πριν λίγο έκλεισα και ταξιδιωτική ασφάλιση και κόστος για τους δύο μας 79 ευρώ. Πήρα το βασικό πακέτο, αλλά περιλαμβάνει ένα σωρό πράγματα.

Με το δίπλωμα αυτοκινήτου την πάτησα. Δεν μου έχουν εκδώσει ακόμα το καινούριο. Έχω πάει μερικές φορές στο υπουργείο μεταφορών και απογοητεύτηκα. Δεν πρόκειται να μου το έχουν έτοιμο πριν το ταξίδι. Πήγα σε ένα γραφείο Δασκάλου οδήγησης και μου είπαν ότι μάλλον ακόμα δεν έχουν φύγει τα χαρτιά που είχα δώσει πριν ενάμισι μήνα για τα γραφεία της αστυνομίας που εκτυπώνει τα διπλώματα. Πρώτα στέλνουν εκείνα που τους παραδίδουν οι δάσκαλοι και είναι έτοιμα σε ένα μήνα. Τώρα δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για μένα.

Γι’ αυτό κι εγώ ψάχνω για να νοικιάσουμε αυτοκίνητο με οδηγό για οκτώ μέρες στην κυρίως χώρα. Τη Σεούλ την έχουμε κανονίσει και για το νησί Jeju βλέπουμε. Όμως εκεί είναι ακριβά τα πράγματα. Τρεις οδηγοί μου είπαν ότι θέλουν από 3600 δολάρια μέχρι 4500, χωρίς τα ξενοδοχεία. Απαγορευτικές τιμές δηλαδή. Έστειλα και σε έναν άλλον για να δω αν είναι λίγο φθηνότερα και αύριο περιμένω να μου πει τιμή. Αν μου πει μέχρι 2500 δολάρια, λέω να δεχτώ. Αλλιώς με τρένα και λεωφορεία.

Έκανα ακύρωση και στο ξενοδοχείο στο νησί Jeju, για να κλείσω ξενοδοχείο πιο κοντά στο αεροδρόμιο. Αυτό που είχα κλείσει ήταν κάπου 40 χλμ από το Jeju city, στην άλλη μεγάλη πόλη του νησιού, το Seogwipo.

Δύο εβδομάδες πριν την αναχώρηση.
Τελικά και ο τέταρτος οδηγός ήταν εξ ίσου ακριβός με τους άλλους. Πριν λίγο έστειλα επιστολή (email) προς όλους, λέγοντας ότι δεν θα συνεργαστούμε.

Δηλαδή τους απέρριψα όλους. Και το εννοώ ότι θα ταξιδέψουμε με τα μέσα μεταφοράς. Έχουν το πλεονέκτημα ότι θα κοστίσουν λιγότερο, αλλά και το μειονέκτημα ότι δεν θα προλάβουμε να δούμε τόσο πολλά όσο με νοικιασμένο αυτοκίνητο ή με οδηγό. Πάντως την ενοικίαση δεν την αποκλείω τελείως. Σήμερα πήγα στο υπουργείο συγκοινωνιών και παρακάλεσα να επισπεύσουν το νέο δίπλωμα. Τους έδειξα τα εισιτήρια για τη Σεούλ και αν και δεν τα κοίταξαν, ο προϊστάμενος έδωσε εντολή σε μια υπάλληλο να στείλει σήμερα τα χαρτιά στην αστυνομία για την εκτύπωση του νέου διπλώματος. Κρατούσε τα χαρτιά που είχα δώσει όταν έκανα την αίτησή μου και εκεί ήταν και το παλιό μου δίπλωμα, που ακόμα ισχύει. Δεν μου το έδινε να είναι όλα έτοιμα από σήμερα! Μου εγγυήθηκαν ότι το νέο δίπλωμα θα είναι έτοιμο την μεθεπόμενη Παρασκευή. Κάτι είναι και αυτό. Πέντε μέρες πριν φύγουμε. Πάντως δεν θα κλείσω αυτοκίνητο γιατί δεν τους εμπιστεύομαι κιόλας. Αν όλα πάνε καλά θα δω τι θα κάνω επί τόπου και η ενοικίαση θα γίνει άμεσα.

Περί διπλώματος αυτοκινήτου.
Ήρθε η πολυπόθητη Παρασκευή. Είχα περάσει και χθες, Πέμπτη, αλλά δεν ήταν εκεί το νέο δίπλωμα που έψαχνα διακαώς. Πάω και σήμερα λίγο πριν τις 11 το πρωί και η καημένη υπάλληλος που ήταν εκεί δεν το βρήκε. Έλα, μου λέει, σε δέκα μέρες πάλι. Τι να της πω! Την ρωτώ αν είχαν έρθει διπλώματα από την αστυνομία σήμερα. Δε μου απάντησε. Εγώ ήξερα ότι χθες δεν είχαν έρθει και τη ρώτησα να δω αν ήρθαν το πρωί. Δεν ήθελε να μου πει. Σκέφτηκα να περάσω πριν τις δύο που κλείνει το γραφείο, να δω μήπως έχει έρθει. Δεν είχα απογοητευθεί γιατί το είχα ξεγράψει, αν και κατά βάθος είχα μια ελπίδα. Γι’ αυτό άλλωστε είχα κλείσει κανονικά τα ξενοδοχεία σε όλες τις πόλεις, εκτός από τις δυο τελευταίες μέρες.

Πάμε να φύγουμε με τη Ντίνα και βλέπω ένα τύπο, που τον είχα κόψει σαν είδος προϊστάμενου από τις προηγούμενες επισκέψεις μου εκεί, να περιφέρεται εκείνη την ώρα δίπλα μου. Του την πέφτω και του λέω εν συντομία την ιστορία μου. Μου ζητά την ταυτότητα και τον βλέπω να πηγαίνει στο βάθος της μεγάλης αίθουσας, στο γραφείο του, και να πιάνει μια δεκαριά καρτέλες και να σημειώνει διάφορα. Μετά τις παίρνει και έρχεται προς τους γκισέδες που ήταν για το κοινό. Εκεί ήμουν κι εγώ. Μπορεί να μην είχε διάθεση να μου μιλήσει, για δικούς του λόγους, αλλά εγώ τον ρώτησα όταν μου έδινε την ταυτότητα και μου είπε να περιμένω κανονικά στην ουρά και «μάλλον» ήταν έτοιμο και το δικό μου. Πράγματι, σε λίγα λεπτά είχα το δίπλωμα στα χέρια μου. Μπήκα στην αίθουσα να τον ευχαριστήσω αλλά εκείνος ούτε που με κοίταξε όταν του είπα ευχαριστώ. Πιστεύω ότι αντιλήφθηκε ότι είχα καταλάβει πόσο κόπανοι είναι εκεί μέσα, μήτε του ιδίου εξαιρουμένου.

