KonstantinosAlyona
Member
- Μηνύματα
- 2.010
- Likes
- 6.361
Αφού έχω ώρα και όρεξη σήμερα, θα τελειώσω την ιστορία μου γι' αυτό το όμορφο ταξίδι στην ανατολική πλευρά του Αιγαίου...
Απόγευμα της 10ης Απριλίου λοιπόν, ξανά στο ferry από Χίο για Cesme αυτή τη φορά.. Με κάποια μικρή καθυστέρηση περάσαμε απέναντι, ο έλεγχος αυτή τη φορά σαν το Μαρμαρίς, δηλαδή σχεδόν μηδαμινός. Ούτε μηχανήματα, ούτε τίποτα. Ίσως όταν με ελέγξανε στην προηγούμενη διαδρομή, να ήθελαν να τσεκάρουν για ναρκωτικά, όπλα, ποιος ξέρει.. Μη χαλάσω την πιάτσα
Να πώς φαίνεται το Τσεσμέ από τη θάλασσα...
Το αρχικό σχέδιο έλεγε διαμονή στο Αϊβαλί για δύο νύχτες.. Ήταν απόγευμα όμως, και χρειαζόμουν τουλάχιστον 4 ώρες οδήγηση σε δρόμο που δεν ήξερα. Από την άλλη, δε θέλαμε να μείνουμε άλλη νύχτα στο Cesme, δεν είχε να μας προσφέρει κάτι.. Οπότε ανοίξαμε το χάρτη, και βρήκαμε τη μικρή κωμόπολη Candarli. Είναι περίπου μία ώρα από Αϊβαλί, το ξενοδοχειάκι φαινόταν καλό και ήταν φθηνό, είδαμε ότι έχει κι ένα όμορφο κάστρο, οπότε, γιατί όχι;;;
Ξεκίνησε η οδήγηση προς Σμύρνη, την περάσαμε μέσω του τεράστιου περιφερειακού της δρόμου και όλα καλά... Όλα καλά είπα;; Ο καιρός αποφάσισε να μας δοκιμάσει, καθώς ξεκίνησε καταιγίδα διαρκείας... Καταιγίδα που είχα χρόνια να δω..Καθώς είχε νυχτώσει κιόλας, η καλύτερη επιλογή που είχα ήταν να ακολουθήσω ένα φορτηγάκι που φαινόταν πως ήξερε τα κατατόπια, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να κινούμαι με 40 χμ/ώρα. Κουραστική οδήγηση, με όλη την προσοχή στο δρόμο. Το καλό ήταν ότι λόγω των συνθηκών, μόνο λίγοι "ήρωες" κυκλοφορούσαν. Με τη βοήθεια του "co pilot", όπως λέω την Αλυόνα, δε χάσαμε τη στροφή για Candarli. Βρήκαμε εύκολα το "Candarli Iseo Hotel", το προσωπικό δεν ήξερε ούτε λέξη στα Αγγλικά, αλλά ταχύτατα μου δώσανε τον κωδικό για το ίντερνετ.. Είχε ματς βλέπετε, Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός μπάσκετ Ευρωλίγκα.. Ανοίγω το laptop στο lobby για να διαπιστώσω ότι ΚΑΝΕΝΑ live streaming κανάλι δε λειτουργούσε στη χώρα αυτή. Δεν ξέρω αν άλλαξε κάτι τώρα, ήταν η εποχή που ούτε youtube, facebook λειτουργούσε, τίποτε που να μπορώ να βρω το ματς online. Διαπιστώνω επίσης ότι το wifi δεν έπιανε στο δωμάτιο, οπότε ούτε live radio μπορούσα να ακούσω...Γκρρ... "Θα δω λίγο τηλεόραση να με πάρει ο ύπνος", σκέφτηκα, ενώ η σύζυγος είχε ήδη παραδόσει τα όπλα...Και, ναι!!! Το αθλητικό τουρκικό κανάλι έδειχνε το ματς των ελληνικών ομάδων, παρόλο που έπαιζαν και δύο τουρκικές εκείνο το βράδυ!!! Καλό, ε;;; Με τούρκικη περιγραφή λοιπόν είδα τον αγώνα και κοιμήθηκα χαρούμενος.... Την επόμενη μέρα είχαμε ήδη αποφασίσει να δούμε εν συντομία το Candarli και μετά να μπούμε Ελλάδα.
