KonstantinosAlyona
Member
- Μηνύματα
- 2.010
- Likes
- 6.361
Το must, όπως αποδείχθηκε τελικά, των διακοπών ήταν η μέρα που επισκεφθήκαμε την περιοχή του Pamukkale, κοντά στην πόλη Denizli, 200 χιλιόμετρα περίπου προς την ενδοχώρα της Τουρκίας.
Μετά από έναν ανήσυχο ύπνο (μάλλον έφταιγαν τα πολλά γευστικότατα γλυκά που αποτέλεσαν το βραδινό μου....), ξυπνήσαμε νωρίς το πρωί και κατεβήκαμε για πρωινό στο ξενοδοχείο. Ο ιδιοκτήτης με το χαμόγελο και με λίγες ελληνικές λέξεις που ήξερε ("Κατέω ρωμέικα, όχι αγγλικά" έλεγε) μας καλημέρισε, μας έφτιαξε τσάι, καφέ και ξανά τσάι.. Όπως ίσως γνωρίζετε, πίνουν τσάι και τον παραδοσιακό "τούρκικο-ελληνικό" καφέ κάθε μέρα, σε κάθε ευκαιρία. Φοβερός άνθρωπος, όταν βγήκαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο και είδαμε τις ακαθαρσίες πουλιών σε όλο το παρμπρίζ, πήγε και έφερε κουβά, πετσέτες και καθαριστικά και επέμενε και το καθάρισε μόνος του, δεν το συζητούσε να το κάνω εγώ.. Μπορούσα να δω ότι το έκανε γιατί ήθελε, όχι για γλείψιμο ή οτιδήποτε άλλο, έτσι πιστεύω τουλάχιστον.
Αφού λοιπόν εφοδιαστήκαμε με λίγα φαγώσιμα για το δρόμο, άρχισε η οδήγηση προς ανατολάς. Παρά τις πληροφορίες που είχα για συχνή παρουσία τροχαίας στην Τουρκία, δεν μπορώ να πω ότι είδα και πολλούς τροχονόμους γενικά κατά τη διάρκεια των διακοπών μας, ούτε σταματήσαμε κάπου για έλεγχο. Τα πρώτα χιλιόμετρα έξω από το Kusadasi τα κάναμε από επαρχιακή οδό, συναντήσαμε την εθνική οδό προς Denizli μετά το Aydin. Περάσαμε έξω από την αρχαία Magnesia, σκεφτήκαμε να το αφήσουμε για την επιστροφή.. Επίσης σε ένα μικρό χωριό υπάρχει ανοιχτό μουσείο με παλιά τρένα, ενδιαφέρον μπορώ να πω, αλλά εμείς είχαμε στόχο το Pamukkale. Βγήκαμε εθνική, σταμάτησα για να βγάλω μετρητά σε τράπεζα στο Aydin και κατόπιν συνεχόμενη οδήγηση για τουλάχιστον δύο ώρες. Οι δρόμοι δεν είναι κακοί, αλλά είχε αρκετή κίνηση καθότι το Pamukkale είναι ίσως το πιο γνωστό τουριστικό αξιοθέατο της Τουρκίας. Η σήμανση όπως πρέπει, οπότε δε χάσαμε την έξοδο. Λίγο πριν τον προορισμό μας, είπα να ανεφοδιάσω το αυτοκίνητο με το αγαπημένο μου αέριο. Μεγάλη υπόθεση να γλιτώνεις τόσα χρήματα από το καύσιμο. Όλα ωραία και καλά, ύστερα από λίγα χιλιόμετρα ακούω το εκνευριστικό "μπιπ μπιπ"....Είχε καεί η βαλβίδα του αερίου (φυσικά έτυχε στις διακοπές, σε μέρος σαν την Τουρκία), και αναγκαστικά μου το γύριζε στη βενζίνη.. Εκατό ευρώ επιπλέον στον προϋπολογισμό για τα επόμενα περίπου δύο χιλιάδες χιλιόμετρα που τελικά κάναμε μέχρι τη Λάρισα. Τελοσπάντων, χαλάλι....