Δεν άργησα να πάω στην Κηφισιά στην ΕΛΠΑ και να βγάλω το διεθνές δίπλωμα που μάλλον θα χρειαστεί για την ενοικίαση αυτοκίνητου εκεί. Το έβγαλα για ένα έτος και πλήρωσα 70 ευρώ.

Από σήμερα λοιπόν μπορώ να ψάχνω για να κλείσω αυτοκίνητο.

Μια μέρα πριν την αναχώρηση.
Έκανα την ενοικίαση αυτοκινήτου στο νησί Jeju με την εταιρία THE SAFE, για δυο μέρες.
Έκανα και την ενοικίαση αυτοκινήτου στη Σεούλ για τις υπόλοιπες οκτώ μέρες με την εταιρία SK. Είναι σχετικά φτηνά τα αυτοκίνητα στην Κορέα. Εμείς γυρίζουμε από το Jeju στο αεροδρόμιο Gimpo της Σεούλ, το οποίο είναι διεθνές αλλά εξυπηρετεί και όλες τις εσωτερικές πτήσεις. Όμως αναχωρούμε από το άλλο μεγάλο αεροδρόμιο, το ICN, Incheon International Airport, που απέχει κάπου 20 χιλιόμετρα από το προηγούμενο. Προσπάθησα να πάρω το όχημα από το πρώτο και να το παραδώσω φεύγοντας από το δεύτερο στην αναχώρηση, αλλά δεν με άφηναν. Γι’ αυτό στη Σεούλ θα παραλάβω και θα παραδώσω το όχημα από το ICN. Θα πρέπει να μετακινηθώ από το Gimpo στο ICN, επιστρέφοντας από το νησί, για να το πάρω. Ενώ στο Jeju βρήκα πολλά αυτοκίνητα για ενοικίαση στη Σεούλ δεν υπήρχαν τόσα πολλά. Μάλιστα αναγκάστηκα να πάρω μεγάλο όχημα, ενώ στο Jeju βρήκα πολύ μικρό.

Όλα τα ξενοδοχεία τα έκλεισα με το Booking.com. Για ορισμένα από αυτά είχα δυνατότητα να κάνω ακύρωση λίγο πριν φτάσουμε αλλά σε άλλα όχι. Εννοώ ότι εκεί δεν πλήρωσα τίποτα στα ξενοδοχεία. Όταν έφτανα στο καθένα ήταν πληρωμένο ήδη.

 

[travelbreak]

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ​

Άφιξη στη Σεούλ και πρώτες επισκέψεις.

Οι πτήσεις που είχαμε δεν ήταν άσχημες με την Qatar Αirways. Το καλό με αυτούς είναι ότι σου δίνουν αρκετό φαγητό και έτσι φτάσαμε στις 10:30 στο διεθνές αεροδρόμιο ICN της Σεούλ. Έπρεπε να συμπληρώσουμε για να εισέλθουμε στη χώρα δύο χαρτιά. Το ένα αφορούσε γενικά κάποιες ασθένειες ή αν ήρθαμε σε επαφή με άρρωστα ζώα και το άλλο ήταν μία καρτελίτσα που δίναμε μαζί με το διαβατήριο. Εμείς μέχρι να τα συμπληρώσουμε είχαμε μία μικρή καθυστέρηση. Είχε μαζευτεί πολύς κόσμος στην ουρά για τον έλεγχο διαβατηρίων, αλλά ευτυχώς μέσα σε λιγότερο από μισή ώρα εμείς τελειώσαμε αν και ήμασταν από τους τελευταίους του αεροπλάνου μας.

Στο αεροπλάνο κατά την πτήση από την Ντόχα στη Σεούλ καθόταν μπροστά από εμάς δύο Ελληνίδες που πήγαιναν σε ένα συνέδριο στην Κορέα. Μιλήσαμε λίγο. Είχαμε δει και άλλα δύο κορίτσια, που τα συναντήσαμε ξανά στο αεροδρόμιο της Σεούλ όταν κατεβήκαμε, και είπαμε και με αυτές μερικές κουβέντες. Πάντως και στην πόλη που κάναμε βόλτα ακούσαμε μία φορά ελληνικά, αλλά δεν μιλήσαμε με τους ανθρώπους γιατί απομακρύνθηκαν γρήγορα.

Για να πάμε στο μικρό ξενοδοχείο μας πήραμε ένα λεωφορείο από το αεροδρόμιο. Είχαμε και την επιλογή να πάρουμε μετρό αλλά επειδή βρήκα έναν άνθρωπο σε ένα γκισέ σκέφτηκα ότι είναι καλύτερα να βγάλω από εκεί το εισιτήριο, και όχι να μπλέκω με μηχανήματα. Πράγματι του έδειξα τη διεύθυνση που ήθελα να πάω και μας κατηύθυνε σε ένα λεωφορείο που μας κατέβασε 100 m από το ξενοδοχείο μας. Το κάθε εισιτήριο έκανε 17.000 ντόπια νομίσματα, γουόν, δηλαδή περίπου 11 ευρώ. Η πόλη από το αεροδρόμιο απείχε λίγο πάνω από μία ώρα γιατί είχε και αρκετή κίνηση. Εκ των υστέρων διαπιστώσαμε ότι πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας είχε επίσης στάση το μετρό και το εισιτήριο θα κόστιζε λιγότερο από τα μισά του πούλμαν.

Στο δωμάτιο λοιπόν φτάσαμε λίγο μετά τις 1:00 το μεσημέρι. Αν και το τσεκίν ήταν στις τρεις ο άνθρωπος μας είπε να πάμε κατευθείαν στο δωμάτιο και αυτό ήταν πολύ καλό. Βέβαια το δωμάτιο ήταν πολύ μικρό και καλά καλά δεν χωρούσε τα πράγματά μας. Το πρόβλημα είναι ότι είχε δύο κρεββάτια και έπιαναν όλο τον χώρο. Το βράδυ εμείς τα ενώσαμε και έτσι κοιμηθήκαμε μία χαρά.

Δεν μείναμε πολύ στο δωμάτιο το οποίο βρίσκεται σε ένα από τα μικρά παραδοσιακά χωριά της Σεούλ με το όνομα Ισνα. Αυτό άλλωστε είναι και το όνομα του μικρού Ηostel. Η τοποθεσία που βρίσκεται είναι πολύ τουριστική, παρ’ όλα αυτά είναι ήσυχη. Σε απόσταση 10 λεπτών με τα πόδια από εκεί βρίσκονται τα δύο παλάτια της Σεούλ. Πρώτα κατευθυνθήκαμε σε εκείνο που είναι δυτικά γιατί είχαμε δει μέσα από το λεωφορείο ότι ήταν μαζεμένος πολύ κόσμος. Είναι το Gyeongbokgung Palace.

