anny
Member
- Μηνύματα
- 3.423
- Likes
- 1.793
- Επόμενο Ταξίδι
- Ιστρια
- Ταξίδι-Όνειρο
- γύρος του κόσμου
Ολλανδία
Η διαδρομή άνετη, χωρίς διόδια, χωρίς ιδιαίτερη κίνηση και σε πολύ καλούς αυτοκινητόδρομους. Έτσι σε δυόμισυ περίπου ώρες βρεθήκαμε στη μικρή πόλη Edam, λίγο έξω από το Αμστερνταμ, η οποία θα ήταν και η βάση μας.
Το ξενοδοχείο μας http://www.booking.com/hotel/nl/res...p1t1:neg;ws=&gclid=CIi0-cfCtrgCFYdf3godywcAFA σε βολικό και γραφικό σημείο δίπλα σε κανάλι, με δωρεάν παρακείμενο πάρκινγκ και συμπαθητικά δωμάτια, αν και θεωρώ ότι είναι υπερτιμημένα. Οι πληροφορίες μας έλεγαν επίσης, πως το εστιατόριο του ξενοδοχείου θεωρείται πολύ καλό. Δεν το δοκιμάσαμε γιατί δε βόλεψε. Το πρωινό του πάντως ήταν συμπαθητικό.
Ήταν νωρίς το μεσημέρι, οπότε βγήκαμε κατευθείαν να γνωρίσουμε το χωριό.
Το Edam είναι ένα τυπικό μικρό γραφικό ολλανδικό χωριό, γνωστό κυρίως για το ομώνυμο τυρί. Τους καλοκαιρινούς μήνες πραγματοποιείται και η σχετική παραδοσιακή τουριστική αγορά τυριού, μια φορά την εβδομάδα.
Ενθουσιάστηκα με τα κουκλίστικα σπίτια χτισμένα δίπλα στα κανάλια, με τις όμορφες αυλίτσες τους, με τα ποδήλατα δίπλα στην εξώπορτά τους και το τυπικό ολλανδικό τους χρώμα. Για κάποιο λόγο μου φάνηκε το πιο «παραμυθένιο» από όλα τα χωριά που επισκεφθήκαμε.
Με λιθόστρωτα σοκάκια, αρκετά πράσινα σημεία, κάποιες εκκλησίες, την κεντρική πλατεία που μόνο πλατεία δε θυμίζει, γεφυρούλες και αρκετά μαγαζιά για φαγητό, καφέ και ποτό. Αυτά στο κέντρο του. Λίγο παραέξω ξεκινά η νέα πόλη. Εκεί τα σπίτια δεν είναι τόσο γραφικά, αλλά οι γειτονιές τους είναι τόσο καθαρές και ήσυχες , που επίσης μου άρεσαν.
Ο καιρός ηλιόλουστος και ζεστός για τα δεδομένα της χώρας. Μετά από αρκετό περπάτημα και φωτογραφίες, είχε έρθει η ώρα για την πρώτη ολλανδική μπύρα. Καταλήξαμε για ιταλικό σνακ στο συμπαθέστατο cafe-restaurant pizzzeria La galera. http://www.cafedegevangenpoort.nl/
Το απόγευμα και αφού ξεκουραστήκαμε για λίγο, αποφασίσαμε να πάμε στο Αμστερνταμ, αλλά με το λεωφορείο. Η περιοχή δεν έχει τρένο και φυσικά δεν υπήρχε καμία περίπτωση να πάμε με το αυτοκίνητο, γιατί αυτό είναι ένα πολύ ακριβό σπορ λόγω κόστους της στάθμευσης. Άλλωστε, αυτός ήταν και ο βασικός λόγος για τον οποίο δεν το επιλέξαμε και ως βάση μας.
Η στάση λοιπόν των λεωφορείων βρίσκεται πέντε λεπτά με τα πόδια από το ξενοδοχείο. Είχαμε μελετήσει από πριν τα λεωφορεία και τα δρομολόγια που μας εξυπηρετούσαν (http://9292.nl/en#). Υπήρχαν αρκετά. Τα περισσότερα περνούσαν από τη διπλανή πόλη Volendam με αρκετές στάσεις, αλλά εμείς προτιμήσαμε το Νο 314, το οποίο εκτελούσε τη διαδρομή Hoorn – Amsterdam με ελάχιστες στάσεις μετά το Edam. Ετσι, από το Edam δε χρειαζόμασταν πάνω από 20 λεπτά για να βρεθούμε από τη ησυχία του χωριού, στον πανικό του Αμστερνταμ.