Χαλάλι γιατί επιτέλους είμασταν στο Pamukkale.. Το Pamukkale, που στα τούρκικα σημαίνει “κάστρο από βαμβάκι”, είναι ένα αξιοθέατο φυσικής και αρχαιολογικής σημασίας, που βρίσκεται στην περιοχή της Μικράς Ασίας, στη συμβολή των ποταμών Λύκου και Μαιάνδρου. Ιαματικό νερό με άλατα ασβεστίου κυλάει στην περιοχή, όπου λόγω της θερμότητας, εξαιτίας της ηφαιστειακής δραστηριότητας, τα άλατα διασπώνται, με αποτέλεσμα, διοξείδιο του άνθρακα να απελευθερώνεται στον αέρα και ασβέστιο να αποτίθεται στο έδαφος, δημιουργώντας ένα μαγευτικό τοπίο με σταλακτίτες και σταλαγμίτες, πισίνες για ιαματικά λουτρά που διαδέχονται η μια την άλλη δημιουργώντας σκαλοπάτια και καταρράκτες. Στο επάνω μέρος του λόφου,σε υψόμετρο 200 μέτρων, είναι χτισμένη και η αρχαία ελληνορωμαϊκή πόλη της Ιεράπολης. Δεν ξέρω πώς ακούγεται αυτή η περιγραφή, ή πώς φαίνεται σ' εσάς μέσω των φωτογραφιών, αλλά αυτό που είδαν τα μάτια μας σε εκείνο το μέρος, ήταν ειλικρινά μοναδικό.. Όλη η πλαγιά καλυμμένη με ασβέστιο, φυσικές μικρές πισίνες, αλλού κρύα και αλλού πολύ θερμά νερά, άλλες πισίνες άδειες, και όλα αυτά με θέα τον κάμπο και στο βάθος ψηλά βουνά. Το χωριό -γιατί περί χωριού πρόκειται- ουσιαστικά προσπαθεί να ζήσει με κάθε τρόπο από αυτή τη φυσική ευλογία. Παρκάραμε κάπου μέσα στο χωριό (σιγά μην το άφηνα εκεί που λεγόταν πάρκινγκ και κάποιος απλά περίμενε να τα πάρει από τους τουρίστες) και περπατήσαμε λίγες δεκάδες μέτρα προς την είσοδο όλου του χώρου. Περπατώντας προς τα εκεί, πήρα μια καλή παραδοσιακή εικόνα, από αυτά που ήθελα να δω πηγαίνοντας στην Τουρκία. Μια γιαγιούλα να πλέκει έξω από το φτωχόσπιτό της..
Η φωτό τραβήχτηκε με άδειά της, με νοήματα και χαμόγελα...
Στην είσοδο του χώρου υποχρεωτικά βγάζεις τα παπούτσια σου, σου δίνουν πλαστική σακούλα να τα βάλεις μέσα. Είχαμε backpacks με φαγητό και νερό μέσα, οπότε τα βάλαμε εκεί. Και μετά άρχισε το περπάτημα σε όλο αυτό το θαύμα της φύσης, οι φωτογραφίες και ο θαυμασμός.
