anny
Member
- Μηνύματα
- 3.423
- Likes
- 1.791
- Επόμενο Ταξίδι
- Ιστρια
- Ταξίδι-Όνειρο
- γύρος του κόσμου
2η ημέρα
[/B][/U]
Η μέρα μας ξεκίνησε με επίσκεψη στην Αγιά Σοφιά. Την προηγούμενη ημέρα (Δευτέρα) ήταν κλειστή, οπότε με το άνοιγμα βρεθήκαμε εκεί, έτσι ώστε να γλιτώσουμε τις ουρές, αλλά και τις ορδές των γκρουπ.
Σε λίγη ώρα είμασταν μέσα. Αυτή τη φορά αισθανθήκαμε μεγαλύτερο δέος. Την προηγούμενη φορά υπήρχαν ακόμα μέσα οι σκαλωσιές, οι οποίες περιόριζαν σημαντικά στο μάτι το μέγεθός της, αλλά και την ομορφιά της.
Μετά από κάμποση ώρα πήραμε το τραμ για Eminonu. Σκοπός μας να κάνουμε την κρουαζιέρα στο Βόσπορο. Την είχαμε ξανακάνει, αλλά τότε ήταν Απρίλιος με ψύχρα και χειρότερο φως. Κατευθυνθήκαμε στα γκισέ της εταιρείας Turyol. Η κρουαζιέρα με αυτή την εταιρεία κρατά όσο πρέπει. Περίπου μιάμιση ώρα. Ανεβαίνει από την αριστερή πλευρά του Βόσπορου, περνά για μια μικρή στάση για επιβίβαση στο Uskudar και συνεχίζει πάλι από την αριστερή πλευρά μέχρι λίγο μετά το Κάστρο της Ρούμελης και επιστρέφει από την απέναντι πλευρά.
Στη συνέχεια πήραμε το τραμ μέχρι Kabatas και μετά το funicular για Taksim. (Τί ωραία που επεκτάθηκε το δίκτυο! Πιο εύκολη και πιο γρήγορη πλέον η ανάβαση στην Taksim). Πήραμε την Istiklal από την αρχή της. Αυτός ο δρόμος έχει πάντα πάρα πολύ κόσμο. Όμως, τη συγκεκριμένη μέρα και ώρα, τα πράγματα ήταν πολύ πιο ανθρώπινα. Την έχω δει σε πολύ χειρότερη κατάσταση. Μήπως λόγω Ραμαζανιού;
Τα καταστήματα ρούχων και παπουτσιών, ακόμα πιο μοντέρνα από πριν. Οι πλανόδιοι καστανάδες και κουλουρτζήδες είναι πλέον όλοι νεαροί και οι περισσότεροι ντυμένοι «παραδοσιακά». Το ίδιο και αυτοί στα παγωτατζίδικα. Άλλαξαν πολύ τα πράγματα μέσα σε πέντε χρόνια. Στάση για να δούμε τη βιτρίνα στο Saray. Μα γιατί πλέον τα σιρόπια δε στάζουν από παντού? Φταίει η εποχή, το Ραμαζάνι, η κρίση; Ή απλά εγώ θυμόμουν πιο εντυπωσιακή τη βιτρίνα του;
Προχωρήσαμε προς τη Στοά των Λουλουδιών ή Cicek Pasaji, προσπερνώντας το Inci. Η στάση θα γινόταν όπως του αρμόζει, μετά το φαγητό. Και στη Στοά των Λουδουδιών τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Μα που ήταν τα καλάθια με τα λουλούδια που κάποτε κρέμονταν από το ταβάνι; Σαν πολύ «γυμνή» μου φάνηκε η στοά. Συνεχίσαμε στη διπλανή ψαραγορά (η οποία ίσως λόγω εποχής και ραμαζανιού δεν είχε σχεδόν καθόλου ψάρια) και καταλήξαμε στην οδό Nevizade για να πιούμε μια Efes, να τσιμπήσουμε κάτι και να ξαποστάσουμε. Τα μεσημέρια είναι ήσυχα, τα βραδάκια εδώ γίνεται χαμός.
