Μολδαβία Πέρα από το Δνείστερο: Ταξίδι στη χώρα που δεν είναι χώρα!

[Sassenach77]

Θα με στείλεις δεύτερη φορά, την πάτησα σαν άβγαλτος το παραδεχομαι, εγώ που ψάχνω και καλά αρκετά πριν από κάθε ταξίδι, χάνοντας πολύ σημαντικό αξιοθέατο. Περισσότερα προσεχώς.

Θα σου πω στο τέλος! Γράψε πρώτα την ιστορία σου με το καλό και μετά θα το συζητήσουμε! Λογικά έκανες ότι θα έκανα και εγώ με το χρόνο που διέθετες. Αλλά επειδή με εκπλήσσεις μερικές φορές περιμένω να διαβάσω την ιστορία πρώτα

 

[psilos3]

Μολδαβία μετ’ εμποδίων…



Ξημερώματα κι εγώ ακόμα μία φορά μέσα σε λίγες μέρες ανέβαινα τις σκάλες του αεροπλάνου αρχικά για την Αθήνα:



Μετά από μια σχετική καθυστέρηση, επιβίβαση, αποβίβαση και ξανά επιβίβαση σε άλλο αεροσκάφος της Aegean γιατί το πρώτο χάλασε, φτάναμε μετά κόπων στο αεροδρόμιο της Βιέννης αφού από εκεί μας έστειλε τελικά η εταιρεία ως εναλλακτική. Δεν ήξερα ότι το VIE είναι τόσο μεγάλο, τουλάχιστον δε το θυμόμουν, βλέποντας επί της ευκαιρίας αρκετές απευθείας συνδέσεις προς την Ασία στο εκτός Σέγκεν πεδίο του. Καλό αυτό, το κρατάμε, δε κρατάμε σίγουρα όμως το θλιβερό του Lounge που είναι από τα χειρότερα που ‘χω πάει...

Όπως και να ‘χει η εικόνα του Δούναβη από ψηλά είναι πάντα ευχάριστη, όσο τουλάχιστον θυμόμαστε μιας και σε όλη τη διάρκεια της πτήσης ήμασταν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου λόγω της ταλαιπωρίας.

Η διαδικασία του διαβατηριακού ελέγχου ευτυχώς δε μας καθυστέρησε πολύ, παίρνοντας άλλη μία σφραγίδα για τη συλλογή μας. Εξίσου γρήγορα διαπιστώσαμε πως η ισοτιμία του αεροδρομίου ήταν εξαιρετική χαλώντας μερικά Leu για να έχουμε να κινούμαστε, αγοράζοντας επίσης και κάρτα SIM, με εξευτελιστικό κόστος 5€ κι απεριόριστα δεδομένα για διάρκεια μιας εβδομάδας. Τα ταξί του αεροδρομίου δεν ήταν ακριβά, όμως θέλαμε να το ζήσουμε παίρνοντας το λεωφορείο νο 30 που οδηγεί στο κέντρο της πόλης:

- Τι είναι αυτό το ημιυπόγειο εκεί απέναντι φίλε;
- Κάτι που μοιάζει με ταβερνομπάρ
- Ε πάμε να πιούμε ένα και μετά στο ξενοδοχείο, μας κυνηγάει κανένας;

Με παραπάνω από τη μισή μέρα να αποτελεί ήδη παρελθόν κρίναμε πως δε μας παίρνει για καθυστερήσεις. Είχαμε κάποια διαδικαστικά ακόμη να ολοκληρώσουμε, καθώς και να δούμε ορισμένα κοντινά αξιοθέατα που δε ξέραμε αν θα προλάβουμε με το σφιχτό πρόγραμμα που συναποφασίσαμε. Η αρχή έγινε με το διπλανό στο ξενοδοχείο μας μνημείο της αιωνιότητας ή «Complexul Memorial Eternitate» αν το προτιμάτε στα Ρουμάνικα:

Το εντυπωσιακό «Μνημείο Νίκης» όπως λεγόταν κατά τη Σοβιετική περίοδο είναι αφιερωμένο στους στρατιώτες του κόκκινου στρατού που έχασαν τη ζωή τους κατά τον μεγάλο πατριωτικό πόλεμο, ένα ακόμη εκ των πολλών που υπάρχουν σ’ Ευρωπαϊκό έδαφος:

Σύμβολο φυσικά του μνημείου είναι τα 25μετρα πέτρινα τουφέκια που πρακτικά σκεπάζουν το πεντάκτινο αστέρι με την άσβεστη φλόγα που βρίσκεται στη βάση του, ένα μέρος που ακόμα και σήμερα αξιοποιείται για εθνικές τελετές:

Κι αφού η εισαγωγή μας στην πόλη του Κισινάου ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο προϊδεάζοντας την υπόλοιπη εκδρομή, είπαμε να κατηφορίσουμε την Strada Ismail για τη συνέχεια, αντικρίζοντας κάποια μέτρα μετά το ιστορικό κτήριο του «Hotelul Național» βαμμένο πλέον στα χρώματα της Μολδαβικής σημαίας, ένα κτήριο ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής που φιλοξένησε πολλές διασημότητες από τη δεκαετία του 70 όπου λειτουργούσε, αποτελώντας σήμερα ένα άλυτο πρόβλημα της κυβέρνησης:

Όλα αυτά δίπλα ακριβώς από την πλατεία «Națiunilor Unite» με το ομώνυμο μνημείο της αλλά και το διάσημο Hotel Chisinau, που βλέπαμε έχοντας περάσει πρωτίστως από το σύστημα των υπόγειων διαβάσεων, κάτι σύνηθες σε τέτοιες χώρες:

Μέσω της λεωφόρου Ștefan cel Mare κατευθυνθήκαμε γρήγορα – γρήγορα προς την κλειστή εκείνη των ώρα κεντρική αγορά της πόλης και τον διπλανό σταθμό λεωφορείων. Αφενός για να βρούμε το σημείο αναχώρησης και να εκδώσουμε εισιτήριο κόστους περίπου 3€ κατ’ άτομο για την επομένη με προορισμό το Τιρασπόλ:

Αφετέρου για να δούμε ένα σημαντικό έργο τέχνης τη σοβιετικής εποχής, το ψηφιδωτό με το όνομα «η πόλη χτίζεται» που φιλοξενείται στον κλειστό χώρο του σταθμού:

Έχοντας κλείσει πλέον τις εκκρεμότητες και με το πλάνο στο 100% καταρτισμένο, ανηφορίσαμε χωρίς βιασύνη προς την περιοχή του ξενοδοχείου μας, περνώντας από το κτήριο της κεντρικής εισαγγελίας αλλά και άλλες, περισσότερο ήσυχες γειτονιές του αρκετά πράσινου οφείλω να τονίσω κέντρου της πόλης:

Κι όταν δε βιάζεσαι συνήθως ανταμείβεσαι, με μια ωραία παγωμένη ΙΡΑ στο «Wild Fox» ένα υπόγειο μπαρ-ρεστοραν που βρέθηκε για καλή μας τύχη στο δρόμο μας, κατάλληλο για διάλειμμα πριν την επιστροφή μας:

Ήταν περασμένες εννιά όταν ξαναβγαίναμε στο δρόμο, νωρίς ως οφείλαμε γιατί με την αυπνία που είχαμε δε θα ήμασταν για πολλά, λέμε τώρα. Πάνω που περπατούσαμε κι ελέγχαμε τις περιπτώσεις στα ραντάρ μας, το χαρακτηριστικό σύμβολο με το τριφύλλι δε μας άφησε ουδεμία αμφιβολία. Ξεκίνημα για τα πρώτα στην «Brothers Pub» που εννοείται μπήκαμε αμέσως, ένα κατάστημα που μας έκανε και τρομερή εντύπωση το ωράριο λειτουργείας του, καθώς κλείνει μόνο για μια ώρα μεταξύ 6-7 το πρωί!

Θέλαμε όμως να τσιμπήσουμε και κάτι, γι’ αυτό κατευθυνθήκαμε αμέσως μετά προς το «Rockovoy Bar» ευρισκόμενο στον ίδιο δρόμο λίγο πιο κάτω, τη Strada București

Υπέροχος χώρος, απολαυστικό φαγητό και αρκετή ζωντανή μουσική, σ’ ένα από τα διαφορετικά επίπεδα που συνέθεταν το μαγαζί:

Τι άλλο να θέλουμε από τη βραδιά και τις πρώτες ώρες μας στη Μολδαβία;

Όλα καλά!