Κάποιοι είχαν και μαγιώ μαζί τους και βουτούσαν στις πισίνες, κάποιοι άλλοι με αερόστατο "τα βλέπανε αλλιώς", κι εμείς μετά από ώρα φτάσαμε στην κορυφή ας πούμε. Επειδή είμασταν ελλιπώς πληροφορημένοι, νομίζαμε ότι στο Pamukkale υπάρχει "μόνο" αυτό το βουνό που μόλις ανεβήκαμε.. Αμ δε... Εκεί βρίσκεται και η ιεράπολη της Φρυγίας, με αρχαίο θέατρο, ναό της Αθηνάς, αρχαιολογικό μουσείο, φυσική αρχαιότατη πισίνα με ιαματικά νερά και κίονες πραγματικούς (!!) στον πυθμένα από πολύ παλιά, όλα αυτά συνδεδεμένα με ωραία δρομάκια, πολλά παρτέρια με λουλούδια, μικρά λεωφορειάκια να σε πάνε όπου ήθελες, δηλαδή ολοκληρωμένη εξυπηρέτηση σε έναν τόπο φοβερής τουριστικής και πολιτιστικής αξίας! Και πάνω που νομίζαμε ότι θα έχουμε χρόνο να ξανακατεβούμε με την ησυχία μας στο χωριό, μείναμε με ανοιχτό το στόμα.. Να πω εδώ, ότι για όποιον θελήσει να επισκεφτεί το μέρος με άνεση χρόνου, καλό θα είναι να μείνει μία νύχτα εκεί. Ή να οδηγήσει όπως εμείς από τα παράλια πολύ νωρίς το πρωί και να ξοδέψει κυριολεκτικά όλη τη μέρα.
Δε χρησιμοποιήσαμε τα μικρά λεωφορεία, περπατήσαμε στο ναό της Αθηνάς, σε όλο αυτό τον αρχαιολογικό χώρο, κάναμε το διάλειμμά μας, θαυμάσαμε τα πεντακάθαρα νερά με τους σπασμένους κίονες στο βυθό (οι βουτιές απαγορεύονται για προφανείς λόγους...), και βγάλαμε ατελείωτες φωτογραφίες. Κάποιες βλέπετε εδώ, ευκαιρία και για μένα να τα ξαναθυμάμαι...
Αλλά όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, και έπρεπε να σταματήσουμε να φωτογραφίζουμε και να λέμε "ωωω!!" , να πάρουμε το δρόμο για Kusadasi ξανά. Αγοράσαμε τα μαγνητάκια για τα ψυγεία συγγενών και φίλων, αποφύγαμε ευγενικά κάποιον που ήθελε να μας πουλήσει χάρτη και βιβλίο για την περιοχή σε "super discount", φάγαμε ό,τι είχε μείνει, και ξανά στο δρόμο με το μυαλό ακόμα να έχει μείνει πίσω.... Όπως μπορείτε να δείτε και στο χάρτη, πάνω στην εθνική και πριν το Kuyucak, έστριψα αριστερά, προς Karacasu. Δίπλα σ΄αυτή τη μικρή κωμόπολη υπάρχει η αρχαία πόλη που λέγεται Afrodisia, αφιερωμένη στην θεά Αφροδίτη από τον 3ο αιώνα π.Χ. O πανέμορφος ναός της Αφροδίτης, ο οποίος ονομάστηκε "Τετράπυλον" υπολογίζεται ότι χτίστηκε τον 1ο αιώνα μ.