Μόλις φτάσαμε είδαμε ότι γινόταν η διαδικασία της αλλαγής φρουράς την οποία ήμασταν τυχεροί που την είδαμε αφού γίνεται μόνο 4 φορές την ημέρα, απ’ ότι άκουσα. Ήταν μαζεμένος κόσμος και ήταν όμορφα.

Ο καιρός ήταν πολύ καλός αφού είχε πολύ συννεφιά και έτσι δεν έκανε ζέστη. Φυσικά κυκλοφορούσες με κοντομάνικο ενώ το βράδυ ήθελες και ένα μπουφάν. Φυσικά αν καθόσουν για φαγητό ή για καφέ έξω, μάλλον και το μεσημέρι θα έπρεπε να φοράς κάτι παραπάνω. Το εισιτήριο στο παλάτι έχει περίπου 2 ευρώ, αλλά εμείς επειδή ήμασταν άνω των 64 ετών δεν πληρώσαμε τίποτα. Σε άλλες αρχαιότητες πάντως μας είπαν ότι αυτό ισχύει μόνο για τους Κορεάτες. Είχε πολλούς επισκέπτες, ντόπιους αλλά και ξένους. Μας άρεσε πάρα πολύ. Δεν είχε εσωτερικούς χώρους που μπορούσες να επισκεφτείς. Όμως είχε όμορφα κτίρια και δύο λιμνούλες που ήταν πολύ όμορφες.

Εκεί μείναμε περίπου δύο ώρες και μετά φύγαμε για να επισκεφτούμε το παραδοσιακό χωριό Bukchon Hanok Village, που βρίσκεται δίπλα ακριβώς. Εκεί επιτρέπεται η είσοδος στους τουρίστες από τις 10:00 το πρωί μέχρι τις 5:00 το απόγευμα, επειδή μένουν κάτοικοι της πόλης και δεν θέλουν συνέχεια φασαρία. Εμείς ίσα που προλάβαμε και είδαμε το μέρος και φύγανε στις 5:00 η ώρα. Όντως υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι μετά τις πέντε δεν άφηναν του επισκέπτες να μπούνε στο χώρο. Ως χωριό είχε κάποιο ενδιαφέρον αλλά όχι και πολύ μεγάλο.

Μετά πήγαμε για να δούμε το παλάτι που ήταν ανατολικά, το Changgyeonggung Palace, αλλά μόλις είχε κλείσει. Φοβηθήκαμε ότι τελικά δεν θα προλαβαίναμε να το δούμε αλλά την επόμενη μέρα προλάβαμε και το είδαμε.

Αν και ήμασταν νηστικοί και κουρασμένοι συνεχίσαμε με τα πόδια να πάμε να δούμε μία πύλη, την Sungnyemun Gate, που ουσιαστικά ήταν ένα μικρό παλιό κτίριο. Απείχε δυόμιση χιλιόμετρα από το σημείο που βρισκόμαστε. Προσπαθήσαμε να πάρουμε ταξί ή κάποια συγκοινωνία αλλά καταλάβαμε ότι μάλλον περισσότερο χρόνο θα χάναμε γιατί είχε τρομερή κίνηση στους δρόμους μέχρι εκεί.

Από εκεί μετά θέλαμε να πάμε να δούμε την πλατεία Design Ρlaza, αλλά εκεί πήγαμε με μετρό. Χρειαστήκαμε βέβαια τη βοήθεια των ντόπιων. Οι περισσότεροι άνθρωποι στη Σεούλ μιλάνε αγγλικά και είναι διαθέσιμοι για να σε βοηθήσουν πάντα. Η πλατεία είχε πολύ όμορφα και περίεργα κτίρια σε διάφορα επίπεδα, όχι όμως ψηλά.

Ήταν αργά όταν φτάσαμε και είχε ξεκινήσει να σκοτεινιάζει, οπότε πήραμε πάλι το μετρό και γυρίσαμε στη στάση που είναι πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας. Το κόστος για κάθε εισιτήριο είναι 2000 γουόν, δηλαδή περίπου 1,3 ευρώ.

Στον επόμενο χάρτη φαίνεται η πιο τουριστική περιοχή της Σεούλ, κοντά στο ξενοδοχείο μας:

Φτάνοντας στην περιοχή που μέναμε αποφασίσαμε ότι πια έπρεπε να φάμε. Πήγαμε πρώτα σε ένα μαγαζί να καθίσουμε και είδαμε ότι οι τιμές ήταν αρκετά ακριβές και δεν είχαμε καμία διάθεση να δώσουμε 40 ευρώ και οι δυο μας για να φάμε ένα πιάτο φαγητό και να πιούμε μία μπύρα. Κάπου τόσο θα ερχόταν αφού η μπύρα έκανε περίπου 5 ευρώ και τα πιάτα ξεκινούσαν από 12 ευρώ και πάνω. Γι’ αυτό πήγαμε σε ένα 7-eleven, αλλά δυστυχώς δεν είχε σχεδόν τίποτα φαγώσιμο πέρα από λιχουδιές. Γι’ αυτό πήραμε δύο τεράστιες μπύρες, 1,6 λίτρα η κάθε μία και εμφιαλωμένο νερό. Έψαξα λίγο και βρήκα κάτι με έτοιμο φαγητό και ήταν μια χαρά.

Η Νότια Κορέα βρίσκεται 6 ώρες πιο μπροστά από την Ελλάδα. Αυτό σημαίνει ότι όταν λίγο μετά τις 10:00 το βράδυ πήγαμε να κοιμηθούμε, ουσιαστικά πήγαμε για τον μεσημεριανό μας ύπνο, αφού στην Ελλάδα ήταν τέσσερις το μεσημέρι. Όμως μπορέσαμε και κοιμηθήκαμε μια χαρά αφού ενώσαμε τα δύο κρεβάτια στο μικρό δωμάτιο

 

[travelbreak]

Αποστρατικοποιημένη Ζώνη, DMZ

Το πρωί στις 4:30 χτύπησε το ξυπνητήρι. Φτιάξαμε και ένα πολύ ωραίο καφέ στο ηλεκτρικό μπρίκι που κρατούσαμε και ετοιμαστήκαμε, έτσι ώστε λίγο μετά τις 5:30 να ξεκινήσουμε να πάμε στο σημείο που θα παίρναμε το πούλμαν για την ημερήσια εκδρομή μας. Σχεδόν όλο το βράδυ έβρεχε αλλά το πρωί που σηκωθήκαμε ήταν αρκετά στεγνά, μόνο που η συννεφιά ήταν μεγάλη.

Φτάσαμε στο σημείο που θα μας περίμενε το λεωφορείο τουλάχιστον μισή ώρα νωρίτερα. Εκεί περίμεναν κάποιοι για να πάνε και αυτοί σε κάποια παρόμοια εκδρομή. Υπήρχαν 2-3 ξεναγοί που ο καθένας είχε μία κατάσταση με τα άτομα τα οποία περίμενε. Ο δικός μας ξεναγός άργησε λίγο αλλά ήρθε σίγουρα στην ώρα του.