Μετά το φαγητό, είχε έρθει η ώρα για το γλυκό μας. Επιστροφή λοιπόν στο Inci για προφιτερόλ. Νοστιμότατο, άγλυκο και αρκετό, όπως ακριβώς το θυμόμουν. Δεν είναι το καλύτερο προφιτερόλ που έχω φάει, είναι όμως το πιο ελαφρύ και διαφορετικό. Ε, και η επίσκεψη σε αυτό το ιστορικό, αλλά και καλτ ζαχαροπλαστείο νομίζω ότι επιβάλλεται.
Κατεβήκαμε χαζεύοντας μέχρι το τέλος της Istiklal και γυρίσαμε στη βάση μας στο Σουλταναχμέτ.
Μια σύντομη βόλτα στο Arasta Bazaar, άραγμα για μια μπυρίτσα ακόμα σε μαγαζάκι στην οδό Akbiyik όπου τα βράδυα γίνεται χαμός από κόσμο και ξεκούραση στο ξενοδοχείο.
Το απογευματάκι είχαμε στο πρόγραμμα να πάρουμε το πλοίο της γραμμής για την Ασιατική πλευρά της Πόλης και προορισμό το Uskudar. Σκοπός μας να απολαύσουμε και να φωτογραφήσουμε το ηλιοβασίλεμα. Το ferry ξεκινά από το Eminonu, το εισιτήριο είναι ίδιο με αυτό των υπόλοιπων συγκοινωνιών και η διαδρομή μικρή.
Πράγματι, σε περίπου είκοσι λεπτά πατάγαμε το πόδι μας στο Uskudar. Περπάτημα περίπου άλλο ένα δεκάλεπτο κατά μήκος της προκυμαίας και φτάσαμε ακριβώς πίσω από τον Πύργο του Λέανδρου ή Kiz Kulesi. Η κατάσταση που έχουν φτιάξει εκεί είναι τρομερή. Υπάρχουν κάποια μικρά μαγαζάκια πάνω στην προκυμαία (πιο πολύ με καντίνες μοιάζουν) και δίπλα τους έχουν βάλει μεγάλες μαξιλάρες κατά μήκος της προκυμαίας, όπου ο κόσμος μπορεί και ημιξαπλώνει και απολαμβάνει τη θέα. Μπροστά ακριβώς, ο Πύργος του Λέανδρου και στο βάθος οι φιγούρες από τους μιναρέδες, το Τοπ Καπί, η γέφυρα του Γαλατά, ο Πύργος του Γαλατά και όλες οι γνώριμες εικόνες της ευρωπαϊκής πλευράς της Πόλης. Όλοι περιμένουν το ηλιοβασίλεμα, το οποίο είναι απλά μοναδικό. Αξίζει μια βόλτα μέχρι εκεί, μόνο και μόνο για αυτή τη μικρή απόλαυση. Νομίζω ότι ήταν η καλύτερη εικόνα αυτού του ταξιδιού.
Αν και τα μεζεδάκια που έψηναν στα μαγαζάκια, αλλά και στους πάγκους των πλανόδιων μύριζαν πολύ ωραία, αποφασίσαμε να μη φάμε εκεί, γιατί δυστυχώς αλκοόλ δε σερβίρεται. Οπότε, με σχεδόν βαριά καρδιά και αφού είχε ήδη νυχτώσει, γυρίσαμε στο Eminonu και μετά στο Σουλταναχμέτ.
Αυτή τη φορά φάγαμε στο εστιατόριο Anatolia. Αν και σε τουριστικό σημείο, είχε καλό φαγητό και καλές τιμές. Η βραδυά μας τελείωσε με βραδυνή βόλτα στην πλατεία και τα φωτισμένα μνημεία και μια τελευταία παγωμένη Efes.