Κατεβήκαμε μια στάση πριν το τέρμα (βολικότερο γιατί το τέρμα είναι από την πίσω πλευρά του Centraal Station) και ανακατευτήκαμε στην πολυκοσμία. Περπατήσαμε αρκετά. Προς την πλατεία Dam και μετά προς τα κανάλια. Τίποτα δεν είχε αλλάξει σε αυτή την πόλη από την τελευταία μας επίσκεψη. Το ίδιο ζωντανή, πολύβουη και όμορφη.
Μετά από κάμποση ώρα καταλήξαμε στη Leidseplein και αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας για φαγητό σε μεξικάνικο εστιατόριο. Η επιλογή μας δεν ήταν και η καλύτερη. Το φαγητό τελικά ήταν πολύ νόστιμο, αλλά το σέρβις επιοικώς απαράδεκτο. Τα κυρίως πιάτα άργησαν πάρα πολύ να σερβιριστούν, πράγμα που μας έφερε απίστευτο εκνευρισμό. Η μόνη λύση για να καλμάρουμε ήταν να πνίξουμε τον πόνο μας σε μεγάλα ποτήρια παγωμένης Heineken.
Στη συνέχεια και αφού είχε νυχτώσει για τα καλά, πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό, πάλι με τα πόδια, έτσι ώστε να ρουφήξουμε όσες πιο πολλές εικόνες μπορούσαμε από το βραδυνό φασαριόζικο Αμστερνταμ. Το λεωφορείο έφυγε στην ώρα του και εμείς φτάσαμε λίγο μετά τα μεσάνυχτα στο έρημο Edam. Από τη στάση του λεωφορείου μέχρι το ξενοδοχείο δε συναντήσαμε κανέναν, δεν ακούσαμε τίποτα, δεν είδαμε ούτε ένα φως αναμένο μέσα στα σπίτια. Μόνο τα βήματά μας ακούγονταν στα πλακόστρωτα καλντερίμια και μόνο εμείς περπατούσαμε μέσα στην ανοιξιάτικη ομίχλη. Ωρα για ύπνο λοιπόν.
Η διαδρομή άνετη, χωρίς διόδια, χωρίς ιδιαίτερη κίνηση και σε πολύ καλούς αυτοκινητόδρομους. Έτσι σε δυόμισυ περίπου ώρες βρεθήκαμε στη μικρή πόλη Edam, λίγο έξω από το Αμστερνταμ, η οποία θα ήταν και η βάση μας.
Το ξενοδοχείο μας http://www.booking.com/hotel/nl/res...p1t1:neg;ws=&gclid=CIi0-cfCtrgCFYdf3godywcAFA σε βολικό και γραφικό σημείο δίπλα σε κανάλι, με δωρεάν παρακείμενο πάρκινγκ και συμπαθητικά δωμάτια, αν και θεωρώ ότι είναι υπερτιμημένα. Οι πληροφορίες μας έλεγαν επίσης, πως το εστιατόριο του ξενοδοχείου θεωρείται πολύ καλό. Δεν το δοκιμάσαμε γιατί δε βόλεψε. Το πρωινό του πάντως ήταν συμπαθητικό.
Ήταν νωρίς το μεσημέρι, οπότε βγήκαμε κατευθείαν να γνωρίσουμε το χωριό.
Το Edam είναι ένα τυπικό μικρό γραφικό ολλανδικό χωριό, γνωστό κυρίως για το ομώνυμο τυρί. Τους καλοκαιρινούς μήνες πραγματοποιείται και η σχετική παραδοσιακή τουριστική αγορά τυριού, μια φορά την εβδομάδα.
Ενθουσιάστηκα με τα κουκλίστικα σπίτια χτισμένα δίπλα στα κανάλια, με τις όμορφες αυλίτσες τους, με τα ποδήλατα δίπλα στην εξώπορτά τους και το τυπικό ολλανδικό τους χρώμα. Για κάποιο λόγο μου φάνηκε το πιο «παραμυθένιο» από όλα τα χωριά που επισκεφθήκαμε.