Χ. ΜΗΝ πάτε εκεί μετά τις 5 το απόγευμα, είναι κλειστά! Με μεγάλη μας λύπη το καταλάβαμε στις 17:10 που φτάσαμε εκεί, και δε μπήκαμε ούτε με παρακάλια. Στο Karacasu όμως συναντήσαμε τον Zeki Tek, στο μικρό του μαγειρείο όπου φάγαμε το φαγητό μας, σαλάτα, όσο ψωμί μπορούσαμε να φάμε, το τσάι μας, και πληρώσαμε το ποσό των 18 τουρκικών λιρών (6 ευρώ με την ισοτιμία 1/3 τότε)... Καλό ε; Αυτός ήταν ο λόγος που αργήσαμε και δεν είδαμε τον αρχαιολογικό χώρο. Χαλαστήκαμε λίγο, γιατί η παράκαμψη από την εθνική ήταν 50 χιλιόμετρα περίπου σε μικρό επαρχιακό δρόμο, αλλά η γνωριμία μας με αυτό τον χαμογελαστό και ευγενικό άνθρωπο μας αποζημίωσε για όλα! Αν κάποιο μέλος του forum πάει προς τα εκεί, ας του δώσει τα χαιρετίσματά μου, θα του πω πώς να τον βρει. Ίσως γίνω κουραστικός, αλλά θέλω να το μοιραστώ κι αυτό μαζί σας, ήταν ένα δείγμα του πώς είναι οι λαοί μεταξύ τους, όταν δεν κατευθύνονται από τηλεοράσεις και πολιτικούς. Γυρίζοντας από Afrodisia, ξανασταματήσαμε στο μαγειρείο του Zeki για να πιούμε ένα καφέ και να φάμε μπακλαβά. Μας έφερε τον καφέ από το απέναντι καφενείο, και όταν ζήτησα δύο κομμάτια μπακλαβά, έφυγε από το μαγαζί, έβαλε μπρος τρέχοντας στην ανηφόρα το μοτοποδήλατο Peugeot που είχε, και πήγε στο ζαχαροπλαστείο του χωριού και έφερε ένα ολόκληρο κουτί...Νάτος ο ΚΥΡΙΟΣ
Ήταν αργά το απόγευμα όταν οδηγούσαμε ξανά προς το Kusadasi, συζητώντας όλα όσα είδαμε τη μέρα εκείνη. Φυσικά δεν προλάβαμε ούτε την Magnesia ανοιχτά, να το έχετε κατά νου αν θέλετε να πάτε παντού.. Κάναμε τη βόλτα μας στην αγορά της πόλης, και κάπως έτσι τελείωσε και αυτή η μέρα, με "κουβέντα" στο ξενοδοχείο με τον ιδιοκτήτη και το γιο του, που ήξερε Αγγλικά τουλάχιστον. Το πρόγραμμα της επόμενης είχε λίγο Kusadasi, Έφεσο και Σμύρνη... Δεν υπήρχε "ξεκούραση" πλέον, κύριε@@THROUBAS
Μετά από έναν ανήσυχο ύπνο (μάλλον έφταιγαν τα πολλά γευστικότατα γλυκά που αποτέλεσαν το βραδινό μου....), ξυπνήσαμε νωρίς το πρωί και κατεβήκαμε για πρωινό στο ξενοδοχείο. Ο ιδιοκτήτης με το χαμόγελο και με λίγες ελληνικές λέξεις που ήξερε ("Κατέω ρωμέικα, όχι αγγλικά" έλεγε) μας καλημέρισε, μας έφτιαξε τσάι, καφέ και ξανά τσάι.. Όπως ίσως γνωρίζετε, πίνουν τσάι και τον παραδοσιακό "τούρκικο-ελληνικό" καφέ κάθε μέρα, σε κάθε ευκαιρία. Φοβερός άνθρωπος, όταν βγήκαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο και είδαμε τις ακαθαρσίες πουλιών σε όλο το παρμπρίζ, πήγε και έφερε κουβά, πετσέτες και καθαριστικά και επέμενε και το καθάρισε μόνος του, δεν το συζητούσε να το κάνω εγώ.. Μπορούσα να δω ότι το έκανε γιατί ήθελε, όχι για γλείψιμο ή οτιδήποτε άλλο, έτσι πιστεύω τουλάχιστον.
