KonstantinosAlyona
Member
- Μηνύματα
- 2.010
- Likes
- 6.361
Περπάτημα στο Kusadasi λοιπόν, το πρωινό της 2ας Απριλίου.. Φαντάζομαι ότι τα κρουαζιερόπλοια πιάνουν εκεί λόφω της Εφέσου, μιας και δεν εντυπωσιαστήκαμε κιόλας εκεί. Το φρούριο στο λιμάνι ήταν κλειστό, αν και με τουρκικά που μας μιλούσε κάποιος εργάτης εκεί δεν καταλάβαμε το λόγο, οι επαγγελματίες της περιοχής έτοιμοι να σου πουλήσουν ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ και γενικά η πόλη στο λιμάνι προσανατολισμένη για τουρίστες.. Τελοσπάντων. Μας προτείνανε να μας πάνε με ταξί στην Έφεσο για 40 ευρώ. Όταν του είπα "έχω αμάξι, ευχαριστώ", η απάντηση ήτανε "μπορώ να έρθω για οδηγός"
.. Αν τον ρωτούσα "πόσο πουλάς τη μάνα σου", μπορεί και να το παζάρευε. Τελικά είναι στο αίμα τους, δεν το πίστευα ότι παζαρεύανε το καθετί Ξέχασα να πω, ότι περπατήσαμε πιο μέσα στην πόλη, εκεί που όλα απευθύνονται σε ντόπιους κυρίως, και αγοράσαμε πολλά φθηνά χρήσιμα πράγματα για το σπίτι.. Ευτυχώς το budget είχε όρια, γιατί η αγαπημένη μου σύζυγος τρελάθηκε με αυτά που έβλεπε..Γενικά, αξίζει γι' αυτούς που μένουν κοντά στην Τουρκία να προμηθεύονται είδη για το σπίτι, παιδικά παιχνίδια και είδη καθημερινής χρήσης από εκεί, οι γείτονες φτιάχνουν τα πάντα και εφόσον δεν έχουν ευρώ, είναι σούπερ ανταγωνιστικοί...
Μετά τη σύντομη περιήγηση, πήγαμε ξενοδοχείο, χαιρετήσαμε τους φιλόξενους ιδιοκτήτες και οδηγήσαμε προς την αρχαία Έφεσο, δίπλα στη σημερινή πόλη Selcuk. Φαντάζομαι δε χρειάζεστε επεξηγήσεις για την αρχαία αυτή ελληνική πόλη, με το καταπληκτικό θέατρο, την αγορά, τους ναούς και όλα αυτά που οι Τούρκοι διατηρούν, συντηρούν, και προμοτάρουν με κάθε τρόπο...(και καλά κάνουν). Περιηγηθήκαμε χωρίς ξεναγό εννοείται στο μέρος για περίπου δύο ώρες, κατόπιν πήγαμε στο Selcuk,, φάγαμε, κάναμε κι εκεί τη βόλτα μας στην αγορά- παζάρι, στο κάστρο, αγοράσαμε αναμνηστικά και ξανά στο αυτοκίνητο για Σμύρνη, όπου θα μέναμε δύο μέρες. Παρακάτω οι φώτος από Έφεσο και Selcuk, με χιλιάδες τουρίστες καθημερινά, προφανώς..
Νωρίς το απόγευμα, με τις φωτογραφικές μηχανές να αναστενάζουν, αφήσαμε πίσω μας την Έφεσο, με προορισμό τη Σμύρνη. Το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει εκεί, το Olimpiyat hotel Izmir, είναι κεντρικά στη μεγαλούπολη της Σμύρνης, πολύ κοντά στην Αγορά και το παζάρι, γενικά μπορέσαμε και περπατήσαμε πολύ επί δύο μέρες, μας άρεσε η τοποθεσία του γι' αυτά που θέλαμε να κάνουμε. Βέβαια, ακριβώς επειδή είναι εκεί που είναι, το να στρίψω με τις οδηγίες του gps από την κεντρική μεγάλη λεωφόρο που είμασταν και να μπω "επόμενο στενό δεξιά" ήταν κυριολεκτικά ένα πολιτισμικό σοκ, μια επαναφορά στο μυαλό μου εικόνων από ντοκιμαντέρ και ταινίες για τέτοιες χώρες. Όλη η περιοχή ένα μεγάλο παζάρι, πλανόδιοι με οτιδήποτε, τάβλι, καφές, τσάι, πωλητές με ζωσμένα καρότσια πίσω τους, ηλεκτρικά μηχανάκια να περνάνε κορνάροντας, εγώ να κινούμαι με την ελάχιστη ταχύτητα που επιτέπει το συμπλεκτάρισμα της πρώτης στο σασμάν, και κεφάλια να γυρίζουν να μας κοιτάνε. Σκεφτόμουν "τώρα θα σηκώσουν το αμάξι στον αέρα και θα γίνουμε Ιράκ" ...Και πάνω που πίστεψα ότι αυτό ήταν όλο, το gps "είπε" "στο επόμενο αριστερά"...Ακόμη πιο στενό από το στενό, μόνο εγώ χωρούσα, οι πεζοί μπαίνανε στις πυλωτές για να περάσω. Ε λοιπόν, στη γωνία ήταν το ξενοδοχείο, και έιχε και θέση πάρκινγκ δική του-δική μου!!! Με κάμερες ασφαλείας παρακαλώ, άφησα το αυτοκίνητο εκατοστά από τον τοίχο και όλα εντάξει...Εδώ η θέα από το παράθυρο του δωματίου μας, στο "μεγάλο στενό"...