 

[Smaragda53]

Τιρασπολ και Κισιναου, ονόματα για να ονειρεύεσαι!

 

[adiaforos]

Θα με στείλεις δεύτερη φορά, την πάτησα σαν άβγαλτος το παραδεχομαι, εγώ που ψάχνω και καλά αρκετά πριν από κάθε ταξίδι, χάνοντας πολύ σημαντικό αξιοθέατο. Περισσότερα προσεχώς.

Άσε το ίδιο ατόπημα νομίζω ότι έκανα κι εγώ, που είναι τρεις φορές βαρύτερο γιατί δεν είχε πέρα από τον Δνείστερο το πρόγραμμα (αλλά τώρα που το σκέφτομαι, έχω δύο λόγους να ξαναβρεθώ εκεί!) Περισσότερα -ίσως- όταν έρθει η ώρα. Κατά τα άλλα, το Κισινάου πολύ πράσινο, πέρα από τα πάρκα εντυπωσιάστηκα από τα τεράστια δέντρα σε όλη την πόλη.

 

[psilos3]

Τιρασπολ και Κισιναου, ονόματα για να ονειρεύεσαι!

Αρκούν και μόνο αυτά για να ξεκινήσεις ταξίδι!

το ίδιο ατόπημα νομίζω ότι έκανα κι εγώ

Ακόμα δε το χω χωνέψει, ευτυχώς που έβαλα στόχο να ξαναπάω μόνο και μόνο γι' αυτό!

το Κισινάου πολύ πράσινο, πέρα από τα πάρκα εντυπωσιάστηκα από τα τεράστια δέντρα σε όλη την πόλη.

Πράσινο, φιλικό, ήσυχο με μεγάλα πάρκα - στολίδια, τα οποία εκτιμούσε πολύ ο κόσμος. Πόσο μακριά από τη δική μας πραγματικότητα...

 

[psilos3]

Ώρα Υπερδνειστερίας!



Η μέρα που περιμέναμε για πολύ καιρό είχε φτάσει. Φορώντας τα λεπτά μπουφανάκια μας μιας και ο καιρός είχε κάνει γύρισμα και λίγο μετά τις 9:00 ήμασταν στο δρόμο, περνώντας μπροστά από το στάδιο «Respublikinis Stadionas» που χτίστηκε το 1951 στη Μολδαβική πρωτεύουσα, δυστυχώς με τις εικόνες της εγκατάλειψης πλέον να το συνοδεύουν:

Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα ακούσει πολλές φορές τη λέξη «Μαρσρούτκα» (ή маршрутка αν προτιμάτε στα Ρωσικά) που ποτέ μάλιστα δε την πρόφερα σωστά γιατί μου φαίνεται γλωσσοδέτης με τα δύο συνεχόμενα ρο. Να που είχε έρθει πλέον η ιστορική στιγμή να επιβιβαστώ σ’ αυτήν, καθισμένος στο μονό άβολο κάθισμα της πλάι σε αρκετούς τουρίστες σαν εμάς, κάτι που δε περίμενα είναι η αλήθεια:

Μία ώρα και σαράντα λεπτά μετά, συνυπολογίζοντας την κίνηση αλλά και μερικά σταμάτα ξεκίνα της маршрутка για να πάρει και να αποβιβάσει κόσμο σε άκυρα σημεία ο ηλεκτρονικός χάρτης έδειχνε πως πλησιάζαμε τα σύνορα της χώρας στην πόλη του Bender, μ’ εμένα να εύχομαι φωναχτά να σταματήσουμε, κάτι που για καλή μας τύχη συνέβη.

