Τουρκία Οδικώς Marmaris-Bodrum-Kusadasi-Pamukkale-Izmir-Cesme-Χίος (!)-Candarli-Canakkale-Ipsala-Λάρισα..

[KonstantinosAlyona]

Το πρωί της 5ης Απριλίου λοιπόν, μετά το πρωινό, και με ένα περίεργο αίσθημα που θα ξαναμπαίναμε Ελλάδα μετά από τόσο γεμάτες μέρες στην Τουρκία, πήραμε το αυτοκίνητο και πήγαμε νωρίς στο λιμάνι, για να είμαστε σίγουροι ότι δε θα υπάρχει πρόβλημα με χαρτιά, λιμεναρχείο κτλ. Η σύζυγος, κατόπιν σχετικών οδηγιών, πέρασε από έλεγχο και μετά πήγε στην αίθουσα αναμονής, ενώ εγώ θα έμπαινα από άλλη είσοδο, με το αυτοκίνητο. Να μη σας τα πολυλογώ, το καράβι το πρόλαβα κυριολεκτικά τελευταία στιγμή, λόγω των ελέγχων στα χαρτιά του αυτοκινήτου και σε όλο το αμάξι. Έβγαλα όλα τα πράγματα έξω, ακόμη και τη ρεζέρβα (την έχω στο πορτ μπαγκάζ λόγω της δεξαμενής αερίου) και μετά ένα τεράστιο μηχάνημα ακτίνων Χ τσέκαρε το αυτοκίνητο, όπως και κάποια φορτηγά. Το θέμα είναι ότι με αφήσανε τελευταίο, και καθυστερήσανε πολύ όλη τη διαδικασία, χωρίς να υπάρχουν πολλά οχήματα. Κακήν κακώς πέταξα όλα τα πράγματα παντού στο αυτοκίνητο, και μπήκα στο ferry που ήδη σφύριζε, ενώ το πολύ εξυπηρετικό παλικάρι της εταιρείας έτρεχε να μου σφραγίσει και να φέρει μέσα το διαβατήριο. Τελικά, ιδρωμένος και τσατισμένος, μπήκα...
Η διαδρομή είναι πολύ σύντομη, φαίνεται στο χάρτη άλλωστε, πέρασε με λίγο τάβλι στο κινητό της Αλυόνας, λίγη γκρίνια για το τάβλι haha, και λίγη ξάπλα... Να πώς φαίνεται η Χίος πλησιάζοντας.. Ο καιρός είχε αγριέψει λίγο..
Στην άφιξή μας, εκτός του ότι μείναμε τελευταίοι πίσω από μεγάλο γκρουπ Αμερικανών τουριστών νομίζω, με αποτέλεσμα να περάσουμε έλεγχο διαβατηρίων μετά από μισή ώρα, μου έκανε κακή εντύπωση η στενότητα της προβλήτας και η έλλειψη στοιχειώδους υποδομής για σωστή υποδοχή τουριστών. Ξέρω, δε σας φαίνεται περίεργο... Τελοσπάντων, οι αστυνομικοί εκεί πολύ φιλικοί, αν και ξαφνιάστηκαν όταν είδαν ότι εισήλθαμε στην Τουρκία από Μαρμαρίς, βγήκαμε από Τσεσμέ, και θα ξαναπηγαίναμε Τουρκία για να φτάσουμε τελικά Λάρισα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, απορώ πώς το πρωτοσκέφτηκα. Ο καλός αστυνομικός μας έδειξε το δρόμο για Βροντάδο, λίγο βόρεια της Χίου, όπου ήταν το ξενοδοχείο μας, μας πληροφόρησε ότι δεν υπάρχει πρατήριο αερίου στο νησί (έτσι κι αλλιώς ήδη ήμουν μόνο στη βενζίνη... ) , κι έτσι ξεκίνησε το πενθήμερό μας σ΄αυτό το ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ νησί του Αιγαίου. Θα σας περιγράψω τις διακοπές στη Χίο σε ένα post νομίζω, συγκεντρωτικά, και το επόμενο θα είναι οι μέρες της επιστροφής, καθότι μετά τη Χίο περάσαμε όλη κι όλη μια νύχτα σε τουρικό έδαφος και οδηγήσαμε αρκετά χιλόμετρα για να φτάσουμε σπίτι και να περάσουμε τις μέρες του Πάσχα.
Τη μέρα της άφιξης λοιπόν, βρήκαμε το ξενοδοχείο μας, απολαύσαμε για λίγο τη θέα στη θάλασσα από το μπαλκόνι, φάγαμε και αποφασίσαμε να οδηγήσουμε βόρεια προς Καρδάμυλα. Αρχές Απριλίου, οπότε η ησυχία ήταν τον πρώτο πράγμα που πρόσεχε κανείς, ειδικά μετα τη Σμύρνη.. Στα Καρδάμυλα καθίσαμε σε παραθαλάσσιο ψητοπωλείο, ελάχιστος κόσμος.. Και εκεί δίπλα, στο μπαλκόνι του λιμεναρχείου, καμιά εικοσαριά λαθρομετανάστες.. Τους πήρε λεωφορείο της αστυνομίας μετά από λίγο, να ακολουθήσουν τη γνωστή διαδικασία. Τελοσπάντων, σε άλλο θέμα μπορούμε να συζητήσουμε γι΄ αυτό, αν κάποιος επιθυμεί.. Περνώντας από τα χωριά Μάρμαρο, Λαγκαδά, Παντουκιός, είδαμε την άλλη όψη των νησιών μας, σε πλήρη αντίθεση με ό,τι βλέπει κανείς στη Ρόδο ας πούμε.. Πολλά εγκαταλελειμμένα σπίτια, γενικά σε όλο το νησί, ελάχιστη τουριστική ανάπτυξη, αλλά μια ομορφιά αληθινής Ελλάδας! Αυτό που θέλαμε να κάνουμε, και τελικά κάναμε στη Χίο, ήταν να το γυρίσουμε κυριολεκτικά απ' άκρη σ' άκρη, να νιώσουμε τη διαφορετικότητά του και να "γαληνέψουμε".. Αυτό το τελευταίο είχαμε ανάγκη..
Οδηγήσαμε λοιπόν προς τα Μαστιχοχώρια, περπατήσαμε μέσα στον παντελώς εγκαταλελειμμένο μεσαιωνικό οικισμό του Ανάβατου, στα γειτονικά Αυγώνυμα, θαυμάσαμε την αρχιτεκτονική των σπιτιών στο Πυργί, κάναμε την off road διαδρομή σε απίστευτα κακοτράχαλα δρομάκια στα βορειοδυτικά του νησιού, είδαμε την γνωστή παραλία "Μαύρα βόλια" νότια του Εμπορειού, κολυμπήσαμε στη ΜΑΓΕΥΤΙΚΗ παραλία "Βρουλίδια" (λίγο δυτικά από τα Μαύρα βόλια), μπήκαμε σε μαστιχοχώραφα, γνωρίσαμε τη νυχτερινή ζωή του νησιού, δοκιμάσαμε εδέσματα και καφέ μαστίχας, περιπλανηθήκαμε σε παλιά αρχοντικά εφοπλιστών λίγο έξω από την πόλη, στην Καλλιμασιά νομίζω... Περάσαμε πέντε πολύ όμορφες μέρες, κάποιες από αυτές με βροχούλα και συννεφιά, κάποιες με πολλή ζέστη που μας "έσπρωξε" στη θάλασσα.. Κάποιες φωτογραφίες παρακάτω, και συνεχίζω...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 10