Εκείνο το απόγευμα λοιπόν και την επόμενη μέρα, περπατήσαμε σ' αυτή τη χαώδη πόλη, με τις αντιθέσεις της, που σε τίποτα φυσικά δε θυμίζει την εικόνα που εμείς οι Έλληνες μάλλον έχουμε στο μυαλό μας από τα γεγονότα πριν σχεδόν 100 χρόνια.. Σύγχρονα κτίρια, καφέ και εστιατόρια στο λιμάνι με φαρδείς πεζόδρομους συνδυάζονται με τα μεγάλο παζάρι, τα στενά δρομάκια, την αγορά, τις μυρωδιές των μπαχαρικών, τον καφέ και το ρολόι σήμα κατατεθέν της πόλης. Ξέρω, δύο μέρες δε φτάνουν με τίποτα για τέτοια πόλη, αλλά ειλικρινά δε θέλαμε με δούμε κάτι άλλο. Όλες οι βόλτες στα στενά, το πάμφθηνο φαγητό σε χαμηλοτάβανα μαγειρεία, ο καφές σε φανταστικά μινιόν κεφενεδάκια, οι φωτογραφίες ντόπιων στην καθημερινή τους ζωή, το ατελείωτο παζάρι για τα πάντα, ακόμη και γι' αυτά που μας φαινόταν φθηνά, όλα αυτά μας δώσανε την ευχαρίστηση και τη γεύση Τουρκίας που θέλαμε, μετά τους αρχαιολογικούς χώρους, τα φυσικά μνημεία και τα χωριά. Αργά τη νύχτα δε βγήκαμε, οπότε δεν ξέρω να σας πω για τη νυχτερινή ζωή της Σμύρνης.
Κάπως έτσι τη ζήσαμε αυτή την πόλη με την Αλυόνα μου, συνεχίζοντας το ταξίδι μας που είχε αρχίσει έξι μέρες πριν. Ευχαριστιόμασταν κάθε στιγμή... Η συνέχεια είχε Cesme, πέρασμα απέναντι στη Χίο για 5 μέρες απ΄άκρη σ' άκρη όλο το νησί (και μπάνιο στα παγωμένα Βρουλίδια, αρχές Απριλίου βλέπετε), επιστροφή ξανά Τουρκία και συνέχεια προς Cannakale... Αν φαίνομαι κουραστικός, μη με αφήνετε να γράφω τσάμπα, please
.. Αν τον ρωτούσα "πόσο πουλάς τη μάνα σου", μπορεί και να το παζάρευε. Τελικά είναι στο αίμα τους, δεν το πίστευα ότι παζαρεύανε το καθετί Ξέχασα να πω, ότι περπατήσαμε πιο μέσα στην πόλη, εκεί που όλα απευθύνονται σε ντόπιους κυρίως, και αγοράσαμε πολλά φθηνά χρήσιμα πράγματα για το σπίτι.. Ευτυχώς το budget είχε όρια, γιατί η αγαπημένη μου σύζυγος τρελάθηκε με αυτά που έβλεπε..Γενικά, αξίζει γι' αυτούς που μένουν κοντά στην Τουρκία να προμηθεύονται είδη για το σπίτι, παιδικά παιχνίδια και είδη καθημερινής χρήσης από εκεί, οι γείτονες φτιάχνουν τα πάντα και εφόσον δεν έχουν ευρώ, είναι σούπερ ανταγωνιστικοί...Μετά τη σύντομη περιήγηση, πήγαμε ξενοδοχείο, χαιρετήσαμε τους φιλόξενους ιδιοκτήτες και οδηγήσαμε προς την αρχαία Έφεσο, δίπλα στη σημερινή πόλη Selcuk. Φαντάζομαι δε χρειάζεστε επεξηγήσεις για την αρχαία αυτή ελληνική πόλη, με το καταπληκτικό θέατρο, την αγορά, τους ναούς και όλα αυτά που οι Τούρκοι διατηρούν, συντηρούν, και προμοτάρουν με κάθε τρόπο...(και καλά κάνουν). Περιηγηθήκαμε χωρίς ξεναγό εννοείται στο μέρος για περίπου δύο ώρες, κατόπιν πήγαμε στο Selcuk,, φάγαμε, κάναμε κι εκεί τη βόλτα μας στην αγορά- παζάρι, στο κάστρο, αγοράσαμε αναμνηστικά και ξανά στο αυτοκίνητο για Σμύρνη, όπου θα μέναμε δύο μέρες. Παρακάτω οι φώτος από Έφεσο και Selcuk, με χιλιάδες τουρίστες καθημερινά, προφανώς..