Αφού λοιπόν εφοδιαστήκαμε με λίγα φαγώσιμα για το δρόμο, άρχισε η οδήγηση προς ανατολάς. Παρά τις πληροφορίες που είχα για συχνή παρουσία τροχαίας στην Τουρκία, δεν μπορώ να πω ότι είδα και πολλούς τροχονόμους γενικά κατά τη διάρκεια των διακοπών μας, ούτε σταματήσαμε κάπου για έλεγχο. Τα πρώτα χιλιόμετρα έξω από το Kusadasi τα κάναμε από επαρχιακή οδό, συναντήσαμε την εθνική οδό προς Denizli μετά το Aydin. Περάσαμε έξω από την αρχαία Magnesia, σκεφτήκαμε να το αφήσουμε για την επιστροφή.. Επίσης σε ένα μικρό χωριό υπάρχει ανοιχτό μουσείο με παλιά τρένα, ενδιαφέρον μπορώ να πω, αλλά εμείς είχαμε στόχο το Pamukkale. Βγήκαμε εθνική, σταμάτησα για να βγάλω μετρητά σε τράπεζα στο Aydin και κατόπιν συνεχόμενη οδήγηση για τουλάχιστον δύο ώρες. Οι δρόμοι δεν είναι κακοί, αλλά είχε αρκετή κίνηση καθότι το Pamukkale είναι ίσως το πιο γνωστό τουριστικό αξιοθέατο της Τουρκίας. Η σήμανση όπως πρέπει, οπότε δε χάσαμε την έξοδο. Λίγο πριν τον προορισμό μας, είπα να ανεφοδιάσω το αυτοκίνητο με το αγαπημένο μου αέριο. Μεγάλη υπόθεση να γλιτώνεις τόσα χρήματα από το καύσιμο. Όλα ωραία και καλά, ύστερα από λίγα χιλιόμετρα ακούω το εκνευριστικό "μπιπ μπιπ"....Είχε καεί η βαλβίδα του αερίου (φυσικά έτυχε στις διακοπές, σε μέρος σαν την Τουρκία), και αναγκαστικά μου το γύριζε στη βενζίνη.. Εκατό ευρώ επιπλέον στον προϋπολογισμό για τα επόμενα περίπου δύο χιλιάδες χιλιόμετρα που τελικά κάναμε μέχρι τη Λάρισα. Τελοσπάντων, χαλάλι....
Χαλάλι γιατί επιτέλους είμασταν στο Pamukkale.. Το Pamukkale, που στα τούρκικα σημαίνει “κάστρο από βαμβάκι”, είναι ένα αξιοθέατο φυσικής και αρχαιολογικής σημασίας, που βρίσκεται στην περιοχή της Μικράς Ασίας, στη συμβολή των ποταμών Λύκου και Μαιάνδρου. Ιαματικό νερό με άλατα ασβεστίου κυλάει στην περιοχή, όπου λόγω της θερμότητας, εξαιτίας της ηφαιστειακής δραστηριότητας, τα άλατα διασπώνται, με αποτέλεσμα, διοξείδιο του άνθρακα να απελευθερώνεται στον αέρα και ασβέστιο να αποτίθεται στο έδαφος, δημιουργώντας ένα μαγευτικό τοπίο με σταλακτίτες και σταλαγμίτες, πισίνες για ιαματικά λουτρά που διαδέχονται η μια την άλλη δημιουργώντας σκαλοπάτια και καταρράκτες. Στο επάνω μέρος του λόφου,σε υψόμετρο 200 μέτρων, είναι χτισμένη και η αρχαία ελληνορωμαϊκή πόλη της Ιεράπολης. Δεν ξέρω πώς ακούγεται αυτή η περιγραφή, ή πώς φαίνεται σ' εσάς μέσω των φωτογραφιών, αλλά αυτό που είδαν τα μάτια μας σε εκείνο το μέρος, ήταν ειλικρινά μοναδικό.. Όλη η πλαγιά καλυμμένη με ασβέστιο, φυσικές μικρές πισίνες, αλλού κρύα και αλλού πολύ θερμά νερά, άλλες πισίνες άδειες, και όλα αυτά με θέα τον κάμπο και στο βάθος ψηλά βουνά. Το χωριό -γιατί περί χωριού πρόκειται- ουσιαστικά προσπαθεί να ζήσει με κάθε τρόπο από αυτή τη φυσική ευλογία. Παρκάραμε κάπου μέσα στο χωριό (σιγά μην το άφηνα εκεί που λεγόταν πάρκινγκ και κάποιος απλά περίμενε να τα πάρει από τους τουρίστες) και περπατήσαμε λίγες δεκάδες μέτρα προς την είσοδο όλου του χώρου. Περπατώντας προς τα εκεί, πήρα μια καλή παραδοσιακή εικόνα, από αυτά που ήθελα να δω πηγαίνοντας στην Τουρκία. Μια γιαγιούλα να πλέκει έξω από το φτωχόσπιτό της..