Έχει διάφορες εκδρομές στην περιοχή DMZ. Ίσως γι’ αυτό είναι και διάφορα τα πούλμαν που παίρνουν τον κόσμο. Την εκδρομή αυτή την είχα κλείσει από την Ελλάδα για να δούμε τα σύνορα με τη Βόρεια Κορέα. Θεωρείται ιδιαίτερη περιοχή, και είναι.

Κάναμε την πρώτη μας στάση στην αποστρατικοποιημένη ζώνη στο Imjingak Park. Είναι ένας πολύ μεγάλος χώρος που έχει διάφορα εκθέματα και πράγματα από την ιστορία της Κορέας για να δεις και να μάθεις. Ο ξεναγός μας ήταν 45 ετών περίπου. Στις στάσεις που κάναμε, αλλά και μέσα στο πούλμαν, μιλούσε πάρα πολύ λέγοντάς μας για την ιστορία της Κορέας. Κυρίως για το πόλεμο μεταξύ των δύο χωρών, ο οποίος θεωρούσε ότι ήταν ένας πόλεμος ανάμεσα στην τότε Σοβιετική Ένωση και της Ηνωμένες Πολιτείες. Ανέφερε και κάποια πράγματα για την μεγάλη κατοχή που είχαν οι Ιάπωνες στην χώρα του, όπως και κάποια σχετικά με τους Κινέζους. Αυτό που ανέφερε 2-3 φορές ήταν για τις ατομικές βόμβες που έριξαν οι Αμερικάνοι στην Ιαπωνία και τους ανάγκασαν να συνθηκολογήσουν. Βέβαια αυτό το είπε πιο πολύ για να προσδιορίσει ότι μετά άρχισαν τα προβλήματα στη δικιά του χώρα.

Στο χώρο αυτό υπήρχαν ένα σωρό ενδιαφέροντα για να δούμε και να φωτογραφίσουμε. Είχε μια παλιά ξύλινη γέφυρα, που τώρα δεν χρησιμοποιείται. Δίπλα υπήρχε ένα τρένο από την εποχή του πολέμου, γεμάτο τρύπες από σφαίρες και οβίδες. Είχε και μια εξέδρα για να δεις από ψηλά την περιοχή. Η Βόρεια Κορέα φαινόταν πολύ μακριά. Πάντως η περιοχή ήταν γεμάτη ορυζώνες. Υπήρχαν πολλά μνημεία να θυμίζουν τον εμφύλιο.

Μετά τον πόλεμο οι Ρώσοι και οι Αμερικάνοι χώρισαν τη χώρα στα δύο και από τότε ξεκίνησαν τα βάσανα του λαού.

Στην πρώτη στάση μείναμε αρκετή ώρα και είχαμε και περίπου μισή ώρα ελεύθερη να κάνουμε βόλτα.

Μετά φύγαμε από εκεί και κάναμε τη δεύτερη στάση στην κόκκινη κρεμαστή γέφυρα Gamaksan Suspension Bridge. Ωραία ήταν και εκεί. Περπατήσαμε λίγο μέχρι να φτάσουμε σε ένα μονοπάτι. Μετά είδαμε τη γέφυρα που ήταν πολύ όμορφη και είχε περίπου 150 μέτρα μήκος. Αυτή η κρεμαστή γέφυρα ήτανε σε κάποια απόσταση περίπου 20 λεπτών από το σημείο που είχαμε ξεκινήσει και άλλο τόσο ήταν και το παρατηρητήριο της βόρειας Κορέας που είδαμε στην επόμενη στάση. Η γέφυρα πάντως δεν είχε σχέση με τον πόλεμο της Κορέας.

Επόμενη στάση ήταν επίσκεψη στο τρίτο τούνελ. Έχουν βρεθεί 6-7 τούνελ που τα έσκαβαν οι Βόρειοι για να κάνουν έφοδο στους Νότιους. Λίγο κουφό γιατί θα μπορούσαν να τα έσκαβαν κάπου πιο ερημικά. Και όχι όλα μαζεμένα. Εκεί δε μας άφησαν να πάρουμε κινητά ή άλλο είδος φωτογράφισης. Έτσι δεν έχω φωτογραφίες. Μπήκαμε στο τούνελ αφού περπατήσαμε λίγο μέχρι την είσοδό του. Είχε ύψος περίπου 160 εκατοστά και πλάτος άλλο τόσο.

Στο παρατηρητήριο Odusan Unification Observatory ανεβήκαμε πάνω σε ένα κτίριο στο οποίο είχε ένα μικρό αμφιθέατρο για να δεις την Βόρεια Κορέα. Μετά βγήκαμε έξω και τα είδαμε και μέσα από μία καφετέρια, αλλά πάντα είχαμε μπροστά μας τζάμια και βλέπαμε πάλι το ίδιο μέρος της Βόρειας Κορέας. Το κακό είναι ότι δεν μας άφηναν να τραβήξουμε φωτογραφίες και βίντεο. Μάλιστα εγώ επειδή δεν το ήξερα τράβηξα μερικές και με έβαλε ένας στρατιώτης να τις σβήσω και μάλιστα και να τις εξαφανίσω από το τηλέφωνό μου (βαθιά εκκαθάριση). Ευτυχώς ο ξεναγός μας ο Kenny μου έστειλε κάποιες που είχε τραβήξει άλλη φορά.

Σίγουρα αυτοί οι στρατιώτες δεν μπορούν να ελέγχουν όλο τον κόσμο που τραβάει φωτογραφίες, αλλά όσο μπορούν τους υποχρεώνουν να τις σβήνουν. Εγώ είδα κάποια άτομα που τραβούσαν προσεκτικά και δεν τους πήραν χαμπάρι. Και είναι λογικό αφού οι στρατιώτες που έλεγχαν τον κόσμο ήταν δύο ή τρεις, ενώ ο κόσμος ήταν πάνω από 100 άτομα, μαζεμένοι όλοι σε ένα σημείο.
Η περιοχή της DMZ που επισκεφτήκαμε:

Όταν φύγαμε από το παρατηρητήριο άρχισε η επιστροφή και κάναμε μία στάση σε ένα μαγαζί που είχε να αγοράσεις σουβενίρ και κάποια λίγα φαγώσιμα. Μάλιστα είχε και ένα εστιατόριο στο οποίο με 8 ευρώ από μπουφέ μπορούσες να φας διάφορα φαγώσιμα. Δυστυχώς εμείς δεν είχαμε χρόνο για να φάμε. Αν είχα, εγώ θα το έκανα. Όπως είπα εδώ το φαγητό είναι σχετικά ακριβό και αυτή η τιμή των 8 ευρώ ήταν μία καλή ευκαιρία. Το μαγαζί ήταν γεμάτο κόσμο γιατί οι περισσότεροι από τα υπόλοιπα group που το ήξεραν, σταμάτησαν και έτρωγαν. Από εμάς όλοι πήγαν να ψωνίσουν από το διπλανό μαγαζί και όχι για να φάνε.

