Μολδαβία Πέρα από το Δνείστερο: Ταξίδι στη χώρα που δεν είναι χώρα!

[Sassenach77]

Θα με στείλεις δεύτερη φορά, την πάτησα σαν άβγαλτος το παραδεχομαι, εγώ που ψάχνω και καλά αρκετά πριν από κάθε ταξίδι, χάνοντας πολύ σημαντικό αξιοθέατο. Περισσότερα προσεχώς.

Θα σου πω στο τέλος! Γράψε πρώτα την ιστορία σου με το καλό και μετά θα το συζητήσουμε! Λογικά έκανες ότι θα έκανα και εγώ με το χρόνο που διέθετες. Αλλά επειδή με εκπλήσσεις μερικές φορές περιμένω να διαβάσω την ιστορία πρώτα

 

[psilos3]

Μολδαβία μετ’ εμποδίων…



Ξημερώματα κι εγώ ακόμα μία φορά μέσα σε λίγες μέρες ανέβαινα τις σκάλες του αεροπλάνου αρχικά για την Αθήνα:



Μετά από μια σχετική καθυστέρηση, επιβίβαση, αποβίβαση και ξανά επιβίβαση σε άλλο αεροσκάφος της Aegean γιατί το πρώτο χάλασε, φτάναμε μετά κόπων στο αεροδρόμιο της Βιέννης αφού από εκεί μας έστειλε τελικά η εταιρεία ως εναλλακτική. Δεν ήξερα ότι το VIE είναι τόσο μεγάλο, τουλάχιστον δε το θυμόμουν, βλέποντας επί της ευκαιρίας αρκετές απευθείας συνδέσεις προς την Ασία στο εκτός Σέγκεν πεδίο του. Καλό αυτό, το κρατάμε, δε κρατάμε σίγουρα όμως το θλιβερό του Lounge που είναι από τα χειρότερα που ‘χω πάει...

Όπως και να ‘χει η εικόνα του Δούναβη από ψηλά είναι πάντα ευχάριστη, όσο τουλάχιστον θυμόμαστε μιας και σε όλη τη διάρκεια της πτήσης ήμασταν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου λόγω της ταλαιπωρίας.

Η διαδικασία του διαβατηριακού ελέγχου ευτυχώς δε μας καθυστέρησε πολύ, παίρνοντας άλλη μία σφραγίδα για τη συλλογή μας. Εξίσου γρήγορα διαπιστώσαμε πως η ισοτιμία του αεροδρομίου ήταν εξαιρετική χαλώντας μερικά Leu για να έχουμε να κινούμαστε, αγοράζοντας επίσης και κάρτα SIM, με εξευτελιστικό κόστος 5€ κι απεριόριστα δεδομένα για διάρκεια μιας εβδομάδας. Τα ταξί του αεροδρομίου δεν ήταν ακριβά, όμως θέλαμε να το ζήσουμε παίρνοντας το λεωφορείο νο 30 που οδηγεί στο κέντρο της πόλης:

- Τι είναι αυτό το ημιυπόγειο εκεί απέναντι φίλε;
- Κάτι που μοιάζει με ταβερνομπάρ
- Ε πάμε να πιούμε ένα και μετά στο ξενοδοχείο, μας κυνηγάει κανένας;

Με παραπάνω από τη μισή μέρα να αποτελεί ήδη παρελθόν κρίναμε πως δε μας παίρνει για καθυστερήσεις. Είχαμε κάποια διαδικαστικά ακόμη να ολοκληρώσουμε, καθώς και να δούμε ορισμένα κοντινά αξιοθέατα που δε ξέραμε αν θα προλάβουμε με το σφιχτό πρόγραμμα που συναποφασίσαμε. Η αρχή έγινε με το διπλανό στο ξενοδοχείο μας μνημείο της αιωνιότητας ή «Complexul Memorial Eternitate» αν το προτιμάτε στα Ρουμάνικα:

Το εντυπωσιακό «Μνημείο Νίκης» όπως λεγόταν κατά τη Σοβιετική περίοδο είναι αφιερωμένο στους στρατιώτες του κόκκινου στρατού που έχασαν τη ζωή τους κατά τον μεγάλο πατριωτικό πόλεμο, ένα ακόμη εκ των πολλών που υπάρχουν σ’ Ευρωπαϊκό έδαφος:

Σύμβολο φυσικά του μνημείου είναι τα 25μετρα πέτρινα τουφέκια που πρακτικά σκεπάζουν το πεντάκτινο αστέρι με την άσβεστη φλόγα που βρίσκεται στη βάση του, ένα μέρος που ακόμα και σήμερα αξιοποιείται για εθνικές τελετές:

Κι αφού η εισαγωγή μας στην πόλη του Κισινάου ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο προϊδεάζοντας την υπόλοιπη εκδρομή, είπαμε να κατηφορίσουμε την Strada Ismail για τη συνέχεια, αντικρίζοντας κάποια μέτρα μετά το ιστορικό κτήριο του «Hotelul Național» βαμμένο πλέον στα χρώματα της Μολδαβικής σημαίας, ένα κτήριο ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής που φιλοξένησε πολλές διασημότητες από τη δεκαετία του 70 όπου λειτουργούσε, αποτελώντας σήμερα ένα άλυτο πρόβλημα της κυβέρνησης:

Όλα αυτά δίπλα ακριβώς από την πλατεία «Națiunilor Unite» με το ομώνυμο μνημείο της αλλά και το διάσημο Hotel Chisinau, που βλέπαμε έχοντας περάσει πρωτίστως από το σύστημα των υπόγειων διαβάσεων, κάτι σύνηθες σε τέτοιες χώρες:

Μέσω της λεωφόρου Ștefan cel Mare κατευθυνθήκαμε γρήγορα – γρήγορα προς την κλειστή εκείνη των ώρα κεντρική αγορά της πόλης και τον διπλανό σταθμό λεωφορείων. Αφενός για να βρούμε το σημείο αναχώρησης και να εκδώσουμε εισιτήριο κόστους περίπου 3€ κατ’ άτομο για την επομένη με προορισμό το Τιρασπόλ:

Αφετέρου για να δούμε ένα σημαντικό έργο τέχνης τη σοβιετικής εποχής, το ψηφιδωτό με το όνομα «η πόλη χτίζεται» που φιλοξενείται στον κλειστό χώρο του σταθμού:

Έχοντας κλείσει πλέον τις εκκρεμότητες και με το πλάνο στο 100% καταρτισμένο, ανηφορίσαμε χωρίς βιασύνη προς την περιοχή του ξενοδοχείου μας, περνώντας από το κτήριο της κεντρικής εισαγγελίας αλλά και άλλες, περισσότερο ήσυχες γειτονιές του αρκετά πράσινου οφείλω να τονίσω κέντρου της πόλης:

Κι όταν δε βιάζεσαι συνήθως ανταμείβεσαι, με μια ωραία παγωμένη ΙΡΑ στο «Wild Fox» ένα υπόγειο μπαρ-ρεστοραν που βρέθηκε για καλή μας τύχη στο δρόμο μας, κατάλληλο για διάλειμμα πριν την επιστροφή μας:

Ήταν περασμένες εννιά όταν ξαναβγαίναμε στο δρόμο, νωρίς ως οφείλαμε γιατί με την αυπνία που είχαμε δε θα ήμασταν για πολλά, λέμε τώρα. Πάνω που περπατούσαμε κι ελέγχαμε τις περιπτώσεις στα ραντάρ μας, το χαρακτηριστικό σύμβολο με το τριφύλλι δε μας άφησε ουδεμία αμφιβολία. Ξεκίνημα για τα πρώτα στην «Brothers Pub» που εννοείται μπήκαμε αμέσως, ένα κατάστημα που μας έκανε και τρομερή εντύπωση το ωράριο λειτουργείας του, καθώς κλείνει μόνο για μια ώρα μεταξύ 6-7 το πρωί!

Θέλαμε όμως να τσιμπήσουμε και κάτι, γι’ αυτό κατευθυνθήκαμε αμέσως μετά προς το «Rockovoy Bar» ευρισκόμενο στον ίδιο δρόμο λίγο πιο κάτω, τη Strada București

Υπέροχος χώρος, απολαυστικό φαγητό και αρκετή ζωντανή μουσική, σ’ ένα από τα διαφορετικά επίπεδα που συνέθεταν το μαγαζί:

Τι άλλο να θέλουμε από τη βραδιά και τις πρώτες ώρες μας στη Μολδαβία;

Όλα καλά!

 

[Smaragda53]

Τιρασπολ και Κισιναου, ονόματα για να ονειρεύεσαι!