Η φωτό τραβήχτηκε με άδειά της, με νοήματα και χαμόγελα...
Στην είσοδο του χώρου υποχρεωτικά βγάζεις τα παπούτσια σου, σου δίνουν πλαστική σακούλα να τα βάλεις μέσα. Είχαμε backpacks με φαγητό και νερό μέσα, οπότε τα βάλαμε εκεί. Και μετά άρχισε το περπάτημα σε όλο αυτό το θαύμα της φύσης, οι φωτογραφίες και ο θαυμασμός.
Κάποιοι είχαν και μαγιώ μαζί τους και βουτούσαν στις πισίνες, κάποιοι άλλοι με αερόστατο "τα βλέπανε αλλιώς", κι εμείς μετά από ώρα φτάσαμε στην κορυφή ας πούμε. Επειδή είμασταν ελλιπώς πληροφορημένοι, νομίζαμε ότι στο Pamukkale υπάρχει "μόνο" αυτό το βουνό που μόλις ανεβήκαμε.. Αμ δε... Εκεί βρίσκεται και η ιεράπολη της Φρυγίας, με αρχαίο θέατρο, ναό της Αθηνάς, αρχαιολογικό μουσείο, φυσική αρχαιότατη πισίνα με ιαματικά νερά και κίονες πραγματικούς (!!) στον πυθμένα από πολύ παλιά, όλα αυτά συνδεδεμένα με ωραία δρομάκια, πολλά παρτέρια με λουλούδια, μικρά λεωφορειάκια να σε πάνε όπου ήθελες, δηλαδή ολοκληρωμένη εξυπηρέτηση σε έναν τόπο φοβερής τουριστικής και πολιτιστικής αξίας! Και πάνω που νομίζαμε ότι θα έχουμε χρόνο να ξανακατεβούμε με την ησυχία μας στο χωριό, μείναμε με ανοιχτό το στόμα.. Να πω εδώ, ότι για όποιον θελήσει να επισκεφτεί το μέρος με άνεση χρόνου, καλό θα είναι να μείνει μία νύχτα εκεί. Ή να οδηγήσει όπως εμείς από τα παράλια πολύ νωρίς το πρωί και να ξοδέψει κυριολεκτικά όλη τη μέρα.
Δε χρησιμοποιήσαμε τα μικρά λεωφορεία, περπατήσαμε στο ναό της Αθηνάς, σε όλο αυτό τον αρχαιολογικό χώρο, κάναμε το διάλειμμά μας, θαυμάσαμε τα πεντακάθαρα νερά με τους σπασμένους κίονες στο βυθό (οι βουτιές απαγορεύονται για προφανείς λόγους...), και βγάλαμε ατελείωτες φωτογραφίες. Κάποιες βλέπετε εδώ, ευκαιρία και για μένα να τα ξαναθυμάμαι...