 

[travelbreak]

Απόγευμα, για να δούμε λίγο ακόμα από Σεούλ.

Επιστρέφοντας με το πούλμαν από την DMZ στην πόλη της Σεούλ είχε πάρα πολλή κίνηση και σκεφτήκαμε να κατέβουμε με την Ντίνα σε ένα σημείο που έχει μετρό ώστε να πάρουμε το τρένο και να πάμε στην περιοχή του ξενοδοχείου μας. Πράγματι αυτό κάναμε λίγο πριν τις 4:00 και με το μετρό στις 4:30 ήμασταν στην περιοχή που μένουμε. Φύγαμε κατευθείαν για να δούμε το παλάτι Changdeokgung, που ήταν προς τα ανατολικά και δεν το είχαμε προλάβει την προηγούμενη μέρα. Αυτή τη φορά το προλάβαμε και βγάζοντας πάλι εισιτήριο χωρίς να πληρώσουμε, αφού είμαστε άνω των 64 ετών μπήκαμε μέσα. Εγώ νόμιζα ότι αυτό θα ήταν υποδεέστερο από το προηγούμενο αλλά και αυτό είχε εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον.

Ήταν ένα τεράστιο συγκρότημα και φυσικά είχε πολλούς επισκέπτες. Χωριζόταν σε δύο τμήματα το νότιο και το βόρειο. Εμείς μπήκαμε από το νότιο και κάποια στιγμή περάσαμε στο βόρειο τμήμα που ήταν και το κυρίως παλάτι. Έκλεινε στις 17:00 και εμείς μπήκαμε 16:40 αλλά μέχρι τις 17:30 δεν μας ενόχλησε κανένας. Άλλωστε ακόμα υπήρχε πολύς κόσμος που έκανε βόλτες και δεν βιαζόταν κανείς να φύγει. Όμως όταν προσπαθήσαμε να πάμε από το βόρειο τμήμα που ήμασταν στο νότιο ξανά, μία πύλη που υπήρχε εκεί ήταν κλειστή, οπότε αναγκαστήκαμε και κάναμε περισσότερες βόλτες στο βόρειο κομμάτι. Το μέρος εκεί είναι τεράστιο γιατί δίπλα στο παλάτι έχει πολύ όμορφους κήπους και ένα τεράστιο πάρκο. Κάναμε τη βόλτα μας και μας άρεσε πάρα πολύ.

Κάπου στις 18:30 αποφασίσαμε να πάμε προς το ξενοδοχείο μας. Επιστρέφοντας βρεθήκαμε σε μία πολυσύχναστη περιοχή της πόλης με άπειρα μαγαζιά που λόγω Σαββάτου ήταν γεμάτα με κόσμο και ας ήταν ακόμα πολύ νωρίς. Κάναμε βόλτα εκεί που ο κόσμος καθόταν και έτρωγε και ήταν κυρίως νεολαία. Σε πολλά από αυτά τα φαγάδικα περίμενε κόσμος στην ουρά για να αδειάσει κάποιο τραπέζι και να καθίσουν. Οι νεολαίοι που κάθονταν είχαν συνήθως στη μέση του τραπεζιού ένα ή δύο πιάτα με φαγητό και ο καθένας ένα ποτήρι μπύρα ή αναψυκτικό και καθόταν με τις παρέες τους. Εμείς που κοιτάξαμε κάποια μαγαζιά να δούμε το μενού είδαμε ότι ήταν σχετικά ακριβά. Και δεν θα είχαμε πρόβλημα να καθίσουμε κάπου να φάμε κάτι, αλλά δυστυχώς ακόμα και αυτό ήταν δύσκολο γιατί τα μαγαζιά είχαν πολύ κόσμο και έπρεπε να περιμένουμε ώρα.

Η απογευματινή αυτή βόλτα είχε μεγάλο ενδιαφέρον αφού είδαμε και τις γειτονιές με τον κόσμο. Και όλα αυτά βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από το hostel στο οποίο μένουμε. Στο δωμάτιο τα υδραυλικά έχουν μεγάλο πρόβλημα. Μάλιστα είναι το ακριβότερο από τα ξενοδοχεία που έχω κλείσει στη χώρα.

Αυτά είδαμε από την Σεούλ αυτές τις δύο ημέρες. Συνολικά σαν πόλη είναι τεράστια και έχει κάποια σημεία που είναι πολύ όμορφα, όπως είναι τα παλάτια και τα πάρκα. Έχει ένα τεράστιο δίκτυο υπόγειου σιδηρόδρομου - και πάρα πολύς κόσμος βέβαια το χρησιμοποιεί. Οι σταθμοί δεν έχουν κάποιο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον αλλά είναι πολύ λειτουργικοί.

 

[travelbreak]

Το νησί Jeju

Την άλλη μέρα, όπως το είχαμε προγραμματίσει φύγαμε από το δωμάτιο στις 7:00 το πρωί για να πάμε στο αεροδρόμιο Gimpo. Αυτό βρίσκεται σχετικά κοντά στην πόλη, αλλά και πάλι πρέπει να απέχει περίπου 20 χιλιόμετρα από το κέντρο. Πήραμε το μετρό από το ξενοδοχείο μας και κατεβήκαμε μία στάση μετά τη δική μας από όπου πήραμε τη γραμμή 5 που πηγαίνει κατευθείαν στο αεροδρόμιο που θέλαμε. Το εισιτήριο ήταν λίγο ακριβότερο από το εισιτήριο που κόβεις μέσα στην πόλη. Ήταν περίπου 1,5 ευρώ. Για να βγάλουμε εισιτήρια πηγαίνουμε σε μηχάνημα όπου πρέπει να προσδιορίσεις το σταθμό που θα κατέβεις και αυτό σου λέει πόσο κοστίζει το εισιτήριο. Μπορείς να πληρώσεις είτε με μετρητά είτε με κάρτα. Εμείς μέχρι τώρα πληρώνουμε με μετρητά. Δεν είναι πάντα εύκολο να βρίσκω το σταθμό που θέλω να πάω. Βασικά δεν το έχω συνηθίσει αν και σήμερα τα κατάφερα. Άλλες φορές ζητούσα τη βοήθεια του κοινού. Ασφαλώς είναι πολύ κουραστικό με τις βαλίτσες να κυκλοφορείς γιατί από τη μία γραμμή μέχρι την άλλη ακόμα και στον ίδιο το σταθμό οι αποστάσεις μπορεί να είναι μεγάλες.