[/B][/U]
Η μέρα μας ξεκίνησε με επίσκεψη στην Αγιά Σοφιά. Την προηγούμενη ημέρα (Δευτέρα) ήταν κλειστή, οπότε με το άνοιγμα βρεθήκαμε εκεί, έτσι ώστε να γλιτώσουμε τις ουρές, αλλά και τις ορδές των γκρουπ.
Σε λίγη ώρα είμασταν μέσα. Αυτή τη φορά αισθανθήκαμε μεγαλύτερο δέος. Την προηγούμενη φορά υπήρχαν ακόμα μέσα οι σκαλωσιές, οι οποίες περιόριζαν σημαντικά στο μάτι το μέγεθός της, αλλά και την ομορφιά της.
Μετά από κάμποση ώρα πήραμε το τραμ για Eminonu. Σκοπός μας να κάνουμε την κρουαζιέρα στο Βόσπορο. Την είχαμε ξανακάνει, αλλά τότε ήταν Απρίλιος με ψύχρα και χειρότερο φως. Κατευθυνθήκαμε στα γκισέ της εταιρείας Turyol. Η κρουαζιέρα με αυτή την εταιρεία κρατά όσο πρέπει. Περίπου μιάμιση ώρα. Ανεβαίνει από την αριστερή πλευρά του Βόσπορου, περνά για μια μικρή στάση για επιβίβαση στο Uskudar και συνεχίζει πάλι από την αριστερή πλευρά μέχρι λίγο μετά το Κάστρο της Ρούμελης και επιστρέφει από την απέναντι πλευρά.
Στη συνέχεια πήραμε το τραμ μέχρι Kabatas και μετά το funicular για Taksim. (Τί ωραία που επεκτάθηκε το δίκτυο! Πιο εύκολη και πιο γρήγορη πλέον η ανάβαση στην Taksim). Πήραμε την Istiklal από την αρχή της. Αυτός ο δρόμος έχει πάντα πάρα πολύ κόσμο. Όμως, τη συγκεκριμένη μέρα και ώρα, τα πράγματα ήταν πολύ πιο ανθρώπινα. Την έχω δει σε πολύ χειρότερη κατάσταση. Μήπως λόγω Ραμαζανιού;
Τα καταστήματα ρούχων και παπουτσιών, ακόμα πιο μοντέρνα από πριν. Οι πλανόδιοι καστανάδες και κουλουρτζήδες είναι πλέον όλοι νεαροί και οι περισσότεροι ντυμένοι «παραδοσιακά». Το ίδιο και αυτοί στα παγωτατζίδικα. Άλλαξαν πολύ τα πράγματα μέσα σε πέντε χρόνια. Στάση για να δούμε τη βιτρίνα στο Saray. Μα γιατί πλέον τα σιρόπια δε στάζουν από παντού? Φταίει η εποχή, το Ραμαζάνι, η κρίση; Ή απλά εγώ θυμόμουν πιο εντυπωσιακή τη βιτρίνα του;
Προχωρήσαμε προς τη Στοά των Λουλουδιών ή Cicek Pasaji, προσπερνώντας το Inci. Η στάση θα γινόταν όπως του αρμόζει, μετά το φαγητό. Και στη Στοά των Λουδουδιών τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Μα που ήταν τα καλάθια με τα λουλούδια που κάποτε κρέμονταν από το ταβάνι; Σαν πολύ «γυμνή» μου φάνηκε η στοά. Συνεχίσαμε στη διπλανή ψαραγορά (η οποία ίσως λόγω εποχής και ραμαζανιού δεν είχε σχεδόν καθόλου ψάρια) και καταλήξαμε στην οδό Nevizade για να πιούμε μια Efes, να τσιμπήσουμε κάτι και να ξαποστάσουμε. Τα μεσημέρια είναι ήσυχα, τα βραδάκια εδώ γίνεται χαμός.