Για όσους απορούν "μα καλά, δεν πήγατε στο Αϊβαλί;".. Χμμμ.. Ας πούμε ότι μετά από 13 μέρες σε όλους αυτούς τους διαφορετικούς προορισμούς, οδηγώντας και αλλάζοντας τρία καράβια ήδη, θέλαμε να φτάσουμε σπιτάκι.. Έπαιξε κάποιο ρόλο και το οικονομικό, σκεφτήκαμε και ότι το Αϊβαλί είναι απέναντι από τη Λέσβο (οπότε μπορούμε να το δούμε όταν πάμε και σε εκείνο το νησί), τελοσπάντων έτσι μας ήρθε και είπαμε να διανυκτερύσουμε Ξάνθη, αφού θα οδηγούσα 500 περίπου χιλιόμετρα..
Ξυπνήσαμε πρωί πρωί, φάγαμε το (αξιοπρεπές για 20 ευρώ τη βραδιά) πρωινό, και πήγαμε βολτίτσα στο κέντρο ας πούμε της πόλης.. Οι γηραιότεροι πίνανε τσάι και καφέ και έπαιζαν τάβλι, πριν ανοίξει καν η αγορά, κάποιοι ψαράδες επισκευάζανε τις βάρκες τους, εμείς κατευθυνθήκαμε προς το κάστρο. Ήταν κλειστό εκείνη την ώρα, οπότε περιοριστήκαμε σε φωτογραφίες εξωτερικά.Νάτο:
Είχα να κάνω περίπου 220 χιλιόμετρα μέχρι το Canakkale, να περάσουμε απέναντι με μικρό ferry στο Eceabat (ευρωπαϊκή πλευρά Τουρκίας) και από εκεί άλλα 300 χιλιόμετρα περίπου μέχρι την Ξάνθη. Οπότε, αφήσαμε πίσω το Candarli και ανηφορίσαμε. Ο δρόμος δεν ήταν και τόσο καλός, ειδικά μετά το ύψος του Ayvalik, αλλά μετά τις εμπειρίες μου σε δρόμους στη Ρωσική επαρχία, όλα τα υπόλοιπα μοιάζανε παιχνιδάκι.. Λίγο πριν το Canakkale, είδαμε πινακίδα για την Τροία, περίπου 10 χιλιόμετρα παράκαμψη. Είχα διαβάσει κάπου ότι αν δεν ξέρεις την τοπογραφία, ίσως να μην καταλάβεις τίποτα από τα μισοθαμμένα ερείπια που υπάρχουν εκεί, οπότε απλά οδηγήσαμε μέχρι την είσοδο του χώρου, για μην πω ότι δεν πήγα, αναστροφή και πίσω. Στις 2 το μεσημέρι λοιπόν φτάσαμε στα στενά του Ελλησπόντου. Πληρώσαμε 1,5 ευρώ για πάρκινγκ, και επειδή είχαμε χρόνο, περπατησαμε την πόλη.. Και δεν το μετανιώσαμε! Φθηνή αγορά, πολύς κόσμος, ζαχαροπλαστεία, καράβια να πηγαινοέρχονται... Αγοράσαμε μπλουζάκι με 1 ευρώ, φάγαμε μπακλαβά όπως επίσης και ένα είδος χαλβά που φτιάχνουν μόνο εκεί (ή από εκεί ξεκίνησε
) Τα ferries για Eceabat φεύγουν κάθε 20 λεπτά, και αριστερά στο λιμάνι είναι το πιο φθηνό, με 7 ευρώ το αυτοκίνητο (εμείς δωρεάν). Εδώ παραθέτω φώτος από το δίωρο που ξοδέψαμε εκεί... 