Με λιθόστρωτα σοκάκια, αρκετά πράσινα σημεία, κάποιες εκκλησίες, την κεντρική πλατεία που μόνο πλατεία δε θυμίζει, γεφυρούλες και αρκετά μαγαζιά για φαγητό, καφέ και ποτό. Αυτά στο κέντρο του. Λίγο παραέξω ξεκινά η νέα πόλη. Εκεί τα σπίτια δεν είναι τόσο γραφικά, αλλά οι γειτονιές τους είναι τόσο καθαρές και ήσυχες , που επίσης μου άρεσαν.
Ο καιρός ηλιόλουστος και ζεστός για τα δεδομένα της χώρας. Μετά από αρκετό περπάτημα και φωτογραφίες, είχε έρθει η ώρα για την πρώτη ολλανδική μπύρα. Καταλήξαμε για ιταλικό σνακ στο συμπαθέστατο cafe-restaurant pizzzeria La galera. http://www.cafedegevangenpoort.nl/
Το απόγευμα και αφού ξεκουραστήκαμε για λίγο, αποφασίσαμε να πάμε στο Αμστερνταμ, αλλά με το λεωφορείο. Η περιοχή δεν έχει τρένο και φυσικά δεν υπήρχε καμία περίπτωση να πάμε με το αυτοκίνητο, γιατί αυτό είναι ένα πολύ ακριβό σπορ λόγω κόστους της στάθμευσης. Άλλωστε, αυτός ήταν και ο βασικός λόγος για τον οποίο δεν το επιλέξαμε και ως βάση μας.
Η στάση λοιπόν των λεωφορείων βρίσκεται πέντε λεπτά με τα πόδια από το ξενοδοχείο. Είχαμε μελετήσει από πριν τα λεωφορεία και τα δρομολόγια που μας εξυπηρετούσαν (http://9292.nl/en#). Υπήρχαν αρκετά. Τα περισσότερα περνούσαν από τη διπλανή πόλη Volendam με αρκετές στάσεις, αλλά εμείς προτιμήσαμε το Νο 314, το οποίο εκτελούσε τη διαδρομή Hoorn – Amsterdam με ελάχιστες στάσεις μετά το Edam. Ετσι, από το Edam δε χρειαζόμασταν πάνω από 20 λεπτά για να βρεθούμε από τη ησυχία του χωριού, στον πανικό του Αμστερνταμ.
Κατεβήκαμε μια στάση πριν το τέρμα (βολικότερο γιατί το τέρμα είναι από την πίσω πλευρά του Centraal Station) και ανακατευτήκαμε στην πολυκοσμία. Περπατήσαμε αρκετά. Προς την πλατεία Dam και μετά προς τα κανάλια. Τίποτα δεν είχε αλλάξει σε αυτή την πόλη από την τελευταία μας επίσκεψη. Το ίδιο ζωντανή, πολύβουη και όμορφη.
Μετά από κάμποση ώρα καταλήξαμε στη Leidseplein και αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας για φαγητό σε μεξικάνικο εστιατόριο. Η επιλογή μας δεν ήταν και η καλύτερη. Το φαγητό τελικά ήταν πολύ νόστιμο, αλλά το σέρβις επιοικώς απαράδεκτο. Τα κυρίως πιάτα άργησαν πάρα πολύ να σερβιριστούν, πράγμα που μας έφερε απίστευτο εκνευρισμό. Η μόνη λύση για να καλμάρουμε ήταν να πνίξουμε τον πόνο μας σε μεγάλα ποτήρια παγωμένης Heineken.
Στη συνέχεια και αφού είχε νυχτώσει για τα καλά, πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό, πάλι με τα πόδια, έτσι ώστε να ρουφήξουμε όσες πιο πολλές εικόνες μπορούσαμε από το βραδυνό φασαριόζικο Αμστερνταμ. Το λεωφορείο έφυγε στην ώρα του και εμείς φτάσαμε λίγο μετά τα μεσάνυχτα στο έρημο Edam. Από τη στάση του λεωφορείου μέχρι το ξενοδοχείο δε συναντήσαμε κανέναν, δεν ακούσαμε τίποτα, δεν είδαμε ούτε ένα φως αναμένο μέσα στα σπίτια. Μόνο τα βήματά μας ακούγονταν στα πλακόστρωτα καλντερίμια και μόνο εμείς περπατούσαμε μέσα στην ανοιξιάτικη ομίχλη. Ωρα για ύπνο λοιπόν.
Attachments
Last edited by a moderator:
!