 

[adiaforos]

Θα με στείλεις δεύτερη φορά, την πάτησα σαν άβγαλτος το παραδεχομαι, εγώ που ψάχνω και καλά αρκετά πριν από κάθε ταξίδι, χάνοντας πολύ σημαντικό αξιοθέατο. Περισσότερα προσεχώς.

Άσε το ίδιο ατόπημα νομίζω ότι έκανα κι εγώ, που είναι τρεις φορές βαρύτερο γιατί δεν είχε πέρα από τον Δνείστερο το πρόγραμμα (αλλά τώρα που το σκέφτομαι, έχω δύο λόγους να ξαναβρεθώ εκεί!) Περισσότερα -ίσως- όταν έρθει η ώρα. Κατά τα άλλα, το Κισινάου πολύ πράσινο, πέρα από τα πάρκα εντυπωσιάστηκα από τα τεράστια δέντρα σε όλη την πόλη.

 

[psilos3]

Τιρασπολ και Κισιναου, ονόματα για να ονειρεύεσαι!

Αρκούν και μόνο αυτά για να ξεκινήσεις ταξίδι!

το ίδιο ατόπημα νομίζω ότι έκανα κι εγώ

Ακόμα δε το χω χωνέψει, ευτυχώς που έβαλα στόχο να ξαναπάω μόνο και μόνο γι' αυτό!

το Κισινάου πολύ πράσινο, πέρα από τα πάρκα εντυπωσιάστηκα από τα τεράστια δέντρα σε όλη την πόλη.

Πράσινο, φιλικό, ήσυχο με μεγάλα πάρκα - στολίδια, τα οποία εκτιμούσε πολύ ο κόσμος. Πόσο μακριά από τη δική μας πραγματικότητα...

 

[psilos3]

Ώρα Υπερδνειστερίας!



Η μέρα που περιμέναμε για πολύ καιρό είχε φτάσει. Φορώντας τα λεπτά μπουφανάκια μας μιας και ο καιρός είχε κάνει γύρισμα και λίγο μετά τις 9:00 ήμασταν στο δρόμο, περνώντας μπροστά από το στάδιο «Respublikinis Stadionas» που χτίστηκε το 1951 στη Μολδαβική πρωτεύουσα, δυστυχώς με τις εικόνες της εγκατάλειψης πλέον να το συνοδεύουν:

Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα ακούσει πολλές φορές τη λέξη «Μαρσρούτκα» (ή маршрутка αν προτιμάτε στα Ρωσικά) που ποτέ μάλιστα δε την πρόφερα σωστά γιατί μου φαίνεται γλωσσοδέτης με τα δύο συνεχόμενα ρο. Να που είχε έρθει πλέον η ιστορική στιγμή να επιβιβαστώ σ’ αυτήν, καθισμένος στο μονό άβολο κάθισμα της πλάι σε αρκετούς τουρίστες σαν εμάς, κάτι που δε περίμενα είναι η αλήθεια:

Μία ώρα και σαράντα λεπτά μετά, συνυπολογίζοντας την κίνηση αλλά και μερικά σταμάτα ξεκίνα της маршрутка για να πάρει και να αποβιβάσει κόσμο σε άκυρα σημεία ο ηλεκτρονικός χάρτης έδειχνε πως πλησιάζαμε τα σύνορα της χώρας στην πόλη του Bender, μ’ εμένα να εύχομαι φωναχτά να σταματήσουμε, κάτι που για καλή μας τύχη συνέβη.

Έπρεπε να περάσουμε έλεγχο διαβατηρίων και να λάβουμε την πολυπόθητη βίζα της Υπερδνειστερίας, για περισσότερο χρόνο από τους υπόλοιπους συνεπιβάτες καθώς δηλώσαμε τόπο (κατάλυμα) διαμονής:

Η αίσθηση μου από τη στιγμή που περάσαμε τα σύνορα ήταν πως όντως αλλάξαμε μέρος πηγαίνοντας σε διαφορετική χώρα, κάτι που ίσως προέρχεται από αυθυποβολή, ίσως φαντάζει περίεργο, στα μάτια μου όμως δεν ήταν. Ούτε καταλάβαμε πως πέρασαν τα 15 χιλιόμετρα που μας χώριζαν από το Τιρασπόλ, με την άφιξη μας να γίνεται στην κεντρική λαϊκή αγορά της πόλης:

Με μεγάλη χαρά θα περπατούσαμε την απόσταση των δύο χιλιομέτρων που μας χώριζαν μέχρι το ξενοδοχείο καθώς ήταν σίγουρα ο καλύτερος τρόπος για την εισαγωγή μας σ’ ένα μέρος που δεν είχαμε δει όμοιο του έως τώρα:

Οι εικόνες που αντικρύζαμε ήταν πολύ ιδιαίτερες και χαρακτηριστικές. Ορισμένα παλιά οχήματα, οι υπαίθριοι πωλητές λαχανικών, τα τρόλεϊ επίσης από τις περασμένες εποχές, η πασίγνωστη αλυσίδα σούπερ μάρκετ κ.α.