Η τελευταία φωτογραφία, από το ferry που μας πέρασε απέναντι. Τα στενά έχουν πολλή κυκλοφορία, όπως μπορείτε να φανταστείτε, από κάθε είδους πλεούμενο. Θα μπορούσαμε να τα περάσουμε και από πιο βορειοανατολικά, από το Lapseki για Gelibolu, όπως ποθεί ο καθένας. Μετά από δύο ώρες οδήγηση, αρχικά παράλληλα με τη θάλασσα, και μετά ανεβαίνοντας προς Kesan και Ipsala, νάτα τα Ελληνοτουρκικά σύνορα!!! Εδώ άποψη από το καράβι και το φρούριο του Eceabat..Στο σημείο που περάσαμε τον Ελλήσποντο εμείς, είναι πράγματι αρκετά κοντά οι δύο ακτές.. 
Ελληνοτουρκικά σύνορα λοιπόν..Πλήρως "φακελωμένοι", όταν φτάσαμε στο πρώτο check point, κι ενώ ήμουν με τα διαβατήρια και τα χαρτιά του αυτοκινήτου στο χέρι για να τα δώσω, ο χαμογελαστός υπάλληλος ανοίγει το παράθυρο, μου κάνει νόημα ότι δεν τα χρειάζεται και λέει "Konstantinos Papanikolaou, right? Efharisto, antio!".. Πιο κάτω βέβαια απλά σφραγίσανε τα διαβατήρια, αλλά η κάμερα στην αρχή είχε ήδη κάνει το check... Δεν έλεγξε κανένας τα πράγματά μας, ούτε οι Έλληνες φυσικά, περάσαμε το ποτάμι του Έβρου με τις χαρακτηριστικές σκοπιές Τούρκων - Ελλήνων σε απόσταση λίγων μέτρων και μπήκαμε στην Εγνατία για Ξάνθη.
Ήταν αργά το απόγευμα όταν πλησιάσαμε την Ξάνθη, ο καιρός είπε να μας τη σπάσει και ξεκίνησε πάλι μια συμπαθητική καταιγίδα.... Είχαμε στο νου να περπατήσουμε την πόλη, μιας και δεν την έχουμε επισκεφτεί, αλλά αυτός ο καιρός μας την έφερε.. Κι έτσι όπως οδηγούσα, κοιταζόμαστε με την Αλυόνα και λέμε "δε σταματάμε πουθενά, πάμε κατευθείαν Λάρισα, να κάνουμε βραδινή έκπληξη στους γονείς".. Να ο λόγος που δε διανυκτερεύσαμε Ξάνθη.. Αυτό βασικά ήταν η προειδοποίηση..
Ακόμη λίγες ωρίτσες οδήγηση είχαν μείνει, έκανε τις απαραίτητες για μένα παρακάμψεις στα διόδια, και λίγο πριν τα μεσάνυχτα, χτυπάει η σύζυγος το κουδούνι του πατρικού μου στον Αμπελώνα.. Και ανοίγει η πόρτα.. Και η μάνα μου στέκεται, κοιτάει, κοιτάει και για πέντε δευτερόλεπτα είναι σαν να είδε εξωγήινο, δε βγάζει άχνα..
Λίγες φορές έχω γελάσει τόσο)) Μετά την πήραν τα δάκρυα βέβαια, μας περίμενε την επόμενη μέρα και είχε τρελαθεί.. Κάπου εκεί και ο πατέρας, τάχα κρατιόταν...Όμορφο τέλος μιας όμορφης μέρας, μιας πολύ γεμάτης ταξιδιωτικής εμπειρίας... Είχαν περάσει 14 μέρες από τότε που φύγαμε από τη Ρόδο, και μας περίμενε η Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα στων γονιών μου (ξέρετε τι σημαίνει αυτό, κάποια κιλά μωρέ, τίποτα σπουδαίο... ).... Περιμένω σχόλια, απορίες, και οτιδήποτε μπορεί να με κάνει να θυμηθώ κι άλλες λεπτομέρειες αυτού του ταξιδιού.. Καλή εβδομάδα σε όλο το forum!!!!