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[vasiliss]

View attachment 62566 View attachment 62566 Καλησπέρα σε όλα τα μέλη!
Ως νέο "ψαράκι" εδώ στο forum, είπα να δημοσιεύσω κι εγώ την προ ολίγου καιρού οδική εμπειρία μας σε μια πολύ ενδιαφέρουσα περιοχή.
Αποφασίσαμε λοιπόν με τη σύζυγο να ανέβουμε Λάρισα (στο δοξασμένο Αμπελώνα..) για Πάσχα με τους γονείς μας, από τη Ρόδο όπου μένουμε εδώ κι ένα χρόνο. Τι πιο φυσιολογικό λοιπόν, από το να πάρουμε το αυτοκίνητο, να το βάλουμε στο καράβι για....Τουρκία (Μαρμαρίς) και από εκεί, μετά από δύο εβδομάδες road trip, άλλες τρεις διαδρομές με ferry, 3000 χιλιόμετρα, και άλλες τόσες φωτογραφίες, να φτάσουμε για ξεκούραση στον προορισμό μας...
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, και να δω πώς θα τη φτιάξω την ιστορία.
Αφού καταφέραμε να βγάλουμε άκρη σχετικά με τα χαρτιά του αυτοκινήτου (χρειαζόμουν εξουσιοδότηση από τον πατέρα μου, μιας και το Polo φαίνεται σ΄αυτόν), και χάσαμε λίγο χρόνο στα τηλέφωνα με το τελωνείο στο Μαρμαρίς, το τουρκικό προξενείο εδώ στη Ρόδο, και το δικηγόρο που θα τα μετέφραζε στη Λάρισα (στη Ρόδο no Turkish translations), και αφού διπλοτσέκαρα ότι ΔΕ χρειάζεται διεθνές δίπλωμα στην Τουρκία, κάναμε το γενικό πλάνο, με ξενοδοχεία, προορισμούς, ferries για Χίο και μετά Cannakale και είμασταν πανέτοιμοι για αναχώρηση το μεσημέρι της 28ης Μαρτίου.
Αμ δε... 7 μποφόρ στη θάλασσα, και το μικρό ferry που θα ερχόταν από Μαρμαρίς για να μας πάρει, δεν ήρθε εκείνη τη μέρα. Τι να κάνεις, αράξαμε για καφέ και τα σχετικά, και μετά ύπνο στο σπίτι, το οποίο δεν είχε ούτε ψυγείο στην πρίζα, μιας και θα λείπαμε σχεδόν μήνα.
Την επόμενη μέρα λοιπόν, νωρίτερα από το προγραμματισμένο, ήρθε το καραβάκι, βάλαμε το αμαξάκι μας (μόνο εμείς και ένα ζευγάρι Γάλλων με αυτοκίνητο), και καλό ταξίδι! Είχε μόνο 6 μποφόρ, το αυτοκίνητο στο πίσω ανοιχτό μέρος του ferry έτρωγε τα κύματα "στη μάπα", εμείς όμως δε νιώθαμε (ευτυχώς η Αλυόνα δε ζαλίζεται, καταλαβαίνετε τι θα επακολουθούσε... ). Δύο ώρες μετά περίπου, φτάσαμε στο Μαρμαρίς. Ο ελάχιστος τυπικός έλεγχος από το τελωνείο, ευτυχώς, και είμασταν ελεύθεροι να αρχίσουμε την εξερεύνηση της Μικράς Ασίας!
Επειδή χάσαμε τη μία μέρα λόγω αέρα, έπρεπε κάτι να αλλάξει. Οπότε αποφασίσαμε να μη μείνουμε στο Μαρμαρίς καθόλου, αλλά να οδηγήσουμε κατευθείαν στο Μπόντρουμ ( Αλικαρνασσός), όπου μας περίμενε πεντάστερο ξενοδοχείο all inclusive με 55 ευρώ τη βραδιά. Από το λίγο που είδαμε στο Μαρμαρίς, δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιαστήκαμε. Εντελώς καινούρια πόλη, αμφιβάλλω αν υπήρχε κάτι εκεί πριν 15 χρόνια, καθαρή τουλάχιστον στο κέντρο, τεράστια μαρίνα, ξενοδοχεία και... πρεοκλογικές συγκεντρώσεις...χεχεχε!!! Όλη η αστυνομία επικεντρωμένη εκεί, οπότε πάρκαρα όπου βρήκα, κάναμε τη βολτίτσα μας, ήπιαμε καπουτσίνο με 2 ευρώ, κλείσαμε το ξενοδοχείο για Μπόντρουμ μέσω ίντερνετ και μετά την κάναμε.
Είναι περίπου 170 χιλιόμετρα απόσταση από την εθνική οδό, χωρίς διόδια, καλός δρόμος στο μεγαλύτερο μέρος του, με πολλά βενζινάδικα. Χρειαστήκαμε 2+ ωρίτσες, το gps στο iphone της συζύγου (με 1 ευρώ κατεβάσαμε τους χάρτες) σχεδόν αχρείαστο αλλά ΑΛΑΝΘΑΣΤΟ όποτε χρειάστηκε και τελικά αργά το απόγευμα μπήκαμε στο ξενοδοχείο. Όπως καταλαβαίνετε, άρχισε να βγαίνει για τα καλά η κούραση, ειδικά δε μετά το βραδινό φαγητό που του δώσαμε και κατάλαβε, απλά ήπιαμε ένα "made in Turkey" cocktail και όνειρα γλυκά. Πάει η πρώτη μέρα.. Ελπίζω να μην ήμουν υπερ-κουραστικός...