Μετά το φαγητό, είχε έρθει η ώρα για το γλυκό μας. Επιστροφή λοιπόν στο Inci για προφιτερόλ. Νοστιμότατο, άγλυκο και αρκετό, όπως ακριβώς το θυμόμουν. Δεν είναι το καλύτερο προφιτερόλ που έχω φάει, είναι όμως το πιο ελαφρύ και διαφορετικό. Ε, και η επίσκεψη σε αυτό το ιστορικό, αλλά και καλτ ζαχαροπλαστείο νομίζω ότι επιβάλλεται.
Κατεβήκαμε χαζεύοντας μέχρι το τέλος της Istiklal και γυρίσαμε στη βάση μας στο Σουλταναχμέτ.
Μια σύντομη βόλτα στο Arasta Bazaar, άραγμα για μια μπυρίτσα ακόμα σε μαγαζάκι στην οδό Akbiyik όπου τα βράδυα γίνεται χαμός από κόσμο και ξεκούραση στο ξενοδοχείο.
Το απογευματάκι είχαμε στο πρόγραμμα να πάρουμε το πλοίο της γραμμής για την Ασιατική πλευρά της Πόλης και προορισμό το Uskudar. Σκοπός μας να απολαύσουμε και να φωτογραφήσουμε το ηλιοβασίλεμα. Το ferry ξεκινά από το Eminonu, το εισιτήριο είναι ίδιο με αυτό των υπόλοιπων συγκοινωνιών και η διαδρομή μικρή.
Πράγματι, σε περίπου είκοσι λεπτά πατάγαμε το πόδι μας στο Uskudar. Περπάτημα περίπου άλλο ένα δεκάλεπτο κατά μήκος της προκυμαίας και φτάσαμε ακριβώς πίσω από τον Πύργο του Λέανδρου ή Kiz Kulesi. Η κατάσταση που έχουν φτιάξει εκεί είναι τρομερή. Υπάρχουν κάποια μικρά μαγαζάκια πάνω στην προκυμαία (πιο πολύ με καντίνες μοιάζουν) και δίπλα τους έχουν βάλει μεγάλες μαξιλάρες κατά μήκος της προκυμαίας, όπου ο κόσμος μπορεί και ημιξαπλώνει και απολαμβάνει τη θέα. Μπροστά ακριβώς, ο Πύργος του Λέανδρου και στο βάθος οι φιγούρες από τους μιναρέδες, το Τοπ Καπί, η γέφυρα του Γαλατά, ο Πύργος του Γαλατά και όλες οι γνώριμες εικόνες της ευρωπαϊκής πλευράς της Πόλης. Όλοι περιμένουν το ηλιοβασίλεμα, το οποίο είναι απλά μοναδικό. Αξίζει μια βόλτα μέχρι εκεί, μόνο και μόνο για αυτή τη μικρή απόλαυση. Νομίζω ότι ήταν η καλύτερη εικόνα αυτού του ταξιδιού.
Αν και τα μεζεδάκια που έψηναν στα μαγαζάκια, αλλά και στους πάγκους των πλανόδιων μύριζαν πολύ ωραία, αποφασίσαμε να μη φάμε εκεί, γιατί δυστυχώς αλκοόλ δε σερβίρεται. Οπότε, με σχεδόν βαριά καρδιά και αφού είχε ήδη νυχτώσει, γυρίσαμε στο Eminonu και μετά στο Σουλταναχμέτ.
Αυτή τη φορά φάγαμε στο εστιατόριο Anatolia. Αν και σε τουριστικό σημείο, είχε καλό φαγητό και καλές τιμές. Η βραδυά μας τελείωσε με βραδυνή βόλτα στην πλατεία και τα φωτισμένα μνημεία και μια τελευταία παγωμένη Efes.
. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ το επόμενο καλοκαίρι τον Αύγουστο πάλι εκεί θα είμαι...