Απόγευμα της 10ης Απριλίου λοιπόν, ξανά στο ferry από Χίο για Cesme αυτή τη φορά.. Με κάποια μικρή καθυστέρηση περάσαμε απέναντι, ο έλεγχος αυτή τη φορά σαν το Μαρμαρίς, δηλαδή σχεδόν μηδαμινός. Ούτε μηχανήματα, ούτε τίποτα. Ίσως όταν με ελέγξανε στην προηγούμενη διαδρομή, να ήθελαν να τσεκάρουν για ναρκωτικά, όπλα, ποιος ξέρει.. Μη χαλάσω την πιάτσα
Να πώς φαίνεται το Τσεσμέ από τη θάλασσα...Το αρχικό σχέδιο έλεγε διαμονή στο Αϊβαλί για δύο νύχτες.. Ήταν απόγευμα όμως, και χρειαζόμουν τουλάχιστον 4 ώρες οδήγηση σε δρόμο που δεν ήξερα. Από την άλλη, δε θέλαμε να μείνουμε άλλη νύχτα στο Cesme, δεν είχε να μας προσφέρει κάτι.. Οπότε ανοίξαμε το χάρτη, και βρήκαμε τη μικρή κωμόπολη Candarli. Είναι περίπου μία ώρα από Αϊβαλί, το ξενοδοχειάκι φαινόταν καλό και ήταν φθηνό, είδαμε ότι έχει κι ένα όμορφο κάστρο, οπότε, γιατί όχι;;;
Ξεκίνησε η οδήγηση προς Σμύρνη, την περάσαμε μέσω του τεράστιου περιφερειακού της δρόμου και όλα καλά... Όλα καλά είπα;; Ο καιρός αποφάσισε να μας δοκιμάσει, καθώς ξεκίνησε καταιγίδα διαρκείας... Καταιγίδα που είχα χρόνια να δω..Καθώς είχε νυχτώσει κιόλας, η καλύτερη επιλογή που είχα ήταν να ακολουθήσω ένα φορτηγάκι που φαινόταν πως ήξερε τα κατατόπια, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να κινούμαι με 40 χμ/ώρα. Κουραστική οδήγηση, με όλη την προσοχή στο δρόμο. Το καλό ήταν ότι λόγω των συνθηκών, μόνο λίγοι "ήρωες" κυκλοφορούσαν. Με τη βοήθεια του "co pilot", όπως λέω την Αλυόνα, δε χάσαμε τη στροφή για Candarli. Βρήκαμε εύκολα το "Candarli Iseo Hotel", το προσωπικό δεν ήξερε ούτε λέξη στα Αγγλικά, αλλά ταχύτατα μου δώσανε τον κωδικό για το ίντερνετ.. Είχε ματς βλέπετε, Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός μπάσκετ Ευρωλίγκα.. Ανοίγω το laptop στο lobby για να διαπιστώσω ότι ΚΑΝΕΝΑ live streaming κανάλι δε λειτουργούσε στη χώρα αυτή. Δεν ξέρω αν άλλαξε κάτι τώρα, ήταν η εποχή που ούτε youtube, facebook λειτουργούσε, τίποτε που να μπορώ να βρω το ματς online. Διαπιστώνω επίσης ότι το wifi δεν έπιανε στο δωμάτιο, οπότε ούτε live radio μπορούσα να ακούσω...Γκρρ... "Θα δω λίγο τηλεόραση να με πάρει ο ύπνος", σκέφτηκα, ενώ η σύζυγος είχε ήδη παραδόσει τα όπλα...Και, ναι!!! Το αθλητικό τουρκικό κανάλι έδειχνε το ματς των ελληνικών ομάδων, παρόλο που έπαιζαν και δύο τουρκικές εκείνο το βράδυ!!! Καλό, ε;;; Με τούρκικη περιγραφή λοιπόν είδα τον αγώνα και κοιμήθηκα χαρούμενος.... Την επόμενη μέρα είχαμε ήδη αποφασίσει να δούμε εν συντομία το Candarli και μετά να μπούμε Ελλάδα.
