Μολδαβία Πέρα από το Δνείστερο: Ταξίδι στη χώρα που δεν είναι χώρα!

[Sassenach77]

Θα με στείλεις δεύτερη φορά, την πάτησα σαν άβγαλτος το παραδεχομαι, εγώ που ψάχνω και καλά αρκετά πριν από κάθε ταξίδι, χάνοντας πολύ σημαντικό αξιοθέατο. Περισσότερα προσεχώς.

Θα σου πω στο τέλος! Γράψε πρώτα την ιστορία σου με το καλό και μετά θα το συζητήσουμε! Λογικά έκανες ότι θα έκανα και εγώ με το χρόνο που διέθετες. Αλλά επειδή με εκπλήσσεις μερικές φορές περιμένω να διαβάσω την ιστορία πρώτα

 

[psilos3]

Μολδαβία μετ’ εμποδίων…



Ξημερώματα κι εγώ ακόμα μία φορά μέσα σε λίγες μέρες ανέβαινα τις σκάλες του αεροπλάνου αρχικά για την Αθήνα:



Μετά από μια σχετική καθυστέρηση, επιβίβαση, αποβίβαση και ξανά επιβίβαση σε άλλο αεροσκάφος της Aegean γιατί το πρώτο χάλασε, φτάναμε μετά κόπων στο αεροδρόμιο της Βιέννης αφού από εκεί μας έστειλε τελικά η εταιρεία ως εναλλακτική. Δεν ήξερα ότι το VIE είναι τόσο μεγάλο, τουλάχιστον δε το θυμόμουν, βλέποντας επί της ευκαιρίας αρκετές απευθείας συνδέσεις προς την Ασία στο εκτός Σέγκεν πεδίο του. Καλό αυτό, το κρατάμε, δε κρατάμε σίγουρα όμως το θλιβερό του Lounge που είναι από τα χειρότερα που ‘χω πάει...

Όπως και να ‘χει η εικόνα του Δούναβη από ψηλά είναι πάντα ευχάριστη, όσο τουλάχιστον θυμόμαστε μιας και σε όλη τη διάρκεια της πτήσης ήμασταν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου λόγω της ταλαιπωρίας.

Η διαδικασία του διαβατηριακού ελέγχου ευτυχώς δε μας καθυστέρησε πολύ, παίρνοντας άλλη μία σφραγίδα για τη συλλογή μας. Εξίσου γρήγορα διαπιστώσαμε πως η ισοτιμία του αεροδρομίου ήταν εξαιρετική χαλώντας μερικά Leu για να έχουμε να κινούμαστε, αγοράζοντας επίσης και κάρτα SIM, με εξευτελιστικό κόστος 5€ κι απεριόριστα δεδομένα για διάρκεια μιας εβδομάδας. Τα ταξί του αεροδρομίου δεν ήταν ακριβά, όμως θέλαμε να το ζήσουμε παίρνοντας το λεωφορείο νο 30 που οδηγεί στο κέντρο της πόλης:

- Τι είναι αυτό το ημιυπόγειο εκεί απέναντι φίλε;
- Κάτι που μοιάζει με ταβερνομπάρ
- Ε πάμε να πιούμε ένα και μετά στο ξενοδοχείο, μας κυνηγάει κανένας;

Με παραπάνω από τη μισή μέρα να αποτελεί ήδη παρελθόν κρίναμε πως δε μας παίρνει για καθυστερήσεις. Είχαμε κάποια διαδικαστικά ακόμη να ολοκληρώσουμε, καθώς και να δούμε ορισμένα κοντινά αξιοθέατα που δε ξέραμε αν θα προλάβουμε με το σφιχτό πρόγραμμα που συναποφασίσαμε. Η αρχή έγινε με το διπλανό στο ξενοδοχείο μας μνημείο της αιωνιότητας ή «Complexul Memorial Eternitate» αν το προτιμάτε στα Ρουμάνικα:

Το εντυπωσιακό «Μνημείο Νίκης» όπως λεγόταν κατά τη Σοβιετική περίοδο είναι αφιερωμένο στους στρατιώτες του κόκκινου στρατού που έχασαν τη ζωή τους κατά τον μεγάλο πατριωτικό πόλεμο, ένα ακόμη εκ των πολλών που υπάρχουν σ’ Ευρωπαϊκό έδαφος:

Σύμβολο φυσικά του μνημείου είναι τα 25μετρα πέτρινα τουφέκια που πρακτικά σκεπάζουν το πεντάκτινο αστέρι με την άσβεστη φλόγα που βρίσκεται στη βάση του, ένα μέρος που ακόμα και σήμερα αξιοποιείται για εθνικές τελετές:

Κι αφού η εισαγωγή μας στην πόλη του Κισινάου ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο προϊδεάζοντας την υπόλοιπη εκδρομή, είπαμε να κατηφορίσουμε την Strada Ismail για τη συνέχεια, αντικρίζοντας κάποια μέτρα μετά το ιστορικό κτήριο του «Hotelul Național» βαμμένο πλέον στα χρώματα της Μολδαβικής σημαίας, ένα κτήριο ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής που φιλοξένησε πολλές διασημότητες από τη δεκαετία του 70 όπου λειτουργούσε, αποτελώντας σήμερα ένα άλυτο πρόβλημα της κυβέρνησης:

Όλα αυτά δίπλα ακριβώς από την πλατεία «Națiunilor Unite» με το ομώνυμο μνημείο της αλλά και το διάσημο Hotel Chisinau, που βλέπαμε έχοντας περάσει πρωτίστως από το σύστημα των υπόγειων διαβάσεων, κάτι σύνηθες σε τέτοιες χώρες:

Μέσω της λεωφόρου Ștefan cel Mare κατευθυνθήκαμε γρήγορα – γρήγορα προς την κλειστή εκείνη των ώρα κεντρική αγορά της πόλης και τον διπλανό σταθμό λεωφορείων. Αφενός για να βρούμε το σημείο αναχώρησης και να εκδώσουμε εισιτήριο κόστους περίπου 3€ κατ’ άτομο για την επομένη με προορισμό το Τιρασπόλ:

Αφετέρου για να δούμε ένα σημαντικό έργο τέχνης τη σοβιετικής εποχής, το ψηφιδωτό με το όνομα «η πόλη χτίζεται» που φιλοξενείται στον κλειστό χώρο του σταθμού:

Έχοντας κλείσει πλέον τις εκκρεμότητες και με το πλάνο στο 100% καταρτισμένο, ανηφορίσαμε χωρίς βιασύνη προς την περιοχή του ξενοδοχείου μας, περνώντας από το κτήριο της κεντρικής εισαγγελίας αλλά και άλλες, περισσότερο ήσυχες γειτονιές του αρκετά πράσινου οφείλω να τονίσω κέντρου της πόλης:

Κι όταν δε βιάζεσαι συνήθως ανταμείβεσαι, με μια ωραία παγωμένη ΙΡΑ στο «Wild Fox» ένα υπόγειο μπαρ-ρεστοραν που βρέθηκε για καλή μας τύχη στο δρόμο μας, κατάλληλο για διάλειμμα πριν την επιστροφή μας:

Ήταν περασμένες εννιά όταν ξαναβγαίναμε στο δρόμο, νωρίς ως οφείλαμε γιατί με την αυπνία που είχαμε δε θα ήμασταν για πολλά, λέμε τώρα. Πάνω που περπατούσαμε κι ελέγχαμε τις περιπτώσεις στα ραντάρ μας, το χαρακτηριστικό σύμβολο με το τριφύλλι δε μας άφησε ουδεμία αμφιβολία. Ξεκίνημα για τα πρώτα στην «Brothers Pub» που εννοείται μπήκαμε αμέσως, ένα κατάστημα που μας έκανε και τρομερή εντύπωση το ωράριο λειτουργείας του, καθώς κλείνει μόνο για μια ώρα μεταξύ 6-7 το πρωί!

Θέλαμε όμως να τσιμπήσουμε και κάτι, γι’ αυτό κατευθυνθήκαμε αμέσως μετά προς το «Rockovoy Bar» ευρισκόμενο στον ίδιο δρόμο λίγο πιο κάτω, τη Strada București

Υπέροχος χώρος, απολαυστικό φαγητό και αρκετή ζωντανή μουσική, σ’ ένα από τα διαφορετικά επίπεδα που συνέθεταν το μαγαζί:

Τι άλλο να θέλουμε από τη βραδιά και τις πρώτες ώρες μας στη Μολδαβία;

Όλα καλά!

 

[Smaragda53]

Τιρασπολ και Κισιναου, ονόματα για να ονειρεύεσαι!

 

[adiaforos]

Θα με στείλεις δεύτερη φορά, την πάτησα σαν άβγαλτος το παραδεχομαι, εγώ που ψάχνω και καλά αρκετά πριν από κάθε ταξίδι, χάνοντας πολύ σημαντικό αξιοθέατο. Περισσότερα προσεχώς.

Άσε το ίδιο ατόπημα νομίζω ότι έκανα κι εγώ, που είναι τρεις φορές βαρύτερο γιατί δεν είχε πέρα από τον Δνείστερο το πρόγραμμα (αλλά τώρα που το σκέφτομαι, έχω δύο λόγους να ξαναβρεθώ εκεί!) Περισσότερα -ίσως- όταν έρθει η ώρα. Κατά τα άλλα, το Κισινάου πολύ πράσινο, πέρα από τα πάρκα εντυπωσιάστηκα από τα τεράστια δέντρα σε όλη την πόλη.