anny
Member
- Μηνύματα
- 3.423
- Likes
- 1.793
- Επόμενο Ταξίδι
- Ιστρια
- Ταξίδι-Όνειρο
- γύρος του κόσμου
1η ημέρα
[/B][/U]
Την επόμενη μέρα, ξεκούραστοι και ανανεωμένοι πια, ξεκινήσαμε για τη νέα μας επαφή με την πόλη. Είχαν περάσει πέντε χρόνια από την προηγούμενη επίσκεψή μας. Πολλά τα θυμόμασταν καλά, άλλα όχι.
Είχαμε στο πρόγραμμα να ξαναδούμε κάποια αξιοθέατα, να παραλείψουμε κάποια άλλα και να γνωρίσουμε ορισμένα νέα.
Πρώτη στάση η Βασιλική Κιστέρνα ή Yerebatan Sarnici. Σχεδόν με το άνοιγμα και με ελάχιστο κόσμο. Απλά μαγική. Με εντυπωσίασε για ακόμα μια φορά.
Στη συνέχεια, μετά από μια σύντομη βόλτα στην πλατεία Σουλταναχμετ, πήραμε το τραμ προς Eminonu. Αγοράσαμε την Istanbulkart για να έχουμε ευκολία στις μετακινήσεις μας με τα ΜΜΜ και κατευθυνθήκαμε προς τη Γέφυρα του Γαλατά. Κόσμος πολύς πηγαινοερχόταν και φυσικά η γνώριμη εικόνα των άπειρων ψαράδων παρατεταγμένων ο ένας δίπλα στον άλλο, με τα καλάμια τους να περιμένουν στωικά μες στο λιοπύρι την καλή ψαριά. Σχήμα λόγου δηλαδή η καλή ψαριά, εφόσον τα ψάρια ήταν μόνο κάτι μικρά σαβριδάκια και τσέρουλες!
Βόλτα στην παρακείμενη ψαραγορά, καθώς και στην απέναντι πλευρά του Karakoy.
Ξαναπεράσαμε τη Γέφυρα προς Eminonu, σταματήσαμε για λίγο να χαζέψουμε τις βάρκες-καντίνες που πουλούσαν balik ekmek (μα πόσο πιο τουριστικές έχουν γίνει! Δεν ήταν έτσι πριν από πέντε χρόνια!) και συνεχίσαμε για την Αιγυπτιακή Αγορά ή Misir Carsisi (γνωστή σε όλους ως αγορά των μπαχαρικών). Χρώματα, αρώματα, εικόνες.... Φυσικά αγοράσαμε το κατιτίς μας, αν και γνωρίζαμε ότι οικονομικά δε συμφέρει, αλλά «δε βαριέσαι.... διακοπές είμαστε...»
Βγήκαμε από την πίσω πλευρά και σταματήσαμε για ένα γρήγορο σνακ στο πόδι. Κεμπαπάκια και γύρο. Δυστυχώς με σόδα και αναψυκτικό, αφού εκεί μπυρίτσα δε σερβίριζε το μαγαζί.
Μια μικρή βόλτα στον περίβολο του κοντινού Yeni Cami και κατόπιν πήραμε το τραμ για το Μεγάλο Παζάρι ή Kapali Carsi. Δεν είχαμε σκοπό να μείνουμε πολύ. Άλλωστε το είχαμε ξαναδεί και το θυμόμασταν πολύ τουριστικό. Παρόλα αυτά, μια βολτίτσα για φωτογραφίες ήταν ό,τι έπρεπε.
Η νέα εντύπωση που μου έδωσε ήταν ελαφρώς καλύτερη. Όχι για το πόσο τουριστικό ή όχι είναι, αλλά για το διαφορετικό τρόπο προσέγγισης των τουριστών από τους μαγαζάτορες. Την προηγούμενη φορά ακούγαμε συνέχεια από τα μαγαζιά να μας καλούν: «Spanish, Spanish?», «Hola!», «Carmen….» ή αυτοί που υπολόγιζαν ή καταλάβαιναν ότι είμασταν Έλληνες «Νίκο, Κώστα, Μαρία». Αυτή τη φορά, ευτυχώς, κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί μας. Έτσι βγάλαμε ανενόχλητοι τις φωτογραφίες μας, χαθήκαμε στο λαβύρινθο (ε, τελευταία στιγμή αγόρασα και κάτι που κατά τύχη έπεσα επάνω του και δεν μπόρεσα να αντισταθώ) και κουρασμένοι πια, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για ανασυγκρότηση δυνάμεων.