Αυτό που επιβεβαιώναμε από τα πρώτα κιόλας βήματα μας στους μεγάλους δρόμους και τα αντίστοιχα μεγάλα κατάφυτα πεζοδρόμια της πόλης, ήταν η τάξη της, η αρμονία και μια διαφορετικού τύπου ομορφιά που δε μπορούσα ακόμη να προσδιορίσω:

Κινούμενοι εδώ και ώρα στην λεωφόρο «25th October» θα περνούσαμε αρχικά και από τα κεντρικά γραφεία της Sheriff, αλλά και το περίφημο δημαρχείο – σύμβολο της, που θύμιζε κι αυτό εικόνες από μέρη της Ρωσίας, που δεν τυγχάνει ακόμη να έχουμε επισκεφτεί:

Το ξενοδοχείο «Russia» που είχαμε επιλέξει ήταν λίγα μέτρα μακριά στο κάθετο στενάκι και πιστέψτε με, ήταν όντως εντυπωσιακό για τα χρήματα που δώσαμε. Φυσικά όταν πήγα να πληρώσω με Μολδαβικά Leu με παρέπεμψαν ευγενικά στο διπλανό ανταλλακτήριο προκειμένου να χαλάσω και να πιάσω για πρώτη φορά στα χέρια μου τοπικά ρούβλια, καθώς ήταν τα μόνα που γινόντουσαν δεκτά, όπως και κάποιες -εγχώριες ή Ρωσικές υποθέτω- κάρτες:

Χωρίς καμία κωλυσιεργία παραλάβαμε το δωμάτιο και ξεχυθήκαμε σχεδόν αμέσως έξω καθώς οι ώρες μας ήταν μετρημένες, ξεκινώντας από τον διπλανό διπλό δρόμο με το όμορφο παρκάκι ενδιάμεσα αλλά και το μνημείο – τοιχογραφία «Mural de Yuri Gagarin» ,αφιερωμένο στον σπουδαίο Σοβιετικό κοσμοναύτη, όπως άλλωστε και ο δρόμος που έφερε το όνομα του:

Προσπερνώντας στο δεξί μας χέρι το θέατρο δράματος και κωμωδίας «Nadejda Aronețkaia» περάσαμε και πάλι από το δημαρχείο με σκοπό να το δούμε καλύτερα αλλά και να βγούμε την αναμνηστική φωτογραφία του προλόγου, κάτι για το οποίο μας βοήθησε ένας Ασιάτης από το Χονγκ Κονγκ, ενθουσιασμένος απ’ ότι μας είχε πει από την έως τώρα βόλτα του:

Όπως κατεβαίναμε την οδό Lenin λίγη ώρα νωρίτερα, είχαμε σταμπάρει κάτι πολύ ωραίο και ήταν η στιγμή να επισκεφτούμε, ερχόμενοι για πρώτη φορά σε επαφή με τις λεγόμενες Σοβιετικές καντίνες που υπάρχουν στη χώρα, όπως η «Cantina URSS» στην οποία αναφέρομαι.
Κατεβήκαμε τα σκαλιά προς το υπόγειο με τη σημαία της Μολδάβικης ΣΔ (και πλέον της Υπερδνειστερίας), φτάνοντας σ’ ένα χώρο που ήταν φτιαγμένος ώστε να σε παραπέμπει στις δεκαετίες του 70 και του 80, με αρκετά μαγειρεμένα διαθέσιμα φαγητά για τον κόσμο:

Επειδή όμως ήταν ακόμη νωρίς και δεν είχαμε πεινάσει, δώσαμε ραντεβού για επιστροφή πριν τις 18:00 που κλείνει και συνεχίσαμε το πρόγραμμα μας, περνώντας από εργατικές κατοικίες και τους μεγάλους δρόμους του Τιρασπόλ, με την πεποίθηση που είχαμε από τις λίγες ώρες μας στην πόλη να ενισχύεται.