Αλλά όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, και έπρεπε να σταματήσουμε να φωτογραφίζουμε και να λέμε "ωωω!!" , να πάρουμε το δρόμο για Kusadasi ξανά. Αγοράσαμε τα μαγνητάκια για τα ψυγεία συγγενών και φίλων, αποφύγαμε ευγενικά κάποιον που ήθελε να μας πουλήσει χάρτη και βιβλίο για την περιοχή σε "super discount", φάγαμε ό,τι είχε μείνει, και ξανά στο δρόμο με το μυαλό ακόμα να έχει μείνει πίσω.... Όπως μπορείτε να δείτε και στο χάρτη, πάνω στην εθνική και πριν το Kuyucak, έστριψα αριστερά, προς Karacasu. Δίπλα σ΄αυτή τη μικρή κωμόπολη υπάρχει η αρχαία πόλη που λέγεται Afrodisia, αφιερωμένη στην θεά Αφροδίτη από τον 3ο αιώνα π.Χ. O πανέμορφος ναός της Αφροδίτης, ο οποίος ονομάστηκε "Τετράπυλον" υπολογίζεται ότι χτίστηκε τον 1ο αιώνα μ.Χ. ΜΗΝ πάτε εκεί μετά τις 5 το απόγευμα, είναι κλειστά! Με μεγάλη μας λύπη το καταλάβαμε στις 17:10 που φτάσαμε εκεί, και δε μπήκαμε ούτε με παρακάλια. Στο Karacasu όμως συναντήσαμε τον Zeki Tek, στο μικρό του μαγειρείο όπου φάγαμε το φαγητό μας, σαλάτα, όσο ψωμί μπορούσαμε να φάμε, το τσάι μας, και πληρώσαμε το ποσό των 18 τουρκικών λιρών (6 ευρώ με την ισοτιμία 1/3 τότε)... Καλό ε; Αυτός ήταν ο λόγος που αργήσαμε και δεν είδαμε τον αρχαιολογικό χώρο. Χαλαστήκαμε λίγο, γιατί η παράκαμψη από την εθνική ήταν 50 χιλιόμετρα περίπου σε μικρό επαρχιακό δρόμο, αλλά η γνωριμία μας με αυτό τον χαμογελαστό και ευγενικό άνθρωπο μας αποζημίωσε για όλα! Αν κάποιο μέλος του forum πάει προς τα εκεί, ας του δώσει τα χαιρετίσματά μου, θα του πω πώς να τον βρει. Ίσως γίνω κουραστικός, αλλά θέλω να το μοιραστώ κι αυτό μαζί σας, ήταν ένα δείγμα του πώς είναι οι λαοί μεταξύ τους, όταν δεν κατευθύνονται από τηλεοράσεις και πολιτικούς. Γυρίζοντας από Afrodisia, ξανασταματήσαμε στο μαγειρείο του Zeki για να πιούμε ένα καφέ και να φάμε μπακλαβά. Μας έφερε τον καφέ από το απέναντι καφενείο, και όταν ζήτησα δύο κομμάτια μπακλαβά, έφυγε από το μαγαζί, έβαλε μπρος τρέχοντας στην ανηφόρα το μοτοποδήλατο Peugeot που είχε, και πήγε στο ζαχαροπλαστείο του χωριού και έφερε ένα ολόκληρο κουτί...Νάτος ο ΚΥΡΙΟΣ
Ήταν αργά το απόγευμα όταν οδηγούσαμε ξανά προς το Kusadasi, συζητώντας όλα όσα είδαμε τη μέρα εκείνη. Φυσικά δεν προλάβαμε ούτε την Magnesia ανοιχτά, να το έχετε κατά νου αν θέλετε να πάτε παντού.. Κάναμε τη βόλτα μας στην αγορά της πόλης, και κάπως έτσι τελείωσε και αυτή η μέρα, με "κουβέντα" στο ξενοδοχείο με τον ιδιοκτήτη και το γιο του, που ήξερε Αγγλικά τουλάχιστον. Το πρόγραμμα της επόμενης είχε λίγο Kusadasi, Έφεσο και Σμύρνη... Δεν υπήρχε "ξεκούραση" πλέον, κύριε@@THROUBAS
Last edited:
). Δύο ώρες μετά περίπου, φτάσαμε στο Μαρμαρίς. Ο ελάχιστος τυπικός έλεγχος από το τελωνείο, ευτυχώς, και είμασταν ελεύθεροι να αρχίσουμε την εξερεύνηση της Μικράς Ασίας!
.. Αν τον ρωτούσα "πόσο πουλάς τη μάνα σου", μπορεί και να το παζάρευε. Τελικά είναι στο αίμα τους, δεν το πίστευα ότι παζαρεύανε το καθετί