Έπρεπε να περάσουμε έλεγχο διαβατηρίων και να λάβουμε την πολυπόθητη βίζα της Υπερδνειστερίας, για περισσότερο χρόνο από τους υπόλοιπους συνεπιβάτες καθώς δηλώσαμε τόπο (κατάλυμα) διαμονής:

Η αίσθηση μου από τη στιγμή που περάσαμε τα σύνορα ήταν πως όντως αλλάξαμε μέρος πηγαίνοντας σε διαφορετική χώρα, κάτι που ίσως προέρχεται από αυθυποβολή, ίσως φαντάζει περίεργο, στα μάτια μου όμως δεν ήταν. Ούτε καταλάβαμε πως πέρασαν τα 15 χιλιόμετρα που μας χώριζαν από το Τιρασπόλ, με την άφιξη μας να γίνεται στην κεντρική λαϊκή αγορά της πόλης:

Με μεγάλη χαρά θα περπατούσαμε την απόσταση των δύο χιλιομέτρων που μας χώριζαν μέχρι το ξενοδοχείο καθώς ήταν σίγουρα ο καλύτερος τρόπος για την εισαγωγή μας σ’ ένα μέρος που δεν είχαμε δει όμοιο του έως τώρα:

Οι εικόνες που αντικρύζαμε ήταν πολύ ιδιαίτερες και χαρακτηριστικές. Ορισμένα παλιά οχήματα, οι υπαίθριοι πωλητές λαχανικών, τα τρόλεϊ επίσης από τις περασμένες εποχές, η πασίγνωστη αλυσίδα σούπερ μάρκετ κ.α.

Αυτό που επιβεβαιώναμε από τα πρώτα κιόλας βήματα μας στους μεγάλους δρόμους και τα αντίστοιχα μεγάλα κατάφυτα πεζοδρόμια της πόλης, ήταν η τάξη της, η αρμονία και μια διαφορετικού τύπου ομορφιά που δε μπορούσα ακόμη να προσδιορίσω:

Κινούμενοι εδώ και ώρα στην λεωφόρο «25th October» θα περνούσαμε αρχικά και από τα κεντρικά γραφεία της Sheriff, αλλά και το περίφημο δημαρχείο – σύμβολο της, που θύμιζε κι αυτό εικόνες από μέρη της Ρωσίας, που δεν τυγχάνει ακόμη να έχουμε επισκεφτεί:

Το ξενοδοχείο «Russia» που είχαμε επιλέξει ήταν λίγα μέτρα μακριά στο κάθετο στενάκι και πιστέψτε με, ήταν όντως εντυπωσιακό για τα χρήματα που δώσαμε. Φυσικά όταν πήγα να πληρώσω με Μολδαβικά Leu με παρέπεμψαν ευγενικά στο διπλανό ανταλλακτήριο προκειμένου να χαλάσω και να πιάσω για πρώτη φορά στα χέρια μου τοπικά ρούβλια, καθώς ήταν τα μόνα που γινόντουσαν δεκτά, όπως και κάποιες -εγχώριες ή Ρωσικές υποθέτω- κάρτες:

Χωρίς καμία κωλυσιεργία παραλάβαμε το δωμάτιο και ξεχυθήκαμε σχεδόν αμέσως έξω καθώς οι ώρες μας ήταν μετρημένες, ξεκινώντας από τον διπλανό διπλό δρόμο με το όμορφο παρκάκι ενδιάμεσα αλλά και το μνημείο – τοιχογραφία «Mural de Yuri Gagarin» ,αφιερωμένο στον σπουδαίο Σοβιετικό κοσμοναύτη, όπως άλλωστε και ο δρόμος που έφερε το όνομα του:

Προσπερνώντας στο δεξί μας χέρι το θέατρο δράματος και κωμωδίας «Nadejda Aronețkaia» περάσαμε και πάλι από το δημαρχείο με σκοπό να το δούμε καλύτερα αλλά και να βγούμε την αναμνηστική φωτογραφία του προλόγου, κάτι για το οποίο μας βοήθησε ένας Ασιάτης από το Χονγκ Κονγκ, ενθουσιασμένος απ’ ότι μας είχε πει από την έως τώρα βόλτα του:

Όπως κατεβαίναμε την οδό Lenin λίγη ώρα νωρίτερα, είχαμε σταμπάρει κάτι πολύ ωραίο και ήταν η στιγμή να επισκεφτούμε, ερχόμενοι για πρώτη φορά σε επαφή με τις λεγόμενες Σοβιετικές καντίνες που υπάρχουν στη χώρα, όπως η «Cantina URSS» στην οποία αναφέρομαι.
Κατεβήκαμε τα σκαλιά προς το υπόγειο με τη σημαία της Μολδάβικης ΣΔ (και πλέον της Υπερδνειστερίας), φτάνοντας σ’ ένα χώρο που ήταν φτιαγμένος ώστε να σε παραπέμπει στις δεκαετίες του 70 και του 80, με αρκετά μαγειρεμένα διαθέσιμα φαγητά για τον κόσμο:

Επειδή όμως ήταν ακόμη νωρίς και δεν είχαμε πεινάσει, δώσαμε ραντεβού για επιστροφή πριν τις 18:00 που κλείνει και συνεχίσαμε το πρόγραμμα μας, περνώντας από εργατικές κατοικίες και τους μεγάλους δρόμους του Τιρασπόλ, με την πεποίθηση που είχαμε από τις λίγες ώρες μας στην πόλη να ενισχύεται.

Όσο κι αν προσπαθήσαμε, μια φορά με τη συγκεκριμένη ταμπέλα δε βγάλαμε άκρη…

Μπορεί να μη πεινούσαμε όπως είπα, πάντα όμως διψάμε, και τι καλύτερο από μια ακόμη επιβεβλημένη στάση σ’ ένα διάσημο μέρος που περίμενα πως και πως:

Το ρεστοράν «Back in the USSR» είναι ακόμα ένα από κείνα τα μέρη που προσπαθούν να σε βάλουν στο παιχνίδι και στο κλίμα περασμένων δεκαετιών, πολύ περισσότερο όμως απευθυνόμενο στους τουρίστες (όχι πως το βρίσκω κακό, τουναντίον), με αρκετά κειμήλια της τότε εποχής στο εξωτερικό και το εσωτερικό του:

Με τις μπυρίτσες να είναι αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν κινηθήκαμε ανανεωμένοι και πάλι μέσω της 25ης Οκτωβρίου από την αντίθετη κατεύθυνση αυτή τη φορά περνώντας και το ιατρικό κέντρο, με σκοπό περισσότερα από τα αξιοθέατα της πόλης:

Δε μπορώ να γνωρίζω τα κριτήρια του καθενός σχετικά με την εκδρομή, ωστόσο γεγονός ήταν πως σε ‘μας το Τιρασπόλ λειτουργούσε ήδη πολύ θετικά με όσα βλέπαμε:

Ίσως ήταν κάποια πράγματα διαφορετικά, ίσως πιο αγνά σε σχέση με όσα είχαμε κατά νου, δεδομένο είναι πως οι εικόνες δεν έπαυαν να είναι πολύ ωραίες ακόμα και στο κεντρικό αυτό σημείο με το σιντριβάνι «Fântânile din Tiraspol» αλλά και το κτήριο του κινηματογράφου «Cinematograful» που άνοιξε πρώτη φορά τις πύλες του το 1983:

Τα σημαντικότερα όμως ήταν μπροστά μας, με τη 25ης να μετατρέπεται σε λεωφόρο αστεριών λίγο μετά, απεικονίζοντας μάλιστα σημαντικές μορφές της ιστορίας του τόπου:

Ενός τόπου που οφείλει και την ύπαρξη του στον Ρώσο στρατηγό Αλεξάντερ Σουβόροφ, του οποίου το μνημείο βρισκόταν στο δεξί μας χέρι πάνω στο μικρό λοφίσκο και κεντρική πλατεία που φέρουν το όνομα του. Προφανώς το «Памятник Суворову» που ανεγέρθηκε το 1979 αποτελεί ένα από τα διάσημα σύμβολα της πόλης και ολόκληρης της Υπερδνειστερίας, εικονιζόμενο μάλιστα και σε πολλά από τα χαρτονομίσματα της:

Ίσως εκεί να καταλαβαίνει κανείς καλύτερα που βρίσκεται και ποιο κομμάτι γης πατάει, αντίκρυ από τις τρεις τεράστιες σημαίες που κοσμούν μεταξύ άλλων το σημείο:

Τις γνωρίζετε; Πιθανώς όχι.
Αμπχαζία, Υπερδνειστερία, Νότια Οσσετία, με κοινό παρονομαστή και οι τρεις…

 

[varioAthens]

… με κοινο παρονομαστη την ιδια «μαμα»!
Ωραιοτατη ιστορια!!