Όσο κι αν προσπαθήσαμε, μια φορά με τη συγκεκριμένη ταμπέλα δε βγάλαμε άκρη…

Μπορεί να μη πεινούσαμε όπως είπα, πάντα όμως διψάμε, και τι καλύτερο από μια ακόμη επιβεβλημένη στάση σ’ ένα διάσημο μέρος που περίμενα πως και πως:

Το ρεστοράν «Back in the USSR» είναι ακόμα ένα από κείνα τα μέρη που προσπαθούν να σε βάλουν στο παιχνίδι και στο κλίμα περασμένων δεκαετιών, πολύ περισσότερο όμως απευθυνόμενο στους τουρίστες (όχι πως το βρίσκω κακό, τουναντίον), με αρκετά κειμήλια της τότε εποχής στο εξωτερικό και το εσωτερικό του:

Με τις μπυρίτσες να είναι αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν κινηθήκαμε ανανεωμένοι και πάλι μέσω της 25ης Οκτωβρίου από την αντίθετη κατεύθυνση αυτή τη φορά περνώντας και το ιατρικό κέντρο, με σκοπό περισσότερα από τα αξιοθέατα της πόλης:

Δε μπορώ να γνωρίζω τα κριτήρια του καθενός σχετικά με την εκδρομή, ωστόσο γεγονός ήταν πως σε ‘μας το Τιρασπόλ λειτουργούσε ήδη πολύ θετικά με όσα βλέπαμε:

Ίσως ήταν κάποια πράγματα διαφορετικά, ίσως πιο αγνά σε σχέση με όσα είχαμε κατά νου, δεδομένο είναι πως οι εικόνες δεν έπαυαν να είναι πολύ ωραίες ακόμα και στο κεντρικό αυτό σημείο με το σιντριβάνι «Fântânile din Tiraspol» αλλά και το κτήριο του κινηματογράφου «Cinematograful» που άνοιξε πρώτη φορά τις πύλες του το 1983:

Τα σημαντικότερα όμως ήταν μπροστά μας, με τη 25ης να μετατρέπεται σε λεωφόρο αστεριών λίγο μετά, απεικονίζοντας μάλιστα σημαντικές μορφές της ιστορίας του τόπου:

Ενός τόπου που οφείλει και την ύπαρξη του στον Ρώσο στρατηγό Αλεξάντερ Σουβόροφ, του οποίου το μνημείο βρισκόταν στο δεξί μας χέρι πάνω στο μικρό λοφίσκο και κεντρική πλατεία που φέρουν το όνομα του. Προφανώς το «Памятник Суворову» που ανεγέρθηκε το 1979 αποτελεί ένα από τα διάσημα σύμβολα της πόλης και ολόκληρης της Υπερδνειστερίας, εικονιζόμενο μάλιστα και σε πολλά από τα χαρτονομίσματα της:

Ίσως εκεί να καταλαβαίνει κανείς καλύτερα που βρίσκεται και ποιο κομμάτι γης πατάει, αντίκρυ από τις τρεις τεράστιες σημαίες που κοσμούν μεταξύ άλλων το σημείο:

Τις γνωρίζετε; Πιθανώς όχι.
Αμπχαζία, Υπερδνειστερία, Νότια Οσσετία, με κοινό παρονομαστή και οι τρεις…

 

[varioAthens]

… με κοινο παρονομαστη την ιδια «μαμα»!
Ωραιοτατη ιστορια!!

 

[psilos3]

Μέχρι το βράδυ στο Тирасполь



Τολμώ να πω πως επικρατούσε μια τάση αναβρασμού κι ευφορίας, καθώς τα μνημεία διαδέχονταν το ένα το άλλο στο σημείο αυτό. Ιστορικότερο δε το 16 μέτρων άγαλμα του Λένιν«Monumentul lui Lenin» , από τα λίγα πλέον που έχουν μείνει άθικτα σε πρώην χώρες τη ΣΕ, με φόντο το «Советул Супрем ал РМН» ,κτήριο πλέον του νομοθετικού σώματος του ανώτατου συμβουλίου της Υπεδνειστερίας:

Ακριβώς απέναντι στην ευρεία έκταση του πάρκου εκτείνεται ακόμα ένα σημείο μνήμης, το λεγόμενο «Complexul Memorial Monument» αφιερωμένο όπως είναι λογικό κατά κύριο λόγο στους πεσόντες του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου αλλά και στον πιο πρόσφατο της ανεξαρτησίας:

Το μνημειακό συγκρότημα για να το θέσουμε καλύτερα αποτελεί συμμετοχική εργασία, καθώς ανεγέρθηκε μεταξύ 1970 – 1972 με αρκετές συλλογικότητες της πόλης να βοηθούν καθημερινά γι’ αυτό κι αναπλάστηκε εκ νέου κατά το 2010 με στοιχεία να προστίθενται όλα αυτά τα χρόνια όπως ο ναός Sfântul Gheorghe

Όπως ήταν λογικό, στο σημείο υπάρχει ο τάφος του αγνώστου στρατιώτη και η αιώνια φλόγα, η οποία μάλιστα άναψε από τον ήρωα του κόκκινου στρατού Mikhail Kharin σε μια τελετή του 1972.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ιστορία του άρματος τύπου Τ34-85 που μεταφέρθηκε στο μνημείο από την Ουγγαρία κατά το 1945, κατόπιν αιτήματος του πατέρα του Boris Sergeev, συνταγματάρχη του κόκκινου στρατού που έχασε τη ζωή του στην επίθεση στη Βουδαπέστη τον Ιανουάριο του ίδιου έτους, με μια κάψουλα με χώμα από την πόλη του Volgograd να φυλάσσεται κάτω από αυτό:

Ο τίτλος της αφήγησης μου όμως είναι σαφέστατος. Ο στρατηγικής σημασίας Δνείστερος ποταμός και η πρώτη μας επαφή με αυτόν ήταν γεγονός. Έπρεπε να το γιορτάσουμε όχι μόνο με μια τοπική φρέσκια μπύρα ως οφείλαμε αλλά και μ’ ένα απόσταγμα Βότκας που μόλις το είδαμε στο αναψυκτήριο με το Νίκο συνεννοηθήκαμε με τα μάτια. 0,75 λεπτά το ποτήρι, καλά θα πήγαινε αυτό…

Ξάφνου ακούσαμε μουσική και διαπιστώσαμε ότι προέρχονταν από ένα τουριστικό πλοίο που περνούσε το Δνείστερο, κάτι που μάλλον δε προλαβαίναμε δυστυχώς να κάνουμε. Να που υπάρχουν κι εκεί αυτά:

Αντ’ αυτού ήπιαμε τη μπύρα μας καθισμένοι για λίγο στο πάρκο με το δωρεάν WiFi μιας και τα δεδομένα της Μολδάβικης SIM δεν συνεργαζόντουσαν πάντα και αναχωρήσαμε και πάλι για το κέντρο, περνώντας από το άγαλμα «Monumentul Ecaterinei» και τις πύλες του ομώνυμου πάρκου, αφιερωμένου στη μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας:

Με τη βοήθεια του χάρτη κάναμε και μια στάση στο κατάστημα «ΜΑΚ» ,το μόνο που βρήκαμε να πουλάει σουβενίρ τα οποία και τιμήσαμε δεόντως, πριν συνεχίσουμε την πορεία μας.

• Πειράζει να κάνουμε μια ακόμα σύντομη στάση στο Back in the USSR;
• Και ποιον να πειράζει, να μη το δούμε λίγο από μέσα;

Βέβαια αυτή τη φορά για να μη περιμένουμε μια αιωνιότητα παραγγείλαμε απ’ το μπαρ. Μπύρα και παγωμένη βότκα, το είχαμε βρει το σετ!

Δυστυχώς η άλλη καντίνα που είχαμε κατά νου είχε κιόλας μαζέψει τα φαγητά της, οπότε αναγκαστήκαμε να συνεχίσουμε το περπάτημα παράλληλα με την αναζήτηση άλλου εστιατορίου που θα γιάτρευε τη πείνα μας:

Ένα πολύ γνωστό επίσης καταπράσινο πάρκο είναι και αυτό της Νίκης «Parcul Victoriei» που δε πρέπει να παραλείψει κάποιος την επίσκεψη:

Το μπαρ ρέστοραν που ήταν στη μια του άκρη δε μας ενθουσίασε, κινούμενοι έτσι προς την έξοδο αφού πρώτα περνούσαμε και από το άγαλμα του «Kotovsky» ήρωα του Κόκκινου στρατού που βρισκόταν αρχικά στη Μόσχα:

Βρισκόμασταν σε μια σαφώς διαφορετική περιοχή της πόλης με όμορφα σπιτάκια και αυλές, διαπιστώνοντας παράλληλα πόσο κοντά στην περιοχή βρίσκεται η Ουκρανία:

Η τύχη θα μας χαμογελούσε απέναντι από ένα Sheriff ανακαλύπτοντας το πολύ ωραίο και γεμάτο «La Plăcinte» όπου δε δυσκολευτήκαμε τελικά να βρούμε τραπέζι απέναντι από την εξαίρετη κάβα του:

Ο ευγενέστατος (ακόμα ένας) σερβιτόρος μας πρότεινε κάποια τοπικά πιάτα καταλήγοντας τελικά σ’ ένα με μοσχάρι και φασόλια βγαλμένο από όνειρο, παρέα με τα κλασσικά τύπου Pierogi που τρώνε σε αρκετές τελικά χώρες. Άριστα όλα και σε τιμές εξαιρετικά χαμηλές:

Περπάτημα για τη χώνεψη; Βεβαίως, στο πάρκο μπροστά από το μνημείο Harry Potter (ναι, υπάρχει κι αυτό ανάμεσα στου Λένιν και του Γκακγάριν!) όπου μια παρέα πιτσιρικάδων ζήτησε φωτογραφία μόλις με είδε με τη μηχανή στο χέρι. Χατίρια δε χαλάω:

Η καλύτερη μπυρίτσα όμως ήταν στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου με φόντο το ιστορικό κτήριο, σε μια μέρα που έφτανε κιόλας στο τέλος της:

Ευτυχώς σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις σειρά παίρνει η νύχτα, η οποία δεν άργησε να μας βρει και πάλι έξω και συγκεκριμένα στο αίθριο του ξενοδοχείου ξεκινώντας έτσι τη βραδιά με μια παραδοσιακή βότκα για ζέσταμα:

Ορίστε και η εντυπωσιακή νυχτερινή όψη του δημαρχείου, αρμονικά φωτισμένου κατά την άποψη μου:

Το έμπειρο μάτι του Νίκου είχε από το απόγευμα μπανίσει μια μικρή αυλή, έναν ακάλυπτο με υποψία μπαρ στο εσωτερικό του, κάτι που καλούμασταν πλέον να διερευνήσουμε και να που δε πέσαμε έξω, αν και ήταν ακόμα νωρίς για το «PABLO PARTY BAR» όπως φάνηκε!

Καθόλου δε μας πτόησε αυτό φυσικά μιας και βολευτήκαμε στο μπαρ και βαλθήκαμε να δοκιμάζουμε όχι μόνο τις μπύρες και τα αποστάγματα αλλά και το πολύ γνωστό Κονιάκ το οποίο παράγει η Υπερδνειστερία και δε σας μίλησα ακόμα γι’ αυτό. Εξαιρετικό:

Όλα αυτά μαζί αποτέλεσαν την καλύτερη τόνωση για τη συνέχεια, η οποία απαιτούσε εκτός των άλλων και πολύ περπάτημα άνω των δύο χιλιομέτρων, στρίβοντας αρχικά από το εμπορικό κέντρο απέναντι από το σιντριβάνι στη λεωφόρο «Shevchenko» και περνώντας από τον εξίσου γνωστό ορθόδοξο ναό «Naşterea Domnului» ,άριστα φωτισμένο και αυτό:

Δε πρέπει να χάσετε το Vintage Σάββατο βράδυ μας είπε νωρίτερα ο σερβιτόρος στο εστιατόριο που ανοίξαμε παρτίδες. Έτσι βρεθήκαμε να περπατάμε πολλή ώρα στα σκοτάδια του Tiraspol για να κάνουμε Clubbing, που ακούστηκε!

Εντυπωσιακός και πολυτελής χώρος που αν ήταν στην Ελλάδα θα χρέωνε 15€ μόνο την καλησπέρα, με πολύ ενδιαφέρουσες αν μη τι άλλο ...προσωπικότητες. Μια εμπειρία ακόμη λοιπόν.

Ήταν περασμένες τρεις όταν κατηφορίζαμε το μακρύ δρόμο της επιστροφής.

Καλά ήταν. Πολύ καλά!

 

[gkalla]

Πιερόγκι και βότκες με μπύρα.
Η Πολωνία σε ακολουθεί πιστά όπου κι αν πας !