Στο αεροδρόμιο πάλι ήταν μία ταλαιπωρία να κουβαλάμε τα πράγματα μέχρι το check-in. Δώσαμε δύο παραδοτέες βαλίτσες οι οποίες έπρεπε να είναι κάτω από 15 κιλά. Η μία ήτανε μόνο 10, αλλά η άλλη ήταν 17. Κάτι είπε η κοπέλα αλλά τελικά δεν με άφησε να μεταφέρω κάποια πράγματα από τη μία στην άλλη και μας πέρασε έτσι. Όλη η διαδικασία διήρκεσε μερικά λεπτά, αλλά μόλις παραδώσαμε τις δύο βαλίτσες μου είπε να περιμένω για λίγο ώστε να τις περάσουν από ακτίνες για να μας πουν εάν επιτρέπεται να φύγουν ή όχι. Μέσα σε 2 λεπτά ήρθε ένας νεαρός και είπε στην κοπέλα ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, οπότε και εμείς φύγαμε για να περάσουμε από τον έλεγχο των χειραποσκευών και διαβατηρίων για να πάμε στην πύλη 6 από όπου ταξιδεύαμε.

Το ταξίδι μέχρι το Jeju πήγε πολύ καλά. Εγώ καθόμουν στη θέση που ήταν δίπλα στο παράθυρο και έβλεπα από κάτω την Κορέα. Όλες οι παραλίες ήταν επίπεδες και είχε άπειρα νησάκια και φαινόταν σίγουρο ότι η θάλασσα ήταν πολύ ρηχή. Παντού υπήρχαν κτίρια και διάφορες εγκαταστάσεις. Δεν υπήρχαν πάντως σε όλα τα νησάκια δρόμοι που να τα ενώνουν με την υπόλοιπη χώρα.

Προσγειωθήκαμε στο νησί Jeju

και αφού πήραμε τις βαλίτσες μας πήγαμε για να παραλάβουμε το αυτοκίνητο που είχα νοικιάσει. Είχα κλείσει αυτοκίνητο με την εταιρεία The Safe. Δεν έχουν γραφεία μέσα στο αεροδρόμιο αλλά μου έδιναν οδηγίες να πάω σε ένα σημείο για να περάσει ένα πούλμαν να μας πάρει και να μας πάει στα γραφεία της, που δεν απείχαν πολύ από το αεροδρόμιο. Εκεί μια κοπέλα μου ζήτησε εκτός από το διαβατήριο, το ελληνικό δίπλωμα και οπωσδήποτε το διεθνές. Άρα το διεθνές που έβγαλα από την ΕΛΠΑ ήταν πλήρως απαραίτητο. Τη ρώτησα και μου είπε ότι αν δεν το είχα δεν θα μπορούσα να παραλάβω το αυτοκίνητο.

Ήταν ένα ΚΙΑ Μorning. Αυτό δεν το έχω δει να κυκλοφορεί στην Ελλάδα, αλλά είναι πολύ μικρό. Όπως είναι το Hyundai i10. Πάντως εμάς μας χωράει. Έχει αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων και ένα σωρό άλλους αυτοματισμούς και οι άνθρωποι δίνουν δωρεάν και το GPS του αυτοκινήτου. Δυστυχώς όμως για να μπορέσει κάποιος να το χρησιμοποιήσει άνετα πρέπει να ξέρει όλες τις περιοχές της χώρας. Για παράδειγμα αν του γράψεις το όνομα μίας παραλίας μπορεί να σου βγάλει άλλα 3 ονόματα που μπορεί να αναφέρονται σε επιχειρήσεις ή σε κάποιο χωριό και εσύ πρέπει να επιλέξεις. Όμως προφανώς δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι το κάθε ένα. Εγώ βάζω ένα στην τύχη και βλέπουμε τι γίνεται. Πολλές φορές όμως χρησιμοποιώ και τους πλοηγούς που έχω φέρει μαζί μου στα τηλέφωνα μου.

Η οδήγηση ήταν σχετικά εύκολη αλλά ήταν σπαστικό που έχουν πολύ χαμηλά όρια ταχύτητας. Προσπαθούσα να είμαι συνεπής αλλά δεν είναι και τόσο εύκολο, αφού και άλλοι οδηγοί τα παραβίαζαν έστω και λίγο. Φεύγοντας με το αυτοκίνητο αποφασίσαμε να δούμε λίγο το νησί πριν πάμε στο ξενοδοχείο. Τελικά καταλήξαμε στο δωμάτιο μας στις 10:00 το βράδυ. Ευτυχώς ήταν άνετο καθαρό και μεγάλο. Έτσι μπορέσαμε και ξεκουραστήκαμε.

Πρώτα έβαλα στον πλοηγό ένα μέρος όπου είχε γκαλερί με γλυπτά ερωτικού περιεχομένου. Ήταν ένα πάρκο που είχε και ένα εστιατόριο ή και καφετέρια. Ήταν ωραίο το μέρος αλλά δεν μείναμε πολύ. Απλά κάναμε μία βόλτα και τραβήξαμε φωτογραφίες. Η γκαλερί και ένα μουσείο πρέπει να ήταν κλειστά παρ’ ό,τι Κυριακή που περιμέναμε ότι θα έχει κόσμο. Ο κόσμος ήταν μαζεμένος στις παραλίες.

Συνεχίσαμε λοιπόν για να δούμε αυτές τις παραλίες, οι οποίες είναι ηφαιστειογενείς και παντού βλέπεις μαύρη πέτρα από λάβα που δεν είναι πολλά χρόνια που δημιουργήθηκε. Η παραλίες γενικά είναι ομαλές και έχουν τεράστιες αμμουδιές. Έχουν γεμίσει με βράχια και πέτρες από την μαύρη λάβα που έλεγα. Προφανώς η περιοχή έχει παλίρροιες και εμείς πετύχαμε την ώρα που υπήρχε ή άμπωτης. Σταματήσαμε σε τρεις, τέσσερις διαφορετικές παραλίες για να τραβήξουμε φωτογραφίες και να κάνουμε μικρές βόλτες. Εμένα μου άρεσαν πολύ κάποιοι φράχτες από πέτρες λάβας που μου θύμισαν πολύ τις Αzores.

Η ώρα περνούσε γρήγορα γιατί όπως είπα η ταχύτητα στο αυτοκίνητο ήταν χαμηλή, κυρίως λόγω των χαμηλών ορίων ταχύτητας, αφού περνούσαμε συνέχεια από κατοικημένες περιοχές. Στις 5:30 φτάσαμε σε ένα σημείο που έχει βράχια μέσα στη θάλασσα και έχουν αυτό το εξαγωνικό σχήμα. Είναι οι λεγόμενες στήλες βασάλτη. Κάναμε στα γρήγορα την βόλτα για να τα δούμε διότι στις 6 έκλεισαν και έπρεπε να αποχωρήσουμε. Είχαν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.