Για όσους απορούν "μα καλά, δεν πήγατε στο Αϊβαλί;".. Χμμμ.. Ας πούμε ότι μετά από 13 μέρες σε όλους αυτούς τους διαφορετικούς προορισμούς, οδηγώντας και αλλάζοντας τρία καράβια ήδη, θέλαμε να φτάσουμε σπιτάκι.. Έπαιξε κάποιο ρόλο και το οικονομικό, σκεφτήκαμε και ότι το Αϊβαλί είναι απέναντι από τη Λέσβο (οπότε μπορούμε να το δούμε όταν πάμε και σε εκείνο το νησί), τελοσπάντων έτσι μας ήρθε και είπαμε να διανυκτερύσουμε Ξάνθη, αφού θα οδηγούσα 500 περίπου χιλιόμετρα..
Ξυπνήσαμε πρωί πρωί, φάγαμε το (αξιοπρεπές για 20 ευρώ τη βραδιά) πρωινό, και πήγαμε βολτίτσα στο κέντρο ας πούμε της πόλης.. Οι γηραιότεροι πίνανε τσάι και καφέ και έπαιζαν τάβλι, πριν ανοίξει καν η αγορά, κάποιοι ψαράδες επισκευάζανε τις βάρκες τους, εμείς κατευθυνθήκαμε προς το κάστρο. Ήταν κλειστό εκείνη την ώρα, οπότε περιοριστήκαμε σε φωτογραφίες εξωτερικά.Νάτο:
Είχα να κάνω περίπου 220 χιλιόμετρα μέχρι το Canakkale, να περάσουμε απέναντι με μικρό ferry στο Eceabat (ευρωπαϊκή πλευρά Τουρκίας) και από εκεί άλλα 300 χιλιόμετρα περίπου μέχρι την Ξάνθη. Οπότε, αφήσαμε πίσω το Candarli και ανηφορίσαμε. Ο δρόμος δεν ήταν και τόσο καλός, ειδικά μετά το ύψος του Ayvalik, αλλά μετά τις εμπειρίες μου σε δρόμους στη Ρωσική επαρχία, όλα τα υπόλοιπα μοιάζανε παιχνιδάκι.. Λίγο πριν το Canakkale, είδαμε πινακίδα για την Τροία, περίπου 10 χιλιόμετρα παράκαμψη. Είχα διαβάσει κάπου ότι αν δεν ξέρεις την τοπογραφία, ίσως να μην καταλάβεις τίποτα από τα μισοθαμμένα ερείπια που υπάρχουν εκεί, οπότε απλά οδηγήσαμε μέχρι την είσοδο του χώρου, για μην πω ότι δεν πήγα, αναστροφή και πίσω. Στις 2 το μεσημέρι λοιπόν φτάσαμε στα στενά του Ελλησπόντου. Πληρώσαμε 1,5 ευρώ για πάρκινγκ, και επειδή είχαμε χρόνο, περπατησαμε την πόλη.. Και δεν το μετανιώσαμε! Φθηνή αγορά, πολύς κόσμος, ζαχαροπλαστεία, καράβια να πηγαινοέρχονται... Αγοράσαμε μπλουζάκι με 1 ευρώ, φάγαμε μπακλαβά όπως επίσης και ένα είδος χαλβά που φτιάχνουν μόνο εκεί (ή από εκεί ξεκίνησε
) Τα ferries για Eceabat φεύγουν κάθε 20 λεπτά, και αριστερά στο λιμάνι είναι το πιο φθηνό, με 7 ευρώ το αυτοκίνητο (εμείς δωρεάν). Εδώ παραθέτω φώτος από το δίωρο που ξοδέψαμε εκεί... Η τελευταία φωτογραφία, από το ferry που μας πέρασε απέναντι. Τα στενά έχουν πολλή κυκλοφορία, όπως μπορείτε να φανταστείτε, από κάθε είδους πλεούμενο. Θα μπορούσαμε να τα περάσουμε και από πιο βορειοανατολικά, από το Lapseki για Gelibolu, όπως ποθεί ο καθένας. Μετά από δύο ώρες οδήγηση, αρχικά παράλληλα με τη θάλασσα, και μετά ανεβαίνοντας προς Kesan και Ipsala, νάτα τα Ελληνοτουρκικά σύνορα!!!