Το απόγευμα πήραμε την απόφαση να ανέβουμε στον Πύργο του Γαλατά. Την προηγούμενη φορά δεν το είχαμε κάνει. Είπαμε να το δοκιμάσουμε. Η ουρά δεν ήταν πολύ μεγάλη, οπότε μπήκαμε. Επάνω είχε τόσο πολύ κόσμο, όλοι είχαν καβατζώσει το «καλό» σημείο για το ηλιοβασίλεμα χωρίς να μετακινούνται καθόλου, γεγονός που πραγματικά μας έκανε να αισθανθούμε εγκλωβισμένοι. Η θέα ωραία, το ηλιοβασίλεμα εκεί, αλλά εμείς θέλαμε σαν τρελλοί να φύγουμε.
Μετά και από αυτή την αρκετά δυσάρεστη εμπειρία, πήγαμε στο πλάι της Γέφυρας του Γαλατά. Αράξαμε χαζεύοντας τον Κεράτιο και τα πλοία, καθώς και τα απέναντι τζαμιά που είχαν αρχίσει δειλά δειλά να φωτίζονται.
Είχε έρθει η ώρα για βραδυνά μεζεδάκια και μπυρίτσες. Ανεβήκαμε στην Istiklal με το tunnel, χαζέψαμε λίγο τον κόσμο και τα μαγαζιά και καταλήξαμε σε ένα ρακάδικο σε κοντινό παράλληλο δρόμο χαμηλά πίσω από την Istiklal. Το φαγητό μέτριο και ο σερβιτόρος εκνευριστικά επίμονος.
Αλλά όπως είπαμε: «Δε βαριέσαι. Διακοπές είμαστε....»
Επιστροφή στην Παλιά Πόλη, και βραδυνή βόλτα στην πλατεία. Κυρίως λόγω του Ραμαζανιού, ο κόσμος ήταν υπερβολικός. Τα παγκάκια φίσκα. Άλλοι κάθονταν κάτω, έτρωγαν και διασκέδαζαν, ενώ άλλοι περιφέρονταν γύρω από το Μπλε Τζαμί. Τα φαγάδικα γύρω γύρω γεμάτα. Κόσμος ντυμένος δυτικά, αλλά και κόσμος με καθαρά ισλαμική εμφάνιση. Ζευγάρια όπου οι άντρες φορούσαν τζινάκια και βερμούδες και οι γυναίκες τους μακριές φορεσιές με πανωφόρια που θύμιζαν καπαρντίνες, με μακριά μανίκια και φυσικά μαντήλες. Ακόμα και πολλές μαυροφορούσες και γυναίκες με μπούρκα. Εικόνες περίεργες και διαφορετικές...
[/B][/U]
Την επόμενη μέρα, ξεκούραστοι και ανανεωμένοι πια, ξεκινήσαμε για τη νέα μας επαφή με την πόλη. Είχαν περάσει πέντε χρόνια από την προηγούμενη επίσκεψή μας. Πολλά τα θυμόμασταν καλά, άλλα όχι.
Είχαμε στο πρόγραμμα να ξαναδούμε κάποια αξιοθέατα, να παραλείψουμε κάποια άλλα και να γνωρίσουμε ορισμένα νέα.
Πρώτη στάση η Βασιλική Κιστέρνα ή Yerebatan Sarnici. Σχεδόν με το άνοιγμα και με ελάχιστο κόσμο. Απλά μαγική. Με εντυπωσίασε για ακόμα μια φορά.
Στη συνέχεια, μετά από μια σύντομη βόλτα στην πλατεία Σουλταναχμετ, πήραμε το τραμ προς Eminonu. Αγοράσαμε την Istanbulkart για να έχουμε ευκολία στις μετακινήσεις μας με τα ΜΜΜ και κατευθυνθήκαμε προς τη Γέφυρα του Γαλατά. Κόσμος πολύς πηγαινοερχόταν και φυσικά η γνώριμη εικόνα των άπειρων ψαράδων παρατεταγμένων ο ένας δίπλα στον άλλο, με τα καλάμια τους να περιμένουν στωικά μες στο λιοπύρι την καλή ψαριά. Σχήμα λόγου δηλαδή η καλή ψαριά, εφόσον τα ψάρια ήταν μόνο κάτι μικρά σαβριδάκια και τσέρουλες!
Βόλτα στην παρακείμενη ψαραγορά, καθώς και στην απέναντι πλευρά του Karakoy.
Ξαναπεράσαμε τη Γέφυρα προς Eminonu, σταματήσαμε για λίγο να χαζέψουμε τις βάρκες-καντίνες που πουλούσαν balik ekmek (μα πόσο πιο τουριστικές έχουν γίνει! Δεν ήταν έτσι πριν από πέντε χρόνια!) και συνεχίσαμε για την Αιγυπτιακή Αγορά ή Misir Carsisi (γνωστή σε όλους ως αγορά των μπαχαρικών). Χρώματα, αρώματα, εικόνες.... Φυσικά αγοράσαμε το κατιτίς μας, αν και γνωρίζαμε ότι οικονομικά δε συμφέρει, αλλά «δε βαριέσαι.... διακοπές είμαστε...»