Από κει πήγαμε στην πόλη που βρίσκεται νότια στο νησί, την Seogwipo-si, για να δούμε έναν καταρράκτη (τον Seogwipo Jeongbang Waterfall) που βρίσκεται στην πόλη προς την ακτή. Δυστυχώς και εκεί είχε κλείσει στις 6:00 το απόγευμα και δεν τον προλάβαμε. Όμως κάναμε μία καλή βόλτα στην περιοχή μέσα στο πράσινο βλέποντας τα βράχια και δύο μικρά ποταμάκια.

Επειδή είχε ακόμα λίγο φως αποφασίσαμε να πάμε σε ένα μέρος που είδα στο google πάλι μέσα στην πόλη και φαινόταν ότι είναι όμορφο. Πήγαμε λοιπόν σε μία παραλία που ήταν μία γέφυρα στυλ Καλατράβα που ένωνε την πόλη με ένα νησί. Το όνομά της είναι Saeseom Island Saeyeongyo Bridge. Εκεί ήταν μαζεμένος κόσμος γιατί κάτω από τη γέφυρα είχε πίδακες νερού που πέταγαν το νερό στο ρυθμό μιας μουσικής που ακουγόταν. Ήταν πολύ όμορφα και έχοντας πέσει και το σούρουπο είχε ωραίους χρωματισμούς γενικότερα από φώτα.

Είχε πλέον βραδιάσει όταν ξεκινήσαμε την επιστροφή μας για την πόλη Jeju, που είχα κλείσει ξενοδοχείο. Ο δρόμος περνάει μέσα από το κέντρο του νησιού αλλά δυστυχώς πάνω από κάποια βουνά. Τα αποτέλεσμα είναι να έχει όριο ταχύτητος τα 40 χιλιόμετρα την ώρα και γι’ αυτό κάναμε περισσότερο από μία ώρα για να κάνουμε την απόσταση των 42 χλμ μέχρι το ξενοδοχείο. Πριν φτάσουμε σταματήσαμε σε ένα μικρό super market για να αγοράσουμε τρόφιμα για το βράδυ, μπύρες και νερό. Ακόμα δεν είχαμε δει μεγάλο Super Market για να μπορέσουμε να προμηθευτούμε αυτά ακριβώς που θέλαμε. Ένα πρόβλημα επίσης ήταν ότι είχαμε ελάχιστες επιλογές για τυρί. Εγώ πήρα ένα μικρό δίσκο που είχε διάφορα έτοιμα φαγητά, σε μικρές ποσότητες το κάθε ένα. Τα είχαν και στην Ιαπωνία αυτά. Για μένα το πιο χορταστικό ήταν λίγο ρύζι και λίγο κρέας που πρέπει να ήταν μοσχαρίσιο. Πάντως για βράδυ φάγαμε για πρώτη φορά πολύ καλά έστω και χωρίς ψωμί.

 

[travelbreak]

Βόλτες στο υπέροχο νησί.

Πριν φύγουμε από Ελλάδα είχαμε βρει τα ενδιαφέροντα σημεία σε κάθε περιοχή που θα πηγαίναμε και τα είχαμε βάλει σε χάρτες. Όμως έλειπαν οι λεπτομέρειες και η σειρά που θα τα προσεγγίζαμε. Έκατσα το πρωί και έφτιαξα μία διαδρομή με βασικό στόχο να πάμε στα ανατολικά να δούμε κάποια ηφαιστειογενή τοπία. Αυτά δεν ήθελα να τα χάσω με τίποτα. Έβαλα λοιπόν στο πρόγραμμα περίπου 10 σημεία, αν και ήξερα ότι δεν επρόκειτο να προλάβουμε περισσότερα από τα μισά. Και το είπα ξανά, ο λόγος είναι ότι οι μετακινήσεις είναι πολύ αργές λόγω των χαμηλών ταχυτήτων που σε υποχρεώνουν να έχεις στους δρόμους και δεύτερον υπάρχουν πάρα πολλά φανάρια, ακόμα και στην ύπαιθρο. Γενικά παντού βλέπεις φανάρια τα οποία είναι πολύ μεγάλα και δεν είναι όπως τα ελληνικά που είναι πάνω σε ένα στύλο με ύψος το πολύ τρία μέτρα. Αυτοί οι στύλοι εκεί υψώνονται 5, 6 μέτρα ψηλά και πηγαίνουν και οριζόντια, όπου και βρίσκονται τα φανάρια. Έχουν και κάποιες λειτουργίες, τις οποίες εγώ δεν είχα από την αρχή αντιληφθεί πολύ καλά και έτσι ίσως έκανα και κάποιες βλακείες στην οδήγηση.

Μιας και μιλάω για οδήγηση επαναλαμβάνω ότι οι οδηγοί είναι προσεκτικοί αλλά συχνά παραβιάζουν κατά 10 με 20% τα όρια ταχύτητας. Παντού έχει κάμερες που παρακολουθούν την κυκλοφορία και δεν ξέρω όμως αν στέλνουν και κλήσεις σε αυτούς που κάνουν κάποια παρανομία μικρή ή μεγάλη. Σε μένα δεν έστειλαν τελικά. Πάντως αυτό που παρατήρησα είναι ότι ενώ οι οδηγοί είναι αρκετά καταρτισμένοι. Ποτέ δεν σταματάνε στις διαβάσεις των πεζών. Ένα άλλο πολύ περίεργο είναι ότι τα φανάρια για τους πεζούς σχεδόν ποτέ δεν ανάβουν από μόνα τους. Πρέπει δηλαδή κάποιος πεζός να πατήσει το κουμπί, που πάντα υπάρχει στο φανάρι και να περιμένει πότε θα ανάψει το πράσινο ανθρωπάκι. Βέβαια παρατήρησα ότι οι ντόπιοι δεν πατούσαν το κουμπί και δεν ξέρω αν έτυχε να μη δω κάποιον ή μήπως επαναπαύονται στο ότι θα το πατήσει έτσι κι αλλιώς κάποιος άλλος. Υπάρχει μια μικρή περίπτωση να υπάρχει και κάποιος αισθητήρας που να βλέπει αν περιμένει κόσμος και να δίνει αυτός την οδηγία, ώστε να ανάψει το φανάρι για τους πεζούς. Πάντως οι πεζοί σχεδόν πάντα περιμένουν υπομονετικά μέχρι να ανάψει το πράσινο ανθρωπάκι. Μερικές φορές μπορεί να κάνει και σχεδόν 2 λεπτά, αν και δεν γράφει σχεδόν ποτέ τα δευτερόλεπτα που απομένουν.

Γενικά τα φανάρια αργούν να ανάψουν για να φύγουν τα αυτοκίνητα ή οι πεζοί. Αυτό συμβαίνει γιατί οι περισσότεροι δρόμοι είναι διπλής κατεύθυνσης και επιτρέπουν τη στροφή προς κάθε κατεύθυνση. Άρα μέχρι να ανάψουν όλα για όλους παίρνει χρόνο. Σε κεντρικές οδούς συμβαίνει συχνά να ανάβουν αίφνης όλα τα φανάρια για να περάσουν οι πεζοί και όλα τα αυτοκίνητα είναι ακινητοποιημένα. Κι ένα τελευταίο είναι ότι πάντα επιτρέπεται στα αυτοκίνητα να στρίβουν δεξιά, αφού ελέγξουν τα άλλα διερχόμενα αυτοκίνητα.