Εδώ άποψη από το καράβι και το φρούριο του Eceabat..Στο σημείο που περάσαμε τον Ελλήσποντο εμείς, είναι πράγματι αρκετά κοντά οι δύο ακτές.. Ελληνοτουρκικά σύνορα λοιπόν..Πλήρως "φακελωμένοι", όταν φτάσαμε στο πρώτο check point, κι ενώ ήμουν με τα διαβατήρια και τα χαρτιά του αυτοκινήτου στο χέρι για να τα δώσω, ο χαμογελαστός υπάλληλος ανοίγει το παράθυρο, μου κάνει νόημα ότι δεν τα χρειάζεται και λέει "Konstantinos Papanikolaou, right? Efharisto, antio!".. Πιο κάτω βέβαια απλά σφραγίσανε τα διαβατήρια, αλλά η κάμερα στην αρχή είχε ήδη κάνει το check... Δεν έλεγξε κανένας τα πράγματά μας, ούτε οι Έλληνες φυσικά, περάσαμε το ποτάμι του Έβρου με τις χαρακτηριστικές σκοπιές Τούρκων - Ελλήνων σε απόσταση λίγων μέτρων και μπήκαμε στην Εγνατία για Ξάνθη.
Ήταν αργά το απόγευμα όταν πλησιάσαμε την Ξάνθη, ο καιρός είπε να μας τη σπάσει και ξεκίνησε πάλι μια συμπαθητική καταιγίδα....
Είχαμε στο νου να περπατήσουμε την πόλη, μιας και δεν την έχουμε επισκεφτεί, αλλά αυτός ο καιρός μας την έφερε.. Κι έτσι όπως οδηγούσα, κοιταζόμαστε με την Αλυόνα και λέμε "δε σταματάμε πουθενά, πάμε κατευθείαν Λάρισα, να κάνουμε βραδινή έκπληξη στους γονείς".. Να ο λόγος που δε διανυκτερεύσαμε Ξάνθη.. Αυτό βασικά ήταν η προειδοποίηση..Ακόμη λίγες ωρίτσες οδήγηση είχαν μείνει, έκανε τις απαραίτητες για μένα παρακάμψεις στα διόδια, και λίγο πριν τα μεσάνυχτα, χτυπάει η σύζυγος το κουδούνι του πατρικού μου στον Αμπελώνα.. Και ανοίγει η πόρτα.. Και η μάνα μου στέκεται, κοιτάει, κοιτάει και για πέντε δευτερόλεπτα είναι σαν να είδε εξωγήινο, δε βγάζει άχνα..
Λίγες φορές έχω γελάσει τόσο)) Μετά την πήραν τα δάκρυα βέβαια, μας περίμενε την επόμενη μέρα και είχε τρελαθεί.. Κάπου εκεί και ο πατέρας, τάχα κρατιόταν...Όμορφο τέλος μιας όμορφης μέρας, μιας πολύ γεμάτης ταξιδιωτικής εμπειρίας... Είχαν περάσει 14 μέρες από τότε που φύγαμε από τη Ρόδο, και μας περίμενε η Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα στων γονιών μου (ξέρετε τι σημαίνει αυτό, κάποια κιλά μωρέ, τίποτα σπουδαίο... ).... Περιμένω σχόλια, απορίες, και οτιδήποτε μπορεί να με κάνει να θυμηθώ κι άλλες λεπτομέρειες αυτού του ταξιδιού.. Καλή εβδομάδα σε όλο το forum!!!!
Last edited:
). Δύο ώρες μετά περίπου, φτάσαμε στο Μαρμαρίς. Ο ελάχιστος τυπικός έλεγχος από το τελωνείο, ευτυχώς, και είμασταν ελεύθεροι να αρχίσουμε την εξερεύνηση της Μικράς Ασίας!
.. Αν τον ρωτούσα "πόσο πουλάς τη μάνα σου", μπορεί και να το παζάρευε. Τελικά είναι στο αίμα τους, δεν το πίστευα ότι παζαρεύανε το καθετί