Βγήκαμε από την πίσω πλευρά και σταματήσαμε για ένα γρήγορο σνακ στο πόδι. Κεμπαπάκια και γύρο. Δυστυχώς με σόδα και αναψυκτικό, αφού εκεί μπυρίτσα δε σερβίριζε το μαγαζί.
Μια μικρή βόλτα στον περίβολο του κοντινού Yeni Cami και κατόπιν πήραμε το τραμ για το Μεγάλο Παζάρι ή Kapali Carsi. Δεν είχαμε σκοπό να μείνουμε πολύ. Άλλωστε το είχαμε ξαναδεί και το θυμόμασταν πολύ τουριστικό. Παρόλα αυτά, μια βολτίτσα για φωτογραφίες ήταν ό,τι έπρεπε.
Η νέα εντύπωση που μου έδωσε ήταν ελαφρώς καλύτερη. Όχι για το πόσο τουριστικό ή όχι είναι, αλλά για το διαφορετικό τρόπο προσέγγισης των τουριστών από τους μαγαζάτορες. Την προηγούμενη φορά ακούγαμε συνέχεια από τα μαγαζιά να μας καλούν: «Spanish, Spanish?», «Hola!», «Carmen….» ή αυτοί που υπολόγιζαν ή καταλάβαιναν ότι είμασταν Έλληνες «Νίκο, Κώστα, Μαρία». Αυτή τη φορά, ευτυχώς, κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί μας. Έτσι βγάλαμε ανενόχλητοι τις φωτογραφίες μας, χαθήκαμε στο λαβύρινθο (ε, τελευταία στιγμή αγόρασα και κάτι που κατά τύχη έπεσα επάνω του και δεν μπόρεσα να αντισταθώ) και κουρασμένοι πια, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για ανασυγκρότηση δυνάμεων.
Το απόγευμα πήραμε την απόφαση να ανέβουμε στον Πύργο του Γαλατά. Την προηγούμενη φορά δεν το είχαμε κάνει. Είπαμε να το δοκιμάσουμε. Η ουρά δεν ήταν πολύ μεγάλη, οπότε μπήκαμε. Επάνω είχε τόσο πολύ κόσμο, όλοι είχαν καβατζώσει το «καλό» σημείο για το ηλιοβασίλεμα χωρίς να μετακινούνται καθόλου, γεγονός που πραγματικά μας έκανε να αισθανθούμε εγκλωβισμένοι. Η θέα ωραία, το ηλιοβασίλεμα εκεί, αλλά εμείς θέλαμε σαν τρελλοί να φύγουμε.
Μετά και από αυτή την αρκετά δυσάρεστη εμπειρία, πήγαμε στο πλάι της Γέφυρας του Γαλατά. Αράξαμε χαζεύοντας τον Κεράτιο και τα πλοία, καθώς και τα απέναντι τζαμιά που είχαν αρχίσει δειλά δειλά να φωτίζονται.
Είχε έρθει η ώρα για βραδυνά μεζεδάκια και μπυρίτσες. Ανεβήκαμε στην Istiklal με το tunnel, χαζέψαμε λίγο τον κόσμο και τα μαγαζιά και καταλήξαμε σε ένα ρακάδικο σε κοντινό παράλληλο δρόμο χαμηλά πίσω από την Istiklal. Το φαγητό μέτριο και ο σερβιτόρος εκνευριστικά επίμονος.
Αλλά όπως είπαμε: «Δε βαριέσαι. Διακοπές είμαστε....»
Επιστροφή στην Παλιά Πόλη, και βραδυνή βόλτα στην πλατεία. Κυρίως λόγω του Ραμαζανιού, ο κόσμος ήταν υπερβολικός. Τα παγκάκια φίσκα. Άλλοι κάθονταν κάτω, έτρωγαν και διασκέδαζαν, ενώ άλλοι περιφέρονταν γύρω από το Μπλε Τζαμί. Τα φαγάδικα γύρω γύρω γεμάτα. Κόσμος ντυμένος δυτικά, αλλά και κόσμος με καθαρά ισλαμική εμφάνιση. Ζευγάρια όπου οι άντρες φορούσαν τζινάκια και βερμούδες και οι γυναίκες τους μακριές φορεσιές με πανωφόρια που θύμιζαν καπαρντίνες, με μακριά μανίκια και φυσικά μαντήλες. Ακόμα και πολλές μαυροφορούσες και γυναίκες με μπούρκα. Εικόνες περίεργες και διαφορετικές...
. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ το επόμενο καλοκαίρι τον Αύγουστο πάλι εκεί θα είμαι...