Νωρίς το απόγευμα, με τις φωτογραφικές μηχανές να αναστενάζουν, αφήσαμε πίσω μας την Έφεσο, με προορισμό τη Σμύρνη. Το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει εκεί, το Olimpiyat hotel Izmir, είναι κεντρικά στη μεγαλούπολη της Σμύρνης, πολύ κοντά στην Αγορά και το παζάρι, γενικά μπορέσαμε και περπατήσαμε πολύ επί δύο μέρες, μας άρεσε η τοποθεσία του γι' αυτά που θέλαμε να κάνουμε. Βέβαια, ακριβώς επειδή είναι εκεί που είναι, το να στρίψω με τις οδηγίες του gps από την κεντρική μεγάλη λεωφόρο που είμασταν και να μπω "επόμενο στενό δεξιά" ήταν κυριολεκτικά ένα πολιτισμικό σοκ, μια επαναφορά στο μυαλό μου εικόνων από ντοκιμαντέρ και ταινίες για τέτοιες χώρες. Όλη η περιοχή ένα μεγάλο παζάρι, πλανόδιοι με οτιδήποτε, τάβλι, καφές, τσάι, πωλητές με ζωσμένα καρότσια πίσω τους, ηλεκτρικά μηχανάκια να περνάνε κορνάροντας, εγώ να κινούμαι με την ελάχιστη ταχύτητα που επιτέπει το συμπλεκτάρισμα της πρώτης στο σασμάν, και κεφάλια να γυρίζουν να μας κοιτάνε. Σκεφτόμουν "τώρα θα σηκώσουν το αμάξι στον αέρα και θα γίνουμε Ιράκ" ...Και πάνω που πίστεψα ότι αυτό ήταν όλο, το gps "είπε" "στο επόμενο αριστερά"...Ακόμη πιο στενό από το στενό, μόνο εγώ χωρούσα, οι πεζοί μπαίνανε στις πυλωτές για να περάσω. Ε λοιπόν, στη γωνία ήταν το ξενοδοχείο, και έιχε και θέση πάρκινγκ δική του-δική μου!!! Με κάμερες ασφαλείας παρακαλώ, άφησα το αυτοκίνητο εκατοστά από τον τοίχο και όλα εντάξει...Εδώ η θέα από το παράθυρο του δωματίου μας, στο "μεγάλο στενό"...
Εκείνο το απόγευμα λοιπόν και την επόμενη μέρα, περπατήσαμε σ' αυτή τη χαώδη πόλη, με τις αντιθέσεις της, που σε τίποτα φυσικά δε θυμίζει την εικόνα που εμείς οι Έλληνες μάλλον έχουμε στο μυαλό μας από τα γεγονότα πριν σχεδόν 100 χρόνια.. Σύγχρονα κτίρια, καφέ και εστιατόρια στο λιμάνι με φαρδείς πεζόδρομους συνδυάζονται με τα μεγάλο παζάρι, τα στενά δρομάκια, την αγορά, τις μυρωδιές των μπαχαρικών, τον καφέ και το ρολόι σήμα κατατεθέν της πόλης. Ξέρω, δύο μέρες δε φτάνουν με τίποτα για τέτοια πόλη, αλλά ειλικρινά δε θέλαμε με δούμε κάτι άλλο. Όλες οι βόλτες στα στενά, το πάμφθηνο φαγητό σε χαμηλοτάβανα μαγειρεία, ο καφές σε φανταστικά μινιόν κεφενεδάκια, οι φωτογραφίες ντόπιων στην καθημερινή τους ζωή, το ατελείωτο παζάρι για τα πάντα, ακόμη και γι' αυτά που μας φαινόταν φθηνά, όλα αυτά μας δώσανε την ευχαρίστηση και τη γεύση Τουρκίας που θέλαμε, μετά τους αρχαιολογικούς χώρους, τα φυσικά μνημεία και τα χωριά. Αργά τη νύχτα δε βγήκαμε, οπότε δεν ξέρω να σας πω για τη νυχτερινή ζωή της Σμύρνης.
Κάπως έτσι τη ζήσαμε αυτή την πόλη με την Αλυόνα μου, συνεχίζοντας το ταξίδι μας που είχε αρχίσει έξι μέρες πριν. Ευχαριστιόμασταν κάθε στιγμή... Η συνέχεια είχε Cesme, πέρασμα απέναντι στη Χίο για 5 μέρες απ΄άκρη σ' άκρη όλο το νησί (και μπάνιο στα παγωμένα Βρουλίδια, αρχές Απριλίου βλέπετε), επιστροφή ξανά Τουρκία και συνέχεια προς Cannakale... Αν φαίνομαι κουραστικός, μη με αφήνετε να γράφω τσάμπα, please
Last edited:
). Δύο ώρες μετά περίπου, φτάσαμε στο Μαρμαρίς. Ο ελάχιστος τυπικός έλεγχος από το τελωνείο, ευτυχώς, και είμασταν ελεύθεροι να αρχίσουμε την εξερεύνηση της Μικράς Ασίας!