Πόλυ καλη αρχή για ενα road trip που με ενδιαφέρει κι εμένα. Βάλε αν μπορείς και φωτογραφιες να γίνει πιο ενδιαφέρον.

 

[KonstantinosAlyona]

Βασίλη καλησπέρα,
Για να ανεβάσω photos, απλά επιλέγω "επεξεργασία" στο post μου; Ή κάπως αλλιώς; Και, το ίδιο πάλι για να συνεχίσω την ιστορία μου;

 

[Kanel28]

Μπορείς να ανεβάσεις σε ξεχωριστό ποστ τις φωτογραφίες σου ή μέσα στο πρώτο σου πόστ, εσύ ότι θέλεις.
Για να συνεχίσεις την ιστορία δεν χρειάζεται να πατήσεις ξανά επεξεργασία...μπορείς να την συνεχίσεις σε καινούριο μήνυμα. Θα τη φτιάξουμε εμείς σε κεφάλαια αφού την τελειώσεις. Μπορείς να δεις μερικές ολοκληρωμένες ιστορίες να πάρεις μια ιδέα

 

[KonstantinosAlyona]

Συνεχίζω με Bodrum..
Μετά από ένα φανταστικό πρωινό με θέα τον κόλπο του Gumbet, βγήκαμε για βολτίτσα στο παραλιακό αυτό θέρετρο. Όπως και το Marmaris, το Bodrum φτιάχτηκε κατεξοχήν για μαζικό τουρισμό, με όλα τα θετικά και αρνητικά που αυτό περιλαμβάνει. Όμορφη μαρίνα, αξιολογότατο κάστρο - φρούριο στην άκρη του λιμανιού, πεζοδρομημένα τμήματα, λουλούδια, καφέ και εστιατόρια, όπως και νυχτερινή ζωή, συνθέτουν ένα παζλ που έλκει χιλιάδες τουριστών. Προσωπικά, δύο μέρες ήταν αρκετές, μιας και προτιμούμε με τη γυναίκα μου να γνωρίζουμε πιο βαθιά την πραγματική ζωή του κάθε τόπου. Έτσι κι αλλιώς, τα καφέ και η σύγχρονη νύχτα δεν μπορείς να πεις ότι μας λείπουν εδώ στη Ρόδο.. Τελοσπάντων, η μέρα μας στο Bodrum περιελάμβανε ατελείωτες βόλτες σχεδόν σε όλη την πόλη με ηλιόλουστο καιρό, επίσκεψη στο φρούριο, στο αρχαίο θέατρο της Αλικαρνασσού, πάμφθηνα σουβενίρ από μικρά μαγαζάκια ΜΑΚΡΙΑ από το τουριστικό κέντρο, καθώς και επιστροφές στο ξενοδοχείο για να τιμήσουμε τα γεύματα.. Το φρούριο χτίστηκε από τους Ιππότες της Ρόδου, "συμπληρώθηκε" αργότερα από άλλους κατακτητές και στεγάζει επίσης αρχαιολογικό μουσείο. Ενδιαφέρουσα περιήγηση, αφού καταφέραμε να συννενοηθούμε με την υπάλληλο στα εισιτήρια σε μια παραλλαγή της αγγλικής γλώσσας. Να πω εδώ, ότι δε μας έκανε καθόλου καλή εντύπωση η έλλειψη καλής γνώσης Αγγλικών σε ένα τέτοιο μέρος, ακόμη και στο ξενοδοχείο μας. Δεν ξέρω αν έτυχε απλά ή είμαστε εμείς περίεργοι, αλλά γενικότερα έβλεπα μια τουριστική ανάπτυξη που δε συμβαδίζει με την αλλαγή νοοτροπίας και συμπεριφοράς των εκεί εμπλεκομένων.. Σε αντίθεση με την ειλικρίνεια και απλή συμπεριφορά ανθρώπων σε μικρά χωριά και πιο μέσα στην ηπειρωτική Τουρκία, όπως θα σας περιγράψω αργότερα. Δε βγήκαμε νύχτα σ΄αυτή την πόλη, προτιμήσαμε να κοιμηθούμε λιγάκι, να οδηγήσουμε την επόμενη μέρα περιμετρικά της χερσονήσου αυτής, κατευθυνόμενοι προς Kusadasi. Συμπερασματικά, δύο νύχτες και μιάμιση μέρα μας φάνηκαν αρκετά για να περπατήσουμε το Bodrum, να βγάλουμε τις φωτογραφίες μας, να απολαύσουμε για πρώτη φορά ανέσεις πεντάστερου ξενοδοχείου με σπα, τζακούζι, χαμάμ, γυμναστήριο και ατελείωτο φαγητό...That was enough, όλο το υπόλοιπο ταξίδι δεν περιελάμβανε τόση "ξεκούραση".. Παρεπιμπτόντως, να πω ότι το ξενοδοχείο μας ήταν το Royal Arena Resort and Spa, και είναι στον κόλπο του Gumbet όπως είπα, τέσσερα χιλιόμετρα από Bodrum. Εφόσον επρόκειτο για road trip, δεν ήταν πρόβλημα, έτσι κι αλλιώς όλα αυτά τα μέρη είναι γεμάτα ξενοδοχεία και ανάπτυξη, δεν είσαι κάπου απόμερα. Παραθέτω φωτογραφίες από αυτές τις πρώτες μέρες, στο επόμενο post θα ξαναθυμηθώ τη διαδρομή προς Kusadasi, μέσω Turgutreis, Didima, μικρών χωριών, ακόμα και χωματόδρομων ( , παντού μπαίνει το Polάκι). Καλό βράδυ σε όλους εύχομαι!

 

[KIKI]

συνεχισε την ωραια ιστορια σου , δεν εισαι καθολου κουραστικος , αντιθετως ....
Οι Τουρκοι εχουν θέμα με τις ξενες γλωσσες ακομα και στα πολυ τουριστικά μέρη ....
Τουριστικες υπηρεσιες εχουν υψηλου επιπεδου αλλά στις γλωσσες δεν το κατεχουν .....

 

[THROUBAS]

Περιμενουμε συνεχεια γιατι μεχρι τωρα ξεκουραση διαβαζω!!!! Πολυ ωραια......

 

[dimosf]

Οι Τουρκοι εχουν θέμα με τις ξενες γλωσσες ακομα και στα πολυ τουριστικά μέρη ....
Τουριστικες υπηρεσιες εχουν υψηλου επιπεδου αλλά στις γλωσσες δεν το κατεχουν .....

Και όχι μόνο οι Τούρκοι. Δύσκολα βρήσκαμε άνθρωπο να ξέρει αγγλικά στη Βαρκελώνη πρόσφατα και φυσικά στην Ιταλία σε αρκετά ταξίδια τα προηγούμενα χρόνια.

 

[KonstantinosAlyona]

Καλησπέρα και πάλι... Μεσημεράκι εδώ στη Ρόδο, τι άλλο να κάνω, ας συνεχίσω την ιστοριούλα..
Μετά τις δύο νύχτες στο Bodrum λοιπόν, το πρωί της 31ης Μαρτίου αφήσαμε τις ανέσεις του ξενοδοχείου, καθαρίσαμε τα τζάμια του αυτοκινήτου - ασφάλεια πάνω απ' όλα - και ξεκινήσαμε με τελικό προορισμό της μέρας το Kusadasi. Φυσικά, δε διαλέξαμε την εθνική οδό, από Bodrum προς Becin και μετά Kusadasi..Όπως μπορείτε ίσως να δείτε στο χάρτη που ανέβασα εδώ, πρώτα κινηθήκαμε δυτικά του Bodrum, περάσαμε από Turgutreis, Yalikavak, Torba, και στη συνέχεια απλά στρίψαμε σε ένα μικρό επαρχιακό δρόμο αρκετά πριν το Becin... Τώρα, γιατί το κάναμε αυτό; Πρώτα απ' όλα γιατί έχει πλάκα, γιατί σημασία μεγάλη έχει και το ταξίδι (όχι μόνο ο προορισμός), γιατί δε θέλουμε γενικά να πληρώνουμε διόδια rolleyes, γιατί σκεφτήκαμε ότι μέσα από επαρχιακούς δρόμους, μικρά χωριά κτλ θα μπορούσαμε να δούμε, να ακούσουμε, να μυρίσουμε την πραγματική ζωή του κάθε τόπου.
Πρώτα απ' όλα, η διαδρομή περιμετρικά της χερσονήσου που βρίσκεται το Bodrum κινείται σχεδόν εξ ολοκλήρου σε τουριστικό στυλ. Ξενοδοχεία μικρά, μεγάλα, συνήθως καινούρια, σε παραλίες, βουνά, χωράφια, οπουδήποτε. Μικρά χωριά με ενοικιαζόμενες κατοικίες, και κάπου εκεί και οι ντόπιοι κάτοικοι. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιαστήκαμε με την ποιότητα των παραλιών που βλέπαμε, αντίθετα μας άρεσε η μικρή βολτίτσα στο Turgutreis, με ενδιαφέρον τζαμί. Κατά τα λοιπά, εγώ οδηγούσα και η σύζυγος βοηθούσε όπου χρειαζόταν το gps (σαν χάρτης κυρίως, όχι για οδηγίες, εμείς φτιάχναμε τη διαδρομή).
Αφού αφήσαμε την εθνική οδό, βρεθήκαμε να ακολουθούμε ένα φορτηγάκι που πήγαινε να παραλάβει γάλα από κτηνοτρόφους στα μικρά χωριά της διαδρομής. Ομολογώ ότι εκνευρίστηκα, λόγω σκόνης και καυσαερίων, ευτυχώς σύντομα μας άφησε να περάσουμε, αν και μας κοιτούσαν σαν να είμασταν εξωγήινοι. Ίσως νομίζανε ότι είχαμε χαθεί, ποιος ξέρει. Τελοσπάντων, για περίπου μία ώρα περιπλανηθήκαμε σε εντελώς φτωχικούς οικισμούς, κάποιες φορές μέσω χωματόδρομου, χαζεύαμε τους χωρικούς που μας χαζεύανε κι αυτοί, σταματήσαμε για φωτογραφίες σε ένα χωράφι γεμάτο μαργαρίτες, και μετά ξαναβρήκαμε την εθνική σχεδόν στο ύψος μιας λίμνης που είναι στον περιοχή, ανατολικά της αρχαίας ελληνικής πόλης Δίδυμα, "τουρκιστί" Didim. Τα Δίδυμα λοιπόν, ανεπτυγμένα τουριστικά πλέον εννοείται, μου θύμισαν κάτι από Παραλία Κατερίνης, για όσους έχουν πάει. Τετραγωνισμένη ρυμοτομημένη περιοχή με ξενοδοχεία, γυράδικα ντόνερ, κάθε είδους μαγαζιά για ντόπιους και ξένους, ακόμη ένα εντυπωσιακό τζαμί και φυσικά με εκμετάλευση της αρχαίας ελληνικής πόλης. Μας φάνηκαν τσιμπημένες οι τιμές στο γυράδικο που καθίσαμε να φάμε, γενικά της συζύγου δεν της άρεσε η πόλη, εμένα πάλι μου άρεσε αρκετά μπορώ να πω. Ίσως έφταιγε και η ζέστη, μιας και φτάσαμε εκεί μεσημέρι κάνοντας και πάλι παράκαμψη από τον κυρίως δρόμο για Kusadasi. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, αγοράσαμε αρκετά σουβενίρ σε καλές τιμές (ή έτσι μας φάνηκε γιατί μας άρεσε το παζάρι για τα πάντα!) και μετά διαλέξαμε πάλι επαρχιακό δρόμο προς Soke και Kusadasi. Δεν το μετανιώσαμε, θα δείτε.. Εδώ παραθέτω φωτογραφίες από τη διαδρομή στην επαρχία, τα Δίδυμα και τη λίμνη Bafa που ανέφερα πριν, πλησίον της οποίας υπάρχουν εστιατόρια, κάποιες επιλογές για διαμονή νομίζω και μικρές βαρκούλες που σε πηγαίνουν "κρουαζιέρα" γύρω από ένα νησάκι της λίμνης. Χρόνο για όλα δεν είχαμε, αλλά τουλάχιστον τα βλέπαμε, τα φωτογραφίζαμε και κάναμε τις επιλογές μας..
Στη διαδρομή λοιπόν προς Kusadasi περάσαμε και επισκεφτήκαμε τις αρχαίες πόλεις της Μιλήτου (Milet) και Πρυήνης (Priene)... Γι' αυτό και δε μετανιώσαμε ούτε στιγμή που επιλέξαμε την εκτός εθνικής οδού διαδρομή. Και οι δύο αυτοί αρχαιολογικοί χώροι διατηρούνται σε πολύ καλή κατάσταση τηρουμένων των αναλογιών, καθώς οι γείτονες φροντίζουν να αποκομίζουν οφέλη από οτιδήποτε βρίσκεται στην επικράτειά τους. Καθώς η ώρα είχε περάσει, δεν μπήκαμε στο θέατρο της Μιλήτου, παρά μόνο τραβήξαμε αναμνηστικές φωτό και συνεχίσαμε... Στην Priene αντίθετα, κάτι μας τράβηξε, ίσως το ότι δεν ξέραμε καν ότι υπήρχε κάτι εκεί και ξαφνικά είδαμε από την αριστερή πλευρά του δρόμου τους κίονες, ψηλά σε ένα βράχο, κάτω από βουνό. Θέαμα αρκετό για να στρίψω απλά στην επόμενη διασταύρωση και να πάμε σφαίρα πάνω. Και στη Μίλητο και στην Πρυήνη υπάρχουν μαγαζάκια με αναμνηστικά, σνακ, και μικρό ξενοδοχείο νομίζω... Δεν υπήρχε χρόνος για τέτοια.. Η ώρα ήταν περασμένες έξι, και είχαμε καμιά ώρς οδήγηση ακόμη για Kusadasi τουλάχιστον. Παρακάτω οι φωτογραφίες από τα δύο αυτά μέρη, που αξίζουν επίσκεψης, κατά τη γνώμη μου. Στην τελευταία μπορείτε να δείτε τους κίονες αριστερά και κάτω από το μεγάλο βράχο, όπως τους είδαμε εμείς από το αυτοκίνητο.
Γύρω στις οχτώ το βράδυ λοιπόν, μετά από όλο αυτό το tour και την κουραστική όσο και γεμάτη μέρα μας, φτάσαμε στο Kusadasi. Βρήκαμε με αρκετή προσπάθεια και "ένστικτο" το ξενοδοχείο, καθώς κάποιοι δρόμοι ήταν κλειστοί λόγω έργων στην πόλη. To "Pak hotel" είναι πολύ κεντρικά στην πόλη, καθιστώντας κάθε μετακίνηση πανεύκολη με τα πόδια, ειδικά για "δρομείς" σαν και του λόγου μας. Προσφέρει απλά τα βασικά, είχαμε πάρκινγκ εκεί μπροστά, απόλυτα ασφαλής περιοχή, και φοβερός ιδιοκτήτης!!! Αλλά αυτά στο επόμενο post, μιας και εκείνο το βράδυ απλά κάναμε μια αναγνωριστική βολτίτσα, φάγαμε φθηνό εξαίρετο μπακλαβά και ντόνερ κεμπάπ και πήγαμε στο δωμάτιο να πάρουμε δυνάμεις... Η επόμενη μέρα περιελάμβανε Pammukale... Ακόμη και από τις φωτογραφίες δεν είχαμε ιδέα τι μας περίμενε... Συνεχίζω σύντομα )

 

[KonstantinosAlyona]

Το must, όπως αποδείχθηκε τελικά, των διακοπών ήταν η μέρα που επισκεφθήκαμε την περιοχή του Pamukkale, κοντά στην πόλη Denizli, 200 χιλιόμετρα περίπου προς την ενδοχώρα της Τουρκίας.
Μετά από έναν ανήσυχο ύπνο (μάλλον έφταιγαν τα πολλά γευστικότατα γλυκά που αποτέλεσαν το βραδινό μου....), ξυπνήσαμε νωρίς το πρωί και κατεβήκαμε για πρωινό στο ξενοδοχείο. Ο ιδιοκτήτης με το χαμόγελο και με λίγες ελληνικές λέξεις που ήξερε ("Κατέω ρωμέικα, όχι αγγλικά" έλεγε) μας καλημέρισε, μας έφτιαξε τσάι, καφέ και ξανά τσάι.. Όπως ίσως γνωρίζετε, πίνουν τσάι και τον παραδοσιακό "τούρκικο-ελληνικό" καφέ κάθε μέρα, σε κάθε ευκαιρία. Φοβερός άνθρωπος, όταν βγήκαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο και είδαμε τις ακαθαρσίες πουλιών σε όλο το παρμπρίζ, πήγε και έφερε κουβά, πετσέτες και καθαριστικά και επέμενε και το καθάρισε μόνος του, δεν το συζητούσε να το κάνω εγώ.. Μπορούσα να δω ότι το έκανε γιατί ήθελε, όχι για γλείψιμο ή οτιδήποτε άλλο, έτσι πιστεύω τουλάχιστον.
Αφού λοιπόν εφοδιαστήκαμε με λίγα φαγώσιμα για το δρόμο, άρχισε η οδήγηση προς ανατολάς. Παρά τις πληροφορίες που είχα για συχνή παρουσία τροχαίας στην Τουρκία, δεν μπορώ να πω ότι είδα και πολλούς τροχονόμους γενικά κατά τη διάρκεια των διακοπών μας, ούτε σταματήσαμε κάπου για έλεγχο. Τα πρώτα χιλιόμετρα έξω από το Kusadasi τα κάναμε από επαρχιακή οδό, συναντήσαμε την εθνική οδό προς Denizli μετά το Aydin. Περάσαμε έξω από την αρχαία Magnesia, σκεφτήκαμε να το αφήσουμε για την επιστροφή.. Επίσης σε ένα μικρό χωριό υπάρχει ανοιχτό μουσείο με παλιά τρένα, ενδιαφέρον μπορώ να πω, αλλά εμείς είχαμε στόχο το Pamukkale. Βγήκαμε εθνική, σταμάτησα για να βγάλω μετρητά σε τράπεζα στο Aydin και κατόπιν συνεχόμενη οδήγηση για τουλάχιστον δύο ώρες. Οι δρόμοι δεν είναι κακοί, αλλά είχε αρκετή κίνηση καθότι το Pamukkale είναι ίσως το πιο γνωστό τουριστικό αξιοθέατο της Τουρκίας. Η σήμανση όπως πρέπει, οπότε δε χάσαμε την έξοδο. Λίγο πριν τον προορισμό μας, είπα να ανεφοδιάσω το αυτοκίνητο με το αγαπημένο μου αέριο. Μεγάλη υπόθεση να γλιτώνεις τόσα χρήματα από το καύσιμο. Όλα ωραία και καλά, ύστερα από λίγα χιλιόμετρα ακούω το εκνευριστικό "μπιπ μπιπ"....Είχε καεί η βαλβίδα του αερίου (φυσικά έτυχε στις διακοπές, σε μέρος σαν την Τουρκία), και αναγκαστικά μου το γύριζε στη βενζίνη.. Εκατό ευρώ επιπλέον στον προϋπολογισμό για τα επόμενα περίπου δύο χιλιάδες χιλιόμετρα που τελικά κάναμε μέχρι τη Λάρισα. Τελοσπάντων, χαλάλι....
Χαλάλι γιατί επιτέλους είμασταν στο Pamukkale.. Το Pamukkale, που στα τούρκικα σημαίνει “κάστρο από βαμβάκι”, είναι ένα αξιοθέατο φυσικής και αρχαιολογικής σημασίας, που βρίσκεται στην περιοχή της Μικράς Ασίας, στη συμβολή των ποταμών Λύκου και Μαιάνδρου. Ιαματικό νερό με άλατα ασβεστίου κυλάει στην περιοχή, όπου λόγω της θερμότητας, εξαιτίας της ηφαιστειακής δραστηριότητας, τα άλατα διασπώνται, με αποτέλεσμα, διοξείδιο του άνθρακα να απελευθερώνεται στον αέρα και ασβέστιο να αποτίθεται στο έδαφος, δημιουργώντας ένα μαγευτικό τοπίο με σταλακτίτες και σταλαγμίτες, πισίνες για ιαματικά λουτρά που διαδέχονται η μια την άλλη δημιουργώντας σκαλοπάτια και καταρράκτες. Στο επάνω μέρος του λόφου,σε υψόμετρο 200 μέτρων, είναι χτισμένη και η αρχαία ελληνορωμαϊκή πόλη της Ιεράπολης.


Πηγή: taxidologio.gr

Δεν ξέρω πώς ακούγεται αυτή η περιγραφή, ή πώς φαίνεται σ' εσάς μέσω των φωτογραφιών, αλλά αυτό που είδαν τα μάτια μας σε εκείνο το μέρος, ήταν ειλικρινά μοναδικό.. Όλη η πλαγιά καλυμμένη με ασβέστιο, φυσικές μικρές πισίνες, αλλού κρύα και αλλού πολύ θερμά νερά, άλλες πισίνες άδειες, και όλα αυτά με θέα τον κάμπο και στο βάθος ψηλά βουνά. Το χωριό -γιατί περί χωριού πρόκειται- ουσιαστικά προσπαθεί να ζήσει με κάθε τρόπο από αυτή τη φυσική ευλογία. Παρκάραμε κάπου μέσα στο χωριό (σιγά μην το άφηνα εκεί που λεγόταν πάρκινγκ και κάποιος απλά περίμενε να τα πάρει από τους τουρίστες) και περπατήσαμε λίγες δεκάδες μέτρα προς την είσοδο όλου του χώρου. Περπατώντας προς τα εκεί, πήρα μια καλή παραδοσιακή εικόνα, από αυτά που ήθελα να δω πηγαίνοντας στην Τουρκία. Μια γιαγιούλα να πλέκει έξω από το φτωχόσπιτό της..
Η φωτό τραβήχτηκε με άδειά της, με νοήματα και χαμόγελα...
Στην είσοδο του χώρου υποχρεωτικά βγάζεις τα παπούτσια σου, σου δίνουν πλαστική σακούλα να τα βάλεις μέσα. Είχαμε backpacks με φαγητό και νερό μέσα, οπότε τα βάλαμε εκεί. Και μετά άρχισε το περπάτημα σε όλο αυτό το θαύμα της φύσης, οι φωτογραφίες και ο θαυμασμός.
Κάποιοι είχαν και μαγιώ μαζί τους και βουτούσαν στις πισίνες, κάποιοι άλλοι με αερόστατο "τα βλέπανε αλλιώς", κι εμείς μετά από ώρα φτάσαμε στην κορυφή ας πούμε. Επειδή είμασταν ελλιπώς πληροφορημένοι, νομίζαμε ότι στο Pamukkale υπάρχει "μόνο" αυτό το βουνό που μόλις ανεβήκαμε.. Αμ δε... Εκεί βρίσκεται και η ιεράπολη της Φρυγίας, με αρχαίο θέατρο, ναό της Αθηνάς, αρχαιολογικό μουσείο, φυσική αρχαιότατη πισίνα με ιαματικά νερά και κίονες πραγματικούς (!!) στον πυθμένα από πολύ παλιά, όλα αυτά συνδεδεμένα με ωραία δρομάκια, πολλά παρτέρια με λουλούδια, μικρά λεωφορειάκια να σε πάνε όπου ήθελες, δηλαδή ολοκληρωμένη εξυπηρέτηση σε έναν τόπο φοβερής τουριστικής και πολιτιστικής αξίας! Και πάνω που νομίζαμε ότι θα έχουμε χρόνο να ξανακατεβούμε με την ησυχία μας στο χωριό, μείναμε με ανοιχτό το στόμα.. Να πω εδώ, ότι για όποιον θελήσει να επισκεφτεί το μέρος με άνεση χρόνου, καλό θα είναι να μείνει μία νύχτα εκεί. Ή να οδηγήσει όπως εμείς από τα παράλια πολύ νωρίς το πρωί και να ξοδέψει κυριολεκτικά όλη τη μέρα.
Δε χρησιμοποιήσαμε τα μικρά λεωφορεία, περπατήσαμε στο ναό της Αθηνάς, σε όλο αυτό τον αρχαιολογικό χώρο, κάναμε το διάλειμμά μας, θαυμάσαμε τα πεντακάθαρα νερά με τους σπασμένους κίονες στο βυθό (οι βουτιές απαγορεύονται για προφανείς λόγους...), και βγάλαμε ατελείωτες φωτογραφίες. Κάποιες βλέπετε εδώ, ευκαιρία και για μένα να τα ξαναθυμάμαι...
Αλλά όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, και έπρεπε να σταματήσουμε να φωτογραφίζουμε και να λέμε "ωωω!!" , να πάρουμε το δρόμο για Kusadasi ξανά. Αγοράσαμε τα μαγνητάκια για τα ψυγεία συγγενών και φίλων, αποφύγαμε ευγενικά κάποιον που ήθελε να μας πουλήσει χάρτη και βιβλίο για την περιοχή σε "super discount", φάγαμε ό,τι είχε μείνει, και ξανά στο δρόμο με το μυαλό ακόμα να έχει μείνει πίσω.... Όπως μπορείτε να δείτε και στο χάρτη, πάνω στην εθνική και πριν το Kuyucak, έστριψα αριστερά, προς Karacasu. Δίπλα σ΄αυτή τη μικρή κωμόπολη υπάρχει η αρχαία πόλη που λέγεται Afrodisia, αφιερωμένη στην θεά Αφροδίτη από τον 3ο αιώνα π.Χ. O πανέμορφος ναός της Αφροδίτης, ο οποίος ονομάστηκε "Τετράπυλον" υπολογίζεται ότι χτίστηκε τον 1ο αιώνα μ.Χ. ΜΗΝ πάτε εκεί μετά τις 5 το απόγευμα, είναι κλειστά! Με μεγάλη μας λύπη το καταλάβαμε στις 17:10 που φτάσαμε εκεί, και δε μπήκαμε ούτε με παρακάλια. Στο Karacasu όμως συναντήσαμε τον Zeki Tek, στο μικρό του μαγειρείο όπου φάγαμε το φαγητό μας, σαλάτα, όσο ψωμί μπορούσαμε να φάμε, το τσάι μας, και πληρώσαμε το ποσό των 18 τουρκικών λιρών (6 ευρώ με την ισοτιμία 1/3 τότε)... Καλό ε; Αυτός ήταν ο λόγος που αργήσαμε και δεν είδαμε τον αρχαιολογικό χώρο. Χαλαστήκαμε λίγο, γιατί η παράκαμψη από την εθνική ήταν 50 χιλιόμετρα περίπου σε μικρό επαρχιακό δρόμο, αλλά η γνωριμία μας με αυτό τον χαμογελαστό και ευγενικό άνθρωπο μας αποζημίωσε για όλα! Αν κάποιο μέλος του forum πάει προς τα εκεί, ας του δώσει τα χαιρετίσματά μου, θα του πω πώς να τον βρει. Ίσως γίνω κουραστικός, αλλά θέλω να το μοιραστώ κι αυτό μαζί σας, ήταν ένα δείγμα του πώς είναι οι λαοί μεταξύ τους, όταν δεν κατευθύνονται από τηλεοράσεις και πολιτικούς. Γυρίζοντας από Afrodisia, ξανασταματήσαμε στο μαγειρείο του Zeki για να πιούμε ένα καφέ και να φάμε μπακλαβά. Μας έφερε τον καφέ από το απέναντι καφενείο, και όταν ζήτησα δύο κομμάτια μπακλαβά, έφυγε από το μαγαζί, έβαλε μπρος τρέχοντας στην ανηφόρα το μοτοποδήλατο Peugeot που είχε, και πήγε στο ζαχαροπλαστείο του χωριού και έφερε ένα ολόκληρο κουτί...Νάτος ο ΚΥΡΙΟΣ
Ήταν αργά το απόγευμα όταν οδηγούσαμε ξανά προς το Kusadasi, συζητώντας όλα όσα είδαμε τη μέρα εκείνη. Φυσικά δεν προλάβαμε ούτε την Magnesia ανοιχτά, να το έχετε κατά νου αν θέλετε να πάτε παντού.. Κάναμε τη βόλτα μας στην αγορά της πόλης, και κάπως έτσι τελείωσε και αυτή η μέρα, με "κουβέντα" στο ξενοδοχείο με τον ιδιοκτήτη και το γιο του, που ήξερε Αγγλικά τουλάχιστον. Το πρόγραμμα της επόμενης είχε λίγο Kusadasi, Έφεσο και Σμύρνη... Δεν υπήρχε "ξεκούραση" πλέον, κύριε @THROUBAS

 

[THROUBAS]

Τώρα σας βγάζω το καπέλο!!!!!φανταστικό το ταξίδι σας και τρομερές φωτογραφίες!!!!Κάτι αντίστοιχο ετοιμάζω κι εγώ αλλά με μηχανή γι αυτό και ρουφάω πληροφορίες!!!!

 

[KonstantinosAlyona]

Περπάτημα στο Kusadasi λοιπόν, το πρωινό της 2ας Απριλίου.. Φαντάζομαι ότι τα κρουαζιερόπλοια πιάνουν εκεί λόφω της Εφέσου, μιας και δεν εντυπωσιαστήκαμε κιόλας εκεί. Το φρούριο στο λιμάνι ήταν κλειστό, αν και με τουρκικά που μας μιλούσε κάποιος εργάτης εκεί δεν καταλάβαμε το λόγο, οι επαγγελματίες της περιοχής έτοιμοι να σου πουλήσουν ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ και γενικά η πόλη στο λιμάνι προσανατολισμένη για τουρίστες.. Τελοσπάντων. Μας προτείνανε να μας πάνε με ταξί στην Έφεσο για 40 ευρώ. Όταν του είπα "έχω αμάξι, ευχαριστώ", η απάντηση ήτανε "μπορώ να έρθω για οδηγός".. Αν τον ρωτούσα "πόσο πουλάς τη μάνα σου", μπορεί και να το παζάρευε. Τελικά είναι στο αίμα τους, δεν το πίστευα ότι παζαρεύανε το καθετί Ξέχασα να πω, ότι περπατήσαμε πιο μέσα στην πόλη, εκεί που όλα απευθύνονται σε ντόπιους κυρίως, και αγοράσαμε πολλά φθηνά χρήσιμα πράγματα για το σπίτι.. Ευτυχώς το budget είχε όρια, γιατί η αγαπημένη μου σύζυγος τρελάθηκε με αυτά που έβλεπε..Γενικά, αξίζει γι' αυτούς που μένουν κοντά στην Τουρκία να προμηθεύονται είδη για το σπίτι, παιδικά παιχνίδια και είδη καθημερινής χρήσης από εκεί, οι γείτονες φτιάχνουν τα πάντα και εφόσον δεν έχουν ευρώ, είναι σούπερ ανταγωνιστικοί...
Μετά τη σύντομη περιήγηση, πήγαμε ξενοδοχείο, χαιρετήσαμε τους φιλόξενους ιδιοκτήτες και οδηγήσαμε προς την αρχαία Έφεσο, δίπλα στη σημερινή πόλη Selcuk. Φαντάζομαι δε χρειάζεστε επεξηγήσεις για την αρχαία αυτή ελληνική πόλη, με το καταπληκτικό θέατρο, την αγορά, τους ναούς και όλα αυτά που οι Τούρκοι διατηρούν, συντηρούν, και προμοτάρουν με κάθε τρόπο...(και καλά κάνουν). Περιηγηθήκαμε χωρίς ξεναγό εννοείται στο μέρος για περίπου δύο ώρες, κατόπιν πήγαμε στο Selcuk,, φάγαμε, κάναμε κι εκεί τη βόλτα μας στην αγορά- παζάρι, στο κάστρο, αγοράσαμε αναμνηστικά και ξανά στο αυτοκίνητο για Σμύρνη, όπου θα μέναμε δύο μέρες. Παρακάτω οι φώτος από Έφεσο και Selcuk, με χιλιάδες τουρίστες καθημερινά, προφανώς..
Νωρίς το απόγευμα, με τις φωτογραφικές μηχανές να αναστενάζουν, αφήσαμε πίσω μας την Έφεσο, με προορισμό τη Σμύρνη. Το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει εκεί, το Olimpiyat hotel Izmir, είναι κεντρικά στη μεγαλούπολη της Σμύρνης, πολύ κοντά στην Αγορά και το παζάρι, γενικά μπορέσαμε και περπατήσαμε πολύ επί δύο μέρες, μας άρεσε η τοποθεσία του γι' αυτά που θέλαμε να κάνουμε. Βέβαια, ακριβώς επειδή είναι εκεί που είναι, το να στρίψω με τις οδηγίες του gps από την κεντρική μεγάλη λεωφόρο που είμασταν και να μπω "επόμενο στενό δεξιά" ήταν κυριολεκτικά ένα πολιτισμικό σοκ, μια επαναφορά στο μυαλό μου εικόνων από ντοκιμαντέρ και ταινίες για τέτοιες χώρες. Όλη η περιοχή ένα μεγάλο παζάρι, πλανόδιοι με οτιδήποτε, τάβλι, καφές, τσάι, πωλητές με ζωσμένα καρότσια πίσω τους, ηλεκτρικά μηχανάκια να περνάνε κορνάροντας, εγώ να κινούμαι με την ελάχιστη ταχύτητα που επιτέπει το συμπλεκτάρισμα της πρώτης στο σασμάν, και κεφάλια να γυρίζουν να μας κοιτάνε. Σκεφτόμουν "τώρα θα σηκώσουν το αμάξι στον αέρα και θα γίνουμε Ιράκ" ...Και πάνω που πίστεψα ότι αυτό ήταν όλο, το gps "είπε" "στο επόμενο αριστερά"...Ακόμη πιο στενό από το στενό, μόνο εγώ χωρούσα, οι πεζοί μπαίνανε στις πυλωτές για να περάσω. Ε λοιπόν, στη γωνία ήταν το ξενοδοχείο, και έιχε και θέση πάρκινγκ δική του-δική μου!!! Με κάμερες ασφαλείας παρακαλώ, άφησα το αυτοκίνητο εκατοστά από τον τοίχο και όλα εντάξει...Εδώ η θέα από το παράθυρο του δωματίου μας, στο "μεγάλο στενό"...
Εκείνο το απόγευμα λοιπόν και την επόμενη μέρα, περπατήσαμε σ' αυτή τη χαώδη πόλη, με τις αντιθέσεις της, που σε τίποτα φυσικά δε θυμίζει την εικόνα που εμείς οι Έλληνες μάλλον έχουμε στο μυαλό μας από τα γεγονότα πριν σχεδόν 100 χρόνια.. Σύγχρονα κτίρια, καφέ και εστιατόρια στο λιμάνι με φαρδείς πεζόδρομους συνδυάζονται με τα μεγάλο παζάρι, τα στενά δρομάκια, την αγορά, τις μυρωδιές των μπαχαρικών, τον καφέ και το ρολόι σήμα κατατεθέν της πόλης. Ξέρω, δύο μέρες δε φτάνουν με τίποτα για τέτοια πόλη, αλλά ειλικρινά δε θέλαμε με δούμε κάτι άλλο. Όλες οι βόλτες στα στενά, το πάμφθηνο φαγητό σε χαμηλοτάβανα μαγειρεία, ο καφές σε φανταστικά μινιόν κεφενεδάκια, οι φωτογραφίες ντόπιων στην καθημερινή τους ζωή, το ατελείωτο παζάρι για τα πάντα, ακόμη και γι' αυτά που μας φαινόταν φθηνά, όλα αυτά μας δώσανε την ευχαρίστηση και τη γεύση Τουρκίας που θέλαμε, μετά τους αρχαιολογικούς χώρους, τα φυσικά μνημεία και τα χωριά. Αργά τη νύχτα δε βγήκαμε, οπότε δεν ξέρω να σας πω για τη νυχτερινή ζωή της Σμύρνης.
Κάπως έτσι τη ζήσαμε αυτή την πόλη με την Αλυόνα μου, συνεχίζοντας το ταξίδι μας που είχε αρχίσει έξι μέρες πριν. Ευχαριστιόμασταν κάθε στιγμή... Η συνέχεια είχε Cesme, πέρασμα απέναντι στη Χίο για 5 μέρες απ΄άκρη σ' άκρη όλο το νησί (και μπάνιο στα παγωμένα Βρουλίδια, αρχές Απριλίου βλέπετε), επιστροφή ξανά Τουρκία και συνέχεια προς Cannakale... Αν φαίνομαι κουραστικός, μη με αφήνετε να γράφω τσάμπα, please