Μετά την μεγάλη αυτή παρένθεση συνεχίζω: έγραψα σε ένα χαρτί 9 σημεία που θα μπορούσαμε να επισκεφθούμε. Πρώτο ήταν το Jeju Stone Park. Πήγαμε σε περίπου μισή ώρα και μας είπαν ότι κάθε Δευτέρα είναι κλειστό. Δεν περιμέναμε ότι θα είχε το ωράριο ενός μουσείου, που είναι κλειστά τις Δευτέρες. Βγάλαμε απ’ έξω μερικές φωτογραφίες και σκεφτόμασταν να πάμε την άλλη μέρα το πρωί, πριν την πτήση μας, γιατί υποθέσαμε ότι θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.

Δεύτερη επιλογή που είχαμε πηγαίνοντας προς τα ανατολικά ήταν η παραλία Hamdoek, που βρισκόταν μέσα σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή. Εκεί παρκάραμε σε ένα σημείο που είδαμε ότι πήγαινε πολύς κόσμος και είδαμε πολύ ωραίες ακτές, που φυσικά κυριαρχούσε η μαύρη πέτρα από την πρόσφατα παγωμένη λάβα. Αν και Δευτέρα πρωί, πολύς κόσμος είχε βγει να περπατήσει ή να κάτσει σε κάποιο μαγαζί. Η Κορεάτες επίσης το έχουν πολύ με τις φωτογραφίες και συνέχεια τραβάνε, ειδικά τα κορίτσια.

Τρίτος στόχος ήταν η σπηλιά Manjanggul. Φάγαμε όμως και εκεί μία ωραία πόρτα, τη δεύτερη για σήμερα. Στην αρχή νομίζαμε ότι και εκεί είναι κλειστά τις Δευτέρες, αλλά κάπου είδα ότι γίνεται συντήρηση και θα μείνει για κάποιο διάστημα κλειστά. Η μέρα είχε προχωρήσει και είχαμε δει μόνο μια όμορφη παραλία.

Ο τέταρτος στόχος μας ήταν και ο πιο σημαντικός. Ελπίζαμε να μην απογοητευτούμε και εκεί. Μιλάμε για την ηφαιστιογενή περιοχή του Seongsan Ilchulbong. Επειδή όπως είπαμε ο πλοηγός του αυτοκινήτου είναι λίγο περίεργος, πρώτα μας πήγε σε ένα σημείο που είδαμε και άλλους λίγους τουρίστες να κάνουν βόλτα σε μία περιοχή που είχε θαλασσινό νερό και κάποια μικρά νησάκια στα οποία έκανες βόλτα μέσα από ξύλινα μονοπάτια που είχανε κατασκευάσει οι άνθρωποι. Ήταν πολύ όμορφα αλλά δεν θέλαμε να μείνουμε πολύ.

Εδώ ξεραίνουν σκόρδα:

Θέλαμε να δούμε το Seongsan Ilchulbong που είναι ένας κρατήρας, οπότε το έψαξα στον χάρτη του google και τον σημείωσα (όπως ξανάπα δεν τα πάμε καλά με τα ονόματα στην Κορέα) και μπορέσαμε και πήγαμε. Μερικές φορές μπορώ και χρησιμοποιώ το mapsme το οποίο δεν έχει τα προβλήματα που έχει το google maps.

Το βρήκαμε εύκολα γιατί υπήρχε πολύς κόσμος εκείνη την ώρα και είχε ένα τεράστιο πάρκιν. Για να ανέβουμε πάνω στον κρατήρα πληρώσαμε ένα μικρό εισιτήριο των τριών ευρώ ο καθένας και πήραμε το δρόμο της ανηφοριάς, μάλλον μονοπάτι ήταν. Μετά από περίπου μισή ώρα ανηφόρα φτάσαμε. Όμως μέχρι εκείνο το σημείο η θέα που βλέπαμε όσο ανεβαίναμε ήταν καταπληκτική. Από κάτω φαινόταν η θάλασσα, η οποία σιγά-σιγά υποχωρούσε λόγω της άμπωτης και εμείς βλέπαμε τα μικρά νησάκια και βουνά όπως και μία μικρή πόλη. Αυτή η ανάβαση άξιζε τα λεφτά της. Βασικά όχι τα λεφτά αλλά τον κόπο. Μαζί με εμάς ανέβαινε πολύς κόσμος, αν και οι περισσότεροι έκαναν βόλτα σε ένα μονοπάτι πιο χαμηλά το οποίο ήταν και δωρεάν.

Μετά τον κρατήρα, που δεν φαινόταν και κάτι ιδιαίτερο από κρατήρα εκεί πάνω, κατεβήκαμε και κάναμε αυτό το άλλο μονοπάτι βλέποντας τα βράχια από την άλλη πλευρά και από ποιο κοντά.

Η μέρα ήταν πολύ καλή και είχε αρκετό ήλιο. Κι όμως δεν έκανε ζέστη και σε καμία περίπτωση δεν ιδρώσαμε. Μετά τις 9, 10 το πρωί χρειάζεσαι κοντομάνικο. Όμως τα κοντά παντελόνια τα είχα φέρει αδίκως σε αυτό το ταξίδι. Δεν πειράζει όμως, αρκεί που ήταν καλός ο καιρός, δηλαδή κυρίως δεν είχε βροχές.

Μετά και από αυτή την μεγάλης διάρκειας επίσκεψη, βάλαμε στον πλοηγό το σημείο Seopjikoji. Αυτό δεν το έβρισκε με τίποτα κανένας πλοηγός από αυτούς που έχω στη διάθεσή μου στο αυτοκίνητο. Το βρήκα όμως και αυτό το σημείο στο χάρτη και έτσι μπόρεσα και έβαλα να με οδηγήσει εκεί το mapsme. Μόλις φτάσαμε καταλάβαμε ότι ήμασταν στο σωστό σημείο διότι υπήρχε ένα μεγάλο πάρκιν σχεδόν γεμάτο με αυτοκίνητα και πούλμαν. Πάρα πολύς κόσμος έκανε βόλτα βλέποντας μια όμορφη ακτή με ηφαιστειογενή βράχια και στο βάθος έναν μεγάλο λευκό φάρο. Μας άρεσε πολύ και γι’ αυτό φτάσαμε μέχρι εκείνο το σημείο αλλά δεν πήγαμε παραπέρα, αν και πολλοί ήταν εκείνοι που το έκαναν. Και αυτό το σημείο για μας ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρον.